Help me now!! ช่วยฉันทีสมการรักนี้แก้ไม่ออก

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

M U S I C CAFE : LUN LA
cinnamon                                                                   

บทนำ
ณ สนามบินภูมิสวรรค์


ทำไมเมืองไทยอากาศมันร้อนอย่างนี้เนี่ยทำไห้ผิวขาวอันชมพูของฉันเสียหมดตายๆๆแน่ๆๆผิวฉันมีค่าน่ะย่ะพูดแล้วก้อปวดสมองแล้วเมื่อไหร่แด๊ดดี๊จะมารับฉันล่ะเนี่ยว่าแล้วก้อหยิบไอโฟนมือถือหนึ่งใน5ที่ฉันมีก้อไม่อยากบอกหลอกน่ะว่าฉันรวยลูกทูตเชียวน่ะโฮะๆๆโทรไปหาคุนป๊า 
“ฮัลโหลแด๊ดดี๊อยู่ไหนค่ะจัสมินยืนรอเหมื่อยๆๆ”ฉันกรอกหูลงในโทรศัพท์
“โทษทีน่ะลูกพ่อคงไปไม่ได้แม่ของลูกป่วยอยู่ๆก็เป็นลม” พ่อฉันพูด
“แด๊ดค่ะจัสมินจะพูดกะแด๊ดแค่ครั้งเดียวน่ะค่ะว่ายัยน้ำเน่าน้ำฟ้าอะไรนั่นไม่ใช่แม่จัสมิน” ฉันพูดเสร็จกรอกสายตาอย่างเบื่อหน่ายยัยน้ำฟ้าคือแม่เลี้ยงที่ฉันไม่เคยอยากจะเป็นพันะมิตรด้วยสักนิดคนอะไรพอแม่ฉันตายปุ๊ปก็เสียบพ่อฉันปั๊ป”

“จัสมินลูกยังไม่เปิดใจรับคุณน้ำฟ้าอีกหรอลูกแม่ลูกก็ตายไปนานแล้วน่ะแล้วคุนน้ำฟ้าก็ดีพอๆกับแม่ของลูกน่ะ” พ่อฉันบอก ดีหรอไอ้คนที่ขังฉันไว้ในห้องน้ำตอน10ขวบให้กินข้าวที่พื้นทำร้ายฉันและทำร้ายจัสตินพี่ชายฝาแฝดของฉันทั้งหมดนี่ไม่ใช่ยัยน้ำเน่าหรอกหรอที่เป็นคนทำ
“จำไว้น่ะค่ะพ่อหนูเกลียดมันเกลียดทุกๆอย่างที่มันทำให้พ่อลืมแม่หนูเกลียดมันได้ยินไหมค่ะ ถ้าพ่อรักมันมากเชิญเลยค่ะอยากจะทำอะไรก็ทำห   นูขอไม่ยุ่งเกี่ยวและมันจะไม่ใช่แม่หนูแน่นอน  ต่อไห้พ่อไปหาจากดวงจันทร์ดวงอาทิตย์ แม่ของหนูก้อจะมีคนเดียวเท่านั้น” ฉันพูดและเริ่มน้ำตาคลอเบ้านึกถึงเหตุการณ์ต่างๆตอนที่มีแม่ฉันอยู่ฉันกลับพ่อไม่เคยทะเลาะกันฉันและพี่เป็นเดกดีแต่เพราะพ่ออยากมีผู้หญิงอื่นมาแทนแม่ เลยทำไห้ฉันและพี่จัสตินเป็นเด็กเกเร
“หยุดพูดถึงคุณน้ำฟ้าอย่างนั้นเดี๋ยวนี้น่ะ พ่อขอสั่ง” 
“ทำไมค่ะเดี๋ยวนี้จัสมินหรือใครก็ตามที่จะแตะยัยนั่นพ่อถึงออกตัวรับแทนตลอดมันปรนิบัติพ่อท่าไหนหรอค่ะถึงชอบนักชอบหนาชอบขนาดลืมไปว่าพ่อยังมีหนูเป็นลูกสาวอีกคน” พอฉันพูดเสร็จก็กดตัดสายและโทรหาพี่จัสตินทันทีพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งไหลมาไม่หยุด
“ว่าไงยัยมินโทรมาหาพี่จะบอกเรื่องของฝากใช่มั้ยมีอะไรบ้างอ่ะ.....”เสียงพี่จัสตินพูดขึ้นมา
“พี่..ฮึก...จัสติน.ฮึก” 
“ใครทำอะไรเธอบอกมาว่าเธออยู่ที่ไหนพี่จะไปรับ” เสียงปลายสายที่ร้อนรนพูดขึ้น
“มินอยู่ที่สนามบินค่ะ..ฮึกW ไม่ทันใดปลายสายก้อกดตัดสายทันทีหญิงสาวได้แต่นั่งเหม่อลอยคิดถึงคำพูดที่พ่อเคยพูดกับเธอตอนเด็กภาพเด็ก2คนชาย-หญิงอายุประมาณ7ขวบกับผู้หญิงน่าตาสะสวยที่เป็นแม่ของเธอกับผู้ชายที่ตอนนี้อยูในช่วงสบายๆๆปลดเนกไทออกซึ่งคือพ่อของเธอ
“คุนพ่อค่ะผู้หญิงที่คุณพ่อรักที่สุดคือใครค่ะ” เด็กสาวน่าตาน่ารักถาม
“อืม..ที่พ่อรักที่สุดก้อคือแม่ของลูกและลูกไงครับ”
“และผู้ชายล่ะครับ” เด็กชายถาม
“ก็ลูกไงครับจัสติน “ชายหนุ่มวัยกลางคนบอกพร้อมลูบหัวลูกชายสุดที่รักของตน

