คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : --Saturday--สมุดปกแดง? #3# (100%)
Saturday
13:25 PM.
านยอลแทบไม่รับรู้เสียอะไรอีแล้ว หัวสมออเาอื้ออึ ร่าายอเาแ็ทื่อ วามรู้สึทุอย่าพร่าเลือนไปหม วามสับสนพุู่่โมหัวใเหมือนโนลมพายุพัถล่มอย่าไม่าฝัน มือสั่นเทาเอื้อมไปหยิบสมุปสีแึ้นาพื้น เาพลิเปิอีรั้ อให้มันเป็นเรื่อเ้าใผิเถอะนะ! มัน้อไม่ใ่ริส! ทว่านอเหนือา้อวามเหล่านั้นแล้ว็ไม่มีอะไรอีเลยนอาหน้าระาษที่ว่าเปล่า
เาือเหยื่อรายที่สอ…ปาร์านยอล! แ่เพียิหัวใอเ็หนุ่ม็เหมือนำลัถูระาออาออย่ารุนแร ริสเป็นนเียนมันริๆเหรอ? ริสั้ใะ่าเาริๆั้นเหรอ?
ทำไม…แล้วทำไม้อบอว่ารััน ทำไม้อทำให้เาเื่อใ้วย ารระทำทุอย่าที่ผ่านมามันืออะไรัน มันือลลวใ่ไหม มันือลลวที่หลอให้เาายใใ่หรือเปล่า?
“านยอล! ันบอให้นายเปิประู! ไ้ยินไหม!”
หลอให้เื่อใเพื่อที่ะไ้่าันให้ายอย่า้าๆ ายอย่าทรมานให้สาสมับวามเลียัที่เามี เหมือนที่ับเาเียนระบายวามับแ้นใลในสมุนั่นใ่ไหม?
“านยอล! ถ้านายไม่ยอมเปิีๆ ันะพัเ้าไปนะ!” เสียะโนแหบ่ำอริสฟัเหมือนเสียสัว์ร้ายที่ำลัำราม้วยวามเรี้ยวโรธ
านยอลัวสั่น พยายามระเสือระสนถอยหลัรูนทั้ร่าปะทะับผนัไม้ทรุโทรมัปั เสียสบถ่ำๆในลำอาน้านนอัเ้ามาเป็นระยะยิ่ทำให้ทั้ร่าอเาื่นเร็้วยวามหวาลัว ่อนเ็หนุ่มะ้อสะุ้สุัวเมื่อบานประูไม้เ่าๆถูเย่าสั่นลอนิ่อันอย่าบ้าลั่ ัวล็อระเ้หลุ บานประูไม้พัลมาระแทพื้นัโรม ฝุ่นหนาทึบลอยฟุ้นานยอลสำลั
ร่าสูให่อริสวิ่พรวเ้ามา ่อนะะัึเมื่อเห็นปิิริยาอานยอล นัศึษาแพทย์หนุ่มระเถิบัวถอยหนีทั้ที่ยัลานับพื้น มือเรียวปัป่ายพื้นและผนัไม้ไปมานผิวบอบบาถลอเลือไหล ใบหน้าหวานีเผือ วาลมโับ้อสมุเล่มสีแที่อยู่้าๆลำัวสลับับ้อมอมาที่เา้วยวามหวาระแว
“นาย…อ่านมันแล้วสินะ” ริสพูเสียแผ่ว สีหน้าอเาเปลี่ยนไป เ็หนุ่มยับัวเ้ามาใล้านยอล ทว่าอีฝ่ายลับรีบลานหนีทันที
“ในสมุนั่น ื่ออัน…มันหมายวามว่ายัไ” านยอลเ้นเสียแหบพร่าออมาาลำออย่ายาเย็น เ็หนุ่มัริมฝีปาแรนห้อเลือ เาสบาับริส พยายาม้นหาอะไรบาอย่าในวามริบที่เปี่ยมเสน่ห์ู่นั้น แ่สิ่ที่เาเห็น ลับมีเพียวามมืหม่นราวับเาำลัมอผ่านระฝ้าุ่นมัว
แ่เพียบอว่าไม่ใ่ บอว่ามันไม่ไ้เป็นอย่าที่เาิ เา็ะยอมเื่อ แม้มันะเป็นเพียำโห เา็ะยอมเื่ออีรั้ เาแ่อยาะเื่อใผู้ายนนี้เท่านั้นเอ…
“ถ้านายอ่านแล้ว มัน็หมายวามอย่าที่นายอ่านนั่นแหละ” ริส้มลเ็บสมุปสีแเล่มนั้นึ้นมา วามปลาบที่้ออบลับมาสั่นลอนหัวใานยอลนเาแทบหายใไม่ออ
“มะ…หมายวามว่า…ันเป็นเหยื่อรายที่สอั้นเหรอ ะ่าันั้นเหรอ”
ั่วะนั้น ราวับทุสิ่รอบัวหยุเลื่อนไหว มืออานยอลที่ปัป่ายผนัไม้ำแน่น ระหว่าทั้สอมีเพียวามเียบที่น่าอึอัเท่านั้น
“ถูแล้ว านยอล นายเป็นเหยื่อรายที่สอ”
มืออานยอลรูผนัไม้่อนล้าลำัว วาลมโสั่นระริพร้อมับวามเื่อใอเาที่ำลัแสลาย…แสลายลอย่าไม่มีิ้นี
แล้วทำไมไม่่า ถ้าเาเป็นเหยื่อรายที่สอ แล้วทำไมไม่่าเาสัที ปล่อยเาให้รอมานถึนานี้เพื่ออะไร? เพื่อให้มารับรู้วามเ็บปวแบบนี้เหรอ?
