Help me now!! ช่วยฉันทีสมการรักนี้แก้ไม่ออก

ลำดับตอนที่ #9 : จัสติน”พี่ชายสุดที่เลิฟมาแล้วจ้า”

M U S I C CAFE : LUN LA
CRY.q                                                                จัสติน”พี่ชายสุดที่เลิฟมาแล้วจ้า”

                         

ร่างสูงของชายหนุ่มที่กำลังพยายามปีนข้ามรั้วเข้ามาในอณาเขตของโรงเรียนautumn school ชายหนุ่มยิ้มอย่างมืออาชีพเพราะใช้เวลาไม่เกิน5นาทีก็สามารปีนผ่านรั้วโรงเรียนของน้องสาวของตนที่เรียนอยู่ในโรงเรียนนี้ที่รั้วสูงเกือบๆ3เมตรพร้อมกับลวดหนามที่โดนเค้าตัดทิ้งไปเรียบร้อยแล้ว

แต่ก็ยังไม่สามารถหลุดพ้นจากสายตาของกรรมการคุมกฎที่กำลังจ้องมองเค้าอยู่หลังพุ่มไม้ฟิลลิปต์จ้องมองชายหนุ่มผมสีบลอนทองอ่อนกับชุดนักเรียนถ้าจำไม่ผิดมันเป็นชุดเครื่องแบบของ winterschoolนิตอนนี้มันกับหลุดหลุ่ยไม่เหลือคราบเครื่องแบบเลยสักนิด

“ยัยจัสมินจะเป็นไงบ้างเนี่ย” ผมสบถและครุ่นคิดนึกถึงเมื่อวานที่ป้านิ่มเล่าเหตุการณ์ทุกๆอย่างให้ผมฟังพ่อนะพ่อทำไมทำแบบนี้เหอะพูดไปก็สงสารจัสมินขึ้นมาซะแล้วสิถ้าไม่ติดว่ายัยป้าโหดนั่นไม่สบายละก็ผมมาหาจัสมินตั้งนานแล้วแล้วฉันจะไปยังไงวะเนี่ยจะมาหาน้องทันทีก็ไม่ได้เตรียมตัวเลยสิเรา ผมจัดการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาจัสมินแต่ว่า

”พึ่บ” เท้าของใครไม่รู้เตะโทรศัพท์ของผมกระเด็นออกไปนอกโรงเรียน นั่นมันโทรศัพท์ที่ผมสั่งทำขึ้นพึ่งได้มาเมื่อวานนี้เองติดตั้งระบบโปรแกรมการแฮกข้อมูลการ เจาะรหัสผ่านพร้อมทั้งเครื่องสะเดาะกลอนประตู สามารถโทรได้โดยใช้สัญญานดาวเทียม ณ วินาทีนี้ผมเข่าอ่อนลงเลยนั่นมันเกือบล้านเลยนะใครกันมันกล้าทำอย่างนี้ไหนจะเบอร์กิ๊กแต่ละคนที่ผมอุส่าห์ไปตาจีบ เชี่ย-แม่ง เจ้าของตีนมันเป็นใครวะหลังจากผมมองโทรศัพท์ที่ล่องลอยไปไกลอย่างทำใจได้ผมก็ไม่ลืมจะจดจำหน้าของผู้ที่ทำให้โทรศัพท์ผมล่องลอยไปในอากาศ ใครพูดอะไรไว้ผมไม่จำ แต่การกระทำผมผมจำแม่นเลย

”คุณเป็นใครกัน” ชายหนุ่มที่มีใบหน้าเข่งครึมเอาจริงอาจังพูดพร้อมยืนกอดดก

”ฉันต้องถามแกมากกว่าไหมว่าแกเป็นใครถึงมาเตะโทรศัท์ของฉันจนลอยกลายเป็นขนนกเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศนั่นมัน EX-LAMBOรุ่น2T5ที่แพงหูฉี่เลยนะเว้ยแล้วแกไอ้หัวดำแกกล้ามาทำของจัสตินผู้หยิ่งใหญ่คนนี้ได้ไงฮะ ไอ้บลา บลาบลา.................................. ”.คำพูดหยุดลงพร้อมเสียงกุญแจมือดังคลิ๊กที่เกิดขึ้นรวบมือที่2ข้างของผมย่างแน่นหนา

