[Fic Doraemon] นี่คือ 'รักแท้?' (DekisugixNobita)

ลำดับตอนที่ #6 : เหม่อลอย

ผมกลับมายังปัจจุบันพร้อมกับโดราเอม่อน

เรากลับมาแล้วทานข้าวกัน ก่อนที่ผมจะนอนคิดเรื่องของอนาคตอยู่บนฟูกอุ่นๆ

มันก็คงไม่แปลกที่ชิสึกะจังจะไม่เลือกผม และตัดสินใจคบกับคนที่ดีกว่า ผมที่เอาแต่พึ่งโดราเอม่อนมาตั้งแต่เด็ก การเรียนก็ไม่เอาไหน กีฬาก็ห่วย หน้าตาก็งั้นๆ ฐานะก็ไม่ได้รวย...

ยิ่งคิดยิ่งว่าตัวเองต่อไปซ้ำแล้วซ้ำซาก

ผมมุดหน้าลงไปในผ้าห่ม ใช้ฟูกนุ่มๆเพื่อซับน้ำตาและน้ำมูก

ผมไม่อยากจะร้องไห้ต่อหน้าโดราเอม่อนเรื่องนี้หรอก ก็ผมตัดสินใจเลือกเขาแล้วนี่นา ถ้าเขาเห็นผมเสียใจเพราะเรื่องนี้ บางทีเขาอาจจะยิ่งโทษตัวเองหนักไปกว่านี้ก็ได้

คนที่สมควรโทษน่ะ... มันคือผมต่างหาก โดราเอม่อนไม่ผิดเลยซักนิด

ผมจึงทำได้แต่ยอมรับชะตากรรมในตอนนี้

ระหว่างที่คิดไปคิดมา ก็เผลอหลับไปโดยไม่รู้ตัว...

....................................

.............................

......................

.............

......

รุ่งเช้า

"โนบิตะ! โนบิตะตื่นสิ! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วรู้มั้ย!? โดราเอม่อนก็เหมือนกัน รีบลุกลงมาทานข้าวเดี๋ยวนี้เลย!!"

เสียงของแม่ดังขึ้นก่อนนาฬิกาปลุกในยามเช้า ผมงัวเงียขึ้นมาตอบกลับ

"คร้าบ...~"

มือควานหาหยิบแว่นตาขึ้นมาสวม ปรับภาพการมองเห็นที่โฟกัสจากเบลอให้กลายเป็นชัดขึ้น

รู้สึกเหมือนยังนอนไม่พอเลยด้วยซ้ำ... เมื่อคืนเผลอหลับไปตอนไหนกันนะ?

ระหว่างที่คิดก็เรียกสติตัวเองขึ้นมา ปิดนาฬิกาปลุกแล้วไปเปลี่ยนชุด ก่อนลงไปทานมื้อเช้าด้านล่าง

"อรุณสวัสดิ์ฮะ"

"อรุณที่ไหนกันเล่า นี่มันจะสายแล้วนะรู้มั้ย!? ลูกอายุเท่าไหร่กันแล้ว โตๆขนาดนี้แล้วยังไม่ได้เรื่องเลย" แม่เริ่มสวดแต่เช้า

"เอาน่าๆ ปวดหัวแต่เช้าเลยนะ" พ่อที่กำลังผูกไทน์พูดขึ้น

ซักพักหนึ่งโดราเอม่อนก็ลงมาจากชั้น 2 ด้วยท่าทีที่งัวเงียไม่แพ้กัน

"โนบิตะ ทำไมนายไม่ปลุกฉ- หาววววว..."

หุ่นยนต์แมวสีฟ้าเปิดปากหาวใหญ่ ดูเหมือนเรื่องเมื่อวานก็ทำให้ต่างคนต่างเพลียไม่แพ้กัน

"โดร่าจังก็ด้วย รีบมาทานอาหารเช้าเลยนะ"

พวกผมถูกคุณแม่ดุเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบทานข้าวและไปที่โรงเรียน

..........................................