ทว่าทันในั้นเอ ร่าสูให่อริสพุ่เ้ามารวบัวเาไว้ านยอลอ้าปาหวีร้อ้วยวามใ แ่นาทีถัมา เสียร้ออเา็แผ่วหายเ้าไปในลำอ เมื่อผ้าเ็หน้าผืนหนึ่ถูนำมาปิปาเาไว้แน่น ท่อนแนหยาบร้านอริสรวบระับเาไว้ทั้ัว่อนะับพาไหล่ เ็หนุ่มพยายามิ้นรนัืน แ่วามอ่อนล้าทั้ร่าายและิใทำให้เาไม่สามารถ้านทานเรี่ยวแรมหาศาลออีฝ่ายไ้เลย
ที่สำั อะไรบาอย่าึ่เย็นเียบำลั่อเ้าที่เอวอเา เพียแ่ริสระทุ้เบาๆ านยอล็สัมผัสไ้ถึปลายแหลมมริบอใบมี…มีัเอร์!
“หยุร้อ แล้วามันมาเียบๆ”
นี่สินะ…ัวนที่แท้ริอเา วามน่าลัวที่ถู่อนเร้นเอาไว้ในราบอเ็หนุ่มี้อายนนั้น
านยอลหลับาล ไม่ล้ายับเยื้อนัว ร่าอริสำลัวิ่ไปที่ไหนสัแห่โยพาร่าอเาไว้บนไหล่หนา หัวใที่เยเ้นแรลับรู้สึว่ามันเริ่มเ้น้าล ้าลเรื่อยๆามัหวะารวิ่ที่เร็วึ้นทุะ
เาำลัะถูับไป่าใ่ไหม?
13:35 PM.
านยอลไม่รู้ว่ามันเิอะไรึ้น
ไม่รู้ว่าายปริศนานนั้น…ริส…ำลัะทำอะไร
เาไม่รู้อะไรเลย รู้เพียว่าอนนี้ริสพาเาเ้ามาที่บ้านเล็ๆหลัหนึ่ วามิอานยอลพร่าเลือนเหมือนนสิหลุลอย หัวสมอหนัอึ้้วยวามสับสน หัวใอนนี้มันปวหน่วนแทบไม่มีแรแม้แ่ะิ้นรน ไม่มีแรแม้แ่ะิหนี
านยอลเหมือนนผิหวัที่ำลัหมแร
สิสัมปัะอานยอลลับืนมาอีรั้ เมื่อร่าอเาถูวาระแทลบนเียในห้อนอนอใรสันอย่าแร พร้อมับเสียปิประูที่ัึ้อในโสประสาท านยอลผวาลุเฮือในทันที ทว่าร่าสูให่อริสพุ่ามมาร่อมร่าอเาเอาไว้เสีย่อน มือหยาบร้านับสอแนล็อไว้ับอบเีย ในะที่มืออี้า็ึระาผ้าเ็หน้าที่ปิปาเาโยนทิ้ลบนพื้น
“มาิหนีอนนี้ ็สายไปแล้วล่ะานยอลลา…”
“นายะ่าันเหรอ” านยอลพูเสียสั่นเรือ เยหน้าึ้นสบาับอีฝ่าย วาลมโหม่นหมอ้วยวามผิหวั “ที่แท้ นาย็เป็นารสินะ ริส”
ใบหน้าาวัผละออห่าาเาเล็น้อย แรบีบระับที่เรียวแนน้ำหนัลอีเหมือนอยาะบีบให้หัามือ ใบหน้าอานยอลบิเบี้ยว้วยวามเ็บปว เามอสบวามริบู่นั้นอย่าัพ้อ แววาอริสสั่นระริ ั่วแวบหนึ่ที่สบประสานันราวับแววาู่นั้นำลัวูบไหว้วยวามเสียใ ่อนที่ริสะเบือนหน้าหนีและส่เสียหัวเราะในลำอ
“นายิอย่านั้นเหรอานยอล”
น่าประหลาเหลือเิน ที่น้ำเสียอริสลับทำให้เารู้สึใหายวาบ หาพอิถึ้อวามที่เียนลในสมุปแเล่มนั้น วามรู้สึอัอั้นันใ็พลุ่ึ้นมานานยอล้อสะบัแนสุแรนหลุาสัมผัสหยาบระ้า ่อนะเอื้อมมือไปับใบหน้าอริสให้หันมาสบา
“ันน่าะเื่อที่นายเยบอัน ทั้ที่นายเยบอัน้ำแล้ว้ำเล่า ว่าันไม่วระไว้ใใรเลย”านยอล้อลึเ้าไปในวาอริส “แ่แล้วัน็ลับไว้ในายนไ้”
“นายแน่ใเหรอ านยอล…” วาอริส้ออบลับมา น้ำเสียอเาแหบพร่า
“แ่นายลับหลอลวัน ” านยอลส่ายหน้า ่อนะเย่าไหล่หนาอร่ารหน้าอย่าแร “ทำไมไม่่าันล่ะริส! ถ้านายถึับเียนื่อันไว้เป็นเหยื่อรายที่สอ แล้วทำไมไม่่าันสัที!”
