#พริ้มเพียงหวา | chanbaek

ลำดับตอนที่ #19 : พริ้มเพียงหวา : ตอนที่ ๑๘

18

วันนี้…คงเป็นวันที่จะสั่นระฆังแห่งความยุติธรรมได้เสียที

ยี่หวาใช้เวลาราวอาทิตย์กว่าในการดำเนินตามแผนไปพร้อมกับผองเพื่อนสนิท มันไม่ใช่เวลาที่นานเลย ถ้าเทียบกับคนที่ตกเป็นเหยื่อ เขาไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมคนตัวเล็กขนาดนั้นถึงทนมาได้นานหลายปี แถมยังไม่ต้องการสามสิบนาทีในห้องปกครองด้วยซ้ำ เขารู้แค่ว่า…ถ้าต้องทนให้มันผ่านไปอีกสักปี ยี่หวาคงทำมันพังไปตั้งแต่เดือนแรก

อย่างเช่นตอนนี้ที่เริ่มมีข่าวซุบซิบกันในหมู่เด็กนักเรียนว่า เท็ดดี้โดนเรียกเข้าห้องปกครอง สาเหตุในเรื่องเล่านั้นมีมากมาย บ้างก็ว่าเพราะเท็ดดี้สูบบุหรี่ในโรงเรียนจนโดนจับได้ บ้างก็ว่าเป็นเพราะเท็ดดี้มีเรื่องกับยี่หวา และมีอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้พริ้มถูกลอบมองบ่อย ๆ ก็มาจากข่าวลือเมื่อวันนั้นหลุดออกไป ผู้คนเข้าใจว่าพริ้มเอาเรื่องนี้ไปฟ้อง เท็ดดี้เลยโดนเรียกไปสอบสวน แท้จริงแล้วไม่ได้เป็นฝีมือของพริ้ม…

แต่เป็นฝีมือของกัปตันวอลเล่ย์บอลชายต่างหาก

เท็ดดี้โดนเรียกเข้าห้องปกครองทุกวันเพราะต้องไปรายงานตัว วันละสองสามรอบแล้วแต่อาจารย์ปกครองจะเรียกเข้าไป เพื่อควบคุมพฤติกรรมที่อาจจะเกิดการแก้แค้นขึ้นได้ ทางนั้นก็เลยต้องเข้มงวดเป็นพิเศษ …ก็จนกว่าจะหาข้อสรุปของเรื่องนี้ได้

ซึ่งก็คือวันนี้…

“เอาล่ะ ครูขอดูหลักฐานทั้งหมดที่พวกของนายอคิราห์รวบรวมมาก่อนก็แล้วกันนะ ส่วนนายธีรภัค…ถ้าเรื่องไหนที่มันไม่ใช่เรื่องจริง ครูอนุญาตให้แย้งได้”

เท็ดดี้นั่งกำหมัดด้วยความโกรธแค้น ส่วนด้านข้างเป็นผู้ปกครองของหมอนั่น ใบหน้าของพ่อเท็ดดี้ถึงแม้จะติดเรียบเฉย แต่เมื่อไรที่พูดถึงความผิดของลูกตนเองขึ้นมา แกก็จะพยักหน้ายอมรับเบา ๆ เขาไม่เชื่อว่าพ่อของเท็ดดี้จะไม่รู้ว่าลูกชายนิสัยยังไง แต่เพราะรู้นั่นแหละ…เลยห้ามอะไรไม่ได้

“เมื่อวันที่สองของการแข่งขันงานโอเบงปีที่แล้ว พบซองยาถ่ายถูกทิ้งอยู่ที่ถังขยะหน้าห้องน้ำข้างโรงยิม ในเวลาประมาณบ่ายสองโมง พวกเราได้ขอทำเรื่องตรวจสอบกล้องวงจรปิดทันทีหลังจากแข่งเสร็จและพบว่า…”

“เหอะ! รู้ได้ยังไงว่ามันคือยาถ่าย อย่าโมเมเอาเองดิวะ!!”

เทคถอนหายใจเมื่อโดนขัด กรอกตามองบนให้สมกับความโง่เง่าของมัน ก่อนจะอธิบาย

“เราก็แค่เดาเอาว่าคนแบบนายที่จะครอบครองถุงยาได้ ก็คงหนีไม่พ้นร้านยาแถว ๆ นี้ เราเลยลองไปถามคุณหมอว่ายาชนิดนี้คือยาอะไร ดีที่นายซื้อแบบผงมา มันก็เลยตรวจสอบง่ายหน่อย แล้วก็โชคดีมากกกก ที่คุณหมอท่านนั้นความจำดี เขาอธิบายลักษณะของนายมาแบบเป๊ะทุกอย่างเลยล่ะ”

เทคว่าจบ ซานก็ทำมือเป็นรูปปืนก่อนจะขยับยิงใส่เท็ดดี้เบา ๆ

“ต่อนะครับ… หลังจากดูกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่แถวนั้น เราก็เห็นแต่พวกนายเดินเผ่นผ่านกันตลอดงาน ไม่ได้ไปไหนเลยด้วย สบายใจกันจังเลยนะ” เทคพูดจบก็อมยิ้ม

“แต่พวกแกก็ไม่ได้ท้องเสียนี่!! งั้นก็แปลว่าฉันไม่ผิดไง!!”

“เป็นเพราะยี่หวามันเห็นพวกแกป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นน่ะสิ มันก็เลยสั่งให้ฉันเอาน้ำไปทิ้ง” จอมทัพทำท่าเทถังน้ำประกอบ

เท็ดดี้อ้าปากพะงาบ ๆ วันนั้นทั้งวันเขานั่งรอพวกมันปวดท้องโครกครากเพราะอยากเข้าห้องน้ำแทบตาย แต่ท้ายที่สุดหลังจากการแข่งขันจบลง ก็ไม่มีใครมีอาการปวดท้อง หรือแวะเข้ามาที่ห้องน้ำเลยสักคนเดียว

“ดีที่เรามีกัปตันช่างสังเกตและฉลาด เป็นเพราะแกเลยนะเนี่ยที่ทำให้เราใช้นโยบายน้ำคนละขวดตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา ปลอดภัย หายห่วง”

ซานโฆษณาพลางยกยอภูมิใจ ถ้าไม่ได้หวาในวันนั้น การแข่งของเราก็คงแย่ ดีที่นิสัยมันเป็นคนเนี้ยบและหูตาไว เด็ก ๆ ในชมรมก็ถือเป็นตาให้ยี่หวาอีกแรงด้วยเช่นกัน ถ้าวันนั้นขมไม่หันมาเห็นหนึ่งในพวกมันด้อม ๆ มอง ๆ ใกล้ถังน้ำของพวกเขา ป่านนี้เราก็ไหลไปตามแผนอย่างที่มันหวังจะให้เป็น

แล้วไอ้วิธีการล้าสมัยที่ใช้แกล้งชาวบ้านเขาแบบนี้ก็ดูออกง่ายจะตายไป และถ้าสมมติว่าในวันนั้นยี่หวาเดาผิด พวกเขาก็ไม่นึกเสียดายอะไรกับน้ำเย็นเจี๊ยบที่ถูกแช่ไว้นั่นหรอก เพราะกะจะไม่กินตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

“แต่พวกมึงก็ไม่มีหลักฐานว่ากูเป็นคนเอาใส่เองปะวะ!!!”

