[SF] Nonsense - BJIN

ข้อมูลเบื้องต้น

สำหรับนักอ่านคนใหม่ๆ ทุกเรื่องเป็น SF นะคะ ^_^

จบในตอน ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกตอนก็ได้จ้า

** แต่เพื่ออรรถรสที่ดี และถ้ามีเวลา..

แนะนำให้ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเนาะ ฮี่ฮี่ :D

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

          

HANBIN :: JINHWAN

             เสียงโทรศัพท์ดังอยู่เรื่อยๆจนจำไม่ได้แล้วว่านี่คือครั้งที่เท่าไหร่..  เอาจริงผมไม่ได้ตั้งใจจะเมินเฉยนะ รู้ว่าฮันบินโทรมาเพราะเป็นห่วง แต่ผมมางานเลี้ยงสังสรรค์ปิดเทอมเล็กๆของนักศึกษาแพทย์ปีสี่ นานๆจะได้ออกมาพักผ่อนกับเพื่อนหลังจากที่ร่ำเรียนกันแบบไม่ลืมหูลืมตา ฮันบินให้อิสระกันบ้างไม่ได้รึไง..  เล่นโทรมาทุกๆหนึ่งชั่วโมงแบบนี้มันน่าหงุดหงิดชะมัด

“ว่าไง?”  กรอกเสียงไม่พอใจลงไปทันทีที่ตัดสินใจรับสาย

( พี่อยู่ไหนครับ? )

“นายรู้อยู่แล้วนี่ แล้วถามอีกทำไม?”   เกลียดแอพลิเคชั่นบ้าบอนั่นชะมัด ฮันบินสามารถดูได้ตลอดเวลาเลยจริงๆ ว่าผมอยู่ส่วนไหนของโลก ตอนไหน เวลาไหน.. ฮันบินสามารถเช็คได้ทั้งหมด

( ทำไมพี่พูดไม่ดีกับผมแบบนั้นล่ะครับ.. )

“ฮันบิน.. พี่ขออิสระบ้าง..”

( ถ้าพี่ซึงฮุนไม่อยู่ด้วย.. ผมคงไม่จู้จี้พี่ขนาดนี้ ผมทั้งหวงทั้งห่วงพี่เลยนะ.. )

“บอกไปกี่ร้อยครั้งแล้วว่าเลิกกันแล้ว ก็คือเลิกแล้ว”  มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลย นอกจากจะทำเหมือนไม่ให้อิสระแล้ว ยังมาคอยหวงกันแบบนี้อีก แล้วจะให้เลี่ยงยังไง? ซึงฮุนก็เรียนอยู่คณะเดียวกัน ปีเดียวกัน เพราะงั้นงานเลี้ยงวันนี้มันก็แน่อยู่แล้วว่าซึงฮุนต้องมา ...ให้ตายยังไงก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว

( แล้วพี่ซึงฮุนเค้าคิดเหมือนพี่ไหมล่ะ.. )

“ไม่รู้ พี่ไม่ได้สนใจ.. นี่.. ถ้าจะโทรมาคุยเรื่องคนอื่นแบบนี้ พี่จะวาง”

( เดี๋ยวๆๆ สรุปพี่อยู่ไหนครับ? )

“ที่โชว์อยู่บนโทรศัพท์นายตอนนี้.. มันบอกนายว่าไงล่ะคิมฮันบิน” 

( NB คลับ สาขาคังนัม.. ? )

“อืม โทรศัพท์แพงขนาดนั้นมันไม่โกหกนายหรอก”

( นอกจากจะอยู่กับพี่ซึงฮุนแล้ว.. พี่ยังไป NB อีกเหรอเนี่ย.. )

นี่สรุปจะคุยเรื่องคนอื่นใช่มั้ย?

ก็ได้..

Slide to power off.

