คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กรรมการคุมกฎ
ฉันยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนและเตรียมตัวจะเดินเข้าห้องแต่ทว่ามือนิรนามจากไหนก็ไม่รู้มาปิดปากฉันและลากไประหว่างมุมแคบระหว่างตึกแล้วพาเดินเข้าไปที่ใดสักที่หนึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องๆหนึ่งในโรงเรียน
ฟึบ ร่างฉันถูกเหวี่ยงลงโซฟาอย่างแรงตามด้วยเสียงล็อกห้องฉันยืนหยัดตัวขึ้นก็ชนกับแผงอกของชายหนุ่มอย่างจัง
โอ๊ย!
“สมน้ำหน้า” สักพักฉันก็เงยน่ามองคนที่อยู่ตรงหน้า
“เห้ย! นายผมดำนายตามฉันมาทำไมเนี่ย อย่าบอกนะว่านายชอบฉันแต่ฉันไม่ได้ชอบนายนะถึงนายจะหล่อเท่ห์ฉันก็ไม่ชอบหรอกนายตัดใจจากฉันซะเถอะนะฉันรู้ว่ามันทำอยากเพราะว่าการที่จะหาผู้หญิงที่สวยๆอย่างฉันมันมีน้อยแต่นายก็ต้องทำใจนะแล้วเรื่องวันนั้นก็ลืมๆไปเถอะและอย่ามาพบกันอีกเลย”
“นี่เธอ”
“ฉันรู้ว่าตอนนี้นายกำลังเศร้าอยู่แต่เชื่อฉันนะสักวันนายจะต้องทำใจได้”
ฟุบ ร่างสูงจัดการจับฉันกดลงกับโซฟาพร้อมโน้มตัวทับลงมา
“ถ้าขืนไม่หุบปาก ฉันไม่ทำแค่จูบเหมือนคราวนั้นแน่ตั้งสติและฟังฉันดีๆเข้าใจไหม”
“อือๆ” สักพักหนึ่งร่างสูงปล่อยฉันอย่างเป็นอิสระพร้อมลุกไปนั่งเก้าอี้ดึงเนกไทออกอย่างผ่อนคลายพร้อมเสยผมขึ้น
“เอาล่ะ ฉันชื่อ ฟิลลิปต์ เป็นหัวหน้ากรรมการคุมกฎเป็นคนที่จะประเมินพฤติกรรมของเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปพยายามอย่าก่อเรื่องปวดหัวมาให้ฉันมากเพราะเรื่องที่โรงเรียนฉันก็ปวดหัวมากพอแล้วเข้าใจไหมและถ้ารู้ว่าเธอทำเรื่องทั้งๆที่มาใหม่ล่ะก็เตรียมซื้อประกันเพิ่มได้เลยแต่ถ้าทำตัวเป็นเด็กดีละก็เธอจะได้กลับบ้านไปอย่างคบ32ประการแน่นอนแต่ถ้าไม่แม้แต่ชิ้นเดียวก็จะไม่ได้กลับไปย่างกรายเป็นอันขาดเข้าใจไหมต่อไปเธอแนะนำตัวมาได้แล้ว”
“ฉันชื่อ จัสมิน เป็นนักเรียนที่ย้ายมาจากsummer schoolฉันไม่สามารถรับปากได้ว่าจะก่อเรื่องตั้งแต่มาใหม่เพราฉันเพิ่งก่อไปเมื่อวานฉันไม่ชอบพฤติกรรมป่าเถื่อนและเย็นชาของนายกรุณาปรับปรุงตัวด้วยฉันไม่สามารถทำตามคำสั่งนายได้เพราะฉะนั้นรีบๆประเมินผลฉันเร็วฉันจะได้รีบกลับบ้านไปเร็วๆเข้าใจ?”พูดเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องและไปยังห้องเรียนทันทีและไปนั่งตรงที่เรียนเห้ย!และฉันต้องนั่งกับอีตาป่าเถื่อนนั่นนะน่ะฆ่าฉันเลยไหม
