คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 การทดสอบจากไนท์มาสเตอร์
มาฮาเทียเป็นเมืองแห่งสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่แห่งหนึ่งของอาณาจักร ไม่แปลกเลยที่เมืองนี้จะค้าคั่งไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา อากาศของเมืองนี้จึงเปลี่ยนแปลงสลับกันไปทุกเดือน เมืองนี้เป็นเมืองที่มีผู้คนมาท่องเที่ยวเป็นจำนวนมาก ไม่แปลกเลยที่เมืองนี้จึงเต็มไปด้วยสถานเริงรมย์ โรงแรมและห้องพักต่างๆไว้บริการนักท่องเที่ยวไว้อีกมากมาย
แม้เมืองนี้จะเป็นเมืองแห่งการท่องเที่ยวแต่ชายชาตรีของเมืองนี้ก็ไม่ได้หลงไหลไปกับแสงสีหรือสิ่งเย้ายวนใจอะไรเลยสิ่งที่พวกเขาต้องการคือการเป็นอัศวิน แต่หาใช่อัศวินธรรมดาไม่ พวกเขามีความประสงค์ที่จะเป็นลอร์ดไนท์ ด้วยความที่ว่าลอร์ดไนท์เป็นตำแหน่งเดียวในอาณาจักร จึงเป็นตำแหน่งที่ต้องการสูงแถมเงินเดือนยังได้สูงมากเสียอีกด้วย
ที่มาฮาเทียมีหมู่บ้านหนึ่งซึ่งเป็นหมู่บ้านของอัศวิน ดังนั้นเด็กผู้ชายของที่นี่ทุกคนจึงต้องหัดจับดาบตั้งแต่อายุห้าปี โดยเด็กๆพวกนี้จะได้รับฝึกสอนจากไนท์มาสเตอร์ซึ่งเป็นตำแหน่งที่รองลงมาจากตำแหน่งลอร์ดไนท์ผู้อยู่เหนืออัศวินทั้งปวง ใช่ว่าไนท์มาสเตอร์จะเป็นกันได้ง่ายๆตำแหน่งนี้ก็ต้องใช้ความพยายามเป็นอย่างมาก ทั้งการทุ่มเทให้กับการฝึกฝน และการต่อสู้เพื่อเลื่อนขั้น กว่าจะมาเป็นไนท์มาสเตอร์ได้นั้นพวกเขาจะผ่านการต่อสู้มาแล้วอย่างโชกโชนเป็นแน่
ตำแหน่งลอร์ดไนท์จะคัดเลือกจากการต่อสู้จากอัศวินทั้งหมดของอาณาจักรรวมทั้งไนท์มาสเตอร์ด้วย แล้วจะคัดเอาผู้ชนะมาเข้ารับตำแหน่งลอร์ดไนท์นี้ไป การเอาชนะอัศวินทั้งหลายจากทั่วอาณาจักรนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายและที่สำคัญผู้ที่กล้าจะเข้ารับการทดสอบนี้จะต้องมีฝีมือพอตัว แล้วผู้ชนะก็สมควรที่จะได้รับตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้ไปครอง
ตอนนี้ลอร์ไนท์คนปัจจุบันได้หายสาบสูญไปอย่างไม่มีใครทราบสาเหตุ บางข่าวบอกว่าเขาได้เสียชีวิตไปแล้ว แต่บางข่าวก็บอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่
ลอร์ดไนท์คนปัจจุบันนี้คือแองกัส ฟีล เมอร์เร่ เขาเป็นคนที่มีพลังแขนสูงมาก เขาจึงสังหารศัตรูตายได้ภายในดาบเดียว เพราะฉะนั้นร่างกายของเขาจึงใหญ่โตและสูงใหญ่กว่าคนปกติเป็นอย่างมาก ที่สำคัญเขายังไม่เคยมีลูกศิษย์เลยแม้แต่คนเดียว ไนท์มาสเตอร์บางคนเคยไปฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของแองกัสแต่พวกเขาก็ไม่ผ่านการทดสอบของลอร์ดไนท์เลยสักคนเดียว
ว่ากันว่าในอาณาจักรซิมโบลมีดาบศักดิ์สิทธิ์อยู่ทั้งหมดสามเล่ม คือ ดาบแห่งรัตติกาล ดาบแห่งอรุณและดาบแห่งเทพ และแน่นอนว่าดาบแห่งเทพต้องอยู่ในมือของผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักร และนั่นก็หนีไม่พ้นแองกัสนั่นเอง