“หนูไม่เชื่อปะป๊าหรอก” เด็กสาวทำงอน
“และจะให้คุนพ่อทำอย่างไรครับ” ชายวัยกลางคนถาม
“ปะป๊าต้องสัญญามาก่อน” หลังจากเด็กสาวพูดจบก็ยกนิ้วก้อยขึ้นไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยของคุณพ่อ  แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่คุณพ่อลืมสัญญาคุนพ่อ ลืมจัสมิน ลืมจัสตินและคุณแม่แต่กลับไปรักยัยน้ำฟ้าคนนั่นแทน ระหว่างที่หญิงสาวกำลังร้องไห้ก็มีร่างสูงไหญ่วิ่งเข้ามากอดเธอจำได้ดีความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้ที่มอบให้เธอมาตั้งแต่เด็กความอบอุ่นนั้นยังไม่เคยจางหาย
“พี่ชาย” หญิงสาวพูด
“ไงไหนบอกซิใครทำให้คนที่แข็งแรงอย่างเธอต้องร้องไห้W จัสตินฝาแฝดพี่แต่เป็นผู้ชายพูดขึ้นพร้อมลูบหัวจัสมิน
“คุณพ่อ..ฮึก..ฮือ” เมื่อชายหนุ่มเห็นว่าท่าทางจะหนักก็เลยพาขึ้นรถก่อนก่อนที่จัสมินน้องสาวฝาแฝดจะเล่าเรื่องราวไห้เขาฟัง ประมาน15นาทีที่ฟังรื่องจากน้องสาวสุดที่รักเล่า อารมณ์ก็ไม่ดีขึ้นมากระทันหันเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้มากชอบทำร้ายจัสมิน แต่คุณพ่อกลับไม่ว่าอะไร ชายหนุ่มได้แต่เก็บอารมณ์ร้อนรุ่มในร่างายไว้ ไม่นานนักรถบีเอมดับเบิ้ลยูสีดำของชายหนุ่มก็เข้ามาจอดหน้าบ้านที่เคยอบอุ่นแต่หากตอนนี้ไม่ใช่เมื่อจัสมินและจัสตินก้าวขาลงจากลงมาถึงในตัวบ้านก็พบกับผู้หญิงวัยกลางคนที่มีตำแหน่งเป็นถึงแม่เลี้ยงมานั่งคอยกับคุณพ่อของเธอ ไม่นานนักแม่เลี้ยงก็วิ่งเข้ามากอดจัสมินทันทีพร้อมกับคำพูดที่เสแสร้ง
“ยินดีต้อนรบกลับบ้านเราน่ะลูก” แม่เลี้ยงกอดเธอแต่ไม่ใช่กอดที่อบอุ่นแต่เป็นการจิกเล็บที่แขนเธอเมื่อจัสมินรู้สึกตัวก็ผลักแม่เลี้ยงลงไปกองกับพื้น

“อย่าเอาตัวเธอมาแตะฉันมันทำไห้รู้สึกคลื่นไส้และบ้านนี้เป็นของแม่ฉันเธอไม่มีสิทธิ์มาพูดว่ายินดีต้อนรับกลับบ้าน เธอเป็นแค่คนอาศัยจำไส่หัวเธอซะ” จัสมินพูดพร้อมจิกตา
“ค่ะขอโทษค่ะดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” แม่เลี้ยงพูดเสแสร้งพร้อมทำสีหน้าให้น่าสงสาร
“ก็ดีรู้ซะบ้างก็ดี” หญิงสาวพูดพร้อมจิกสายตา
“มันจะมากเกินไปแล้วน่ะจัสมินขอโทษแม่แกเดี๋ยวนี้” เสียงของพ่อเธอดังขึ้นพร้อมเดินมาตรงหน้าเธอหากแต่จัสตินมาบังร่างของน้องสาวไว้
“ออกไปฉันจะต้องสั่งสอนจัสมิน” พ่อออกคำสั่งใส่
“ไม่ผมไม่เห็นว่าน้องจะทำอะไรผิดยัยนั่นต่างหากที่ผิด” จัสตินพูดไม่นานนักจัสมินก็ออกมาจากแผ่นหลังของพี่ชายมาเผชิญหน้ากับพ่อตัวเอง
“มินจะไม่ขอโทษยัยนี่เพราะยัยนี่ไม่ใช่แม่มินและมันต่างหากที่ต้องขอโทษมินเพราะมันบังอาจมาแย่งพ่อมินไป” สาวสวยพูดเสร็จก็เมินหน้าหนีแล้วเดินไปหาแม่เลี้ยงของเธอพร้อมพูดว่า
“อย่าหน้าด้านนักน่ะวันนี้ฉันไม่มีเวลาจะเล่นด้วย” พูดเสร็จเธอก้อเดินขึ้นไปบันไดแล้วเดินหน้าไปห้องนอนเธอทันทีและล้มตัวนอนสักครู่ก่อนจะไปอาบน้ำในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายและเปิดตู้หาผ้าขนหนูแต่ก็ตกใจเป็นอย่างมากเมื่อชุดนักเรียนที่เธอต้องใส่ไปในวันพรุ่งนี้ถูกตัดขาดเป็นแหว่งๆเธอหยิบออกมาดู เสื้อเธอโดนตัดเหลือครึ่งตัวส่วนกระโปรงสก็อดแดงขาวก็โดนตัดแบบเฉียง หึรูแล้วยัยแม่เลี้ยงตัวแสบคิดหรอว่านี้เธอจะทรมานฝันไปเถอะหญิงสาวกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบผ้าขนหนูไปอาบน้ำและเตรียมตัวไปทานอาหารวันนี้เธอเดินไปทานอาหารด้วยอารมณ์ดีผิดปกติเปนที่ขัดใจของแม่เลี้ยงเป็นอย่างยิ่ง