"ผมว่าผมต้องพาคุณไปสงบสติอารมณ์ก่อนดีไหมแล้วเราค่อยคุณกันทีหลังส่วนเรื่องโทรศัพท์คุณผมจะรับผิดชอบให้"คำพูดของฟิลลิปต์ไม่ได้เข้าหูของจัสตินแม้สักนิดเดียวในใจตอนนี้ของเขาหายใจออก-เข้าก็เป็นโทรศัพท์ไปหมดแล้ว

....................40นาทีผ่านไปในห้องกรรมการคุมกฎ..................................

”คุณมาหาจัสมิน” ฟิลลิปต์พูดอย่างตัดขาดหลังจากที่รู้ว่าหนุ่มคนนี้มาหาจัสมินเขาก็นึกขึ้นได้เลยว่าชื่อจัสตินเป็นชื่อที่หญิงสาวชอบเพ้อบ่อยๆ

” เออ รู้จักใช่ไหมถ้ารู้ก็รีบพาไปเร็วๆเลย ไม่งั้นแกจะโดนตีนฉันกระแทกหน้าหล่อๆของแกแน่”

 ”ผมจะโทรถามจัสมินให้คุณรอสักหน่อยแล้วกัน” ฟิลลิปต์พูดพร้อมกดโทรศัพท์ไปหาจัสมินสายตาของจัสตินอดสังเกตโทรศัพท์ของฟิลลิปต์ไม่ได้ก็มันรุ่นมัน EX-LAMBOรุ่น2S7นี่ทำไมคนอย่างมันถึงมีของอย่างนี้ได้พูดไปหน้าตาของมันก็คุ้นๆอยู่เหมือนกันไม่นานนักประตูก็ถูกเปิดโดยหญิงสาวผมสีแดงเพลิงที่วิ่งมาด้วยความกระหืดกระหอบวิ่งมาสวมกอดพี่ชายตนเองที่คิดถึงเหลือเกินไม่ว่าเธอและพี่จะอยู่ห่างไกลกันขนาดไหนแต่พี่ชายก็ยังห่วงเธออยู่ตลอดจัสตินสวมกอดจัสมินกลับอย่างคิดถึงสายตากวาดไปทั่วร่างกายของหญิงสาวที่ตนรักกว่าชีวิต

”พี่จัสตินมาได้ไงคะ”

”โดดเรียนมาและทำไมถึงผอมลงอย่างนี้ละมินไม่กินข้าวเช้าอีกแล้วใช่ไหม” บทสนทนาระหว่างจัสตินกับจัสมินทำให้ฟิลิปต์แอบฟังอย่างเงียบๆและแอบเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้พอพี่มาและเค้ากลายเป็นหมาหัวเน่าเลยซิแต่ว่าเธอผอมลงไปจริงๆหรอชายหนุ่มคิดตามมองไปที่ร่างของจัสมินทันที

”เย็นนี้ว่างไหมจ๊ะ” จัสตินถามผู้เป็นน้อง

”มินนะว่างคะแต่ว่ามีอะไรหรอคะ”

”จะชวนไปเที่ยวผับของไอ้ซีพายมันไปปะ”

”ไปคะ/ไม่ไป” คำตอบที่ออกมาจากของฟิลลิปต์ทำให้จัสตินหันไปมองฟิลลิปต์

”นี่แล้วแกเสือ_อะไรด้วยละ”

”จัสมินอยู่ในการปกครองของผมถ้าเธอจะไปไหนผมต้องไปด้วย”

”เหอะ!เหตุผลงี่เง่านี่มันน้องฉันแกไม่จำเป็นต้องสอด เสือก สะเออ ตอแหล มายุ่งใจปะ” จัสตินพูดพร้อมเอาลิ้นดุนกระบุ้งแก้มอย่างกวนๆ