องค์ราชาแห่งซิมโบลจะทรงให้ผู้ที่เพิ่งจะได้เข้ารับตำแหน่งลอร์ดไนท์ได้ลองจับดาบแห่งเทพดูถ้าดาบนั้นส่องแสงแล้ว พระองค์ก็จะทรงประทานดาบแห่งเทพให้แก่บุคคลนั้นไปเลย แม้ตำแหน่งลอร์ดไนท์จะมีทั้งหมดหลายรุ่น แต่ก็ไม่เคยมีใครทำให้ดาบนี้ส่องแสงได้เลย จะมีก็แต่แองกัสคนเดียว ทันทีที่เขาก้าวเข้ามาใกล้กับดาบแห่งเทพแล้ว ดาบก็ส่องแสงต้อนรับมหาอัศวินในบัดดล เหตุการณ์นี้ทำให้องค์ราชาทรงประหลาดใจมาก พระองค์จึงประทานดาบแห่งเทพให้กับแองกัสอย่างไม่มีข้อกังขา ความจริงฝีมือของแองกัสก็สูงพอตัวอยู่แล้ว แต่พอเขาได้รับดาบแห่งเทพนี้มาทำให้เขาแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
ในการรบทุกครั้งของเมืองมาฮาเทียจำเป็นต้องพึ่งพลังจากดาบแห่งเทพของแองกัสเสียทุกครั้งไป เมื่อดาบที่ยิ่งใหญ่ได้มาอยู่กับเจ้าของผู้สูงส่งแล้วไซร้ อะไรก็มิอาจต้านทาน
พวกเขาได้ ในประวัติการรบของแองกัส เขาแทบจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลยแม้แต่ครั้งเดียว แม้ในกองทัพจะมีอัศวินคลาสรักษาอยู่แต่เขาก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาพลังรักษาอะไรเลย เขามีพลังฟื้นตัวเร็วมาก ถ้าจะมีก็มีแต่บาดแผลเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง
ในปัจจุบันผู้ที่ขวนขวายหาตำแหน่งลอร์ดไนท์ไม่ได้มีแต่ไนท์มาสเตอร์อย่างเดียว เหล่าเด็กๆในหมู่บ้านเทีย-เทียซึ่งเป็นนักดาบฝึกหัดเองก็กำลังไล่ตามความฝันอันแสนจะยากเย็นนี้อยู่เหมือนกัน บางคนก็ท้อแท้จนอยากจะเลิกแต่บางคนก็ซ้อมอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่แปลกเลยที่หมู่บ้านนี้จะเป็นแหล่งผลิตอัศวินชั้นยอดให้กับทางราชอาณาจักร
มีเด็กบางคนไม่ต้องการจะเป็นอัศวินให้กับทางราชอาณาจักร หากแต่พวกเขาต้องการที่จะเดินทางเพื่อท่องเที่ยวไปในเมืองต่างๆอย่างอิสระ และนี่ใช่ว่าเหล่าไนท์มาสเตอร์จะไม่ยอม แต่เด็กเหล่านั้นต้องผ่านการทดสอบจากไนท์มาสเตอร์เสียก่อน ใครสอบผ่านก็จะสามารถออกไปท่องโลกกว้างได้ ส่วนใครไม่ผ่านก็จะให้สอบอีกครั้ง ถ้ายังไม่ผ่านอีกก็จะให้บรรจุเข้าเป็นอัศวินของทางราชอาณาจักร เพราะฉะนั้นผู้ที่จะออกจากหมู่บ้านได้นั้นต้องมีฝีมือถึงขั้นจริงๆ เพราะใช่ว่าข้างนอกจะไม่มีอันตราย ดังนั้นเพื่อความแน่ใจพวกเขาจึงต้องทดสอบเพื่อคัดว่าใครจะอยู่หรือใครจะไป
“เอาละ วันนี้จะเป็นวันที่เราจะได้แจ้งเกิดเสียที รอมานานแล้ว” เสียงหนึ่งบรรจุความมุ่งมั่นอยู่เต็มเปี่ยม แสดงให้เห็นถึงความต้องการที่จะไปให้ถึงจุดหมายอย่างแน่วแน่
“นี่ลีโอนิคแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการจะออกเดินทางน่ะ” เสียงหนึ่งของแม่ย้ำอีกทีเพื่อต้องการความแน่ใจจากลูกชาย เด็กหนุ่มที่ชื่อลีโอนิคพยักหน้า เขาช่างมีความตั้งใจเสียจริงๆ “งั้นก็ตามใจลูกเถอะนะ”
ลีโอนิครีบวิ่งออกจากบ้านหลังเก่าแก่เพื่อไปรับการทดสอบออกนอกหมู่บ้านในทันที
ผู้คนในหมู่บ้านเทีย-เทีย เพ่งมองลีโอนิคกันเป็นตาเดียวเพราะว่าในรอบห้าปีนี้เพิ่งจะมีเขาคนเดียวที่คิดจะเข้ารับการทดสอบจากไนท์มาสเตอร์
