คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : อย่าร้องไห้ได้ไหม
ป้านิ่มค่ะป้านิ่ม” หญิงสาวเอ่ยเรียกชื่อแม่บ้านที่คุ้นเคยขึ้นไม่นานร่างของแม่บ้านก็เดินออกมาต้อนรับด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น
“อ้าวคุณหนูจัสมินนี่เอง ป้าก็นึกว่าใครว่าแต่วันนี้ไม่ไปโรงเรียนหรอคะถึงมาที่บ้านนี้ได้”แม่บ้านพูดพร้อมสวมกอดไปยังคนหนูที่ตนรักเหมือนลูกแท้ๆ
“วันนี้โรงเรียนหยุดคะมินเลยจะมาชวนคุณป้ากับคุณพ่อไปไหว้หลุมศพคุณแม่กัน”
“ดีเลยคะป้าเพิ่งซื้อดอกไม้สดมาเลยอีกสักครู่คุณท่านก็กลับมาแล้วคะ คุณมินรอแปบนึงนะคะ”
“เอ่อป้าคะยัยแม่เลี้ยงนั่นไปมุดหัวหัวอยู่ไหนคะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆ
“เอ่อคือ..คือ..”แม่บ้านมีอาการอ้ำอึ้ง
“บอกมาเถอะคะมินไม่ทำอะไรเค้าหรอกW
“อยู่บนห้องของคุณหญิงคะ” แม่บ้านพูดจบหญิงสาวตรงหน้าไปที่บันไดวิ่งไปที่ห้องของแม่เธอทันทีบานประตูถูกกระชากเปิดอย่างแรงด้วยความโมโหภาพที่เกิดอยู่ตรงหน้ามีผลต่อจิตใจเธอมากนักนี่มันห้องของแม่เธอและยัยบ้านี่ขึ้นมาทำอะไรกันสายตาถูกกวาดไปรอบๆห้อง ภาพตรงฝาผนังของแม่เธอถูกรื้อออกแทนที่ด้วยภาพของแม่เลี้ยงรวมถึงรูปภาพทุกๆอย่างแห่งความทรงจำถูกแทนที่ด้วยภาพของแม่เลี้ยงและสิ่งหนึ่งที่หญิงสาวเห็นและจำได้ดีสร้อยเพชรของแม่เธอที่เธอและพี่ชายรวมทั้งพ่อซื้อให้แม่เป็นของขวัญครอบวันแต่งงานตอนนี้กลับมาสวมอยู่ที่คอของแม่เลี้ยงมันเกิดอะไรขึ้น
“แกขึ้นมาทำอะไรบนห้องนี้นังบ้า นี่มันห้องของแม่ฉัน” หญิงสาวพูดพร้อมเดินไปกระชากแขนของผู้บุกรุกออกมาจากห้องเพื่อไม่ให้ห้องของแม่เธอแปดเปื้อน ร่างของแม่เลี้ยงถูดึงกระชากอย่างแรงมาตามทางบันไดโดยไม่สนใจเสียงกรีดร้องเลยสักนิดเดียวอารมณ์ของหญิงสาวตอนนี้อยู่ในอารมณ์บ้าคลั่งที่สุดเนื้อตัวสันเทาไปหมดภายในใจมีแต่ความโกรธแค้น
“ถอดสร้อยของแม่ฉันออกมานะนังบ้าฉันบอกให้แกถอดออกมา” หญิงสาวพูดมือทั้งสองถูกรวบไว้ตรงต้นคอบีบลงอย่างแรงจนข้อมือเกิดรอยนูนของเส้นเลือด
“นี่มันของฉันคุณท่านยกให้ฉันแล้วแกไม่มีสิทธิ์ยัยหมาหัวเน่ารวมถึงห้องนั้นด้วยมันเป็นของฉัน” สิ้คำที่แม่เลี้ยงพูดจบมือของจัสมินเอื้อมไปหยิบแจกันที่ผลิตจากเซรามิกชั้นดีฟาดลงใส่หัวแม่เลี้ยงอย่างแรงทำให้เลือดนองเต็มพื้นไปหมดฝ่ามือสาดกระทบไปที่ใบหน้ามาเลี้ยงหลายครั้งต่อหลายครั้งคนที่ยืนมุงดูเหตูการณ์นี้ไม่มีใครเลยสักคนที่กล้าเข้าไปห้ามเลยสักคน
