ตอนที่ 27 : `ตอนที่ 25 : Congratulation
“พี่แบคฮยอนไปไหนเนี่ย จะถ่ายรูปอยู่แล้วนะ”
“พี่ชายเค้าไม่มาแล้วมั้งตัว อดแล้วแหละ แบร่ๆ”
“พูดเหมือนตัวเองยังไม่จบเลยเนอะ พี่ชายเธอก็ต้องมาถ่ายรูปกับเธอด้วยไม่ใช่หรอ”
“เออเนอะ แฮ่”
ผมถอนหายใจ ควานตามองหาคนตัวเล็กเป็นพัลวัน บอกให้มาตั้งนานแล้วหายหัวไปไหนแล้วเนี่ย โทรตามยิกๆแล้วก็ไม่รับสาย ผมนี่แทบจะปาโทรศัพท์ใส่หน้าไอ้ห่าจงอินที่เอาแต่ไถหัวซบพี่คยองซูจนน่าหมั่นไส้ รมณ์เสียโว้ยยยย!!
“หายไปไหนว่ะ”
วันนี้เป็นวันที่นักเรียนปีสามทุกคนรอกันมาอย่างเนิ่นนาน นานแสนนานเหลือเกินเลยจริงๆ ใช่ครับ...วันนี้เป็นวันจบการศึกษาของพวกเรานั่นเอง พวกเพื่อนในห้องนี่แทบจะงับหัวกันอยู่แล้วเมื่อตอนที่ใครคนหนึ่งแอบหลับ ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ก็แค่อยากให้จบพร้อมกันทุกคนก็เท่านั้น
พวกผู้หญิงเอาแต่โหยหวนดราม่ากันต่างๆนาๆ ว่าพวกผมไม่ตั้งใจเรียนยังงั้นอย่างงี้ ผมก็แค่แอบหลับเพราะคุยโทรศัพท์จนดึกก็เท่านั้นเอง เขาเรียกว่าของีบเอาแรง
ผมเดินกระฟัดกระเฟียดไปมา ผมนัดพี่แบคฮยอนเอาไว้เรียบร้อยแล้วว่าวันนี้ให้มาหาผมด้วย เพราะเป็นวันสำคัญ ถึงพี่แบคฮยอนไม่อยากมาหาผม ยังไงก็ต้องมาหาน้องอยู่ดี ยัยนั่นน่ะนะเอาแต่กรีดร้องเพราะพี่ชายขาของตัวเองหายตัวไปแบบไร้ร่องรอย
“ทำไมว่ะ พี่แบคฮยอนไม่รับสายหรอ” จงอินเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับพี่คยองซู สองคนนี้เขาตกลงปลงใจกันตั้งแต่ตอนไหนไม่มีใครรู้ และผมไม่ได้ถามด้วย แค่มีตาก็รู้แล้วป่ะว่ะ
“เออดิ หายไปเลยเนี่ย ติดต่อไม่ได้ด้วย ไลน์ไปหาก็ไม่ตอบ” ผมว่าอย่างอารมณ์เสียแล้วก็โทรหาใหม่อีกรอบ
“เล่นเกมส์อยู่มั้ง”
“โห่พี่ ถ้าเป็นงี้ผมตีตายอ่ะ” ผมหันไปโต้ตอบกับแฟนเพื่อนแล้วหันมาสนใจกับโทรศัพท์ต่อ ผมโทรไปหาเกือบจะร้อยสายอยู่ละ อย่าให้เจอตัวนะ จะจับปล้ำมันตรงนี้แหละ
ล้อเล่น...
18.02 น.
