[SF] Drunken (BJIN)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

[SF] Drunken (BJIN)

เป็น SF ที่ต้อจากเรื่องอื่นๆโนะ

ทุกSF เนื้อหาจะต่อกันอยู่นะคะ ลองอ่านกันก่อนเนอะ ^^

Enjoy Reading จ้า ^^

เนื้อเรื่อง

ห้องซ้อมเดิม สมาชิกหน้าเดิม เจอหน้ากันทุกวันครับ..  พี่บ็อบเงี้ย ไอ้จุนเน่เงี้ย  เบื่อครับ 5555555

แต่เอาจริงวันไหนพวกมันไม่อยู่ ผมก็คิดถึงอยู่นะ..

เหรอ.

“ฮันบิน คืนนี้มึงไปป่ะ? พี่มินโฮเลี้ยงเลยนะ”  พี่บ็อบถามขึ้นขณะที่พวกเรากำลังเก็บของกลับหอ

“ไม่อ่ะพี่  กลับไปกินข้าวกับพี่จินฮวาน”

“แหม่.. คนดีเหลือเกิน     จุนเน่มึงว่าไง ไปมั้ย?”

“ไปพี่ไป เหล้าฟรี โอเคมากๆ”

“ไหนมึงบอกเลิกแล้ว? เชี่ยแม่-งตอแหลโคตรๆ กูจะฟ้องน้องดง” 

               
           ....ครั้งที่แล้วที่ผมจะเลี้ยงใครบอกไม่กินแล้ววะ?  กูจุนฮเวเชื่อไม่ได้จริงๆ

“ผมโทรขอแล้ว สบายมาก ฮี่ฮี่” 

“เจ๋งมากจุนเน่น้องรัก  เจอกันที่ร้าน, ฮันบินฝากปิดห้องด้วย กูกลับละ”

‘New message arrived

Jinhwanie ♥ : คืนนี้กลับดึก ขึ้นเวรห้องผ่าตัด หาข้าวกินแล้วนอนเลยนะไม่ต้องรอ ♥ Love ya’

“พี่บ็อบเดี๋ยว...”   รีบเรียกไว้ก่อนพี่บ็อบจะเดินออกจากห้องซ้อมไป

“อะไร”

“....ผมไปด้วย พี่จินฮวานกลับดึก”

“ไอ้ที่บอกว่าตะกี้ว่ามึงเป็นคนดี กูขอคืนนะฮันบิน 55555 งั้นเจอกันที่ร้าน ทั้งสองคน”

.

.

.

เอาน่า.. นานๆที

ตัวเล็กกลับดึกด้วย ไม่เป็นไรหรอก

            ชีวิตกลางคืนสำหรับมนุษย์นักดนตรีแบบพวกผม มันจะมีอะไรดีไปกว่าเพลงเพราะๆ
กับเหล้าแพงๆ..   ยิ่งไม่ต้องจ่ายนี่คือที่สุด  ต้องขอบคุณเจ้าภาพวันนี้ครับ ซงมินโฮ.

“เห้ยจุนเน่ มึงไหวป่ะเนี่ย?”  มินโฮเจ้าภาพกำลังแกล้งมักเน่ของวง.. วงเหล้า

“พวกพี่แม่-งบ้า แกล้งผมอยู่ได้ ผมกินเพียวมา2แก้วแล้วนะ ดงฮยอกอยู่หนายย.. ผมจะตาย  อะ..อ้ว...ก...”

“ดงฮยอกไม่ได้มา มึงเมาแล้วววว”

“ใครจะแบกมันกลับ กูไม่ยุ่งนะเว้ย กูเลี้ยงพวกมึงแล้ว”  พี่มินโฮบอกปัดไปหนึ่งราย

“เห้ยย ฮันบิน อย่ามองกูแบบนั้น มึงคอแข็งกว่ากู มึงเลย มึงจัดการเลย”  พี่บ็อบก็ปัดงานไปอีกหนึ่ง

ให้มันได้อย่างนี้สิวะ

สภาพจุนเน่ตอนนี้ดูไม่ได้เลยครับ ไม่อยากจะคิดจริงๆว่ากลับห้องไปมันจะเจอน้องหมอบ่นขนาดไหน..

