คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ✉ จดหมายฉบับที่ 7✉สวนทาง
✉ จดหมายฉบับที่ 7✉สวนทาง
'ควรไปขอโทษพี่เขาสินะ'
ผมคิดขณะที่นั่งเฝ้าน้องโอ๊คที่เก้าอี้ข้างเตียงในโรงพยาบาล...เมื่อนึกย้อนไปผมก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้...ตอนนั้นที่ผมกำลังจะออกจากบ้านเพื่อมาพบพี่นัทผมก็ต้องตกใจเพราะน้องสาวที่พึ่งกลับมาบ้านโดนรถชนไปต่อหน้าต่อตา...ตอนนั้นผมถึงกับทำอะไรไม่ถูกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง
รู้ตัวอีกทีน้องโอ๊คที่นอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาลก็ถูกเข็นออกมาพร้อมกับหมอที่บอกว่าน้องปลอดภัยแล้ว...พอผมได้สติสิ่งแรกที่ดูคือนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง...บ่ายสามโมงแล้ว...ผมรีบโทรไปที่ร้านนั้นทันทีทั้งๆที่แทบไม่มีความหวัง...จะมีใครนั่งรออยู่ตลอดสองชั่วโมงกันล่ะ
แต่พี่นัทก็รอผม...เสียงของพี่เขาไม่ได้ทุ้มเหมือนพี่ไม้และก็ไม่ได้อ่อนหวานเหมือนน้องโอ๊คแต่มันช่างดูมีเสน่ห์มากอย่างบอกไม่ถูก
เพียงแค่ได้ยินเสียงพี่เขาผมก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ปรากฏขึ้นในหัวใจอย่างช้าๆ...ทุกคำที่พี่เขาบอกผมทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก...พี่เขาไม่ได้โกรธเกลียดผม...และคำพูดที่บอกว่า...
‘พวกเรายังมีเวลาอีกมากที่จะทำความรู้จักกัน’
ประโยคนี้ทำให้ผมถึงกับยิ้มออกก็จริงอย่างที่ว่า...ผมกับพี่เขายังมีเวลาอีกมาจริงๆ
แต่ยังไงผมก็ควรจะไปขอโทษเขาอีกครั้ง
แกร็ก!
"เทม...น้องเป็นไงบ้างลูก!"แม่ผมเปิดประตูเข้ามาแล้วเข้ามาดูอาการของน้องที่หลับอยู่บนเตียง
"ไม่เป็นไรแล้วครับ...แค่ขาหักกับมีแผลถลอกเท่านั้นเอง...พรุ่งนี้หมอก็ให้กลับบ้านได้แล้วครับ"ผมบอกแม่ไปตามที่หมอบอก
"งั้นเหรอจ๊ะ...ค่อยยังชั่วหน่อยตอนที่ลูกโทรมาแม่ตกใจแทบแย่"แม่พูดขึ้นด้วยท่าทางโล่งอก
หลังจากนั้นผมกับแม่ก็ค้างที่โรงพยาบาลคืนหนึ่ง...วันต่อมาน้องผมก็ฟื้นและพากลับบ้านได้ในที่สุด
เมื่อกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วผมก็ขอแม่ออกไปข้างนอกหน่อย...
"จะไปไหนล่ะลูกรถออกตอน11โมงนะ"แม่ผมตะโกนบอกมาจากในครัว
"ไปแถวๆนี้แหละครับ"ผมตอบก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
เดินมาเรื่อยๆผมก็คอยมองเลขที่บ้านที่อยู่ทางซ้ายและขวาสลับกันไป...คงพอจะเดากันได้แล้วใช่ไหมว่าผมกำลังทำอะไรอยู่
ผมกำลังหาบ้านพี่นัทอยู่นั่นเอง...เลขที่บ้านห่างกันไม่เยอะแปลว่าไม่น่าจะไกลกันมาก...เพราะทั้งหมู่บ้าน...ตำบลหรือแม้แต่ถนนก็เหมือนบ้านผมหมด...
"263/56..."ผมพึมพำเลขที่บ้านแล้วเดินหาต่อไปอย่างไปลดละ...ก่อนจะไปสะดุดตากับบ้านเดี่ยวชั้นเดียวหลังหนึ่งที่มีรั้วเป็นไม้และมีกล่องรับจดหมายอยู่ด้านหน้า...ผมไม่รอช้ารีบเข้าไปดูบ้านเลขที่ทันทีและก็เป็นอย่างที่หวังไว้
"263/56...บ้านรัตรนเทวา"ผมอ่านสิ่งที่ติดอยู่บนรั้วไม้ช้าๆด้วยความตื่นเต้น
ใช่บ้านของพี่นัทจริงๆด้วย
"...."ผมเริ่มมองสำรวจภายในอย่างตื่นเต้น...บ้านเดี่ยวชั้นเดียวที่มีสวนขนาดย่อมและต้นไม้อยู่เต็มแนวรั้วแปลว่าต้องชอบต้นไม้มากแน่ๆ
กิ๋งก่อง~
ผมลองกดกิ่งเรียกดู....พอรอสักพักก็ยังไม่มีคนออกมาเปิด
"วันนี้วันจันทร์นี่นา..."ผมนึกขึ้นได้ก่อนจะขยี้หัวตัวเองแรง...ตอนนี้ก็ปาไปเกือบ10โมงแล้วคงจะออกไปทำงานแน่ๆเลย
"อยากเจอจังเลย...เอาไงดีนะ"ผมพึมพำเบาๆแล้วเริ่มคิดหาวิธี...