ไม่นานนักร่างสูงของชายหนุ่มทั้ง3คนก็ปรากฏตัวขึ้นซึ่ง1ในนั้นมีฟิลลิปต์เดินนำตามด้วยผู้ชายผมสีทองที่เจอกันเมื่อตอนนั้นกับผู้ชายผมสีแดงแล้วฟิลลิปต์ก็นั่งลงข้างฉันส่วนผู้ชายสองคนนั่งโต๊ะข้างหน้าฉัน
“ไง ฟิลเมื่อวานประชุมเป็นไงบ้าง” เนยที่มาจากไหนไม่รู้ถามขึ้น
“เฮ้ย เนยแฟนเธอนั่งหัวทองอยู่ตรงนี้ไม่คิดจะถามกันบ้างหรือไง”
“โทษทีบราซิล ฉันลืมเอ่อนี่เพื่อนใหม่ชื่อจัสมินรู้จักไว้ซะ”
“อ้าวคุณนี่เองผมชื่อบราซิลส่วนไอ้หัวแดงเนี่ยชื่อเบนซิลส่วนไอ้หัวดำหน้าดุเนี่ยชื่อฟิลลิปต์ยินดีได้รู้จักครับ”
“ค่ะคุณบราซิล คุณเบนซิลและก็คุณหัวดำหน้าดุ”
“นี่เธอจะไม่กวนประสารทฉันตีนกามันจะขึ้นหน้าไหม”พูดจบก็ลงไปเตรียมหนังสือขึ้นมาวางบนโต๊ะพร้อมกับหยิบสมุดที่ตีเป็นตารางขึ้นมา
“นายก็พักบ้างก็ได้ตารางงานเนี่ยหัดพูดคุยกะเพื่อนมั่ง” เบนซิลพูดพร้อมหยิบแว่นกรอบสีขาวขึ้นมาใส่
“อืม” พูดจบก็ทำงานในตารางนั่นต่อ
“นี่เธอเมื่อวานอาจารย์สั่งงานอะไรหรือเปล่า”
“ถามฉันหรอ”
“อืม”
“ก็มีรายงานเรื่องความสามัคคีต้องทำกับนายและก็ไฮไฟว์ทั้งหมดนี่ส่งอาทิตย์นี้หมดเลย”
“มีแค่นี้ใช่ไหม”
“อืมเฮ้ยนายหลอกถามฉันนี่ว่า”
“โง่จริงๆๆพูดเสร็จก็เงยน่าขึ้นมามองน่าฉัน”
“เธอนะอย่าลืมไปขัดส้วมหลังเลิกเรียนล่ะแค่ชั้นนี้ชั้นเดียวพอมีแค่4ห้องนี่คือบทลงโทษที่ก่อเหตุทะเลาะวิวาทเมื่อวานนี้ถ้ามีครั้งต่อไปทั้งตึกและฉันจะไปยืนคุมเอง”
“ฉันทำไม่เป็นฉันขอเปลี่ยนรูปแบบการลงโทษ”
“ไม่มีเนยไปนั่งที่ได้แล้วสักพักครูคงจะมา”
“อืม”เนยพูดและเดินจากไป
ครืด....อาจารย์เดินเข้ามา
“ทั้งหมดยืน”
“สวัสดีค่ะ/ครับ”
“อืมนั่งลงวันนี้เราจะมาฝึกการอ่านรายงานซึ่งครูคิดว่าน่าจะได้ใช้ครูจะไห้กระดาษ2คนต่อ1แผ่นเขียนความคิดเห็นว่าการพูดรายงานที่ดีต้องทำแบบใดเขียนไห้ได้มากที่สุดแล้วครั้งหน้าเราจะลองมาพูดกัน”ไม่นานนักกระดาษแผ่นขาวก็ส่งมาที่ฉันกับ ฟิลลิปต์
“เฮ้อ เธอคิดว่าไง”
“ฉันมีความคิดว่าฉันง่วงมากๆงั้นงานนี้ฉันไห้อิสระนายเต็มที่ส่วนงานนี้นายทำคนเดียวล่ะกันน่ะบายบ๊าย” พูดเสร็จก็ก้มน่าฟุบกับโต๊ะ
“ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่ฉันจะนอน”