               


            การเข้าห้องผ่าตัดไปยืนดูฝีมือในการผ่าระดับเทพของอาจารย์ ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีนะ ถ้าไม่ติดว่าวันนี้ผมขึ้นเวรตั้งแต่ 7 โมงเช้า เข้าห้องผ่าตัดตอนสองทุ่มครึ่ง แล้วก็เพิ่งจะกลับมาถึงคอนโดตอนเที่ยงคืนเป๊ะ

เปิดประตูเข้าห้องนอนให้เบาที่สุด กลัวว่าอีกคนจะตื่น  ถึงอย่างนั้นก็อดที่จะเรียกหาไม่ได้

ก็คิดถึงนี่.. วันนี้ไม่ได้กินข้าวด้วยกันก็เพราะผมเองแท้ๆ

.

.

“ฮันบิน..  หลับแล้วเหรอ?”

“............”

“ฮันบิน...”

ไร้การตอบรับใดๆจากคนที่ตัวเองเรียกหา

หายไปไหนของเค้านะ..?  ยังไม่กลับเหรอ? เป็นไปได้ยังไง?

                ผมพยายามติดต่อฮันบินทุกช่องทาง ไม่ว่าจะโทรหา ไลน์หา ส่งข้อความ ทำทุกอย่าง

โกรธก็โกรธ  ห่วงก็ห่วง ดึกขนาดนี้แล้ว ไปอยู่ที่ไหน? ให้ตายคิมฮันบิน อย่าทำแบบนี้อีกนะ...

“ฮัลโหลดงฮยอก”   หนทางสุดท้ายคือโทรหาน้องตัวเอง บางทีฮันบินอาจจะอยู่กับจุนฮเว...

[พี่จินโทรมาดึกๆ มีอะไรรึเปล่า?]

“รู้มั้ย ฮันบินไปไหน”

[ไปกับพวกที่ซ้อมด้วยกันไง พี่ฮันบินไม่ได้บอกเหรอ? นี่จุนเน่ก็ไป ยังไม่กลับเลย] 

“งั้นเหรอ โอเคๆ พี่ไม่กวนละ นอนนะ ฝันดี”

[ครับ]

‘พี่ฮันบินไม่ได้บอกเหรอ’ 

‘พี่ฮันบินไม่ได้บอกเหรอ’ 

‘พี่ฮันบินไม่ได้บอกเหรอ’ 

                     ......คำพูดดงฮยอกก้องอยู่ในหัวผมซ้ำไปมา

ฮันบินไม่เคยทำแบบนี้  เรื่องเที่ยวผมไม่เคยว่าเลยตั้งแต่คบกันมา

แค่ให้บอกว่าไปไหน ไปกับใคร

ที่ให้ทำแบบนี้ เพราะห่วง ไม่รู้รึไง

.

.

.

ตึ่งๆๆ   ตึ่งๆๆๆ !

ผมเคาะประตูห้องจุนฮเวอย่างบ้าคลั่ง เพื่อให้ดงฮยอกรีบออกมาเปิดซะที ผมจะรีบกลับ ผมกลัวจินฮวานกลับถึงห้องแล้วไม่เจอผม.. ถ้าเป็นแบบนั้นไม่ต้องถามเลย ว่ารายนั้นจะโกรธผมขนาดไหน

ดงฮยอกเปิดประตูออกมาด้วยสีหน้าตกใจ ปนไม่พอใจในสภาพจุนฮเว.. ก็สมควร ไอ้บ้านี่เมาเป็นหมาเลยจริงๆ

“ดะ.. ดงฮยอกคือ..  พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเมาขนาดนี้นะ คือเล่นเกมส์กัน.. แล้วจุนเน่มันแพ้บ่อย ก็เลย...”

