คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ฉันเกลียดนาย จำไว้
“5วันแล้วนะที่มันไม่มา งานโรงเรียนเยอะขนาดนี้พวกฉันทำไม่ไหวแน่ๆ”บราซิลเดินมาบ่น
“เป็นไรก็ไม่โทรมา ไอ้บ้าเอ้ย” นี่ก็เสียงโวยวายของเบนซิล
“นี่จัสมินถ้าเธอติดต่อฟิลได้แล้วโทรบอกพวกเราด้วยนะ” นี่ก็เป็นรอบที่ล้านแปดที่เนยพูดประโยคนี้กับฉันใน5วันที่ผ่านมา
“ใจเย็นๆน่า” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับฟุบหัวลงกับโต๊ะ ฟิลลิปต์วันนั้นเกิดอะไรขึ้นทำไมพี่ชายฉันรวมถึงซีพายไม่มีใครยอมเล่าเรื่องวันนั้นให้ฉันฟังเลย นายกำลังทำอะไรอยู่กำลังคิดจะทำอะไร ตอนนี้งานต่างๆของฟิลลิปต์ถูกเก็บไว้ที่ฉันบางส่วนที่ทำได้ก็ทำ ทำไม่ได้ก็ไม่ทำ คนสวยเครียดคะ อื้อ จะลองไปบ้านฟิลลิปต์ดีไหมเนี่ย
“พวกนายพอจะรู้จักบ้านฟิลไหมละ”ฉันถามพร้อมเงยหน้าขึ้น
“นั่นสินะแต่ฉันไม่ว่างไปวันนี้พวกเรามีประชุมกันนะสิ เธอจะพอไปได้ไหมละ ฉันเขียนแผนที่ให้ได้นะถ้าเธอว่าง” เนยพูดขึ้น
“อา.................ว่างนะวันนี้เดี๋ยวฉันจะไปเองละกัน” ฉันพูดขึ้นพร้อมฟังเนยอธิบายแผนที่ ที่จะไปบ้านฟิลลิปต์อยู่ไม่ไกลเลยละเคยขับรถผ่านซะด้วยซ้ำนายนีก็รวยเหมือนกันนะ
...........................หลังโรงเรียนเลิก.................
ฉันยืนอยู่หน้าบ้านฟิลลิปต์มานานกว่า3ชั่วโมงแล้วไม่มีใครมาเปิดประตูให้เลยสักคน เอาไงดีละ ปีนเลยละกัน ฉันถนัดเรื่องปีนอยู่แล้ว แอบชั่วร้ายนิดๆ
ฟึบ ฉันกระโดดลงจากรั้วซึ่งมันสูงมาก ขาฉันถลอกไปหมดเลย มีเลือดไหลด้วย แงขาของฉันT Tตอนนี้ฉันกำลังทำสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตอยู่คะ คือทุบกระจกให้แตกเพื่อให้เข้าไ
ปในตัวบ้านได้ ฟังดูเหมือนโจรแหะ ฉันหยิบกระถางต้นไม้ขนาดใหญ่ซึ่งวางอยู่ใกล้ๆกระจกขึ้นมาพร้อมทุบกระจกให้แตกหลังจากนั้นก็สอดตัวเข้าไปข้างในอย่างระมัดระวัง นี่ถ้ามีใครเห็นฉันมีสิทธิ์เข้าคุกได้เลยนะ ฉันเดินเข้ามาในตัวบ้าน มันรกมากเลย มีแต่ขวดเหล้า กลิ่นบุหรี่ พร้อมกับเศษอาหารต่างๆนายนั่นอยู่ไปได้ไงเนี่ย ขนลุกชะมัดฉันเดินขึ้นไปตามทางบันได จนถึงหน้าห้องที่มีป้ายไม้ขนาดกลางแขวนอยู่แกะสลัก ฟิลลิปต์ น่าจะห้องนี้และ ชิไม่ได้ล็อกซะด้วย ไม่กลัวคนเข้ามาปล้ำเลยหรือไงด้วยความที่มีมารยาทสูงมว๊ากกกกก ฉันเลยเปิดเข้าไปโดยไม่ขออนุญาตแม้แต่คำเดียว เป็นไงละคะนางเอกของทุกคนเนี่ย ฉันเดินเข้ามากในห้องซึ่งเต็มไปด้วยกองผ้าต่างกองอยู่ ทีวีก็เปิด น้ำก็เปิดทิ้งไว้ ไฟก็เปิด คิดจะช่วยลดโลกร้อนบ้างไหมฮะ พร้อมกับขวดเหล้าที่ยังกินไม่หมด นี่นายไม่เคยคิดจะกินอะไรนอกจากเหล้าเลยใช่มั้ย ว่าแต่เจ้าของห้องอยู่ตรงไหนละ ฉันเดินหา ทั้ง ในห้องน้ำ ตู้เสื้อผ้า ใต้เตียง ก็ไม่เจอเลยหรืออยู่ตรงระเบียง ฉันเดินไปตรงระเบียงซึ่งเปิดตาไว้อยู่ เห็นฟิลลิปต์กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ฉันก้มตัวลงนั่งข้างๆฟิลลิปต์ เขากำลังร้องไห้
