Angel&Devil วุ่นนัก รักวัยรุ่น

ลำดับตอนที่ #3 : Angel&Devil ................3

ณ.ห้องปกครอง

 

“พวกเธอไม่รู้กฎของ ร.ร. หรือไง แล้วนั้นใช่เวลามาวิ่งเล่นไหน นั้นเวลาอะไร บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

ในระหว่างที่อาจารย์กำลังบ่นอยู่นั้น ทั้งซองมินและดงเฮ ได้ส่งสายตาอย่าง อาฆาต ไปหาพวกหมูตอน เพราะเหตุที่ทำให้พวกเค้ามาอยู่ในห้องนี้ ก้อเพราะพวกนายหมูตอน

“นี้พวกเธอ ฟังฉันพูดอยู่หรือป่าว”

 

คำพูดของอาจารย์ ทำให้หมดถึงกับสะดุงไปตามๆกัน

 

“ฉันหวังว่า นี้จ๊ะเป็นการก่อเรื่องครั้งสุดท้ายนะ”

 

“อีกไม่นานก้อจะหมดเทอมละ ฉันอยากให้พวกเธอทำตัวดีๆหน่อย เข้าใจไหม”

 

“ครับ”

 

“เอาล่ะ พวกนายไปด้ายละ” สิ้นเสียงของอาจารย์ ทั้งหมดก้อกำลังจะหันหลังกลับ

 

“พวกนายไปได้ ยกเว้น ซองมิน กับ ดงเฮ”

 

‘อาจารย์เรียกพวกเราไว้ทำไมกัน ในเมื่อพวกเราไม่ได้ทำอะไรผิดนี้’ นี้คงจะเป็นคำถามที่ผุดขึ้นมาของทั้ง 2 คน

 

“พวกนาย จะก่อนเรื่องกันไปถึงไหนห๊ะ นี้มันครั้งที่เท่าไหร่แล้ว”

 

“พวกเรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ” ดงเฮเถียงขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจ

 

“ฉันจะให้โอกาสพวกนายครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะ ถ้ายังก่อเรื่องอีก ทาง ร.ร. คงต้องไล่พวกเธอออก”

 

“O_O ห๊า..... ไล่พวกเราอก” ทั้ง 2 คนอุทายขึ้นมาพร้อมกัน

 

“เอาล่ะออกไปได้ละ แล้วกลับเข้าห้องเรียนด้วยละ”

 



-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้ในหัวของทั้ง 2 คนกำลังเกิดความสงสัยอย่างมาก พวกเค้าไปทำอะไร แค่วิ่งชนอาจารย์เนี้ยนะ ถึงกับจะไล่ออกกันเลยหรอ พอกลับมาถึงที่ห้อง ลีทึกก้อยิงคำถามขึ้นมาทันที

 

“พวกนายหายไปไหนมา อาจารย์ถามหายพวกนายใหญ่เลย”

 

“พวกเราจะโดนไล่ออก”

 

“ห๊ะ.....จะโดนไล่ออก ทำไมล่ะ พวกนายไปทำอะไรมา เมื่อไหร่ ที่ไหน อย่างไร เรื่องมันเกิดขึ้นได้ไง”

“ถามซะเป็นชุดเลย ใครจะไปตอบได้ละ”

 

“งั้นคำถามเดียวเลย พวกนายไปทำอะไรมา”

 

ซองมิน และดงเฮ เล่าเหตุการณ์ ทั้งหมดให้ ลีทึก และอึนฮยอกฟัง

 

“อย่างงี้ยอมไม่ได้ เราต้องเอาเรื่องกับพวกหมูตอน” 
อึนฮยอกพูดขึ้นด้วยความโมโห ที่ทำให้เพื่อนของเค้าต้องโดนทำโทษ

 

“แต่อาจารย์บอกว่า ถ้ามีเรื่องอีกครั้งเดียว พวกเราจะโดนไล่ออกนะ” 
ดงเฮ ค้านขึ้น เพราะกลัวว่าจะถูกไล่ออก

 

“ไล่ก้อไล่ กลัวอะไร เด๋วพ่อฉันก้อถามที่เรียนใหม่ให้เองละ” ซองมินพูดขึ้น อย่างไม่สนใจ ในคำพูดของ ดงเฮ และอาจารย์

 

“งั้นเด๋วหลังเลิกเรียน เราไปหาพวกมันกัน”




-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

เวลาก้อได้ผ่านล่วงเลยไปจนถึงตอนเย็น หลังเลิกเรียนนี้พวกเค้าทั้ง 4 คนกำลังจะไปมีเรื่อง โดยที่ไม่ได้สนใจในคำพูดของอาจารย์เลยแม้แต่นิสเดียว ‘ถ้ายังก่อเรื่องอีก ทาง ร.ร. คงต้องไล่พวกเธอออก’

หลังเลิกเรียน พวกเค้ารู้ดีว่า พวกนายหมูตอนจะอยู่ที่ไหน พวกเค้าจึงเดินไปหา หวังที่จะเคลียกันให้รู้เรื่อง เพราะเรื่องที่เกิดวันนี้ แล้วทุกครั้ง ที่พวกเค้าต้องเข้าห้องปกครอง ก้อเป็นเพราะพวกของหมูตอนทั้งนั้น วันนี้จึงถือได้ว่า เป็นวันแก้แค้นเลยก้อว่าได้

 

“เฮ้ย......พวกนายอ่ะ” ซองมินตะโกนเรียกพวกหมูตอน

 

“อ้าว....ไอ้พวกหน้าหวาน มาทำอะไรถึงถิ่นพวกเราว่ ะ”

 

“ก้อไม่ได้มาทำอะไรหรอก”

 

สิ้นเสียงของซองมิน ทั้ง 2 กลุ่มก้อตลุมบอลกันอย่างดุเดือน ข้าวของ กระจัดกระจาย ไม่เป็นท่า ทั้ง 2 กลุ่ม พลัดกันชกพลัดกันหลบ ต่างก้อไม่มีใครยอมใคร

 

“นี้หยุดกันเดียวนี้เลยนะ ร้านฉันพังหมดแล้ว......”