                โทรศัพท์ถูกขว้างลงบนโซฟาทันทีเมื่อได้ยินสัญญาณบ่งบอกว่าอีกคนปิดเครื่องใส่... คิมจินฮวานจะรู้ตัวมั้ยนะว่ากำลังทำให้คนแบบผมกังวลแทบบ้าอยู่อย่างนี้  และแน่นอนว่าไปNBคลับยังไงก็หนีไม่พ้นเรื่องแอลกอฮอล์ พี่จินฮวานไม่ควรไปNBคลับถ้าผมไม่ได้ไปด้วย.. สถานที่แบบนั้นมันอันตรายกับคนตัวเล็กๆแบบพี่จินฮวานจะตายไป

                ปากกาในมือถูกหมุนไปมาแบบไม่ใส่ใจนัก พลางใช้ความคิดว่าควรจัดการกับความกังวลนี้ยังไง.. หลายๆครั้งที่เอาแต่โทรเข้าเครื่องคนตัวเล็กทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่ได้กลับมาคือไร้สัญญาณตอบรับ..  

คนรอมันทรมานเสมอ

เชื่อผมเถอะ.

.

.

01.44 น.

ขีดจำกัดสุดท้ายของความอดทนไม่มีอีกต่อไป  ผมคว้ากุญแจรถบนโต๊ะข้างเตียงพร้อมทั้งหยิบเสื้อกันหนาวติดมือไปด้วย ผมควานหาโทรศัพท์บนเตียงอยู่สักพักก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันถูกขว้างลงบนโซฟาเมื่อสองสามชั่วโมงที่แล้วโดยผมเอง

ครืดดดดดดด ครืดดดดดดดด~   โทรศัพท์สีดำเครื่องเดิมกำลังสั่นอย่างบ้าคลั่ง..  แต่ผมกำลังจะบ้ายิ่งกว่าเมื่อเห็นชื่อที่โชว์หราอยู่บนจอใหญ่นั่น

“พี่จินฮวาน!!!” 

(......)

“ผมจะไปหาเดี๋ยวนี้ พี่ไม่มีข้อแม้อะไรทั้งนั้นนะครับ”

( จินฮวานคุมตัวเองไม่อยู่แล้ว เดี๋ยวพาไปส่งเอง )  ....... คำถามแรกคือไอ้บ้าที่ไหนมายุ่งกับมือถือพี่จินฮวาน คำถามที่สองคือพี่จินฮวานเมาขนาดไหนกัน?

“นั่นใคร..?”  ผมรู้ดีว่าคนที่กำลังพูดกับผมต้องอายุมากกว่าผมแน่.. แต่ให้ตายยังไงตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์จะไปเคารพใครทั้งนั้น

( ...ซึงฮุน )

“......”    ผมชะงักกับคำตอบที่ได้ยินเมื่อสักครู่  ...แทบไม่อยากจะคิดภาพว่าอีกคนเมาแล้วมีซึงฮุนที่เป็นถึงแฟนเก่าอยู่ข้างๆมันจะเป็นยังไง  ..ความโกรธปะทุขึ้นมาเป็นระลอกๆ ความคิดบ้าบอในหัววิ่งพล่านไปหมด ...ผมควบคุมสติตัวเองลำบากเหลือเกิน

.

.

( จินฮวานเมามาก เดี๋ยวจะขับรถไปส่ง คอนโดอยู่แถวมหาลัยใช่ไหม? อีกยี่สิบนา-... )

“คุณอย่าแตะต้องคนของผม..”

( ก็ว่าจะอุ้มขึ้นรถ )

“ผมไม่อนุญาต!!” 

( ผมไม่ได้ขอหนิ.. )  

“ลีซึงฮุน!!!!!”   สติผมขาดผึงทันที ผมไม่รู้ว่าซึงฮุนต้องการอะไรจากผม ยั่วโมโหเหรอ? เพื่ออะไรกันวะ

(หึ.. คิมฮันบิน.. คุณมันก็แค่เด็กปีสอง จะไปดูแลอะไรใครได้ ..ปล่อยแฟนน่ารักขนาดนี้มากับแฟนเก่าแบบผมได้ยังไง )

“......”