“ป้านิ่มค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่อแม่บ้าน
“ค่ะคุณหนู”
“ป้านิ่มค่ะเมื่อกี้หนูเห็นหนูท่อตัวใหญ่วิ่งผ่านห้องหนูด้วยล่ะค่ะ”
“จริงหรอค่ะคุณหนูW แม่บ้านตกใจเพราะทำความสะอาดอย่างดีไม่น่าจะมีหนูเข้ามาได้
“ค่ะมันกัดเสื้อผ้าหนูขาดวิ่นหมดเลย” จัสมินพูดพร้อมหันไปทางแม่เลี้ยงที่ก้มหน้าก้มตาอยู่
“แล้วเสื้อผ้าเป็นไงบ้างค่ะ” แม่บ้านถาม
“อืม..แหว่งเลยค่ะสงสัยมันคงหิวจัดและค่ะแบบว่าอาหารที่กินอยู่เปนประจำมันไม่พอ” จัสมินพูด
“มินหนูท่อมันจะกัดเสื้อผ้าได้ไง” จัสตินเอ่ยถามเพราะอยากแกล้งแม่เลี้ยง
“อืมคงเป็นพวกหนูที่โง่ๆน่ะค่ะกินได้ไม่เลือกแม่กระทั่งของที่มีเจ้าของ” จัสมินพูดทำไห้พ่อรู้สึกไม่สบายใจเมื่อรู้สึกว่าลูกสาวว่าลูกสาวเธอจะสนุกเกินเหตุ
“พี่คงต้องระวังบ้างล่ะป้านิ่มครับผมขอยาเบือหนูหน่อยน่ะครับแบบว่าถ้ามันเข้ามาผมจะได้ฆ่ามันให้ตายไปเลยแบบว่าผมทนพฤติกรรมมันไม่ไหว“จัสตินพูดพร้อมยักคิ้วไห้น้องสาวทันใดนั้นเสียงแม่เลี้ยงก็เอ่ยขึ้น
“ฉันขอตัวก่อนน่ะค่ะกินไม่ลง”พร้อมลุกจากเก้าอี้
“จะไม่กินไห้อิ่มก่อนหรอค่ะเดี๋ยวดึกๆจะไปแทะเสื้อผ้าเอ้ยจะปวดท้องได้น่ะค่ะ” จัสมินพูดอย่างติดตลก
“หยุดเดี๋ยวนี้จัสมินมันจะมากเกินไปแล้ว” พ่อของเธอสั่งห้าม
“ทำไมค่ะ จัสมินอุส่าเปนห่วงผิดด้วยหรือไง”จัสมินพูดพร้อมเบ๊ะปากอย่างไม่พอใจ