“ถ้าเธอไม่เงยหน้าขึ้นมาเรียนล่ะก็ได้มีฉากจูบในห้องเรียนแน่ว่าไง” เท่านั้นล่ะฉันเงยน่าขึ้นมามองฟิลลิปต์
“โอเค ฉัน10ข้อนาย10ข้อพอใจไหม”
“หึ ก็แค่นั้น”ไม่นานนักฉันก็รีบๆเขียนและส่งให้นายเย็นชานี่แทน
“ทำดีๆก็ทำเป็นทำไมต้องให้บังคับ”พูดจบนายนั่นก็นั่งเขียนงานต่อไป
“ชิให้มันได้งี้สิ”หลังจากนั้นฉันก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะเนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันหลับไปพอรู้ตัวอีกทีอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้องแล้ว
“ทำไมไม่ปลุกกันมั่ง” ฉันถาม
“เธอสั่งเหรอ”
“ฉันเฮ้อ..ไห้มันได้งี้สิ”
“ต่อไปเป็นวิชาอะไร”
“ตารางสอนเธอมีไหม”
“มีอยู่ในกระเป๋าทำไม”
“หยิบขึ้นมาดู”เท่านั้นและฉันหยิบตารางสอนขึ้นมาดูวิชาว่างนิ2ชั่วโมงเลยดีจังโทรหาพี่จัสตินดีกว่าไม่นานนักก็หยิบLGที่พี่ชายซื้อให้ขึ้นมาโทรหาพี่จัสตินไม่นานปลายสายก็รับ
“ไงมีอะไรถึงโทรมา”
“คิดถึงไงเมื่อคืนใครบอกจะโทรมาก็ไม่โทรให้มินรออยู่ตั้งนาน”
“โทษทีครับผิดไปแล้วแล้วนี้ไม่เรียนหรอ”
“55+วิชาว่างนะก้อเลยโทรหาแล้วทำไรอยู่เรียนอยู่หรอเปล่ามินจะได้วางสาย”
“ไม่ต้องหรอกพี่เพิ่งโดดเรียนมานะแล้วนี้ได้กินข้าวเช้าหรือยัง”
“ยังเลยค่ะหิวๆถ้าเมื่อก่อนนะมินคงได้กินไปแล้ว”
“ยัยตัวดีอย่าพูดงั้นสิมันทำไห้พี่คิดถึงรู้ไหม”
“มินก็คิดถึงเหมือนกันและอยู่คนเดียวมันเหงาจะตาย”
ฟุบ อยู่ๆนายฟิลลิปต์ก็ยึดโทรศัพท์ฉันไป
“เฮ้ !เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ”
“ฉันขอยึดเป็นของกรรมการคุมกฎล่ะกันข้อหาคุยโทรศัพท์ในห้องเรียนหวังว่าครั้งต่อไปคงไม่มีอีกเข้าใจ”
“นายนี่มันแล้วฉันจะทำอะไรได้มั้งค่ะคุณกรรมการคุมกฎ”
“อ่านหนังสือ ทำการบ้าน ทบทวนบทเรียนไม่งั้นก็มานวดไหล่ให้ฉัน”
“เอ่อเดี๋ยวนะไอ้3อันแรกฉันพอเข้าใจแต่อันสุดท้ายนี่ไม่เก็ดเลยทำไมต้องนวดไหล่ให้นายด้วย
“ป่าวหรอกฉันแค่เหมื่อยไหล่อยากหาคนนวดไห้ก็เท่านั้นแต่ถ้าเธอทำฉันอาจจะมีคะแนนความพึงพอใจไห้ก็ได้นะแต่ไม่เป็นไรหรอกฉันนอนดีกว่า”
“อะไรนะคะแนนความพึงพอใจหรอนี่นายลุกขึ้นมาเลยเดี๋ยวฉันนวดให้”ไม่นานนักฉันก็จัดการนวดไหล่ของนายฟิลลิปต์
“เธอนี่ก็นวดเก่งนิ”
“ฉันเคยนวดไห้พี่ชายฉันบ่อยๆนะพี่ฉันก็ชอบเล่นกีฬาทำงานหนักๆเหมือนนายนี่และนี่เจ็บก็บอกนะและก็อย่าลืมคะแนนความพึงพอใจของฉันละ”