”อ้อ ไอ้ผมก็ไม่อยากจำเป็นต้องสอด เสือก สะเออ ตอแหลมายุ่งหรอกแหม...แต่ว่าคนไปผับเค้าไปทำอะไรกันน้า .........นั่งสมาธิ ถือศีล กินเจ หรือเดินจงกรมละ หรือว่าแต่งตัวโป๊ๆยั่วผู้ชายสุดท้ายจบที่ม่านรูดอะไรทำนองนี้ปะ” ฟิลลิปต์พูดพร้อมกระดิกเท้าขึ้นลงให้จนจัสตินหัวเสียพร้อมกับเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถามว่าหรือที่เค้าพูดมันไม่จริง

”ฉันดูแลน้องได้” จัสตินพูดขึ้นพร้อมกำหมัดแน่น

”ผมรู้แต่ว่าถ้ามันเกิดเรื่องขึ้นมามันจะเดือดร้อนมาถึงผมได้ ”ฟิลลิปต์พูดปดออกไปจัสมินที่รอฟังเหตุผลอยู่อารมณ์เสียขึ้นมาทันทีฟิลลิปต์ในวันนี้กวนประสารทและปากหมาเหลือเชื่อ

”เหอะ!ตีสองหน้ายังไงฉันก็จะไปและไม่ต้องห่วงไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมันจะไม่เดือดร้อนไปถึงนายแน่” ระหว่างที่บุคคลทั้งสามคนกำลังยืนเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายบุคคลที่4ก็ปรากฏณ์ขึ้นจะเป็นใครไปได้อีกนอกจากฟาโรห์ที่เข้ามาในจังหวะที่มวยนอกจอกำลังจะเริ่มพอดี

”อ้าวฟาโรห์มีไรจ๊ะวิ่งมาถึงนี่เลย” จัสมินถามขึ้นเพื่อทำลายบรยากาศขุ่นมัวในห้องนี้

”ผมเก็บไอ้นี่ได้แต่ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนเลยจะเอามาฝากไว้ให้พี่ชายตามหาตัวเจ้าของให้หน่อย” ฟาโรห์พูดพร้อมชูมือถือ EX-LAMBOรุ่น2T5ของจัสตินขึ้นทำให้จัสตินรีบคว้ามันมาจากมือของฟาโรห์และตรวจเช็กสภาพเครื่องทันทีมันยังปลอดภัยดีอยู่ ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งอก

”นายชื่อฟาโรห์ใช่ไหมขอบใจมากฉันชื่อจัสตินเป็นพี่ชายของจัสมินเองว่าแต่นายเหอะทำไมไปเรียกไอ้หัวดำนั่นว่าพี่ชายละดูไม่น่านับถือสักนิด” จัสตินพูดพร้อมแสยะยิ้ม

“เอ่อครับก็พี่เค้าเป็นพี่ชายแท้ๆของผมนิครับ”

“อ้อหรอไม่เหมาะสมกันเลยเนาะ” จัสตินพูดพร้อมเห็นสายตาของฟาโรห์ที่มองไปที่จัสมินแหมๆๆๆสายตาแบบนี้ทำไมเขาจะดูไม่ออกละว่าไอ้น้องคนนี้มันชอบจัสมิน

“นี่ฟาโรห์ฉันมีเรื่องคุยกับนายหน่อยพอว่างปะไม่เกิน5นาทีรับรองไปคุยกันข้างนอกก็ได้”

“เอ่อครับพี่จัสติน” ฟาโรห์พูดพร้อมเดินออกไปคุยจัสตินขางนอก

“ชอบจัสมินหรอน้องชาย” จัสตินพูดตรงไปตรงมาอย่างไม่มีอ้อมค้อมทำให้ฟาโรห์หน้าแดงไปถึงใบหูทันทีนี่เป็นคำถามที่ตรงกว่าไม้บรรทัดที่เขาเคยเจอมาเลย

