คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันแห่งความเงียบเหงา
น่าเบื่อๆๆๆ ฉันบ่นพึมพำอยู่ในห้องพยาบาลฉันมาอยู่ที่ได้ไงนะหรอแอบแกล้งป่วยและมานอนเล่นที่นี่นะสิวันนี้ไม่รู้ว่าไปไหนกันหมดทั้งเนย,บราซิล,เบนซิลมันเลยทำไห้ฉันเบื่อโลกฉันนอนเซ็งๆแบบนี้มาได้3ชั่วโมงและไปไหนดีหว้าและแล้วความคิดที่ดีเลิศก็บังเกิดขึ้นในสมองใช่แล้วโดดเรียนดีกว่าไหนๆก็จะไม่มีอะไรทำแล้วฉันเก็บของและเดินออกจากห้องพยาบาลมาด้วยความเร็วแสง(เว่อ)และจัดการมองๆๆๆหาทางปีนออกจากโรงเรียนกำแพงและกันฉันพยยามมองหากำแพงที่ไม่มีลวดหนามอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจปีนขึ้นไป
ฮวบ
“ทำอะไรของเธอ.....โดดเรียนหรือไง” นั่นทำไห้ฉันหันไปมองข้างล่างของฝั่งนอกโรงเรียนมองเห็นฟิลลิปต์ที่ตอนนี้สวมเสื้อเครื่องแบบผู้ป่วยอยู่
“ฟิลลิปต์มาอยู่ที่นี่ได้ไง” ฉันกระโดดลงไปหาฟิลลิปต์ทันที
“เหอะคนอย่างเธอฉันไม่อยู่สักนาทีจะไม่ก่อเรื่องได้ไหม”
“ใครก่อเรื่องอะไรนายเหอะหนีออกจากโรง พยาบาลมาหรือไง”
“นั่นมันเรื่องของฉันส่วนเธอมานี่” นายฟิลลิปต์จับแขนฉันลากมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียน
“อะไรเนี่ย”
“พาเด็กโดดเรียนมารับโทษ”
ไม่นานประตูก็เปิดออกนายฟิลลิปต์เดินเข้าไปเหลือแต่ฉันที่ยืนกอดอกและไม่ยอมเดินตามไปด้วย
“จะมาดีๆหรือว่าจะไห้ฉันอุ้มมา”
“นี่นายขู่ฉันหรอ”
“เรียกว่าเตือนจะดีกว่านะ”
“ไม่”
“แน่ใจ”
“ฉันแน่ใจ” ฉันตอบด้วยเสียงหนักแน่นแต่ทว่าอยู่ๆร่างฉันถูกยกขึ้นแล้วพาดไว้บนบ่าของนายฟิลลิปต์
“หึๆแล้วมาดูกันว่าเด็กโดเรียนอย่างเธอฉันจะทำอะไรได้บ้าง” หลังจากฉันร้องตะโกนโวยวายจนเหนื่อยร่างของฉันก็ถูกนำมาห้องกรรมการคุมกฎอีกแล้วและถูกวางลงกับเก้าอี้
“นายมันป่าเถื่อน รุนแรง โหด อัมหิต ไม่มีจิตใจ”
“หึ จะด่ายังไงก็เชิญแต่ว่าฉันขอทราบเหตุผลที่เธอคิดจะโดดเรียนหน่อยสิ”
“ไม่มีเหตุผล” ฉันพูดพร้อมสะบัดหน้าไปทางอื่นนั่นทำไห้ฟิลลิปต์มาจับไหล่ฉันพร้อมเสยผมที่ปิดหน้าเขาอยู่ขึ้น
“เอาละวันนี้ฉันจะยกโทษไห้แต่ว่ามีครั้งต่อไปมันจะไม่โชคดีเหมือนคราวนี้แน่นอน”
“ชินายนี่มันบ่นได้โหล่เลยขนาดโดนมีดแทงยังไม่หยุดจะบ่นอีกฉันละนับถือนายจริงๆ”
“ฉันจะนอนแล้วส่วนเธอจะไปไหนก็ได้ภายในห้องนี้” พูดจบนายฟิลลิปต์ก็ล้มตัวนอนกับพื้นพรหมนั่นทำฉันล้มตัวลงไปนอนบ้างแต่ทว่านายฟิลลิปต์ดึงตัวฉันเข้าไปกอดและหันตัวไปเผชิญหน้ากับเขา
“นายทำอะไรปล่อยฉันนะ”
“ฉันป่าวทำอะไรฉันกลัวว่าเธอจะหนีฉันเลยต้องจับไว้เท่านั้นเอง” นายฟิลลิปต์พูดพร้อมหลับตาลงส่วนฉันที่ดิ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรัดแน่นข้นเลยต้องทนอยู่แบบนี้ต่อไป