ลีโอนิค เป็นเด็กหนุ่มอายุสิบห้าปี เรือนผมสีดำยาว บางทีก็ดูน่ารำคาญแต่บางทีก็ดูเท่จนสาวๆอยากจะกระโดดกอด เขาชอบใส่เสื้อแขนยาวสีขาวและใส่กางเกงสีดำอ่อนๆอยู่เสมอ ซึ่งดูเข้ากับส่วนสูงของเขาเป็นอย่างมาก ด้วยความเท่ซะจนขนเขียนยังต้องหมั่นใส้แล้ว ลีโอนิคยังมีแฟนเป็นสาวสวยที่สุดในหมู่บ้านอีกด้วย
ชายหนุ่มผมดำเดินเข้ามาถึงสถานที่ทดสอบซึ่งมีไนท์มาสเตอร์ประจำอยู่ทั้งสี่ทิศ ก่อนที่จะเริ่มการทดสอบหัวหน้าของเหล่าไนท์มาสเตอร์เอ่ยถามเพื่อยืนยืนความต้องการของผู้เข้ารับการทดสอบ
“เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าจะเข้ารับการทดสอบของพวกข้าน่ะ บอกไว้ก่อนเลยว่ามันยากมาก เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนา”
คำถามนั้นกลับไม่มีผลเลย อะไรก็ไม่อาจมาทำลายความต้องการของลีโอนิคได้ หนุ่มผมดำเลยตอบออกไป
“แน่ใจซี่ ขืนกลัวอยู่ก็ไล่ตามเจ้าบ้านั่นไม่ทันหรอก”
ไนท์มาสเตอร์หลายคนต่างก็สงสัยกับคำตอบของคนตรงหน้า แต่บางคนก็นิ่งเงียบไม่สนใจ คงจะคิดว่าไม่ควรไปยุ่งกับเรื่องของคนอื่นอยู่เป็นแน่
“เจ้าบ้านั่นที่ว่าน่ะ ใครเรอะ” เสียงหนึ่งถามอย่างพิศวง
“อ๋อ ทานาทอสพี่ชายข้าเองน่ะครับ”
แล้วภาพของเด็กหนุ่มอัจฉริยะที่ผ่านการทดสอบของพวกเขาได้อย่างง่ายดายก็แล่นเข้ามาในมโนภาพของทุกคนในทันที
“อ้อ เด็กชายอัจฉริยะคนนั้นนี่เอง ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะเป็นน้องชายของเขา ดีล่ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาดูกันซิว่าเจ้าจะสามารถผ่านการทดสอบของพวกเราได้หรือเปล่า”
ลีโอนิคไม่ค่อยจะพอใจกับพูดที่พวกเขาชมพี่ชายของตนจนออกนอกหน้า แต่ถ้าไนท์มาสเตอร์ออกปากชมอย่างนี้ก็แสดงว่าไอ้พี่บ้านั่นก็ต้องเก่งจริงๆน่ะสิ
“งั้นก็เริ่มการทดสอบกันเลยนะ” คราวนี้เป็นเสียงทุ้มทันทีที่ลีโอนิคได้ยินก็สะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันที “การทดสอบของเราจะมีอยู่ทั้งหมดสามอย่าง อย่างแรกคือการทดสอบพลังโจมตี อย่างที่สองทดสอบพลังป้องกัน และสุดท้ายเป็นการทดสอบความสามรถโดยรวม ง่ายๆถ้าเจ้าผ่านข้าจะให้ให้สัญลักษณ์ของอัศวินกับเจ้า แต่กลับกันไม่ต้องบอกนะก็รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร” พูดจบก็ชูสัญลักษณ์สีทองรูปดาบให้ลีโอนิคดู สิ่งนี้ยิ่งทำให้ลีโอนิคกระหายการเป็นอัศวินมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า
“เอาละ กติกาง่ายๆของการทดสอบข้อที่หนึ่งคือจงทำลายเสาหินนี้ซะ” แล้วเสาหินสีน้ำตาลสูงใหญ่เสียดฟ้าก็ปรากฏออกมาให้ทุกคนบนลานประลองนี้ได้เห็นกัน
“อ้อลืมไป เจ้าต้องทำลายเสาหินนี้ในเวลาจำกัดซึ่งนั่นก็คือห้านาที เป็นไงแค่นี้ไหวหรือเปล่า”
“หาแค่ห้านาทีเนี่ยนะ ข้าไม่ใช่ยักษ์นะจะได้มีพลังทำลายมหาศาลขนาดนั้นน่ะ” ลีโอนิคร้องเสียงหลง
