คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ Memory of White Rose
เทพนิยายแห่รัที่อาไม่ารึในำนานลือลั่น
ทว่าลับารึไว้ในหัวใสอวไม่เลือนหาย
าลเวลาผันผ่านนำพาวามรัที่ไม่เยสลายให้หวนืนลับมา
พัพาวามผูพันให้รุ่นำายอยู่ในหัวใที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน
ใระรู้...แวมไพร์อย่าเา็มีหัวใ
สายลมฤูใบไม้ร่วพัผ่าน่อประูที่ถูแ้มไว้ ลมหนาวโบสะบัม่านสีเลือนให้พลิ้วไหวราวับหยเลือำลัเ้นระบำ แสันทร์ส่อสว่าราเลือนสาระทบร่าเพรียวบาที่นอนระสับระส่ายบนเียว้า วหน้าาวใสยับย่นเหมือนนอยู่ในวามฝัน มือาวนวลยุ้มผ้าห่มสีุหลาบแนยุ่เหยิ
ไม่มีใรรู้ว่าร่าบานั้นำลัฝันถึอะไร...นอาเ้าอวามฝันที่ำลันอนิ้น มือเอื้อมไว่ว้าสะเปะสะปะลาอาาศ
ในหลืบเาอวามมื แสสว่าอ่อนาอวันทร์ส่อให้เห็นเาร่าสูให่ที่ยืนนิ่อยู่ริมประู เป็นเวลาเนิ่นนานเหลือเินที่เาร่านั้นไม่ยอมยับเลื่อนไหว
วาสีเทาอ่อนเป็นประายวาวระยับลึล้ำล้ายผืนน้ำที่ยาะหยั่ถึทอมอร่าบนเียอย่าอ่อนโยน เา่อยยับัว้าวเิน้าๆไปยัเียให่ ปราเป็นเาำืบลานไปบนผืนผ้าห่มสีุหลาบ ่อนที่เาำนั้นะหยุยืนอยู่ที่้าเีย
“ในที่สุ เรา็ไ้พบันอีรั้ เหมือนั่ำทำนาย”
เสียแหบ่ำัแผ่วทำลายวามเียบ เ้าอเสียพูยื่นมือไปปัปอยผมที่ระวหน้าาวเนียน แหวนทอำาวบนนิ้วนาอเาส่อแสวาววะวูบล้อแสันทร์ยามึ
วหน้าอหิสาวบนเียล้ายมีแรึูให้เาโน้มหน้าล่ำเรื่อยๆ เรื่อยๆ นมูโ่สัมผัสับพวแ้มอมเลือฝา ลมหายใอุ่นร้อนลอเล้าแ้มใส และริมฝีปาแั่อยๆแะลบนเรียวปาบาเียบมพูระเรื่อ
นานแสนนาน...ว่าทีู่บหวานละมุนะลายออ
วาสีเทาราวน้ำนิ่มีประายอารม์บาอย่าไหลผ่าน เป็นแววาอ่อนเื่อมเือปนับประายปลาบปลื้มื้นันใทอมอเพียหิสาวบนเีย ริมฝีปาแัพลันลี่ยิ้มน้อยๆ รำพึแผ่วล้ายำลัพูับนเอ
“แล้วพบัน อลิเีย...”
ร่าสูหันายลับ ย่ำเท้าเื่อ้าไปยัประูอย่าอ้อยอิ่ราวับไม่อยาาไป เาเหลียวลับไปมอหิสาวอีรัุ้ึมับวามผูพันลึึ้ให้รารึในหัวในว่าะถึวันที่พบัน
อีไม่นานหรอ...อีไม่นาน...
แล้วร่าสู็แทรายออไปยัเบื้อนอ พร้อมับับประูที่แ้มไว้ให้ปิสนิท ทิ้สาวน้อยในวามมืให้ิ่ลึสู่วามฝันเพียนเียว
พระันทร์ืนเพ็สว่านวล ายแสระทบร่าสูให่ เรือนผมสีำลับปลิวลู่ไปามแรลมหนาว ริมฝีปาสีแัระุรอยยิ้มลึลับ บันี้...ปราเี้ยวาววาววับผุโผล่ออมาทั้สอ้า !
ภายในห้อ
ร่าเพรียวบาบนเียยัพลิัวไปมา มือาวเนียนยึับผืนผ้าห่มสีุหลาบแราวับหาที่ยึเหนี่ยว หาว่าะมีใรสันล่วรู้วามฝันอเธอ นผู้นั้นะสัมผัสไ้ถึบรรยาาศเว้ว้าลาป่าลึ ้นไม้รรึ้มเรียรายสอฟาฝั่ แนวไม้ทึมทึบแผ่ิ่้านบบัท้อฟ้านมอไม่เห็นแสะวัน มีหิสาวนหนึ่ยืนเหลียว้ายแลวาไปมาอย่าว้าวุ่น
หันไปรอบัวลับมอไม่เห็นใร มีเพียวามอ้าว้าที่รายล้อม
เธอโผวิ่ฝ่าไม้ทะมึนอย่าไร้ทิศทา พาเอาเส้นผมยาวสลวยสีบลอน์ทอพลิ้วระาย เท้าเปล่าเปลือยสัมผัสับพื้นินแ็ระ้า หัวใวน้อยโหวเหวมีวามรู้สึล้ายำลัามหาใรสัน ที่เธอไม่รู้ว่าใร...