“เท็ดดี้!”

คนเป็นพ่อทำหน้าละเหี่ยใจ ฉุดข้อมือลูกชายให้ลงไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม ถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับนิสัยแย่ ๆ แก้ไม่ได้แบบนี้เสียจริง ที่เขาว่าลูกไม้หล่นไม่ใกล้ต้น ท่าจะไม่ใช่คำสุภาษิตประดับพจนานุกรมเสียแล้ว

เทคกับจอมทัพผลัดกันอธิบายหลักฐานที่ใช้เวลาอาทิตย์กว่า ๆ ไปรวบรวมมันมา พวกเราได้รับความร่วมมือจากเพื่อนที่เคยโดนเท็ดดี้รังแก พวกเขายอมให้ข้อมูล แต่แลกกับการไม่เปิดเผยตัวตน ทุกคนที่โดนล้วนแต่เป็นคนที่อ่อนแอ เอาคืนเท็ดดี้ไม่ได้ …และพวกเขาหวาดกลัว เราได้ข้อมูลมาไม่เยอะเท่าไร โดยส่วนมากเหยื่อมักจะปกปิด ยี่หวาได้มาแค่คนที่อยากจะให้เท็ดดี้ถูกลงโทษ

แต่ก็เพียงพอแล้วกับการมัดตัวผู้ร้ายในคราบนักเรียน

“คดีล่าสุดคือของนายเพียงคุณครับ”

พริ้มรีบเก็บข้าวของเดินดุ่ม ๆ ขึ้นอาคารเรียนหลังจากหมดคาบเรียนวิชาศิลปะ เขาไม่อยากอยู่ข้างล่างนาน ๆ เพราะแคทจ้องจะเล่นงานเขา ผู้หญิงคนนั้นมองเขาอยู่ตลอด แต่ไม่ยอมเข้ามาเหมือนอย่างเคย นั่นเลยทำให้พริ้มรู้สึกไม่ไว้ใจ

เสียงสับฝีเท้าขึ้นบันไดตามหลังมาหลายคู่เสียจนพริ้มกัดริมฝีปากแน่น ในใจเต้นรัวเพราะรู้สึกกังวลปนหวาดหวั่นกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นถ้าหากเขาหยุดฝีเท้าของตัวเองลง ภาวนาให้ผ้ายืนรออยู่หน้าห้อง ขอต่อเวลาอีกแค่นิดเดียวก็ยังดี

พลั่ก!!

แคทไล่ตามหลังทันและผลักพริ้มให้เข้าไปในห้อง เพื่อน ๆ ของเธอที่ตามหลังมาปิดประตูห้องรู้งานเป็นอย่างดี ถึงแม้จะมีกระจกบานใหญ่กั้นอยู่ แต่ถ้าไม่เดินผ่านก็จะไม่รู้ว่าข้างในเขาทำอะไรกัน พริ้มเซไปเล็กน้อย เอามือยันโต๊ะเอาไว้ก่อนจะหันมาเผชิญหน้าเข้ากับเธอ

“ทำได้ดีมาก…พวกมึงก็ตบมือให้พริ้มคนใหม่สิ”

พวกเธอปรบมือตามที่แคทบอก ก่อนจะยิ้มมุมปากส่งมาให้

“ไม่รู้สึกดีหรอ? นี่ตบมือชื่นชมเลยนะ พริ้มคนใหม่เนี่ย…ทำให้ฉันหวั่นไหวได้ยังไงก็ไม่รู้”

“…”

“ยืมมือยี่หวามาช่วยแบบนี้…ไม่กลัวเขาเดือดร้อนหรอ?”

พริ้มขมวดคิ้วเมื่อแคทพูดจี้จุดอะไรบางอย่างได้สำเร็จ นั่นสินะ…ที่ยี่หวายื่นมือมาช่วยเขาแบบนี้ คนที่อาจจะโดนเป็นรายต่อไปก็คงไม่พ้นยี่หวาเสียเอง พริ้มเม้มปาก คิดตามจากที่แคทหย่อนระเบิดไว้ก็ได้แต่กระวนกระวายใจ กลัวว่าหวาจะเป็นอะไรไปตามที่แคทขู่จริง ๆ

“ถ้าคิดจะพูดให้เรากลัวล่ะก็…ไม่ได้ผลหรอกนะแคท”

“งั้นหรอ?! คำพูดทำอะไรมึงไม่ได้อีกแล้วงั้นสินะ”

แคทเหยียดยิ้มพลางก้าวเท้าเข้าไปหา หญิงสาวกระโจนเข้าใส่หนุ่มน้อยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว เธอจิกหัวของคนที่เธอเกลียดและอคติมาโดยตลอดอย่างแรงจนพริ้มน้ำตาเล็ด แคทเป็นบ้าทุกทีเวลาที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่บนสุดอีกต่อไป เธอเกลียดเวลาที่พริ้มมีสายตาแข็งข้อกับเธอ เกลียดเสมอเวลาที่อีกฝ่ายพยายามใช้แรงเพื่อผลักเธอให้หลุดออก

เกลียดความรู้สึกที่สู้ไม่ได้…แต่อีกฝ่ายก็ไม่พยายามสู้

“ปล่อยนะแคท”

“กูไม่ปล่อย!! กูจะตบปากมึงจนไปฟ้องใครไม่ได้อีกเลย!!!”