“เสาหินแค่นี้ยังธรรมดาไปสำหรับข้านะ อย่างข้าน่ะเอานิ้วจิ้มทีเดียวมันก็ระเบิดเป็นจุลแล้ว ฮ่าๆเป็นไงเจ้าเปี๊ยกถ้าเสาหินแค่นี้ยังทำลายไม่ได้ก็ไปหัดเรียนจับดาบใหม่เสียเถอะ” ชายร่างยักษ์กล่าวอย่างกวนๆ ซึ่งมันก็ไปกระตุกต่อมโทสะของลีโอนิคอย่างเต็มเปา
“นี่พูดกันถึงขนาดนี้เลยหรือเนี่ย ก็ได้ถ้าลุงแค่เอานิ้วจิ้มมันทีเดียวได้ ข้าก็จะทำลายมันให้ได้ในดาบเดียวเลยคอยดู” แม้ปากจะท้าทายแต่จิตใจของเขากลับสั่นเทา เขาไม่น่าไปสัญญากับตาลุงนั่นเลย ถ้าเกิดทำไม่ได้ขึ้นมาคงต้องขายหน้าไปทั่วหมูบ้านเป็นแน่
“ถ้าแกทำได้ข้าให้ไปเลยห้าร้อยพิทเอ้า!!” ชายร่างยักษ์กล่าวแบบท้ายทาย เขาคิดไว้แล้วว่ายังไงคนตรงหน้าก็ไม่อาจพังเสาหินนั้นภายในดาบเดียวหรอก เพราะฉะนั้นเขาถึงกล้าพนันเงินที่สูงถึงขนาดนั้น
ลีโอนิคตั้งสมาธิอยู่นานหลายนาทีแล้วจึงเบิกตาสีฟ้าขึ้น “เอาละนะ” เขาพูดเบาๆแล้วกระโจนเข้าไปหาเสาหินสีน้ำตาลสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเป้าหมายแล้ว
เด็กหนุ่มผมดำก็ฟันใส่มันอย่างไม่ลังเล
ตูม!!! เสาหินขนาดใหญ่ทลายลงมาอย่างรวดเร็ว สมาชิกคนอื่นๆในกลุ่มไนท์มาสเตอร์ต่างก็ตกตะลึงในพลังโจมตีของลีโอนิคจะมีก็แต่ทีราโนคนเดียวที่บ่นเสียดายเงินของตัวเองอยู่คนเดียว
“ม่าย เงินเดือนของข้า ทำม้าย ทั้งๆที่หน้าโง่ๆอย่างเจ้าไม่มีทางจะทำลายได้แล้วแท้ๆ ทำไมๆ” ทีราโนพูดประโยคนี้มีนานหลายนาทีแล้ว
“อย่าลืมจ่ายล่ะลุง” ลีโอนิคยิ้มอย่างหน้าบานแล้วพูดต่อ”ห้าร้อยพิทเนี่ย ข้าใช้ได้เป็นปีเลยล่ะ” ยิ่งพูดก็ดูเหมือนจะทิ่มแทงใจของทีราโน เขารู้สึกเสียใจกับเงินเดือนของเขาจริงๆ
“เอาล่ะ เอาเป็นว่าการทดสอบครั้งแรก ผ่าน!” เสียงพูดจากหัวหน้ากลุ่มไนท์มาสเตอร์ดังออกมาจากเสาฝั่งตะวันตก
“งั้นเรามาเริ่มการทดสอบที่สองกันเลยดีกว่าครับ ข้าชักสนุกขึ้นมาแล้วสิ”ลีโอนิคพูดด้วยน้ำเสียงที่นึกสนุกบวกกับความมั่นใจที่เขาได้รับจากการทดสอบครั้งแรก
“การทดสอบครั้งที่สองจะทดสอบพลังป้องกันของเจ้า กติกาง่ายๆคือว่าเจ้าต้องตั้งรับการโจมตีของทีราโนให้ได้ภายในเวลาสามสิบนาทีโดยที่ดาบของเจ้าจะห้ามตกพื้นแม้แต่ทีเดียว ตกลงไหม” หัวหน้ากลุ่มกล่าวเรียบๆ
ทีราโนเป็นชายร่างใหญ่อายุประมาณสามสิบกว่าๆ มีรอยแผลแสดงถึงความแข็งแกร่งตรงใบหน้า ผมสีเหลืองตั้งดูมีเสน่ห์ในแบบนักรบ ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นจ้องมองมาที่ลีโอนิคด้วยสีหน้าอำมหิต ชุดเกราะสีแดงเพลิงทำให้เขาดูมีสง่าราศียิ่งขึ้น
ตอนแรกๆลีโอนิคนึกว่าการทดสอบนี้จะหมูซะแล้ว แต่มันกลับไม่เป็นดังที่เขาคาด พลังโจมตีของทีราโนช่างมากมายเสียเหลือเกิน
เปรี้ยง เปรี้ยง! เสียงโลหะกระทบกันอย่างรุนแรง ทีราโนหนึ่งในกลุ่มไนท์มาสเตอร์ผู้มีพลังโจมตีราวกับช้างสารบัดนี้กำลังลงดาบที่มีพลังหนักหน่วงโดยไม่มีคำว่า’ลังเล’เลยแม้แต่นิดเดียว น่าแปลกใจที่ฝ่ายรับกลับเป็นแค่เด็กผู้ชายอายุแค่สิบห้าปีก็สามารถต้านทานพลังนี้ได้อย่างไม่เกรงกลัวคนตรงหน้าเสียเท่าไหร่