“ฉันถามหน่อยสิทำไมเธอถึงทำตัวไม่สนใจใครแบบนี้ด้วย” ฟิลลิปต์เริ่มพูดทำลายความเงียบ
“ก็ไม่มีใครสนฉันและทำไมฉันต้องไปสนคนพวกนั้นด้วยละ”
“เธอต้องการกี่คนที่จะไห้เขาสนใจเธอ” นายฟิลลิปต์ถามประหลาดขึ้นๆ
“นายพูดอะไรเนี่ยมันเป็นไปไม่ได้หรอก” ฉันพูดพร้อมขำ
“ลองพูดมาสิ”
“คนเดียวฉันต้องการแค่คนเดียวนายทำไห้ฉันได้ไหมไม่ได้ใช่ไหมละ” ฉันเงยน่าขึ้นมองฟิลลิปต์เพื่อรอคำตอบแต่ว่าเขาหลับไปแล้วไห้มันได้งี้สินายนี่ประหลาดขึ้นทุกวันๆหลังจากเวลาผ่านไปไม่นานอ้อมกอดของนายฟิลลิปต์เริ่มหลวมลงฉันจึงค่อยดันตัวออกจากนายฟิลลิปต์และลุกไปนั่งเก้าอี้
“พรืด... ”เสียงเปิดประตูห้องไม่ใช่ใครเลยนอกจาก บราซิลและเนยแต่ไม่เห็นเบนซิลแหะนั่นทำไห้ฟิลลิปต์ที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา
“อ้าว...ไหงผู้ป่วยทั้งสองถึงมาอยู่ด้วยกันได้”เนยพูด
“เฮ้ยฟิลลิปต์แกยอมโดดจากโรงพยาบาลเพื่อมาหาสาวเลยหรอ” บราซิลพูดพร้อมยิ้มและเดินมานั่งที่โซฟากับเนย
“นึกว่าไม่มีแรงลุกเดินซะแล้ว” เบนซิล พูด
“ฉันออกมาจะมาถามเรื่องนักเรียนพวกนั้นไปถึงไหนแล้ว” ฟิลลิปต์พูดพร้อมมานั่งที่โซฟา
“อ๋อ ก็ไล่ออกไปหมดแล้ว” บราซิลพูด
“ดี หืม...และเธอไปขัดส้วมหรือยัง” ฟิลลิปต์พูดพร้อมตวัดสายตามาที่ฉัน
“ก็จัสมินไม่สบายฉันเลยเลื่อนไปก่อน”เนยพูด
“เธอนะหรอไม่สบายเมื่อกี้ยังยืนเถียงฉันอยู่เลย”
“เอ่อคือ”
“ถ้าฉันออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่เตรียมไปขัดส้วมได้เลย”
“T^T”
“เบนนายพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยสิออกมานานแล้วคงจะตกใจกัน”
“ได้” นั่นจึงทำไห้ฉันดีใจยังกับขึ้นสวรรค์
“ส่วนเธอไปคัดคำว่าฉันจะเป็นเด็กดีมา100คำ”
“ฉันโตแล้วนะ”
“โตแค่ตัวนะสิฉันบอกไห้ทำก็ทำ”
“อะไรนะไม่ได้ยิน” หลังจากนั้นฉันก็เดินออกมาจากห้องกรรมการคุมกฎพร้อมถีบประตูและวิ่งเลยจนมาชนกับร่างบางๆของผู้หญิงคนหนึ่งย้อมผมสีฟ้าออกเขียวหน้าตาสวยชนิดว่าฉันเห็นจนต้องตะลึงเลยทีเดียวแต่กลับเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
โทดคะเปนอะไรหรือเปล่า เอ๊ะจัสมินนี่ ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น
เอ่อคุณทำไมรู้จักฉันได้ไง ฉันถามด้วยความมึนงงแต่ผู้หญิงคนนี้ก็คุ้นหน้าแหะแต่ทำไมนึกไม่ออก
เอ่อ อืมไม่เปนไรก็ดีแล้วฉันขอตัว พูดเสร็จผู้หญิงร่างสวยก็พาตนเองวิ่งออกไปพอฉันลุกปุ๊ปก็มาเจอกับเบนซิลพอดีที่ตอนนี้กำลังยืนหอบอยู่ตรงหน้าฉัน