“ถอดออกมาฉันบอกให้แกถอดออกมา” หญิงสาวทวีคูณความเจ็บปวดด้วยฝ่าเท้าไปที่ท้องของแม่เลี้ยงไม่ยั้งความเจ็บปวด และความปรานีใดๆทั้งสิ้น
“หยุดเดี๋ยวนี้นะจัสมินพ่อบอกให้หยุด” เสียงของผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นพุ่งตรงไปแยกร่างลูกสาวของตนออกมาพร้อมไปพยุงร่างของน้ำฟ้าขึ้นมาในอ้อมแขน
“แกทำอะไรลงไปฮะจัสมิน” เสียงของผู้เป็นตวาดขึ้นดังลั่นบ้าน
“หนูต่างหากที่ต้องถามว่าพ่อทำอะไรลงนั่นมันของๆแม่ห้องของแม่พ่อเอาไปให้มันทำไม” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บแค้น
“มันก็แค่ของแม่แกก็ตายไปแล้วคุณน้ำฟ้าเค้าอยากได้ฉันก็เลยยกให้ก็เท่านั้นเองแกจะอะไรนักหนา”
“แค่ของหรอนั่นมันของๆแม่มินไม่ว่าใครหน้าไหนรวมถึงอีเวรนี่ด้วยมันไม่มีสิทธิ์แตะพ่อโง่มากขึ้นทุกๆวันเลยรู้ไหมจนจะกลายเป็นควายไปทั้งบ้านแล้วโดนมันเอาหญ้าให้กินทุกวันจนเป็นควายไปแล้วถ้ามันอยากได้ชีวิตพ่อพ่อก็จะเดินไปฆ่าตัวตายให้มันเลยใช่ไหม!”
เพีย ฝ่ามือของพ่อตบไปยังหน้าของลูกสาวอย่างแรงทำให้เกิดรอยเลือดซิปๆพร้อมกับรองแดงบนหน้าที่เป็นรูปฝ่ามืออย่างเห็นได้ชัด
“พ่อตบหนูทำไมแม้แต่แม่ยังไม่เคยตีหนูเลยสักครั้งแต่พ่อกลับตบหนูเพราะจะปกป้องนังบ้านั่นพ่อบ้าไปแล้วฮือๆ”หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมเสียงร้องไห้ที่ทรมานอย่างเห็นได้ชัด
“คือพ่อ..ขอโทษพ่อไม่ได้ตั้งใจ”
“ดี! ต่อไปนี้ใครจะทำอะไรก็เชิญแต่อย่ามายุ่งกับของๆแม่มินเป็นอันขาดถ้าใครยุ่งและก็ฉันจะจิกหัวมาถลกหนังหัวออกให้หมดเลย”หญิงสาวพาร่างอันบอบบางเดินออกมาทิ้งไว้เพียงแต่น้ำตาที่แสดงถึงความเจ็บปวด
ถัดมาอีกฝากหนึ่งของสนามหญ้าโรงเรียนปรากฎร่างสูงของชายหนุ่มนามว่าฟิลลิปต์ที่ยืนอยู่ในชุดเสื้อเชิตสีขาวกับกางเกงยีนซีฟอกซีดผมสีดำขลับ ชายหนุ่มก้มลงมองที่นาฬิกาข้อมือหลายครั้งแล้วก็ยังไม่พบคนที่ตนนัดมาทำงานี่โรงเรียน
“ยัยตัวแสบไหนว่าจะไปธุระที่บ้านและทำไมยังไม่มาอีกจัสมิน” ชายหนุ่มพูดพร้อมลวงมือไปหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดไปยังรายชื่อของจัสมิน
“ยัยบ้าทำไมไม่รับกันละเนี่ย หรือว่าจะเบี้ยวฉันแต่ก็ไม่น่าใช่หรือว่าไม่สบายกัน” พูดจบฟิลลิปต์ก็พุ่งตรงไปยังมอเตอร์ไซค์ขนาดยักษ์คันโปรดพุ่งตรงไปยังคอนโดของจัสมินทันทีไม่นานนักรถก็ถูกจอดฟิลลิปต์รีบกดลิฟต์ไปยังห้องของจัสมินทันทีล้วงหยิบคีย์การ์ดสำรองที่ขอมาจากพนักงานที่เคาน์เตอร์ชั้นล่างรูดไปยังห้องของจัสมิน ประตูถูกเปิดออกเผยให้เห็นห้องของหญิงสาวที่ตนคุ้นเคย