“านยอล หยุ!” เ็หนุ่มผมบลอน์ว้า้อมือเาไว้ ่อนะอเาเอาไว้ทั้ัว สัมผัสอบอุ่นทีุ่้นเยำลัทำให้หัวใานยอลสั่นไหวอย่ารุนแร “ันรันาย ันรันายนะานยอล”
“ำว่ารัอนาย เหมือนที่นายเสแสร้แล้ทำเป็นนี้อายนั่นหรือเปล่า ทั้ที่วามริแล้ว นายมันโริ!”
สิ้นประโยอานยอล วามเียบ็เลื่อนเ้าปลุมห้อนอนเล็ๆนั่นทันที
มือร้านำแนเรียวบาอานยอลไว้แน่นนเารู้สึเ็บ ใบหน้ามเ้มหล่อเหลาที่านยอลเพิ่เห็นัๆในวันนี้ายแววโรธึ้ วามริบที่เหมือนเปลวไฟลุไหม้โหมระพือ้วยวามโรธ มันแฝไป้วยร่อรอยผิหวัที่านยอลไม่เ้าใ เมื่อเาพยายามะมอ้อสัเให้แน่ัอีรั้ ริมฝีปาร้อนผ่าวนั้น็ทาบลมาบยี้เรียวปาอเาเสียแล้ว
“อื้อ…”
สัมผัสหยาบโลนรุนแรำลัะพราลมหายใอเาให้าหาย ฟันมูึริมฝีปาเานเลือไหลิบ เ็บปวแ่ลับทำให้หัวใสั่นสะท้านไ้รั้แล้วรั้เล่า ริสลูบไล้มือเ้าไปใ้เสื้อบีบยุ้มผิวเนื้อบอบบานึ้นรอยแเป็น้ำๆทั้ที่รอยเ่า็ยัไม่าหาย ร่าายอานยอลบิเร่าไปมา เ็หนุ่มส่เสียราแผ่วในลำอพลายแนึ้นโอบรัรอบ้นอออีฝ่ายไว้ มือเรียวสอเ้าไปในเรือนผมสีบลอน์ึรั้ไว้แน่น
ู่ๆ สัมผัสร้อนแรและหยาบระ้านั้น็ผละออมาอย่าะทันหัน ริสหัวเราะ่ำๆลอไรฟัน่อนะเอื้อมมือับปลายาานยอล เพิ่มแรหนัหน่วนใบหน้าหวานบิเหยเ
“ริส ทำอะไร ันเ็บนะ”
“ทำให้นายรู้ว่าวามรัอนโริอย่าัน มัน็ทำให้นาย้อารไ้ นายเป็นอันานยอล! ำเอาไว้! นายเป็นอารนนี้!””
หัวใอานยอลระุไหววูบ เพราะอะไรันนะ ำพูอริสถึทำให้เาเ็บปวไ้นานี้ อาเพราะำพูออีฝ่ายแฝไป้วยวามเ็บปวลึๆนเาสัมผัสไ้ ำว่าารที่เปล่ออมาาปาอเารีลึไปถึหัวใอานยอลนแทบแหลสลาย
อยาะิว่าเาไม่ใ่ อยาะเื่อว่าเาไม่ใ่าร
มือหยาบหนาผลัร่าเาให้นอนแผ่ลับเีย ระาระุมเสื้อเานหลุลุ่ย ริสโถมร่าลมาทาบทับ ่อนที่ริมฝีปาร้อนัะแนบิลมา านยอล็ถามอะไรบาอย่าึ้นมาเสีย่อน
“นายบอันอีที ว่าายในุภารโรที่ันเอวันที่แทมินายไม่ใ่นายใไหม”
วามริบอริส้อมอมา ใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่ใล้เพียแ่เอื้อม ลมหายใหอบถี่เป่ารออาวนวลอานยอลนร้อนระอุ ทว่าำอบอริสลับทำให้เารู้สึเย็นเียบ
“ถ้าันบอว่า…ายในุภารโรนั้นือันเอล่ะ านยอล”
(50%)
เหมือนหัวใหล่นวูบลไปอยู่ที่าุ่ม านยอลัวแ็ทื่อ เา้อหน้าริส้วยแววาสั่นระริ บาที…วามหวัสุท้ายที่อยาให้ทุอย่าเป็นเพียเรื่อเ้าใผิพัทลายลแล้วริๆ
“ริส นายพูริหรือเปล่า ายในุภารโรที่เินามัน..ที่ันเอในบ้านพัภารโรนั่นือนายอย่านั้นเหรอ นาย่าแทมินั้นเหรอ!”