ผ่านไปสิบห้านาที ฝ่ยรุกก็ตั้งหน้าตั้งตาโจมตีอย่างบ้าคลั่งราวกับผู้เข้ารับการทดสอบเป็นกระสอบทรายอย่างไรอย่างนั้น
เวลายังคงล่วงเลยมาเรื่อยๆ อาการที่ต้องรับการโจมตีช้างสารเริ่มจะส่งผลเสียแล้ว มือของเด็กหนุ่มชาไปหมด ลีโอนิคซึ่งมั่นใจในเรื่องของพละกำลังก็ยังต้องหงอยเมื่อเจอกับชายคนนี้
แม้อากาศจะเริ่มแปรปรวนแต่จิตใจของเด็กหนุ่มก็ไม่รวนเร เขาตั้งหน้าตั้งตารับดาบของคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย เหลืออีกสามนาทีก็จะหมดเวลาแล้ว อีกนิดเดียว
‘ไม่ไหวแล้ว มือเราชาไปหมดแล้ว’ ลีโอนิดสบถในใจ แต่พอเขาเนรมิตภาพไปถึงภาพของลอร์ดไนท์ซึ่งเป็นเป้าหมายของเขาแล้วนั้น เรี่ยวแรงและกำลังวังชาก็เริ่มกลับมาเพิ่มขึ้นเหมือนอย่างเดิม เขาสามารถสะท้อนการโจมตีครั้งสุดท้ายของทีราโนได้อย่างยอดเยี่ยม ร่างอันใหญ่ยักษ์ของทีราโนถึงกับกระเด็นไปชนกับต้นไม้เลยทีเดียว
คราวนี้สีหน้าของไนท์มาสเตอร์ทุกคนต่างก็ซีดไปราวกับกระดาษA4อย่างไรอย่างนั้นเลย ในการทดสอบที่ผ่านมาพวกเขายังไม่เคยมีใครอยู่รับการโจมตีของทีราโนได้นานถึงสิบห้าทีเลยสักคนเดียวเดียว แม้แต่คนที่ถูกเรียกว่าอัจฉริยะอย่างทานาทอสยังต้านทานพลังช้างสารนั้นได้แค่สิบห่านาทีเท่านั้น
“เยี่ยมมากๆ พี่ชายของเจ้ายังทำได้แค่เพียงสิบห้านาทีเองนะ เจ้าน่ะ เก่งที่สุดแล้วในการทดสอบด่านนี้เท่าที่ข้าเคยเห็นมา ยอดจริงๆ” เสียงใหญ่ดังขึ้นมาพร้อมกับเสียงปรบมือที่ตามมาทีหลัง
“เอาละ ตอนนี้การทดสอบก็เดินมาถึงด่านสุดท้ายแล้ว การทดสอบนี้คือการทดสอบความสามารถในการต่อสู้ของเจ้าลีโอนิค เป็นไงตกลงไหม” เสียงนี้เป็นของหัวหน้ากลุ่มไนท์มาสเตอร์ ลีโอนิคกลืนน้ำลายเอื๊กเมื่อได้ยินว่าตนจะต้องประลองกับหัวหน้าของกลุ่มไนท์มาสเตอร์
“งั้นข้าขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกัน ข้าคือ แฟนธ่อม คิล ฮันเดธ เป็นนักฆ่าอันดับหนึ่งของซิมโบล และที่รู้ๆกันว่าข้าเป็นหัวหน้าของไนท์มาสเตอร์” แฟนธ่อมเป็นชายร่างสูงผมสีขาวโพลนดูงามตา ดวงตาสีม่วงเข้มคู่นั้นจ้องมองมาที่ร่างของลีโอนิคด้วยจิตสังหารแรงสูง
“การทดสอบนี้จะให้เจ้าประลองกับข้าแล้วข้าจะดูพื้นฐานหลักๆในการต่อสู้ของเจ้าว่าสมควรจะได้ออกจากหมู่บ้านนี้ได้หรือไม่ ถ้าทำให้ข้าพอใจแล้วข้าจะตบรางวัลให้เป็นพิเศษเลย ไม่ต้องบอกก็รู้อยู่แล้วนะว่าเจ้าต้องทุ่มสุดฝีมือเพื่อทำให้ข้าพอใจให้ได้”
“ข้าเข้าใจแล้วครับ ข้าจะทุ่มเทฝีมือทั้งหมดเพื่อการทดสอบครั้งนี้” ลีโอนิคพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ นั่นทำให้แฟนธ่อมเผยรอยยิ้มที่แสนจะน่ากลัวออกมา
ลีโอนิคเป็นฝ่ายเริ่มการโจมตีก่อน เขาสะบัดดาบอย่างรวดเร็วและรุนแรงมากๆ จนทำให้ฝ่ายรับนั้นจะตะลึงเล็กน้อย อาวุธของแฟนธ่อมนั้นเป็นมีดสั้นธรรมดา แม้มันจะเล็กแต่ถ้าผู้ใช้เป็นผู้มีฝีมือสูงก็ให้เกิดเป็นความแข็งแกร่งที่ยากจะหยั่งลึกได้
