คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ฉันนี่และคือ จัสมิน
ฉันตื่นนอนขึ้นมาเดินไปอาบน้ำทำทุกอย่างเลยล่ะขัดตัว นวดผมสารพัดเพราะวันนี้ฉันต้องเด่นเหอะใครจะแคร์ล่ะแต่พอเห็นตาเท่านั้นและด้องหาที่ประคบตาทันทีคอยดูและกันฉันกับมันพ่อจะเลือกใครว่าแล้วก้อเดินไปหยิบชุดนักเรียนที่ขาดวิ่นออกมาดีน่ะที่ฉันมันหุ่นดีส่วนเสื้อก้อโชว์สะดือเล็กน้อยส่วนกระโปรงเปนลายสก็อตสีแดงที่สั้นเอามากๆและใครแคร์ล่ะพอแต่งตัวเสดก้อเดินไปหยิบรองเท้าส้นสูงสัด5นิ้วขึ้นมาใส่และเดินลงไปข้างล่างเมื่อฉันเดินผ่าใครก้อมีแต่คนอึ้งแต่ฉันก้อไม่สนเพราะฉันใส่มาเพื่อประการนี้ไม่นานักฉันก้อพาร่างอันเซ็กซี่ของฉันเดินไปที่โตะอาหาร "แค่กๆๆ..พี่จัสตินสำลักน้ำน้องขอโทษนะค่ะพี่"
"นี่มันชุดบ้าบออะไรกัน" พ่อฉันพูด
"อ้าว..ก้อไม่เหนทุเรศตรงไหนออกจะสวยใช่ไหมค่ะคุณน้ำเน่าเอ้ยน้ำฟ้า"
"ไม่ทราบค่ะ" ยัยน้ำฟ้าตอบพร้อมก้มน่า
"อ้าวก้อคุณอุตส่าห์ออกแบบไห้ฉันเองเลยน่ะ" ฉันพูดพร้อมหมุนตัว
"ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้น่ะ "พ่อฉันพูด
"นี่มินเลือกชุดที่ดีที่สุดแล้วน่ะค่ะถ้าวันหลังไม่อยากไห้มินใส่แบบนี้ก็บอกเมียคุณพ่อเถอค่ะว่าอย่ามาเสือกในห้องของชาวบ้าน" ฉันพูด
"มันจะมากไปแล้วน่ะค่ะคุณจัสมิน"
"หุบปากอยากโดนอีกใช่มั้ยแบบเมื่อวาน"
"ขอโทษคุณน้ำฟ้าเดี๋ยวนี้"
"โอะโอ๊สายแล้วไปโรงเรียนดีกว่าตรงนี้เสนียดเยอะ ไปก่อนนะค่ะพี่จัสติน "
"ยัยจัสมินกุญแจรถ" ไม่นานนักพี่จัสตินก้อโยนกุญแจรถมาไห้ฉัน
"ขอบคุนค่ะบายบ๊าย " พอฉันพูดจบก็ขึ้นรถหึ!คอยดูน่ะใครมาเด่นกว่าฉันวันนี้ล่ะก้อมีตบกันไปข้างแน่ๆ
ณ summer season school ไม่ต้องงงกับชื่อโรเรียนฉันน่ะค่ะเนื่องจากอยู่ในเครือ ของseasonจึงแบ่งเป็นหลายเครืออีกเช่นauturmseason rain season,,winterseason พอฉันลงมาจากรถทุกสายตาก้อจ้องมองมาที่ฉันและแน่นอนฉันไม่แคร์และจะไม่สนใครทั้งนั้นไม่นานนักฉันก้อหาโต๊ะนั่งใต้ต้นไม้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมามีซุบซิบนินทาส่วนผู้ชายก้อมองตาเป็นมันเลยสักพักหนึ่งก้อทีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาน่าตาก้อใช้ได้น่ะแต่ทำไมเตี้ยจังน่ะ
"สวัสดีครับยินดีที่ได้รู้จักครับ" ชายหนุ่มพูด
"ค่ะอืมคุนรุจักจัสตินไหมค่ะ" ฉันพูด
"รู้จักครับคนที่เป็คนที่มีอิธิพลใหญ่สุดตอนนี้แต่ผมไม่กลัวหรอกดีแต่หล่อไปวันๆๆ " ดูมันพูดถึงพี่ชายฉัน
"หรอค่ะคือฉันจะบอกว่าเขาเป็นพี่ชายฉันและก็ถ้าคุณไม่ออกห่างจากฉันเ็ปนระยะ50เมตรภายในเวลา10นาทีล่ะก็คงรู้น่ะค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น" เท่านั้นและมันใส่เกียร์หมาวิ่งเลยผู้ชายนี่มันเลวไปซะหมดเลยจริงๆปวดหัวเหลือกิน
Tellme tellme เสียงริงโทนซัมซุงกาแล็คชี่โทรศัพเครื่องที่3ใน5ของฉันดังขึ้น
"ใคร!ฉันพูดใครกันน่ะบังอาจโทรมาขนาดเปลี่ยนมือถือมาตั้ง5เครื่องยังตามมารังควาน"
"ใครเนี่ย" ฉันพูด
"ฉันก็คือคนที่อยากจะตบแกจนตัวสั่น"
"ปันญาอ่อนฉันไม่ว่างถึงขนาดนั้นถ้าว่างหนักก้อไปเอาขี้เลื่อยออกจากหัวสมองซะ"
"เธอว่าอะไรน่ะรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"
"จะรู้ไหมว่ะเนี่ยโทรมาเองพูดเองเออและจะรู้ไหมประสาทน่ะยังครบใช่ไหม"
"โอเคๆงันหลังเลิกเรียนมาเจอกันหน่อย" ยัยนั่นพูด
"เรื่องอะไรฉันไม่ว่างขนาดนั้นถ้าไม่มีอะไรน่าสนและก็น่ะ "ฉันตอบ
"มีสิมีแน่"
"มีอะไรบอกมาฉันจะรีบไปเรียน "ฉันพูด
"ยื่นหมายื่นแมวสิแค่นี้น่ะ"
"เวรเอ้ยยแล้วเจอที่ไหน"
"อย่าจนตรอกสิจัสมิน"
"ถ้าฉันหาเทอเจอเธอตายแน่" พูดเสร็จก็กดตัดสายแม่งเอ้ยเพราะนังบ้านี่คนเดียวเลยเวลาคลาสเรียนมาตั้ง15นาทีทำไงได้ล่ะนอกจากจะใส่เกียร์หมาโกย
"แฮกๆๆ "ฉันหอบและเดินเข้าไปนั่งในห้องโดยไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้น(มันยังไม่สำนึก)