.................................

..........................

เมื่อถึงที่โรงเรียนผมก็โดนทำโทษตามระเบียบ แต่ไม่เป็นไร ยืนหน้าห้องนี่ผมชักชินเสียแล้ว อย่างไรก็โดนแบบนี้มาตลอดตั้งแต่ชั้นประถม

เมื่อแอบมองลอดเข้าไปภายในห้องเรียนก็พบกันมินาโมโตะ ชิสุกะจัง ทำให้ผมเผลอเหลืบมองด้วยสายตาล่องลอย

ลาก่อนนะ... รักแรกของผม

อนาคตได้เปลี่ยนไปแล้ว ที่น่าสงสัยคือตัวผมในอนาคตจะเป็นอะไรรึปล่าว? นสมุดหน้าเหลืองเองก็ไม่มีเลขโทรศัพย์ของบ้านโนบิอยู่ด้วย

หรือว่าตัวผมในอนาคตจะตาย..? บ้าแล้ว!! อาาาาาาาาา ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว เย็นนี้กลับไปค่อยไปคุยกับโดราเอมอนแล้วกัน

มองไปอีกด้าน เดคิสุงิที่นั่งอยู่กลางห้องก็ทำหน้าเหม่อลอยมองไปยังชิสุกะจัง

อยากจะบอกเหลือเกินว่าฉันเข้าใจนายนะ ก็เป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมกันจึงต้องเข้าใจอยู่แล้ว

ผมแอบมองผ่านหน้าต่างห้องเรียนอยู่อย่างนั้นจนหมดคาบ ครูถึงอนุญาติให้ผมกลับเข้าไปในห้องเรียนดังเดิม

{Writer talk}

คนสองคนที่มุมหลังห้องขยำกระดาษเล่น

"ไจแอนท์ ดูนี่นะ"

ปุ!

กระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนถูกปาใส่หัวคนที่ของท้าวคางตนอย่างเหม่อลอย

แต่ถึงอย่างนั้นร่างนั้นของโนบิ โนบิตะก็ไม่ได้รู้สึกตัวเลย 

"แปลกแฮะ ถ้าเป็นปกติน่าจะหันกลับมาบ้างนะเนี่ย"

ซูเนโอะ เด็กชายบ้านรวยผู้ติดหรูกล่าวกับเพื่อนร่างยักษ์

"เออ จริงด้วย หมอนั่นเป็นอะไรรึปล่าวน่ะ"


"ลองปาดูอีกทีดีกว่า"


เจ้าของทรงผมแหลมคมกล่าวแล้วฉีกกระดาษออกมาขยำปาใส่อีกครั้ง

หมับ!

แต่ทันใด กระดาษที่ถูกปาออกไปก็ถูกรับไว้ด้วยมือของคนอีกคน

"พวกนายทำอะไรน่ะ อย่าปากระดาษใส่โนบิตะคุงแบบนี้สิ"

หัวหน้าห้องผู้ชอบธรรม เดคิสุงิเข้ามารับกระดาษนั้นก่อนที่จะโยนไปถึงตัวของโนบิตะ

"อ้ะ ปล่าวนะ ก็แค่เห็นหมอนั่นเหม่อลอยเท่านั้นเอง"


"ใช่ๆ พวกฉันแค่เป็นห่วง เนอะซูเนโอะ"

"ช่าย"


ทั้งสองทำเป็นไม่รู้เรื่อง

"ในฐานะหัวหน้าห้อง ผมคงต้องส่งเรื่องหักคะแนนความประพฤติพวกนายนะ แล้วก็เก็บเอากระดาษไปทิ้งด้วยล่ะ"

"ชิ"

ร่างยักษ์และร่างเตี้ยสถบออกมา

"เฮ้อ..."


"เป็นอะไรรึปล่าว โนบิตะคุง?"

เดคิสุงิถามอย่างเป็นห่วง

"หือ ห๊ะ ป ปล่าว! นายมาตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย!?!"