“อืม” ไม่นานนักนายฟิลลิปต์ก็หลับลงกับโต๊ะฉันนวดต่อไปเรื่อยๆ
บันทึกพิเศษ: ฟิลลิปต์
ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะระหว่างที่ยัยตัวแสบเอ่อ จัสมินกำลังนวดอยู่อย่างผ่อนคลายจริงๆตอนที่ผมอ่านแฟ้มประวัติเธอก็ดูเป็นเด็กดีนิหว่าผลการเรียนก็ได้ที่1มาตลอดไม่ใช่แค่นั้นไหนจะฐานะทางสังคมก็ดีมาก น่าตาที่สวยได้รูปแล้วผมก็ยังงงอยู่ดีว่าทำไมเธอทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาแบบนี้หลังจากที่ได้ดูคลิปวิดีโอเมื่อวานความคิดของผมก็เปลี่ยนไปผู้หญิงอะไรร้ายกาจชะมัดไม่เคยมีใครกล้าทำเรื่องทะเลาะวิวาทได้ขนาดเธอมาก่อนเลยแค่กรรมการคุมกฎไม่อยู่ยัยตัวแสบก็ก่อเรื่องเลยหลังจากที่ผมครุ่นคิดอะไรอยู่สักพักก็รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่หลังอย่าบอกนะว่ายัยนี่หลับไปแล้วไห้มันได้งี้สิ
“นี่เธอหลับแล้วหรอ”
.......
“ให้มันได้งี้สิ”หลังจากนั้นผมก็ค่อยๆยันตัวขึ้นหลังจากนั้นอุ้มยัยตัวแสบขึ้นมาอย่างเบามือและไปไว้ที่ห้องกรรมการคุมกฎระหว่างทางเดิน
“พี่จัสตินมินเหงามากๆเลย”จัสตินใครเนี่ยหลังจากนั้นยัยนี่ก็เพ้อไม่หยุด
“ใครอนุญาตให้เธอเหงาฮะลองเพ้ออีกสิฉันจับเธอถ่วงน้ำจริงๆด้วย”หลังจากนั้นยัยนี่ก็หลับต่อเหอะเธอนี่มันไม่นานนักผมก็เดินมาถึงห้องกรรมการคุมกฎจัดการวางยัยตัวแสบนอนลงบนโซฟาและผมก็ไปนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ
ติ๊ด..ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“ไงบราซิลมีอะไร”
“อยู่ไหนเนี่ย”
“ห้องกรรมการคุมกฎฝากซื้อข้าวมาให้ด้วยสิ”
“เอาอะไรล่ะแหมโทรมาทีไรใช้ตลอดน่ะเพื่อน”
“เงียบเลยเอาข้าวผัดมา2จานกับน้ำเปล่าเข้าใจไหม”
“ซื้อไปให้ใครนะ”
“อย่ายุ่งได้ไหม”
“เออ...ไอ้โหดอย่าให้รู้นะว่าแอบมีสาวอ่ะเดี๋ยวจะไห้เด็กไปส่งให้”
“อืม”หลังจากนั้นผมก็วางสายและเอนตัวนอนบนเก้าอี้เฮ้อเหนื่อยจริงๆนะวันนี้มันจะมีอะไรอีกไหมผมจัดการนำหูฟังเสียบใส่ที่หูและหลับตาลงอย่างผ่อนคลายหลายชั่วโมงผ่านไป
“ก๊อกๆ”
“ใคร”
“มาส่งข้าวค่ะ”
“อืมไว้หน้าห้องเดี๋ยวฉันไปเอาเอง”
“ค่ะ” หลังจากนั้นผมก็ลุกไปเอาข้าวหน้าห้องและเดินไปหาจัสมินที่กำลังนอนหลับอย่างมีความสุข
“นี่เธอตื่นๆๆ”ผมนำมือไปสะกิดจัสมินที่กำลังตื่นด้วยอาการงัวเงีย
