O M G ความฝันสุดช็อก

ลำดับตอนที่ #4 : ผนึกปิดซ่อน

cinna mon

                            การประชุมนำเดินการมาได้สักพักหนึงแล้วแต่เธอยังไม่เห็นเร็นกับแม็กนัมโผล่หัวออกมาสักทีหลังจากให้ไปดูความปลอดภัยของใหมพรหมที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของทวีป องค์ประชุมก็พร้อมแล้วรอแต่อีก1คนกับอีก1ตัวมันมัวไปเหลวไหลทำอะไรกันอยู่เธอคิดผิดคิดถูกที่ส่งพวกนั้นไป พูดแล้วก็โมโหนักเมเปิ้ลคิดหนัก ไม่นานเกินรอคอยร่างสูงโปร่งของเร็นพร้อมกับแม็กนัมสิงโตตัวใหญ่สัตว์เลี้ยงประจำตัวของเร็นก็โผล่หัวนั่นทำให้เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก นึกว่าจะหัวขาดซะแล้ว

“เป็นไงบ้างเร็น”ชายชราผมสีขาวมีฐานะเป็นถึงผู้คุ้มกันภัยแห่งถิ่นเอ่ยขึ้น เร็นเดินเข้ามานั่งลงเก้าอี้ไม้สักขึ้นเงาอย่างใจเย็นในขณะที่แม็กนัมย่อร่างตัวเองให้เล็กเท่าขนาดลูกแมวแล้วกระโดดขึ้นนั่งตักของเร็นทันที

“ใหมพรหมนั้นปลอดภัยดีแต่เหมือนเธอจะไม่รู้วิธีการใช้เวทคุ้มภัยเกรงว่าท่านไตรรัตน์ บิดาเธอไม่ได้สอน”เร็นเล่าพร้อมกระดิกเท้าเล่นกับแม็กนัมในขณะที่มันก็เล่นกับเชือกรองเท้าของเร็น

“เป็นไปไม่ได้ถ้าเธอเล่นเวทไม่เป็นพวกเราแย่แน่”บรรดาคนที่มาประชุมเริ่มโวยวายที่ๆพวกเธออยู่คือป่า ป่าอันหนาวเหน็บคนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้า ที่อยู่ของพวกเธอจะถูกร่ายเวทกำกับเพือไม่ให้มองเห็นและปลอดภัยแต่หลายปีมานี้ดินแดนใหม่ฝั่งตะวันตกของเจ้าชายนีโอขยายอณาเขตรวดเร็วและน่ากลัวรวมถึงสิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นพวกเธอกำลังสูญเสีย พิน ชายชราผู้คุ้มกันภัยของป่าแห่งนี้ไป

“หล่อนจำนายได้ไหม”พินถามขึ้น

“ไม่ได้หล่อนไม่ได้สัมผัสพลังชีวิตของข้าแม้แต่น้อย”เร็นตอบพร้อมลูบหัวแม็กนัมสิงโตคู่กายของเขา

“ต้องรีบพาตัวหล่อนมา ก่อนที่นีโอจะได้ตัวเธอไป กลับไปจับตัวเธอเดี๋ยวนี้”พินสั่งพร้อมถอนหายใจ

“ข้าไม่อยากทำร้ายเธอ อย่างน้ยเธอก็เป็นพื่อนข้า เพียงแต่จำไม่ได้เท่านั้น”

“หุบปากซะเร็น พูดอะไรออกมารู้ไหม ไปจับตัวเธอมา และนี่คือคำสั่งสุดท้าย”

“ข้าจะไม่ทำร้ายเธอ รวมถึงพวกท่านที่นั่งอยู่ในที่นี้ด้วย ข้ามีวิธีของข้า ใครเสนอหน้ามายุ่ง เห็นทีต้องข้ามศพข้าไปก่อน และนี่ก็คือคำตอบสุดท้ายเช่นกัน” ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วเดินออกไปอย่างหมดแรง แม็กนัมครางอย่างรู้ใจ ใช่เขารู้จักเร็นดีกว่าใครว่าซื่อตรงต่องานแค่ไหน เด็ดขาด รวดเร็ว หากแต่ภารกิจนี้เป้าหมายคือ ใหมพรหมเพื่อนรักเก่าของเร็นที่จำเขาไม่ได้เลยสักนิด