ดูเหมือนเจ้าตัวจะเหม่อลอยไปไกลจนไม่รู้ตัวเลยซักนิดว่าร่างสูงเข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อใด

"ถ้านายไม่สบายก็ไปนอนห้องพยาบาลก็ได้นะ"

"โอะ ไม่หรอกๆ แค่นี้สบายมาก ..แต่ขอไปล้างหน้าซักหน่อยคงดี"

ว่าแล้วก็ลุกขึ้น เดินไปเข้าห้องน้ำ

"อื้ม"

เดคิสุงิไม่ได้ว่าอะไรต่อ เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง

และคาบเรียนก็ผ่านไปอย่างราบรื่น

{Nobita Talk}

วันนี้เป็นวันศุกร์ ทั้งที่เป็นวันศุกร์แท้ๆแต่กลับไม่มีความสุขเอาเสียเลย

ตัวผมที่เหม่อลอยไปไกลทั้งวันนึกกับตนเองในใจ

ยิ่งคิด ยิ่งถอนหายใจ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น

"เฮ้อ"

แต่ดูเหมือนจะไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวนะ เดคิสุงิ หมอนั่นเองก็เหมือนกัน เอาแต่ถอนหายใจทั้งวันจนใครก็ต่างเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง

ต่างกับผมสิ้นดี ชิ ใช่ซี่ ผมมันไม่หล่อเลิศ เก่ง ฉลาดแบบหมอนั่นนี่ เลยไม่มีสาวๆมาคอยเป็นห่วง

น่าอิจฉาชะมัด

"เฮ้อ" มองแล้วก็ถอนหายใจตาม

จนเวลาผ่านไปจึงเลิกเรียน ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกลับบ้าน เว้นเสียแต่ผมที่เป็นเวรประจำวันกับไจแอนท์และซูเนโอะ

"บ้ายบายนะ~"


"ฝากด้วยล่ะโนบิตะคุง~"


แต่สุดท้ายก็ต้องทำเวรคนเดียวเป็นประจำ

"กะแล้วเชียว"

กล่าวในขณะที่สองคนนั้นเดินออกไป ก่อนจะหยิบไม้กวาดขึ้นมา เตรียมทำเวรตอนเย็น

"อ่าว โนบิตะคุง ทำไมถึงมาทำเวรคนเดียวล่ะ?"


เสียงนี้มัน เดคิสุงิ?

ผมหันหลังกลับไป

"ไม่ใช่ว่านายกลับบ้านไปแล้วเหรอ?"


"อ๋อ พอดีผมลืมมือถือไว้น่ะเลยกลับมาเอา"

งี้นี่เอง

"แล้วนาย จะอยู่ทำเวรแค่คนเดียวเหรอ? ไจแอนท์กับซูเนโอะล่ะ?"


"สองคนนั้นกลับบ้านไปแล้วน่ะ..."


ว่าพลางถอนหายใจ ก่อนจะปัดพื้นไปมาด้วยไม้กวาด

"มานี่สิ เดี๋ยวผมช่วย"


"หา?"

"ช่วยทำเวรไง"

"แต่มันไม่ใช่เวรของนายนะ จะดีเหรอ?"


พ่อเทพบุตรนี่ ใจดีกับทุกคนจริงๆ

"ไม่เป็นไร ให้ผมช่วยดีกว่า"

เขาว่าพลางหยิบไม้กวาดมาและเริ่มกวาดตามพื้นที่สกปรก

"เอ่อ.. ขอบใจ"

"แค่นี้เอง ไม่เป็นไรหรอก"

เดคิสุงิส่งรอยยิ้มมาให้ อย่างกับแสงสว่างสาดส่อง คนหน้าตาดีนี่จะทำหน้าแบบไหนก็หล่อสินะ...

********************************************

กฏเดิมค่า ถ้าใครหาเฟสไรเตอร์เจอ ทักไปด่าได้เลย เพราะลืมจัด //โดนถีบ

ปีก่อนลืมอัพฟิคด้วยมั้ง