เสียงน้ำที่ไหลมาจากห้องน้ำอย่างต่อเนื่อง
“จะบ้าหรอนี่มันจะบ่ายแล้วทำไมเพิ่งจะอาบน้ำกัน” ร่างสูงตรงไปยังประตูห้องอาบน้ำพร้อมเอื้อมมือไปจับลูกบิดที่ไม่ได้ล็อกไว้
“นี่จัสมิน ยัยบ้า เกิดอะไรขึ้น เฮ้นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”ชายหนุ่มหยุดพูดสักพักไม่มีเสียงตอบกลับมาหรือยัยนั่นลืมปิดน้ำกัน
“นี่ฉันเข้าไปนะ” สิ้นคำชายหนุ่มพูดจบประตูสีขาวถูกเปิดออกสาตตากวาดไปรอบๆจไปสะดุดกับภาพหญิงสาวที่นอนแช่อ่างน้ำทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้าอยู่สภาพตอนนี้เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวหมดสติมาสคาร่าที่ไหลเยิ้มลงมาเป็นทางยาวบ่งบอกได้ชัดว่าเธอพึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักมือของชายหนุ่มเอื้อมไปสัมผัสที่หน้าผากของจัสมินเพื่อเป็นการวัดอุณหภูมิ
“ให้ตายสิตัวเธอมันร้อนชะมัด” ฟิลลิปต์ช้อนตัวจัสมินขึ้นจากอ่างนำมาวางลงบนเตียงสายตาจ้องมองไปที่ร่างของจัสมินอย่างเป็นห่วง นั่นมันรอยโดนตบนิใครทำเธอกันขึ้นเป็นรอยช้ำที่หน้า
“โอ้ย.เจ็บ” หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงเอ่ยขึ้นหลังจากที่ถูกฟิลลิปต์สัมผัสเข้าที่แก้ม
“อืม..ยาอยู่ไหน” ผมเอ่ยถาม
“ทำไม..ออกไปได้แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉัน"
“ฉันไม่ไปจนกว่าฉันจะได้ทายาให้เธอเสร็จซะก่อนและวันนี้ฉันต้องทำงานกับเธอส่งอาจารย์ด้วยเข้าใจไหมไม่อย่างนั้นฉันไม่มานั่งเฝ้าเธอหรอก ตกลงจะให้ฉันหาเองไหมยานะ หืม..”.ผมพูดและเลื่อนหน้าเข้าไปหาจัสมิน
“ไม่ต้องฉันจะไปอาบน้ำส่วนยาฉันทาเองได้ นายนั่งอยู่นี่และและก็ช่วยหุบปากไปด้วยน่ารำคาญ “จัสมินพูดพร้อมเดินตรงไปที่ห้องน้ำปิดประตูอย่างดัง เฮ้นี่ผมไปทำอะไรเธอหรือเปล่าวะคับหรือวัยทองมา เฮ้ยๆไม่ใช่วัยทองมันต้องตอนแก่แล้วสิหรือว่าเธอเป็น1เดือนมีครั้งหนึ่งกันใช่แน่ๆเลย
......10นาทีผ่านไป
......20นาทีผ่านไป
……50นาทีผ่านไป เฮ้ๆนี่มันอาบน้ำหรือว่านั่งสมาธิกันเนี่ยนานเป็นชาติเลยหลังจากที่ผมบ่นอุบอิบภายในใจได้ไม่นานประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับร่างของจัสมินที่ตอนนี้ผมของเธอที่แห้งสนิทในชุดนอนสีขาวทั้งตัวเสื้อและกางเกงหรือว่าเธอไปนั่งสมาธิมาจริง เฮ้ยและทำไมผมติงต๊องจังวะไม่ได้ๆต้องมีสติหน่อย