“เอ่อครับ” ฟาโรห์ตอบอย่างเขินอาย

“แหมไอ้เรื่องนี้เป็นผู้ชายด้วยกันฉันก็เข้าใจอยู่หรอกนะไอ้ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก”จัสตินพูด

“เอ่อครับ”

“แต่ว่านะจีบสาวทั้งทีลงทุนหน่อยดีไหม” คำถามนั้นทำให้ฟาโรห์ขมวดคิ้ว

“ลงทุน?ผมไม่มีเงินมากมายหรอกครับ” ฟาโรห์เอ่ยขึ้นนั่นทำให้จัสตินที่ยืนอยู่ส่ายหน้าอย่างระอาไอ้นี่มันไก่อ่อนจริงๆ

“การกระทำไงการกระทำสำคัญที่สุดเลยรู้ไหม”

“อย่างไงหรอ”

“คือว่าอย่างนี้นะฉันจะพาจัสมินไปเที่ยวผับซึ่งจัสมินอยากไปมากๆแต่ติดว่าไอ้ฟิลลิปต์มันไม่ยอมแต่ถ้านายพาพวกเราไปเที่ยวได้รับรองเลยนะว่าจัสมินต้องซึ้งใจนายมากแน่ๆ” สิ้นคำพูดว่านล้อมของจัสตินฟาโรห์เดินเข้าไปในห้องหยุดตรงหน้าพี่ชายที่ตนคุ้นเคย

“พี่ฟิลลิปต์ไปเที่ยวผับกันเถอะนะจะได้พักผ่อนบ้างไง” ผู้เป็นน้องอ้อนวอน

“นี่แกก็จะช่วยจัสมินอีกคนใช่ไหมไม่มีทางตราบใดที่ฉันยังอยู่ตรงนี้ไม่ว่าใครจะพูดยังไงจัสมินก็ห้ามไปสถานที่นั้นเด็ดขาด” สิ้นคำพูดของฟิลลิปต์ ฟาโรห์ประนมมือไว้ที่อดพร้อมพูดว่า

“สาบานเลยนะครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายจริงๆที่ผมจะทำแบบนี้แต่ระหว่างพี่ชายปัจจุบันกับพี่เขยในอนาคตผมขอเลือกพี่เขยก่อนและกันนะครับ” สิ้นคำพูดของฟาโรห์สันมืออันแข็งแกร่งของเด็กหนุ่มฟาดเข้าที่คอของฟิลลิปต์จนหมดสติไป

“เอางี้เลยหรอนายใจถึงมากเลยนะ” จัสตินพูด
“แหะๆเรารีบมัดพี่ฟิลลิปต์และขังไว้ที่รถและรีบไปกันเถอะครับ ไม่งั้นงานนี้มีตายหมู่แน่” ฟาโรห์พร้อมจัดการแผนการที่ตนวางไว้โดยไม่รู้เลยว่าตนเองถูกหลอกใช้และคนอย่างจัสตินไม่มีอะไรที่น่าเชื่อถือเลยสักนิดมันก็เหมือนเพียงลมปากที่หาความจริงไม่ได้ จัสตินแสยะยิ้มเด็กสมัยนี้หลอกง่ายชะมัด จัสมินคือคนที่ฉันรักมากที่สุดถ้าใครอยากได้น้องสาวฉันไปและก็ต้องมาฟัดกันสักตั้ง………………………………..******************……………………………………..
มืด อึดอัด ร้อนฉิบหาย นี่คือความรู้สึกแรกที่ผมได้รับ ที่นี่คือ? ฟิลลิปต์ตั้งคำถามกับตัวเอง ให้ตายสิมือของเขาโดนจับมัดไว้ ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดถูกประเคนเข้ามาในหัว 
“โว้ย น่าเบื่อจริง”ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย ไม่นานเชือกที่มัดอยู่ก็คลายออกด้วยมีดพกที่ชายหนุ่มจะพกไว้ที่เอวตลอด ซึ่งใช้ปากคาบเพื่อตัดออก ทุกอย่างดูคล่องแคล่วแล้วรวดเร็วอย่างชำนิชำนาญ กระโปรงรถถูกถีบออกอย่างอารมณ์เสีย ฟิลลิปต์ดันตัวเองออกจากรถ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือ ผับใต้ดิน จัสมินต้องอยู่ในนั้นแน่ เอาไงดี  ตามไป ไม่ตามไป ตามไป ไม่ตามไป อะไรวะเนี่ยทำไมต้องมาเถียงกับตัวเอง ฉันคือคนดูแลจัสมินเพราะฉะนั้นต้องเข้าไปมีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้นจำไว้ พูดจบก็จัดการตบหัวตัวเองสัก2-3ป๊าบ ไอ้บ้าเอ้ยแกเป็นอะไรมากไหม
เนี่ย

