ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ของวิเศษของโดราเอม่อน
ปึง!
"โดราเอม่อนนนนนนนนน!!!" ผมร้องเรียกทั้งน้ำตา
"อีกแล้วเหรอ โนบิตะ นายอยู่ ม.5 แล้วนะ ยังจะร้องไห้งอแงมาหาแบบนี้อีกเหรอ"
"คือว่านะ นี่เรื่องใหญ่มากๆเลย" ผมสะอื้น "รายงานที่ครูให้ทำส่งตอนจะจบ ม.5 มันหายไป!!! ทำตอนนี้ไม่ทันแน่!!!! รายงานนั่นมันเยอะสุดๆเลยนะ แล้วอีกไม่กี่วันครูจะตรวจเช็คความคืบหน้าแล้วนะ โฮฮ"
"เอ๋! ฉันก็นึกว่าโดนพวกไจแแอ้นรังแกมาซะอีก" โดเรม่อนทำหน้าแปลกใจ
"นี่ไม่ใช่เวลาจะมาแปลกใจกับเรื่องพันนี้นะ!! รายงานนั่นน่ะฉันยังทำไม่เสร็จด้วยซ้ำ แล้ววันนี้ต้องจดเนื้อหาลงไปก่อนลืมแล้วด้วย!!!" ผมเริ่มหงุดหงิด
"อะๆ ใจเย็นก่อนน่า ไปดูกันก่อนสิว่าล่าสุดนายเจอรายงานนั่นที่ไหน"
สวัสดีครับ ลืมแนะนำตัวไปเลยแฮะ... ผมคือโนบิ โนบิตะ
ทุกคนอาจสงสัยว่าทำไมโดเรม่อนยังไม่กลับโลกอนาคตไป นั่นเพราะว่า เจ้าตัวกลับมาหาผมและบอกว่าจะอยู่ด้วยกันกับผม ซึ่งเซวาชิเองก็ฝากโดเรม่อนไว้กับผมด้วย(หรือฝากผมให้กับโดเรม่อนกันแน่นะ)
ตอนนี้ผมกำลังตามหากระเป๋าใส่แฟ้มที่หายไปของผมซึ่งหายไปแถวสวนสาธารณะกับโดเรม่อน เซ็งจริงๆเลย ไม่อยากทำใหม่่เลยนะ ขอให้หาเจอด้วยเถิดดดด!
"แถวๆนี้เหรอ อืม... อืม..." โดเรม่อนสอดส่องดูแถวม้านั่ง ซึ่งเป็นที่ที่ผมเจอกระเป๋าใบนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
"เจอมั้ยๆ เอาของวิเศษอะไรออกมาหาสิ"
"ของวิเศษน่ะถูกส่งซ่อมกันเกือบหมดกระเป๋าเลยตอนนี้ ที่มีเหลืออยู่คงใช้การอะไรไม่ได้" โดราเอม่อนว่าพลางเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อ
วันนี้อากาศร้อนจังนะ ผมจำได้ว่าผมมานั่งหลบแดดตรงนี้ซักพักหลังแวะดื่มน้ำ แล้วจากนั้นนั้นเผลอแป๊ปเดียวกระเป๋าก็หายไปเลย...
"นี่ๆ นายแน่ใจนะโนบิตะ ว่านายทำกระเป๋าหายตรงนี้ชัวร์ๆ?"
"แน่ใจสิ!" ทันใดนั้น ผมก็เหลือบไปเห็นหมาตัวนึง มันคาบอะไรซักอย่างอยู่
ผมเช็ดแว่นตัวเองเพื่อให้มองชัดขึ้น ปรากฏว่าสิ่งที่หมาตัวนั้นคาบอยู่นั่นก็คือกระเป๋าของผม!!!!