โอเค หกโมงแล้ว และผม...ยังโง่ยืนอยู่ที่เดิม ผมคิดว่าพี่แบคฮยอนไม่น่าลืมวันสำคัญแบบนี้ได้ แต่ทำไมเขาไม่ยอมโทรมาบอกผมว่าตกลงจะมาหรือไม่มา ผมจะได้ไม่ต้องยืนรอ
พวกคนอื่นๆกลับกันไปหมดแล้ว โรงเรียนเลยค่อนข้างเงียบ เหลือเพียงไม่กี่คนที่ยังนั่งแหง่วหรือไม่ก็หาที่ถ่ายรูปสวยๆอวดกันทางโซเชี่ยล ยกเว้นผมที่เอาแต่มองนาฬิกาไปมาซ้ำๆ งานมันเริ่มตั้งแต่สี่โมงครึ่งแล้วป่ะ หายไปไหนตั้งเกือบสองชั่วโมง
( ไอ้ชาน มึงอยู่ไหนแล้วว่ะ )
“โรงเรียน”
( ยังไม่กลับอีกหรอว่ะ )
“กูแค่อยากรอให้แน่ใจ ไม่อยากคลาดกัน”
( มึงจะรอจนมืดเลยไง๊ กูว่าโทรหาอีกรอบดีมั้ย )
“กูโทรไปแล้ว” ผมถอนหายใจใส่สายจากจงอิน นึกขอบคุณมันที่ยังห่วงใยเพื่อนคนนี้ ถึงแม้มันจะหนีกลับก่อนเพราะแฟนมันบ่นว่าร้อนก็เหอะ
( ให้กูไปเป็นเพื่อนมั้ย )
“เอา”
( กูล้อเล่น )
“สัส”
ผมคุยกับมันฆ่าเวลา ผมกะว่าจะรอจนถึงหนึ่งทุ่ม ถ้าไม่มานี่มีเรื่องคุยกันยาวอ่ะ ทำไมคนรอมันถึงนานจังว่ะ โคตรนานเลยเนี่ย ผมก็นึกว่าตัวเองยืนรอนานเกือบจะสี่ชั่วโมงแล้วนะ
“มึงว่าพี่เขาจะมาป่ะว่ะ”
( เอาตรงๆหรือปลอบใจ )
“เอาปลอบใจ”
( ไม่มาหรอก )
“ปลอบใจบ้านพ่อมึงพูดงี้”
( ถ้าพี่เขาไม่มา อย่าโกรธพี่เขาเลยนะเว้ย ใช้สติคุยกัน อย่าใช้อารมณ์คุยกันนะเว้ย กูไม่อยากให้มึงทะเลาะกับพี่เขา แล้ว...)
ผมกดวางสายจากมันทันทีจากนั้นก็รีบเก็บมือถือใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปอย่างรวดเร็ว ...เพื่อไปหาคนที่ผมรอมาทั้งวัน
“แฮ่กๆๆ ขอโทษ...นะ ที่มาช้า...มาก โอ้ยเหนื่อย!”
แบคฮยอนพยายามเงยหน้ามองเด็กที่ตัวสูงกว่าเขามากในตอนนี้ เสียงหอบหายใจเหนื่อยดังลั่นไปทั่วบริเวณสวนหย่อมหน้าโรงเรียน ชานยอลทำหน้านิ่งมองปฏิกิริยาแฟนตัวเองเงียบๆ
“อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะ ถ้าแกรู้ว่าฉันมาช้าเพราะอะไรแกจะไม่ทำหน้าแบบนั้น”
เงียบ... แบคฮยอนถอนหายใจพรืดใหญ่สลัดความเหนื่อยล้าจากการวิ่งระยะไกลมา เพราะรีบมากไปเลยอาจจะลืมว่าโลกใบนี้มันมีรถ
และเป็นเพราะว่าเขากำลังกังวลว่าเด็กนี่จะรอเขานานเกินไป แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ
....ก็เขาไม่ถนัดนี่นา
“อยากรู้มั้ยว่ามาช้าเพราะอะไร?” แบคฮยอนเม้มปากประหม่าเพราะชานยอลเอาแต่ยืนนิ่งเงียบไม่ตอบสนองเขาเลยซักนิด โอเค๊ เขารู้ว่าไอ้เด็กนี่มันโกรธเขาแน่ๆ แต่นี่ก็พยายามมากๆแล้วนะ
“โอเคๆ ขอโทษนะ ขอโทษที่มาช้า ขอโทษจริงๆ อ๊ะ!”
รู้สึกเหมือนมีแรงโอบจากด้านหลังดันเข้าหายักษ์ตัวโตอย่างแรง อ้อมแขนแกร่งออกแรงกระชับเอวบางให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น เพราะความตกใจกับสัมผัสที่ใจร้อนของชานยอลทำเอาแบคฮยอนหายใจผิดจังหวะ มือเล็กเลื่อนขึ้นกอดร่างสูงที่กำลังโน้มหน้าลงมาซบที่ลาดไหล่เล็ก แบคฮยอนหลับตาซึมซับความอบอุ่นในครั้งนี้
“จบแล้วนะ ดีใจด้วย”
“อืม”
“อย่างอแงให้มันมากนักอ่ะ เดี๋ยวโดนทิ้งไม่รู้ด้วยนะ”
“อืม พี่ไม่กล้าทิ้งผมหรอก” เสียงงึมงำดังเบาๆที่ซอกคอขาว แบคฮยอนกดหัวชานยอลต่ำลงมาอีกนิดเพื่อที่จะสามารถลูบหัวสีน้ำตาลสวยของไอ้เด็กนี่ได้ถนัด เอนหัวซบหัวให้รู้สึกถึงความจริงใจที่จะส่งผ่านออกไปแม้ไม่ใช้คำพูดบอกกัน
“นอกจากผมแล้วก็ไม่มีใครทนพี่แล้ว”
“ย่าห์ ไอ้เด็กบ้านี่”
ชานยอลหัวเราะร่าอย่างชอบใจ แต่แปปเดียวก็เปลี่ยนกลับมาเป็นใบหน้าบึ้งตึงเหมือนเก่า แถมยังกอดอกอีกด้วย เอาใหญ่ละนะ
“ผมโกรธพี่จริงๆนะ ทำไมมาช้าขนาดนี้”
“ก็....ฉัน...”