การต่อสู้ดำเนินมาเรื่อยๆ ผู้ประลองทั้งสองรู้สึกสนุกกับการต่อสู้เป็นอย่างมาก ฝ่ายที่แข็งแกร่งกว่าต้องการดูว่าผู้ด้อยกว่ามีฝีมือพอตัวหรือไม่ การโจมตีของลีโอนิคได้พิสูจน์แล้วว่าเขามีคุณค่าพอที่จะได้ออกไปฝึกวิชาจากนอกหมู่บ้านนี้ได้ คราวนี้แฟนธ่อมเริ่มจะเอาจริงแล้ว เขาเพิ่มความเร็วไปถึงระดับที่เรียกว่า ‘เร็วกว่าเสียง’ สีหน้าของแฟนธ่อมดูเอาจริงเอาจังมากขึ้นจากเมื่อก่อนมาก เขาพุ่งเข้ามาผู้อ่อนกว่าทั้งอายุและฝีมืออย่างรวดเร็ว การจู่โจมได้อย่างรวดเร็วนี้ถือเป็นทักษะพื้นฐานของนักฆ่าเสียแล้วมั้ง
“ด้านหลังเปิดโล่งเลยนะลีโอนิค” ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ร่างกายของลีโอนิคอย่างรวดเร็ว เขาแทบไม่รู้เลยว่าเมื่อเค้าโดนดะไร ฉับพลันแฟนธ่อมก็กลับไปอยู่ตรงตำแหน่งเดิมตรงหน้าเขาอีกแล้ว
‘ สุดยอดเลย ‘ ลีโอนิคสบถออกมาเบาๆภายในใจ บัดนี้เขาได้กลายเป็นฝ่ายรับไปเสียแล้ว แฟนธ่อมโจมตีต่อเนื่องได้อย่างเร้าใจผู้ชมเป็นอย่างมาก ความเร็วของเขาในตอนนี้รวดเร็วกว่าตอนที่เริ่มบุกเสียอีก อันตราย!
ฉัวะ ฉัวะ เสียงเลือดเนื้อของลีโอนิคถูกมีดเล่มเล็กๆฟันอย่างต่อเนื่อง เลือดของเขาไหลไม่ยอมหยุด แววตาของลีโอนิคหรี่ลงเหมือนจะคล้อยหลับไป แต่ด้วยความเขายังไม่ยอมแพ้ทำให้ลีโอนิคสามารถลุกขึ้นมาสู้ได้อีกครั้ง
ดวงหน้าของลีโอนิคเริ่มฮึดขึ้นมาอีกครั้ง เรี่ยวแรงและกำลังวังชากำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาง้างดาบใหญ่ของตนหมายจะจัดการคนข้างหน้า ตูม! การโจมตีครั้งนี้ทำให้ร่างของแฟนธ่อมกระเด็นไปชนกับเสาทางทิศเหนื่อของลานประลองอย่างจัง
แฟนธ่อมหัวเราะอย่างดังลั่นออกมา พร้อมกับยิ้มแย้มอย่างมีความสุข “ฮ่าๆ เจ้าทำให้ข้าสนุกมาก หวังว่าเจ้าคงจะต้องเป็นอัศวินที่ยิ่งใหญ่ได้แน่นอน” หัวหน้าอัศวินพุ่งเข้าไปหาร่างที่อ่อนแรงของลีโอนิคด้วยความเร็วสูงสุด
ฉึก!!! เสียงโลหะเสียบเข้าไปในร่างกายของแฟนธ่อม ร่างสูงสำลักออกมาเป็นเลือด แล้วลีโอนิคก็ระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่นลานประลอง
“ฮ่าๆ เจ้านี่มันโง่จริงๆเลย โดนข้าหลอกเข้าเต็มเปาเลยนะ เนี่ยเหรอหัวหน้าของไนท์มาสเตอร์ กระจอกว่ะ” นี่ไม่ใช่ลีโอนิคคนเดิมเสียแล้ว บัดนี้เส้นผมสีดำขลับของเขากลับถูกย้อมเป็นสีขาวโพลนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ดวงตาพลันเปลี่ยนจากฟ้าใสเป็นแดงฉาน ใบหน้าของเขามองหน้าคนตรงหน้าอย่างเหยียดหยาม รังสีสังหารของเขาเพิ่มทวีคูณอย่ามหาศาลทำให้แฟนธ่อมรู้สึกหนาวสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ
ชิ! แฟนธ่อมสบถออกมาในใจ สีหน้าของเขาเริ่มถอดสี คนตรงหน้าช่างน่ากลัวเหลือเกิน เขาไม่มีทางเลือกจึงต้องเลือกใช้อาวุธประจำกายของตนออกมา
“เครเซนต์ คิล” แล้วเคียวสีเลือดซึ่งมีรูปร่างโค้งงอก็ปรากฏขึ้นมาบนมือของผู้เรียกใช้ในพริบตา ดวงอาทิตย์เริ่มตกดิน กลางคืนกำลังเคลื่อนที่เข้ามา คนดูทั้งลานประลองต่างก็ตกใจว่าจู่ๆทำไมถึงเปลี่ยนจากกลางวันเป็นกลางคืนไปได้