“นี่มันห้องกรรมการคุมกฎนิ”
“อืม กินซะ”
“ขอบใจ”
“ไม่ต้องขอบใจหรอกเพราะหลังเลิกเรียนเธอต้องไปขัดห้องน้ำฉันไม่อยากฟังเสียงบ่นมันหนวกหู
นี่นายจะช่วยไม่หาเรื่องฉันสักวินาทีจะได้ไหม”
“ตกลงจะกินไหม”
“กินแล้วนายละ”
“เดี๋ยวฉันก็จะกิน เธอกินไปก่อนและก็อย่าพยายามก่อเรื่องให้ฉันละเข้าใจไหมหวังว่าแค่นี้คงทำได้”พูดเสร็จผมก็หยิบจานข้าวเดินออกมานอกห้อง
“เฮ้ ฟิลลิปต์ไปไหนมา”เบนซิลที่เดินมาพร้อมกับบราซิล
“ไม่ไปไหนมาแต่พวกนายมีอะไร”
“เออฉันจะให้นายไปดูตรงโรงยิมหน่อยได้ข่าวว่าเด็กมันจะตีกันฉันจะต้องไปดูยัยเฟอร์เซียที่ย้ายมาใหม่” ยัยนี่แม่งแสบชะมัด
“เออไปและและแกล่ะบราซิลจะทำอะไร”
“ฉันว่าจะไปหาเนยไปก่อนละ”
“อืมงั้นฉันไปโรงยิมก่อน” ไม่นานนักผมก็ไปที่โรงอาหารเพื่อไปกินข้าวและค่อยเดินไปที่โรงยิมผมยืนอยู่ตรงหน้าโรงยิมพบว่าประตูถูกเด็กม.ต้นยืนคุมไว้
“ข้างในมีอะไร”
“ไม่มีอะไร”เด็กทั้งสองคนพูด
“งั้นถอยไป” ผมพูดและเลื่อนประตูพบว่าไม่มีอะไรและเดินสำรวจสักพักแต่ทว่ามีเสียงคนปิดประตูและพอหันมาอีกทีก็เห็นม.ต้นประมาณ6คนเดินล้อมๆตัวผม
“ไงกรรมการคุมกฎ”
“ฉันจำได้ว่าคาบพักของเด็กม.ต้นมันหมดไปตั้งแต่คาบที่แล้วทำไมยังไม่ไปเรียน”
“เฮ้อ! อย่าบอกนะว่าแกก็ลืมบอกไอ้2คนที่เฝ้าหน้าประตูด้วยมั่นใจเกินไปหน่อยไหม”
“หมายความว่าไง”
“เอาล่ะจะดูสิว่ากรรมการคุมกฎอย่างแกอจะช่วยอะไรแกได้มั่งเฮ้ยจับ” สักพักก็มีเด็กม.ต้นชายวิ่งมาจับแขนผมและคนที่พูดเมื่อกี้ก็บีบคางผมจนแน่นพร้อมสวนหมัดเข้าที่หน้าผมอย่างจัง
“เอาละฉันอยากรู้เหมือนกันว่ากรรมการคุมกฎอย่างแกมันจะเท่สักแค่ไหนปล่อยมัน!”ทำไห้ผมเป็นอิสระ
“ฉันบอกว่าให้แกกลับไปเรียนเดี๋ยวนี้” ผมออกคำสั่งพร้อมระงับอารมณ์ตัวเองไว้ยันตัวเองขึ้นจากพื้น
“ได้แต่ฉันขอจัดการแกหน่อยเห็นแกเดินเท่ไปวันๆอยากรู้จริงๆว่าจะมีน้ำยาสักแค่ไหน”ไม่นานนักเด็กหนุ่มก็หยิบมีดพกออกมา
“กลับไปเดี๋ยวนี้”
“ครืด......นายมีคนโทรมา” เสียงนั้นทำไห้ผมมองไปที่หญิงสาวร่างสวยที่ถือโทรศัพท์ของผมอยู่
“ชึบ” เสียงมีดปักเข้าที่ท้องของผมตอนนี้รู้สึกชาไปหมดร่างร่วงลงกับพื้นพร้อมกับกองเลือดที่ไหลออกมา
“เฮ้ยนายโหด” จัสมินตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมวิ่งมาประคองผมหลังจากนั้นสติผมก็ดับลง