“แม็กนัมข้าจะทำไงดี หากแต่เธอจำข้าไม่ได้ละ เรื่องนี้สภาคงจัดการแทนข้าจริงๆและนั่นเป็นเรื่องที่ข้ายากจะทำใจ” เร็นพูดพร้อมถอนหายใจ ไม่นานเกินอึดใจ รองเท้าบู๊ทส้นหนาสีน้ำตาล ลอยมาปะทะหัวเร็นและตกมากระทบแม็กแน็มอย่างเหมาะเจาะ

“ไอ้บ้า พูดอะไรนี่คิดดีแล้วใช่ไห บ้าทั้งคนทั้งหมาเลยสิเอ้า ไห้ตายเถะ”

“เฮ้อเมเปิ้ล จะต้องบอกไห้ฟังอีกกี่ที่ว่าข้าเป็นสิงโต”แม็กนัมพูดพร้อมสะบัดหัวส่ายไปมา

“และนี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกละ และรองเท้าถามจริง ล้างบ้างไหมนั่น โคลนที่ติดมาขอบอกเลยนะว่า อี๊ สุดๆอ่ะ”คำตอบนั่นทำไห้แม็กนัมพยักหน้าตามแรงๆเหมือนที่พูดมาว่าที่เรนพูดมานั้น ตรงสุดขีด

“เอาอีกสักข้างไหมนั่น และนี่กำลังจะไปไหนกันอีกเนี่ย”

“ถามจริง ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ปะ แบบว่าพูดตามตรงเลยนะคือแบบ มันน่ารำคาญ ไปกันเถอะแม็ก”

“เราจะไปไหนกันนี่พึ่งกลับมาไม่ใช่หรอ”

“ก็รับเจ้าหญิงกลับบ้านนะสิได้เวลาเจ้าหญิงกลับบ้านแล้ว”

........................................ลึกลงไปในหุบเหว ดินแดนใหม่ฝั่งตะวันตก...........................

ในป่าต้องห้ามยามนี้ นีโอชายหนุ่มเจ้าของฉายาเจ้าชายองค์ใหม่ยังคงถอนหายใจเนื่องจากการเหนื่อยล้าในการหาประตูมิติ มันเป็นเรื่องอยากมากในการที่จะหาจุดเชื่อมต่อและรอยแยกของป่า ก็เออสิเขามันไม่ใช่เจ้าของป่าแห่งนี้ซะหน่อย ใครมันจะไปรู้ว่ะ ว่าป่าที่มันปกติมันเป็นยังไง ที่เขาเข้ามามันคือป่าต้องห้าม ป่าที่มันต้องมีอะไรผิดปกติอยู่แล้ว แล้วนี่ยังต้องมาหาสิ่งที่ผิดปกติจากที่มันผิดปกติ แค่คิด ก็ปวดหัวแล้ว เอาเข้าไป หามาสามวันแล้วยังไม่เจอ แล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ใกล้เวลาที่ประตูแห่งมิติจะปิดตัวลงจากตำนานนั่น นีโอคิดพร้อมเอามือก่ายหน้าผาก ยังไงก็ต้องหาไห้เจอไม่งั้นแผนการที่เขาคิดไวว้เป็นเดือนๆคงล่มไม่เป็นท่า

“ โอ้ยกูอยากจะบ้า เอาจริงหรือนี่ ไอ้ป่านี้ ถามจริงเหอะ แม่งจะเยอะไปถึงไหน ขึ้นชื่อว่าป่าต้องห้าม แต่แมม่งยังมีลำธาร อาหาร ของกิน สัตว์ อยู่ตรงชายป่าอยู่เลย กูว่านะตำนานนั่นโกหกทั้งเพ ความจริงมันก็คงไม่มีอะไรหรอก บรรพบุรุษคงไม่มีไรทำเลยแต่งเรื่องหลอกกันไปเฉยๆมั้ง” เสียงในทหารอาสาคงหนึงโวยขึ้นมาด้วยความอารมณ์เสีย แต่เขาก็ไม่ถืออะไรหรอก เป็นใครๆก็ต้องเบื่อ เอ๊ะแต่เมื่อกี้มันว่าไงนะ มีลำธาร อาหาร ของกิน สัตว์ อยู่ตรงชายป่า มันจะเป็นไปได้ไงวะ ก็ที่นี่อุณหภมิติดลบ ถ้ามีน้ำก็คงแข็งไปหมดแล้ว ตำนานบอกว่า ให้หาสิ่งผิดปกติ จากสิ่งที่ผิดปกติ นั่นก็คือการหาสิ่งที่ไม่ควรจะมีอยู่ในป่าอันนี้ เวรเอ้ย ลืมไปได้ไง ว่าแล้วก็พาตนเองเดินไปหลังชายป่า เพื่อไปที่ลำธารแห่งนั้น ใช่นี่และประตูมิติ ในน้ำนี่และ แต่ทว่ามันลึกมาก ถ้าลงไปมีหวังตายแหงๆ แต่ถ้ามันเป็นภาพลวงตาละ ความจริงมันอาจะไม่ได้ลึกขนาดนั้นก็ได้ (มั้ง)