“นี่ฟิลลิปต์กินข้าวหรือยังเนี่ย” ฉันพูดขึ้นพร้อมเอามือเอื้อมไปแ
ตะหน้าผากแต่ฟิลิปต์ก็ปัดมันออก
“อย่ายุ่ง ออกไปได้แล้ว” ฟิลลิปต์พูดพร้อมอัดบุหรี่เข้าปาก
“ฉันซื้อข้าวมาให้นายไปกินเถอะ สูบบุหรี่เยอะขนาดนี้มันไม่ดีรู้ไหม” ฉันพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง
“บอกว่าอย่ามายุ่งไงเล่า” ฟิลลิปต์ตะคอกใส่หน้าฉัน พร้อมเดินเข้าไปในห้องและหยิบเหล้าขึ้นมากินแต่ฉันดึงเอามาไว้ก่อน
“นี่นายฉันก็ไม่อยากจะยุ่งเรื่องของนายเท่าไหร หรอกนะ คนที่ชอบทำตัวมีปัญหาอย่างนายไม่มีใครเข้าอยากจะไปรักหรือสนใจอะไรทั้งนั้นและ” พอฉันพูดเสร็จฟิลลิปต์ก็หันมามอง
“เธอว่าอะไรนะ ฉันถามว่าเมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร!!”ฟิลลิปต์ตะคอกเสียงดังใส่ฉัน
“โถ่เอ้ยทำมาเป็นตะคอก ทำไมฉันพูดอะไรแทงใจนายหรือไงตอนแรกฉันก็เป็นห่วง แต่ตอนนี้แม้แต่หน้านายฉันยังไม่อยากจะมองเลย ก้มหัวดูสภาพตังเองบ้างสิ ว่ามันทุเรศขนาดไหน ฉันบอกได้คำเดียวเลยนะว่านายตอนนี้มันโคตรน่าสมเพชเลยไม่ต่างอะไรจากหมาข้างถนนสักนิด ฉั.. “ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบปากของฉันก็ถูกประกบด้วยจุมพิตอย่างรวดเร็วฟิลลิปต์ประกบปากฉันอย่างไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากฉันถูกบดขยี้อย่างแรงราวกับอยากให้เขารู้ว่ามันเจ็บปวดมากเพียงใด ตอนนี้คนตรงหน้าฉันเหมือนคนที่กำลังขาดสติ มือของเขาสอดเข้ามาในสาบเสื้อ พร้อมดึงกระชากเสื้อฉันออกอย่างแรง “ปล่อยฉันบอกให้ปล่อย” ฉันพูดอย่างหวาดกลัว ใช่ตอนนี้ฉันกลัวเขามากฉันร้องให้ออกมาอย่างหนัก ทันทีที่น้ำตาของฉันสัมผัสถูกหน้าของฟิลลิปต์ การกระทำอันป่าเถื่อนก็หยุดชะงักลง ฟิลลิปต์เอื้อมมือมาที่หน้าฉันคล้ายกับจะเช็ดน้ำตาให้แต่ก็ไม่ทันเพราะฉันตวัดมือฟาดลงไปที่หน้าของเขา
“อย่าแม้แต่จะแตะต้องตัวฉัน นายมันน่ารังเกลียด” ฉันพุดพร้อมคว้าเสื้อขึ้นมาใส่
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ฟิลลิปต์พูดเสียงอ่อนอย่างสำนึกผิดเก็บคำขอโทษของนายไว้เพราะมันทดแทนอะไรไม่ได้เลยกับการกระทำป่าเถื่อนเมื้อกี้นี้ จำไว้ฉันเกลียดนาย เกลียดๆ ได้ยินไหมว่าฉันเกลียดนาย” ฉันพูดพร้อมวิ่งออกมาจากบ้านของเขาสายตาก็พลันเหลือบไปเห็นรถกระบะที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงพร้อมกับเสีงบีบแตรที่ดังขึ้น แต่ไม่ทันเสียแล้ว ขาฉันขาไป
หมด แทนที่ฉันจะรีบวิ่งออกไปแต่ขาฉันกลับหยุดอยู่ตรงนี้ พร้อมกับรถกระบะที่วิ่งเข้ามาชน ก่อนที่ความมืดจะเข้าคลอบคลุมฉันก็รู้สึกถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นพร้อมกับเสียงเรียกชื่อฉันที่ไม่หยุดหย่อน แต่ตอนนี้แม้แต่จะลืมตาขึ้นมาฉันยังทำไม่ได้เลย ให้ตายสิ ใครกันที่เรียกชื่อฉัน
ความคิดเห็น