คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เปรตอลาสก้าาาาา
เปรตอลาสก้า
“ไอ้เปอร์ มึงรีบลุกไปอาบน้ำเลยนะสัด” มันพูดพร้อมใช้ตีนมาถีบตูดผมครับ เอาความจริงคือผมแอบมานอนที่คอนโดของมันได้หลายคืนแล้วครับ
“เออกูรู้แล้ว แล้วมึงจะรีบไปไหนแต่งสูทผูกไท ซะหล่อเละ”ผมพูดพร้อมยื่นมือไปคว้าผ้าขนหนูที่ไอ้ติมเขวี้ยงมาให้ครับ
“กูจะไปงานแต่งกับพ่อกูครัชและคาดว่าคืนนี้คงจะไม่กลับมานอนที่คอนโดด้วย คาดว่าวันนี้มึงต้องไปนอนที่หอคนเดียวแล้วละ หึหึ”มันพูดพร้อมส่งรอยยิ้มชั่วร้ายมาทางผมครับ ผมไม่ใช่นอนคนเดียวไม่ได้ครับ แต่ว่ามันออกจะแปลกที่แปลกทางก็เลยยังไม่ชิน ก็เลยต้องมาอาศัยห้องมันนอนไปพลางๆก่อน รอให้รูมเมทที่ห้องผมมาแล้วค่อยกลับ
“โห ไรวะ งั้นมึงทิ้งคีย์การ์ดมาไห้กูมะ เดี๋ยวกูอยู่เฝ้าห้องไห้ “ ผมพูดพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนไปไห้มันครับ
“ได้ที่ไหนละมึง ระบบความปลอดภัยที่นี่เค้าเคร่งครัดจะตาย ถึงพ่อกูจะเป็นเจ้าของคอนโด แต่กฏก็ต้องเป็นกฏคงไม่ได้หรอกวะ” มันพูดอีกก็ถูกอีกละครับ บ้านมั่นอะรวยเว่อร์ พ่อมันเป็นเจ้าอสังหาริมทรัพย์ที่รวยที่สุดในภาคเหนือเลยละมันครับ ที่เห็นพวกบ้านจัดสรร คอนโด อพารทเม้นท์ก็เกือบจะเป็นของพ่อมันหมดเลยก็ว่าได้
“หูยยมึงอ่ะ มึงก็รู้ว่ากูนอนคนเดียวไม่ได้มึงก็ยังไล่ไห้กูไปนอนคนเดียว” ผมพูดพร้อมกับก้าวลงมาจากเตียงครับ
“นอนคนเดียวเหี้ยอะไรละ เมื่อเช้าอะที่หอมึงเค้าโทรมาแจ้งว่ารุมเมทมึงอะ จะเข้ามาวันนี้ มึงก็จะได้มีเพื่อนนอนแล้วไง”
“เห้ยยจริงดิ ตายห่าละ เอกสารที่เข้าไห้กูมากูยังไม่ได้อ่านเลย แล้วกุจะรู้ไหมเนี่ยว่ารุมเมทกูคือใคร” ตั้งแต่วันนั้นที่ทางหอไห้เอกสารมาผมก็ยังไม่ได้อ่านเลยครับเรียกได้ว่าเอาเวลาไปเที่ยวเล่นหมดเลย แฮะๆ
“รีบไปอาบน้ำไปกูจะได้ไปส่ง กูจะได้ขึ้นไปเอาหนังสือที่กูจะยืมจากมึงด้วย”มันพูดพร้อมกับโบกมือไล่ผมไปทางห้องน้ำครับ
“เอออออออออออ”
.........................................................................................................................................
Part:Boztan
“โหย เชี่ยบอส ดีนะหอมึงมีลิฟต์อะ ไม่งั้นกูเดินขากลากแน่”
“นั่นดิเฮีย ไหนบอกของไม่เยอะไง นี่ถ้าไม่ติดว่าเฮียปวดหลังนะ ผมจะไม่มาช่วยเลย”
“เออๆขอบใจสัด พูดแล้วกูยังแค้นไม่หาย”ผมพูดพร้อมนึกถึงเหตุการณ์ที่ไอ้เตี้ยนั่นที่มันเอาตีนขึ้นมาเหยียบหลังผม เหอะผมยังจำภาพวันนั้นได้ดีเลยครับ
“ผมอยากรู้จังว่าไอ้ที่เด็กกล้ามากระตุกหนวดเสือเฮียอย่างนี้ มันเป็นใคร”ไอ้แชมเปญรุ่นน้องที่คณะผมมันพูดครับ
“เออดิ แต่เอาความจริงมึงก็ผิดนะไอ้บอส ถ้ามึงไม่เห็นแก่กินเรื่องก็ไม่เกิดหรอกวะ 55+”
“หุปปากไปเลยมึง ไม่ช่วยและยังจะซ้ำ แต่อย่าไห้กูเจอหน้ามันอีกละกันกูจะเหยียบไห้จมดินเลยสัด เหอะ มีเรื่องกับใครไม่มีเสือกมามีกับกู กูเอามันปางตายแน่เหี้ย”พอผมพูดจบลิฟต์ก็จอดที่ชั้นพอดี ไอ้ลิปตั้นกับแชมเปญก็ช่วยกันขนของออกมาจากลิฟต์ครับ
“เออแล้วมึงจะไปแข่งรถคืนนี้ป่ะเนี่ย หายไปจากสนามนานเลยนะมึงอะ”
“ช่วงนี้ยุ่งๆวะแต่เดี๋ยวคงเข้าไปเร็วๆนี้และ” ผมพูดพร้อมเอากุญแจไขเข้าไปในประตูห้องพร้อมกับพวกมันที่ขนของเข้าไปขางไหน
“เออ เดี๋ยวกูจัดห้องเองพวกมึงกลับไปก่นเลยก็ได้วะ กว่ากูจะจัดของเสร็จอีกนาน”ผมพูดขึ้นพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง
“เอองั้นกูกลับก่อนวะแล้วเจอกันนะมึง”/ “งั้นผมไปก่อนนะเฮีย”
“เออๆขอบใจสัด” ผมพูดพร้อมกับเดินไปล็อกประตูห้องเอาความจริงผมยังไม่ได้เนะนำตัวเลยสินะ ผมชื่อบอสตันครับ เรียนคณะวิศวกรรมอุตสาหการ ปี3แล้วครับผม โดยปกติผมเลือกที่จะอยู่หอในครับเพราะราคาก็โอเคครับถ้าเทียบกับห้องแล้ว ในห้องของผมก็จะมี ห้องครัว ห้องน้ำ แล้วก็สิ่งอำนวยความสะดวกเยอะดี อีกอย่างอยู่ใกล้มอด้วยครับ แต่หอในมีกฎอยู่ว่าต้องแชร์ห้องกับรูมเมทอะครับ แต่ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รุ้เลยว่ารูมเมทของผมเป็นใคร แต่เหมือนเจ้าตัวจะเอาของมาไว้ก่อนแล้วมั้งครับ สังเกตจากเตียง ตู้เสื้อผ้า แล้วก็ชั้นวางหนังสือ คงเหลือแต่ฝั่งของผมเท่านั้นที่ยังไม่มีของวาง
.......................................................................................................................................