แคทตวัดฝ่ามือลงมาที่แก้มขาว ฟาดมันลงไปอย่างแรงแต่พริ้มเอามือมากันไว้ทัน แขนข้างนั้นแดงเถือก แต่ก็ไม่ได้ทำให้แคทหยุดการกระทำเลวร้ายนั่นลง เธอกระหน่ำฝ่ามือลงมาไม่ยั้ง พริ้มเองก็เอาแขนข้างนั้นกันเอาไว้ไม่ถอยเช่นเดียวกัน

โชคดีที่เพื่อนของแคทไม่เข้ามาช่วยรุมด้วย พวกเธอคงระแวง กลัวว่าพริ้มจะเอาไปฟ้องถ้าหากเป็นหนึ่งในคนที่ทำร้ายเขา ท้ายที่สุด…พวกเธอก็เหมือนกัน…ยอมเสียเพื่อนเพื่อให้ตัวเองปลอดภัย

พริ้มออกแรงผลักแคทจนเสียหลัก หัวของเธอชนเข้ากับขอบกระดาน หญิงสาวนั่งมึนอยู่ชั่วครู่ นั่นจึงเป็นจังหวะให้พริ้มได้โอกาสวิ่งหนี เขาวิ่งไปทางเพื่อนของแคทที่ยืนกอดอกเฝ้าประตูอยู่ ขอแค่จับลูกบิดประตูได้ พริ้มก็จะปลอดภัยแล้ว แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น

“หนี…อีกแล้วหรอ?”

“ปล่อยเราไปเถอะแคท”

“ทำไม…มึงไม่ผลักกูให้แรงกว่านี้”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบกับแววตาโกรธแค้นที่ไม่ได้ลดลงจากก่อนหน้านี้ ขาเรียวสวยค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้ คำถามของแคททำให้พริ้มก้าวขาไม่ออก หรือจริง ๆ แล้วเขารู้ว่าตัวเองหนีออกไปไม่ได้ต่างหาก มือของเธอทิ้งน้ำหนักลงมาที่ไหล่ทั้งสองข้าง ออกแรงเขย่าด้วยดวงตาที่แดงไม่ต่างจากแขนของเขา

“ทำไมมึงไม่ผลักกูให้แรงกว่านี้!! ทำไม!!”

“เพราะแคทจะเป็นแบบนี้ไง!”

“…”

“ยิ่งเราตอบโต้แรงเท่าไร…แคทก็จะทำเราแรงเท่านั้น ทำไมเราต้องทำให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้ด้วย!”

เป็นครั้งแรกที่พริ้มตะโกน…ออกมาพร้อมน้ำตา

“ถ้าแคทจะเกลียดที่เราชอบยี่หวา…เราก็ไม่ว่า”

“…”

“เพราะเราเองก็เกลียดที่แคทชอบยี่หวาเหมือนกัน!”

เพี้ยะ!!

ปั้ง!!

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงใครสักคนโดนตบ ชั่ววินาทีที่ห้องเงียบสนิทเพราะตกใจกับการมาของใครบางคน พริ้มก็โดนกระชากให้หลุดออกจากสนามอารมณ์ของแคททันที …เป็นผ้านั่นเองที่ลงมารับเขา เพื่อนตาโตทำเป็นเหลือบมองแก้มของเพื่อนสนิท เพราะถ้ามองตรง ๆ คงได้กระโดดตบตัวการแน่ ๆ

“มึงเป็นบ้าจริง ๆ ด้วยสินะ”

“มึงมาเสือกเหี้ยอะไรอีกอีผ้า! ขยันจุ้นเรื่องชาวบ้านเขาเก่งนักนะมึง!”

“เผอิญว่าชาวบ้านคนนั้นเขาเป็นเพื่อนกูว่ะ”

“เหอะ! แน่ใจหรอพริ้มว่าที่อีเหี้ยผ้ามันพูดว่ามึงเป็นเพื่อน…มันจะหมายความว่าแบบนั้นจริง ๆ”

ฝ่ามือเล็กที่ผ้ากุมไว้สั่นเทาเล็กน้อย เขาจะห่วงมากเป็นสองเท่าเวลาที่พริ้มไม่พูดอะไรเลยในสถานการณ์แบบนี้ แต่ที่ทำให้เขาใจชื้นขึ้นมาได้นั้น…เป็นเพราะพริ้มออกแรงบีบที่ฝ่ามือเขาเบา ๆ

ราวกับจะบอกเป็นนัยว่าเพื่อนตัวเล็กคนนี้มั่นใจในมิตรภาพของเรา

“อย่าเอาสันดานแย่ ๆ ที่มึงทำกับคนอื่น…มาถามพริ้มสิ”

“อีผ้า!”

“กูเนี่ย…อยากเจอกับมึงมานานแล้ว ไหน ๆ ก็ต้องไปที่เดียวกัน…”

“เดี๋ยว! มึงจะทำอะไร!”

“งั้นก็ไปด้วยกันเลย!!”

ผ้าเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของแคทจากทางด้านหลัง ออกแรงกระชากให้เธอเดินถอยหลังตุปัดตุเป๋ ก้าวที สะดุดที แต่ผ้าก็ไม่คิดจะปล่อยให้แคทเดินตามมาดี ๆ เสียงโวยวายของเธอดังตลอดชั้น เรียกสายตาของคนที่อยากรู้อยากเห็นให้ยื่นหน้าออกมาทางกระจกติดทางเดินเพื่อดูว่าเขาโวยวายอะไรกัน

พริ้มลุกลี้ลุกลนวิ่งตามเพื่อนใจร้อนชอบบวกไม่ยอมห่าง แต่ก็เว้นระยะห่างกับแคทเล็กน้อย ไม่งั้นเขาจะโดนดึงหัว ไม่เคยเห็นแคทรับมือกับใครไม่ได้แบบนี้มาก่อน แล้วก็ไม่เคยเห็นผ้าลากใครด้วยสีหน้าน่ากลัวแบบนี้มาก่อนเช่นกัน

ยี่หวายื่นใบตรวจร่างกายที่เขาไปกับเจ้าตัวให้ผู้อำนวยการที่ทำหน้าหนักใจ ผู้ปกครองของเท็ดดี้ก็ทำหน้าไม่ต่างกัน มีเพียงตัวการที่ยังทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดเกินกว่าจะได้รับการอภัย

“จริง ๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เพียงคุณโดน แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าครั้งไหน ๆ และผมยอมไม่ได้ถ้าธีรภัคจะกินนอนได้เป็นปกติ…เหมือนไม่ได้ทำผิดอะไร”

