ผู้เข้าชมรวม
2,007
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
2K
อัปเดตล่าสุด : 9 พ.ค. 57 / 01:17 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
[SF] Flash back (JunHyuk)
เป็น SF ที่ต่อจาก SF ก่อนๆๆๆๆ นะคะ 555
เป็น SF ที่ต่อจาก SF ก่อนๆๆๆๆ นะคะ 555
เพื่ออรรถรสที่ดี แนะนำให้อ่านเรื่องก่อนๆๆด้วยโนะ
ทุกเรื่องต่อกันหมด แต่ก็จบในตอนเดียว (งงป่ะะ??? 5555)
แต่อ่านเรื่องนี้อย่างเดียวก็ได้มั้ง 555 รู้เรื่องๆ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“ครับ ทานแล้วครับ.. พี่ทานอะไรรึยัง? ผมเหรอ?..อ่านหนังสืออยู่ไง ..หื้ม? ไม่ครับ พี่ไม่ได้กวนนะ.. อย่าคิดงั้นดิ ก็ผมอยากคุยนี่.. คิดถึงจะแย่ ไม่เจอตั้งหลายวันเลย....”
ผมกลับห้องมาทีไรก็จะได้ยินประโยคเดิมซ้ำๆอย่างนี้ทุกวัน น่ารำคาญว่ะ...
ไหนบอกจะอ่านหนังสือเตรียมสอบหมอไง? ตั้งใจอ่านสิ มัวแต่คุยโทรศัพท์อยู่ได้ คุยอะไรนักหนาทุกวัน น่ารำคาญ มันน่ารำคาญรู้บ้างมั้ย
“คิมดงฮยอก ไปอ่านหนังสือ”
“พี่มาร์คแปบนึงนะ .....จุนเมื่อกี้มึงพูดว่าไงนะ?”
“ดึกแล้ว เลิกคุย ไปอ่านหนังสือ”
“แปบนึงดิ อาทิตย์นี้ยังไม่ได้เจอพี่เค้าเลย”
“แต่มันดึกแล้ว ไปอ่านหนังสือ ใกล้สอบละนี่”
“......ง่ะ มึงก็ชอบบังคับเงี้ย...”
“...........”
“....โอเคๆ ก็ได้ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ ผมต้องไปอ่านหนังสือแล้ว พี่อย่ากลับดึกนะ ห่วงรู้มั้ย ถึงห้องแล้วไลน์หาผมด้วย..”
บอกให้เลิกคุยนี่คุยกันยาวกว่าเดิมอีก แล้วจะห่วงอะไรกันนักหนาวะ
พอสักทีเถอะ
ไม่อยากฟัง.
“จุนเน่มึงจะนอนแล้วเหรอ? เดี๋ยวกูย้ายหนังสือออกจากเตียงฝั่งมึงก็ได้”
เตียงคู่หลังใหญ่เพียงเตียงเดียวในห้องนี้ถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง แบ่งโดยความรู้สึก ไม่ต้องมีอะไรมากั้น... ต่างคนต่างนอน แต่คนตัวเล็กกว่าชอบเอาหนังสือมาอ่านบนเตียง วางกระจัดกระจายตามสไตล์เด็กชอบเรียน และบางทีหนังสือพวกนั้นมันก็กระจายมาถึงฝั่งที่นอนของผมด้วย
“ไม่เป็นไร อ่านไปเถอะ กูยังไม่ง่วง เดี๋ยวจะออกไปนั่งโซฟาด้านนอก ฟังเพลงที่ต้องซ้อมพรุ่งนี้”
“ไม่ต้องออกไป.. เปลืองไฟ ขึ้นมานอนฟังบนนี้เร็ว เดี๋ยวขยับให้” ดงฮยอกจัดการกวาดหนังสือมาฝั่งตัวเองอย่างลวกๆ
“เดี๋ยวจะกวนมึงเปล่าๆน่า”
“.....ไม่กวน ก็อยากฟังด้วย ขึ้นมาเร็ว”
“.......”
ข้างหนึ่งของหูฟังแสนแพงอยู่ที่หูของผม ส่วนอีกข้างถูกอีกคนแย่งไปฟังซะอย่างนั้น
ฟังเพลงไปอ่านหนังสือไป นิสัยเค้าเลยล่ะ...