“ คิงมานี่ดิ “ ไม่นานคิง เพื่อนสนิทเพื่อนตายของเขา ก็เดินมาหาด้วยอาการสะลึมสะลือ แล้วหาววอดใหญ่

“อะไร จะกลับแล้วใช่ไหม” คิงถามด้วยความหวัง

“ข้ากำลังจะสงสัยว่า น้ำนี่และคือประตูมิติ โดดไปกับข้าไหม เผื่อมันจะใช่” คำพูดนั่นทำไห้คิงแถบอยากจะสลบเหมือดไปสักสามวัน นี่เป็นคำขอร้องที่ชวนไปตาย ชัดๆ นี่เป็นแม่น้ำก็จริงแต่ตรงกลางนั้นมีน้ำวนขนาดใหญ่ ซึ่งถ้าโดนดูดไปละก็ ตายชัวร์

“ ตาบอดหรือ นั่นนะทางตายชัดๆ เห็นไหมนั่นมันอะไร น้ำวนนะน้ำวน ไม่ใช่ลูกเล็กๆแต่มันใหญ่มาก แกเข้าใจคำว่าใหญ่ไหมแบบว่าใหญ่จริงชนิดทที่ดูดบ้านได้ทั้งหลังอ่ะ”

“รู้แล้ว แต่เราก็หาประตูมิติมาทุกประตูแล้วนี่หว่า ที่นี่ที่สุดท้ายแล้ว บางครั้งนะเว้ยสิ่งที่เรเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เรามองเห็นซะหน่อย ในตำนานก็ไม่ได้เขียนบอกว่าห้ามลงน้ำนิ เชื่อข้าเหอะ ลองดูสักครั้ง ถ้ามันไม่ใช่ก็ถือว่าตายฟรี แต่ถ้ามันไม่ใช่ก็โป๊ะเช๊ะไง ลองคิดดูนะ ถ้าผ่านไป50ปี แล้วลูกหลานมานั่งถามน้ำวนคืออะไรข้างล่างของมันเป็นไงบ้าง เอ็งจะเสียดายไหมถ้าวันนี้ไม่ลองดูสักตั้ง เอาไห้มันรู้ๆไปเลย เหรือเอ็งจะหน้าด้านกลับไปบอกลุกหลานว่าวันนั้น กุปอดแหกไม่กล้าโดด สู้ไห้ตายที่นี่ไปเลยไม่ดีกว่าเหรอ ฮะคิง”

“ เออ แหมมึงก็บิ้วกูซะ เอาวะโดดก็โดด” คิงสูดหายใจลึกๆเข้าปอดเพื่อรวบรวมความกล้า

“ ทหารมานี่และฟังว่าถ้าพวกข้าไม่ขึ้นมาภายใน2ชั่วโมงไห้กลับออกไปจากป่านี้ซะ ไม่ต้องรออีก เข้าใจไหม” คำขอนั้นทำไห้เหล่าทหารมองหน้ากันอย่างลำบากใจ แต่ก็ยอมรับคำสั่งนั้นโดยดี ไม่นาน สองหนุ่มก็ต่างกระโดดลงในน้ำวนนั้น แล้วไม่ถึงพริบตาร่างทั้งสองก็หายไปกับน้ำวนอย่างไม่มีวี่แววที่จะกลับมาอีกเลย