เพียแ่านยอลหวนิไปถึเรื่อในืนนั้น…ืนที่แทมินาย เ็หนุ่ม็พลันรู้สึหนาวสันหลัวาบ้วยวามหวาลัว
ผู้ายในุภารโรไม่ใ่เพียแ่เินสะรอยามเาและแทมิน หาแ่่อนหน้านั้น านยอลบัเอิเินผ่านบ้านพันัารภารโรในระหว่าทาลับบ้าน และเห็นใรบานทำอะไรบาอย่าลับๆล่อๆอยู่ในบ้านพั เารู้สึผิสัเ เพราะปิแล้วนัารภารโรอมหาวิทยาลัยะลับบ้านไม่เินหนึ่ทุ่ม แ่อนนั้นมันสี่ทุ่มว่าแล้ว านยอลึเผลอะโมอเ้าไปในบ้าน้วยวามสสัย
ทันในั้นเอ ผู้ายนหนึ่ในุนัารภารโร็โผล่พรวออมาาบ้านอย่าะทันหันนานยอลสะุ้เฮือ เา้มหน้า้มาเินผ่านานยอลไป้วยท่าทีรีบร้อนูมีพิรุธเหมือนนที่ำลัแอบ่อนวามผิอะไรบาอย่า านยอลมอไม่เห็นใบหน้าออีฝ่าย เพราะเาใส่หมวปิบัใบหน้ามิิราวับั้ใะอำพราัว อนนั้นานยอลนึเลือบแลใับท่าทีประหลาอเา แ่ในที่สุ็พยายามัวามัวลใออไปและรีบเินลับบ้านทันที
ทว่าอนที่เาไ้ยินเสียฝีเท้าเินามหลั…และทันทีที่หันลับไปมอ านยอลพบร่าอแทมินทรุฮวบลับพื้นพร้อมับรีเสียร้อโหยหวน…เาทันเห็นแผ่นหลัอใรนหนึ่ในุภารโรที่เินหายลับไปับแนวไม้มืรึ้ม นั่นยิ่ทำให้านยอลใแทบสิ้นสิ สัาาในส่วนลึบอว่าเาำลัอยู่ในอันรายเสียแล้ว
แ่เพราะบัเอิผ่านไปเห็นพฤิรรมแปลๆอผู้ายในุภารโรนนั้นหรือเปล่า เาึถูสะรอยาม…
“ไม่ว่าอย่าไร ัน็เป็นาร่านอยู่แล้วไม่ใ่เหรอ านยอล”
เ็หนุ่มผมบลอน์แ่นหัวเราะในลำอ วาแ็ร้าวับ้อใบหน้าหวานอนใ้ร่าอย่าเียบัน ั่ววินาทีหนึ่ที่านยอลรู้สึว่าแววาู่นั้นสะท้อนประายที่ยาะเ้าใ…วามเสียใปะปนับวามเ็บปว? านยอลรู้สึเหมือนหัวใำลัถูบีบรัอย่ารุนแร เาหลุบสายาล่ำ รู้สึไ้ถึแรหนัหน่วอมือหยาบร้านที่บีบท่อนแนเานึ้นรอยแ้ำ
ฝ่ามือร้านอริสเลื่อนผ่านไปยัหัวไหล่อเา้าๆ ลาไล้แผ่นหลัเนียนนุ่มที่มีราบเลือไหลึมอยู่เล็น้อย ู่ๆ ริส็สบถเสียันานยอลสะุ้เฮือ ่อนที่เ็หนุ่มะปล่อยร่าอานยอลลับเียและผุลุพรวผละออไปาห้อนอนอย่ารวเร็ว พร้อมับระแทประูปิัึ้อนานยอลสะุ้
เ็หนุ่มเบิาโพล้วยวามใ ทั้ร่าสั่นเทาอย่าหวาผวา ริสเป็นอะไร? เาำลัโรธานยอลใ่ไหม? เ็หนุ่ม้อบานประูที่ถูระแทปิอย่าหวาระแว เสียฝีเท้าหนัๆย่ำัสนั่นระทบพื้นไลห่าออไปเรื่อยๆ านยอลัริมฝีปาแน่น วาลมโวามอรอบห้อ เา่อยๆถัวลาเียนอน สอส่ายสายาอีรั้แล้วพุ่ถลารไปยัโ๊ะหนัสือ้าหน้า่าทันที
มือเรียวาวรื้อ้นอหนัสือและเอสารารเรียนที่วาระัระาย านยอลพลิแผ่นระาษไปมาอย่ารีบร้อนพลาลอบสัเบานประูห้อนอนเป็นระยะ ิ้วเรียวมวเป็นปมอย่าเร่เรียามเวลาที่ผ่านไป านยอลลนลานึลิ้นัโ๊ะเปิออ เาวานมือไปทั่ว หัวใเ้นรัวระหน่ำ แ่ทว่ามันไม่มีสิ่ที่เา้อารเลย
ริส่อนทะเบียนประวัินัศึษานั่นไว้ที่ไหนัน?
