[SF] Thirty-Five (JunHyuk)

ข้อมูลเบื้องต้น

สำหรับนักอ่านคนใหม่ๆ ทุกเรื่องเป็น SF นะคะ ^_^

จบในตอน ไม่จำเป็นต้องอ่านทุกตอนก็ได้จ้า

** แต่เพื่ออรรถรสที่ดี และถ้ามีเวลา..

แนะนำให้ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกเนาะ ฮี่ฮี่ :D

CR.SHL

เนื้อเรื่อง

JUNHOE :: DONGHYUK

“อีกสองวันจะครบรอบปีนึงแล้วนะ”

“...”

“อยากได้อะไรไหม?”

“อยาก..”

“อยากนอนแบบไม่โดนปลุก”

                โชคดีที่ดงฮยอกสอบเสร็จแล้ว.. ของขวัญวันครบรอบที่อีกคนขอไว้เลยได้สมใจอยาก ร่างเล็กนอนนิ่งสนิทอยู่ในอ้อมกอดอุ่นตลอดทั้งคืน มีบ้างที่อีกคนจะพลิกตัวขยับออกไป แต่เพียงไม่นานหลังจากนั้นก็หันกลับมาซุกอยู่บนอกเหมือนเดิม..

 ‘ดงฮยอกน่ารัก’ ความรู้สึกนี้มีมาตั้งแต่ที่เริ่มชอบแรกๆจนถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกแบบนั้นอยู่.. แล้วนี่ก็ไม่รู้ว่าเผลอมองคนนอนหลับไปนานแค่ไหน.. รู้ตัวอีกมันก็ใกล้เกินไปจนมองไม่เห็นอะไรอีกแล้ว

“อื้อออ....”  เสียงเล็กครางประท้วงในลำคอเมื่อริมฝีปากถูกรุกรานจนรู้สึกตัว

“ขอโทษครับ.. นอนต่อนะคนดี” ผมผละออกมาอย่างเสียดายเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวเบาๆกล่อมให้อีกคนหลับต่อแล้วจึงตัดสินใจลุกออกจากเตียงเพื่อจะไปเตรียมอาหารมื้อเย็น

เกือบไปแล้ว..

ของขวัญที่ดงฮยอกขอไว้

เกือบพังซะแล้ว.

ซองรามยอนสองซองใหญ่ถูกแกะออก ก่อนจะหยิบเส้นลงหม้อน้ำเดือดผมก็ไม่ลืมจะอ่านวิธีทำให้ถูกต้องก่อนจะลงมือทำ ..จะพูดก็พูดเถอะว่าอยู่กับดงฮยอกมากจนลืมไปแล้วว่าต้มรามยอนให้อร่อยนี่ต้องทำยังไง ก็อีกคนเล่นดูแลดีจนผมทำอะไรเองไม่เป็นแล้วจริงๆ

.

.

ติ๊งต่อง~  

“พัสดุมาส่งครับบบ”

เสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้นพร้อมเสียงคนส่งพัสดุที่เรียกให้ออกไปรับของ ผมเลยจำเป็นต้องละออกจากหน้าเตาทำอาหารแล้วเดินไปที่ประตู  ส่องดูเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูรับพัสดุสองกล่องขนาดพอดีมือมาถือไว้ แน่นอนว่ากล่องที่มีชื่อผมมันก็ต้องเป็นพัสดุของผมแน่นอนอยู่แล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่...

ทั้งสองกล่องลงชื่อ ‘กูจุนฮเว’

และมาจากร้านเดียวกัน.

.

.

“ใครมาเหรอ..?”   ผมละสายตาจากพัสดุในมือก่อนจะหันขวับไปทางต้นเสียง  คิมดงฮยอกในสภาพงัวเงีย มือเล็กนั่นขยี้ตาไปมาอยู่สองสามทีก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ

“อ๋อ พอดีพัสดุมาส่งน่ะ นี่งงอยู่ทำไมมีสองกล่อง จำได้ว่าสั่งไปแค่อย่างเดียว-..”