“เธอไปไหนมาถึงผิดนัดฉัน” ผมถามแบบเสียงที่สุภาพที่สุดเพราะตอนนี้ผมชักจะกลัวจัสมินซะแล้วสิเธอเงียบจนชวนขนลุก ปกติก็ต้องมานั่งบ่นแว้ดๆสิ
“ไปนรก” เธอพูดพร้อมเดินมาหาผมช้าๆดวงตาที่เคยสดใสกลับเต็มไปด้วยความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด เธอเป็นอะไร ผมถามพร้อมลุกเดินไปหยุดที่หน้าของเธอ
“ฟิลลิปต์ฉันขออยู่โรงเรียนนี้ตลอดไปเลยได้ไหม ฉันไม่กลับไปที่นั่นแล้วได้หรือเปล่า” จัสมินพูดพร้อมกับน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากตาของเธอ
“เกิดอะไรขึ้น” ผมถามขณะที่จัสมินสวมกอดมาที่ตัวผมอย่างหาพี่พึ่งผมกอดตอบกลับอย่างช้าๆ
“ฉันไม่มีใคร ไม่มีใครสนใจฉันเลย ฉันมันเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครต้องการแม้แต่พ่อหรือคนที่บ้านก็ไม่ต้องการฉัน” จัสมินเอ่ยเสียงร้องไห้ดังขึ้นอย่างไม่หยุดยั้งไห้ตายสิเธอร้องไห้ เธอเสียใจ เธอโดนทำร้ายแล้วเธอกำลังกอดผมอยู่
“จัสมินเธอจะกลับไปตบใครกี่คนหรือทำเรื่องอะไรให้ฉันปวดหัวก็ได้แต่เธออย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม” ให้ตายสิเกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยปลอบใครที่ยากลำบากขนาดนี้เลย
“ฉันขอกอดนายแบบนี้ก่อนได้ไหม”
“เอ่อ..อืม”
..........................................................ตกเย็นเป็นเวลาเกือบสองทุ่ม.........................................
หลังจากที่จัสมินเข้าสู่สภาวะปกติผมกับจัสมินก็ทำงานที่จะใช้ส่งครูในอาทิตย์หน้าจนเสร็จจนจะกลับอยู่แล้วฝนก็ตกมาจนได้ตกแรงจนไม่มีท่าว่าจะยอมหยุดด้วย
“นายขับรถไรมา” จัสมินถาม
“มอไซค์” ผมตอบกลับอย่างเซ็งสุดๆเมื่อนึกสภาพที่ต้องขี่มอเตอร์ไซค์กลางสายฝน
“งั้นนายนอนห้องฉันก่อนก็ได้ส่วนเตียงเดี๋ยวฉันแบ่งกับนายนอนคนละครึ่งเตียงฉันกว้างอยู่แล้ว”สิ้นคำพูดของจัสมินผมแทบจะลื่นหัวปักพื้น เฮ้นี่เธอรู้หรือเปล่าว่าเธอกำลังเชิญชวนผมอยู่นะ
“นี่เลิกมองสายตาอย่างงั้นเลยย่ะถ้าฉันเห็นนายทำสายตาหื่นยังไงละก็ฉันจะจับนายยัดลงโถส้วมจริงด้วย”
“อืม งั้นเดี๋ยวฉันโทรบอกฟาโรห์ก่อนแล้วกันป่านนี้มันคงเป็นห่วง” ผมพูดพร้อมเดินมาตรงระเบียงกดโทรศัพท์หาน้องชายซึ่งปานนี้คงนั่งรอผมไปเล่นเกมส์ด้วยอยู่แน่ๆและทำไมผมถึงโทรหามันนะหรอเพราะถ้าเดาไม่ผิดนะถ้ามันรู้ว่าผมนอนกับจัสตินที่มันชอบหนักชอบหนาละก็555+ขอโทษนะน้องรักงานนี้ใครดีใครได้ว่าแล้วผมก็จัดการต่อสายไปหาฟาโรห์