จบบันทึกพิเศษ: ฟิลลิปต์
ณ ห้องI C U ฉันนั่งรออยู่หน้าห้อง i c uซึ่งกำลังรอนายฟิลลิปต์ที่โดนมีดกะซวก ท้องเฮ้อแต่ฉันก็เป็นต้นเหตุนิหว่าไม่นานนักหมอก็ออกมาพร้อมกับพยาบาล
“เป็นไงบ้างคะ”
“ไม่โดนอวัยวะที่สำคัญอะไรครับพักฟื้น5วันคงหายแต่ถ้า3วันก็กลับได้แล้วเดี๋ยวหมอจะย้ายคนไข้ไปไว้ที่ห้องพักคุณจะตามไปด้วยเลยก็ได้นะครับ”
“ค่ะขอบคุณฉันว่าฉันขอลงไปซื้อของก่อนกันคะ”
“ครับ” ฉันจึงเดินไปที่โซน ล็อบบี้
“เฮ้อ..นายน่าโหดจะกินอะไรนะงืมน่าโหดๆแบบนั้นซื้อกาแฟดำไปให้ดีกว่า”ไม่นานนักฉันก็เดินมาถึงห้องเห็นนายน่าโหดก็เห็นนายน่าโหดพยายามจะลงจากเตียงและเงยน่าขึ้นมามองฉัน
“เธอนี่เองมาแล้วก็ดีมาช่วยฉันหน่อย”
“นายจะไปไหน” ฉันพูดพร้อมเดินไปพยุง
“ฉันจะอาบน้ำ”
“จะบ้าหรอแผลอย่างงี้ใครไห้โดนน้ำ”ฉันพูดขึ้นและพาเค้ากลับไปนั่งที่เตียงและเขาก็เงยขึ้นมามองน่าฉัน
มองไรยะ
“ไปหยิบผ้ามาเช็ดตัวไห้ฉันหน่อย”
“เฮ้ย นายแผลนายมันส่งผลต่อประสาทของนายหรือไงถึงพูดอะไรออกมาแบบนี้”
“น่าฉันดูเหมือนคนพูดล้อเล่นมากเลยหรอ ”
“ไม่ๆๆ I can’t”
“ทำไม”
“นี่นายฉันว่าว่างๆก็ไปเช็คสมองบ้างก็ได้นะถ้าฉันเช็ดตัวไห้นายก็ต้องเห็น..อะไรต่อมิอะไรของนายหมดนะสิ”
“นิเธอนี่ท่าจะเพี้ยนนะเช็ดแค่ส่วนบนไม่ต้องเช็ดส่วนล่างบนหัวเธอมีแต่เรื่องแบบนี้หรือไงกันไปหยิบผ้ามาไปชุบน้ำด้วยละจะได้เช็ดตัวซะที”
“นี่นายฉันไม่ใช่คนใช้นายนะ”
“และใครละที่วิ่งเข้ามาจนฉันโดนมีดเสียบเนี่ยไม่ใช่เธอหรอยัยตัวปัญหา”
“ชิ หลังจากนั้นฉันก็เอาผ้ากับกะละมังที่ใส่น้ำมาวางไว้ตรงหัวเตียงจัดการบิดผ้าให้พอเปียกแต่ว่ามันเช็ดอย่างไงฟะ
“นี่เธอจะยืนมองอีกนานไหม ”
“เงียบไปเหอะน่า ”ฉันพูดพร้อมเอามือไปปลดกระดุมให้นายหัวดำเอ่อแต่ทำไมมือมันสั่นจังอ่ะ
“นี่เธอถอดเสื้อนะไม่ได้หาไรฝุ่นนานชะมัดมานี่ฉันถอดเอง” พูดจบนายหัวดำก็จัดการปลดกระดุมเสื้อจนหมดเผยให้เห็นซิ๊กแพ็คที่ผ่านการดูแลมาอย่างดีเฮ้ยและฉันคิดอะไรอยู่ฟะหลังจากนั้นฉันก็นำผ้าเช็ดตัวเค้าไปเรื่อยๆ
“นายเอาแขนนายมาซิ” พูดเสร็จเค้าก็ยื่นแขนมาให้ฉันเลยยื่นมือไปจับมือเขาแต่ทว่าทำไมมันรู้สึกร้อนๆอย่างนี้นะไม่นานนักฉันก็จัดการเช็ดตัวให้เจนเสร็จและจัดการใส่เสื้อให้เขาจนเรียบร้อย
“นายฉันซื้อกาแฟมาให้” พูดเสร็จฉันก็ยื่นกาแฟดำให้เขา