ผมมองไปรอบๆอย่างขุ่นคิดก่อนจะสะดุดตาเข้ากับกล่องรับจดหมายข้างๆที่ผมยืนอยู่
"เอาแบบนี้ละกัน"ผมรีบมองนาฬิกาทันที...ตอนนี้9โมง50...
ยังทันน่า!!!
ผมวิ่งกลับไปทางเดิมที่เดินมาแล้วมองหาร้านขายเครื่องเขียนที่เหมือนจะเคยเห็นอยู่แถวๆนี้
"อยู่ไหนเนี่ยะ..."ผมบ่นออกมาแล้วเริ่มวิ่งเร็วขึ้นหันซ้ายทีขวาทีเพื่อมาหาร้านเครื่องเขียน
"เจอล่ะ...!"
ผมวิ่งไปอีกฝากหนึ่งแล้วเข้าไปในร้านขายเครื่องเขียนอย่างรวดเร็ว...ในไม่ช้าผมก็ได้ของที่ต้องการเมื่อจ่ายเงินเสร็จผมก็รีบวิ่งกลับไปบ้านพี่นัทด้วยความเร็วที่สามารถเร็วได้...แม้ว่าจะเหนื่อยแค่ไหนแต่ผมก็ต้องกัดฟันวิ่งต่อไป
"...แฮ่ก...แฮ่ก...."ผมใช้เวลาสักพักก่อนจะมาหยุดหอบอยู่หน้าบ้านของพี่นัท
ผมมองนาฬิกาที่ข้อมืออีกครั้งก่อนจะรีบหยิบกระดาษกับปากกาออกมาแล้วลงมือเขียนข้อความบางอย่างลงไปภายในนั้น....ในไม่ช้าผมก็เขียนเสร็จจนได้...ครั้งนี้ไม่มีเวลาคิดนานว่าจะเขียนอะไรลงไปเพราะงั้นสิ่งที่เขียนอยู่ภายในคือผมคิดอะไรก็เขียนลงไปเลย...ผมหวังว่าพี่นัทจะเข้าใจสิ่งที่ผมต้องการจะสื่อออกไปนะ...แม้ว่าลายมือผมมันจะไม่ค่อยสวยเท่าไหร่เนื่องด้วยข้อจำกัดในเรื่องของเวลาก็ตามที
ผมรีบพับกระดาษใส่ในซองจดหมายแล้วเขียนข้างหน้าซองนิดหน่อยก่อนจะใส่มันเข้าไปในตู้รับจดหมายหน้าบ้านของพี่นัท
"หว๋า~...สายแล้ว"ผมรีบวิ่งกลับบ้านในทันที...ก่อนจะไปผมหันกลับมามองบ้านพี่นัทอีกครั้งหนึ่งและพึมพำบางอย่างด้วยรอยยิ้มก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านไป
"ไว้เจอกันนะครับ....พี่นัท"
................................................
วรนัตรกำลังเซ็งอย่างหนักเนื่องจากความสะเพร่าของตน...เพราะเหตุการณ์เมื่อวานแน่ๆที่ส่งผลให้ผมลืมเอาเอกสารสำคัญไปบริษัทแบบนี้....ตอนนี้ผมก็เลยต้องเดินกลับบ้านในช่วงพักกลางวัน
ใช้เวลาประมาณ15นาทีในการเดินมาซึ่งก็เป็นปกติ...ถ้าเป็นปกติเขาคงต้องเปิดกล่องรับจดหมายที่หน้าบ้านแล้ว...แต่เท่าที่คิดดูเทมน่าจะยังอยู่ที่ชลบุรีไม่ก็พึ่งจะกลับไปเพราะงั้นคงไม่มีทางที่จะมีจดหมายของเขาใส่อยู่แน่นอน
ทั้งๆที่รู้แบบนั้น
แต่..
แกร็ก!
มือของเขามันขยับไปก่อนที่สมองจะสั่งการด้วยซ้ำ
"...ฮืม?"ทั้งๆที่ผมไม่ได้ขาดหวังว่าจะมีอะไรอยู่ภายใน...แต่มันกลับมี...
จดหมายซองสีฟ้าวางไว้อยู่
"...ทำไมล่ะ?"ผมพึมพำอย่างไม่เข้าใจ..ก็อย่างที่บอกไปข้างต้นว่าเทมไม่มีทางส่งจดหมายมาให้ผมได้อย่างแน่นอน...ยกเว้นเขาจะส่งมาก่อนกลับชลบุรี
แต่...ผมคิดว่าเป็นไปไม่ได้
งั้นก็แปลว่า....
