#พริ้มเพียงหวา | chanbaek

ลำดับตอนที่ #16 : พริ้มเพียงหวา : ตอนที่ ๑๕

15

พริ้มยืนขยำปลายเสื้อสีเทาอยู่หน้ากระจกมาหลายนาทีแล้ว…

เขาเพิ่งกลับเข้ามาที่ห้องพักมาสคอตหลังจากไปร่วมพิธีเปิดงาน ถึงแม้เขาจะเพิ่งผ่านเหตุการณ์เลวร้ายที่หลังห้องน้ำมาหมาด ๆ แต่ยังไงงานก็คืองาน เขาอาจจะร่าเริงในชุดปูส้มได้ไม่เท่ากับตอนแรก ๆ แต่ก็ไม่ได้แย่ถึงขนาดผิดสังเกต

อีกอย่างก็คือเขาเสิร์ฟบอลข้ามเน็ตได้ด้วยล่ะ พริ้มก็เลยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

หลังจากที่ยี่หวายื่นเสื้อให้ เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันต่อนอกจากยี่หวาถามเขาว่าเรื่องมาสคอตจะเอายังไง พริ้มก็ยืนยันว่าจะใส่ เรื่องก็เลยดำเนินมาจนถึงตอนนี้…ตอนที่เขากำลังลังเลว่าจะออกไปข้างนอกด้วยเสื้อตัวนี้ดีมั้ย แต่ถ้าไม่…เขาก็ต้องใส่เสื้อขาด ๆ ไปตลอดทั้งงาน ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้

พริ้มสติแทบหลุดในตอนที่มุดหัวให้พ้นคอเสื้อ กลิ่นของยี่หวาที่มักจะได้กลิ่นอ่อน ๆ ตอนเดินผ่านก็ตีเข้าจมูกเสียจนหน้าแต้มสี

เรื่องเลวร้ายที่ผ่านมาถูกชำระล้างด้วยเสื้อเพียงตัวเดียว…

ข้างนอกเสียงดังสนั่นเมื่อกรรมการประกาศรายชื่อนักกีฬาให้ลงสนาม ถึงแม้ในหัวของเขาจะบอกว่าไม่ควรออกไปด้วยเสื้อตัวนี้ แต่การที่จะได้นั่งดูยี่หวาแข่งในรอบชิงกลับเป็นอะไรที่พริ้มไม่อยากจะพลาดเลยสักครั้งในชีวิต

คนตัวเล็กแง้มประตูห้องพักมาสคอตเบา ๆ ดีที่ตรงนี้เป็นมุมอับ แต่อย่างนั้นก็ไม่มีใครคิดจะออกมาเดินเล่นในเวลาแบบนี้หรอก เสื้อแข่งสายของยี่หวาตัวใหญ่มาก ปลายเสื้อเหนือหัวเข่าเขาแค่ไม่กี่เซ็นเอง ชื่อของยี่หวาก็ตัวใหญ่ ให้ความรู้สึกเหมือนกับ…

ไม่หรอก อย่าคิดอะไรที่มันเข้าข้างตัวเองแบบนั้นอีกเลย

เขาเดินหลบ ๆ มุมไปยังชั้นสูงสุดของอัฒจันทร์ เรียกได้ว่าบนสุดเลยก็ว่าได้ เขาไม่อยากให้ใครเห็นชื่อที่อยู่บนหลังเสื้อ ทีตอนนี้ล่ะเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธฝ่ามือของยี่หวาที่ยื่นมาให้ได้นี่นา

“แก ๆ ผู้ชายตัวสูง ๆ ใส่เสื้อเบอร์เก้านี่ชื่ออะไรอ่ะ”

“ชื่อยี่หวา อยู่มอหก เป็นกัปตันทีม หล่อใช่มั้ยล่ะ แต่คนนี้กูจอง!”

“เอ้าอีแกง!”

“อะไรล่ะ มึงไม่เข้าโรงเรียนนี้กับกูเองปะ”

“ก็ถ้ารู้ว่าโรงเรียนมึงหล่อยกทีมขนาดนี้ กูก็จะขยันอ่านหนังสือ”

“ช้าไปย่ะ!!”