"โดเรม่อน! หมาตัวนั้น!" ผมชี้
"อ๊ะ หมาคาบไปงั้นเหรอ ดีล่ะ ไปเอาคืนมากันเถอะ!" โดเรม่อนวิ่งไล่ตาม แต่ยิ่งวิ่ง หมามันยิ่่งตกใจและคาบกระเป๋าผมหนี
ทันใดนั้น มันก็วิ่งเข้าไปเจอทางตัน แต่ทางตันทางนั้นก็คือ...
"หะ ห้องน้ำหญิงงั้นเหรอ!!!"
"ยะ อยางงี้ก็เข้าไปเอาไม่ได้น่ะสิ"
"โดราเอม่อน ขอยืมผ้าคลุมล่องหนหน่อย"
"ผ้าคลุมล่องหนตอนนี้ถูกส่งซ่อมน่ะ..."
"หา!!! ว่าไงนะ!! งั้นมีอะไรดีๆที่จะทำให้ฉันเข้าไปเอากระเป๋าคืนได้บ้าง"
"เอ... เดี๋ยวก่อนนะ รู้สึกว่าจะมีนั่นอยู่นี่นา..." โดเรม่อนล้วงมือหาของบางอย่างในกระเป๋า 4 มิติ "อ๊ะ นี่ไง!!! น้ำยาแปลงเพศ!!!"
"หะ หา! จะให้ฉันปลอมเป็นผู้หญิงเข้าไปเหรอ!!!"
"นี่น่ะเป็นน้ำยาที่ทำให้พวก เพศ ที่ 3 ใน ศตวรรษ ที่ 22 ได้แปลงเพศโดยไม่ต้องเจ็บเลยนะ 1 หยด จะอยู่ได้ 1 ชั่วโมง เอ้า กินยานี่แล้วเข้าไปเอาซะสิ" โดนเรม่อนยื่นน้ำยาให้ผม
"อืม อ่ะ อึก!!!" แย่ล่ะ!!! เผลอทำขวดหก เผลอหกใส่ปากไปตั้งหลายหยด!!!
"นะ โนบิตะ!!!" โดนเรม่อนดึงมือผมเข้าพุ่มไม้
"แค่กๆๆๆๆ!" สำลึกจนได้...
"นายนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะ ให้ตาย..." โดเรม่อนบ่นแบบเหนื่อยๆ "เอ้า ยืนขึ้นนะ จะเปลี่ยนชุดให้"
โดเรม่อนหยิบกล้องเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาและเอาน้ำยาปลูกผมใส่หัวของผมจนผมข้างหลังยาว พอส่องกระจกดูในกระจกก็คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็คือผมเอง
"ว้าว! สะ สุดยอด!" ผมทำตาเป็นประกาย
"เอาเถอะน่าๆ รีบเข้าไปเอากระเป๋าก่อนที่หมามันจะวิ่งหนีออกไปก่อนอีกก็แล้วกัน"
ในที่สุดก็ได้กระเป๋าคืนแล้ว โล่งอกจัง... ระหว่างที่ผมเดินเรื่อยเปื่อยรอให้น้ำยาหมดฤทธิ์ ผมก็ฝากโดเรม่อนเอากระเป๋าไปเก็บแล้วเดินเล่นไปทั่วอย่างไม่มีจุดหมาย
ซ่า!
"อ๊าาาา!!"
ใครกันนะฉีดน้ำใส่ผมเนี่ย!!!
"ขะ ขอโทษนะครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ!!" เด็กผู้ชายวัยเดียวกันกับผมคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นออกมาจากบ้าน
"อะ เหวอ!!"
ดะ... เดคิสุงิ!!! แย่ล่ะสิ!! ถ้าให้รู้ว่าเป็นเราแย่แน่!!!
"ขะ ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ!! อ่ะ อ๊ะ!..." เสียงสะดุด ร่ะ รึว่าจะรู้ความจริงเข้าแล้ว!!!
"ระ รีบเข้ามาก่อนนะครับ!!" เขากระชากข้อมูลของผมเข้าบ้านของเขา
อ่ะ อะไรเนี่ย!!?