เห็ยเฟอร์เซียไหม เอ่อ ไม่สิ ผู้หญิงที่ร่างประมานเธอย้อมผมสีฟ้าๆเห็นหรือเปล่า
อืมรู้สึกจะวิ่งไปทางนั้นนะ
อ่า อืมขอบคุน หลังจากนั้นเบนซิลก็วิ่งตามไป
ฉันพาตัวเองมาที่สวนน้ำของโรงเรียนหลังจากที่ผละจากเบนซิลและฉันจะทำอะไรเนี่ยฉันจึงเดินไปรอบโรงเรียนเห็นเด็กนักเรียนซึ่งคาดว่าจะเป็นรุ่นน้องนั่งทำอะไรสักอย่างอยู่ฉันจึงเดินเข้าไปดูเป็นเด็กวัยรุ่นชายม.4ประมาน3คนมีแอลกอฮอล์เต็มไปหมดฉันจึงค่อยย่องๆเดิน(เหมือนสายลับ)
“ทำอะไรนะ”
“เฮ้ยพี่! ตกใจหมด”
“นึกว่ากรรมการนักเรียน”
“นั่นสินะแล้วเฮ้ยสวยวะ “หลังจากนั้นน้องทั้งสามคนก็มองมาที่ฉัน
“หน้าพี่มีอะไรหรือเปล่า” ฉันถามหลังจากน้องๆมองมาที่ฉัน
“สวย” น้องทั้งสามคนพูด
“เอ่อๆอืมพี่ชื่อไรแล้วมาที่นี่ทำไม น้องคนหนึ่งถามขึ้นฉันนั่งลงลงกับพื้นปูนมองเห็นแอลกอฮอล์เต็มไปหมด”
“เฮ้ยนี่มันเหล้านี่”
“จุ๊ๆพี่เงียบๆหน่อยสิเดี๋ยวก็ซวยกันหมดหรอก”น้องผู้ชายหน้าตาน่ารักพูดแหมก็ดูสิผิวที่ขาวจนผู้หญิงยังอายกับลักยิ้มที่แก้มจมูกที่โด่งขึ้นเป็นสันกระดูกริมฝีปากบางเฉียบบวกกับผมสีควันบุหรี่แว่นสีเหลืองตัดกบกรอบหน้าเป็นอย่างดี
พี่ขอกินด้วยสิ
มันจะดีหรอเอ่อผมชื่อฟาโรห์ น้องที่น่าตาน่ารักพูดแนะนำตัว
น่านะน้องพี่ไม่ได้กินมานานแล้ว
อืม ก็ดีเหมือนกันผมเห็นใจพี่สวยกินได้ตามสบายเลยคับ
ผ่านไป2 ชั่วโมง
สภาพแต่ละคนช่าง
พี่ไม่มาวววววววววสักทีหรอออออออออออ
พี่คอแข็ง55+ไม่มาวหรอกอ้ายน้องง ฉันพูดพร้อมปลดเนกไทมาโพกหัว
เราชาวนาอยู่กับควายฮึ้ยๆๆๆๆ นองฟาโรห์ร้องพร้อมตบหลังเพื่อนที่หมดสติไปแล้ว
พอหมดงานไถเราก็ไปเดินชอปปิ้ง ฮึ้ยๆๆๆ อั้นนี้ฉันเอง
เอออันนี้ฮาวะพี่55+แล้วพี่อยู่ไหน
พี่หรอเออออจำไม่ได้วะ55+
พี่ขี่หลังผมไปเดี๋ยวผมแบกเองมาๆๆมะ ฉันขึ้นขี่หลัง ฟาโรห์และเดินไปรอบๆโรงเรียน
ไปเลยฮึ้ยๆๆ ฉันพูดพรอมตีหลังฟาโรห์อย่างคึกคะนอง
55+ได้เลย
เฮ้ยนี่มันจัสมินนี่หว่าไหงเป็นงี้เลยวะเธอรู้ไหมถ้าฟิลลิปต์เห็นอะไรจะเกิดขึ้น
อ้าวซิลลลลลลลลลลลลลลลไปเที่ยวกันป๋าวช่างหัวมันไปเลยหลุดโลก55555+
นั่นมันฟาโรห์นี่เวรแล้วไงล่ะซิล วางตัวจัสมินลงเลยฟาโรห์
เรื่องไรพี่เนยพี่สาวสุดสวยทั้งคนผมไม่วางหรอกจริงไหมพี่สวย
55นั่นสินะ หลังจากนั้นบราซิลและเนยก็แยกตัวฉันกับฟาโรห์ออกจากกันส่วนเนยก็พยุงฉันไปไว้ที่รถและขับไปส่งที่คอนโด
เนยเธอพาฉันกลับมาทำไม ฉันถามขณะที่ฉันล้มตัวนอนลงเตียงอย่างโอนเอน
เฮ้อจัสมินทำไมถึงทำอย่างนี้ฟิลลิปต์ฆ่าฉันแน่
กลัวที่ไหนละเธอกลัวหรือไงเนย