“ไม่เห็นมีตรงไหนระบุว่าเป็นฝีมือกูเลยนี่หว่า อย่างนี้ถ้าพวกมึงบอกว่าเป็นฝีมือหมาข้างถนน ผ.อ.ก็เชื่องั้นดิครับ” เท็ดดี้โยนกระดาษตรวจร่างกายแผ่นนั้นลงบนโต๊ะ ยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาพาดหัวเข่าอีกข้าง ก่อนจะกอดอก เชิดหน้าลอยตา ยืนยันว่าตัวเองไม่ผิดเสียเต็มประดา

“เสื้อตัวนั้นเป็นของนายเพียงคุณ ถึงคนที่ฉีกจะไม่ใช่นายธีรภัค แต่คนที่สั่งคือนาย”

“เฮ้ย ๆ รู้ได้ไงวะว่ากูเป็นคนสั่ง”

“จากคำให้การของเหยื่อ”

“ดูดิครับผ.อ. เหยื่อเป็นเพื่อนกับมัน พูดอะไรมันก็ต้องเชื่อ แล้วถ้าเหยื่อตัวนั้นมันจะใส่ร้ายผม งี้ผมก็ซวยอ่ะดิ”

“ถ้าแกจะไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร เพราะฉันมีหลักฐานอีกเพียบ…”

ยี่หวาทนกับความหน้าด้านของเท็ดดี้ไม่ไหวจนต้องระบายด้วยการจับเข้าที่ไหล่…และออกแรงบีบ ไอ้เด็กอ้วนปัดมือเขาเป็นพัลวันเพราะนิ้วที่ค่อย ๆ จิกลงไปมันลึกพอที่จะสัมผัสได้ถึงกระดูก

“พอได้แล้วไอ้เท็ด”

“พออะไร! ผมไม่ผิดสักหน่อย ทำไมผมต้องยอมรับด้วยวะ!”

“กูทนฟังมึงแถมามากพอแล้ว พอได้สักที!!”

เสียงตวาดของผู้ปกครองหน้าโหดดังลั่น ต่างคนต่างสะดุ้ง ไม่เว้นแม้แต่โค้ชที่นั่งรออยู่เงียบ ๆ ชายแก่ลุกขึ้นจากเก้าอี้ จากนั้นก็กระชากเข้าที่คอเสื้อให้ลูกในไส้ของตัวเองลุกตามขึ้นมาด้วยกัน เขารู้สึกขายหน้าจนไม่รู้จะมุดหน้าลงไปในไหนได้แล้ว ยิ่งฟังคำแถที่ฟังไม่ขึ้นก็ยิ่งอยากกัดลิ้นตัวเองตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่ยังไงมันก็ลูกเขา…คนที่ต้องรับผิดและแก้ไขก็คือเขา

“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกทำแบบนี้!! มึงไม่เข้าใจที่กูพูดหรอ?”

“ทำไมผมต้องเชื่อพ่อด้วยวะ”

“…”

“ในเมื่อพ่อก็ทำแบบนี้กับแม่!! กับคนอื่น ๆ ทำไมผมต้องเชื่อฟังคนที่เหี้ยกับคนอื่นด้วยวะ!!!”

“เพราะกูไม่อยากให้มึงเป็นแบบกูไง!!”

การทะเลาะกันของสองพ่อลูกทำให้ทั้งห้องกลายเป็นกองไฟที่ร้อนระอุ ไม่มีใครกล้าแย้งสักคน ขนาดผู้อำนวยการยังนั่งเงียบ ปัญหามันคงเริ่มมาจากภายในสินะ… เราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าทำไมเด็กคนหนึ่งถึงมีความคิดที่แตกต่างกัน …จนกว่าจะได้เห็นครอบครัวของพวกเขา

“ไม่ว่ามึงจะเป็นคนลงมือหรือมึงจะเป็นสั่ง…คนผิดก็คือมึง”

“…”

“ถ้ากูส่งมึงมาเรียนแล้วมึงไม่อยากเรียน…ก็ไม่ต้องเรียน”

คุณพ่อนั่งลงตามเดิม ก่อนจะก้มหน้าเซ็นใบอะไรสักอย่างที่ผ.อ.ยื่นให้ เท็ดดี้ถอนหายใจเฮือกใหญ่ โวยวายกับผ.อ.ว่ายังไงก็จะไม่ยอมรับโทษคนเดียวแน่ ๆ พี่เบิ้มร่ายชื่อเพื่อนชุดใหญ่ เกือบจะครบทั้งหมดแล้วถ้าคุณพ่อไม่ขอให้เท็ดดี้หยุดพูดเสียก่อน

“กรณีครั้งนี้ของนายธีรภัคถือว่ารุนแรงที่สุด และโชคร้ายที่คดีที่เธอเคยก่อมีทั้งหมด 11 ครั้ง ทั้งหมดนี้ส่งผลกับประวัติการศึกษาของเธอ นายธีรภัคจำต้องพ้นสภาพการเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

“ครับผ.อ.”

“ผมต้องขอโทษจริง ๆ ถ้าจะพูดว่า…เส้นทางสู่มหาลัยของลูกคุณ คงทำได้ยากแล้วล่ะครับ”

“ครับ ผมคงไม่ส่งมันเรียนอีกแล้ว”

ปลายปากกาตวัดลงและยกขึ้นจุดเป็นอย่างสุดท้าย สื่อความหมายว่าเท็ดดี้ไม่ได้อยู่ในโรงเรียนนี้อีกต่อไป นอกจากจะถูกไล่ออกแล้ว พฤติกรรมต่าง ๆ ที่ทำมาตั้งแต่ต้นก็จะติดอยู่ในระบบจนไม่สามารถเริ่มต้นใหม่ในรั้วมหาลัยได้อีก ลงโทษให้อนาคตหดสั้นลงขนาดนี้ ทำให้ยี่หวารู้สึกพึงพอใจกับผลลัพธ์ไม่ใช่น้อย

“แล้วเด็กคนนั้น…”

ประตูห้องถูกเปิดขึ้นขัดจังหวะเสียก่อนจะได้พูดจบ เป็นพริ้มที่สาวเท้านำหน้า เพื่อจะมาเปิดประตูให้ผ้าที่ลากแคทเหมือนลากถุงขยะก็ไม่ปาน เธอโวยวาย ก่นด่าผ้าเสียงดังตลอดทาง และไม่มีท่าทีจะสงบลง ผ้าไม่ปรานีแคทเลยสักนิดเดียว พอลากเข้ามาในห้องได้แล้วก็โยนเธอลงไปกระแทกกับพื้นอย่างแรง