พรึบ!

กล่องเล็กๆทั้งสองกล่องถูกดงฮยอกแย่งออกจากมือไปทันที ตาเล็กเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าหนึ่งในสองกล่องนั่นผมแกะจนเกือบจะเสร็จอยู่แล้ว พอเห็นแบบนั้นแล้วดงฮยอกรีบเอาทั้งสองกล่องนั้นซ่อนไว้ด้านหลังทันที

“นายห้ามแกะนะ ของนี่ฉันสั่งมา”

“เฮ้ๆๆ ฉันก็สั่งมากล่องนึง.. แล้วอีกอย่างมันเป็นชื่อ ‘กูจุนฮเว’ ทั้งสองกล่องด้วย”

“เออก็ฉันสั่งแล้วใช้ชื่อนายไง...”

“จะสั่งของให้ตัวเองแล้วมายืมชื่อคนอื่นแบบนี้ได้ไงอ่ะ?”

“....ก..ก็..ความจริงก็สั่งให้นายนั่นแหละ”

สุดท้ายความจริงก็ถูกเปิดเฉยออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจเลยสักนิด ของจากร้านเดียวกันส่งมาพร้อมกัน.. และอีกอย่างคือผมเองก็สั่งของนั่นมาให้ดงฮยอกในวันครบรอบ ดงฮยอกเองก็สั่งมาเป็นของขวัญให้ผมในวันครบรอบเหมือนกัน... แต่อีกคนดันใช้ชื่อผมสั่งซะอย่างนั้น ทีนี้จะรู้มั้ยล่ะว่ากล่องไหนเป็นของใครกันแน่

“เอางี้.. ไหนๆกล่องนั้นฉันก็แกะเกือบเสร็จละ อีกกล่องเป็นของนายละกัน”

“ได้ไงอ่ะ.. ถ้าของในกล่องที่โดนแกะ เป็นของที่ฉันสั่งมาล่ะ...”

“เหมือนกันแหละน่า.. ถ้าไม่ใช่ค่อยแลกกัน”

“ก็ไม่เซอร์ไพรส์ดิ”

“มันไม่เซอร์ไพรส์ตั้งแต่แรกแล้วครับคนดี ฮ่าๆๆ”

ดงฮยอกยู่หน้าอย่างไม่พอใจ พลางขมวดคิ้วใช้ความคิดเล็กน้อยก่อนจะหยิบกล่องทั้งกล่องเขย่าไปมาเพื่อฟังเสียง ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ช่วยให้คนตัวเล็กได้คำตอบเลยว่ากล่องไหนกันเป็นของที่ตัวเองสั่งมากันแน่

“กูจุนฮเว...”

“หื้ม?”

“หิวอ่ะ”

นั่นไงล่ะ.. รู้อยู่แล้วเชียวว่าตื่นมาต้องถามหาของกินก่อนเลย

ช่วยไม่ได้ที่ผมเองก็ฉลาดมากที่เตรียมรามยอนไว้ให้

เฮ้...  เดี๋ยวนะ

                “รามยอน!!!!!!!!!!!”   กูจุนฮเววิ่งพรวดพราดหายเข้าไปในห้องครัว ตอนแรกก็สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พอเดินตามเข้าไปเท่านั้นแหละ ภาพและกลิ่นไหม้ตรงหน้าตอบคำถามในใจผมได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว

“นี่จะเผาห้องครัวรึไง?”   ยืนกอดอกพิงเคาท์เตอร์ครัวพลางถามออกไป  อีกคนหันหน้ามาทำหน้าหงอยเหมือนสำนึกผิดแล้วเดินเข้ามาหาช้าๆ

“โธ่.. ไม่ได้ตั้งใจนะ”

“น่ารักไม่ถูกเรื่องเลยนายอ่ะ”

“ครับ?”

