คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : For you
For you
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เหลือเชื่ออย่างในวันนั้นเกิดขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความผิดปกติในบ้านแห่งนี้ ไม่รู้ว่าเธอฝันไปหรือเปล่า เธอรู้สึกเหมือนมีใครบางคนจับจ้องอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนนี้ เธอกำลังมองไปรอบสวนเขียวชะอุ่มหลังบ้านที่เธอนั่งอยู่ แต่มันก็ไม่มีอะไร มีแต่เธอเท่านั้นที่นั่งอยู่คนเดียว หรือว่าเธอคิดมากจนประสารทหลอน เฮ้อไห้ตายสิเธอยกมือกุมหน้าผาก พระเจ้าหรือเธอควรจะไปพบจิตแพทย์และนั่นก็ทำไห้เธอต้องนอนหายใจอีกครั้ง เธอตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวบ้านเผื่อจะไปสงบจิตใจ อ่าใช่แล้วเธอรู้แล้วว่าควรจะไปที่ไหน นั่นก็คือห้องของแม่เธอนี่เองห้องนอนของแม่เธอนั้นจะมีชั้นหนังสือขนาดใหญ่ประมาณ1ล็อกอยู่ เธอจำได้ว่าแม่ชอบหยิบนิทานบนนั้นมาอ่านไห้เธอฟังก่อนนอนไม่ว่าวันไหนเธอจะทุกข์ใจเช่นใดขอแค่ได้อ่านหนังสือสักเล่มในห้องนั้นเธอก็จะหลับอย่างง่ายดาย และไม่นานเธอก็รีบตรงดิ่งไปยังห้องๆนั้น
“คุณหนูจะเข้าไปหรือคะ”สาวใช้ที่กำลังจะเตรียมตัวทำความสะอาดเอ่ย
“อ้อใช่คะ แย่จริง หนูไม่รู้ว่าจะมีคนมาทำความสะอาดคือหนูตั้งใจว่าจะมาหาหนังสือไปอ่านเล่นนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ถ้างั้นเชิญเข้าไปหาก่อนนะคะ แต่เร็วนิดนึงนะจ๊ะ จะได้รีบทำความสะอาด”
“ขอบคุณคะ”เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมกวาดตาหาหนังสือสักเล่มสายตาเธอจับจ้องไปยังหนังสือปกสีน้ำเงินที่ถูกวางกองอยู่บนพื้นแสงอาทิตย์สาดกระทบทำไห้มันน่าอ่านยิ่งนัก
“คุณหนูคะเสร็จหรือยังคะ”การเร่งของสาวใช้นั่นทำไห้เธอต้องจำใจหยิบหนังสือเล่มนั้นมาโดยความรวดเร็วแล้วเดินออกมานอกห้อง
“ได้แล้วคะ ขอโทษทีนะคะ ไปก่อนนะคะ”สาวใช้โค้งตัวเพื่อเป็นการขออนุญาตไปทำความสะอาด นั่นทำไห้เธอต้องเดินหามุมอ่านหนังสือซะแล้วสิเพราะห้องของแม่เธอนั้นก็ไม่ว่างซะแล้วด้วยเธอตัดสินใจที่จะเดินไปอ่านที่สวนนั้นอีกครั้งแต่คราวนี้ความรู้สึกของเธอเปลี่ยนไป ไม่มีแล้วความรู้สึกที่ถูกจับตามองอีกแล้วด้วยดั้งนั้นเธอจึงนั่งอ่านหนังสือเล่มน้ำเงินนี้อย่างสบายใจ ใหมพรหมเปิดพลิกมาหน้าแรกเจอตัวเขียนภาษาอังกฤษมันเขียนไว้ว่า For you อย่างหวัดๆแต่ก็บรรจงสวยงาม เธอยิ้มออกมาอย่างขบขันแหมทำอย่างกับเป็นหนังสือจีบสาวเลย เลี่ยนซะไม่มี เธอตัดสินใจอ่านไปเลื่อยๆโดยไม่ได้สังเกตตัวเองเลยว่า