ผ.อ.ใจเสียววาบ เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กที่มีอิทธิพลที่สุดในโรงเรียนโดนเขวี้ยงทิ้งอย่างไม่ใยดี ตูดเกือบไม่ติดเบาะ แทบจะถลาลงไปประคองเด็กสาวคนนั้นขึ้นจากพื้นด้วยซ้ำ เพราะถ้าเกิดเธอไม่พอใจกับการกระทำของเขาขึ้นมา มีหวังตูดไม่ติดเบาะตลอดชีวิตแน่

“เธอน่ะมานี่ก่อน”

“ย…ยี่หวา นี่นายคิดจะทำอะไร”

“ยังไม่ใช่เวลาของเธอ บอกให้มานี่”

แคทโดนผ้าลากไปตามคำสั่งของหวา เหมือนผีบ้าที่เอาแต่แหกปากโวยวายจนคนเขาหรี่ตารำคาญกันไปหมด นาทีนี้เป็นของพริ้มต่างหากล่ะ… พ่อของเท็ดดี้เดินเข้ามาใกล้คนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้ว่าเรื่องราวมันไปยังไงมายังไง เพราะพริ้มเองก็รู้คร่าว ๆ ไม่ได้รู้ลึกขนาดที่ว่ายี่หวาจะเล่นถึงผู้ปกครองด้วย

“หนูคือ…เพียงคุณใช่มั้ย?”

“ค…ครับ เรียกว่าพริ้มก็ได้ครับ”

“ลุงต้องขอโทษด้วยนะ ไม่ต้องอภัยมันก็ได้ แต่ลุงไม่อยากติดค้างอะไรกับหนู”

“…”

“ลุงหวังว่าทั้งหมดที่หนูเจอจะย้อนกลับไปหามันบ้าง พอถึงวันนั้นให้อภัยมันก็ยังไม่สาย”

“ขอบคุณครับ”

พริ้มไหว้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนแกจะลากลูกชายของตัวเองออกไป ขนาดครั้งนี้โดนไล่ออก เท็ดดี้ก็ยังทิ้งทวนให้เขาด้วยการกระแทกไหล่ตอนเดินผ่านกัน เฮ้อ…พริ้มเองก็ไม่ได้แม่พระถึงขนาดยกโทษให้กับคนที่กลั่นแกล้งตัวเองมาตลอดหรอกนะ ก็ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่งที่ลุงแกพูดถึง…มันจะเกิดขึ้นมาจริง ๆ

“เรื่องต่อไปเป็นของกุลิสรา ผมอยากให้มีกรรมการสอบสวนครับ”

“ใจเย็น ๆ ก่อนนายอคิราห์ เมื่อกี้ครูยังตัดสินเองคนเดียวได้ เรื่องนี้ก็คงไม่จำเป็นต้องใช้คนเยอะแยะ”

ชายวัยห้าสิบผายมือให้คู่กรณีทั้งสองคนนั่งลงที่เก้าอี้ แอร์เย็น ๆ กระทบเนื้อจนขนอ่อนที่แขนลุกตั้ง พริ้มไม่เคยเข้าห้องนี้มาก่อน ไม่เคยรู้ด้วยว่าเวลาที่คนเขาทะเลาะกันแล้วเป็นเรื่องใหญ่โต จุดจบของการตัดสินโทษจะอยู่ที่ห้องนี้

แต่ตามหลักแล้วไม่ใช่ โรงเรียนอซ.ไม่ได้มีมาตราการป้องกันความรุนแรงตั้งแต่เนิ่น ๆ เพราะเรื่องราวแบบนี้ยังไม่เคยเกิดขึ้น อย่างที่ยี่หวาเสนอ จริง ๆ แล้วต้องมีคณะกรรมการตรวจสอบว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ถ้าเป็นจริง…เรื่องราวมันเริ่มขึ้นจากตรงไหน ถามไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้คำตอบที่ตรงกัน จากนั้นถึงค่อยไปหาข้อสรุปเอาอีกทีว่าควรจะเอายังไงกับเรื่องนี้

แต่ผ.อ.กลับบอกว่าไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น

“เรื่องมันเป็นมายังไง เล่าให้ครูฟังหน่อย”

“ไม่เห็นจำเป็นต้องเล่าเลยนี่คะ ก็ในเมื่อมันไม่มี…จริงมั้ยพริ้ม?”

แคทนั่งไขว่ห้างพลางหันไปถามเพื่อนตัวน้อยที่นั่งทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก คำพูดคำจาของเธอให้ความรู้สึกหมั่นไส้จนผ้าแทบจะพุ่งไปจิกหัวตบให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าเราอยู่ต่อหน้าคนที่ใหญ่ที่สุดของโรงเรียน ป่านนี้มือผ้าก็คงหายคัน

“แคทพูดว่า…ไม่มี…ได้ยังไง”

“หา? ว่าไงนะ?”

“ถ้าแคทพูดว่าไม่มี แล้วรอยตบที่แก้มเราเมื่อกี้ล่ะ”

พริ้มเงยหน้าให้เห็นรอยแดงเถือกที่แก้มซ้าย ดีที่ไม่ได้กัดปากตัวเองในตอนนั้นด้วย นึกขอบคุณประสบการณ์ที่ทำให้เขารับมือได้ พริ้มยกแขนข้างที่โดนกระหน่ำตีก่อนที่จะมาที่นี่ มันขึ้นเป็นรอยช้ำกับอาการนูนและแผลเลือดซิปจากการโดนขูดด้วยเล็บของเธอ

หลักฐานที่อยู่บนตัวของนายเพียงคุณชัดเต็มลูกตาจนกระดิกไม่ได้ ชายอาวุโสรู้สึกหนักใจกว่าคดีก่อนหน้านี้เสียอีก ถึงแม้เขาจะให้เกียรติงานตัวเองมากแค่ไหน แต่ถ้ามันไม่ลงล็อกก็มีแต่เสียกับเสียอยู่ดี

“จริงหรือเปล่ากุลิสรา?”

“ผ.อ.คิดว่าไงล่ะคะ? ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบหนูจะทำผู้ชายคนหนึ่งเจ็บได้ขนาดนั้นเลยหรอคะ?”

“นั่นมันก็จริงนะ เธอโกหกครูหรือเปล่าเพียงคุณ?”

สงสัยผ.อ.จะทำให้ผ้ามีน้ำโหเสียแล้ว

“คนโกหกกับตอแหลมันดูง่ายออกนะครับครู!!”