“พอกันทีๆพ่อไม่กินแล้วจะออกไปกินนอกบ้านกับคุนน้ำฟ้า” ไม่นานนักจัสมินก็เอ่ยขึ้น
“ทำไมค่ะกินข้าวกะลูกสาวมันลำบากขนาดนั้นเลยหรอถึงต้องไปกินกะหนูท่อที่กินได้แม้ของที่มีเจ้าของแล้ว” จัสมินพูด
พ่อไม่อยากพูดแล้วไปเถอะคุณ ไม่นานนักจัสมินก้อยกน้ำทั้งเหยือกสาดไปที่แม่เลี้ยง
“กรี้ด.......................คุณทำแบบนี้ทำไมค่ะ” แม่เลี้ยงพูดพร้อมปัดน้ำออกจากตัวที่ชุ่มไปหมด
ฉันแค่ล้างเสนียดน่ะเอ้า ทีนี้อยากไปกินข้าวที่ไหนก็ไปหมดเสนียดแล้วชิ ไม่นานนักหญิงส่าวก็วิ่งขึ้นห้องพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากไม่สนใจเสียงเรียกของพ่อที่ดังมาจากข้างล่างแม้แต่นิดหญิงสาวหยิบรูปคุณแม่บนหัวเตียงเอามากอดไว้ที่อกพร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ฮึก..คุณแม่ขามินจะทำอย่างไรดี มินเกลียดยัยนั่นมันแย่งของมินไปหมดฮึก..มินคิดถึงคุณแม่เหลือเกิน.คุณพ่อรักมัน คุนพ่อไม่รักพวกเราแล้วคะคุณแม่ไหนเมื่อคุณพ่อไม่สนใจมินก็จะไม่สนใจใครอีกต่อไป”แล้วหญิงสาววางรูปของคุณแม่ที่หัวเตียงก่อนจะหยิบพวงกุณแจรถแลมเบอร์กินี่สีเหลืองที่พี่ชายซื้อไห้มาแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง
“จะไปไหนมิน.มาหาพี่ก่อน” เสียงจัสตินเอ่ยขึ้นถามน้องสาวตัวเอง
“หยุดเดี๋ยวนี้แกจะทำตัวอย่างนี้อีกเมื่อไหรหัดทำตัวดีๆเหมือนลูกคนอื่นเขาซะบ้างสิ” พอพ่อเธอพูดจบทำไห้หญิงสาวชะงัก
“ใช่ค่ะจัสมินมันเลวถึงจัสมินจะดีกว่านี้หรือเลวกว่านี้จะเป็นจะตายอย่างไรพ่อคงไม่สนจัสมินหรอก เพราะพ่อคงสนแต่ นังผู้หญิงที่มาจากไหนก้อไม่รู้เท่านั้นเอง”

“น้องจะไปไหนบอกพี่ได้ไหม” พี่จัสตินวิ่งเข้ามาพร้อมถามอย่างเป็นห่วง
“น้องจะไปผับของซีพายพีชายไม่ต้องห่วงน่ะค่ะW จัสมินพูดพร้อมกอดพี่ชายตัวเอง
“โอเคครับ” ห้ามกลับดึกน่ะทางนี้พี่ดูแลให้สบายใจมื่อไหร่ค่อยกลับมา
ไม่นานนักหญิงสาวก็ขับรถออกจากตัวบ้านพร้อมโทรหาเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอกันนานมากที่ตอนนี้เพื่อนเธอเป็นถึงหัวหน้ามาเฟียที่พึ่งเลื่อนตำแหน่งขึ้นได้ไม่นาน
ณ ผับ
หญิงสาวจอดรถหน้าผับไว้พร้อมเดินเข้าไปในผับโดยไม่สนใจสายตาใครที่มองมาที่ชุดนอนของเธอแม้แต่น้อยแล้วตรงไปนั่งที่บาร์สั่งคอกเทลรสชาติอ่อนๆมาดื่มเนื่องจากพรุ้งนี้มีเรียนทันใดนั้นฟลอร์ที่เต้นก้อเริ่มมีคนมุงและเริ่มมีเสียงเชียร์
“ใครกันน่ะที่เต้น” หญิงสาวพูดพร้อมเดินไปที่ฟลอร์เห็นหญิงสาวผมสีบอลนทองตัดหน้ามาไว้ผมยาวอยู่ในชุดเดรสสีน้ำเงินที่กำลังเต้นอย่างเมามันกับผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการมีนัยน์ตาสีเทาพร้อมกับเสียงเชียร์อย่างสนุกสนาน อยากสนุกด้วยคนจัง หญิงสาวครุ่นคิดอยู่สักพักก้อกระโดดขึ้นไปเต้นบนฟลอร์พร้อมเต้นนัวเนียกับชายหนุ่มคนนั้นอย่างไม่แคร์สายตาหญิงสาวอีกคนหญิงสาวทั้งคู่ผลัดกันเต้นกับชายหนุ่มอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ถ้าเธอกล้าพอก้อเอาชนะฉันไห้ได้สิ” จัสมินพูดพร้อมกระชากเน็กไทชายหนุ่มคนข้างมาทำไห้สบตากันและกันพร้อมแสยะยิ้ม
“แล้วเธอจะรู้ว่าฉันกล้าแค่ไหน” หญิงสาวผมบอล์นทองพูดจบก้อคว้าชายหนุ่มจากมือของจัสมินมาพร้อมลากปลายนิ้วสัมผัสไปที่แผงอกของชายหนุ่มและประทับริมฝีปากที่ตำแหน่งหัวใจหญิงสาวทั้งสองเต้นกันอย่างเมามันโดยไม่สนใจชาหนุ่มเลยแม้แต่น้อยว่าตอนนี้ร่างกายร้อนรุ่มเพียงใดจนกระทั่งเพลงจบหญิงสาวทั้งสาวก้อเสมอกันพร้อมจับมือกัน
“เธอเต้นเก่งมากเลยไม่เคยมีใครเต้นสูสีกะฉันได้นอกจากซีพายW
“เธอรู้จักซีพายด้วยหรอ”
“ใช่ฉันเปนเพื่อนเขาวันนี้มาหาแต่ก็ไม่เจอเพราะจำหน้าไม่ได้แล้วW
“งั้นเธอก็ไม่ต้องหาแล้วล่ะ”
“ทำไมเธอรู้หรอว่าซีพายอยู่ไหน” จัสมินถามหญิงสาวตรงหน้า
“รู้สิก้อฉันยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วอยู่ยัยจัสมินW
“เธอรุได้ไงว่าฉันคือจัสมินอ่ะ”
“จะมีใครสักกี่คนที่ไม่แคร์สื่อซะขนาดนี้”
นี่มันอะไรกันครับ” ชายหนุ่มถามขึ้น
“เอ่อนี่จัสมินเพื่อนสมัยเด็กของฉัน” ซีพายพูด
“ครับผม” มอร์ทามพูด
“และนี่มอร์ทามแฟนฉันรู้จักไว้ซะจัสมินจะได้ไม่ยั่วผิดคนไอ้นี่มันเสือผู้หญิง “
“อืมโทษทีนะ55+แล้วสปาต้าร์ล่ะ” จัสมินพูด
“อ๋อไปเที่ยวกับไวโอเลตน่ะ” ซีพายบอก
“ไปนั่งกันเถอะครับยืนตรงนี้ไม่สะดวก” มอร์ทามพูดพร้อมเดินนำไปที่โต๊ะV I P
“แล้วเป็นไงมาไงเนี่ย” ซีพายถาม
“อ๋อก็ไม่ได้เป็นไงมาไงหรอกแค่เซ็งๆ” จัสมินพูด