"คุณจัสมินมายืนหน้าห้องหน่อยค่ะ" อาจารย์พูดจะทำไงล่ะก้อต้องไปน่ะสิไม่นานนักฉันก้อพาร่างของฉันมาหน้าห้อง
"ทำไมมาสายจังค่ะวันนี้เปิดเทอมวันแรกน่ะคุณรู้ตัวไหม"
"รู้แล้วไงค่ะก็คุยโทรศัพอยู่จะไห้ทำไง " ฉันพูดอะไรหนักหนาแค่มาสาย
"แล้วทำไมเสื้อผ้าถึงเป็นแบบนี้ค่ะฉันจำได้ว่าเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนเราไม่ใช่แบบนี้ แถมส้นสูงนั่นอีก" อาจารย์พูด
"ก็มันสวยดีเลยใส่มาและอีกอย่างหนูมีปันญาซื้อและมีปันญาใส่ส่วนเครื่องแบบนักเรียนนี่หนุอุตส่าห์เลือกชุดที่เรียบร้อยที่สุดแล้วน่ะหนุว่าอาจารย์เอาเวลามาสอนดีกว่าอย่ามาสนใจหนุเลยถ้าเด็กสอบตกอาจารย์โดนไล่ออกนะ ฉันพูดและกลับไปนั่งที่เดิมหลังจากนั้นอาจารย์ก็สอนต่อฟังหูซ้ายและทะลุออกหูขวาเลยฉันพ่อน่ะพ่อทำไมทำแบบนี้
ออด.............เสียงออดดังขึ้นอาจารย์ก้อเดินออกไปจากห้องแล้วนังนั่นมันเป็นใครเอาเบอร์ฉันมาจากไหนสงสัยต้องไปซื้ออีกเครื่อง
"จัสมินอยุไหนว่ะเนี่ย" เสียงดังขึ้นจากหน้าห้องทำไห้ฉันหันไปมองจัสตินกับพรรคพวกที่ยืนเตมหน้าห้องไม่นานนักฉันก้อเกินไปหาพี่จัสติน
"มีอะไรหรอค่ะพี่จัสติ"น ฉันถาม
"เวรเอ้ยไม่นึกว่าเธอจะแต่งมาจริงๆเอ้า..ชุดพี่เอามาไห้" พี่ฉันพูด
"อืมเดี๋ยวฉันไปเปลี่ยนในห้องน้ำก้อได้ " ฉันพูด
"อืมเดี่ยว" พี่ฉันเรียก
"มีไรอ้ะ " ฉันถาม
"จำได้ไหมว่าโรงเรียนเราคนที่ไหญ่ที่สุดคือพี่ที่ปกครองฝ่ายชายของโรงเรียนนี้"
"แล้วไงอ่ะ" ฉันถาม
"พี่ได้ข่าวว่าจะมีการคัดเลือกฝ่ายปกครองผู้หญิงหรือพูดง่ายว่ามีอำนาจสุดในโรงเรียนที่ผู้หญิงทุกคนต้องยอม"
"ปกติไม่มีนี่ "ฉันพูด
"พี่จะมาบอกว่าเธออย่าไปคัดเลือกล่ะเธอก็รู้ว่ามันโหดแค่ไหนถึงเธอจะเก่งแค่ไหนก็ตาม" พี่ชายฉันพูด
"อืม ยังไงฉันก็ไม่แคร์อะไรยุดีฉันเคยกลัวซะที่ไหนล่ะ "ฉันพูด
"555+เธอนี่มันน่านัก " พี่ชายพูดพร้อมมาขยี้หัวฉันเล่น
"วันนี้พี่ไปห้างไหมอ่ะ" ฉันถาม
"มีไรหรอไปได้วันนี้ประชุมพวกน่ะจะฝากซื้อของเหรอ"
"อืมอยากได้โทรศัพมีคนโทรรังควานตลอด" ฉันบอก
"มีตั้ง5เครื่องแล้วน่ะจะเอารุ่นไร"
"เอาเป็น LGก้อได้ขอรุ่นสัมผัสสีขาวซื้อซิมไห้น้องด้วยน่ะค่ะ"
"ครับๆๆพี่ไปก่อนล่ะ"
"อืม" ไม่นานนักพี่ชายฉันก็เดินหายไปพร้อมกับพรรคพวกส่วนฉันก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและกลับมานั่งเรียนเหมือนเดิมแต่ก้อมีเสียงพูดคุยมาจากด้านมุมห้อง
"นี่วันนี้เค้านัดดวลกันใช่ป่ะ"
"ใช่ๆๆเค้าบอกว่าจะเลือกตัวแทนห้องล่ะหนึ่งคนต้องเป็นผู้หญิง"
"ใครชนะจะได้คุมผุหญิงทั้งโรงเรียนแล้วจะมีคนเคารพอาจจะได้เป็นแฟนกะจัสตินด้วยน่ะแก"
"จริงอ่ะแงงงงงงงงงงงงงง" หลังจากฟังพวกนั้นพูดอยู่สักพักฉันก้อเริ่มหนวกหูหยิบซัมซุงกาแล็คชี่ขึ้นมาฟังเพลงแต่ก้อมีคนโทรเข้ามา
"ใครอีกเนี่ย" ฉันพูด
"ฉันไงคนที่โทรมาเมื่อเช้า "
"แล้วมีไร" ฉันถาม
"วันนี้เจอกันหลังโรงยิม"
"มีสิทธิไรมาสั่ง" ฉันพูด
"แล้วแต่จะมาก้อได้ไม่มาก็ได้ไม่ได้บังคับแค่อาจจะพลาดของดีไป"
"เออ ฉันไปก็ได้" พูดจบก็ตัดสายทิ้งไม่มีไรทำกันหรือไงว่ะเนี่ยโทรมาอยู่ได้เซ็งชะมัดไม่นานอาจารย์คนต่อไปก็เข้ามาสอนต่อส่วนฉันน่ะหรอ หึหึแกล้งปวดหัวฟุบตัวหลับกับโต๊ะเปนที่เรียบร้อยแล้วฉันนอนกินเวลาทั้งชั่วโมงจนมาถึงคาบพักก็ลงไปกินคนเดียวย้ำน่ะว่าคนเดียวจริงเพราะฉันไม่มีเพื่อนแต่จะไปนั่งกินกะพี่จัสตินและพรรคพวกของพี่ชายฉันไม่นานนักฉันก้อมาถึงโต๊ะเห็นพี่กำลังนั่งเล่นเกมโทรสับยุ
"เฮียฮะน้องสาวเฮียมาคับ" ไม่นานนักพี่จัสตินก้อหันมาทางฉันเก็บโทรสับยัดลงกะเป๋ากางเกง
"มาเร็วจังน่ะกินไรดีน้องสาว" พี่ชายถาม
"น้ำเปปซี่และก็ข้าวผัด" ฉันพูด
"โอเคได้เลยเดี๋ยวลูกน้องพี่จัดการไห้ เห้ยได้ยินแล้วใช่ไหมเอาแบบนั้นมา2ชุดฉันไห้เวลาพวกแกแค่3นาทีไป!"