“ไงพี่ไปตายอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“วันนี้ฉันไม่กับบ้านนะฉันกะว่าจะนอนค้างกับจัสมิน”
“อ๋ออืม เฮ้ยอะไรนะพี่จะนอนกับพี่จัสมินนอนที่ไหนบอกผมมานะ”
“คอนโดที่เปิดใหม่ไงก่อนถึงโรงเรียน”
“ห้องอะไร”
“209บายบ๊ายนะน้องรักฝันดีละ”
ผมพูดและกดวางสายก่อนจะไปช่วยจัสมินจัดที่นอนกว่าจะเสร็จก็เกือบ2ทุ่มครึ่ง
ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นจัสมินจึงเดินไปเปิดประตูพร้อมกับเสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาทำไห้ผมต้องหันไปดูฟาโรห็ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเต้นท์ที่มีขนาดปานกลางเข้ามาปูในห้องของจัสมินจนเสร็จสรรพ
"พี่ชายคิดถึงจังเลยไม่ได้เจอหน้ากันตั้ง7ชั่วโมงแนะครับพี่รู้ไหมครับว่าผมถ้าไม่ได้เห็นหน้าพี่ก่อนนอนเดี๋ยวผมจะเป็นเด็กขาดความอบอุ่น” ไอ้ฟาโรห์พูดพร้อมตีหน้าตาท่าแทงตอแหลออกมา
“ไม่รู้” ผมตอบกลับอย่างตัดคำมันแอบเบ้ปากใส่ผมนิดๆก่อนจะเดินหาจัสมิน
“พี่จัสมินครับผมขอนอนที่นี่ได้ไหมครับนะครับเพราะถ้าผมไม่ได้นอนกลับพี่ชายละก็ผมต้องนอนไม่หลับและเป็นเด็กมีปัญหาไปตลอดชีวิตแน่ๆเลยผมอุส่าห์นั่งแท็กซี่มายามดึกพี่จัสมินอย่าไล่ผมกลับไปเลยนะครับ”
“เอ่อ.อืมก็ได้งั้นฟิลลิปต์นายก็ไปนอนกับน้องนายในเต้นท์นั่นและจะได้ไม่ต้องมาเกรงใจฉันด้วย” จัสมินพูดจบไอ้ฟาโรห์ก็กึ่งลากกึ่งจูงผมเข้าไปในเต้นท์ของมันพร้อมเอาแขนขาก่ายตัวผมเต็มที่จนแทบจะหายใจไม่ออก
“แกเป็นไรวะปล่อยนะโว้ยฉันหายใจไม่ออก”ผมบ่นโวยวายพร้อมดิ้น
“อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าพี่จะแอบไปลวนลามพี่จัสมินตอนเผลอนะ ไม่งั้นโดนกัดแน่ โฮ่งๆๆๆ” ไม่พูดเปล่ามันยังทำท่าเหมือนจะกัดผม นี่และน้องผมกับพี่มันยังทำได้ไอ้น้องเวร
“ฉันปิดไฟเลยนะคะ"
“ครับพี่จัสมิน” สิ้นเสียงของฟาโรห์ไฟทุกดวงของห้องทุกดับหมดพร้อมกับไอ้ฟาโรห์ที่นอนกอดผมยังกับคุกกักขังนักโทษนี่คือคืนการนอนอันทรมานที่สุดในชีวิตของผมอย่าให้ฉันจับตัวแกได้นะพี่จะจัดยำตีนให้สักชุดเลยคอยดู
หน้าของทุกคนในยามหลับ
ฟาโรห์ :D
จัสมิน - -"
ฟิลลิปต์ T T
คิดเห็นอย่างไรติชมด้วยน้าขอตัวไปนอนก่อนบายบ๊ายก่อนไปก็มีรูปตอนที่ฟาโรห์รับโทรศัพ์มาให้ดูด้วยจ้า
ความคิดเห็น