.
.
“....เฮ้ ดงฮยอก”
“......”
“หลับแบบนี้ไม่ได้นะโว้ย ปวดแขน หัวมึงหนักจะตาย”
จากนั่งอ่านหนังสืออยู่ดีๆ หัวสีน้ำตาลอ่อนของดงฮยอกก็เอนมาซบตรงไหล่ผมพอดิบพอดี
คนอะไรหน้าเล็กจัง...
จมูกนี่ก็สวยชะมัด
มองใกล้ไปเหรอ?
โอเค ขอโทษ.
.
.
“...อื้ออ อย่าผลัก” ในเมื่อปลุกยังไงก็ไม่ตื่น เลยจำเป็นต้องเอามือผลักหัวอีกคนเบาๆ
“ก็ไปนอนดีๆดิ”
“ไม่เอา.. ชอบนอนแบบนี้” คิมดงฮยอก.. พูดบ้าอะไร
“...........”
“.....พี่มาร์ค ก็ดงชอบนอนแบบนี้.. ขอดงนอนแปบนึงนะ อย่าผลักดิ...”
“.........”
ขอโทษที พอดีชื่อกูจุนฮเว
.
.
“โอ้ยยย! มึงจะลุกทำไมไม่ปลุกกู หัวกูฟาดขอบเตียงทำไง กูจุนฮเว”
“..........”
“ละนี่กูหลับไปนานยัง?”
“..........”
“เป็นบ้าอะไร ทำไมไม่พูด”
“.....คืนนี้กูนอนข้างนอกนะ เชิญมึงละเมอต่อตามสบายเลย”
“........ดะ..เดี๋ยว.. กูละเมออะไร?”
“ช่างเถอะ แต่คืนนี้กูขอนอนข้างนอก มึงนอนเตียงเลย ไม่ต้องเก็บของออกก็ได้”
“จุน.. ดะ..เดี๋ยวดิวะ..”
ผมหงุดหงิด ผมมันคนไม่มีเหตุผล
ไม่อยากฟัง ไม่อยากได้ยิน
ไม่อยากรับรู้ว่าสองคนนั้นจะรักกันขนาดไหน...
และเวลาอยู่กับผม.. ไม่อยากให้ดงฮยอกเอ่ยชื่อคนอื่น
ผมขอมากไปใช่ไหม?
โอเค
เราก็แค่เพื่อนกัน.
เช้าวันใหม่กับกิจกรรมเดิมๆของชีวิตมัธยมปลายปีสุดท้าย ผมตื่นมาก็พบว่าอีกคนไม่ได้อยู่ห้องแล้ว
ใช่สิ.... จะไปอยู่ได้ยังไง ในเมื่อรายนั้นมีคนมารับไปกินข้าวเช้าทุกวันนี่
แต่คงจะไม่ใช่วันนี้สินะ...
ผมเจอดงฮยอกยืนอยู่หน้ามาร์ทของคอนโดคนเดียว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้?
“อ้าว ยังไม่ไปเหรอ เห็นมึงลงมาแต่เช้า นึกว่าไปแล้วซะอีก”
ประโยคแสนยืดยาวจากผมถูกส่งออกไปถึงดงฮยอก
“ยัง.. วันนี้พี่มาร์คติดธุระ.. มารับไม่ได้”
“อ่อ.. งั้นเหรอ”
“....... นั่งรถเมล์ไม่เป็นด้วย”
“แล้ว.........”
“ขอไปด้วยได้ไหม?”
รถยนต์ธรรมดาๆที่แม่ซื้อให้ วันนี้มีสมาชิกใหม่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับ..
เอาจริงก็ไม่ใช่สมาชิกใหม่หรอก
เมื่อก่อนเราไปโรงเรียนพร้อมกันแบบนี้ทุกวัน.. จำได้ไหม?
.
.
“จุน... กูหิวอ่ะ”
“งั้นแวะกินข้าวป่ะ กูไม่ได้กินข้าวเช้ากับมึงตั้งนานละ”
“เออว่ะ ปกติพี่มาร์คก็เป็นคนพามา”
“...........”