จดหมายของคนอื่น?
ส่งผิด?
ผมหยิบจดหมายขึ้นมาที่พลิกดูหน้าที่มีให้เขียนชื่อที่อยู่
' เทมถึงพี่นัท '
"...หือ?"ผมมองตัวอักษรที่เขียนด้วยลายมือที่ดูหวัดๆอยู่บนซองอย่างสงสัย...โดยปกติทางไปรษณีย์เขาต้องให้เราเขียนทั้งชื่อที่อยู่ผู้รับและผู้ส่งนี่นา....แต่ทำไมจดหมายนี่ถึงมีแค่ข้อความสั้นๆไม่กี่ตัวอักษรได้ล่ะ
ผมมองไปยังหัวของจดหมายแล้วก็รู้ได้ในทีสุด...มุมซองไม่มีแสตมป์...แปลว่าไม่ได้ถูกส่งผ่านทางไปรษณีย์
"...เขามาที่นี่?!"ผมพึมพำด้วยความตกใจ...หัวใจที่เต้นอย่างปกติจนถึงเมื่อกี้ค่อยๆเต้นแรงขึ้นๆอย่างไม่รู้ตัว
ถ้าเพียงผมกลับมาเร็วกว่านี้สักหน่อยก็คงได้เจอกันใช่ไหม?
"บ้าเอ้ย!..."ผมสถบออกมาอย่างเหลืออด
ผมกำจดหมายในมือแน่นขึ้นก่อนจะค่อยๆคลายออกช้าๆเมื่อใจเย็นลงแล้ว
วรนัตรเดินเข้าไปหยิบเอกสารที่ลืมไว้ในบ้านออกมาพร้อมกับเดินกลับไปที่บริษัทโดยที่ไม่ลืมติดจดหมายซองสีฟ้าที่พึ่งได้มานั้นไปด้วย
หลังจากนั้นไม่เขาผมก็มานั่งอยู่ภายในห้องทำงานส่วนตัวที่บริษัทก่อนจะเปิดจดหมายที่ได้มานั้นออกดู...สายตาของเขาค่อยๆไล่ไปตามตัวอักษรแต่ละตัวอย่างช้าเพื่อซึมซับความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจอกว่าครั้งไหนๆ...ตัวอักษรที่ดูเบี้ยวๆไม่สวยงามเหมือนอย่างเคยทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายต้องรีบเขียนมันมากแค่ไหน
' พี่นัทครับ....อาจเป็นการเสียมารยาทที่ผมมาหาพี่ถึงที่บ้านนี้...ผมอยากจะขอโทษพี่ตรงๆอีกสักครั้งที่ผิดสัญญาและทำให้พี่ต้องรอถึงหลายชั่วโมงแต่แทนที่พี่จะโกรธพี่กลับเข้าใจและบอกว่าไม่เป็นไร...คำพูดของพี่ที่บอกว่า ‘เรายังมีเวลาอีกมาที่จะได้พบกัน’ ทำให้ผมดีใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็น...พี่เป็นคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงขนาดนี้...ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ผมดีใจที่ความรู้สึกนั้นได้เกิดขึ้นกับพี่...ครั้งหน้าผมจะไม่ผิดสัญญาแน่นอนครับ
ปล.บ้านพี่น่าอยู่จัง..หวังว่าจะมีสักครั้งที่ผมจะได้มีโอกาสเข้าไปนะครับ
ทีราธร '
"...."ผมอธิบายความรู้สึกเมื่อได้อ่านไม่ถูกแต่ที่รู้ๆคือผมสัมผัสถึงความรู้สึกที่ถูกส่งผ่านมาได้
และสิ่งที่ผมจะบอกเขาก็คงเหมือนกับที่เขาบอกผม
"ดีใจที่เป็นคุณเหมือนกัน..."ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็ตามที
ผมหวังว่าจะมีสักวันที่เราจะได้พบกันโดยที่ไม่มีเหตุการณ์ใดมาขว้างนะ...เทม
.......................................................................................................................
มาอัพต่อแล้วค่ะ
ตอนนี้ค่อนข้างสั้นเลยแต่งได้ค่อนข้างเร็ว
แต่เนื้อหามีไม่เยอะ
สปอยตอนหน้า
'ทั้งสองคนจะได้เจอกันแล้วค่ะ!!!'
ไว้สอบเสร็จวันพุธจะมาลงให้นะค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์และทุกๆกำลังใจนะค่ะ
บอกตรงๆเลยว่าเป็นคนที่ชอบอ่านคอมเม้นท์มากๆทำให้ได้กำลังใจในการไปแต่งต่อเยอะเลยค่ะ
ไว้พบกันใหม่ตอนหน้านะค่ะ
nicedog
ความคิดเห็น