“เคียวของข้าเมื่อใช้แล้วจะเปลี่ยนกลางวันเป็นกลางคืนได้ และเคียวเล่มนี้จะมีพลังเพิ่มขึ้นอย่างมากในช่วงกลางคืน เพราะฉะนั้นข้าจะสะกดจิตใจด้านมือของเจ้าที่สิงอยู่ในร่างของลีโอนิคไว้ในเคียวเล่มนี้ล่ะนะ” พูดจบแฟนธ่อมเดอะคิลเลอร์ออฟไนท์มาสเตอร์ก็ยื่นเคียวประจำกายไปที่หน้าของลีโอนิค
“งั้นหรือ ข้าเป็นถึงมหาจอมมารแห่งพิภพเชียวนะ นามของข้าก็คือเดธ ผู้จะเปลี่ยนโลกนี้ให้กลายเป็นสีเลือด งั้นก็เข้ามาสิ ถ้าคิดว่าทำได้ล่ะก็นะ” เดธกล่าวออกไปอย่างท้าทาย ดาบในมือเขาเปลี่ยนสีและขนาดไปจนจำเค้าโครงเดิมไม่ได้เลย
ฝ่ายของแฟนธ่อมไม่ตอบกลับ เขาพุ่งเข้าหาเดธอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีนิลจ้องเขม็งไปที่ร่างของลีโอนิคซึ่งมีจิตใจของจอมมารสถิตอยู่ การต่อสู้ที่เรียกสุดยอดปะทะสุดยอดทำให้บรรยากาศเชือดเฉือนร่างของผู้ชมที่ต่างตกตะลึงกับการต่อสู้ที่เหนือชั้นนั่น
“เข้ามาสิวะ ไอ้กร๊วก!!!” เดธสะบัดดาบอย่างรุนแรง พลังโจมตีของเขาในตอนนี้มากมายกว่าพลังช้างสารของทีราโนอยู่หลายเท่า
ตูม ตูม ตูม!!!เสียงปะทะกันของศาสตราวุธดังขึ้นมาเป็นระยะจากการประลอง บัดนี้ท้องฟ้าได้กลายเป็นสีดำสนิทไปเสียแล้ว
“งั้นแกคงต้องเจอกับไม้ตายสุดยอดของข้าแล้วสินะ ย้าก ท่าไม้ตาย‘ราตรีเขมือบอสูร’!!” ร่างของแฟนธ่อมอยู่ท่ามกลางแสงที่ส่องมาจากพระจันทร์ บัดนี้ร่างของนักฆ่าแห่งซิมโบลใช่ว่าจะมีเพียงหนึ่งแล้ว จากหนึ่งกลายเป็นสิบ ร่างแยกแต่คนละคนถือเคียว’เครเซนต์ คิล’ไว้ทุกคน ยังไม่ทันที่เดธจะได้กระพริบตาร่างทั้งสิบก็พุ่งเข้าหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว ร่างแยกแต่ละคนรุมฟันใส่เป้าหมายอย่างบ้าคลั่ง พอเห็นว่าร่างของเป้าหมายใกล้จะตายแล้วจึงคลายมนต์แยกร่างออก แต่ท่าไม้ตายนี้ยังไม่จบ ท้องฟ้าสีดำรวมตัวกันเป็นมังกรทมิฬ ร่างของมังกรยักษ์นั้นตรงเข้ามาเขมือบลีโอนิคเข้าในปากอันมหึมาของมันทันที
“อ๊าก” เดธร้องออกมาดังลั่น แล้วร่างของหล่นตุ้บลนมาบนพื้นของลานประลอง ยังดีที่ทีราโนรับเอาไว้ได้ไม่งั้นลีโอนิคก็คงจะไปหายมบาลนานอน
ท้องฟ้ากลับมาเป็นช่วงกลางวันอีกครั้ง แสงแดดอ่อนๆส่องแสงลงมาบนสนามทำให้ดูอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง ผู้ชมทั้งสนามโวยวายกันเป็นยกใหญ่เพราะคิดว่าเด็กหนุ่มวัยรุ่นของหมู่บ้านจะเป็นอัตรายหรือไม่ ความจริงแล้วที่มังกรทมิฬเขมือบเข้าไปนั้นคือจิตวิญญาณที่ชั่วร้ายของเดธแล้วสะกดไว้ในเคียวประจำกายของแฟนธ่อม เมื่อไนท์มาสเตอร์ได้ชี้แจงดังนี้แล้วชาวบ้านทุกคนก็โล่งอกกันเป็นยกใหญ่
ลีโอนิคตื่นขึ้นมาจากภวังค์แล้ว สีหน้าของเขาตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากเด็กปัญญาอ่อนเอาเสียเลย เขารู้สึกพิศวงในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง แล้วร่างสูงก็กระโจนเข้าหาแฟนธ่อมอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้นกับข้าเหรอครับ ข้าจำอะไรไม่ได้เลย แล้วอย่างนี้ข้าจะสอบผ่านหรือเปล่า” เขาถามผู้สูงขั้นกว่าอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเริ่มจะซีดเผือด แล้วเสียงของหัวหน้าไนท์มาสเตอร์ก็ดังขึ้น