“แต่คือวันนี้พี่เขาไม่ว่างไง เลย..”
“รู้แล้ว ไม่ต้องพูดอีก ไม่อยากฟัง”
“อ่อ..”
.
.
“ขอไรอย่างดิ..”
“อะไร”
“ตอนอยู่กับกูเลิกพูดชื่อนั้นซะ”
“ทำมะ..”
“ไม่ต้องถาม แค่ทำตามที่ขอ แค่นั้น”
“โอเค..”
“ขอบคุณ”
.
.
“อ้ะ! นั่นไงร้านที่กินกับพี่มาร์คประจำ” คิมดงฮยอกนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงวะ ไหนบอกจะไม่พูดถึงอีกคนเวลาอยู่กับผม ให้ตายสิ
“เหรอ งั้นไม่กิน”
“ทำไมอ่ะ กูอยากกินนะ มันอร่อยมากเลยนะ นะนะ นะ..”
“...........”
ผมก็แพ้คนขี้อ้อนอีกตามเคย.
“ป่ะ ถึงละ”
“....ไม่อยากกินแล้ว ไปเรียนเหอะ”
“เห้ยย มึงกวนตีนกูป่ะเนี่ย ตะกี้ยังงอแงจะกินอยู่เลย ก็พามาแล้วนี่ไง”
“ไม่อยากกินแล้ว ไปเรียนเถอะนะ...” ดวงตาสั่นไหวเหมือนจะร้องไห้นั่นคืออะไรวะ เป็นอะไรคิมดงฮยอก
“มึงเป็นอะไร......”
แค่คำถามนั้นหลุดปากออกไป คิมดงฮยอกก็โผเข้ามากอดผมไว้แน่น ทำให้เห็นว่าเมื่อมองจากตรงนี้มันชัดเจนว่าคนที่อยู่ในร้านนั่นคือมาร์คกับผู้หญิงอีกคน...
อ๋อ.. นี่ธุระมึงสินะ
ป้อนข้าวกัน... นั่นก็ธุระด้วยรึเปล่า
แล้วดงฮยอกเป็นใคร? เคยเป็นธุระสำหรับมึงบ้างไหม?
วันนี้ทั้งวันผมไม่สามารถจดจ่อได้กับการเรียนวิชาใดๆทั้งนั้น.. ภาพเมื่อเช้ายังถูกฉายซ้ำๆในความคิด ไหนบอกไม่มีอะไร? ไหนบอกแค่น้องรหัส.. โกหกงั้นเหรอ
‘ดงฮยอกทำอะไร!’
‘ป่าวนี่ ก็แค่เปิดดูรูปเล่นๆในมือถือพี่เฉยๆครับ’ ก็นั่งรอใครเข้าห้องน้ำล่ะ หาอะไรทำแค่นั้นเอง ตะคอกทำไม
‘ดูทำไม’
‘ห๊ะ?.. กะ.. ก็ปกติก็ดูได้ พี่ไม่เห็นว่าอะไรผมเลย’
‘งั้นคราวหลังอย่าทำอีกแล้วกัน’ ผมทำอะไรผิด? ผมทำอะไร?
.
‘ว่าแต่.. พี่สาวคนนั้นน่ารักดีนะ”
‘...............’
‘เห็นถ่ายรูปด้วยกัน..’
‘.............’
‘คือใครเหรอครับ...?’ ก็เห็นเอาแก้มแนบกันถ่ายรูป.. คงสนิทไม่น้อยเลยว่าไหม
‘น้องรหัสที่มหาลัย ไม่มีอะไร’
‘ครับ....’
นึกกลับไปตอนนั้น ก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมถึงไว้ใจและวางใจพี่มาร์คขนาดนั้น..
สิ่งที่เจอมาวันนี้มันยิ่งตอกย้ำกว่าผมมันโง่.. โง่เกินไปจริงๆ
.
.
“โดดเหอะ มึงเล่นทำตัวแบบบี้ทั้งวัน กูก็ไม่มีอารมณ์เรียนเหมือนกันนะคิมดงฮยอก” จุนฮเวนี่ทำไมชอบชวนผมโดดเรียนวะ
“แล้วเกี่ยวอะไรกับกูวะ”
“เกี่ยวดิ กูห่วง”
“............”