“ใจเย็นก่อนไอ้ผ้า”

“จะไปเย็นได้ไงวะ! ดูก็รู้แล้วมั้ยว่าใครโกหกใครตอแหล หมามันยังดูออกเลย”

“ไอ้เชี่ยนี่!”

จอมทัพกับซานช่วยลากผ้ากลับเข้าไปในรังตามเดิม แต่ประโยคเสียดสีสุดท้ายเล่นซะคนใหญ่คนโตเหงื่อแตก โค้ชเขกหัวลูกทีมปากหมาที่ยังฟึดฟัดอารมณ์เสียอยู่ ยี่หวาเห็นท่าไม่ดี เพราะการพูดของแคทก็ไม่ใช่เล่น ๆ เหมือนกัน ร่างสูงแบมือขอโทรศัพท์ของซาน ก่อนจะเปิดคลิปวิดีโอสั้น ๆ ที่มีเพียงห้าวินาทีเท่านั้น

ผ.อ.ดูคลิปในนั้นซ้ำ ๆ หลายครั้งเพราะมันสั้น แต่แค่เปิดมาวินาทีแรกก็เห็นใบหน้าของคนในคลิปชัดเจน ทั้งคนโดนและคนกระทำ ในหัวที่พยายามหลบหนีความถูกต้องเริ่มยกป้ายประท้วงให้เขาตัดสินไปตามความเป็นจริง แต่มันกลับไม่ได้ทำง่ายขนาดนั้น

“กุลิสราทำผิดจริง…ก็ต้องได้รับโทษจริง แต่นี่ถือเป็นครั้งแรกที่หนูทำผิด จะโดนทัณฑ์บนเตือนครั้งที่หนึ่ง และอยู่ในการควบคุมของฝ่ายปกครองตลอดหนึ่งเดือน”

“ครูใหญ่ไม่ถามหนูหน่อยหรอคะว่าเรื่องมันเป็นมายังไง ในคลิปถึงได้เป็นแบบนั้น”

“ครูจะให้โอกาสเธอได้เล่าแล้วกันนะ”

สาวสวยยกยิ้มมุมปากพอใจ อย่างน้อยผ.อ.ก็น่าจะสับสนกับเรื่องที่เธอเล่าได้บ้างไม่มากก็น้อย แต่ยังไงเธอก็ได้อภิสิทธิ์เหนือกว่าอยู่ดี ขนาดในคลิปเห็นชัดแจ๋วว่ารุนแรงไม่ต่างจากเท็ดดี้ทำ แต่เธอก็ถูกตัดสินโดนแค่ทัณฑ์บนใบแรก…ในครั้งที่สิบ ไม่มีอะไรต้องคิดให้มากความ ก็แค่พ่อของเธอคอยหนุนชายแก่วัยห้าสิบคนนี้ยังไงล่ะ

ยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากเล่าความเท็จ เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดเสียก่อน เจ้าของห้องพ่นลมหายใจ ทำไมวันนี้มันถึงได้หนักหนากับเขาเสียเหลือเกิน

ยี่หวาลอบยิ้ม…ชอบจริง ๆ อะไรที่มาตรงเวลาแบบนี้ เขาเดินไปรับเพื่อน ๆ น้อง ๆ ทั้งห้าคนก่อนจะดันทุกคนให้ยืนเป็นแถวหน้ากระดาน เด็กพวกนี้เป็นคนที่เคยมีคดีกับแคททั้งสิ้น สองในห้าเคยพยายามที่จะเอาเรื่องแล้ว แต่สุดท้ายก็เงียบหายไป

“ทั้งห้าคนเป็นคนที่ให้ข้อมูลและหลักฐานทั้งหมดว่า…พวกเขาเคยโดนกุลิสราทำร้ายยังไง ส่วนอีกสองคนที่เหลือเขาไม่กล้ามา แต่ส่งจดหมายมาแทนครับ”

พริ้มทึ่งในความสามารถหาหลักฐานได้เยอะและไวขนาดนี้ของยี่หวามาก ๆ เขาไม่รู้ว่ายี่หวาเริ่มทำตั้งแต่วันไหน แต่ถ้านับจากตอนที่ยี่หวาบอกจะช่วย มันก็ผ่านมาได้อาทิตย์กว่า ๆ เอง แต่ยี่หวากลับ…ตามหาคนที่โดนทำร้ายได้ถึงเจ็ดคน พาพวกเขามาเป็นพยานถึงห้องนี้อีก

ไม่เรียกว่าสุดยอดก็คงต้องใช้คำว่ายี่หวาแทนแล้วล่ะ

“ในข้อความระบุไว้ว่า… เธอกลายเป็นโรคซึมเศร้า ไม่กล้าไปโรงเรียนนับตั้งแต่วันที่กุลิสราลงมือ เธอตัดสินใจบอกพ่อกับแม่ เพื่ออยากให้พ่อกับแม่ดำเนินเรื่องให้ โรงเรียนรับเรื่องไว้…แต่ไม่ทำอะไรสักอย่าง”

“…”

“ครูที่ห้องปกครองบอกแค่ว่ากุลิสราถูกลงโทษแล้ว แต่เธอก็ยังเห็นผู้หญิงคนนั้นทำร้ายคนอื่นไปทั่วเหมือนอย่างเคยอยู่ดี เธอไม่เข้าใจว่าบทลงโทษที่เธอได้รับกับกุลิสราได้ก่อ…มันเท่าเทียมกันจริง ๆ หรอ เพราะในขณะที่เธอกำลังจะจมมหาสมุทรน้ำตา กุลิสราก็ยังยิ้มได้อยู่เลย”

ข้อความในนั้นแสนเศร้า ทำเอาเราที่เป็นเหยื่อน้ำตาคลอ พริ้มเม้มปากเข้าใจความรู้สึกที่ยี่หวาตั้งใจถ่ายทอดออกมาเป็นบุคคลที่สามให้ฟัง …มันเป็นจดหมายง่าย ๆ จากกระดาษรายงานที่ใช้เรียน แต่เขาเชื่อว่าคนที่เขียนกระดาษแผ่นนี้ คงทิ้งหยดน้ำตาไว้เต็มแผ่น…

ผ้าเดินเข้ามาโอบไหล่พริ้มเอาไว้เบา ๆ เมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กทำหน้าเศร้าหลังจากหวาอ่านข้อความในนั้นจบ ผ.อ.ทำหน้าลำบากใจกว่าเดิมเมื่อลูกศิษย์ของเขาที่เป็นเหยื่อกำลังแสดงอารมณ์ออกมาตรง ๆ ว่ารู้สึกแย่กับสิ่งที่ตัวเองเจอมากแค่ไหน

“ครูจะให้โอกาสหนูสารภาพความจริง และถ้าหนูยอมรับผิด…”

“หนูไม่ผิด!! พวกมันใส่ร้ายหนู!! พวกมันรวมหัวมาหลอกครูใหญ่!! หนูไม่ได้ทำ!!!”