เหลือบมองสองสาวที่นั่งคุยกันถึงยี่หวา อีกคนเป็นเด็กโรงเรียนเขา ส่วนอีกคนไม่ใช่ แต่ยูนิฟอร์มแบบนี้ก็น่าจะเป็นเด็กของทีมไอโซระ เขาหันกลับไปสนใจที่สนามต่อ เห็นคนอื่น ๆ กำลังวอร์มกันอยู่ในสนาม น่าจะได้วอร์มก่อนทีมไอโซระ

โค้ชเป็นคนโยนลูกให้คนในทีมตบ ส่วนตัวสำรองก็ไปรอรับที่อีกฟากของสนาม นี่เป็นช่วงเวลาให้วอร์มก่อนแข่งทีมละสิบนาที ส่วนอีกทีมที่ต้องรอต่อก็จะวอร์มกันที่ขอบสนามแทน เสื้อสีม่วงของคาลันโชสวยงามเหลือเกินเมื่อมองจากมุมไกล ๆ โดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์ น้อยคนที่จะเลือกเอาสีม่วงมาเป็นเสื้อทีม แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเลย

ในสนามมีคนเป็นสิบเป็นร้อย…แต่สายตาคู่นี้กลับเห็นแค่เพียงยี่หวาคนเดียวได้อย่างไร จะว่าไปเขาก็เริ่มได้กลิ่นหอมอ่อน ๆ โปรยมาจากผ้าตัวนี้อีกแล้ว ทั้งที่ซักจากน้ำยาปรับผ้านุ่มถุงเดียวกันแท้ ๆ แต่กลับคิดว่ามันหอมมากกว่าทุกทีได้ยังไง

“นี่อุ่น คนชื่อยี่หวามีแฟนหรือยังอ่ะ”

“ยังมั้ง…น่าจะยังอ่ะ ก็ไม่เห็นคุยเล่นกับใครมานานแล้วนะ นอกจากพู่กัน”

“พู่กัน? ใช่พู่กันห้องสองปะ ตอนมอต้นอ่ะ”

“เออ พู่กันนั่นแหละ ก็เห็นสนิทสนมกับยี่หวาตอนมอสาม รู้สึกตัวอีกทีก็ไม่เห็นมันจะเข้าไปคุยกับยี่หวาแล้วอ่ะ”

เรื่องพู่กันกับยี่หวาดูท่าว่าจะมีอะไรสักอย่างแน่ ๆ พริ้มมาไม่ทันตอนมอต้น เขารู้แค่ว่ายี่หวาอยู่มอต้นโรงเรียนนี้ แต่ตอนนั้นพริ้มอยู่คนละโรงเรียน พอได้เข้ามาเรียนก็ไม่ได้สนใจเรื่องของคนอื่นเลยเพราะเอาแต่แอบมองยี่หวาไปวัน ๆ แถมเพื่อนก็ไม่มีให้รู้ข่าวคราวของใคร ดังนั้นเรื่องที่ทั้งสองคนข้าง ๆ คุยกัน พริ้มเองก็เพิ่งรู้

ในจังหวะที่พริ้มกำลังส่ายสายตาหายี่หวา ดันสบตาเข้ากับผ้าเสียก่อน เพื่อนตาโตรีบกวักมือเรียกยกใหญ่ ทำเอาคนบนอัฒจันทร์แตกตื่น ผ้าก็เรียกได้ว่าหน้าตาดี ติดที่ตัวเล็กไปนิดเท่านั้นเอง พริ้มทนสายตาของคนอื่นที่มองขึ้นมาไม่ไหว เหมือนทุกคนจะรู้แล้วว่าผ้ากวักมือเรียกใคร เขาจึงลุกขึ้น เดินลงจากอัฒจันทร์เพื่อไปที่ข้างสนาม

“เฮ้ย นั่นมันชื่อของยี่หวาไม่ใช่หรอ?”

“คนนั้นชื่อพริ้มปะวะ”

“ทำไมถึงใส่เสื้อกีฬาของยี่หวาอ่ะ แฟนหรอ?”

“แฟนยี่หวาหรอวะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย”

เสียงซุบซิบจากริมฝีปากของเด็กสาวรอบสนามที่เกินครึ่งมาเพื่อชมยี่หวาไม่ใช่การแข่งขัน พริ้มลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองใส่เสื้อของใครอยู่ เอามือเล็ก ๆ เอี้ยวไปปิดที่แผ่นหลัง แต่ปิดได้แค่ส่วนหนึ่งของเบอร์เท่านั้นเพราะชื่อยี่หวาอยู่สูงเกินไป เขากลายเป็นคนเงอะงะทันทีที่เจ้าของเสื้อหันมา

“ทำไมมึงขึ้นไปนั่งอยู่ข้างบนวะพริ้ม”

“เอ่อ…เราอยากมองเห็นชัด ๆ”

“นั่งข้างสนามเห็นชัดกว่ามั้งกูว่า”

“เราก็ลงมาแล้วนี่ไง”

ผ้าหรี่ตา แอบยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเสื้อของใครบนตัวพริ้ม เรื่องที่พริ้มชอบยี่หวาน่ะมองออกง่ายจะตายไป แต่ยี่หวาชอบพริ้มมั้ย…อันนี้ดูไม่ออกเลย มันไม่เคยแสดงออกว่าชอบใคร หรือสนใจใคร บางครั้งที่ต้องช่วยใครสักคนก็ช่วยลงไปโดยไม่ได้คิดอะไร นั่นเลยทำให้ผ้าไม่อยากคิดไปก่อน

“มา ๆ มาช่วยกันดูแลทีมตอนแข่ง”

“อ…โอเค”

พริ้มรู้สึกถึงสายตาของคนรอบสนามที่มองมายังเขา ถึงแม้เสื้อสีเทาจะไม่เด่นมาก แต่ชื่อของเจ้าของเสื้อน่ะเด่นสุด ๆ ไปเลย แต่มันก็ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจ ผ้ามอบงานชิ้นใหม่ให้กับเขา นั่นก็คือดูแลทีม โดยการเสิร์ฟน้ำ ยื่นผ้าเย็น เป็นหลัก

ข้างถังคูลเลอร์มีแพ็คน้ำวางตั้งไว้อยู่ ด้านบนเป็นผ้าเย็นที่ไม่มีใครหยิบมันมาแช่ พริ้มจัดการทำทุกอย่างด้วยความคล่องแคล่ว ไม่ลืมที่จะเขียนชื่อลงบนขวดน้ำแสดงความเป็นเจ้าของก่อนจะดันมันลงไปในถังน้ำแข็ง

เขาตรวจเช็คงานตัวเองอีกครั้ง เพราะเหมือนจะลืมอะไรไปสักอย่าง เงยหน้ามองไปที่สนาม ยังเห็นทุกคนขะมักเขม้นวอร์มอัพกันอย่างไม่ลดละ น่าจะคึกได้ที่กันเลยเชียวล่ะ แล้วจู่ ๆ ก็นึกออก… พริ้มผละตัวออกไปในตอนที่ทุกคนวุ่นวายกับการย้ายตัวเองออกจากสนามเนื่องจากหมดเวลาวอร์ม และกลับมาใหม่พร้อมกับลูกอมเม็ดสีเหลืองที่ใครสักคนในทีมชอบกิน

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

ซานพึมพำออกมาเบา ๆ เมื่อเห็นว่าพริ้มเดินถืออะไรมา เขาไม่ได้ตั้งใจมอง แต่ในตอนที่พักสายตาดันหันไปเห็นพอดี ซานเพิ่งมานึกได้ว่าลูกอมมะนาวเปรี้ยวจี๊ดจ๊าดของเขาหมด ในห้องพักก็ไม่เหลือเลยสักเม็ด แต่จะให้ออกไปซื้อตอนนี้ก็ไม่น่าทัน โค้ชไม่อนุญาตให้ใครออกจากสนามแล้ว

“มองไรวะ พริ้มหรอ?”

“เปล่า”

“ก็เห็นว่ามองอยู่ชัด ๆ มึงอย่าอคติกับคนอื่นเพราะข่าวลือดีกว่า”

“อย่างน้อยมันก็ไม่ได้มากเท่าตอนแรกแล้ว”

“หรอ… งั้นก็ดี กูก็แค่ไม่อยากให้มึงเสียเพื่อนที่เขาดีกับมึงก็เท่านั้น”

จอมทัพตบไหล่กว้างเบา ๆ ก่อนที่กรรมการจะเป่านกหวีดหมดเวลาวอร์ม เริ่มเข้าสู่การแข่งขันที่แท้จริงแล้ว เสียงกรี๊ดและเสียงกลองดังลั่นทันทีที่นักกีฬาแต่ละทีมลงสนามเพื่อเช็คตำแหน่ง จากนั้นนกหวีดแรกของการแข่งขันก็ดังขึ้น

คาลันโชเป็นฝ่ายรุกก่อน เริ่มเกมด้วยลูกเสิร์ฟของจอมทัพ ที่แรงและสั่นเนื่องจากจอมทัพกระโดดตบ แต่กลับไม่สร้างความเสียหายให้แก่ทีมตรงข้าม เพราะนี่เป็นรอบชิง ถ้าหากรับลูกเสิร์ฟแบบนั้นไม่ได้ ก็คงไม่ผ่านมาจนถึงรอบนี้

กัปตันทีมของไอโซระตบลูกที่สามพลิกเน็ตทำให้ทีมคาลันโชเสียจังหวะ แต่ยังดีที่ซานเอาเท้าไปกันไว้ได้ก่อนบอลจะตกถึงพื้น โต้กันไปมาราว ๆ สี่รอบ คาลันโชถึงจะได้หนึ่งแต้มจากบอลลูกนั้นมา เกมนี้อาจจะหืดขึ้นคอเลยก็ได้

สกอร์ไม่ลื่นไหลเพราะต่างฝ่ายต่างไม่ยอมให้แต้มกันง่าย ๆ ไม่มีลูกเสิร์ฟพลาดจากทีมคาลันโชเลยสักลูก พวกเขาไม่กดดันแม้คะแนนจะถูกไล่ตาม ยี่หวาใจเย็นมากกว่าที่เห็น ทั้งที่นอกสนามเป็นคนใจร้อนและดุยิ่งกว่าอะไรดี

ผ่านมาครึ่งเกมก็เป็นเวลาพัก เหล่านักกีฬาต่างเดินออกจากสนามและมีคนถูพื้นเข้าไปแทน พริ้มรีบแจกจ่ายขวดน้ำให้แต่ละคนตามชื่อที่เขียนไว้บนขวดด้วยลายมือน่ารัก ๆ ที่คนในชมรมไม่เคยเห็นมาก่อน เทคลอบยิ้มให้กับลายมือนั้น ก่อนจะเปิดฝากระดกดื่ม

“เล่นได้ดีแล้ว ไม่ต้องเครียด แต่นำเขาให้ห่างหน่อยไม่งั้นเราจะเหนื่อย”

“ครับโค้ช” ทุกคนส่งเสียงตอบรับ

“ยี่หวา ถ้าปวดข้อมือก็ให้บอกเลย ห้ามฝืนเล่นต่อ เข้าใจมั้ย?”

“รู้”

อยากจะโบกหัวไอ้เด็กนี่สักที แต่ก็ต้องง้างมือเก็บไว้ก่อน โค้ชบอกถึงวิธีการรับมือไปตามแผนที่เราได้วางเอาไว้ มีเพิ่มเติมบ้างหลังจากที่เห็นแล้วว่าฝ่ายตรงข้ามเขาเล่นกันยังไง พริ้มเอ่ยถามตัวจริงว่าต้องการผ้าเย็นมั้ย เพราะว่านี่เพิ่งเริ่มแข่ง เหงื่อแต่ละคนยังไม่ออกเท่าไรก็เลยถามเผื่อไว้ก่อน

“เหนื่อยมั้ยหนู”

“เราไม่เหนื่อย ผ้านั่นแหละเหนื่อยมั้ย”

“ผ้าไม่เหนื่อย”

ผ้าล้อเลียนคำพูดของพริ้มพลางหัวเราะคิกคัก พอเดินออกจากสนามแข่งก็ตรงเข้ามานวดไหล่เล็กเล่นไม่ยอมรับน้ำไปกิน ผ้าหยอกพริ้มเล่นนิดหน่อยก่อนจะโดนขัดโดยจอมทัพที่เข้ามาแจม มันเอาขวดน้ำเย็นเจี๊ยบแนบเข้าที่แก้มพริ้มจนสะดุ้งโหยง หลังจากนั้นก็ขำออกมา

“มึงหยิบลูกอมไอ้ซานมาทีดิ๊”

“แปป …อ่ะนี่”

“มึงเคยกินยังพริ้ม อร่อยนะเว้ย”

“ไม่เอาดีกว่า”

พริ้มดันมือจอมทัพที่ฉีกซองลูกอมออกพร้อมที่จะปาเม็ดนั้นเข้าปากเขา คนตัวเล็กยังคงคิดว่าถ้าเป็นของของซานที่ไม่ค่อยจะชอบพริ้ม พริ้มก็จะไม่ยุ่งให้เจ้าของหงุดหงิดใจ แต่แท้จริงแล้วจอมทัพก็แค่อยากแกล้งเท่านั้น ถ้าไอ้ซานมันจะทวงคืน จอมทัพนี่แหละที่จะถีบมันให้ไปซื้อใหม่เอง

“น่า ๆ อร่อยนะขอบอก กินแล้วตาแตกแน่นอน”

“ไม่เอา เราไม่กิน”

“นิดหนึ่ง”

เมื่อพริ้มไม่ยอมทำตามที่ขอ ผ้าจึงสบโอกาสข่มขู่

“จะกินดี ๆ หรือจะให้ยี่หวาป้อน”

“!!!”

“งั้นก็อ้าปากเร็วพริ้มจัง”

พริ้มบึนปากใส่จอมทัพก่อนจะอ้าปากรับลูกอมเม็ดนั้นเข้าไป ซานที่ลอบมองสะกิดใจกับการบึนปากของพริ้มเป็นครั้งที่สอง เพราะแบบนั้นเลยต้องสะบัดหน้าหนี ปฏิกิริยานั่นพริ้มเห็นเข้าพอดีเลยทำให้คนตัวเล็กไม่สบายใจที่กินลูกอมเม็ดนั้นเข้าไป

แย่แล้วสิ…ซานไม่พอใจที่เขากินลูกอมของตัวเองไปแน่ ๆ เลย

“อ๊า!!”

“ตาแตกเลยเห็นมะ”

“งื้ออออออ”

เอาล่ะสิ…เสียงงื้อทำเอาคนที่แกล้งสะอึกไปตาม ๆ กัน คิ้วของพริ้มงอเป็นรูปตัวยูกับตาที่หลับปี๋เล่นเอาจอมทัพไปไม่เป็น ปฏิกิริยาหลังจากกินลูกอมตาแตกเข้าไปแล้วน่ารักขนาดนี้ก็เพิ่งจะเห็นมันจากพริ้มนี่แหละ

“เชี่ย… กูเกือบพลาดซะแล้ว”

“กูก็ด้วย”

“ขอโทษนะพริ้ม คายออกมาก็ได้นะถ้าไม่ไหว”

ผ้ายื่นมือตัวเองมารองที่ใต้คาง แต่พริ้มส่ายหน้า พออมไปอมมา จากเปรี้ยวก็เริ่มหวานขึ้น ที่แท้มันก็คือหมากฝรั่งนี่เอง อร่อยกว่าที่คิดอีกแฮะ

“อร่อยใช่ปะล่ะ?”

“อื้อ! อร่อย!”

พอเห็นว่ามีคนเล่นด้วย พริ้มก็ยิ่งสดใสเข้าไปใหญ่ มีอย่างที่ไหนพยักหน้าตอบรับพร้อมกับฉายรอยยิ้มออกมาด้วย ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมข่าวลือแย่ ๆ ถึงออกมาจากตัวพริ้มได้ ดูไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้นเลย

กรรมการเป่านกหวีดเป็นสัญญาณว่าเซ็ตในครึ่งหลังได้เริ่มขึ้นแล้ว คะแนนในตอนนี้คาลันโชทิ้งห่างทีมไอโซระแค่สองแต้ม เป็นระยะห่างที่อันตรายสำหรับการแข่งขันในรอบชิงเป็นอย่างมาก เพราะถ้าเผลอเพียงแปปเดียวหรือแค่สติหลุดชั่วครู่ ก็อาจจะโดนนำไปสามถึงห้าลูกได้เลย

นับว่าการนั่งชมข้างสนามเป็นอะไรที่พริ้มไม่เคยคิดว่าจะได้อยู่ตรงนี้มาก่อน ไม่เคยเห็นยี่หวากระโดดขึ้นตบลูกบอลใกล้เท่านี้ เวลาร่างสูงกระโดดแต่ละที ตัวก็จะเลยขอบเน็ตอยู่หลายคืบเลยทีเดียว อีกทั้งเวลามือกระทบบอล ปลายเสื้อก็จะกระพือขึ้นจนเห็นหน้าท้องหนาที่ขึ้นเงาของกล้ามเนื้อเป็นลอนสู่สายตาประชาชน

เป็นลูกที่ไม่ได้แต้มเพราะฝ่ายนั้นเขารับได้ แต่ทุกคนก็กรี๊ด

พริ้มกำลังใจจดใจจ่อกับการแข่งในสนามจนไม่ทันได้รู้สึกตัวว่ามีใครบางคนเดินลงมานั่งข้างกันกับเขา สติของเขาถูกกระชากเพราะเสียงของคนด้านข้างที่ดังแทรกขึ้นมา พริ้มหันไปหาและได้เห็นว่าเป็นใคร

“พริ้มใช่ปะ?”

“หวัดดี…พู่กัน”

“นั่งด้วยนะ”

สาวเจ้ายิ้มรับก่อนจะเลื่อนสายตามองไปยังสนาม พริ้มตัวเกร็ง เขาไม่ได้กลัวพู่กันแต่แค่รู้สึกเกร็ง ๆ เวลาอยู่ด้วยเฉย ๆ แตกต่างจากข้าวฟ่างและหม่อนที่ไม่ได้ให้บรรยากาศแบบนั้นกับเขาเลย

คนตัวเล็กแก้เขินด้วยการหยิบขวดน้ำขึ้นมายกดื่ม และไม่ลืมที่จะถามคนข้าง ๆ ด้วยว่าต้องการมันมั้ย

“น้ำมั้ย?”

“ไม่ล่ะ”

ยิ้มให้อีกแล้ว

ไอโซระขอเวลานอก เบรกเกมของคาลันโชที่แต้มไหลลื่นจนเกือบจะปิดเซ็ตได้อยู่แล้ว แต่เพราะทีมนั้นเขาก็ตามอยู่ไม่ห่าง เลยคุ้มที่จะยื้อเกมเอาไว้ พวกตัวจริงเดินเข้ามาล้อมถังคูลเลอร์เป็นครึ่งวงกลมที่มีพู่กันเพิ่มเข้ามาด้วย คนในทีมดูจะไม่ได้แปลกใจอะไร อีกทั้งเธอยังยื่นน้ำเปล่าให้แต่ละคนก่อนมือของพริ้มจะถึงขวดเสียอีก

“ดูผู้ชายเล่นกีฬาแบบนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะ…กล้ามท้องแต่ละคน”

“ทะลึ่งว่ะ” ซานทำท่าเหนียมอายเอามือปิดอกตัวเอง

“จะหวงไปทำไมเล่า ของดีต้องโชว์ปะ”

“โรคจิต”

เทคกับซานคุยกับพู่กันอย่างสนิทสนมจนพริ้มรู้สึกอิจฉา เขาเองก็อยากคุยกับซานแบบนี้เหมือนกัน แต่ความฝันนั่นคงอีกยาวไกลเลยล่ะ

พอพู่กันเข้ามา ก็ดูเหมือนพริ้มจะกลายเป็นฟองอากาศไปโดยปริยาย ทุกคนคุยเล่นอยู่กับกัปตันทีมหญิงที่รายงานการเล่นของอีกฝ่ายให้ฟังอย่างละเอียด คงเพราะเธอเป็นนักกีฬาเหมือนกัน ดังนั้นเลยเป็นประโยชน์ให้คนในทีมเป็นอย่างมาก

แตกต่างจากเขาที่ทำได้แค่ยื่นน้ำกับผ้าเย็นให้เท่านั้น

“พริ้ม”

“!!”

“ขอผ้าเย็นหน่อย”

“หือ? อ๊ะ…นี่ครับ”

ยี่หวาเลิกคิ้วแปลกใจที่อยู่ ๆ พริ้มก็สุภาพใส่ พาลให้นึกไปถึงตอนที่เราอยู่ในห้องพักมาสคอตด้วยกันครั้งแรก ยี่หวาลอบมองพริ้มอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กก้มหน้ามองรองเท้าของทุกคนเงียบ ๆ ท่ามกลางคนอื่น ๆ ที่แหกปากคุยกัน ที่แก้มยังมีพลาสเตอร์แผ่นใหญ่แปะเอาไว้อยู่ แต่รอยแดงรอบ ๆ เริ่มจางลงแล้ว

เจ็บแผลก็คงไม่ใช่

“พริ้ม เอาผ้าล็อคพันนิ้วไอ้หวาให้ใหม่หน่อย มึงเล่นบอลยังไงหลุดหมดแล้วเนี่ย”

“ไปถามไอ้ซาน มันเป็นคนพันให้”

ยี่หวาตอบโค้ชที่ยื่นผ้าล็อคมาให้พริ้มแต่ปากก็เอาแต่บ่นใส่กัปตันทีม เขาเรียนรู้มามากตั้งแต่ตอนที่ไปช่วยดูแลครั้งนั้น เรียกว่าลักจำเอาดีกว่า ยี่หวายื่นนิ้วที่เคยเคล็ดครั้งนั้นมาให้ ผ้าล็อคที่ใส่ตอนเริ่มแข่งหลุดลุ่ยเหมือนที่โค้ชบ่นจริง ๆ

เขาค่อย ๆ เอาผ้าเส้นนั้นออก มันมีลักษณะแข็งเล็กน้อย พันเอาไว้กันอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับอวัยวะที่ต้องใช้กระทบบอลบ่อย ๆ อย่างมุกก็ต้องพันให้ครบทุกนิ้ว เพราะเป็นตัวเซ็ต นิ้วมือสำคัญที่สุด

แต่ความสูงของยี่หวาทำให้พริ้มพันลำบาก ร่างเล็กไม่กล้าบอกให้หวาโน้มตัวลงมาอีกหน่อย มือจะได้พอดีกับระดับสายตา แต่เพราะยี่หวาทำหน้าตั้งใจฟังโค้ชมาก ๆ พริ้มก็เลยไม่อยากขัด เขาพันผ้าเส้นใหม่ด้วยความทุลักทุเลจนเมื่อเจ้าของมือสังเกตเห็น

ยี่หวาก็ทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ ด้านหน้าเขา

“พันลำบากทำไมไม่บอก”

“…เห็นหวาตั้งใจฟังโค้ชอยู่ เรากลัวหวาไม่ได้ยิน”

“เรื่องแค่นี้เอง”

พริ้มที่ก้มหน้างุดไม่ทันเห็นรอยยิ้มที่มุมปาก ยี่หวาวางมือตัวเองลงบนหน้าขาภายใต้กางเกงวอร์มสีดำแล้วหันกลับไปสนใจโค้ชดังเดิม ทำเอาผู้ดูแลตัวน้อยหน้าขึ้นสี มือสั่นหงึก ๆ พันลำบากกว่าตอนแรกเสียนี่

“พริ้ม ให้เราช่วยพันมั้ย”

พู่กันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เธอหลุบตามองที่มือของยี่หวาก่อนจะหันหน้ามายิ้มให้เขา

“เอ่อ…”

“ไม่ต้องหรอก ใกล้เสร็จแล้ว”

เป็นยี่หวาที่ตอบพู่กันกลับไป เธอกระตุกนิดหน่อยก่อนจะปรับหน้ายิ้มให้แล้วดึงตัวเองกลับไป พริ้มกลัดตัวรัดไว้เป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้วแอบเอามือแปะเบา ๆ สองสามที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับยี่หวาที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว

หัวใจของพริ้มเต้นรัว ไม่มั่นใจเลยว่าเมื่อกี้ยี่หวาเห็นหรือเปล่า แต่พริ้มไม่ได้ออกเสียง หน้าก็ไม่ได้ออกอาการ หรือออกแต่เขาไม่รู้ตัวกันนะ

“เอ่อ…ส…เสร็จแล้ว”

“แอบร่ายอะไรไว้หรือเปล่า”

“…!!”

ยี่หวารู้หรอ?!

“ดูออกง่ายจังเลยนะ”

เมื่อกี้…เดาหรอกหรอ

ถ้าทำตัวปกติยี่หวาก็ไม่รู้อยู่แล้วเชียว ทำไมถึงได้ตื่นง่ายอย่างนี้นะพริ้ม

#พริ้มเพียงหวา

เรื่องนี้ใครผิด คำตอบคือไฟนอลค่ะ นังกินเวลานานมากกกกก ยากมากเช่นกัน5555

เราปิดเทอมละ น่าจะได้อัพบ่อยขึ้นด้วย ไม่รู้จะคุยอะไร ทำเหมือนไม่เคยอัพฟิคเลยอ่ะ ตื่นเต้นไปไหน

ขอบคุณที่ยังมีคนรอน้อง เห็นปุ๊บก็มาอ่านปั๊บ กำลังใจจะได้รับแบบเรียลไทม์ ><!

รักพริ้ม รักหวา รักคาลันโช 5555555555