"พี่ก้อ3นาทีจะพอได้ไงไม่สงสารเค้าหรอ"
"แล้วถ้าน้องพี่เป็นไรไปล่ะใครจะรับผิดชอบไปไปนั่งได้แล้"ว พี่ฉันพูดจบฉันก้อไปนั่งกะพี่
"วันนี้น้องได้ยินข่าวเรื่องดวลกันด้วยล่ะ " ฉันพูด
"เอ้านี่โทรสับ" พี่จัสตินพูดพร้อมส่งโทรสับมาไห้ฉัน
"ซื้อมาตอนไหนเนี่ย " ฉันถาม
"ปีนกำแพงไปน่ะเผอิญไปต่อยคนด้วยล่ะก็เลยเที่ยวนิดหน่อยและข่าวได้ยินมาเป็นไงบ้า"ง พี่จัสตินพูด
"อืมนัดดวลกันวันนี้ตัวแทนหณิงห้องหนึงต่อ1คนใครชนะก้อไหญ่พอๆกะพี่อะไรทำนองนี้" ฉํนพูด
"ตายและดวลกันที่ไหนว่ะเนี่ยอยากไปดูพอรู้ที่ไหมจ๊น้องสาวคนสวยของพี่เผื่อจะได้เห็นหน้าแฟนในอนาคต"
"ไม่รู้ง่ะเค้าหิวข้าว ทำไมยังไม่ได้สักที"พอพูดจบเท่านั้นและพี่จัสตินตะโกนดังทั่วโรงอาหาร
"แม่งเอ้ยใครที่ซื้อข้าวอยู่ไห้พวกฉันก่อนสิว่ะน้องฉันหิวโว้ยถ้าน้องฉันเป็นโรคกะเพาะน่ะพ่อจะทำไห้กินอะไรไม่ได้เป็นเดือนเลย ็ เท่านั้นและหลีกเปนแถว
เออแค่นี้และ" พอพูดจบก้อนั่งลงเห้อง่ายไปไหมสักพักข้าวก้อมา(ด้วยความบริสุทเว่อ)
"กินโว้ย" พี่จัสตินพูดทักคนก็ลงมือกินข้าวทันที
"เฮียได้รายชื่อคนประลองแล้ว "ลูกน้องคนหนึ่งพูดแล้วส่งกระดาษa4มาไห้
"ไหนอ่านดิ" ไม่นานนักพี่จัสตินก้อกวาดสายตาไปที่กระดาษอย่างคร่าวแต่ก้อหยุดชะงัก
"จัสมินบอกสิว่าน้องสาวฉันชื่อจัสมิน" พี่จัสตินพูด
"ใช่ค่ะพี่/คับเฮีย"
"บอกสิว่าห้องเทอมีคนชื่อซ้ำกะเธอ"
"ไม่นิค่ะพี่"
"บอกซิว่ากระดาษนี้พิมผิด"
"ไม่คับเฮีย"
"เวรเอ้ยแล้วมันมีชื่อน้องฉันได้ไงว่ะ"
"เห้ยจริงอ่ะ" ฉันตกใจหยิบกระดาษมาดูแม่งชัดเลยเต็มๆเลย
"ไม่ต้องแดกแล้วโว้ยข้าวเนี่ยใครแดกพ่อจะจับทำหมันเลย"
เคร้งๆๆ เสียงช้อนที่วางลงบนจานเอ่อเว่อร์ไปนิด
"ถ้ามีชื่อในนั้นก้อถอนตัวไม่ขึ้นแล้วล่ะเฮีย"
"รู้แล้วโว้ยน้องรู้สถานที่ไหม"
"อาจจะ เป็นหลัง โรงยิม หลังเลิกเรียน"
"ดีล่ะพี่จะไปดูเฮ้ยพวกมึงทั้งหลายดูน่าน้องกูไว้ไห้ดีๆถ้าตอนน้องกูปะลองแล้วมีใครทำร้ายน้องกูแม้แต่นิดเดียวมึงจดชื่อไว้พร้อมกับจำนวนครั้งถ่ายวิดิโอไว้ด้วยแล้วหลังจากนั้นหึๆๆๆ "
"ครับเฮีย " เสียงทุกคน(ฮึกเฮิมไปไหน)
"ส่วนถ้าใครมันชนะน้องกุล่ะก้อทำอย่างไงก้อได้ไห้มันลาออกจากโรงเรียนนี้"
"ครับเฮีย" ลูกน้องตอบ
ตอนนี้ทุกคนกำลังลงความเหนในใจว่า
1.เฮียเราจะออกรบ
2.คุนจัสมินเปนตัวประกัน
3.ส่วนเราเปนแพะรับบาป
4.มึงนินทาอะไรกุรุนะโวย จากจัสติน
"พี่อย่าดีกว่าหนุอยากต่อสู้ด้วยศักด์ศรี " ฉันพูดพี่จัสมตินก้อทำหน้าล่ะห้อยแต่ก้อตอบตกลงอย่างไม่ค่อยพอใจ
"ฉันไปก่อนดีกว่ากินไรไม่ลงเลย"
"ไม่กินหน่อยล่ะเด๋วจะไม่มีแรงน่ะ"
“เหอะพี่คิดว่าหนูจะอ่อนหัดขนาดนั้นเลยหรอ” ฉันพูดและเดินไปที่ตึกเรียนต้องไปยัยนั่นแน่ถึงว่าสิถึงกวนโอ้ยขนาดนี้ว่าแล้วก็กดโทรออกเบอร์ที่คุยล่าสุด