"ค่ะ คือ... รอผมตรงนี้ซักครู่นะครับ!" ผมยืนอยู่ในบ้านตรงหน้าประตู หันไปมองเขาก็พบว่าเขาหน้าแดงๆ เอ๋... แปลกชะมัด
พอผมมองดูตัวเอง ก็พบว่าเมื่อกี้นี้น้ำที่สาดมาโดนทำให้ตัวผมเปือกหูจรดเท้าจนชุดที่สวมอยู่บางจนเห็นชุดชั้นในของเด็กผู้หญิง!!
"อ๊ะ!!" ผมบิดตัวอย่างเขินอายและเอาแขนบังส่วนซ่อนเร้นเอาไว้
"ม่ะ มาแล้วครับ!!" เดคิสุงิหลับตาปี๋อย่างเขินอาย แล้วยื่นหน้าเช็ดตัวมาให้ผม
"อ๊ะ ขะ ขอบคุณ..." ผมรับมาคลุมตัว
"ค่ะ... คือว่า... ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ... ผะ ผมยังไม่ได้เห็นนะ!" เขาหันไปมองทางอื่นอย่างเขินอาย
"อ่ะ ค่ะ..." ผมก้มหน้าหันไปทางอื่นอย่างเขินอายเช่นเดียวกัน
"ย่ะ ยังไงก็... ผมจะให้ยืมเสื้อผ้าใส่ไปก่อนแล้วรอชุดของแห้งก่อนแล้วกันนะครับ... ว่าแต่เอ่อ... คุณ... ?"
ย่ะ แย่ล่ะ จะตอบชื่ออะไรไปดี..!!
"น่ะ นะ... โนบ... บุ โกะ... ค่ะ"
"ผม เดคิสุงิ ฮิเดโทชิ ครับ เรา... ขึ้นไปข้างบนก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะเอาชากับชุดเปลี่ยนมาให้"
"ค-ค่ะ"
"โดราเอม่อนนนนนนนนน!!!" ผมร้องเรียกทั้งน้ำตา
"อีกแล้วเหรอ โนบิตะ นายอยู่ ม.5 แล้วนะ ยังจะร้องไห้งอแงมาหาแบบนี้อีกเหรอ"
"คือว่านะ นี่เรื่องใหญ่มากๆเลย" ผมสะอื้น "รายงานที่ครูให้ทำส่งตอนจะจบ ม.5 มันหายไป!!! ทำตอนนี้ไม่ทันแน่!!!! รายงานนั่นมันเยอะสุดๆเลยนะ แล้วอีกไม่กี่วันครูจะตรวจเช็คความคืบหน้าแล้วนะ โฮฮ"
"เอ๋! ฉันก็นึกว่าโดนพวกไจแแอ้นรังแกมาซะอีก" โดเรม่อนทำหน้าแปลกใจ
"นี่ไม่ใช่เวลาจะมาแปลกใจกับเรื่องพันนี้นะ!! รายงานนั่นน่ะฉันยังทำไม่เสร็จด้วยซ้ำ แล้ววันนี้ต้องจดเนื้อหาลงไปก่อนลืมแล้วด้วย!!!" ผมเริ่มหงุดหงิด
"อะๆ ใจเย็นก่อนน่า ไปดูกันก่อนสิว่าล่าสุดนายเจอรายงานนั่นที่ไหน"
สวัสดีครับ ลืมแนะนำตัวไปเลยแฮะ... ผมคือโนบิ โนบิตะ
ทุกคนอาจสงสัยว่าทำไมโดเรม่อนยังไม่กลับโลกอนาคตไป นั่นเพราะว่า เจ้าตัวกลับมาหาผมและบอกว่าจะอยู่ด้วยกันกับผม ซึ่งเซวาชิเองก็ฝากโดเรม่อนไว้กับผมด้วย(หรือฝากผมให้กับโดเรม่อนกันแน่นะ)
ตอนนี้ผมกำลังตามหากระเป๋าใส่แฟ้มที่หายไปของผมซึ่งหายไปแถวสวนสาธารณะกับโดเรม่อน เซ็งจริงๆเลย ไม่อยากทำใหม่่เลยนะ ขอให้หาเจอด้วยเถิดดดด!