“ชื่อตายเลยทะเลาะกับพ่ออีกล่ะซิW
“ก็นั่นน่ะและ”
“ทำไมล่ะคับW
คือฉันมีแม่ลี้ยงน่ะค่ะ 
“ช่างเถอะคับผู้ชายก็เป็นอย่างนี้ยกเว้นผมซื่อสัตย์กับซีพายตลอด “
“หรอเรื่องยัยลูกน้ำยังไม่เคลียร์
“ผมป่าวน้าเค้ามาเองผมป่าวชวนน้าเค้าเดินเค้าห้องผมเอง” มอร์ทามร้องแบบเป็นเพลง
“แฟนเธอนี่ตลกชะมัด”
“เค้าเรียกว่าตลกกลบเกลื่อนน่ะ”
ผมงอนคุนแล้วซีพาย
“ฉันไม่ง้อหรอกน่ะ”
“งั้นผมไปหาลูกน้ำดีกว่า”มอร์ทามกำลังจะลุกขึ้นยืนแต่ซีพายก็พูดขึ้น
“เชิญ แต่าก้าวออกไปแค่ก้าวเดียวจะไม่มีไอ้นั่นไว้แสดงถึงความเป็นชายเลย” นั่นทำให้ชายหนุ่มชะงัก
“ไม่ไปหรอค่ะคุณมอร์ทาม” จัสมินถาม
“โถ่ของอย่างงี้เกิดมามีแค่ครั้งเดียวครับคุณจัสมิน”
“และแกจะเอาไงเรื่องพ่อแก”

“ไม่รุฉันก็ทำตัวอย่างไงก็ได้เพราะอย่างไงพ่อก็ไม่สนฉันอยู่แล้ว
“แต่มันจะเสียการเรียนน่ะคับ”
“หึ นายยังไม่รุอะไรถึงยัยนี่จะทำตัวเหลวแหล่แต่ก็ไม่เคยเสียการเรียนหรอก”

“เหมือนโดนด่ายังไงไม่รู้” จัสมินเอ่ย
“55+แต่ก้อดีเหมือนกันน่ะครับไม่เหมือนคุณซีพายชอบใช้ผมทำการบ้าน
“ฉันว่าตัดตรงนี้เลยดีไหมห่ะ”
“จะดีหรอเกรงว่าคุนจะทำไม่ลงน่ะครับเนื่องจากขนาดยังงี้หาอยากW
“ไอ้บ้า......”
“ไม่เจอกันนานแกสวยขึ้นเยอะน่ะ” จัสมินพูด
“แกก็เหมือนกันแล้วแฟนแกอ่ะ”
“แกก็รู้ว่าฉันคบเล่นๆกะทุกคน”
“จ้ายัยสวยเลือกได้”
“ยังงี้พวกผู้ชายเสียดายแย่ มอร์ทามพูด
“ปกติแล้วฉันก็เป็นแบบนี้และค่ะไม่แคร์ใครไม่สนตรงไปตรงมาไม่ยอมรู้จักใครง่ายถ้าไม่จำเป็น ฉันเลยไม่ค่อยมีเพื่อน”
“ทำเป็นเศร้าแล้วแกกลับบ้านยังไงเนี่ย”
“มีรถมาเดี๋ยวขับกลับเอง”
“จะบ้าหรอเดี๋ยวพวกฉันไปส่งเกิดอะไรขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ” ซีพายบอก
“ฉันเกรงใจแกเดี๋ยวแกเหนื่อยป่าวๆๆๆ”
“ไม่ต้องเกรงใจครับยังไงคุณซีพายก็ต้องใช้ผมขับรถอยู่ดี”
“อยากได้รองเท้าสักครู่ไว้อุดปากไหมจ๊ะที่รัก หืม~~~~”
“ขอเป็นปากของที่รักดีกว่าครับ”