 

เสียงของป้าเจ้าของร้าน บอกให้พวกทั้ง 2 กลุ่ม หยุด แต่มันก้อไม่เป็นผลแต่อย่างใดเลย จนกระทั่ง

 

“พวกเธอจะหยุดหรือไม่หยุด”




-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

เสียงของใครบ้างคน ที่พวกเค้าคุ้นเคยดีดังขึ้น ทำให้พวกเราหยุดชะงักกันเลยทีเดียว  ต่างคนก้อต่างหันไปมองต้นเสียงที่ดังมาจากข้างหลังพวกเค้า

 

“พวกเธอก่อเรื่องอีกแล้วนะ พรุ่งนี้เช้าไปหาฉันที่ห้องด้วย ใครไม่มา หรือ ลาหยุด เราจะได้เห็นดีกัน”

สิ้นเสียงของอาจารย์ ทั้งคู่ก้อคงคิดที่จะสานต่อ ความประสงค์ เมื่อกี้

 

“แล้วอย่ามีเรื่องกันต่อ หลังจากฉันไปแล้วละ"

เหมือนว่าอาจารย์จะรู้ทัน หันมาบอกดักคอทั้ง 2 กลุ่มไว้

 

“เซงจิงๆเลยว่ะ เพราะพวก***แท้” หมูตอนพูดขึ้นอย่างโมโห

 

“พูดงี้อยากโดนอีกรอบไง” อึนฮยอกก้อโมโหไม่แพ้กัน

 

“ใจเย็น ฮยอก ไม่ได้ยินที่อาจารย์พูดเมื่อกี้ไง” 
ดงเฮเข้ามาห้ามปรามอึนฮยอก ก่อนที่จะมีเรื่องกันอีกรอบนึง

 

“พวกเรากลับกันเหอะ ไม่อยากอยู่ตรงที่นี้” 
ซองมินพูดจบ ทุกคนก้อกลับหลังหัด เพื่อที่จะได้กลับบ้าน




-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

ฟริ้ว......................ตุบ.................. อะไรบ้างอย่างตกลงกระทบโดนหัวซองมิน

 

“โอ๊ย.........เจ็บนะโว๊ย อยากมีเรื่องอีกไงว่ะ”

 

“ซองมิน ดงเฮพึ่งบอกไปว่าอย่ามีเรื่อง นายก้ออย่ามีเองละกัน”

 

อึนฮยอกพูดขึ้นทำให้ซองมินระงับความโมโหลงได้นิดนึง แล้วพวกเค้าก้อกลับมาที่บ้านของซองมิน

 





-------------------------------------------------------------------------------------------------------

“นี้ถ้าพวกเราถูกไล่ออกขึ้นมาละ” ลีทึกถามอย่างเป็นห่วง

 

“ไม่ต้องห่วงฉันคิดไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่ฉันจะไปหาเรื่องเจ้าพวกนั้น”

 

“แล้วนายจะทำยังไงซองมิน” ดงเฮถามขึ้น

 

“พวกเธอจะย้ายไป ร.ร. นึลพารัน”

 

“O_O ร.ร. พารัน” ทุกคนต่างตกใจ และหันไปมองต้นเสียง

 

“พ่อ ทำไมให้ไป ร.ร. นั้นละ”

 

“นั้นสิครับคุณลุง ทำไมต้อง ร.ร. นั้น พวกผมไม่อยากไป” ลีทึกทักขึ้น

 

“ถ้าพวกเธอไม่อยากไป พวกเธอก้อไปหาที่อื่นแล้วกันนะ แต่ซองมิน ลูกพ่อต้องย้ายไปนึลพารัน”

 

“โถ่....คุณลุงก้อ”

 

“พ่อ......ผมไม่อยากไปที่นั้น”

 

“ไม่อยากก้อต้องไป เพราะที่นั้นเป็นที่สุดท้ายแล้ว และอีกอย่างที่นั้นก้อเป็นของป้าแก ฉันว่าเค้าน่าจะดูแลแกได้”

 

“แต่ว่า.......”

 

“ไม่มีคำว่าแต่ เอาล่ะ พวกเธอทั้ง 3 คน กลับบ้านได้แล้วละ นี้ก้อดึกแล้วด้วย”

 

“งั้นพวกผมลา ละครับ”

 

“ส่วนแกไปขึ้นนอน เด๋วพรุ่งนี้พ่อจะไปติดต่อให้”

 

สิ้นคำของพ่อ ซองมินก้อต้องกลับขึ้นห้อง อย่างเถียงอะไรไม่ได้เลย เพราะพ่อของซองมินไม่ชอบให้ใครเถียงซักเท่าไหร่ เค้าต้องย้าย ร.ร. จิงๆหรือเนี้ย แล้วทำไมต้องเป็น ร.ร. นั้นด้วยละ คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของ ซองมิน สงสัยเค้าคงต้องยอมย้าย ร.ร. ตามที่พ่อบอกจิงๆสิเนี้ย





-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ขออภัยด้วยนะคร่ะที่มาอัพช้าไป
พอดีว่า ไนซ์ไป ต่างจังหวัดมา เลยไม่ได้ใช้คอมเลย

กำลังพิมพ์ตอน 4 ลง คอม ยังไง รอติดตามเราด้วยนะคร่ะ