ตืด..............ตืด....................เสียงรอสาย
“มีอะไรจัสมินอุตส่าห์ลดตัวโทรมาหา”
“เธอชื่อไรพูดมาเดี๋ยวนี้”
“ฟอร์เซียเดี๋ยวคงได้เจอกันมั้งเย็นนี้”
“เธอใช่ไหมที่เป็นคนลงชื่อฉัน”
“ป่าวๆฉันแค่เสนอแนะ”
“เค้าเลือกว่าเสือกน่ะนะยุห้องไรเนี่ย”
“ทำไมหรอหืม เดี๋ยวเราก้อเจอกันแล้วล่ะเยนนี้ไงฉันไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก"
“เธอน่ะมันโรคจิตขนานแท้”พูดจบก้อตัดสายทิ้งและเข้าห้องเรียนทันทีเหมือนเดิมและใครจะมีกะจิตกะใจเรียนเมื่อวานโดนพ่อด่าวันนี้ต้องลงประลองนี่มันปีซวยอะไรของฉันวะเนี่ย
“โป๊ก” ในขณะที่ฉันกำลังฟุบหลับก้อมีกระดาษที่ถูกขยำปามาที่หัวฉันใครเนี่ยหลังจากนั้นก้อหยิบกระดาษขึ้นมาพร้อมเปิดออกในกระดาษเขียนว่า“เธอโดนเลือกหรอ”หลังจากนั้นฉันก้อเขียนลงในกระดาษว่า “ อืม....แล้ว?”หลังจากนั้นฉันก้อโยนกลับไปแล้วไม่นานฉันก้อได้กระดาษแบบนี้อีก“ขอฉันไปด้วยสิ”และฉันก้อเขียนลงไปด้วยความรำคาน “ไม่จำเป็น” หลังจากนั้นก้อส่งกลับไปพร้อมก้มหน้าลงฟุบโต๊ะ
เหอะอยากจะมาเกาะฉันหวังไปเถอะ
“นักเรียนค่ะคาบนี้3ชั่วโมงก้อจริงแต่ว่าครุมีธุระด่วนนักเรียนนั่งทบทวนแบบฝึกหัดเองล่ะกันน่ะค่ะ” หลังจากพูดเสร็จอาจารย์ก้อเก็บของแล้วเดินออกไปส่วนฉันน่ะหรอนอนต่อ
“เธอได้ลงประลองจริงหรอ” หญิงสาวหน้าตาจืดๆถือวิสาสะเลื่อนเก้าอี้มานั่งใกล้ฉัน
“เธอคือ......”
“โทษทีฉันลืมไปว่าเทอหยิ่งฉันชื่อ หมิง ยินดีที่ได้รุจัก” ยัยหมิงพูด
“เหอะเธอเองสินะที่ส่งกระดาษปันยาอ่อนนั่นมานะ โตแล้วนะแม่คุณแล้วเธอเป็นใครมาด่าฉันว่าหยิ่งจะบอกให้นะฉันไม่ได้หยิ่งแค่ไม่ชอบทำความรุจักกับใครง่ายๆโดยเฉพาะคนอย่างเธอ”ฉันพูดกระแทกเสียงใส่
“-O-”สีหน้ายัยหมิงแต่ฉันไม่แคร์อยู่แล้วใครสั่งไห้มาด่าฉันก่อนล่ะหลังจากนั้นก้อเก็บของลงกระเป๋าละเดินออกจากห้องแต่ก้อมีเสียงตะโกนไล่หลังมา
“หนอย.. คิดว่าเก่งนักหรือไงถ้าแกแพ้ฉันจะตอบกลับไห้หน้าหงาย” สิ้นเสียงเท่านั้นและฉันก้อเดินกลับไปหายัยหมิงพร้อมบีบคางไห้หันมามองน่าฉัน
“นี่แม่คุณคิดว่าด่าฉันและฉันจะโง่เดินต่อไปหรือไงฮะ!อยากโดนตบก้อไม่บอกแต่ตอนนี้ฉันไม่ว่างหรอก นะเดี๋ยวเสร็จธุระปุ๊บจะรีบมาเล่นด้วย เอ๊ะเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะอืม....ถ้าฉันแพ้จะตอกกลับไห้หน้าหงายหรอน่าสนใจนิแต่จำไว้นะถ้าฉันชนะเธอจะเป็นคนแรกที่ฉันจะนึกถึงเลย”พูดจบก้อปล่อยมืออกส่งผลให้ยัยนั่นล้มลงไปกองกับพื้นและฉันก้อเดินออกมาพร้อมไปที่โรงอาหารมีแต่คนมองโว้ย!อะไรกันว่ะเนี่ยนี่มันวุ่นวายกันไปใหญ่แล้วไม่นานก้อมีกลุ่มคนวิ่งเข้ามาหาฉัน
“พี่ค่ะหนูเชียร์พี่น่ะค่ะT^T”
“หนูลงพนันข้างพี่ไปตั้ง2000น่ะค่ะJ”
“พี่ต้องชนะนะค่ะ/:>”
หลังจากนั้นก้อมีกุกลาบพร้อมกับการเขียนเสื้อ
“เอ่อ....”