“จัสมินๆ ๆ ๆ ๆ “ฟิลลิปต์ตะโกนเรียกจัสมินอย่าเอาเป็นเอาตายในผับที่เต็มไปด้วย แสง สีเสียง ที่เต็มไปหมด และแล้วหัวใจชายหนุ่มก็เกือบหยุดเต้น จัสมินไม่ใช่หรอบ้าน่านั่นมันนางฟ้าชัดๆ จะเป็นไปได้ไงทำไมเธอ.....ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก ก็จะให้ทำไง ภาพจัสมินอยู่ในเกาะอกสีแดง โชว์อกอันอวบอิ่ม ความยาวของชุดนี้สั้นจนน่าใจหาย ผมสีแดงเพลิงม้วนเป็นลอนจัดแต่งอย่างสวยงาม ริมฝีปากถูกเคลือบด้วยลิปกลอส สีชมพูเข้ม ส้นสูงสีแดงที่ถูกเลือกมาอย่างดี ให้ตายเหอะ ชายหนุ่มสัมผัสได้กลับคำว่าหัวใจวายตายเฉียบพลัน นี่มัน
ทรมานกันชัดๆ ก่อนที่ความคิดชั่วร้ายจะเข้าปกคลุม เสียงแหลมๆคล้ายไซเรนเตือนภัยดังขึ้น ไฟสีแดงถูกสาดกระทบไปทั่วทุกที่ อย่างกับมีอันตรายเกิดขึ้น ผู้คนวิ่งกันจนวุ่นวาย สิ่งแรกทสมองสั่งคือ จัสมิน ไม่นานร่างของหญิงสาวผมเพลิงแดงถูกกระชากมาอยู่ในอ้อมแขนของฟิลลิปต์อย่างง่ายได้ 

“ฟิลลิ...”คำพูดขาดหายไปพร้อมกับมือที่ประทับลงริมฝีปากปากอวบอิ่มของจัสมิน
“เงียบก่อนนะ” สิ้นคำพูดของฟิลลิปต์อ้อมแขนอันแข็งแกร่งช้อนตัวจัสมินขึ้นอุ้มพร้อมกับวิ่งออกไปข้างนอก 
“ฟิล วางฉันลงก่อนฉันจะรีบไปช่วยพี่ชายกับเพื่อนฉัน “ฟิลลิปต์ก้มลงมองร่างของหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมอก พร้อมมองไปที่จัสติน ซึ่งตอนนี้กำลังโดนล้อมด้วยคนเกือบ10คนในนั้นมีหญิงสาวผมสีบลอนทองและที่สำคัญในนั้นมีน้องเค้าด้วย ซึ่งตอนนี้กำลังต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างของจัสมินถูกวางลงกับพื้นพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำของฟิลลิปต์ที่ถูกถอดส่งมาให้จัสมิน
“ไม่เอาฉันไม่ใส่ “จัสมินพร้อมกับจะเดินไปช่วยพี่ชายเธอ 