“เห้อ.. ออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันเหอะ”

ตอนแรกรายนั้นจะพาไปดินเนอร์ที่ N Seoul Tower เป็นการไถ่โทษที่ทำรามยอนไหม้.. ซึ่งผมเถียงคอขาดว่าไม่อยากไป ความจริงมันก็โรแมนติกดีอยู่หรอก แต่มันค่อนข้างจะอึดอัดเล็กน้อยที่ต้องไปนั่งกินข้าวแล้วรักษาภาพพจน์ดีๆไปพร้อมกัน

.

.

“ชวนมาที่นี่ ไม่หนาวรึไง..”  พอหย่อนก้นลงนั่งบนม้านั่งยาวริมแม่น้ำก็เอ่ยปากบ่นทันที กูจุนฮเวนี่จริงๆเลย

“ก็หนาว..”

“แล้ว N Seoul Tower ไม่สวยตรงไหน ทำไมไม่อยากไป?”

“แล้วข้างแม่น้ำฮันไม่สวยตรงไหนอ่ะ....”

ถึงช่วงหัวค่ำแบบนี้อากาศจะเย็นลงมากกว่าตอนกลางวันก็เหอะ.. แต่มันก็ดีกว่าไปนั่งเกร็งๆที่ร้านอาหาหรูนั่นหลายเท่า แถมบรรยากาศข้างแม่น้ำฮันก็ไม่ได้แย่ซะหน่อย  ผมนั่งรอคำตอบจากคนตัวสูงว่าข้างแม่น้ำไม่ดีตรงไหน... แต่ดูเหมือนกูจุนฮเวจะเหนื่อยหน่ายกับการต่อล้อต่อเถียงกับผมไปซะแล้วล่ะ ตาคมนั่นมองออกไปยังแม่น้ำฮันข้างหน้าพลางยกกระป๋องเบียร์ขึ้นมาจิบแก้หนาว ลมหายใจที่กลายเป็นควันขาวเพราะสภาพอากาศถูกพ่นออกมาเป็นระยะๆ เพียงไม่นานหลังจากนั้นมือใหญ่อีกข้างที่ยังว่างอยู่ก็เอื้อมมาโอบไหล่ผมแล้วดันเข้าหาตัวเบาๆ

“กินป่ะ?”  กระป๋องเบียร์เย็นๆถูกยกขึ้นมาจรดริมฝีปากผมเบาๆ ผมได้แต่จ้องมองอีกคนด้วยความไม่เข้าใจ

“นายไม่ชอบให้กินนี่....”

“ไม่ชอบให้กินเวลาอยู่กับคนอื่น”

“....”

ผมพยักหน้าตอบตกลงก่อนจะเอื้อมมือไปรับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กระป๋องเย็นนั้นมา แต่อีกคนกลับชักมือออกพร้อมกระดกเบียร์เข้าไปอึกใหญ่ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาแบบไม่ทันให้ตั้งตัว...

แอลกอฮอลล์ที่ดูเหมือนจะเย็นในตอนแรกกกลับอุ่นขึ้นเมื่ออีกคนป้อนโดยวิธีที่แตกต่างออกไป.. แถมรสชาติจากขมมันก็กลายเป็นหวานซะอย่างงั้น  กว่าจะรู้ตัวอีกทีร่างกายก็เผลอไผลไปกับสัมผัสร้อนนั่นซะแล้ว.. มือที่ไม่รู้จะเอาวางไว้ตรงไหนก็ได้แต่กำเสื้อของอีกคนไว้แน่น และมันก็แน่นขึ้นไปอีกจนกลัวว่าอีกไม่นานเสื้อเชิ้ตนี่ได้ขาดแน่เพราะอีกคนพยายามจะส่งความหวานของเบียร์หยดสุดท้ายเข้ามาโดยใช้ลิ้นร้อนๆนั่น...

นี่มันบ้าจริงๆเลย

กูจุนฮเว..

นายมันเด็กเอาแต่ใจ.