“กุลิสรา…”

ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง และการมาของคนปริศนาทำให้แคทถูกแช่แข็ง แววตาของเธอสั่นไหวเมื่อเห็นว่าใครเดินเข้ามาใกล้ ผู้มาใหม่สะกดทุกสายตาให้จ้องมองทุกย่างก้าวที่รองเท้าสีแดงสดย่ำลงกับพื้นห้อง ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร จนกระทั่ง…

“…แม่”

เสียงที่เปล่งออกมาเพียงน้อยนิดถูกเมินข้ามหัว เมื่อผู้เป็นแม่เดินผ่านเธอไปยกมือไหว้ทักทายผู้อำนวยการโรงเรียน เธอไม่แม้แต่ปรายตามองลูกในไส้ที่ยืนนิ่งงันอยู่ด้านหลังแม้แต่น้อย และผู้เป็นลูกก็ไม่ได้หวังว่าจะได้เจอหน้าแม่ตัวเองในเวลาแบบนี้เช่นกัน

“สวัสดีค่ะคุณธรณ์”

“สวัสดีครับ”

“เธอสินะที่ชื่อ…ยี่หวา?”

คนที่แม้แต่ผ.อ.ยังก้มหัวต่ำกว่าหันมาทางร่างสูงกว่าใครเพื่อน เจ้าของชื่อพยักหน้ารับ ก่อนจะทักทายตามมารยาท

“สวัสดีครับ ผมอคิราห์ ธาราเดชากุล”

“ธาราเดชากุล? …หึ”

ไม่มีใครเข้าใจที่เธอทวนนามสกุลยี่หวา แถมยังหัวเราะหึออกมาเสียงดังฟังชัด อย่างกับจงใจให้ได้ยินงั้นแหละ

“ไม่ได้เรียกให้ฉันมาเซ็นใบอะไรหรอกหรอคะ?”

“เอ่อ…คือ…ตอนนี้เรายังหาข้อสรุปกันไม่ได้น่ะครับ”

“ไม่จำเป็นต้องหาหรอกค่ะ เด็กที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้…ไม่มีทางสำนึก”

มือของแคทกำแน่น ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังอดกลั้นอารมณ์อะไรอยู่ พริ้มนั่งเงียบกริบ เขาเกร็งไปทั่วทั้งตัวตั้งแต่แม่ของแคทเดินเข้ามา เกร็งหนักเข้าไปอีกเมื่อเธอหยุดยืนอยู่ข้างหลังเก้าอี้ที่เขานั่ง รังสีความน่าเกรงขามแผ่ออกมาเสียจนพริ้มอดทึ่งไม่ได้…ต่างกับแคทโดยสิ้นเชิงเลย

“ให้ฉันเซ็นใบไล่ออกดูท่าจะเหมาะกว่านะคะ”

“คือผมยังไม่ได้พิจารณาโทษของกุลิสราถึงขั้นนั้นน่ะครับ ความผิดก็ยังไม่ถึงกรณีโดนไล่ออกด้วย คุณแม่ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ”

“ขืนให้อยู่ต่อก็คงจะก่อเรื่องอีก ฉันปล่อยให้มันเป็นแบบนั้นในตอนที่คุณรุจิกรดำรงตำแหน่งอยู่ไม่ได้หรอกค่ะ”

เธอพูดชัดค่อยชัดคำและแฝงไปด้วยความเยือกเย็น แคทนิ่งเงียบ แต่สายตาที่ใช้มองกลับคุกรุ่นไม่น่าไว้ใจ ดวงตาคู่นั้นจดจ้องไปยังหญิงผู้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับเธอไม่วางตา ก่อนจะรุดเข้าไปกระชากกระดาษ ‘ไล่ออก’ ที่คุณผู้มาใหม่กำลังจะเซ็น แล้วฉีกมันทิ้งเป็นชิ้นเล็ก ๆ ต่อหน้าต่อตา

“ถ้าแม่ห่วงพ่อขนาดนั้น กระดาษใบนี้ก็ยิ่งไม่ควรเซ็นสิคะ”

“ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเซ็นใบอะไร แต่ที่ฉันเลือกเซ็นใบนี้…ไม่ใช่เพราะฉันไม่ห่วงพ่อแก แต่เป็นเพราะฉันไม่ห่วงแกต่างหาก”

“…”

“ถ้ายังอยากใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย…ก็อย่าใช้สายตาทุเรศ ๆ แบบนี้มองฉันอีก”

เธอยืนยันคำเดิมว่าจะเซ็นใบไล่ออกแทนใบขอลาออก ไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อมของผู้อำนวยการที่พูดปากเปียกปากแฉะขอให้เธอลองกลับไปคิดดูใหม่ แต่เธออยากให้รายละเอียดของเรื่องราวเป็นตัวสอนคนทุกคนบนโลกใบนี้ ไม่ว่าจะทำผิดยิ่งใหญ่หรือเล็กน้อยมันก็คือความผิดอยู่ดี แต่เมื่อไรที่เด็กคนหนึ่งคิดได้และสำนึกถึงสิ่งที่ตนเองได้กระทำลงไป เธอก็ขอให้วันวานเหล่านั้นทิ่มแทงจนลุกเดินไปไหนไม่ได้อีก

พริ้มมองตามร่างของแคทที่ถูกลากออกนอกประตูบานใหญ่ ไม่มีแม้แต่คำขอโทษจากใครก็ตามที่ทำให้คดีนี้จบลง เหยื่อทั้งหกคนในห้องนี้ถอนหายใจโล่งอก เมื่อฝันร้ายที่พวกเขาพานพบได้หายไปหลังจากที่ลืมตาตื่น ไม่มีเท็ดดี้…ไม่มีแคท…ไม่มีความหวาดกลัว