“ฉันเขียนบ้างเซ่”
“ฉันก่อน”
“ฉันต่างหาก” แงงงงงงงงงงงงงงงงงทางที่ดีฉันจัสมินคนนี้จะเปนลมนี่มันอารายกัน
“เอ่ออะไรกันค่ะน้อง ” ฉันถามหลังจากเริ่มหายชุลมุนบ้าง
“นี่ๆเธอจริงๆพี่เค้าไม่ได้หยิ่งเลยเนาะ” ยัยคนนี้พูดกะเพื่อนคนข้างๆ
“เออใช่ๆใครใส่ร้ายพี่เค้า”
“พี่เค้าสวยธรรมมาชาตินิหว่า” พูดจบก้อเอามือมาจับจมูกฉัน
“เออใช่ชอบๆอ่ะ”
“เอ่อแล้วตกลงมีใครสนใจฉันบ้างT^T” –สีหน้าฉันเอ่อฉันไปเป็นดาราตอนไหนหรือว่าฉันเหน้าเหมือนนักร้อง
“พี่ไปก่อนน่ะค่ะ” ฉันพูดและเดินจากไปอับอายๆอับอายคำเหล่านี้วิ่งวนบนศีรษะฉัน
ณ โรงยิม
ตอนนี้ฉันพาร่างของฉันออกจากความชุลมุนแต่ทว่าตรงนี้มันชุลมุนยิ่งกว่าฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ใครที่รุตัวว่าต้องลงประลองก้าวออกมา สิ้นเสียงพูดของคนตัวสูงฉันก้อก้าวขึ้นหน้า
โอเค 8คนพอดี เราจะทำการจับฉลากเป็น4คู่ต่อสู้จนชนะจนเหลือ2คนหลังจากนั้นจะมีผู้ชนะเพียงคนเดียวถ้าใครแพ้ต้องยอมเป็นพวกกับคนชนะพร้อมทั้งผู้หญิงทั้งหมดแห่งโรงเรียนนี้”
“เฮๆๆๆ “เสียงร้องดีใจของผู้คนรอบข้าง
“ต่อไปจะเป็นการจับฉลากผู้ที่ลงแข่งมี8คนดังนี้ 1.น้องนิ่มจาก 6/1 2. น้องเจียมๆจาก6/8 3.น้องหยก จาก6/7 4.น้องพังพังจาก6/6 5.น้องตัน จากห้อง6/5 6.น้องเดย์จากห้อง6/4 7.น้องเฟอร์เซีย จากห้อง 6/3 และน้องจัสมินจากห้อง 6/2W
หลังจากพูดจบก้อมีคนเดินพาไปหาคู่ที่เราต้องสู้ด้วยรู้สึกของฉันจะเป็นยัยตันจากห้อง 6/5นะเอ่อแต่พอได้เห็นตัวจริงยิ่งกว่าตันอีกอ่ะโคตรอ้วนเลยแล้วมันจะล้มทับฉันไหมเนี่ยY Yไม่นานนักมันก้อมายืนน่าฉันเอ่อตัวใหญ่มาก
“เริ่มได้” คนไห้สัญญาณพูดหลังจากนั้นฉันก้อชกยัยนั่นไปอย่างว่องไวและกระโดดถีบอีกที่หนึ่งแต่ทำไมมันไม่ล้มว่ะแม่งเอ้ยไม่ช้านักมันก้อตรงมาจิกหัวฉันและกระชากแรงๆ
“ตัวเล็กเท่ามดปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างแกชาติหน้าตอนบ่ายๆเถอะ ” พอสิ้นคำพูดหึ ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหรอคำพูดนี้เมื่อวานฉันจำได้ดียัยแม่เลี้ยงแกตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! หลังจากสมองสั่งการกระบวนท่าฉันก้อใช้ส้นเท้าถีบที่ท้องทางด้างล่างและหันตัวมันมาเผชิญน่ากับมันฉันจิกหัวมันลงกับพื้นพร้อมขึ้นนั่งคร่อมและใช้เท้าเหยียบไปที่แขนเพื่อล็อกตัวมันไม่ไห้ดิ้นหลุดหลังจากนั้นกำหมัดไห้แน่ฟาดเข้าไปที่น่ามันหลายทีซ้ำแล้วซ้ำอีกจากนั้นก้อใช้มือจับตรงคอเสื้อแล้วดึงแรง
“พูดสิพูดอีกซิ นังเวรอยากด่าอะไรพูดออกมาก่อนที่แกจะไม่มีโอกาสได้พูด พูดสิ!”