“เจ้าถูกวิญญาณจอมมารเข้าสิง ไม่สิ วิญญาณของจามมารในร่างเจ้าตื่นขึ้นมาแล้วต่างหาก” เมื่อได้ยินดังนี้ลีโอนิคแทบจะไม่เชื่อหูของตัวเองว่าเขาเนี่ยนะ จะมีวิญญาณของจามมารอยู่ในร่าง
“เรื่องนั้นไม่มีทางเป็นไปไม่ได้น่า ตระกูลของข้าเป็นตระกูลธรรมดา ไม่มีทางที่ข้าจะมีพลังของจอมมารอยู่ในร่างนี่นา” ลีโอนิคโต้แย้งออกมาอย่างไม่มีเหตุผล แต่พอได้ยิน
แฟนธ่อมพูดสรุปเรื่องของเขาลีโอนิคก็เปลี่ยนความคิดได้
“เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องห่วงไปหรอก เพราะว่าข้าได้สะกดมันไว้ในเคียว’เครเซนต์ คิล’นี้ไว้แล้ว ส่วนเรื่องที่เจ้ามีพลังของจอมมารนั้นทางพวกข้าจะสืบหาให้เองแล้วกัน” ลีโอนิคก้มหัวลงเป็นเชิงขอบคุณ พอได้ยินสิ่งที่แฟนธ่อมพูดอีกครั้งลีโอนิคก็ดีใจอย่างอดไว้ไม่ได้
“เจ้าสอบผ่านแล้วล่ะ ความมุ่งมั่นของทำให้เจ้าสอบผ่านพยายามเข้าล่ะ” เขาเว้นช่วงให้ลีโอนิคได้ดีใจสักพักแล้วจึงพูดต่อ “งั้นก็เอาเป็นว่าลีโอนิค เซอร์คัสได้เลื่อนขั้นจากนักดาบเป็นอัศวินแล้ว แล้วเขาก็สามารถเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆได้อย่างอิสระด้วย ข้าในฐานะที่เป็นหัวหน้าของกลุ่มไนท์มาสเตอร์ขอมอบเข็มกลัดอัศวินพิเศษนี้ให้กับลีโอนิคแสดงว่าเขาได้เป็นอัศวินแล้ว” พูดจบก็ติดเข็มกลัดสีทองรูปดาบ ตรงกลางดาบมีรูปตัว”K”สลักไว้อยู่ พอหัวหน้าไนท์มาสเตอร์ติดเสร็จเสียงเฮก็ดังขึ้นอีกที
“ขอบพระคุณมากครับ ข้าจะเป็นลอร์ดไนท์ให้ได้ ข้าสัญญา” ลีโอนิคตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาแห่งความยินดี
ชาวบ้านต่างก็ร้องไห้ตามไปด้วย แม้แต่ทีราโนผู้เลือดร้อนก็ยังร้องให้กับเขาไปด้วย(ที่ร้องไห้ไม่ใช่อะไรหรอกเขาเสียดายเงินเสียมากกว่า)
เหล่าไนท์มาสเตอร์ทุกคนกล่าวแสดงความยินดีให้กับอัศวินคนใหม่อยากซาบซึ้ง ส่วนทีราโนก็มอบเงินรางวัลห้าร้อยพิทให้ตามสัญญา เขายังเสียใจกับมันไม่หายแม้ว่าเรื่องราวจะผ่านมาหลายหน้าแล้วก็ตาม
“ขอให้โชคดี ลีโอนิค เดอะ ไนท์ ออฟ เทีย-เทีย!”ไนท์มาสเตอร์ทั้งสี่พูดพร้อมกัน ใจของลีโอนิคเต้นระรัว นับจากนี้เป็นต้นไป เขาคืออัศวินแล้ว!
เด็กหนุ่มวัยสิบห้าพยักหน้ารับคำพร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความสำเร็จ น้ำใสๆไหลออกมาจากตาเด็กหนุ่มอย่างบ้าลั่ง ‘สำเร็จแล้ว’เขาพูดในใจ แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลต่อไปอย่างไม่ขาดสาย
เด็กสาวคนหนึ่งซึ่งแอบมองลีโอนิคอยู่ในตึกสูงใหญ่ก็พลอยดีใจกับอัศวินหนุ่มผมดำไปด้วย “ต้องไปให้รางวัลกันซะหน่อยแล้ว” เธอพูดอย่างดีใจแล้วเดินลงมาข้างล่างด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่น
ความคิดเห็น