ตอนที่ 2 : [ SMASP ] Holding Hands
อัลบัส เซเวอรัส พอตเตอร์ กำลังเดินไปสนามควิชดิช ใช่ว่าเขาจะชอบมันสักเท่าไหร่ เขาไม่ใช่พ่อของเขา แฮร์รี่ พอตเตอร์ ที่ได้เป็นซีกเกอร์ตั้งแต่ปีหนึ่งเสียหน่อยเพียงแค่เขาเรียกให้มันลอยมันยังไม่ลอยมาถึงมือเขาเลย
ต่างจากสกอร์เปียส มัลฟอย แฟนหนุ่มของเขาที่เพียงแค่เปล่งเสียงคำว่าลอยมันมาอยู่ในมือนั้นแล้ว สกอร์เปียสได้เข้าทีมควิชดิชตอนปีสองจากการคัดเลือก แม้สกอร์เปียสจะชักชวนเขาอยู่หลายครา เขาก็ปฏิเสธทุกครั้ง เขากล่าวออกมาว่าเขาจะไม่มีวันเล่นควิชดิชเด็ดขาดและใช่เขาไม่มีวันเล่นมันเด็ดขาดแต่เขามาสนามควิชดิช
วันนี้สลิธีลินมีแข่งกับกริฟฟินดอร์การแข่งครั้งนี้พ่อของเขาก็มาดูด้วย อัลบัสที่เดินมาถึงสนามควิชดิช เขาเห็นแฟนของเขากำลังยืนฟังคำสั่งของกัปตันทีมอยู่ เขายิ้มบางๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปหามีเสียงแซวจากคนในทีมเล็กน้อย อัลบัสไม่ใส่ใจเขาค่อยๆ ประสานมือของตนเองไปที่มือหนานั้นแล้วแกว่งไปมาจนกระทั่งมีเสียงของมาดามฮูดเบานกหวีดเพื่อเรียกรวมตัวนักกีฬา อัลบัสยกมือที่ประสานกันอยู่ขึ้นมาหอมเบาๆ ก่อนพูดว่า
"เอาชนะเจมส์ให้ได้นะ ไม่งั้นคืนนี้นายได้ไปนอนห้องนั่งเล่นไม่ก็นอนกับโดโรซัสแน่"
เวลาสกอร์เปียสทำผิดหรือทำอะไรให้อัลบัสไม่พอใจเขาจะถูกไล่ให้ไปนอนกับลูกพี่ลูกน้องอย่างโดโรซัสเสมอและดูท่าคืนนี้เป็นอีกคืนที่เขาต้องไปขอแชร์ห้องด้วยเป็นประจำ
เสียงเชียร์ของทั้งสองบ้านดังขึ้น วันนี้เป็นศึกของบ้านเขียวและบ้านแดง อัลบัสมองแฟนหนุ่มที่อยู่กลางสนาม ร่างโปร่งนั้นบินไล่ลูกสนิชอยู่กับซีกเกอร์บ้านกริฟฟินดอร์ซึ่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เจมส์ ซีเรียส พอตเตอร์ พี่ชายของเขานั้นแหละ ทั้งคู่สามารถหลบลูกบลัดเจอร์ได้อย่างสวยงาม แต่ความสวยงามอยู่ได้ไม่นานเพราะว่าลูกบลัดเจอร์ได้ฟาดแฟนหนุ่มเขาเสียแล้ว
ร่างโปร่งของหนุ่มผมทองร่วงลงมาท่ามกลางความตกใจของทุกคนเป็นอัลบัสที่มีสติร่ายคาถาต้านแรงโน้มถ่วงไว้ได้เสียก่อน ทั้งกริฟฟินดอร์และสลิธีลินวิ่งเข้ามาดูซีกเกอร์หนุ่มทันที หน่วยพยาบาลได้ทำงานกันก็ครานี้เจมส์เป็นคนจับตัวน้องชายให้ออกมาเพื่อที่จะได้ไม่ขัดขวางการทำงานของหน่วยพยาบาลนั้น