“นี่จำไว้นะ ถ้าไม่ใส่ก็อย่าหวังจะได้ไปช่วยใครเลย” สิ้นคำพูดของของฟิลลิปต์จัสมินนำเสื้อคลุมมาสวมอย่างง่ายดาย ความรู้สึกอย่างแรกเลยคือ หนัก!!ไม่นานเธอก็มาอยู่กับพวกพี่ชายเธอซึ่งมีซีพายที่กำลังต่อสู้อยู่ กับพี่ชายเธอซึ่งตอนนี้ฟิลลิปต์ก็ช่วยจัดการไปบ้างแต่ว่ายังไงก็ไม่ไหวอยู่ดี
“เฮ้ยไอ้หัวดำพาน้องฉันหนีไปก่อน เร็วๆเลยน้องชายแกก็ด้วยเดี๋ยวทางนี้พวกฉันจัดการเอง”
“ไม่นะแล้วพี่ละ” ฉันพูพร้อมมองไปที่จัสตินที่กำลังกระทืบคนอยู่
“ไปก่อนสิวะโธ่เว้ย ซีพายบอกแล้วใช่ไหมให้เลิกสร้างศัตรู ดูดิเต็มร้านแล้ว SHIT! ” จัสตินพูดพร้อมกระทืบคนที่อยู่ใต้เท้าและจัดการรายต่อไป

“อะไรวะ มันมาเองเหอะ ดูดิตู ขาดทุนหมดฉันเพิ่งลงทุนซื้อโต๊ะใหม่มา มันพังซะเละหมดเลย ไอ้เวรเอ้ย” ซีพายพูดพร้อมต่อยเข้าหน้าท้องของศัตรูจิกหัวเขกกับโต๊ะจนเลือดอาบ
“ไปเร็วจัสมินแกด้วยไอ้ฟาโรห์ใส่เกียร์หมาด่วนเลยเราไม่มีเวลาแล้ว” พูดจบฟิลลิปต์แบกร่างจัสมินขึ้นบ่าโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องและแรงทุบตีของจัสมินเลย
“ไปทางไหนดีพี่ “ฟาโรห์พูดพร้อมมองตรอกซอยข้างหน้าที่ซับซ้อนไปหมด
“ฟังนะเลี้ยวซ้ายเดินตรงไป40ก้าวแล้วเลี้ยวขวาจะเจอห้องเช่าเข้าไปที่ห้อง401เอานี่กุญแจส่วนจัสมินไปกับฟาโรห์ก่อน ฉันจะไปช่วยทางนู้นจำไว้นะ ห้ามเปิดเด็ดขาดจนกว่าฉันจะกลับมา” ทุกคนต่างแยกย้ายไปตามแผนที่วางไว้ จัสมินมองแผ่นหลังของฟิลลิปต์ที่ค่อยๆหายไปเรื่อยๆตามระยะทาง ทำไมกันหัวใจมันถึงโหวงอย่างนี้อย่างกับจะไม่ได้เจอกันอีก
“ไปเหอะพี่จัสมิน” 
“อืม”

...............ทางด้านของซีพาย…………………………………………..