…ไม่มีรอยแผลอีกต่อไป

พริ้มไม่รู้ว่าเรื่องนี้…มันควรจบลงแบบนี้หรือเปล่า แต่การที่เขาจินตนาการว่า ตัวเขาจะได้หายใจในห้องหกทับสี่ โดยที่ไม่มีแคทแกล้ง หรือเท็ดดี้รังควาน …แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว พริ้มโล่งใจที่จบเรื่องนี้โดยไม่ต้องบอกให้แม่รู้ เขาไม่มีความคิดที่จะบอกแม่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถึงเขาจะต้องทนอยู่แบบนี้ต่อไปจนกว่าจะจบมอหก เขาก็สัญญากับตัวเองว่าแม่จะต้องไม่รู้เรื่องนี้…

เขาเชื่อว่าการตัดสินใจของผู้ใหญ่สองคนจะไม่ผิดพลาด

และถ้าหากผิดพลาด…มันก็เป็นเพราะพริ้มไม่ใช่ใครอื่น

ผ.อ.เก็บกระดาษที่วางกองอยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าผ่อนคลายครึ่ง ๆ กลาง ๆ วันนี้ทั้งวันหนักหนาที่สุดเท่าที่เคยนั่งเก้าอี้ตัวนี้มา หลาย ๆ ครั้งที่เขาได้รับหน้าที่ให้ตัดสินโทษหรือเกลี้ยกล่อม จำนวนครั้งเหล่านั้นรวมกันยังไม่สาหัสเท่าครั้งนี้ แต่ข้างในก็รู้สึกโล่งใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน

เขาทราบคดีของเด็กสาวที่ชื่อ กุลิสรา ได้เป็นอย่างดี พ่อของเธอเป็นผู้มีอิทธิพลในละแวกนี้ ส่วนแม่ของเธอก็ไม่ต่างกัน เราต่างเกื้อหนุนอะไรหลาย ๆ อย่าง ด้วยคำว่าอำนาจและบารมี เขาลำบากใจทุกครั้งที่ต้องได้ยินคดีที่มาจากกุลิสรา …และเพราะเขาเลือกที่จะเมินเฉย คนที่ต้องเจ็บเลยมีมากกว่าหนึ่งคน

“ครูขอชื่นชมความกล้าหาญของพวกเธอที่หาหลักฐานมาแน่นหนาขนาดนี้”

“ผมก็ต้องขอบคุณผ.อ.เหมือนกันครับ ที่รับฟังและยอมทำตามที่ขอ”

“ขอบใจพวกเธอมากที่มีความกล้าในสิ่งที่ถูกต้อง มันอาจไม่เพียงพอที่จะชดใช้ แต่ก็ถือว่ามากแล้วกับอนาคต”

เมื่อคดีจบ พวกเราก็ต้องกลับไปเรียนดังเดิม โค้ชเดินมาคุยกับครูใหญ่ต่ออีกนิดหน่อยในตอนที่เราไหว้ท่านแล้วทยอยเดินออกไปจากห้อง เพื่อน ๆ ที่ยี่หวาถือวิสาสะใช้คำว่าเป็นเหยื่อ เอ่ยขอบคุณคนที่เป็นกระบอกเสียงให้พวกเธอ และผลักดันให้สู้ต่อ รวมถึงคนอื่น ๆ ที่เข้ามาช่วยด้วยอย่างเต็มที่

“เป็นไงบ้าง เมื่อกี้เราเห็นแคทโดนแม่ตบหน้าหันเลย”

“ก็ไม่ไง แค่เด้งสอง”

ซานไหว่ไหล่ คนพวกนี้ไม่ควรลอยหน้าลอยตาอยู่ในโรงเรียนได้นานขนาดนี้ด้วยซ้ำ แต่ที่พวกมันยังทำได้ก็เพราะคนที่โดนไม่กล้าออกมาพูด ส่วนคนที่อยู่รอบ ๆ ก็เลือกที่จะออกห่างเพราะไม่อยากมีส่วนเอี่ยว เขาเองก็เป็นหนึ่งในคนที่โดนอคติลบครอบงำโดยไม่สนว่าความจริงจะเป็นยังไง แล้วก็ตัดสินคน ๆ หนึ่งจากสิ่งที่ตัวเองได้ยินมา

มันทำให้ซานเรียนรู้ว่าโลกใบนี้มีสิ่งที่เราต้องเปิดใจให้กว้าง ถึงจะได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว…มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เขาพูดต่อกันมา เรื่องของพริ้มทำให้ซานมองคน ๆ หนึ่งผิดมาตลอด และพอได้รู้ความจริงแล้ว …เขาก็ละอายเกินกว่าจะพูดขอโทษออกไป

“เราไม่รู้จะพูดขอบคุณหวายังไงดีเลย”

พริ้มเม้มปาก เขาไม่รู้จะทำยังไงให้น้ำตาก้อนนี้กลืนกลับไปที่เดิม

“พูดแบบปกติที่ทำก็พอแล้ว”

“แต่ครั้งนี้มัน…หวาช่วยเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงสามเดือนแบบเยอะมาก…มาก ๆ แล้วเรา…”

“งั้นต้องเป็นเพื่อนกันกี่เดือนถึงจะช่วยได้?”

คนตัวเล็กตรงหน้าเริ่มปาดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้นานแบบลวก ๆ สะอึกสะอื้นพลางพูดออกมา แต่เขาฟังไม่รู้เรื่อง พอเห็นว่าตัวเองพูดไม่ได้ศัพท์ก็ยืนร้องไห้เงียบ ๆ ตรงหน้าเขาไม่เดินหนีไปไหน ร่างสูงก้มลงมอง ก่อนจะรั้งศีรษะอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ กดใบหน้าหวานลงที่ไหล่

พร้อมกับขยับฝ่ามือที่ท้ายทอยเบา ๆ

“ขอบคุณนะ…ฮึก…ขอบคุณนะ”

“อืม”

“…”

“ทำได้ดีมาก”

#พริ้มเพียงหวา

อยากกลับไปแต่งเสร็จไว ๆ เหมือนเมื่อก่อนจัง แต่งวันเว้นวันในตอนนั้นได้ยังไง ตัวเองในตอนนี้ยังรู้สึกอึ้งไม่หาย แต่สำหรับเรื่องนี้ เราแต่งยาวกว่าเรื่องเก่า ๆ เยอะมากเลย ตอนนึงใช้เวลาสองวันเป็นอย่างต่ำเลยค่ะ5555555

ตัวร้ายในคราบนักเรียนคลี่คลายแล้ว เหลืออะไรอีกนะ?