Part:เปเปอร์
“เห้ยย เปอร์มึงขึ้นไปก่อนเลย กูลืมโทรศัพท์ไว้ในรถวะ เดี๋ยวกูไปเอาแล้วจะรีบตามขึ้นไป”
“เอออออ”ผมพูดพร้อมเอื้อมไปกดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องครับ
ติ้ง! ทันทีที่ลิฟต์จอดผมก็รีบก้าวออกมาทันที พร้อมกับควานหากุญแจในกระเป๋า
“อยู่นี่ไง หู้วววววว นึกว่าลืมเอามาซะแล้ว” ผมเสียบมันเข้าไปในช่องครับแต่แปลกทำไมมันไม่ล็อกเอาไว้นะ ผมแง้มประตูเข้าไปมอง ก็พบผู้ชายร่างสูงโปร่งที่กำลังหัวเสียกับการจัดของอยู่ครับ อ้านี่คงเป็นรูมเมทของผมสินะ
“สวัวสดีครับผมชื่อเปเปอร์ คุณคงเป็นรู................” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบร่างสูงก็หันหน้ามาหาผมพร้อมกับขมวดคิ้วยกใหญ่
“หน้ามึง?ทำไมคุ้นๆตีนกูจังวะ” เอิ่มมมมมมมมมมเหมือนเราจะเคยเจอกันที่ไหนเลยแฮะ เฮ้ยยยยยไอ้คนที่ผมเจอที่บุฟเฟต์นิ
“เชี่ยเปรตอลาสก้า!!”ผมพูดออกไป ทำไห้ร่างสูงทำหน้าอ๋อทันทีชิบหายแล้วไงกู
“ไอ้เตี้ยยย มึงนี่เอง หึหึ”ร่างสูงเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับเอามือขึ้นมาหักเล่นพร้อมกับสะบัดคอไปมา ยังไม่ทันที่ผมจะหันตัวหนีร่างสูงก็คว้าคอเสื้อผมพร้อมกับยกตัวผมให้ลอยขึ้นจากพื้น
“ปล่อยกูไอ้เหี้ย ปล่อยกู”ผมพูดพร้อมกับเอามือข่วนไปตามหน้ามันครับ แต่มันคงทำไรไม่ได้มากเมื่อร่างสูงสวนหมัดมาซัดกับหน้าผมอย่างจัง ทำไห้ผมร่วงไปกองกับพื้น ผมพยายามตะเกียดตะกายไปที่ประตูห้องแต่ทว่า
“มึงจะไปไหนฮะ ทำไมวันนี้ไม่เห็นปากเก่งเหมือนวันนั้นเลยละไอ้เตี้ยยย”มันพูดพร้อมจับข้อเท้าผมแล้วลากกเข้าไปในห้องน้ำครับ
“ปล่อยกูไอ้สัด กูบอกไห้ปล่อ...”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบมันก็จับหัวผมกดเข้าไปในอ่างล้างหน้าที่มีน้ำรองไว้เต็มอ่าง เอื้อกกกก ผมกลืนน้ำเข้าไปจนแทบสำลักไม่นานร่างสูงที่จับหัวผมไห้เงยขึ้น
“ไอ้สัดกูขอไห้มึ...”ยังไม่ทันที่ผมจะสาปแช่งมันได้จบคำ มันก็จับหัวผมกดลงไปอีกรอบ อีกรอบและอีกรอบ
“ไอ้เหี้ยกูหายใจไม่ออ...”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบผมก็ทรุดตัวลงในห้องน้ำทันที
“เฮ้ย เชี่ยเปอร์” ถ้าจำไม่ผิดนั่นคงเป็นเสียงของไอ้ติมมั้งครับ แต่ผมเหนื่อยเหลือเกิน
“อ้าว ติม” / ”เฮียบอสสสสส” นั่นคงเป็นสิ่งสุดท้ายแล้วมั้งครับที่ผมจะได้ยินก่อนสติจะดับไป
ความคิดเห็น