ใครไม่กลัวก็บ้าแล้วฟิลลิปต์ออกจากโรงพยบาลวันนี้ เนยบ่นๆๆอะไรอีกสารพัดแล้วขอตัวกลับไปโรงเรียนฉันรู้สึกมึนและเวียนหัวมากสงสัยน่าจะเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าจนเห็นภาพหลอนของนายฟิลลิปต์ที่ตอนนี้กำลังมองหน้าฉันอยู่
“นายนี่มันตลกชะมัดเลยดูหน้าสิยังกับไปกินรังแตนมาเลย” ฉันพูดแต่ว่าทำไมภาพนายฟิลลิปต์ค่อยเลื่อนน่าลงมาใกล้ๆฉัน
“นี่แม้ขนาดภาพหลอนก็จะจูบฉันหรอเนี่ย55+นี่ฟิลลิปต์นายรู้มะนายมันเป็นผู้ชายที่ฉันอยากเตะมากที่สุดในโลกแต่ว่าทำไมตอนนี้บรรยากาศรอบตัวฉันมันร้อนขนาดนี้ละแถมหัวใจของฉันมันเต้นแรงจนจะระเบิดอยู่แล้วตอนเห็นหน้านายตอนนี้ทำไมนายไม่ยิ้มบ้างละตอนนายยิ้มน่ารักดีนิแล้วทำไมฉันต้องชมนายด้วยเนี่ยหรือว่าฉันจะชอบนายฮะนายโหด55+” ไม่นานนักดวงตาหนักอึ้งของฉันก็ปิดลงสนิทพร้อมกับผ้านวมที่ห่อหุ้มตัวฉันไว้แปลกตรงที่มันไม่ร้อนเลยสักนิดกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกแต่ก่อนที่ฉันจะเข้าสู้ห้วงนิทรามีประโยคหนึ่งลอยเข้ามาในสมองไม่รู้ว่าใครพูดแต่เสียงนี้ช่างคุ้นเหลือเกินหรือฉันเพ้อของฉันกันแน่นะ
“ฉันจะกอดเธอแบบนี้จนกว่าจะตื่นเลยดีไหม”
ชายหนุ่มยันตัวและค่อยดันตัวหญิงสาวออกจากอ้อมแขนมองดูหญิงสาวที่หลับตาพริ้มไปด้วยฤทธิ์เหล้าบนเตียงสีขาวที่มีขนาดใหญ่และนุ่มเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากใบหน้าสวยๆนั้นกับกลิ่นตัวของเธอที่หอมมากชนิดที่กระตุกหัวใจชายหนุ่มอย่างแรงชายหนุ่มครุ่นคิดหญิงสาวจะรู้ไหมเขาหัวใจเต้นแรงแค่ไหนที่มองหน้าสวยๆของเธอยิ่งตอนที่เธอบอกว่าชอบเขาหัวใจของเขาเต้นระรัวยิ่งกว่ากลองชุดที่รัวใส่กันไม่ยั้งแค่ได้มองเธออยู่อย่างนี้ชายหนุ่มก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูกทำไมกันนะหรือว่าเขาจะชอบเธอคนนี้เข้าเสียแล้วชายหนุ่มสะบัดหน้าสองสามทีเพื่อลบความคิดนั้นออกจากหัวสมองเขาไม่ควรจะรักใครไม่สิไม่มีสิทธิ์ที่จะรักใครมาตั้งแต่ต้นแล้วต่างหากชายหนุ่มลุกจากเตียงพาตนเองไปที่ห้องครัวหยิบน้ำดื่มพร้อมหายาแก้แฮงค์ทุกอย่างถูกจัดเรียงอย่างเรียบง่ายแต่มีระเบียบบนถาดสแตนเลส ถูกวางไว้บนหัวเตียง ชายหนุ่มบิดผ้าซับน้ำแล้วเช็ดไปตามใบหน้าที่มีแต่เหงื่อหลังจากนั้นค่อยๆปลดกระดุมที่เสื้อเพื่อจะเช็ดตัวโชคดีที่หญิงสาวสวมเสื้อกล้ามทับไว้ไม่งั้นหญิงสาวคงโกรธเขาไปตลอดชีวิตแน่ๆชายหนุ่มค่อยเช็ดตัวอย่างเบามือบนแขนเรียวงามและซอกคอของหญิงสาวหลังจากนั้นจัดการถอดถุงเท้าของหญิงสาวออกจัดการโยนใส่ตะกร้าก่อนจะรวบผมสีเพลิงแดงของหญิงสาวขึ้นอย่างเบามือกดจุมพิตลงที่หน้าผากของหล่อนก่อนที่จะเดินออกมาจากห้อง
ความคิดเห็น