Oh..oh..oh เสียงริงโทนblackberry มือถือเครื่องที่2ใน5เครื่องดังขึ้นทำให้จัสมินหยิบขึ้นมาดูเมื่อสังเกตว่าเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นตาก็รีบรับทันที
“ใครน่ะ “จัสมินเอ่ย
“ก็แม่สุดที่รักของลูกไง “ไม่ทันใดนั้นหณิงสาวก็ตรัสรู้ทันที
“มีอะไรยัยหนูท่ออยากได้น้ำล้างเสนียดอีกหรือไง” หยิงสาวพูดขึ้นทำให้ซีพายทำสัญลักษณ์ว่าให้เปิดสปีกเกอร์โฟน
“ปากไม่สิ้นลินน้ำนมยังจะมาอวดดีอีกน่ะแกทายสิว่าตอนนี้ฉันอยู่ไหนลูกรัก”
“หุปปากแกซะฉันไม่อยากรู้”
“คุณค่ะฉันอยากได้สร้อยเส้นนี้จังเลยค่ะ”
“แกจะหลอกเอาเงินพ่อฉันอีกแล้วใช่มั้ย”
“ป่าวน่ะย่ะพ่อเธอซื้อของปลอบขวัญฉันเท่านั้นเอง”
“แกอยู่ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้”
“เรื่องอะไรจะบอกล่ะป่านนี้แกคงโกรธจนตัวสั่นแล้วใช่มั้ยหึ พ่อแกนี่ก็โง่โดนหลอกได้ทุกวี่ทุกวัน “ไม่นานนักซีพายก้อใช้เครื่องเจาะระบบจีพีเอสจากสัญญานโทรศัพท์ทันที ไม่นานนักก็ระบุสถานที่ของแม่เลี้ยงขึ้นมาคือ ห้างสรรพสินค้า hour for shopping ที่แผนกจิวเวอร์ลี่
“เสียใจด้วยที่ฉันไม่โง่ “หญิงสาวพูดจบและกดตัดสาย
“ยัยซีพายฉันต้องการเสื้อผ้าด่วน”

“งั้นไปห้องน้ำน่ะเด๋วฉันเอาชุดไปไห้แล้วจะขับรถไปส่งฉันขอเช็กก่อนว่าฉันมีหุ้นในห้างนี้หรือเปล่าจะได้สั่งระงับข่าวได้” ซีพายพูดพร้อมหันไปถามลูกน้อง
“มีครับ หุ้นแค่40%ครับ” ลูกน้องตอบ
“แล้วจะสั่งระงับได้ไงยัยซีพาย”
“หุ้นแค่40แต่อำนาจเกิน100ฉันมาเฟียน่ะไม่ใช่กุ๋ยข้างถนน”
“เปลี่ยนชุดเสร็จแล้วไปที่รถเลยน่ะเดี๋ยวฉันจะไปรอกันกับมอร์ทาม”
“อืมขอบใจ” หลังจากนั้นหญิงสาวก็เข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนชุดทันทีเป็นชุดที่สบายๆๆแต่ทำไมมีรองเท้าส้นตึกไม้ด้วยก็ไม่รู้แต่ก็ใส่ๆไปเถอะไม่นานนักหณิงสาวก้อเปลี่ยนชุดเสร็จพร้อมขึ้นรถบีเอมดับเบิ้ลยูสีขาวเปิดประทุนของเพื่อนรักทันที
“มอร์ทามฉันขอแค่5นาทีถึงเป้าหมายนายทำได้ไหม” จัสมินเอ่ยถาม
“ไม่ไ.......”.
“อ้อ ลืมบอกไปถ้าไม่ได้นายกับซีพายหึ..”
“4นาทีก้อเลือแหล่ครับ” ไม่นานนักรถบีเอมก็เร่งความเร็วอย่างสูงคนขับมีอาการเหงื่อแตกพลั่กไม่นานนักก็ถึงห้างสรรพสินค้าไม่นานนักหญิงสาวทั้ง2 และชายหนุ่มดวงซวยอีก1ก็ขึ้นลิฟท์ตรงไปยังแผนกจิวเวอร์ลี่ทันที
“ผมว่าใจเย็นดีกว่าน่ะคับ.”.มอร์ทามพูด
“หุบปาก” หญิงสาวทั้งคนพูดพร้อมกันสายตาสอดส่องหาแม่เลี้ยงของจัสมิน
“นั่นไง” ทันนั้นจัสมินก็วิ่งไปกระชากหัวแม่เลี้ยงทันทีทำให้แม่เลี้ยงส่งเสียงร้องโวยวาย