“พี่ฮันบินพอเหอะ...”    นี่น้องคู่นี้โคตรเหมือนกันเลย ไอ้คำพูดที่ทำให้คนอื่นรู้สึกผิดไปจนตายเนี่ย

“ดงฮยอกอ่า...  พวกพี่ขอโทษ”   ได้แต่ขอโทษน้องอยู่อย่างงั้น  แต่ใจผมนี่อยากกลับห้องใจจะขาด

“...ช่างเหอะ ผมชินแล้ว”

ผมรู้ว่าน้องไม่ได้หมายความอย่างที่พูด สีหน้าดงฮยอกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่สุดท้ายน้องก็มาช่วยผมพยุงไอ้เด็กร่างยักษ์นี่ไปนอนบนเตียง ผมบอกลาน้องหมอแล้วรีบขับรถอย่างเร็วที่สุดเพื่อให้ถึงห้องก่อนคนตัวเล็ก   

.

.

.

             ...เสื้อกาว์ที่พาดอยู่ตรงโซฟา เป็นเครื่องหมายชัดเจนว่าจินฮวานกลับมาแล้ว ผมควรทำยังไงดี

“ตัวเล็กครับ..  ผมกลับมาแล้ว..”  พูดเสียงแผ่วเบาราวกระซิบกับร่างเล็กที่นอนหลับอยู่บนเตียง

“............”

“พี่จินฮวาน....”

“............”   สงสัยจะหลับแล้วจริงๆ

ผมแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกัน เอื้อมมือไปเกี่ยวคนตัวเล็กเอามากอดอย่างเนียนๆ

“กลับมานานรึยังเนี่ย.. ผมคิดถึงจะแย่”   ผมยังคงพูดกับคนที่อยู่ในห้วงนิทราต่อไป พลางลูบผมพี่จินฮวานเบาๆ

.

.

“ออกไป ไม่ต้องมากอด”

“=[]=  พี่ยังไม่หลับเหรอ”

“ใครจะไปหลับลง”

“ผมขอโทษ...”

“บอกให้ออกไป ออกไปนอนข้างนอกเลย”

“โกรธอะไรผมเนี่ย แค่ไปเที่ยวเหมือนแต่ก่อน เพื่อนก็เดิมๆ”

“ไม่ได้โกรธเรื่องไปเที่ยว โกรธที่ไม่ยอมบอกต่างหาก”

“ก็นึกว่าจะกลับมาก่อนพี่ไง...   ตะกี้ไปส่งจุนเน่มา ไม่อยากให้น้องชายพี่ลำบากมารับจุนฮเว ผมเลยถึงห้องช้ากว่าพี่..”

.
.

“...........ข้ออ้าง”

“....................”

“........ไม่รักแล่ว”     

         ปากบอกไม่รักแต่หันหน้ามากอด แถมเอาหน้าซุกอกผมนี่คืออะไรครับ  คิมจินฮวาน..

ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว กับความน่ารักของคนตัวเล็กในอ้อมแขนผมตอนนี้

“จริงดิ?.. โห.. งั้นผมไปรักคนอื่นก็ได้”

“ห้ามไปรักคนอื่น  ถึงพี่บอกว่าไม่รัก  ฮันบินก็ห้ามไปรักคนอื่นนะ ห้าม!”

“เฮ้ ขี้โกงนี่”

“แล้วรักมั้ย?”

“...รักครับ  หายโกรธนะคนดี ไม่ทะเลาะนะ”

“วันนี้เหนื่อยจะแย่แล้ว.. ไม่มีแรงมาทะเลาะหรอก.. แต่อย่าทำแบบนี้อีก ห่วง... ช่วยรับรู้ไว้หน่อย..”

“................”

“...............”

“..............”

.

ที่เงียบไม่ใช่อะไร..  ปากไม่ว่างกันทั้งคู่เลยครับ.. 

ตัวเล็กของผมน่ารัก แถมใจดีขนาดนี้  ใครจะไปอดใจไหว จริงมั้ย?

.

.

“อื้อออออ...   บ้ารึเปล่า จูบไม่บอกสักคำ เมารึไง”   

ฮันบินเป็นบ้าอะไร อยู่ๆมาจูบผมแบบนั้น

ถึงจะเคยก็เถอะ...  แต่มันก็ตกใจน่า

“.............”

“ฮันบิน ถามก็ตอบสิ”    จ้องอยู่ได้ ผมหน้าร้อนหมดแล้ว

.

.

“.....ตอนแรกไม่เมา”

“...............”