“แกกลับมาทำไมวะแล้วน้องฉันละ” จัสตินเอ่ยถาม พลางเตะต่อยอย่างชำนาญ
“ไม่ต้องห่วงฟังนะ ฉันจะรีบเคลียให้มันจบๆแบ่งเลยคนละ10เลือกเอา ครบจำนวนแยกย้ายกลับ” จัสตินอดกระพริบตาถี่ๆไม่ได้ มันกล้าดียังไงมาสั่งฉัน
“โอเคตกลงตามนั้น” ซีพายพูดพร้อมเตะข้อเท้าฝ่ายตรงข้ามให้ล้มลงเป็นอันว่าเกมส์ เริ่ม 10คนของเธอค่อยทยอยหน้ากันเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ส่วนฟิลลิปต์ตอนนี้กำลังหักบิดมือคู่ต่อสู้จนร้องลั่น ใช้เข่ากระแทกหน้าจนหงาย เสริมด้วยเท้าที่กระแทกไปยังช่องท้อง อย่างแรง จนคู่ต่อสู้ยกมือกุมท้องอย่างขอชีวิต ฟิลลิปต์ไม่มีคำสงสาเลยแม้แต่นิดกับกระทืบย้ำจนเกือบปางตาย แล้วจึงหยุด หลังจากนั้นมีดพกสองอันถูกกำไว้ในมือทั้งสองข้าง มีดถูกสลับใช้ได้ถูกต้องตามสถานการณ์บางครั้ง ก็หมัด มีด ศอก เข่า และสุดท้ายก็จบด้วยท่าทุ่มฟาดหลังกับโต๊ะแก้ว 
จนเศษกระจกแตกระเอียดอย่างช่วยไม่ได้ คู่ต่อสู้ล้มลงจมกับกองเลือดแล้วอย่างน่าเวทนา ทางด้านจัสตินกำลังก่นด่าถ้อยคำหลายประเภท เพื่อระบายอารมณ์ออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อยไม้หน้าสามถูกฟาดเข้าศีรษะของฝ่ายตรงข้ามอย่างแรงจนเลือดไหลพร้อมกับหมัดหนักๆที่เสยเข้าตรงโหนกแก้มอย่างแรงทำให้ อีกฝ่ายแทบสิ้นใจแล้วลงไปกองกับพื้นอย่างหมดแรง ส่วนซีพายผู้หญิงคนเดียวในทั้ง3ที่ปล่อยหมัดแบบไม่อั้นใส่คู่ต่อสู้อย่างกับแค้นกันมาชาติปางก่อน สู้นสูงสีดำถูกตบเข้าหน้าฝ่ายตรงข้ามจนมึนงง แต่ซีพายก็ไม่รอโอกาสจัดการสาดรองเท้าส้นสูงใส่
อีกครั้งจนรองเท้าราคาแพงของเธอหักออกอย่างง่ายดายไม่นานเกมส์ของซีพายก็จบลง เพราะที่เหลือลูกน้องเธอมาจัดการให้ส่วนฟิลิปต์และจัสตินก็คงยังสู้ต่อไปจนห้ามไม่อยู่ ซีพายหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบมองไปที่ฟิลลิปต์ ที่จัสตินมันเล่าให้ฟัง อดทึ่งไม่ได้นั่นมัน ท่ายากๆทั้งนั้นเลยไอ้นี่ไปหัดมาจากไหนแล้วมีดพกที่ถูกกำไว้ทั้งสองมือทุกอย่างทำงานประสานกันได้อย่างดิบดีราวกับว่ามันเป็นของคุ้นเคย ขนาดเธอเป็นหัวหน้ามาเฟียยังทำได้ไม่คล่องขนาดนี้เลย ไห้ตายสิหมอนี่เป็นใครกันแน่ สายตากวาดมองใบหน้าฟิลลิปต์อย่างละเอียด จะว่าไปมันก็หน้าคุ้นนะ ใครกันหว่า ไม่นานนัก10คนของฟิลลิปต์ก็จบลงและแน่นอนทุกคนอาบเลือดหมด บนหน้าของฟิลลิปต์ไม่มีความสงสารเลยสักนิดมีแต่ความกระหายที่ไม่หยุดสิ้น รู้สึกได้คำเดียวเลยว่าน่ากลัว ส่วนจัสตินนะหรอ ยืนหอบหายใจพร้อมกับคำก่นด่าออกมามากมายอย่างกับเป็นพจนานุกรมรวบรวมคำด่าไม่นานนักพายุก็สงบลง จัสตินรีบไปหาจัสมินทันที ส่วนฟิลลิปต์ เธอขอรั้งตัวไว้ก่อน