“ทำไม พี่ทำไม?”
“ต้องพูดจริงๆหรอ” แอบใช้สายตาอ้อนวอนเข้าช่วย ถ้าจะให้พูดตรงนี้เลยมันก็กระไรอยู่นะ ถึงแม้จะไม่มีใครเลยก็ตาม
“บอกมา ไม่งั้นไม่หายโกรธนะ”
แบคฮยอนก้มตามองต่ำ ส่ายไปขวาทีซ้ายที ทำเหมือนกำลังจะบอกว่าตัวเองท้องยังไงยังงั้น แต่พอนึกขึ้นได้ว่าพี่แบคฮยอนเป็นผู้ชายก็เบาใจไปเปราะหนึ่ง
ชานยอลขมวดคิ้วมองคนตัวเล็กที่ชูนิ้วทั้งสิบนิ้วขึ้นมาให้ดูเงียบๆ เกินแปดนิ้วที่มีพลาสเตอร์ยาสีสันน่ารักๆลายริลักคุมะเหลืองอ๋อยพันรอบ ก่อนที่มือสวยจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าผ้าของตัวเองหยิบเอาเจ้าสิ่งนั้นที่ทำให้ตัวเองมาสาย
ตุ๊กตาริลักคุมะเย็บมือจากร้านแถวๆข้างโรงเรียน ผมเคยเดินผ่านอยู่ มีผู้หญิงหลายคนเข้าไปนั่งเย็บมันอยู่ในร้าน พี่แบคฮยอนชูตุ๊กตาปิดหน้าตัวเอง ก่อนจะส่ายตุ๊กตาเล่นไปมาเมื่อยังเห็นว่าผมยังยืนเงียบอยู่
“ไม่ดีใจหรอ นี่นั่งทำให้ทั้งวันเลยนะ”
“นี่น่ะหรอที่ทำให้พี่มาสายอ่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ ก็ไม่เคยเย็บอ่ะ ก็เลยยากนิดนึง” ร่างบางเกาหัวตัวเองแก้เขินทั้งที่มืออีกข้างก็จับตุ๊กตาริลักคุมะขนาดกลางเอาไว้
“แล้วแผลที่นิ้ว ก็เพราะมาจากไอ้เจ้านี่น่ะหรอ”
“อื้อ”
“เอาไปทิ้งแมร่ง” ชานยอลคว้าตุ๊กตาอย่างแรงทำเหมือนจะเขวี้ยงมันทิ้งไปให้ไกลทันทีที่รู้ว่ามันทำให้พี่แบคฮยอนเจ็บ นิ้วเรียวสวยต้องมามีพาสเตอร์พันแปะไปทั่วแบบนี้ แล้วก็ต้องรีบวิ่งออกมาทันทีที่เย็บเสร็จอีกตั้งหาก มีปัญหามากก็อย่าอยู่เลยมึง
“เฮ้ย! ได้ไง อุตส่าห์นั่งทำตั้งนาน”
“ตั้งแต่กี่โมง”
“สิบเอ็ดอ่ะ”
“อ่ะ ให้รางวัล” หน้าหล่อๆโน้มเข้าไปใกล้หมายจะให้รางวัลที่คนตัวเล็กพยายามทำให้ แต่นี่มันที่สาธารณะนะ
“ขอบคุณมากนะครับ” ชานยอลยิ้มให้แฟนตัวเองที่ยืนมองเขาเล่นกับตุ๊กตานิ่งๆ พี่แบคฮยอนพยักหน้าช้าๆ “แต่ผมไม่อยากทำให้พี่เจ็บตัวนะ แค่พี่มาก็มากพอแล้ว”
“ก็อยากให้ของขวัญอ่ะ เห็นว่าชอบก็เลยอยากทำให้”
“ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณจริงๆ”
“จากนี้ไปเป็นเด็กดีละ เข้าใจนะ”
“จะเป็นเด็กดีจนพี่เอียนเลยยยยยยย”
“ย่าห์ๆๆ เล่นมากไปมั้ง”