“ถามจริงๆนะคนเพิ่งโดนแทงมาจะให้แตะกาแฟเลยใช่ไหม”
“เออกินไปๆอย่าเรื่องมาก”
“เธอนี่มัน”
“บ่นไปเหอะนายป่วยแบบนี้ทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“เหอะใครจะไปรู้”
“เออนี่เพื่อนนายโทรมาบอกว่ามาไม่ได้นะและนายมีใครมาเฝ้าไหม”
“ไม่รู้สิคงจะไม่มีไม่มี”
“นี่นายๆถาฉันมาเฝ้านายแล้วฉันจะได้คะแนนเพิ่มไหม” ฉันพูดนั่นทำไห้ฟิลลิปต์หันมามองฉันแบบอึ้งๆ
“อะไรของเธอจะมาก็มาไม่มาก็ไม่ต้องและคะแนนนะฉันจะหักตั้งแต่ซื้อกาแฟดำมาให้ละ”
“นายนี่มันโหดชะมัดเลยฉันกลับไปก่อนละกันและเดี๋ยวจะมาใหม่นายอยากกินอะไรเป็นมื้อสุดท้ายละฉันจะได้ซื้อมาให้เพราะว่าปากเก่งอย่างนายเนี่ยอยู่ไม่พ้นคืนนี้หรอก”
“บอกตัวเองดีกว่าไหมว่าจะอยู่พ้นคืนนี้หรือเปล่า”
“เหอะให้ตายสิหัวสมองนายมันมีแต่ข่มเหงคนอื่นตลอดเวลาเลยหรือไงกัน” พูดเสร็จฉันก็หยิบกระเป๋าและเดินออกมาจากห้องและขับรถไปยังคอนโดทันทีฉันจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นปล่อยผมสีแดงที่ผ่านการย้อมสีมาลงมาอย่างสบายและจัดการหยิบหนังสือและชุดนักเรียนยัดใส่กระเป๋าและรีบมาโรงพยาบาลทันที
“นี่นายฉันเข้าไปละนะ”
“เชิญ” ฉันจัดการเปิดประตูเข้ามาจัดการจัดของใส่ตู้ที่โรงพยาบาลที่มีไว้ให้
“ขออนุญาตคะ” เสียงพยาบาลพูดพร้อมเปิดประตูเข้ามาให้
“นี่คือยาแก้ปวดนะคะและนี่ก็ยาหลังอาหารเย็นรบกวนแฟนของคนไข้จัดการด้วยนะคะ”
“55+ ”อยู่นายฟิลลิปต์ก็ขำขึ้น
“หุบปากไปเลยย่ะคุณพยาบาลฉันกับเขาไม่ใช่แฟนคะเป็นแค่เพื่อนร่วมโลกเท่านั้นเอง”
เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องอายงั้นดิฉันขอตัวก่อนะคะ” พูดจบก็เดินออกไป
“ไม่ทราบว่านายจะขำทำไม”
“ก็น่าเธอมันตลกนิ”
“ฝากไว้ก่อนเถอะและนายจะกินอะไรฉันจะได้โทรสั่งให้”
“เอาข้าวกับต้มจืดมาละกัน”
“อาหะ”พูดจบฉันก็จัดการโทรสั่งข้าวให้นายฟิลลิปต์ และเดินมานั่งที่โซฟา
“มองไรยะ” ฉันแหวขึ้นเมื่อนายรู้สึกว่านายฟิลลิปต์มองมาที่ฉัน
“ก็มองขาเธอ” พูดจบก็มองมาที่ฉันและทำหน้าหื่นได้โล่
“โรคจิต”
“เหอะล่ะใครไห้แต่งตัวล่อเสือล่อจระเข้แบบนั้น” นั่นทำไห้ฉันมองมาที่ตัวก้อเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นเอง
“ไม่มีใครใช้หรอกฉันก็แต่งของฉันแบบนี้นายนะหื่นเองนอนไปเลยไป”
ความคิดเห็น