คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
...INTRO...
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงกระดิ่งดังขึ้น เตือนว่ามีคนกำลังเดินเข้ามาในร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง กลิ่นหอมกรุ่นของเมล็ดกาแฟสดอบอวลไปทั่วร้าน ที่ตั้งอยู่ในมุมที่ผู้คนไม่พลุกพล่านนัก ใจกลางเมืองหลวงที่แสนจะวุ่นวาย
"บรองเต้ ยินดีต้อนรับครับ" ชายหนุ่มส่งยิ้มหวานไปให้ผู้ที่เข้ามาใหม่ แม้ร้านกาแฟแห่งนี้จะตั้งอยู่ในย่านที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน แต่ก็ยังมีผู้มาใช้บริการอยู่ไม่ขาดสาย ทั้งกาแฟสดที่ทั้งหอม ทั้งกลมกล่อม อาหารคาวหวานที่ทั้งอร่อยและราคาไม่แพงทำให้ลูกค้าติดใจร้านนี้อยู่ไม่น้อย
และที่สำคัญ
"ชาเขียวลาเต้ กับมูสต์ช็อกโกแลตที่นึงค่ะ" ลูกค้าสาวสวยส่งสายตาหวานไปให้กับพ่อค้าหนุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเหตุผลที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งนี้มีลูกค้ามากมาย โดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ นั่นก็เป็นเพราะ "คิม จงอุน" บาริสต้าหนุ่มหน้าตาดี ผิวขาวเนียน ถึงแม้จะไม่สูงมากนักแต่ก็ดูดีอยู่ไม่น้อย
"ครับผม รอสักครู่นะครับ" บอกพร้อมกับส่งรอยยิ้มพิฆาตไปให้ลูกค้าสาวที่ตอนนี้กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มบาดใจที่ชายเจ้าของร้านส่งไปให้
"ขอบคุณที่มาใช้บริการนะครับ" ชายหนุ่มบอกลาลูกค้าก่อนจะกลับเข้าไปนั่งในที่ประจำ เพื่ออ่านหนังสือเกี่ยวกับกาแฟ สิ่งที่เขารักที่สุด รองจากตัวเขาเอง
ร้านแห่งนี้เป็นมรดกตกทอดมาจากพ่อและแม่ของเขา หลังจากที่ทั้งคู่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถคว่ำเมื่อ 5 ปีก่อน เขาก็ได้กลายมาเป็นเจ้าของโดยสมบูรณ์เขาคิดเสมอว่าเขารักกาแฟ เพราะกาแฟทำให้พ่อกับแม่ของเขารักกัน เพราะฉะนั้นเขาจึงรักสิ่งที่ทำให้เขาได้เกิดมา
.
.
.
.
.
ตุ๊บ!
เสียงวัตถุบางอย่างตกลงมาที่พื้น เรียกความสนใจจากเขาได้ไม่น้อย ชายหนุ่มละสายตาจากหนังสือเล่มโปรดก่อนจะสำรวจหาต้นตอของเสียงเมื่อครู่นี้อย่างแปลกใจจนกระทั่งมองไปที่หน้าประตูร้าน
"เห้ย" เขาร้องขึ้นมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นเด็กผู้ชายร่างเล็ก ล้มฟุบอยู่ที่หน้าร้าน ไม่รอช้าชายหนุ่มรีบลุกขึ้นไปดูอย่างร้อนรน
"นี่นาย ตื่นสิ" จงอุนเรียกคนที่นอนสลบอยู่ตรงหน้าอย่างเป็นห่วง ก่อนจะสำรวจดูว่ายังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ พลางถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก "ค่อยยังชั่ว ยังไม่ตาย" เมื่อไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ตอบกลับมา เขาจึงจำเป็นต้องอุ้มเด็กหนุ่มไร้สติคนนี้เข้าไปในร้านเพราะฟ้าที่มืดครึ้มเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตกในไม่ช้า ขืนเขาปล่อยให้เด็กคนนี้ตากฝนอยู่นอกร้าน เป็นอันได้ตายจริงแน่คราวนี้