                มือเล็กเริ่มประท้วงขออากาศหายใจโดยการทุบเบาๆลงบนหัวไหล่สองสามที ผมเลยจำเป็นต้องผละจูบออกแต่ก็ยังไม่วายเลื่อนไล้จมูกไปคลอเคลียข้างแก้มใสๆนั่น  ...ผมรู้สึกว่ายิ่งนานเข้าผมยิ่งหลงใหลไปกับการที่มีดงฮยอกอยู่ตรงนี้

ให้ตายเหอะครับ

ผมว่าผมอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าไม่มีเค้า.

“ฮื้ออออออ... พอแล้ว  กูจุนฮเวนี่มันที่สาธารณะ!”

“ไม่มีคนซะหน่อย ใครจะมานั่งหนาวๆแบบนี้    แต่จะว่าไปเมื่อกี้ใครจูบตอบล่ะ....”

“.....”

“ใครน้า...”

“หุบปากไปเลย มาป้อนเบียร์วิธีอะไร บ้าบอไร้สาระ”

“แต่ก็กินหมดนี่...”

“เงียบนะ!”

ฮ่าๆ เมื่อเห็นว่าอีกคนดูท่าทางจะพ่ายแพ้ผมเลยหยุดการแกล้งไว้เพียงแค่นั้น  ระดับความแดงจากหน้าถึงใบหูของดงฮยอกนั่นบอกความอบอุ่นของร่างกายอีกคนได้เป็นอย่างดี  ผมจ้องลึกลงไปในตัวตาเรียวสักพักก่อนจะล้วงมือไปหยิบกล่องเล็กในกระเป๋าเสื้อโค้ทขึ้นมาตรงหน้า

“ไม่รู้ว่านี่ใช่กล่องที่ฉันสั่งมาไหม.. ดีไม่ดีกล่องนี่อาจจะเป็นของที่นายสั่งมาก็ได้”

“....”

“มาเปิดพร้อมกันดีไหมครับ?”

“ไม่เอาอ่ะ นายเปิดก่อน”

ในเมื่อคนตัวเล็กต้องการแบบนั้นผมก็ไม่ได้ขัดอะไร มือค่อยๆเปิดกล่องออกช้าๆ สิ่งที่เห็นอยุ่ด้านในมันน่าพอใจจริงๆ เพราะมันคือสิ่งที่ผมตั้งใจสั่งมาให้ดงฮยอก เพราะงั้นอีกกล่องที่อยู่ในมือเล็กนั่นก็คงเป็นของที่ดงฮยอกสั่งให้ผม

แหวนสีเงินกลมเกลี้ยงถูกยกขึ้นตรงมา ตาเรียวเล็กของดงฮยอกจ้องตามไม่กระพริบแล้วสุดท้ายสายตานั่นก็ไปหยุดอยู่ที่มือตัวเองที่ถูกมือข้างหนึ่งของผมเอื้อมมาจับไว้

“...ด..เดี๋ยวดิ นี่อะไรกัน..”

“แหวนไง”

“...แล้ว..”

“สุขสันต์ครบรอบหนึ่งปีนะครับ ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ก็เลย...”

“ใส่นิ้วนั้นไม่ได้นะ.. คือมัน...”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็จะขอแต่งงาน”

“.....ฮะ?”

“พูดจริงนะ..  แค่เรา.. ในตอนนี้...”

“.....”

.

.

.

“นี่จะเงียบอีกนานมั้ยครับ..”

“....”

“หรือต้องให้ร้อง marry me ให้ฟังก่อนรึไง...”

“บ้า...”

“A hundred and five is the number that comes to my head…”

“หยุดเลยนะ ใครจะไปอยู่ด้วยนานขนาดนั้น... ร้อยห้าปีอะไร ไม่เอาด้วยหรอก”

“....”

“รู้ไว้นะกูจุนฮเว...”

“....”