สีหน้าเธอจะเปลี่ยนตลอดเวลาที่เธออ่าน บางครั้งเธอก็ยิ้มออกมาอย่างอบอุ่น บางครั้งเธอก็แสดงสีหน้าตกใจอย่างสุดขีด จนบางครั้งเธอเกือบจะร้องไห้ และบางครั้งเธอก็ถอนหายใจอย่างสุดแรง ทำไห้สาวใช้ที่จะนำคุกกี้มาไห้ไม่กล้ารบกวนใหมพรหมเลยแม้แต่น้อย ตั้งแต่ที่คุณพ่อคุณแม่ของใหมพรหมเธอตายไปเธอก็แทบจะไม่เห็นคุณหนูยิ้มด้วยซ้ำ มีแต่สีหน้าเบื่อโลกคล้ายกับคนไม่เหลืออะไรในชีวิต แต่วันนี้เธอได้เห็นมาแล้ว คุณหนูเป็นคนที่ยิ้มสวยมองแล้วไม่เบื่อ เวลาเธอยิ้มแล้วทำไห้โลกนี้สดใสขึ้นเยอะ เธอตัดสินใจวางคุกกี้ลงบนพื้นหญ้า
“สนุกไหมคะ” เธอถามพร้อมยิ้มไห้อย่างอ่อนโยน
“มันเพลินดีนะคะ คนเขียนถ่ายทอดอารมณ์ได้ดีมาก คล้ายๆว่า มันเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริงเลย หนูขอบมันจังคะ”
“คนแต่งคือใครคะ”
“นั่นและคะ คือสิ่งที่หนูไม่รู้ น่าเสียดายจริง มันออกจะคล้ายไดอารี่ ตัวที่เขียนไม่ใช่ตัวพิมนะคะ แต่เป็นลายมือ หนูเดาว่าคงเป็นต้นฉบับนะคะ”
“จริงเหรอคะ ดีจังเลยแล้วจะอ่านไห้จบเลยไหมคะ ท่าทางคุณหนูจะชอบ ขอดูหน่อยได้ไหมคะ”
“ไม่ดีกว่าคะหนูไม่อยากไห้มันจบเร็วเลย หนูคงเสียดายแย่ พี่อยากดูหรอคะนี่คะ” พูดจบใหมพรหมก็ยื่นหนังสือนั่นมาไห้เธอ เธอจึงหยิบมันมาเปิดอ่าน แต่แปลก เธอไม่สามารถอ่านมันได้ ตัวหนังสือจะค่อยๆจางลงเวลาที่เธอมองจางลงจนมันหายไป หรือว่าเธอตาฝาด เธอจึงตัดสินใจคืนหนังสือให้กับคุณหนู แต่ก็เหมือนมีเสียงกระซิบดังมาจากลมที่พัดผ่านตัวเธอไปว่า “ขอโทษนะครับแต่มันไม่ใช่ของๆคุณ” นั่นมันทำไห้เธอคิดจริงว่า เธอคงพักผ่อนน้อยไปจริงๆ
“ขอตัวก่อนะคะคุณหนู รู้สึกวันนี้ไม่ค่อยสบายจริงๆ”
“ค่ะ” สาวใช้เดินออกมาจนลับตา โดยไม่ทันสังเกตเห็นบุคคลแปลกหน้าเธอนั่งอยู่บนกิ่งไหม้แม้แต่น้อย
“นี่เร็น ถามจริงเหอะ จะนั่งอีกนานไหมเนี่ย ฉันอยากกลับจะแย่แล้ว หิวนะเนี่ย” แม็กนัมโวยด้วยความหิว
“นายกลับไปก่อนเลยฉันจะ นั่งมองใหมพรหมต่ออีกหน่อย”เร็นพูดแล้วกลับไปมองใหมพรหมต่อ
“เอาจริงใช่ไหมเนี่ย ฉันว่าฉันชักเห็นด้วยกับเมเปิ้ล แล้วสิ ที่แกโรคจิต เอาละแต่อย่าไห้มันมากนะ รีบๆกลับเร็วๆด้วย” ไม่นานก็เกิดพายุรอบตัวแล้วแม็กนัมก็หายไปในพริบตา
“ให้ตายสิ ฉันอยากใกล้เธอกว่านี้จัง” เร็นตัดเพ้อพร้อมมองใหมพรหมที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข แต่เค้าก็รู้ดี ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกบ้างในอนาคต เพราะฉนั้นเค้าอยากรักษารอยยิ้มของเธอไว้ให้นานที่สุด เท่าที่เขาจะทำได้
ความคิดเห็น