านยอลไล่สายามอไปรอบห้ออย่าร้อนใ หัวสมอำลัรุ่นิอย่าหนั ัหวะนั้น เาเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือเรื่อหนึ่วานิ่อยู่อีฟาหนึ่อเียนอน เป็นไปไ้ว่าริสอาะทำหล่นไว้เมื่อสัรู่นี้ ไวเท่าวามิ านยอลระโนพรวเ้าไปว้ามันมาไว้ในมือทันที
เสียฝีเท้าย่ำระทบพื้นัึ้น้ำอีรั้ ไ้ยินเสียเสียสีอรอเท้าับพื้นทาเินใล้เ้ามา ริสลับมาแล้ว…
านยอลำโทรศัพท์ในมือไว้แน่น เาพุ่เ้าไปรื้อ้นอเอสารหนัสือบนโ๊ะอีรอบ เ็หนุ่มลนลานมือไม้สั่นนเผลอปัไปโนเอสารบับหนึ่ร่วหล่นลพื้น มันเป็นวินาทีเียวับที่เสียฝีเท้าหนาหนัหยุลรหน้าบานประูพอี
านยอลเหลียววับ้อบานประูอย่าลัเล มือเรียวาวำลัะหยิบปึระาษึ้นมาาพื้น ทว่าลมแรที่พัผ่านหน้า่ารุมุ้ลวหอบเอาเอสารบับนั้นไหลลิ้ไปามพื้นนห่าออไป เสียยับลูบิประูอน้านนอัึ้น ั่วพริบานั้น านยอลัสินใระโนพรวเ้าไปในห้อน้ำเล็ๆในห้อนอน ่อนะล็อประูมือสั่นเทา
ลมหายใอานยอลหอบแรามัหวะารเ้นอหัวใ เาไ้ยินเสียฝีเท้าหนัๆอริสเินวนเวียนไปมารอบห้อนอน านยอลัริมฝีปาอย่าื่นลัว เ็หนุ่มลนลานเลื่อนเปิโทรศัพท์ในมือึ้นมาูอย่าร้อนรน
มี้อวามส่ออหลาย้อวามที่านยอลุ้นา เพราะมันเป็น้อวามเียวับที่ายปริศนาส่มาให้เา เสียฝีเท้าอริสเียบหายไป านยอลเผลอมวิ้ว้วยวามสสัย หาทันในั้นเอ น้ำเสียแหบพร่าที่ระิบแผ่วอยู่หน้าบานประูห้อน้ำอีฝั่ พร้อมับแรทุบหนัหน่วนบานประูสั่นลอน็ทำให้เาในแทบทำโทรศัพท์ร่วพื้น
“ิะเล่น่อนหาับันเหรอ บอแล้วไสุท้ายนาย็หนีันไม่พ้นหรอ านยอลลา…”
านยอลถอยหลัรู าเรียวสะุถัน้ำนาให่นล้มโรมเสียัลั่น ฝ่ามือเย็นเียบื้นไป้วยเหื่อ นิ้วมือสั่นระริเลื่อนไปู้อวามเ้าโยไม่ั้ใ
วาลมโเบิว้าเมื่อไล่สายาอ่าน้อวามที่ถูส่มาาหมายเลโทรศัพท์ึ่ไม่ไ้บันทึื่อไว้…หมายเลโทรศัพท์นิรนาม
…ปป้อเหยื่อรายที่สออนายไว้ให้ีนะริส อ้อ! ไม่้อห่วโยอูหรอนะ เพราะันเลื่อนั้นให้เป็นเหยื่อรายที่สอแทนปาร์านยอลแล้วล่ะ โีนะ ฮิฮิฮิ…
มือเรียวำโทรศัพท์ไว้แน่น วาลมโไล่อ่านัวอัษร้ำไป้ำมา วามรู้สึบาอย่าพุ่ึ้นมาุอยู่ที่อนเาแทบหายใไม่ออ ้อวามนี้ถูส่มาถึริสในเ้าวันพุธหลัายอูหายัวไป ยอูถู่าเป็นเหยื่อรายที่สอ เพราะเหยื่อรายที่สอัวริถูปป้อเอาไว้ ริสปป้อเาไว้! นี่เป็นเหุผลที่ริสอยิามีวิเาอยู่ทุวินาทีใ่หรือเปล่า เพราะรู้ว่าถูปอร้าย ผู้ายนนั้นึอยเฝ้าสะรอยามเาเหมือนนโริ!
อบาานยอลร้อนผ่าว ใบหน้าาวนวลแ่ำ วามรู้สึผิและเสียใประเประัเ้ามานรู้สึุ เาัริมฝีปาแน่น น้ำาลอเ็มเบ้าา
แท้ริแล้ว หาไม่มีผู้ายโรินนี้ที่อยิามเาอยู่ทุเวลา เ็หนุ่มอาะายไปั้นานแล้ว็ไ้ ถ้าไม่มีริสที่อยปป้อเาไว้ านยอลอาะไม่มีโอาสไ้มายืนอยู่รนี้และล่าวราหน้าริสว่าเป็นาร
เาโหยหาใรสันที่เื่อใัน แ่เาลับไม่เยเื่อในนนั้นเลย
“านยอล! เปิประูออมาเี๋ยวนี้! หรือว่า้อให้ันใ้ำลั!”
