ตอนที่ 1 : [ DMHP ] First Kiss
แสงของแดดยามเช้าส่องมายังเตียงขนาดใหญ่มีสองร่างนอนเกยกันอยู่ ชายผมสีปีกกานอนซุกกายเข้าไปที่อกอีกฝ่ายเพื่อหลบแสงแดดที่ส่องเข้ามา เจ้าของแผ่นอกกว้างนั้นมาคนในอ้อมกอดอย่างเอ็นดู ก่อนที่จะจูบไปที่กลุ่มผมสีปีกกานั้นเบาๆ เขาลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปเตรียมมื้อเช้าให้เจ้าก้อนบนเตียง
กลิ่นของแพนเค้กหอมๆ ซุปเห็ดชวนหิว เดรโก มัลฟอย เทน้ำส้มคันสดใหม่ลงในแก้วสองใบ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเพื่อดูเวลาก่อนที่เขาจะเดินไปปลุกเจ้าก้อนบนเตียง เดรโกเขย่าเจ้าก้อนผ้าห่มที่ยังนอนนิ่ง
"แฮร์รี่ตื่นได้แล้ว"
เจ้าของชื่อนั้นยังคงนอนนิ่งอยู่แบบเดิมแทบยังกอดรัดเอวหน้าของเขาเอาใบหน้ามาซุกที่กล้ามหน้าท้องบางๆ ของเขาอีก เดรโกได้แต่ส่ายหน้าให้กับเจ้าก้อนที่ยังกอดเอวเขาอยู่ มือหนาที่ลูบกลุ่มผมนุ่มนั้น ก่อนที่จะก้มลงไปกระซิบเจ้าก้อนนั้นว่า
"ไม่ตื่นไม่เลี้ยงขนมนะครับคนดี"
เท่านั้นแหละเจ้าก้อนนั้นก็ลุกขึ้นทันที เจ้าของร่างนั้นลุกขึ้นก่อนที่จะใช้ริมฝีปากแตะกับริมฝีปากได้รูปของเขาเบาๆ เจ้าตัวลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำไปปล่อยให้คนบนเตียงนั่งอมยิ้มกับคนรักของตนเอง
ไม่นานคนรักตัวเล็กของเขาก็จัดการตัวเองเสร็จ กำลังนั่งจัดการอาหารเช้าที่เขาทำอยู่ เขาชอบที่จะนั่งฟังเรื่องราวที่ออกมาจากริมฝีปากบางนั้นเล่าเรื่องต่างๆ ไม่นานทั้งคู่ก็จัดการอาหารนั้นเสร็จแะกำลังช่วยกันล้างจานอยู่
"เดรกวันนี้เรากลับดึกนะ"
"หืม ให้ไปรับไหม"
"ไม่เป็นไร"
"ไม่ทำอะไรครับทำไมต้องกลับดึกด้วย"
เดรโกถามพลางเก็บจานใบสุดท้ายเข้าชั้นก่อนที่เขาจะหยิบผ้าขึ้นมาเช็ดมือของอีกคนต่อด้วยการเช็ดมือตัวเอง คนตัวเล็กนั้นกอดเขาก่อนที่จะพูดขึ้นมาว่า
"แฮร์รี่รับทำโอที เดรกไม่โกรธใช่ไหม"
"ครับไม่โกรธครับแต่ว่าต้องให้เดรกไปรับนะครับ ใกล้เลิกแล้วบอกด้วยไม่งั้นโกรธแน่"
"ครับๆ พ่อคนเก่ง"
แฮร์รี่ทำงานบริษท์ออกแบบบ้านส่วนเดรโกเป็นนักเขียนจึงทำงานอยู่บ้าน เดรโก มัลฟอยเป็นแฟนหนุ่มที่น่ารักของแฮร์รี่เสมอ เขามักขับรถไปรับ ไปส่งอยู่เสมอๆ ใครๆ ต่างอิจฉาของเพราะเขามีแฟนหนุ่มที่น่ารักขนาดนี้
อาหารเย็นวันนี้เป็นมื้อใหญ่เดรโกทำมีตบอล พร้อมกับมันบดแถมยังมีพายฟักทองอร่อยๆ อีกต่างหาก น้ำฟังทองทำเองตั้งอยู่บนโต๊ะหลังจากที่เดรโกไปรับแฮร์รี่มาแล้ว เมื่อเปิดมาในห้องพักกลิ่นอาหารก็โชยเข้ามาตีจมูกคนตัวเล็ก แฮร์รี่เขย่งหอมคนตัวสูงเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปที่โต๊ะอาหารด้วยความดีใจ
บทสนทนาของวันนี้สร้างความแปลกใจเป็นอย่างมากให้กับเดรโก เพราะเจ้าตัวชวนคุยเรื่องจูบแรกของทั้งคู่
"นี่เดรกจำได้ไหมว่าเราจูบกันครั้งแรกตอนไหน"
เดรกเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะตักมีตบอลหนึ่งลูกใส่จานของแฮร์รี่แล้วจึงพูดต่อว่า
"สามปีที่แล้วที่ร้านไอติมหลังโรงเรียน"
ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกันในสมัยเรียนแต่ทั้งคู่ไม่ได้คิดกันแค่เพื่อนแต่มันมากกว่านั้น มากพอที่จะทำให้ทั้งสองคนเผลอที่จะประกบริมฝีปากกัน ในตอนนี้มันแทบหลอมละลายรสชาติของไอติมที่ติดปากไปหลายวัน มันหอมหวานตราตรึงไม่รู้ว่าเป็นเเพราะรสชาติไอติมหรือรสชาติจากปากของอีกคนกันแน่
แม้มันจะไม่ใช่จูบแรกของทั้งคู่ แต่มันคือการจูบกันครั้งแรกของทั้งคู่ หลังจากนนั้นทั้งคู่ก็เริ่มเปิดใจให้กันและคบกันในที่สุด วันวาเลนไทน์นั้นคือจูบแรกของทั้งคู่ในฐานะแฟน เป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่จูบกันในสถานะที่ชัดเจนไม่ได้เรือนรางไม่ชัดเจนกับสถานะเหมือนตอนในร้านไอติมนั้น
ทั้งคู่ยังคงจำรสจูบของกันและกันได้รสช็อกโกแล็ตที่มันอยู่ในปากพอได้ลองชิมจากปากอีกฝ่ายแล้วมันกลับอร่อยกว่าอื่นใดทั้งคู่จูบกันอยู่สองนานจนคนตัวเล็กริมฝีบวม มันเป็นจูบที่ทั้งคู่ไม่มีวันลืมเพราะมันดีเกินกว่าที่จะลืม
ทั้งคู่ยังคงจำการจูบกันครั้งแรกได้เสมอเพราะมันดีจนน่าจดจำ
หอมหวาน
หลุ่มหลง
ร้อนแรง
อ่อนโยน
ทุกอย่างล้วนน่าจดจำ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โอ๊ยยย หิวไอติม // เปิดช่องฟรีสตักไอติมกินเหงาๆเนื่องจากเรามันไร้คู่ ฮือออออ (ล่องห้าย😭😭😭)