“จะร้องทำไมฉันมาหาแกแล้วไง” ไม่นานนักหญิงสาวก็ตบแม่เลี้ยงดังเพี้ยแล้วจับกดลงพื้น
“ยามค่ะยามช่วยด้วยคนตบกัน”เสียงของพนักงานในร้านร้องขึ้น นั่นทำให้ยามวิ่งเข้ามาแตว่าซีพายไวกว่าเตะคอยามจนล้มไปนอนกับพื้น
“ตบไปเลยยัยมินไม่ต้องกลัวไอ้พวกนี้ฉันจัดการเองW ซีพายพูดนั่นทำไห้จัสมินไม่สนใจใครทั้งสิ้นวินาทีนี้ฉันจะขอตบอย่างเดียว
“หยุดเดี๋ยวนี้จัสมินW เสียงพ่อเธ่ยเอ่ยขึ้น
“หึ..ห่วงมากใช่มั้ยได้”พูดจบก็จิกหัวแม่เลี้ยงแล้วกระแทกลงพื้นพร้อมถอดรองเท้าออกมาวินาทีหญิงสาวรู้แล้วว่ารองเท้าส้นตึกมีประโยชน์อย่างไรแล้วใช้มือหนึ่งบีบคางแม่เลี้ยงให้มองน่าตนส่วนอีกมือหนึ่งถือรองเท้าส้นตึก
“มองน่าฉันสิ” นั่นทำไห้แม่เลี้ยงร้องไห้ยกไหญ่
“บอกขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ บอกมา!”
“ฉันขอ..”
“ผึก !”เสียงรองเท้าส้นตึกที่กระแทกน่าแม่เลี้ยงตอนนี้ขึ้นรอยแดงไปทั้งหน้า
“พูดให้ดังๆน่ะไห้ได้ยินกันทั่วร้านไม่อย่างงั้นล่ะก็โดนอีกทีแน่”
“ฉันขอโทษ” แม่เลี้ยงพูดเสียงดังจนกระทั่งได้ยินทั้งร้าน
“จำไว้น่ะแก่ๆอย่างแกน่ะถ้ามายั่วความอดทนฉันอีกฉันจะไม่เสียเวลาให้หรอกน่ะเพราะว่าแค่นี้แกก็แทบหัวใจวายตายแล้วมั้งฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายน่ะถ้าเธอไม่จบเดี๋ยวฉันจะตบให้มันจบไปเองว่าไง”

“ฉันเข้าใจแล้วW แม่เลี้ยงพูดทั้งน้ำตานองหน้าทันใดนั้นหญิงสาวก็จิกหัวแม่เลี้ยงขึ้นมาพร้อมหันไปยังพ่อของตน
“ดูน่ะค่ะพ่อเมียที่พ่อรักหนักหนาดูมันเอาไว้ไห้ดีๆก่อนที่จะไม่มีโอกาดได้ดู”
“คุณ ฮึก ช่วยฉันด้วย”
“หุบปากนะเลิกตอแหลได้แล้วที่แกทำกับฉันมากกว่านี้ฉันยังไม่เคยอ้อนวอนพ่อเลย อ้อและถ้าวันหลังนะน่ะถ้าโทรมาหาฉันหรือเรียกฉันว่าลูกให้เสนียดหูอีกล่ะก้อแกเจอหนักกว่านี้แน่ ไปได้แล้ว” หญิงสาวปล่อยตัวแม่เลี้ยงที่กำลังจะเดินไปหาพ่อเธอ
“ฉันบอกหรอว่าให้เธอเดิน” นั่นทำให้แม่เลี้ยงมองมาอย่างไม่ชอบใจ
“คลานไปแล้วร้องแบบหมาด้วย เชื่อฉันสิเธอทำได้แน่ ทำสิอยากโดนอีกหรือไง” 
“พอได้แล้วแกไม่อายคนอื่นบ้างหรือไง หยุดทำตัวทุเรศๆแบบนี้สักทีฉันรับไม่ได้” พ่อเธอพูด
“ก็ยังทุเรดกว่านี้พ่อยังรับได้เลยไม่ใช่หรออย่างนังนี่ไง” หญิงสาวพูดพร้อมชี้ไปที่แม่เลี้ยง
“ถ้างั้นรับหนูอีกคนจะเป็นไรใช่มั้ยค่ะคุณพ่อ” 
“ออกไปฉันไม่อยากเห็นน่าแก” นั่นทำให้หญิงสาวร้องไห้อย่างหนัก
“ได้ค่ะงั้นฉันจะไปจากชีวิตคุณเอง”หญิงสาวพูดพร้อมวิ่งออกไปท่ามกลางน้ำตาที่หลั่งไหลมาไม่ขาดสาย
“เดี๋ยวก่อนยัยจัสมิน” ซีพายวิ่งตามเพื่อนรักไปส่วนมอร์ทามเดินเข้าไปบอกกับพ่อของจัสมินว่า

“คุนควรจะฉลาดกว่านี้น่ะครับทำตัวโดนสวมเขาอยู่ได้ขนาดผมยังดูออกเลย” พูดจบก็เดินตามแฟนสาวตัวเองไปไม่นานนักซีพายก็วิ่งตามจัสมินที่กำลังร้องไห้ทันและมอร์ทามก้อตามมา
“แม่เลี้ยงแกมันเลวไม่เปลี่ยนไห้ฉันสั่งฆ่าเลยไหม” ซีพายเอ่ยถาม
“ไม่ ไม่เป็นไรแกช่วยฉันด้วยวันนี้ฉันไม่อยากกลับบ้าน” จัสมินเอ่ย
“เออ.งั้นไปนอนกลับฉันก็ได้ส่วนรถแกเดี๋ยวมอร์ทามขับไปไว้บ้านแกและเสือผ้าด้วย”