ริสเสีย่ำลพร้อมับทุบประูอย่ารุนแร านยอลสูลมหายใเ้าลึๆ มือเรียวเอื้อมไปปลล็อลอน่อนะเปิออ้าๆ
ร่าสูให่อริสยืนอยู่รหน้าเา สายาสอู่สบประสานันนิ่นาน
มือหนาระา้อมือานยอลแล้วผลัลับเ้าไปในห้อน้ำอีรั้ ่อนะปิประูามหลััปั ใบหน้าหล่อเหลาูโรธันน่าลัว
“ิะหนีันเหรอ ลัวันหรือไ ำไม่ไ้เหรอว่านายเป็นอัน” ฝ่ามือหยาบร้านึระาเสื้อเ็หนุ่มนหลุระเ็น “ถ้าำไม่ไ้ เี๋ยวันะย้อนวามทรำให้นายอีที”
แ่านยอลลับโผเ้าหาริส สอแนเรียวบาเี่ยวระหวัรอบายอีฝ่ายเอาไว้แน่น ุใบหน้าหวานแนบลับอแร่ น้ำาที่ลอเบ้า่อยๆไหลึมผ่านเสื้ออเ็หนุ่มผมบลอน์
“ริส…ะ…อโทษ อโทษที่ไม่เื่อในาย…”
“านยอล…” ริสยืนนิ่ วามปลาบเหลือบเห็นโทรศัพท์อเาเอที่วาอยู่บนอ่าล้าหน้า ฝ่ามือร้านที่บีบ้อมือานยอลลายล ่อนะเลื่อนไปลูบศีรษะอนที่ำลัอเาไว้เบาๆ
“อโทษ…และอบุที่ปป้อันมาลอ อบุที่อยอยู่ับันเสมอในทุๆที่ อบุนะริส อบุริๆ”
ใบหน้าหวานผละออมาและเยึ้นสบาับายปริศนาที่เาเยระแว วาลมโแ่ำ ริมฝีปาอิ่มสั่นระริ น้ำาอุ่นๆไหลอาบแ้มาว ท่อนแนอริสโอบอร่าานยอลไว้แน่นหนา ฝ่ามือหยาบลูบไล้เส้นผมสีำสนิทออีฝ่ายแผ่วเบา
“ไม่เป็นไร…านยอล ไม่เป็นไร…”
“ะ…อโทษที่พูว่านายเป็นาร” านยอลแนบใบหน้าบลับท่อนแนแร่อริส วามรู้สึเสียใอัแน่นอยู่ในอนน้ำาไหลไม่หยุ
“ไม่้อร้อแล้ว แ่นายรับรู้ว่าันรันายริๆ็พอแล้ว แ่รู้ว่านโรินนี้รันายโยไม่ไ้เสแสร้แล้ทำ็พอแล้ว”
านยอลสะอื้นแร นึถึำพูอนเอที่ะโนใส่หน้าอีฝ่ายอย่าาสิแล้ว็รู้สึใหายวูบ เามอนที่อยปป้อเามาลอว่าเป็นารไ้อย่าไรัน ริสไม่เยทำร้ายเา ถึพฤิรรมออีฝ่ายะบ้าลั่ สัมผัสเาอย่ารุนแร ารระทำบาอย่าผิปิ แ่ผู้ายนนี้ลับอยอยู่ับเาลอเวลา เพื่อไม่ให้ารัวริไ้มีโอาสลมือ
“านยอล หันหลัมา” ู่ ริส็พูเสียระิบ้าใบหูเา เ็หนุ่มเบิาว้าอย่าุนปนใ แ่็ยอมพลิายยืนหันหลัให้อีฝ่ายแ่โยี
ริสวาล่ออะไรบาอย่าึ่ถือิมือมาไว้บนอ่าล้าหน้า ฝ่ามือร้อนัลูบลำแผ่นหลัและหัวไหล่เา้าๆ รอยเลือาบาแผลยัไหลึมเป็นราบแห้เรอะรั านยอลสะุ้เล็น้อยแ่็ไม่ไ้พูอะไร
“ันะทำแผลให้นาย”
านยอลใเ้นรัวแร ฝ่ามือหยาบหนาที่ำลัสัมผัสผิวายเาอ่อนโยนอย่าที่ไม่เิึ้นบ่อยนั เ้าใแล้วว่าที่ริสพรวพราออไปาห้อ ็ะไปหาล่อปมพยาบาลนี่เอสินะ
ริสำลัะเ็บอุปร์ทั้หมเ้าล่ออยู่แล้วอนที่มีเสียอะไรบาอย่าัึ้น เสียล้ายอหนัๆหล่นระแทพื้นัโรม
ประูห้อน้ำถูระาเปิอออย่ารวเร็ว ริสพุ่ทะยานเ้าไปในห้อนอน ่อนะพบว่าโ๊ะหนัสือพลิเอียระแทพื้น อหนัสือหล่นระัระาย แผ่นระาษเอสารปลิวว่อน บานหน้า่าถูเปิออ และมุ้ลวที่ถูรีนีาเป็น่อว่านาให่
มีนแอบลัลอบเ้ามาในบ้านอเา…าบานหน้า่านั่น
เ็หนุ่มผมบลอน์บรามรอ เา้มัวลหยิบอเอสารและบรราหนัสือหลายเล่มึ้นมาพลิูทีละเล่ม…ทีละแผ่น ่อนวามริบสีำสนิทะหรี่ล้อมอออไปภายนอหน้า่า มีอะไรบาอย่าหายไป…
“ริส มันเิอะไรึ้น” านยอลวิ่ามออมาทั้ที่ยัไม่ไ้ใส่เสื้อ ท่อนบนยัเปลือยเปล่า ใบหน้าหวานายแววื่นระหน
“มีนโมยทะเบียนประวัินัศึษาไป” ริสอบเสียเรีย
“ทะเบียนประวัินัศึษา?” านยอลทวนำ วาลมโเบิว้า้วยวามใ “หมายวามว่า…”
“ใ่ ันเอาทะเบียนนั่นมาาบ้านอื่อเทา” ริสหันวับมา้อหน้าานยอลเม็ “แ่ถ้าันบอว่าันไม่ไ้่าื่อเทา นายะเื่อันไหม านยอล”
นัศึษาแพทย์หนุ่มัวสั่นเทา วาลมโ้อลึเ้าไปในวาออีฝ่าย ริมฝีปาอิ่มเผยอ้า แ่ไม่มีเสียใๆเล็ลอออมา
“านยอล” ริสยืัวร่อนะยับร่าเ้ามาใล้เ็หนุ่ม “ถ้าันบอว่าสมุปสีแนั่น ันเ็บมันมาไ้าทาเินึะแพทยศาสร์ล่ะ นายะเื่อันหรือเปล่า”
14:15 PM.