“ผลัก!” ฉันจัดการสวนหมัดใส่มันอีกทีจนกรรมการสั่งไห้หยุดแต่ฉันก้อไม่หยุดฉันจัดการใช้มือจิกหัวยัยนั่นแล้วกระแทกลงไปกับพื้นหลายครั้งจนมีคนมาจับเราแยกฉันก้อพึ่งรุสึกตัวเองส่วนสภาพยัยนั่นนะหรอเหอะถูกห้ามเค้าห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว
“จัสมินสู้เค้านะคะ” เสียงเชียร์ฉันหรอดีใจจังแหะและฉันก้อลองโบกมือไห้คนที่เชียร์ฉัน
“เจ็บมากไหมค่ะ ฮึก” เสียงเหล่านั้นตอบกลับมา
“ไม่เจ็บเลยค่ะ” นานแล้วที่ไม่เคยมีความสุขแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนกัน
“พักก่อนนะเดี๋ยวรอคู่อื่นก่อน”
“อืม” พูดจบก้อนั่งลงกับ อัฒจรรย์
“วิ่งๆๆอาจารย์มา”อยู่ๆเสียงนี้ก้อดังขึ้นคนในโรงยิมก้อพากันวิ่งฉันที่กำลังจะยกขาเดินก้อเดินผลักไห้ลมคว่ำด้วยฝีมือของคนที่กำลังวิ่งอย่างหนีตายหลายนาทีผ่านไปสมองฉันก้ออึนไปหมดจนหมดสติไป
ณ ห้องปกครอง
ฉันที่กำลังมึนได้กลิ่นยาหอมที่โชยเข้าที่จมูกก้อได้สติพร้อมกับเสียงเรียกของพี่ชายและคนอื่นๆพอตื่นมาสิ่งที่เห็นคือพี่ชายและลูกน้องพร้อมกับผุหญิงน่าตาสวยคนหนึ่งและคนอีกหลายคนที่กำลังร้องไห้
“มีอะไรพี่” ฉันเอ่ยถามพร้อมกับรวบรวมสติและรุสึกถึงอาการเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย
“อ้าวได้สติแล้วหรอเฮ้อ...ตกใจหมดนึกว่าจะไม่ฟื้นซะแล้วไม่เป็นไรใช่ไหม
“ค่ะนี่มันห้องปกครองนี่น้องมาอยู่ที่นี่ได้ไง” ฉันมองไปรอบๆห้องและมองเห็นครูบางคนที่มีสีหน้าเครียดจัดที่กำลังโทรศัพท์หาใครบางคน
“ทำใจดีๆนะเราถูกห้องปกครองจับเรื่องรวมตัวกันเสพยา”
“เป็นไปได้ไง”
“คือ มันมีเดกเสพยาที่โรงยิมและตอนนั้นน้องกำลังประลองยุพอครุมาทุกคนก้อพากันวิ่งส่วนคนที่เหลือก้อเลยมีแค่นี้เลยถูกตั้งข้อหาก่อน”
“อ้าวทำไมเป็นแบนี้แล้วพ่อรุเรื่องยังค่ะพี่”
“คุยกะครูอยู่แม่เลี้ยงก้อมาด้วยเดี๋ยวสักพักเราต้องไปตรวจปัสสาวะด้วยถ้าผลออกมาไม่ก้อรอการพิจรนาน้องไหวไหมเนี่ยจะได้ไปตรวจปัสสาวะสักพักพ่อคงออกมาคนอื่นเค้าตรวจไปเรียบร้อยล่ะเหลือแต่น้องกะพี่”
“ค่ะไหวงั้นไปเลยดีกว่าน้องอยากไห้เรื่องมันจบไปซะที” พอฉันลุกขึ้นยืนก้อรุสึกปวดขึ้นมาที่แผ่นหลัง
“โอ้ยๆ”ฉันอุทานออกมาเบาๆแล้วเอามือแตะอ้อมไปที่ด้านหลัง
“อ่าวนึกว่าไม่เจ็บ เจ็บมากไหมเนี่ยโดนคนวิ่งทับเลยนะน้องสาวของพี่”
“อะไรนะ เฮ้อ...นี่มันอะไรกันว่ะเนี่ยไปเหอะพี่”ไม่นานนักฉันกับพี่ก้อไปที่พนักงานพร้อมเข้าไปตรวจปัสสาวะและออกมา
“รอสักครู่นะค่ะเดี๋ยวผลจะออกมา” พนักงานบอก
“ค่ะ/ครับ” ฉันและพี่จัสตินตอบ
“พวกเธอทั้งสองคนนะมานี่หน่อย” อาจารย์เรียกฉันและพี่พร้อมเดินกลับเข้าไปในห้องฉันและพี่ชายเลยเดินตามไปก้อพบพ่อและแม่เลี้ยงนั่งยุ
“นั่งก่อนน่ะค่ะคือทางเราไม่ตรวจเจอสารเสพติดในร่างกายของเด็กทั้งสองแต่เดกทั้งสองก้อยังสงสัยเพราะอยู่ในที่เกิดเหตุ”
“แล้วจะต้องรับผลลงโทษไหม” พ่อฉันถาม
“ถ้าเสพจะต้องโดนไล่ออกจากโรงเรียนแต่ในกรณีของน้องทั้งสองอาจจะต้องย้ายโรงเรียนที่ยุไนเครือเดียวกะโรงเรียนของเราเราไม่ก้อพักการเรียนผุปกครองจะเลือกแบบไหนค่ะ”
“บ้าหรอ ผิดก้อไม่ผิดทำไมต้องย้ายโรงเรียนด้วยแล้วไอ้พวกที่มันทำผิดโดนไล่ออกโทษมันต่างกันนิดเดียว” ฉันโวยขึ้น
“งั้น ผมเลือกย้ายโรงเรียนไห้ลูกผมทั้งสองก้อแล้วกันครับ”
“เรื่องอะไรยังไงผมก้อไม่ย้ายโรงเรียนนั่นจะเป็นไงก้อไม่รุ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะโรงเรียนที่จะย้ายอยู่ในเครือเดียวกะโรงเรียนเราได้รับมาตรฐานจากกระทรวงการศึกษา”
“ผมไม่ได้ถามและโรงเรียนที่ผมและน้องต้องย้ายคือโรงเรียนอะไร”
“อันนี้ถามหรือเปล่าค่ะ”