ชานยอลจับมือสวยก้าวเดินออกนอกโรงเรียนด้วยกันท่ามกลางแสงสีส้มที่กำลังโอบล้อมท้องฟ้าอยู่ในตอนนี้ ถึงแม้ว่าพี่แบคฮยอนจะมาช้ามากแต่ถ้าเหตุผลพี่เขาเป็นแบบนี้ผมเองก็พร้อมจะให้อภัยเพื่อแฟนสุดที่รักของผมอยู่ดี อ่า...แต่ว่า
“พี่ไม่ได้มาทันถ่ายรูปกับโซยอนอ่ะ”
“เออว่ะ โดนงอนแน่เลย”
“ฮ่าๆๆๆ”
ด้านโซยอน
“พี่ชายนะพี่ชาย ทำแบบนี้กับน้องตัวเองได้ไงอ่ะ แย่ๆๆๆ” ใบหน้าสวยเลื่อนนิ้วไปมาที่หน้าจอโทรศัพท์เครื่องหรู ดูภาพพร้อมวิจารณ์อย่างออกรส มาไม่ทันวันจบน้องตัวเองเพราะไปเย็บตุ๊กตาให้อีตาบ้าชานเนี่ยนะ พี่ชายแย่อ่ะ
“ถ้ากลับมาแล้วไม่มีของขวัญให้เค้านะตัว โดน โดนแน่ๆ เค้าจะฟ้องแม่เลยคอยดู” ยิ่งพูดก็ยิ่งขึ้น เมื่อกดเข้าไปในแอปกล้องสีน้ำตาลแล้วไปเจอรูปอีตุ๊กตาบ้านั่นจากพี่ชายตัวเองเป็นคนโพส ถึงแม้แคปชั่นจะมีเพียงแค่รูปหัวใจเพียวๆ แต่พอรู้ว่าใครทำก็พอจะสะอิดสะเอียนได้อีกแล้วยิ่งคอมเม้นท์ที่เด้งรัวแบบนี้แล้ว
“อิจฉาอ้าาาาาาา~!!”
Talk : ตอนหน้าจบแล้วน้ะ ขอบคุณทุกคนมากๆที่อ่านมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าจะคนเก่าหรือใหม่ก็ตาม หลังจากนี้เราจะเปิดจองฟิคแล้วนะคะ ใครที่อยากได้ก็รอเก็บตังค์ได้เลย มีประกาศเปิดจองที่เรป25 คือเราอยากจะทำรูปเล่มจริงๆ มันเป็นเหมือนความทรงจำสำหรับเรามากๆเลย เราคิดว่าเรื่องนี้เราเขียนได้ไม่ดีพอ ไม่ดีเลยแหละ แต่ก็มีคนอ่านมามากขนาดนี้
เรื่องเล่มเราสอบถามราคาเรียบร้อยแล้ว ไปอ่านรายละเอียดที่ลิ้งค์นี้เด้อ คลิก แล้วก็มีกิจกรรมชิงฟิคด้วยนะคะ ซึ่งเดี๋ยวเราจะเปิดกิจกรรมนี้อีกทีเนอะ คืออยากให้ติดตามจริงๆ
ส่วนเรื่องสเปเชี่ยล จริงๆเราจะลงแยก ในเว็บมี 1 สเป ส่วนในเล่มมี 4 สเป ไม่รวมกับในเว็บ และขอบอกว่าสเปในเล่มแซ่บมาก จริงมื้อไหร่นั้นเรามารอดูกัน คิคิ
ส่วนขอแถมต่างๆ ขอบอกว่าจัดเต็มมากจนลืมปรึกษากระเป๋าตัง 5555 คือสำหรับ 20 คนแรกเท่านั้นนะที่จะได้ โอเคไม่พล่ามละ ไปอ่านเอาเองละกันที่เรป25
มาซื้อกันเยอะๆนะคะ ไม่ทำให้ผิดหวังแน่นอนค่ะ ขอบคุณมากนะคะ สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
ก่อนไปนะ ขอเม้นหน่อยยยยย
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปล. นี่อยากได้เล่มมากมายย แต่ทำไมเงินในกระเป๋าไม่เข้าใจเรา เสียใจแรงงง TT TT รอ่านตอนจบนะคะ สู้ๆค่ะ ><