จงอุนอุ้มคนตัวเล็กมาวางไว้ที่ฟูกหลังร้าน ก่อนจะกุลีกุจอหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เด็กหนุ่ม เพราะอุณหภูมิที่สูงเกินอุณหภูมิปกติของคนทั่วไป พลางปัดเส้นผมที่ปรกอยู่ที่ใบหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าออกก่อนที่จะลงมือใช้ผ้าชุบน้ำหมาด ๆ เช็ดไปที่ใบหน้าอย่างแผ่วเบา "อ่า น่ารักจัง" เอ่ยขึ้นมาอย่างลืมตัว เพราะเด็กผู้ชายที่นอนสลบไสลอยู่ตอนนี้ มีใบหน้าที่หวานราวกับเด็กผู้หญิงคิ้วที่เข้มแต่กลับรับกับใบหน้าที่แสนหวานนี้ได้อย่างลงตัว ริมฝีปากเล็กสีหวานราวกับสายไหม จมูกโด่งเป็นสันรูปหยดน้ำชวนให้หลงใหลจนจงอุนไม่สามารถละสายตาไปจากคนตรงหน้าได้เลย "น่ารักเป็นบ้าเลย หึ้ย ไม่ได้ ๆ นี่มันผู้ชายนะเว่ย" ชายหนุ่มสะบัดผมไล่ความคิดเมื่อสักครู่ ก่อนตั้งใจทำภารกิจเช็ดตัวคนป่วยต่อไป ยังไม่ทันที่ภารกิจนี้จะเสร็จสมบูรณ์ เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน ชายหนุ่มจึงผละจากร่างเล็กแล้วออกไปต้อนรับลูกค้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ขอบคุณที่มาใช้บริการครับ" โค้งพลางส่งยิ้มหวานกลับไป ก่อนจะเดินกลับมาที่หลังร้านเพื่อมาเช็ดตัวเด็กหนุ่มต่อให้เสร็จ แต่ทว่า
"นี่นาย! รู้สึกตัวแล้วเหรอ" จงอุนร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าลุกขึ้นมานั่ง ก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างตกใจ
"คะ คุณ เป็นใครน่ะ ยะ ยะ อย่าเข้ามานะ ผมสู้นะโว่ย" ร่างเล็กลุกขึ้นมาพร้อมกับคว้าแจกันที่อยู่ข้างตัวขึ้นมาถือไว้พลางจ้องไปยังชายหนุ่มอย่างหวาดกลัว
"เห้ย! นายอย่าเข้าใจผิดสิ ฉันช่วยนายนะ นี่ร้านฉันเอง นายมานอนสลบอยู่หน้าร้านฉัน ฉันเลยพาเข้ามาพักข้างในนี่ ไม่งั้นได้หนาวตายอยู่ข้างนอกแน่" จงอุนอธิบายอย่างรีบร้อนกลัวว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ก่อนจะเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย "แล้วทำไมนายถึงอยู่ในสภาพแบบนี้ หนีอะไรมาหรือเปล่า?" สายตามองไปยังรอยฟกช้ำบนร่างกายอันบอบบางของเด็กหนุ่ม พลางขมวดคิ้วจ้องมองอย่างสงสัย
"ผะ ผม " คนตัวเล็กก้มหน้าลง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอย่างยากลำบาก
"ผมอะไร ?"
"คือ.. ผมหนีมา มีคนจะฆ่าผม ไม่รู้ว่าตอนนี้ อยู่ที่ไหน ผะ หมดแรง รู้สึกตัวอีกที่ก็อยู่ที่นี่แล้ว" พูดจบน้ำใส ๆ ก็ไหลออกจากตัวตาคู่สวยอย่างห้ามไม่ได้
"นี่นาย" ชายหนุ่มตบไหล่คนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา แม้จะยังสงสัยในตัวของคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย แต่ก็อดสงสารไม่ได้ ร่างกายเล็ก ๆ แบบนั้นเมื่อรวมเข้ากับน้ำตาใส ๆ นั่นแล้วมันช่างน่าทะนุถนอมเสียจริง ๆ "ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว"
"ฮึก หะ ให้ผมอยู่ที่นี่สักพักได้ไหม ผะ ผมกลัว" ร่างกายที่สั่นเทา ร้องขอความช่วยเหลือ มีหรือที่คนใจดีอย่างเขาจะปฏิเสธ และถึงแม้ว่าเด็กคนนี้จะไม่ร้องขออะไรจากเขาเลย เขาก็ตั้งใจจะช่วยอยู่แล้ว เพราะเขา ถูกชะตากับเด็กคนนี้เหลือเกิน
"อืม เอางั้นก็ได้มาอยู่กับฉันก่อน แต่ฉันไม่ให้นายอยู่ฟรี ๆ นะ นายต้องช่วยฉันทำงานในร้าน เข้าใจไหท?" จงอุนตอบอย่างไว้ตัวโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าคำตอบรับของเขาในวันนี้ จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.to be continue
ความคิดเห็น