“ไม่ต้องห่วงไม่เป็นไรฉันต้องไปหาพี่จัสตินก่อน” หญิงสาวพูดพร้อมรับผ้าเช็ดหน้าจากเพื่อนรักมาซับน้ำตา
“ขึ้นรถก่อนดีกว่าน่ะครับคนมองกันเยอะเลยอีกกอย่างมันหนาวด้วย” มอร์ทามพูดพร้อมเปิดประตูรถให้หญิงสาวทั้งสอง
“เชิญครับ”มอร์ทามพูดไม่นานนักหญิงสาวทั้งสองก็ขึ้นไปนั่งบนรถและขับรถออกจากห้างทันที
“นี่ทามเดี๋ยวขับตรงไปก่อนและมันจะมีทางเลี้ยงนายเลี้ยวซ้ายน่ะและขับหาบ้านหลังที่ไหญ่ที่สุด “เสียงแฟนสาวสุดสวยพูด
“ครับพักผ่อนก่อนเถอะคับทางนี้ผมดูแลเอง มอร์ทามพูดและตั้งหน้าตั้งตาขับรถประมาน30นาทีก็ถึงทางเลี้ยวชายหนุ่มก็เลี้ยวซ้ายและมองหาบ้านหลังทีไหญ่ที่สุดจนเจอ

“น่าจะหลังนี้น่ะ” มอร์ทามพูดพร้อมขับรถเข้าบ้านจอดรถและหันไปมองหญิงสาวทั้งสองที่กำลังหลับอยู่
“ที่รักครับตื่นหน่อยน่ะครับ” มอร์ทามสะกิดเรียกแฟนสาวของตัวเองแต่ยังมีอาการงัวเงีย
“อืมใช่ ยัยจัสมินอ้าวเห้อ..”หญิงสาวถอนหายใจเมื่อเห็นเพื่อนสาวนอนหลับและยังมีคราบน้ำตาอยู่
“มอร์ทามอุ้มเพื่อนฉันเข้าไปในบ้านก่อนน่ะฉันขอโทรหาลูกน้องแปป”ซีพายพูดมอร์ทามก็ก้าวลงจากรถและตรงไปที่บ้านทันทีและเหนผู้ชายคนหนึ่งอายุน่าจะราวเท่าเขานั่งอยู่บนโซฟาสีขาวทันใดนั้นชายหนุ่มก้อวิ่งน่าตาเลลั่ก
“แกทำอะไรน้องสาว” ทันใดนั้นชายหนุ่มก็แย่งตัวน้องสาวตนออกมาและวางไว้บนโซฟาพร้อมหันไปชกใส่หน้ามอร์ทาม
“อะไรกันว่ะเนี่ย” มอร์ทามสบถดั่งลั่นดวยความไม่เข้าใจ
“แกทำอะไรน้องสาวฉันบอกมาทำไมน้องสาวฉันถึงร้องไห้” จัสตินพูดพร้อมกระชากคอมอร์ทามให้ลุกขึ้นทันใดนั้นซีพายก้อรีบวิ่งเข้ามา
“หยุดเดี๋ยวนี้จัสติน” ซีพายพูดพร้อมผลักจัสตินออกจากตัวแฟนเธอ
“เธอคือใครเสือกไรด้วย”
“ฉันซีพายโว้ยและนี่แฟนฉันมอร์ทามทีนี้เสือกได้หรอยังห่ะ” ซีพายตะโกน
“โทษโว้ยและใครทำไรน้องสาวฉัน” จัสตินถามพร้อมวิ่งไปหาน้องสาวที่ตื่นแต่ยังมีอาการงัวเงียอยู่
“บอกพี่สิใครทำเธอร้องไห้” จัสตินถามพร้อมเชดน้ำตาไห้น้องสาว
“น้องทำตัวน้องเองและค่ะวันนี้น้องไปนอนบ้านซีพายและกันน่ะค่ะ”

“ไม่ต้องไปน้องอยู่ที่นี่นี่และไม่ต้องไปไหนบ้านนี้เป็นบ้านของน้องรอให้พ่อกลับมาก่อนเดี๋ยวพี่จะคุยกับพ่อเองถ้าน้องเหนื่อยก้อขึ้นไปนอนซะ”ว่าแล้วหญิงสาวก้อเดินเตรียมจะขึ้นห้อง
“เดี๋ยวยัยมินอ่ะเอานี้ไป” ซีพายโยนสเปร์ยพริกไทยกับเครื่องช๊อตไฟฟ้าไปไห้จัสมิน
“เอามาทำไม” จัสมินถาม
“เชื่อฉันเหอะมันคงไม่ปล่อยแกไว้แน่ฉันไปล่ะ” ไม่นานนักซีพายกับมอร์ทามก็ขับรถออกมาจากบ้านหญิงสาวจึงเดินไปหอมแก้มพี่ชาย
“ราตรัสวัสดิ์ค่ะพี่ชาย” จัสมินเอ่ย
“ครับดูสิตาบวมเลย ไปนอนได้แล้ว” ไม่นานหญิงสาวก็เดินขึ้นห้องไปพร้อมลงตัวนอนอย่างเหนื่อยล้าพรุ่งนี้แล้วสิน่ะกับวันเปิดเทอมฉันต้องเจออะไรบ้างเนี่ยแต่คงไม่มีอะรหนักกว่านี้อีกแล้วมั้ง