"แถวๆนี้เหรอ อืม... อืม..." โดเรม่อนสอดส่องดูแถวม้านั่ง ซึ่งเป็นที่ที่ผมเจอกระเป๋าใบนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
"เจอมั้ยๆ เอาของวิเศษอะไรออกมาหาสิ"
"ของวิเศษน่ะถูกส่งซ่อมกันเกือบหมดกระเป๋าเลยตอนนี้ ที่มีเหลืออยู่คงใช้การอะไรไม่ได้" โดราเอม่อนว่าพลางเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเหงื่อ
วันนี้อากาศร้อนจังนะ ผมจำได้ว่าผมมานั่งหลบแดดตรงนี้ซักพักหลังแวะดื่มน้ำ แล้วจากนั้นนั้นเผลอแป๊ปเดียวกระเป๋าก็หายไปเลย...
"นี่ๆ นายแน่ใจนะโนบิตะ ว่านายทำกระเป๋าหายตรงนี้ชัวร์ๆ?"
"แน่ใจสิ!" ทันใดนั้น ผมก็เหลือบไปเห็นหมาตัวนึง มันคาบอะไรซักอย่างอยู่
ผมเช็ดแว่นตัวเองเพื่อให้มองชัดขึ้น ปรากฏว่าสิ่งที่หมาตัวนั้นคาบอยู่นั่นก็คือกระเป๋าของผม!!!!
"โดเรม่อน! หมาตัวนั้น!" ผมชี้
"อ๊ะ หมาคาบไปงั้นเหรอ ดีล่ะ ไปเอาคืนมากันเถอะ!" โดเรม่อนวิ่งไล่ตาม แต่ยิ่งวิ่ง หมามันยิ่่งตกใจและคาบกระเป๋าผมหนี
ทันใดนั้น มันก็วิ่งเข้าไปเจอทางตัน แต่ทางตันทางนั้นก็คือ...
"หะ ห้องน้ำหญิงงั้นเหรอ!!!"
"ยะ อยางงี้ก็เข้าไปเอาไม่ได้น่ะสิ"
"โดราเอม่อน ขอยืมผ้าคลุมล่องหนหน่อย"
"ผ้าคลุมล่องหนตอนนี้ถูกส่งซ่อมน่ะ..."
"หา!!! ว่าไงนะ!! งั้นมีอะไรดีๆที่จะทำให้ฉันเข้าไปเอากระเป๋าคืนได้บ้าง"
"เอ... เดี๋ยวก่อนนะ รู้สึกว่าจะมีนั่นอยู่นี่นา..." โดเรม่อนล้วงมือหาของบางอย่างในกระเป๋า 4 มิติ "อ๊ะ นี่ไง!!! น้ำยาแปลงเพศ!!!"
"หะ หา! จะให้ฉันปลอมเป็นผู้หญิงเข้าไปเหรอ!!!"
"นี่น่ะเป็นน้ำยาที่ทำให้พวก เพศ ที่ 3 ใน ศตวรรษ ที่ 22 ได้แปลงเพศโดยไม่ต้องเจ็บเลยนะ 1 หยด จะอยู่ได้ 1 ชั่วโมง เอ้า กินยานี่แล้วเข้าไปเอาซะสิ" โดนเรม่อนยื่นน้ำยาให้ผม
"อืม อ่ะ อึก!!!" แย่ล่ะ!!! เผลอทำขวดหก เผลอหกใส่ปากไปตั้งหลายหยด!!!
"นะ โนบิตะ!!!" โดนเรม่อนดึงมือผมเข้าพุ่มไม้
"แค่กๆๆๆๆ!" สำลึกจนได้...