“อยากโดนกระทืบหรอถามสิโว้ย”
“เอ่อ..คุณจัสตินจะโดนย้ายไป Winter school ส่วนคุณจัสมินจะโดนย้ายไปAutumn Schoolค่ะและก้อจะมีคนดูแลซึ่งจะเป็นกรรมการคุมกฎของโรงเรียนซึ่งจะเป็นคนประเมินพวกคุณว่าผ่านการประเมินหรือเปล่าถ้าผ่านเมื่อไหร่ คุณทั้งสองจะได้กลับมาเรียนที่นี่เหมือนเดิม ไม่ทราบว่าผู้ปกครองมีปัญหาไหมค่ะ”
“ไม่มีครับ”พ่อฉันตอบ
“แต่ผมมี” พี่ชายฉันเอง
“แกมีปัญหาอะไร จัสตินทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว”
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผมกับน้องต้องแยกกันด้วยแล้วน้องจะอยู่อย่าไงอยู่กับใครเวลาไม่สบายใครจะพาไปหาหมอแล้วจะพักที่ไหนอีกนี่น้องผมเป็นผู้หญิง”
“ไม่ต้องห่วงฉันจะไห้คนหาคอนโดไห้พวกแกสองคนอยู่มันคงไม่อยากอีกอย่างจัสมินมันคงอยู่คนเดียวได้ใช่ไหมจัสมิน” พ่อหันมาถามฉัน
“จะสนทำไมค่ะขอแค่ไม่มีฉันกับพี่จัสตินอยู่เพื่อขัดขวางคุณทั้งสองก็พอแล้วไม่ใช่หรอเอาล่ะค่ะมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมพรุ่งนี้ฉันจะย้ายโรงเรียนหวังว่าเอกสารคงเรียบร้อยฉันขอตัวไปเตรียมของก่อนล่ะกันอยู่ตรงนี้เจอตัวเสนียดฉันรำคาญลูกตามาก”พูดจบฉันก้อเดินจ้ำๆออกมาจากห้องปกครองและตรงดิ่งไปที่รถทันทีเหอะอยู่ได้หรอฉันอยู่ไม่ได้เลยต่างหากล่ะแต่ช่างมันเถอะฉันจะเป็นจะตายคนอย่างพ่อก็ไม่สนใจอยู่ดีไม่นานนักฉันก้อขับรถไปที่ร้านขายเสื้อนักเรียนที่ฉันจะย้าย
“ซื้ออะไรค่ะคุณ”
“ฉันมาซื้อชุดเครื่องแบบของโรงเรียนAutumn schoolนะค่ะขอทั้งชุดพละและก้อชุดนักเรียนอย่างล่ะ5ตัวค่ะเสื้อไซน์sกระโปรงเอว24ค่ะ”ฉันพูดจบคนขายก็เดินไปที่หลังร้าน
“นี่คะคุณกระเป๋าด้วยไหมค่ะ”
“ค่ะงั้นขอเพิ่มรองเท้าหนังและก้อรองเท้าผ้าใบเบอร์40นะค่ะอย่างละ5คู่และกระเป๋าก้อ5ตัว” ฉันพูดจบคนขายก็ทำหน้าอึ้งๆแต่ก้อเดินไปหยิบมาให้
“เท่าไหร่ค่ะ”ฉันถาม
“2500 บาทค่ะ” พูดจบฉันก็ยื่นเงินไห้คนขายพร้อมรับเครื่องแบบนักเรียนมาใส่รถและตรงดิ่งกลับบ้านทันทีแต่ก็เจอพ่อรออยู่ที่โต๊ะรับแขกกับแม่เลี้ยง
“จัสมินมานี่” ฉันเลยเดินไปหาพ่อ
“ไปไหนมา”
“ไปซื้อเครื่องแบบนักเรียนมา คุณมีอะไรหรือเปล่า”
“จัสมินเลิกทำตัวเหินห่างแบบนี้ซะที่นี่แผนที่คอนโดของลูกพ่อไปหามาให้สามารถย้ายเข้าได้เลยตั้งแต่วันนี้แล้วส่วนเงินพ่อจะโอนเข้าบัญชีให้ของลูกขาดเหลืออะไรไห้โทรมาบอกส่วนเฟอร์นิเจอร์ที่ห้องทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว”
“มีแค่นี้ใช่ไหมค่ะฉันมีอย่างอื่นจะต้องทำต่อ”
เดี๋ยว เรื่องการเรียนการสอนเหมือนเดิมลูกใช้หนังสือเล่นเดิมได้ละก็ดูแลตัวเองดีๆนะลูก
ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ พูดจบฉันก้อรับแผนที่คอนโดและขึ้นห้องทันทีฉันจัดการเก็บเสื้อผ้านักเรียนและรองเท้านักเรียนใส่กระเป๋าสีดำที่เพิ่งซื้อมาเมื่อกี้ใส่กระเป๋าเดินทางพร้อมแพ็กหนังสือใส่กล่องหยิบโทรศัพท์ทั้ง6เครื่อง, โน้ตบุค, และไอแพดใส่กระเป๋าขนาดพกพา
“คุณหนูค่ะป้าขออนุญาตเข้าไปในห้องหน่อยนะค่ะ”
“เชิญค่ะ” ไม่นานนักประตูน้าห้องก้อเปิดออก
“มีอะไรค่ะป้านิ่ม”
“ป้ามาช่วยคุณหนูจัดของนะคะ”
“ขอบคุณค่ะป้านิ่ม”
“เดี๋ยวป้าช่วยเก็บเสื้อผ้าธรรมดาและก็รองเท้าใส่เล่นให้นะคะ”
“ใส่กระเป๋าสีขาวนะคะ ขอบคุณมากๆนะค่ะป้านิ่ม”
“ไม่เป็นไรคะคุณหนูของป้าจะไปอยู่ไกลป้าทั้งทีอย่างน้อยก็ไห้ป้าช่วยเก็บของนะค่ะ”
“ป้านิ่มอย่าลืมรูปคุณแม่นะค่ะ”
“ค่ะ คุณหนูอย่าลืมเอาของใช้ส่วนตัวไปนะค่ะไปหาซื้อทีหลังมันจะลำบาก”
“เก็บเรียบร้อยแล้วค่ะ ทีนี้ก็เหลือแค่ของที่ป้านิ่มเก็บและก็เอาไปใส่รถเองค่ะ”ฉันพูดและยิ้มอย่างน้อยฉันก็ยังมีป้านิ่มอีกคนและที่รักและห่วงฉัน