มึงห่วงกูแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ววะกูจุนฮเว กูรู้สึกว่ามึงไม่เคยไปไหนเลย...
ทำแบบนี้กูก็เสียนิสัยดิวะ.. วันไหนถ้ามึงไปจากกู
คิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่ยังไง...
“เอาไง กูจะไปดูหนังละ ไปไม่ไป?
“เออๆๆ ไปๆ”
ดีเหมือนกันครับ จะได้เลิกคิดถึงแต่เรื่องแย่ๆ
ขอบคุณที่บนโลกมีกูจุนฮเว ขอบคุณจริงๆ
หน้าตาไม่บ่งบอกถึงสัญญาณความสุขของคิมดงยอกวันนี้ มันทำให้ผมรู้สึกแย่ไปด้วย
มึงเป็นใครวะมาร์ค? คนนี้กูถนอมมาแทบตาย.. ทำไมต้องทำให้ดงฮยอกเสียใจด้วย
ทำไมผมต้องถนอมคนๆนี้งั้นเหรอ?
ยอมรับก็ได้
ก็ผมรักมานานแล้ว..
นานกว่าไอ้พี่มาร์คนั่นหลายปี
“ดงอยอก มึงโอเคป่ะเนี่ย กูแค่อยากให้มึงผ่อนคลาย” นี่ผมพามาเดินห้าง ดูหนังนะ ละดูทำหน้าซึมขนาดนั้น..
“ไม่ว่ะ..” อย่างน้อยดงฮยอกก็กล้าพูดทุกอย่างกับผม
“แล้วจะเอายังไง? มึงก็ไปคุยกับพี่เค้าดิ”
“.....กูไม่รู้จะไปหายังไง ไม่รู้ต้องพูดว่าอะไร ไม่รู้จะถามอะไร”
.
.
.
“ไม่รู้ก็ต้องรู้แล้วว่ะ... แฟนมึงเดินมาโน่นแล้ว”
บางทีผมก็เกลียดทฤษฎีโลกกลม.
“พะ.. พี่มาร์ค..”
“น้องดงฮยอก.. มาได้ไง” หึ.. คนข้างๆมึงทำไมไม่ใช่ดงฮยก ทำไมเป็นคนเดิมกับเมื่อเช้า.. มึงกำลังจะเล่นอะไรวะ
“พี่มาร์ค นี่ใครคะ?” เจ้าของเสียงไม่ใช่ใคร พี่สาวคนต้นเรื่องคนเดียวกับเมื่อเช้า
“เอ่อ...”
“.......รุ่นน้องเหรอคะ?”
“อ่าใช่.. รุ่นน้องที่โรงเรียน พอเข้ามหาลัยไม่ค่อยได้เจอเลย สบายดีมั้ยดงฮยอก” ว่าไงนะ.. ไม่ค่อยได้เจอเหรอ
“............”
.
.
“ไม่.. ไม่เลย” ผมรู้ว่าคนข้างๆผมใช้ความพยายามมากแค่ไหนในการบังคับเสียงไม่ให้สั่น
“ดงฮยอก.. คะ.. คือพี่”
“ไปตายที่ไหนก็ไป อย่ามาเจอกันอีก”
“นายกำลังเข้าใจพี่ผิดนะ..”
“เข้าใจอะไรผิดคะพี่มาร์ค?” อยู่ๆพี่สาวคนสวยก็แทรกขึ้นมา พี่สาวใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวอีกไม่นานพี่ก็จะรู้เอง
หึ.. มาร์ค.. ฝีมือสับรางมึงโคตรห่วยแตกเลย
“เอ่อคือ...”
“จุนฮเว พากูกลับห้องหน่อย แล้วสำหรับพี่.. ขอบคุณ2ปี ที่ทำให้ผมรู้ว่าผมโง่มาตลอด....”
“ดงฮยอก...”
“ตอนนี้ผมฉลาดแล้ว ขอบคุณจริงๆ แล้วอย่ามาเจอกันอีก”
“.............”
“ผมเกลียดพี่”
.
.
.