( ผมให้เวลาคุณยี่สิบนาที ..ขับรถมารับตัวเล็กของคุณกลับไปซะ ตอนนี้คนในคลับใช้แม้กระทั่งสายตาแทะโลมจินฮวานไม่หยุด เพราะงั้นถ้าคุณมาช้า.. ผมจะพาไปส่งเอง)

“ได้ ผมกำลังจะไป..  แต่ผมขอร้องอะไรอย่างนึง...”

(.......)

“พี่อย่าแตะต้องพี่จินฮวานของผม... ได้โปรด”

( มาให้ทัน )

ผมจะจำไปจนตายเลย

ว่าครั้งหนึ่งผมเคยขอร้อง ขอความเมตาจากพี่..

ลีซึงฮุน.

ทันทีที่ผมไปถึงคลับหรูย่านคังนัม ผมก็เดินเข้าไปโซนวีไอพีของร้าน ใช้เวลาไม่ถึงสามนาทีก็พบร่างเล็กคุ้นตานอนหลับอยู่บนโซฟาตัวยาว โดยโซฟาด้านตรงข้ามคือลีซึงฮุน... หวังว่าพี่จะรักษาเรื่องที่ผมขอร้อง..

“ผมทำตามสัญญาทุกอย่าง ไม่ต้องห่วง” คำทักทายจากลีซึงฮุนที่ดูคล้ายกับการอ่านคำถามในใจผมมากกว่าถูกเอ่ยขึ้นทันทีที่เจอกัน

“....”

“เพื่อนของจินฮวานเป็นคนแบกจินฮวานมานอนตรงนี้  ผมแค่มานั่งเฝ้า.. ไม่งั้นเดี๋ยวโดนลากไปไหนต่อไหนแน่ๆ”

“...ขอบคุณ”   คำกล่าวขอบคุณแผ่วเบาถูกเอ่ยออกไปอย่างช่วยไม่ได้ แน่นอนว่าถ้าไม่มีพี่ซึงฮุน.. ป่านนี้ตัวเล็กของผมจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้

“คราวหลังอย่าปล่อยจินฮวานมาคนเดียวแบบนี้อีก...”

“ผมไม่ได้ปล่อ-...”

“ฮ่ะๆ จินฮวานก็คงดื้ออยากมาเองเหมือนเดิมสินะ..”  ลีซึงฮุนเอาขาไขว่ห้างทำท่าทางสบายใจเมื่อพูดถึงคนตัวเล็ก ให้ตายเหอะอย่าพูดเหมือนสนิทกันขนาดนั้นได้ไหม

“....”

“นี่จะบอกอะไรให้นะ.. คนแบบจินฮวานน่ะ-..”

“พี่ไม่ต้องบอกอะไรผมทั้งนั้น ผมเรียนรู้ด้วยตัวเองได้และขอบคุณสำหรับเรื่องวันนี้ คราวหน้าพี่ก็คงจะไม่ต้องมาลำบากแบบนี้อีก..”

“.....”

“เพราะผมคงไม่ให้พี่จินฮวานมาแล้ว”

ร่างเล็กของพี่จินฮวานถูกวางลงบนเบาะรถอย่างเบามือ เบาะที่ในตอนแรกดูเหมือนจะนอนไม่สบายก็ถูกปรับให้เหมาะกับการนอนของคนตัวเล็กเป็นที่เรียบร้อย ไม่นานนักรถก็เคลื่อนไปยังจุดหมายที่แปลกไปจากทุกวัน...

นอนโรงแรมแถวคังนัมซักคืนมันจะเป็นไรไป.

                หนาว..  ความรู้สึกเดียวที่สมองพอจะประมวลผลได้ และก็ไม่แน่ใจว่าปากได้ขยับคำพูดอะไรออกไป แต่เพียงไม่นานก็มีเสื้ออุ่นๆคลุมหัวลงมา พร้อมทั้งสัมผัสแผ่วเบาบริเวณข้างแก้มนั่น... มันช่างคุ้นเคยเสียจริง.. ไหนจะกลิ่นน้ำหอมผู้ชายจางๆบนเสื้อนี่อีก ไม่ผิดแน่..