“แค่ตอนนี้... นายอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน มันก็ดีมากๆแล้ว”

ผมได้แต่ยิ้มกว้างให้อีกคนพลางขยับแหวนวงเล็กให้เข้าไปอยู่ในตำแหน่งที่มันควรจะอยู่..  นิ้วนางข้างซ้ายตามที่ใครๆเค้าทำกัน และในตอนนี้สมองก็ประมวลผลไปเองแล้วว่าอีกคนยอมรับคำขอแต่งงานแบบไม่มีพิธีรีตองใดๆของผมเป็นที่เรียบร้อย

“ละไหนอ่ะ... หมอมีอะไรจะให้ครับ?”

“ก็เหมือนกันนั่นแหละ บังเอิญมาสั่งร้านเดียวกันทำไมล่ะ”

“ฮ่าๆ ก็ไม่รู้นี่”

“สีดำนะ... ไม่รู้จะชอบไหม”

แหวนเรียบวงกลมสีดำด้านถูกหยิบออกมาจากกล่องช้าๆ มือเล็กของดงฮยอกพยายามบังคับมือตัวเองไม่ให้สั่นตอนยื่นมือมาจับมือผมให้สวมแหวน มันเป็นแหวนสีดำธรรมดาที่สวยชะมัด แต่มัน..

“...แอะ.. ทำไมมันใส่ไม่ได้อ่ะ กูจุนฮเวนายอ้วนขึ้นเหรอ?”

“...ป่าวนะ นี่วัดไซส์ยังไงเนี่ย มือก็จับให้อยู่ทุกวัน”

“ฮือ.. ขอโทษ”   

“ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไรหรอก.. แต่คราวหลังวัดไซส์ให้ดีๆนะครับคุณหมอ ครั้งนี้พลาดไปนิด”

“รู้แล้วน่า...”

“ฮู่วววววว อยู่กันมาตั้งนาน”

“นี่! แต่ฉันวัดไซส์กางเกงนายไม่เคยพลาดนะ!”

หื้ม..

อะไรนะ?

END.

Special:

      แค่เบียร์สามสี่กระป๋องที่ช่วยกันกินก่อนกลับมาถึงห้องนั้นมันไม่ใช่ปริมาณที่เยอะเลย แต่ดูเหมือนว่าร่างกายที่ไม่ค่อยคุ้นเคยกับแอลกอฮอล์ของดงฮยอกจะตอบสนองไวกว่าผมหลายเท่า..

“ดงฮยอก.. เมาเหรอ...” 

“หื้ม? ใคร..ไม่ได้มาวววว”  ดงฮยอกปรือตาขึ้นมามอง พลางชักสีหน้าใส่เบาๆที่กล้าถามคำถามนั้นออกมา

“แน่ใจนะ?”

“แน่จายยยยยยยย...”

“งั้นวัดไซส์กางเกงให้หน่อยดิ”

“....”


 

::  ใครไม่สะดวก ข้ามส่วนนี้ไปได้นะคะ ^^ ส่วนคนที่อยากอ่านเชิญจิ้มลิ้งค์ได้เลยงับ -///-

(รหัสผ่านคือเลขสองหลัก วันเกิดจุนฮเว+ดงฮยอกนะคะ  >> http://kiimm.blog.fc2.com/blog-entry-2.html)


 

“กูจุนฮเว....”   อยู่ๆเสียงอู้อี้จากคนที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วก็ดังขึ้น

“...ครับ?”

“...เอวนายเท่าเดิมนะ  สามสิบห้า”

เชื่อก็ได้ครับ..

แต่เรามาลองวัดดูอีกซักรอบมั้ย?

กันพลาดน่ะ.

END.

ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป... 

แต่ช่วยโดเนทไฟฉายหรือเครื่องมือส่องสว่างมาให้นี่ทีค่ะ

รู้สึกจะดาร์กเหลือเกินน มืดมิดมองไม่เห็นทาง -..-

กราบขอโทษเยาวชนที่หลงผิดคิดว่า #ฟิคสามหมอ ใสๆนะคะ *กราบ*

That is my first NC part...

Nothing to say, but.. pls forgive me if i did something wrong.

ได้โปรดอย่าถือสาเราเลยนะ ._.

หนีดีกว่าาาา  บาย -3- 

#ฟิคสามหมอ