แบกเป้...ไปเจอเจ๊ ภาค2

          หลายๆคนในนี้อาจจะชอบอ่านนิยายความรัก อ่านบทความงานเขียนของนักประพันธ์ชื่อดัง แต่สำหรับของผมจะไม่ใช่ ผมเป็นแค่นักเขียนนิยายเล่า...ชื่อเสียงเล็กๆ คนหนึ่งที่เคยมีผลงานเขียนจากชีวิตล้นสุดรักของผมเพียงเล่มเดียวจากเรื่อง

“ตามหาพี่เมอร์ ดันเจอหมวย ”
แบกเป้...ไปเจอเจ๊ ภาคแรก

ทริปเที่ยวยากจนสุดบรรเจิด กลายเป็น ทริปรักสุดล้นเกือบโรแมนติก และกลายเป็นกระทู้ดังในพันทิปห้องบลูแพลนเน็ท บางคนก็แช่งชักหักกระดูกว่าผมเป็นหนุ่มใจร้าย แต่หลายคนเอาใจช่วยให้ผมได้สมหวังกับความรักกับสาวหมวยที่มาล่องรัก @มาเลย์เซียกับว่าที่คู่หมั้นชาวจีน แต่ที่ไหนได้เจอหนุ่มโสดไทยไร้รัก พาทริปหลุดโลกจนเธอเลือกที่จะลืมคู่หมั้นและเป็นเพื่อนร่วมเดินทางกับผม ไปจนสุดแหลมอินโดจีน(สิงคโปร์) ก่อนที่เหตุการณ์ต่างจะทำให้ผมและเธอเปลี่ยนความรู้สึกไปแต่การท่องเที่ยวบางครั้งเป็นเรื่องของความฝันโดยมีเงื่อนไขในโลกความจริงที่ยากจะทำใจให้รักต่อ เขาสองคนจึงต้องจากกันแบบเจ็บๆไปแล้ว  โดยทิ้งโจทย์และคำตอบในใจคนอ่านมากมาย ผมและเว็บเด็กดีแห่งนี้จะเป็นพื้นที่ให้คนอ่านได้รู้ว่า เราเลือกนิยายได้แต่นิยายก็เลือกเราได้เช่นกัน ... จึงเป็นที่มาของเรื่องนี้  

" แบกเป้ ไปเจอเจ๊" ภาค2
สร้างจากเค้าโครงเรื่องจริง แต่ภาคนี้ไม่เกี่ยวกับ สนพ.ใดๆ ผมเขียนเอามันส์ ยามว่างเองครับ

            กว่าสามเดือนเต็มที่ผมพยายามจะติดต่อกับเจ๊หมวยที่เมืองจีนทางเมล์ เพื่ออธิบายและขอโทษสิ่งต่างที่ผมได้ทำลงไปก่อนจากเจอเธอมาจากประเทศสิงคโปร์ ผมรู้เรื่องของเธอน้อยมากตลอดระยะเวลาที่ผมอยู่กับเธอคิดเสมอแต่ว่าจะตักตวงความสุขของเราสองคนให้มากที่สุดก่อนจะจากกันกลับประเทศของตัวเองหลังจากเที่ยวและได้เจอเธอที่สิงคโปร์ แต่สุดท้ายผมเองต้องถอนลมหายใจทุกครั้ง เมื่อผมบอกว่ามันจบลงแล้วเธอไม่มีทางกลับมาคืนดีผมแน่ๆ ความสุขที่เราได้ตวงกลับมามันก็คุ้มแล้วสำหรับเงินหมื่นเดียวที่เราเตรียมไปเที่ยวแต่ก็ไม่คิดอย่างนั้น เพราะความรักมันตวงหรือวัดไม่ได้ความต้องการมันอินฟินิตี้มาก ยิ่งผมรู้สึกว่าผมได้ความรักจากเธอ จากทริปที่ผมกับมามากเท่าไร ยิ่งสะท้อนให้เห็นว่าผมได้ทำร้ายเธอไปมากเท่านั้นและพอเรารู้ว่าได้ทำร้ายคนที่รักเรามากยิ่งขึ้นไป มันก็ยิ่งทำให้เราคิดถึงและอยากย้อนเวลาไปแก้ตัวมากขึ้นเท่านั้น

            แต่ผมทำไม่ได้เพราะผมไม่รู้ว่าเธอจริงแล้วคือใคร อยู่ที่ไหน เฟซบุ๊คคืออะไร มือถือเบอร์อะไร รู้แต่ว่าเธอมีรูปถ่ายคู่กับผมและเธอมีเมล์ผมโดยเธอบอกว่าถ้ากลับไปเมืองจีนแล้วจะส่งรูปภาพเหล่านี้กลับมาให้ แต่มันก็เงียบไปๆ ความรักหลายคนบอกว่าเหมือนน้ำผึ้ง ความชังบางคนบอกว่าเหมือนน้ำเสีย แต่อย่างน้อยๆ มีก็เป็นน้ำที่ชุ่มชโลมต่อไป พอเป็นความเงียบมันแย่ยิ่งกว่านั้นเพราะมันเหมือนไม่มีอะไรมากไปกว่าความเหือดแห้งรอวันตายจากเท่านั้น

            แต่อย่างว่าแหละคนอย่างผมกรรม มันเยอะ ตายยาก ผมพยายามจะลืมมันก็ยิ่งจำพอยิ่งจำก็ยิ่งทุกข์พอทุกข์ก็คอยหาคนปรึกษา บางคนบอกว่าน้ำเน่า(ฮาๆ) อันนี้ก็ว่าไม่ได้น่ะก่อนหน้านี้ผมไม่ดูหนังดูละครก็เพราะคิดว่ามันน้ำเน่าแต่พอมาเจอกับตัวและทรมานอ่ะ สาธุ !! ขอให้คนที่ว่าเรามันได้ไปสิงคโปร์ทุกคน และกลับมาให้มันไม่ได้อยู่กับคนรักแล้วจะรู้สึก ดังนั้นเมื่อคนใกล้ชิดไม่ฟังเราก็ต้องหาคนไกลตัวกว่าเรามานั่งฟัง คิดๆอยู่นานจึงไปเล่าในพันทิบทีแรกก็กะว่าจะเล่าเรื่องเที่ยวแบบถูกๆ เดินทางแบบแม่นๆให้คนฟัง เอาสักห้าสิบคนก็ประสบความสำเร็จแล้ว ที่ไหนได้ไม่มีคนมาฟังวิธีเที่ยวถูกๆ ของเราเลยมีแต่เขามาอวยเจ๊หมวยบางคนก็ซิบมาในเมล์พันทิป ว่าเราเล่าได้ ฟิน...อิน...จิกหมอนไปเลย (อุ้ย ตายแหละๆ) จริงหรือนี่ เป็นคำชมที่ได้มาแบบไม่ตั้งใจเลย เจออะไรเล่าไปงั้น... มันก็ดีน่ะครับ แต่ไม่สนใจครับเชื่อมั่นว่ากระทู้ต้องเป็นประโยชน์แก่นักเที่ยวไม่มากก็น้อย

 ............. อ่านต่อในตอนย่อยได้ เลย ฮาฟฟ์ ชื่อตอน >>ว่าเป็นทอม หรือเป็นเธอ