“ฮันบิน..”   ทันทีที่รู้สึกตัว ปากมันก็ขยับเรียกชื่ออีกคนแบบไม่ทันได้คิด

“ครับ.. ผมอยู่นี่นะ”  มือใหญ่นั่นผละออกจากพวงมาลัยรถมาข้างหนึ่งแล้วเอื้อมจับมือผมไว้แน่น..  ผมขยับตัวเล็กน้อยพลางกระชับเสื้อแขนยาวที่อีกคนเอามาคลุมให้กระชับขึ้นไปอีก และนั่นเป็นความรู้สึกสุดท้ายก่อนที่จะผลอยหลับไปอีกรอบ

แอลกอฮอล์ทำให้ประสาทการรับรู้สูญเสียไปอย่างมาก.. ผมไม่สามารถรับรู้เรื่องราวแบบประติดประต่อกันได้เลยสักนิด อย่างตอนนี้.. รู้สึกว่าตัวเบาหวิวอย่างกับลอยได้ยังไงอย่างงั้น.. และหลังจากนั้นอีกสักพักก็รู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายถูกลดระดับลงจนแผ่นหลังแตะสัมผัสอะไรบางอย่างที่นุ่มและดูท่าจะสบายกว่าเบาะบนรถยนต์หลายสิบเท่า

หนาว..  ความรู้สึกนี้กลับมาอีกครั้ง แต่มันหนาวกว่าครั้งแรก..

อาจจะเป็นเพราะเสื้อถูกถอดออกไปตอนไหนไม่รู้

ให้ตายดิหนาวชะมัด..

แต่แล้วอยู่ดีๆก็ร้อน..

ร้อนเพราะอะไรบางอย่าง?

เม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มร่างกายไปหมด ร้อนจนแทบจะสร่างเมาให้ได้...

แต่ถึงอย่างนั้นสมองก็ไม่ประมวลผลใดๆ..  มีเพียงร่างกายที่ยังตอบสนองสัมผัสวาบหวามอย่างต่อเนื่อง

เสียงหอบหายใจเพียงแผ่วเบา รวมไปถึงลมหายใจร้อนที่ข้างหู..

เสียงครางเล็กๆดังขึ้น...  แต่เมื่อคิดดูอีกทีเหมือนว่าจะเป็นเสียงของตัวเองมากกว่า..

ไม่รู้อะไรสักอย่าง

ทุกอย่างขาวโพลน.. และสุดท้ายก็กลับเข้าสู้ห้วงนิทรา.

.

                ช่วงเช้าของวันนี้ดูค่อนข้างแปลกตาเมื่อลืมตาตื่นขึ้น..  แน่สิก็ตอนนี้ยังนอนอยู่ห้องพักหรูของโรงแรมย่านคังนัม แถมยังอยู่ชั้นสูงๆแบบนี้อีกต่างหาก วิวข้างล่างคงสวยใช่ย่อย ....น่าเสียดายที่ไม่ได้ชวนคนตัวเล็กในอ้อมกอดให้ดูไนท์วิวแสนสวยเมื่อคืน

เออ จะเอาเวลาไหนไปชวนล่ะ

ก็มัวแต่...

ก้มลงมองใบหน้าเล็กในที่แนบอยู่บนอกเปลือยเปล่าแบบนี้แล้วนึกถึงเรื่องเมื่อคืนชะมัด..   จะว่าไปผมกับพี่จินฮวานยังไม่ทันได้มานั่งคุยกันเรื่องที่พี่จินฮวานปิดโทรศัพท์หนีผมเลย... แต่เราสองคนกลับคุยกันด้วยภาษากายแทนซะแล้ว

“..ฮื้ออ..”   ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดไปมา..  ผมว่าผมบ่นในใจแล้วนะ นี่มันดังขนาดทำให้อีกคนตื่นเลยเหรอ?

“ตื่นแล้วเหรอครับ ไม่ต้องรีบก็ได้นะ นอนต่อเลย..”  เอื้อมมือไปลูบหัวเบาๆ ราวกับกล่อมให้หลับ

“..นอนไม่สบายเลย.. ปวดหลัง”

“หื้ม?”