“คุณหนูไปอยู่ที่นั่นดูแลตัวเองไห้ดีๆนะค่ะเดี๋ยวว่างๆป้าจะไปหา”
“ขอบคุณค่ะเดี๋ยวมินไปหาพี่จัสตินแปบ หนึ่ง นะค่ะ”
“ไม่ต้องไปหรอกค่ะคุณจัสตินเก็บของไปก่อนคุณหนูอีกและก็เห็นบอกว่าจะไปเที่ยวด้วยมั้งค่ะและก็ฝากรูปนี้ไว้ไห้คุณหนูด้วยละค่ะ” พูดจบก็หยิบรูปที่ฉันกับพี่จัสตินถ่ายด้วยกันเมื่อปีที่แล้วมาไห้
“ขอบคุณนะค่ะป้านิ่ม”
“เสร็จแล้วค่ะเดี๋ยวป้าไห้คนมาช่วยยกของลงไปไว้ที่รถไห้นะค่ะส่วนคุณหนูไปรอที่รถล่ะกันนะค่ะ”พูดเสร็จฉันก็เดินไปที่รถไม่นานนักของก้อถูกยกลงมาไว้ที่รถตู้
“คุณหนูขับนำไปล่ะกันครับเดี๋ยวของพวกนี้ลุงจะขับตามไปทีหลัง”ลุงคนขับรถบอกไม่นานนักฉันก็ขับรถตามแผนที่ไปยังคอนโดใช้เวลาประมาณ10ชั่วโมงเพราะตอนนี้มันเกือบ2ทุ่มแล้ว
“เฮ้อ...”ฉันหาวพร้อมลงมาจากรถ
“ถึงแล้วค่ะ” ฉันพูดไม่นานนักรถตู้ที่ขับตามหลังมา
“ผมไห้พวกเด็กๆยกของขึ้นห้องและจัดห้องให้เลยล่ะกันนะครับ”
“ค่ะนี่คะคีย์การ์ดเดี๋ยวหนูตามขึ้นไปขอเดินดูอะไรแถวๆนี้ล่ะกันค่ะ” ฉันพูดและนำร่างตัวเองเดินไปตามทางแต่ทว่า
ปรี้น...เอี๊ยด..โครม.ผลัก เสียงรถหมุนอย่างรวดเร็วส่วนร่างฉันก้อร่วงลงกับพื้นด้วยความตกใจไม่นานนักเจ้าของรถก้อเดินลงมาพร้อมกับเพื่อนอีก2-3คน
“เฮ! คุณผู้หญิงเป็นอะไรมากหรือเปล่า” ชายหนุ่มคนนั้นถามพร้อมวิ่งมาดู
“ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณ”
“คุณถ้าวันหลังเดินไม่เป็นก็ไม่ต้องเดินนะเพราะมันเดือดร้อนคนอื่น” เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นก้อพบกับชายหนุ่มผมสีดำยาวระต้นคออยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำกับร่างสูงประมาณ190เซนติเมตร
“เข้าใจไหม” พอผู้ชายคนนี้พูดจบฉันก็ยันตัวเองลุกขึ้นจากพื้น
“แต่ท่าทางคุณก็ปกติดีนี่” ฉันพูดและหันไปหาผู้ชายผมสีทองที่น่าจะเป็นเจ้าของรถ
“ฉันต้องขอโทษคุณด้วยนะค่ะที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน” พูดจบฉันก็เดินจากไปแต่ทว่ามีมือหนึ่งของใครบางคนจับต้นแขนฉันไว้อยู่พอฉันหันไปก็เป็นนายผมดำนี่เอง
“มีอะไรอีก ต้องการเงินหรอ” พูดเสร็จฉันก็หยิบเงินในกระเป๋าพร้อมยัดลงใส่มือเค้า
“ที่นี้ปล่อยได้หรือยัง”
“คุณยังไม่ได้ขอโทษผมเลย”
“อะไรกันเงินก็ไห้ไปแล้วและไม่เห็นจะบาดเจ็บตรงไหนเลยที่นี้ปล่อยฉันได้และ”
“รู้ได้ไงว่าผมไม่บาดเจ็บ”
“เหอะ ก็เพราะว่าปากนายไงยืนด่าฉันอยู่นี่ไงก็ไม่เห็นว่าจะตายเลยไม่ใช่หรอ”
“หรองั้นผมขอพิสูจน์หน่อยละกัน” ไม่นานนักชายหนุ่มก็กดริมฝีปากของเค้าทาบลงที่ปากของฉันอย่างรุนแรงและเนิ่นนานสักพักหนึ่งก็ถอนริมฝีปากตนออก
“อื้อ ไม่บาดเจ็บจริงๆด้วย” ชายหนุ่มพูดพร้อมยกมือขึ้นจับปากตัวเอง
“เพี้ย!” เสียงฝ่ามือของฉันกระทบไปที่น่าของชายหนุ่มคนนั้น
“ทุเรศ” พอพูดจบฉันก้อเดินจากมาและขึ้นไปที่ห้องทันทีก็เห็นห้องสีขาวดูสะอาดตามีเครื่องปรับอากาศมีม่านสีขาวติดอยู่ที่น่าต่างพร้อมกับโซฟาสีดำเข้าชุดพร้อมกับเตียงขนาดคิงไซน์สีขาวและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆมากมายที่มีแค่สีขาวกับสีดำเป็นการตกแต่งห้องที่ฉันชอบมาก
“ชอบไหมครับคุณหนู คุณผู้ชายเลือกเองเลยนะครับ”
“ก็ดีค่ะจัดของเสร็จแล้วใช่ไหมค่ะ”
“ครับคุณหนูจะเอาอะไรเพิ่มไหมครับถ้าไม่พวกผมจะได้กลับบ้านกัน”
“ไม่ละค่ะแต่ก็ขอบคุณนะค่ะเดินทางกลับกันดีๆละค่ะ” ไม่นานนักพวกคุณลุงก็เดินทางกลับไปพร้อมกับวางคีย์การ์ดไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งสีขาวฉันมองดูรอบๆห้องสักพักหนึ่งก็ลุกไปอาบน้ำและเข้านอนทันที
ความคิดเห็น