ณ ห้องพยาบาล คนโดนฟาดนอนหลับอยู่บนเตียงของห้องพยาบาลด้วยฤทธิ์ยาโดยมีอัลบัสอาสาเฝ้าให้ เขาลาเรียนคาบบ่ายเพื่อที่จะได้เฝ้าคนรักของตนที่นอนไม่ได้สติยู่บนเตียง มือบางกำมือหนาขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง ตอนนี้มีลิลลี่ ลูน่า พอตเตอร์ คนที่เป็นคนฟาดลูกบลัดเจอร์ใส่คนนอนซบอยู่บนเตียงเธอเองก็เฝ้ารอเพื่อขอโทษเช่นกัน
"ลิลลี่ เธอไปเรียนก่อนเถอะ"
"ก็ได้ๆ ฝากขอโทษเขาด้วยล่ะ พี่เลิกมองด้วยสายตาแบบนั้นสักที"
ลิลลี่นึกกลัวสายตาของอัลบัสที่จ้องมองมายังเธอ นัยต์ตาสีเขียวที่เหมือนกับผู้เป็นพ่อที่มองมาราวกับว่าจะฆ่าเธองั้นแหละแต่หารู้ไม่ว่าอัลบัสเผลอเอาความโกรธไปลงกับคนป่วยที่เขานั่งกุมมืออยู่ จนคนป่วยนั้นได้สติขึ้นมา
"โอ้ยอัล"
อัลบัสรีบประครองตัวคนป่วยทันที สกอร์เปียสที่นั่งพิงหมอนด้วยความเจ็บปวดเพราะมันฟาดจนเขากระดูกหักไปแทบจะทั้งตัว ลิลลี่ที่เห็นว่าสกอร์เปียสเพิ่งฟื้นเธอก็รีบเข้ามาขอโทษทันที
"สกอร์เปียสฉันขอโทษนะ"
"ไม่เป็นไรหรอก"
สกอร์เปียสส่ายหน้าให้ช้าๆ ก่อนที่จะรีบไล่ให้เธอไปเรียนเพราะรู้ว่าคนข้างๆ เตียงเป็นห่วงเขามากแค่ไหน มือหนาของเขาลูบหัวผมสีน้ำหมึกข้างๆ บอกเบาๆ ว่าตนเองไม่เจ็บแล้วแต่มือยังคงกุมมือคนรักไว้อย่างอออดอ้อน
"เจ็บไหม"
"ไม่เท่าไหรน๊า"
ทั้งสองยังคงกุ้มมือกันไว้นานสองนาน นานจนเลิกเรียนและได้เวลาเคาร์ฟิล ถึงแม้อัลบัสจะโดนไล่ให้กลับหอไปก่อนแต่มีหรือที่อัลบัสจะยอม เขาลงทุนไปขอยืมผ้าคลุมล่องหนมาจากเจมส์ เขาไม่ลืมร่ายคาถาเก็บเสียงไว้กับตัวเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ ในมือถือแผนที่ตัวกวนเอาไว้เพื่อดูว่าภารโรงตัวป่วนผ่านมาแถวนี้หรือเปล่า จนสุดท้ายก็มาถึงเตียงคนรักจนได้
เขามาหยุดอยู่มี่เตียงของร่างโปร่งที่นอนหลับตาไม่รู้ความ เขาจับมือหนานั้นขึ้นมาจับมือเอาไว้ อัลบัสชอบที่จะจับมืออีกฝ่ายไว้เพราะมันทำให้อุ่นใจเสมอเพราะเขาสัญญากับเจ้าตัวไว้แล้วว่าไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็จะจับมือกันไว้เพื่อความอุ่นใจ
เหมือนกับตอนนี้ที่อัลบัสจับมือของสกอร์เปียสอยู่
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ๊ยย เหม็นความรัก 🤭🤭🤭🤭🤭 คู่รุ่นลูกละมุนดีจัง อิอิ