“ทั้งปวดหลัง ทั้งปวดเอว.. โรงแรมอะไรเตียงห่วยแตกชะมัด คราวหลังกลับไปนอนหอเหอะ..”  ผมว่าเตียงมันไม่ได้ห่วยแตกอะไรเลยนะ....

“พี่จินฮวาน...”   เอาสองมือประคองใบหน้าเล็กบังคับให้เงยขึ้นมาสบตากันตรงๆ

“..อะไร?”

“เมื่อคืนพี่เก่งจังเลยครับ...”  ดูสีหน้าคนตัวเล็กเหมือนจะงงๆนิดหน่อย แต่เพียงไม่นานเมื่อเริ่มสำรวจอะไรหลายๆอย่างรอบๆ ก็คงพบคำตอบแล้วล่ะ

.

.

“..............ฮันบินนิสัยไม่ดี”

“พี่ต่างหากที่นิสัยไม่ดี”

“นิสัยไม่ดีๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”  มือเล็กทั้งสองข้างฟาดลงมาบนไหล่รวมไปถึงต้นแขนแบบไม่ยั้ง แก้มกลมๆนั่นก็ขึ้นสีอย่างต่อเนื่อง 

“ฮ่าๆๆ ผมยังไม่คิดบัญชีเรื่องเมื่อวานที่พี่ปิดเครื่องใส่ผมเลยนะครับ”  ได้จังหวะเลยรวบข้อมือนั่นให้หยุดทำร้ายร่างกายผมซักที

“ก็นายวุ่นวายพี่อ่ะ”

“ผมห่วงพี่ต่างหากเล่า..  พี่ซึงฮุนอยู่แบบนั้น”  แต่เอาจริงถ้าไม่มีพี่ซึงฮุน ก็คงแย่เหมือนกัน..

“ฟังนะคิมฮันบิน...   ซึง-ฮุน-มี-แฟน-ใหม่-แล้ว”

“ผมไม่เชื่อหรอก”

“ตามใจ พี่ไปอาบน้ำละ”  พอเห็นว่าอีกคนทำท่าจะลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำ เลยเอื้อมมือฉุดรั้งข้อมือเล็กนั่นแล้วดึงกลับมากอดแน่น

.

.

“ย๊า!! ปล่อยพี่นะ ดึงแรงชะมัด.. คนยิ่งปวด-...”

“ปวดตรงไหนครับคนดี หื้ม?”  อดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าเข้าไปจนจมูกของผมชนกับจมูกรั้นๆของพี่จินฮวาน

.

.




“ฮันบินไม่เอาน่า...  อย่ารุมร่าม”

“.....”

“กลับคอนโดกันเถอะนะ..”

“พี่จะรีบกลับไปไหน..”

“.....”

“อยู่เล่นอะไรๆกับผมก่อนดิ”

 
.


.
 

เช็คเอ้าท์เที่ยงตรง… อีกตั้งหลายชั่วโมง

มาเล่นกันเถอะครับ

เล่นได้ตั้งหลายรอบ.

END.

SF นี้ถือเป็นด้านมืดดดดดดดดด  ไม่เอาแล้วววว

จะไม่ทำแบบนี้อีกกกกก 5555555555555555555555555555

สมองตื้อตันขั้นสุด อาจจะไม่พลิ้วไหวเท่าไหร่ ก็ช่างมันเนอะ

สารภาพเลยว่าถนัดจุนฮยอกมากกว่าจริงๆ เก๊าขอโทษษษษ  _/\_

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ เค้านั่งอ่านทุกอันเลย ไม่ว่าจะเม้นลง SF อันเก่าแค่ไหน เค้าก็อ่านนะ *O*

 ขอบคุณทุกแท็ก #ฟิคสามหมอ ใน Twitter ด้วยนะคะ  น่ารักสุดไรสุดดดดดด

รักมากจริงๆ -3-

>>>> ติชม ด่าทอ ต่อว่า บอกรัก ทวงฟิค หรือบ่นอะไรก็เชิญได้ที่แท็ก  #ฟิคสามหมอ  นะคะ ^_^

ฝันดีฮะ.