“อนนั้นนายะลัวายในุภารโรมาสินะ านยอล” เ็หนุ่มผมบลอน์ส่เสียหัวเราะ่ำๆในลำอะนั่อยู่บนเีย “ันะเล่าอะไรบาอย่าให้นายฟันะ อนนั้นันไม่ไ้สะรอยามนาย เพราะว่าแทมินเป็นเหยื่อรายแร ันึิามเา และที่ันเ้าไปในบ้านพันัารภารโรนั่น ันไปเอาุแ ไม่สิ มันวระเรียว่าันไปโมยุแมาว่า”
“โมยุแ ุแอะไร” ิ้วเรียวมวมุ่นอย่าแปลใ านยอลำลันั่อยู่บนเียเ่นัน หลัาเหุาร์เมื่อสัรู่นี้ผ่านไป ไม่มี้อัาอะไรอีแล้วที่เาเลือะเื่อริส
“ุแห้อน้ำาย เพราะอนที่อินออไปแล้ว เหลือแทมินอยู่ในห้อน้ำนเียว ประูห้อน้ำถูล็อา้านใน มีนใล็อมันไว้”
านยอลเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปา รู้สึเสียวสันหลัวาบึ้นมาทันที
“แ่ันยัไม่ทันไ้ใุ้แไประูห้อน้ำ แทมิน็เินออมา่อน อนที่ันเ้าไปในห้อน้ำ มีประูห้อน้ำอยู่ห้อหนึ่ที่ถูปิสนิทอยู่ นั่นแสว่าถ้านที่ล็อประูลาไม่ใ่แทมิน็้อเป็นนที่แอบอยู่ในห้อน้ำนั่น”
ริสัฟันรอ ล้ามเนื้อหน้าผามวเป็นรอยย่นอย่าเร่เรีย “แ่อนนั้นแทมินสำัว่า เพราะเาเป็นเหยื่อรายแร ันลัวว่าะมีอะไรเิึ้นึรีบเินามแทมินออไป สัพัเา็มีอาารแปลๆ ไว่ว้าปัป่ายมือในอาาศเหมือนนำลัาอาาศหายใ แทมินเห็นนายำลัเินอยู่้าหน้า เารีบเินามไป แู่่ๆ ็ลับล้มลเสีย่อน สัาาันบอว่ามันเริ่มไม่ปิแล้ว ็เลยรีบวิ่ลับไปที่ห้อน้ำ หวัว่าะเอนที่แอบอยู่ในห้อนั้น แ่มันสายไป เพราะไม่มีใรอยู่ในห้อน้ำนั่นอีแล้ว”
านยอลหันไปมอหน้าริส พวเา้อาันอยู่นาน และในที่สุานยอล็พึมพำเสียแผ่วเบา
“นที่แอบ่อนอยู่ในห้อน้ำนั่น อาะเป็นารที่วายาพิษแทมิน ้อเป็นใรสันในลุ่มแสละรแน่ๆ และแทมิน้อรู้ันนนั้นเป็นอย่าี”
ริสแนบมือร้อนัลบนแ้มาวผ่ออานยอล เาโน้มหน้าลมาระิบเบาๆ
“และเพราะนายเป็นเหยื่อรายที่สอ ันถึ้อิามนายลอเวลา แ่น่าเศร้าเหลือเิน ที่ยอูและนอื่นๆ้อลายเป็นเหยื่อโยที่ันทำอะไรไม่ไ้เลย โยเพาะยอู ทั้ๆที่ันรู้ แ่็ลับปล่อยให้มัน่ายอูไ้”
มือเรียวาวเอื้อมไปับใบหน้าราวับรูปสลัออีฝ่าย นัยน์าสอู่่า้อมอันและันไม่มีใรเบือนหลบไป่อน เสียลมหายใร้อนผ่าวัประสานันในวามเียบ านยอลว้ามือหนาออีฝ่ายมาุมไว้แน่น
“นายไม่สามารถปป้อใรไ้ทุนหรอนะริส”
“ันรันาย านยอล ัน้อปป้อนายไว้ให้ไ้ เื่อใันนะ” ริสับมือานยอลมาวาไว้บนแผ่นอแ็แร่ สัมผัสไ้ถึหัวใที่เ้นแรไม่่าาานยอล
“ันเื่อในาย”
สอแนเรียวโอบรอบแผ่นหลัแร่ออีฝ่ายเ้ามาแนบิ…และอเอาไว้แน่น ไอร้อนอร่าสอร่าที่แนบสนิทเบียเสียันำลัทำให้หัวใอานยอลสั่นสะท้าน ริมฝีปาร้อนรุ่มอริสประบูบลมา ่อนใบหน้ามเ้มะเลื่อนไปยัออาวแล้วบัผิวเนื้อนุ่มๆนเรียเลือสีแให้ไหลึม เสียราเบาๆอานยอลัแผ่ว าเรียวเผลอยึ้นเี่ยวระหวัรัรอบเอวอเ็หนุ่มผมบลอน์ไว้โยไม่รู้ัว
“นายัันอีแล้ว” านยอลพูเสียสั่นพร่า หอบหายใแรเมื่ออีฝ่ายผละริมฝีปาออไป
“นายำลัทำให้ันลั่ นายรู้ใ่ไหมว่ามันอาะรุนแรว่านี้…”
หัวใอานยอลเ้นถี่ระั้นเมื่อมือหยาบร้านลูบไล้ไปทั่วร่าายอเา ร้อนัราวับเพลิไฟแผเผาให้หลอมละลาย…
CUT อ่านไ้ในทวิเอร์ แท็ #ริสยอลหลอน มีลิ้์อยู่เ้าไปอ่านไ้เลย่ะ
23:38 PM.