นัยน์าสีน้ำาลเือาวามอรอบายอย่าหวาหวั่น พลันนั้น ลิ่นหอมอบอวลออไม้นิหนึ่็รุ่นำายเ้าสู่โสประสาทรับลิ่นอเธอ มันเป็นลิ่นหอมที่เธอรู้สึุ้นินอย่าประหลา
หิสาววิ่ามลิ่นนั้นไปราวับว่ามันะพาเธอไปพบับใรนนั้น
วิ่มาไลเท่าไรเธอไม่ไ้นับ พอรู้ัวอีราเธอ็้อ้มหน้าหอบหายใฮั เหนื่อยแทบาใ แ่พอเยหน้าอีที เธอ็้ออ้าปา้าอย่าไม่อยาเื่อ
นี่ือินแนแห่เทพนิยายหรือเปล่า สวยเหลือเิน...
ทุ่ว้าเียวีสใสินอาาบริเวไพศาลัับสีาวบริสุทธิ์ออุหลาบาวที่ลี่ลีบนุ่มละมุนบานสะพรั่ไปทั่วทุ่ ส่ลิ่นหอมฟุ้ล่อลอยไปามสายลมสื่นฤูใบไม้ผลิ หยาน้ำ้าบนลีบุหลาบส่อแสระยิบระยับับประายแอุ่นเสมือนหยเพรเียระไนามับา
ลาท้อทุุ่หลาบาวมีุ้มเสาไม้โ้สลัลายอ่อนหวานพาพันไป้วยเถาวัลย์ไม้เลื้อยเี่ยวพันไปรอบุ้ม สลับับอุหลาบาวู่อลเลี้ยวสอประสานเป็นลวลายธรรมาิับล้วยไม้ินสีม่วอ่อน ูราวับภาพวาที่ิรรบรรวัปลายพู่ันอย่านุ่มนวลลบนผืนผ้าใบ
หิสาวยมือึ้นยี้าสอสามรั้ ะพริบาถี่ๆหัวสมอมึนับวามเปลี่ยนแปละทันหัน วามรู้สึโหวเหวาป่าลึลับน่าลัวแปรเปลี่ยนเป็นวามรู้สึอบอุ่นในทุุ่หลาบาวสวยสะพรั่ และอนนั้นเอที่วาสีน้ำาลหวานแลไปเห็นแผ่นหลัอใรนหนึ่ใุ้้มเถาไม้เลื้อย
ุ้นเยเหลือเิน...
ใรนนั้นอยู่ในุำมืัับบรรยาาศสใสโยรอบ เรือนผมสีำสนิทุนนาน้ำปลิวพลิ้วลู่ลม มอเห็นเพียแ่แผ่นหลั แ่เธอลับรู้สึุ้นเยับผู้ายนนี้อย่าน่าแปล ลับล้ายลับลาว่าะรู้ัทว่าลับำไม่ไ้ว่าใร
เธอสาวเท้า้าวเินบนพื้นห้าอ่อนนุ่มมุ่รไปหาใรนนั้น
ยิ่เ้าใล้ ยิ่รู้สึุ้นเย แผ่นหลัว้าออาแบบนี้ มันเหมือนับ...เหมือนับ...ใร...ใรันนะ...