ถึงห้องก็เอาแต่เงียบ.. น้ำตาสักหยดก็ไม่มีให้เห็น..
ตัวแค่นี้จะทำเก่งไปถึงไหนวะ? ร้องออกมาเถอะน่า
เอาจริงเลยผมดีใจนะ ที่เลิกกันได้ซะที..
ไอ้เชี่ยนั่น... ผมรู้มาตลอดว่ามันคบซ้อน
แต่ใครจะกล้าพูด..
“ขอโทษที่ทำให้ไม่ได้ดูหนัง” อยู่ๆมาขอโทษผมแบบนี้ทำไม ตัวเองโอเคแล้วรึไง
“มึงบ้าป่ะ ถึงดูก็ไม่สนุกหรอก”
“........จุนเน่ คือกู....”
.
.
.
โดยที่อีกคนไม่ต้องพูดอะไรต่อ ผมเลื่อนตัวเข้าไปกอดดงฮยอกไว้แน่น ลูบหัวสีน้ำตาลอ่อนนั้นเบาๆ
รับรู้ได้ว่าตอนนี้หัวไหล่ผมกำลังเปียกเพราะน้ำตาของคนที่ผมถนอมมาทั้งชีวิต...
“ฮึก.. จุน... คือกู... กูไม่โอเคเลย”
“รู้แล้ว....”
“ทำไมวะ.. ทำไมต้องหลอกกู กูดูโง่ขนาดนั้นเหรอ..”
“ป่าวเลย ไม่สักนิด”
“.............”
“อย่าคิดแบบนั้นนะ”
“แล้วทำไมพี่มาร์คต้อง.... อ้ะ อื้อออ......”
.
.
.
“เคยบอกว่าไง...”
“...........”
“อยู่กับกูอย่าพูดชื่อมัน”
“...........”
.
.
“ขอโทษสำหรับจูบเมื่อกี้.. กูก็ไม่ใช่คนดีอะไรหรอก..”
“.....ช่างมัน กูก็ไม่ใช่”
“...........”
“จุน.. กอดอีกทีได้ไหม.. กูอยากรู้อะไรบางอย่าง” ว่าไงนะ..?
“.....อยากรู้อะไร? ถามมาสิ”
“ไม่ได้.. ต้องใช้ใจถาม... ขอครั้งสุดท้าย แล้วจะเลิกสงสัย” คิมดงฮยอกเล่นอะไร.. ผมไม่สนุกนะ
ในเมื่อผมไม่ได้ทำตามคำขอ คนตัวเล็กกว่าก็เป็นคนเดินเข้ามากอดผมเอง
กอดแน่น... กว่าทุกครั้ง..
อะไรของเค้า..
“กูจุนฮเว..” เสียงดงฮยอกดังชิดใบหูของผม
“อะไร”
“.....มาช้า”
“........”
“ทำไมไม่มาก่อนหน้านี้... สองปี”
“ห๊ะ...”
“มิน่า กูถึงไม่เสียใจที่โดนทิ้ง... แต่เสียใจที่ถูกหลอก”
“พูดอะไร ดงฮยอก”
“.......มึงมันคนปากแข็ง”
“.............”
“....หัวใจก็เต้นจังหวะเดียวกันแท้ๆ”
.
.
.
“งั้นจีบนะ”
“ไม่...”
“..........”
“ไม่ต้องจีบแล้ว... เสียเวลา”
“ดงฮยอก..”
.
.
“แต่ขอสอบให้ติดก่อนนะ... แล้วจะยอมให้ดูแล”
“งั้น....”
“......?”
.
.
“ดงฮยอก ไปอ่านหนังสือ!!!!!!!”
END.
จุนฮเวคนดีจุงเลอออออ 555555555555
ขอบคุณที่อ่านที่เม้นโนะ~
เค้าเองก็ชอบอ่านเม้นนะ ชอบมากจริงๆนะ พูดลอยๆ ถรุ้ยย55555555
เหยยย แต่ชิวๆ ไม่ซีเรียสๆ
รักทุกคนเหมือนเดิมค่ะ มาจุ๊บที -3- ม๊วฟฟฟ
ผลงานอื่นๆ ของ iimm ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ iimm
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น