ร่าายเปลือยเปล่าอานยอลยับเล็น้อยเมื่อไ้ยินเสียแผ่วเบาอ้อวามในโทรศัพท์มือถือที่วาไว้บนหัวเีย เา่อยๆเอื้อมมือไปหยิบมันึ้นโยระวัไม่ให้ร่าสูให่ที่ำลัอ่ายเาไว้ในอ้อมแนื่นึ้นมา ใบหน้าหล่อเหลายามหลับแลูอ่อนโยนเสียเหลือเิน ไม่มีวีแววอวามรุนแรป่าเถื่อนใๆเหมือนเ่นอนื่น วามปลาบร้อนแรู่นั้นหลับพริ้มราวับเ็น้อย
แ่เพียแ่วาลมโไล่อ่าน้อวามสั้นๆนั้น เ็หนุ่ม็รู้สึาวูบไปทั้ัว
านยอลลบ้อวาม วาโทรศัพท์ไว้ที่เิม นิ้วเรียวเลี่ยไปามปลายาที่มีไรหนวาๆอริส ใบหน้าหวาน้มลประทับริมฝีปานุ่มับแ้มสาเบาๆ เ็หนุ่มผมบลอน์ยันอนนิ่ ไม่มีวีแววว่าะื่น เาอาะเหนื่อยมานหมแร ริๆแล้ว็เหนื่อยันทั้สอนนั่นแหละ…
านยอลพยายาม่มาให้หลับ ทว่าในวามิลับเ็มไป้วย้อวามที่ถูส่มา แม้เาะลบไปแล้ว แ่านยอลลับำมันไ้ึ้นใ
…ทะเบียนประวัินัศึษานั่นอยู่ที่ัน เอันที่มหาวิทยาลัยะแพทยศาสร์พรุ่นี้ อนเ็โมเ้านะานยอล…
Talk; ุยันวันละนิ ิแ่มใส
ใล้ะสิ้นเือนแล้วเนอะ ิถึนัอ่านที่น่ารัทุนนะ๊ะ
อบไม่อบบอันไ้น้า ใล้ะบแล้วื่นเ้น มีใรื่นเ้นเหมือนนเียนไหม ยมือรัวๆ
เป็นำลัใให้ไรท์เอร์นนี้้วยนะ๊ะ #ริสยอลหลอน
อ้อ ว่าแ่มีใรสสัยไหมว่าทำไมานยอลถึรู้ว่าายปริศนาือริส สัเไ้าพฤิรรมอานยอลที่ผ่านๆมา
(เอ๊ะ! หรือว่านัอ่านรู้ันหมแล้วนะ)
นานเหลือเิน แฮ่! รีเอร์รีร้อันให่เลยว่าพี่ริสเป็นาร อนนี้โล่ใหรือยั
าั CUT อ่านไ้ในแท็ทวิเอร์ #ริสยอลหลอน นะะ อมเม้นท์นัอ่านเป็นำลัใสุยอเลย
แ่ถ้าไม่อ่าน CUT ็ไม่มีผลับเนื้อเรื่อ
มีใรสสัยไหมว่าทำไมริสรัานยอลนานั้น เรื่อนี้มันมีเบื้อหลั่ะ ฮิฮิ อาะอยู่ในสเปเี่ยล
สอบถามรีเอร์่ะ เพราะฟิริสยอลเรื่อนี้เป็นเรื่อแรที่ไรท์เอร์เียนบ ถ้ารวมเล่มะมีใรสนใไหมน้า T_T
ถ้าใรสนใบอไว้หน่อยนะะ
อบุนัอ่านที่รัทุนนะะ าเาเนื้อเรื่อันสนุสนานเลย ^__^ #ริสยอลหลอน
Waya Chirozin
ความคิดเห็น