“แต่ตอนนี้เมาแล้ว...  เมาจูบพี่นั่นแหละ”   สายตาเจ้าเล่ห์นั่น.. ผมไม่ไว้ใจเลยจริงๆ

“หยุดคิดอะไรบ้าๆเดี๋ยวนี้”

“ไม่...”

“...ฮันบินไม่ วันนี้เหนื่อย”   ช่วยเอามือร้อนๆใต้เสื้อนี่ออกไปก่อนได้มั้ย 

               
            .
            .

          “คนดี...”

“อะ.. อะไร”

“ขอนะครับ....”

                “ไม่!”

                “นะ....”

“พูดอีกที จะไล่ไปนอนข้างนอก”

                “งั้นไม่พูดแล้วครับ..”    มือนายจะร้อนไปถึงไหนคิมฮันบิน ให้ตาย.. ผมจะละลายอยู่แล้ว

                "ดะ..ดี"
               
                "แต่พี่ห้ามเสียงดังนะ.."

                "ห๊ะ..?"

                .
                .
                .
 

                “ฮะ..ฮันบิน   อื้ออออออออ..”

ไม่พูดครับ

จูบเลย.

พี่จินฮวานใจดี เชื่อผม.

END.

Special

“จุนเน่มึงทำไมทำหน้าเหมือนโลกพัง”  คิมบ็อบบี้เปิดประเด็นเรื่องหน้าตาของเด็กหน้าโหด

“ดงฮยอกหาย T^T”

“นั่นคนนะมึง พูดเป็นเล่น”

“ผมพูดจริง หาไม่เจอเลย ทั้งวันแล้ว”

“มึงโง่รึเปล่า ทำไมไม่ถามกูวะ ดงฮยอกก็น้องแฟนกู” ผมด่าน้องว่าโง่มันคงไม่โกรธใช่ไหมครับ

“เออออออออออ ใช่เลย พี่ฮันบินครับ บอกผมหน่อยนะครับ นะครับนะ”

“.....มึงพูดประโยคนั้นใหม่ซิ ทำไมกูไม่คุ้นหูเลย ฟังแล้วเสนาะหูแปลกๆ”

“ไม่มีทาง”

“ตามใจ๊”

“....ไอ้พี่ฮัน..  พี่ฮันบินครับ ดงฮยอกอยู่ไหน บอกผมหน่อยนะครับ นะพี่ ผมกราบสามที”

“555555 เออๆ มึงเลิกเหอะ ไม่เข้ากับหน้ามึงเลย  ดงฮยอกกลับบ้านไปหาแม่เย็นนี้ ตามไปซะ”

.

.

.

“ฮันบิน วันนี้มึงดูมีความสุขเกินไป กูเห็นละหมั่นไส้”

“อ้าว ไอ้พี่บ็อบ หาเรื่องกูป่ะเนี่ย”    คิมบ็อบบี้กวนตีนแล้วครับ ก็คนมันมีความสุข ให้ทำไง

“ไปทำอะไรมา เล่ามาเลย”

“อย่ายุ่งเรื่องครอบครัวน่า.. เค้าเก็บไว้คุยกันสองคน ฮี่ฮี่”

“อ้ออ.. เรื่องครอบครัว”     เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อมๆกันจากผมและบ๊อบบี้ฮยอง

“Boby, You got it?”  ผมยักคิ้วให้ไอ้พี่บ๊อบทีนึง

“Yep, I got it ;D”

END.

อย่าหาสาระความรู้อะไรจาก SF ของเราเลยโนะ 55555555555555

จริงๆมีสอบวันจันทร์ สอบ Anatomy ด้วยประเด็น TT______TT

แต่เบื่อหนังสือ เลยเปิดคอมสักพัก...  ก็ได้ SF เรื่องนี้มา

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ^^ ชอบไม่ชอบยังไง เม้นบอกเค้าหน่อยจิ  ฮี่ฮี่

รีดเดอร์ชอบอ่านฟิค ไรท์ก็ชอบอ่านเม้นนะ 5555555 แต่ไม่ซีเรียส ชิลๆฮะ ตามสบายเลย

รักทุกคนเหมือนเดิมมมมม ม๊วฟฟฟฟฟ -3-