"นายนี่มันซุ่มซ่ามจริงๆเลยนะ ให้ตาย..." โดเรม่อนบ่นแบบเหนื่อยๆ "เอ้า ยืนขึ้นนะ จะเปลี่ยนชุดให้"
โดเรม่อนหยิบกล้องเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาและเอาน้ำยาปลูกผมใส่หัวของผมจนผมข้างหลังยาว พอส่องกระจกดูในกระจกก็คือเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็คือผมเอง
"ว้าว! สะ สุดยอด!" ผมทำตาเป็นประกาย
"เอาเถอะน่าๆ รีบเข้าไปเอากระเป๋าก่อนที่หมามันจะวิ่งหนีออกไปก่อนอีกก็แล้วกัน"
ในที่สุดก็ได้กระเป๋าคืนแล้ว โล่งอกจัง... ระหว่างที่ผมเดินเรื่อยเปื่อยรอให้น้ำยาหมดฤทธิ์ ผมก็ฝากโดเรม่อนเอากระเป๋าไปเก็บแล้วเดินเล่นไปทั่วอย่างไม่มีจุดหมาย
ซ่า!
"อ๊าาาา!!"
ใครกันนะฉีดน้ำใส่ผมเนี่ย!!!
"ขะ ขอโทษนะครับ! ผมไม่ได้ตั้งใจ!!" เด็กผู้ชายวัยเดียวกันกับผมคนหนึ่งวิ่งหน้าตื่นออกมาจากบ้าน
"อะ เหวอ!!"
ดะ... เดคิสุงิ!!! แย่ล่ะสิ!! ถ้าให้รู้ว่าเป็นเราแย่แน่!!!
"ขะ ขอโทษด้วยจริงๆนะครับ!! อ่ะ อ๊ะ!..." เสียงสะดุด ร่ะ รึว่าจะรู้ความจริงเข้าแล้ว!!!
"ระ รีบเข้ามาก่อนนะครับ!!" เขากระชากข้อมูลของผมเข้าบ้านของเขา
อ่ะ อะไรเนี่ย!!?
"ค่ะ คือ... รอผมตรงนี้ซักครู่นะครับ!" ผมยืนอยู่ในบ้านตรงหน้าประตู หันไปมองเขาก็พบว่าเขาหน้าแดงๆ เอ๋... แปลกชะมัด
พอผมมองดูตัวเอง ก็พบว่าเมื่อกี้นี้น้ำที่สาดมาโดนทำให้ตัวผมเปือกหูจรดเท้าจนชุดที่สวมอยู่บางจนเห็นชุดชั้นในของเด็กผู้หญิง!!
"อ๊ะ!!" ผมบิดตัวอย่างเขินอายและเอาแขนบังส่วนซ่อนเร้นเอาไว้
"ม่ะ มาแล้วครับ!!" เดคิสุงิหลับตาปี๋อย่างเขินอาย แล้วยื่นหน้าเช็ดตัวมาให้ผม
"อ๊ะ ขะ ขอบคุณ..." ผมรับมาคลุมตัว
"ค่ะ... คือว่า... ต้องขอโทษอีกครั้งนะครับ... ผะ ผมยังไม่ได้เห็นนะ!" เขาหันไปมองทางอื่นอย่างเขินอาย
"อ่ะ ค่ะ..." ผมก้มหน้าหันไปทางอื่นอย่างเขินอายเช่นเดียวกัน
"ย่ะ ยังไงก็... ผมจะให้ยืมเสื้อผ้าใส่ไปก่อนแล้วรอชุดของแห้งก่อนแล้วกันนะครับ... ว่าแต่เอ่อ... คุณ... ?"
ย่ะ แย่ล่ะ จะตอบชื่ออะไรไปดี..!!
"น่ะ นะ... โนบ... บุ โกะ... ค่ะ"
"ผม เดคิสุงิ ฮิเดโทชิ ครับ เรา... ขึ้นไปข้างบนก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะเอาชากับชุดเปลี่ยนมาให้"
"ค-ค่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น