ู่ๆหิสาว็ปวหัวี๊ น้อหลับาล
และพอลืมาึ้นอีรั้ เธอ็ลับ้อนิ่อึ้ไป้วยวามประหลาใ รอบายมีเพียวามมืมิในเวลาลาึยามฤูใบไม้ร่ว สายลมเหน็บหนาวพัรูผ่าน่อหน้า่าที่เปิอ้า เธอพบว่านเอนอนอยู่บนเียว้า พร้อมับสัมผัสบาอย่าที่เหมือนะเือาอยู่ที่ริมฝีปา
หิสาวผุลุึ้นนั่บนเียอย่าุน ทำไมนะวามฝัน่าเหมือนริ อาารปวหัวอเธอ็ยัไม่าหาย สาวน้อยถอนหายใเฮือ่อนะล้มัวลนอนอย่าเิม วาทอมอเพานอย่าเลื่อนลอย และทันในั้น เธอ็เหลือบไปเห็นอะไรบาอย่า
อุหลาบาวเปล่ปลั่อหนึ่วาสบนิ่อยู่้าหมอน
หิสาวสะท้านเฮือในอ เธอไม่ไ้เ็อุหลาบาวอนี้มาาทุ่ในวามฝันหรอนะ แล้วอุหลาบาวอนี้มาาไหนัน
อลิเียเอื้อมหยิบมันึ้นมา ลิ่นหอมเย็นลอบอบอวลไปทั่วห้อ
ทำนอเพลหวานแว่วัแผ่วาีาร์อููเลเล่ัวิ๋วที่อยู่ในมืออสาวน้อยุาว นิ้วเรียวีสายเรื่อนรีฮาวายเป็นัหวะัวานใสไพเราะราวเสียแ้วระทบัน เสียนรีแผ่วล่อลอยออไปภายนอผ่านหน้า่ารถไฟละเล้าับเสียอึทึเลื่อนลั่นอล้อรถไฟวิ่ผ่านราเหล็ นแทบไม่มีใรไ้ยินเสียเพลสใส
ยเว้นผู้โยสารสอสามนที่นั่ร้ามและละแวใล้เียที่พาันเบนสายามาับ้อหิสาวผมบลอน์อย่าประหลาใ เพราะน้อยนนัที่ะมีใรนึแผลเล่นนรีในรถไฟแบบนี้ ใบหน้าสวยใสูื่ม่ำในโลอนรีนไม่สนใใร วาสีน้ำาลาหรี่เล็น้อยล้ายพริ้มหลับ
แล้วเสียีอููเลเล่็พลันะัล หิสาวละมือาี้าร์ัวโปร่อนะ้มหน้าล้นระเป๋าเป้ใบเื่อ
หยิบล้อถ่ายรูปึ้นมาแล้วหันไปยันอหน้า่า นิ้วเรียวามัเอร์บันทึภาพที่ไหลเลื่อนไปอย่ารวเร็วามารเลื่อนไหวอรถไฟ ้นไม้เปลี่ยนสี ใบไม่หลาสีสันเผยโมระารา พุ่มพฤษาไหวเอนามแรลมหนาว สายหมออาบผืนฟ้าลอยระเรี่ยพื้นินเป็นภาพที่วนฝัน
มน์ลัลึลับในสายหมอ นี่แหละ...ินแนอัฤษยามฤูใบไม้ร่วในปี 2012
อลิเียลี่ยิ้มบา ทอสายามอทิวทัศน์สวยสามรหน้าอย่ามีวามสุ หาะมีำำัวามสำหรับัวเธอ ็ะเป็นหลใหลเสียนรี หลรัารเินทา และหลเสน่ห์ารถ่ายภาพ...
เธอิว่าอย่านั้นนะ
ใ่แล้ว เธอเป็น่าภาพอนิยสารท่อเที่ยวบับหนึ่ ีวิที่ไม่เยหยุพัอเธอมีอะไรให้น่า้นหาอีมามาย
ารเินทาไปเาท์แเบอร์รี่ในรั้นี้ หวัว่าะมีเรื่อสนุๆให้เธอไ้เสาะหา
เมือเล็ๆในมลัมเมอร์เ็ท สาวน้อยนึภาพท่อทุ่นบทแล้ว็้ออมยิ้ม แว่วเสียุนายวัสัน บรราธิารนิยสารบ่นทีเล่นทีริในห้วำนึ
“เธอนี่นะ เินทาไปรอบโลไ้แล้วมั้ ไปนเียวลับมานเียวลอ บาทีัน็แอบินะที่รั เธอวระหาแฟน ไม่สิ หานร่วมทา็ไ้ ันหวัว่าเธอลับมาราวนี้้อวหนุ่มร่าสูิมา้วยแน่ๆ ฟันะที่รั ันหวัว่ามันะเป็นแบบนั้น”
ันไม่แน่ใหรอนะว่ามันะเป็นแบบทีุ่นายหวั หิสาวหัวเราะในใ ไม่ใ่ว่าไม่เหา แ่ไม่มีใรเลยริๆ ไม่ใ่ว่าไม่มีใรผ่านเ้ามา แ่เหมือนเธอำลัามหาใรสัน
พลันนั้น วามิบาอย่า็แล่นพล่าน พาให้อลิเีย้อรีบ้นระเป๋าอีรอบ ่อนะวยไ้อุหลาบาวอหนึ่ที่เริ่มเหี่ยวเาโรยรา ลีบบาส่วนหลุร่วปลิวล่อไปามลมพรู
นี่ือุหลาบาวอล่าสุที่เธอไ้รับเมื่อืนนี้ ทุืนเธอะฝันถึทุุ่หลาบาวและแผ่นหลัอผู้ายนนั้นที่ลับล้ายลับลาในวามทรำ เมื่อสะุ้ื่นเธอะพบอุหลาบาวเปล่ปลั่ที่หอมฟุ้รุิทุรั้
เป็นอย่านี้มาลอสามสัปาห์ที่ผ่านมา
เป็นวามสสัยที่ยัหาำอบไม่ไ้ แ่สัาาส่วนลึภายในิใลับอยระุ้นเือน อีไม่นานเธอะพบำอบ...
อลิเียปล่อยสายาให้ล่อลอยไปับแนวไม้เียวอุ่มที่ำลัผลัใบลายเป็นสีสันละลานา ท่ามลาเสียล้อรถไฟบราเหล็ที่ัสะท้อน้อเป็นัหวะ้ำแล้ว้ำเล่า
ความคิดเห็น