“เก่งนิ สมกับเป็นหัวหน้ามาเฟีย” ฟิลลิปต์พูดขึ้นกับซีพาย
“นายรู้? แหมแต่คงไม่เก่งเท่านายหรอกมั้ง คาราเต้สายดำเลยนิ นี่ยังไม่รวมถึงท่าจับมีดของนายที่คล้ายกับพวกซามูไรญี่ปุ่น การเคลื่อนเท้าแบบ boxingด้วยและก็ปืนพกสองกระบอกที่ซ่อนไว้ตรงต้นขา และข้อเท้า ทังที่นายมีปืนแต่กลับไม่ใช้เป็นเพราะว่านายกำลังปิดบังบางอย่างอยู่ใช่ไหมนะถ้าเทียบกับของฉันละก็นับว่าฉันนี่อ่อนหัดมากม๊าก ถามจริงเหอะ นายเป็นใครกันแน่ ถึงนายจะเป็นกรรมการคุมกฎ นายไม่ก็น่าจะเก่งขนาดนี้ ถูกไหม” ซีพายพูด พ่นควันบุหรี่อออกมาอย่างใจเย็นเพื่อรอคำตอบ ใบหน้าที่สลดลงของฟิลลิปต์ ทำให้ซีพายเลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ฉันก็แค่คนธรรมดา” ฟิลลิปต์ตอบ นั่นทำให้คิ้วของซีพายขมวดเข้าหากันสิ้นคำพูดของฟิลลิปต์ ซีพายหยิบปืนขนาดพกพาสีดำออกมาจากต้นขาด้านในพร้อมเตรียมลั่นไก
ปัง! ลูกกระสุนโดนยิง ออกไปแบบรวดเร็วพุ่งตรงไปยังต้นแขนขวาของชายหนุ่ม ชายหนุ่มได้แต่หลับตารอผลกรรม แต่ทว่าความสงสัยก็เกิดขึ้น
“ทำไมไม่ฆ่าฉันละ ดูแล้วเธอยิงปืนแม่นจะตาย เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ที่เธอยิงเมื่อกี้มันแค่ถากๆเท่านั้นเอง” ฟิลลิปต์พูดพร้อมมองไปที่ต้นแขนของตนเองที่มีของเหลวสีแดงข้นไหลออกมาส่วนลูกกระสุนไปนอนกองลงที่พื้น โดยไม่ฝังในร่างกายของตน
“เอาเหอะ ไม่ว่านายจะเป็นใคร ฉันไม่สนหรอกแต่อย่าเอาจัสมินไปเสี่ยงด้วยและกัน อย่างน้อยฉันก็รู้ว่านายคงอยากปกป้องจัสมินมากกว่า เพราะเสื้อที่นายให้ไปมันเป็นเสื้อกันกระสุนนิ ซึ่งถ้าเป็นคนที่หวังร้ายละก็เขาคงจะไม่ให้ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างยัยจัสมินก็เป็นได้ เพราะฉะนั้นจะทำอะไรก็รีบ ทำ ก่อนจะไม่มีเวลา ส่วนที่ฉันยิงนายก็เพื่อสร้างหลักฐาน นายสู้กับมาเฟียแต่ไม่บาดแผลสักนิด จัสมินคงสงสัยแน่ๆขนาดไอ้ติน ยังโดนแทงเลย เพราะฉนั้นแผลนี้จะช่วยกลบเกลื่อนได้

”ขอบใจ แต่ฉันจะบอกให้นะว่า ไม่มีหรอกเวลา ของพรรค์นั้นมันหมดไปตั้ง2ปีก่อนแล้ว ทุกอย่างมันจบแล้วละ” ฟิลลิปต์พูดพร้อมเดินออกไปจากร้าน ในมุมๆหนึ่งที่ไม่มีใครสังเกต ภาพในอดีตถูกฉายขึ้น น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ขังเขาอยู่ในวังวนแห่งความเจ็บปวด วังวนที่จะมีแต่ความตายเท่านั้นที่จะพรากมันไปได้
ไม่ว่าใครก็ตามที่ก้าวเข้ามาในชีวิต จะไม่มีใครรู้อะไรมากไปกว่านี้ แค่นี้ก็เกินพอแล้วแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตเพื่อให้ความลับยังเป็นความลับเขาก็ยอมเสี่ยงโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย