คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ประตูกับกุญแจดอกที่1
ประตูกับกุญแจดอกที่ 1
ครืน ครืน เสียงฟ้าร้องดังลั่นอยู่นอกบ้านเป็นสัญญานได้ดีวันนี้มีพายุเข้า บ้านหลายหลังพร้อมใจกันปิดประตู้หน้าต่าง รวมทั้งเก็บผ้าที่ตากไว้เข้ามาในบ้าน และแน่นอนบ้านของเธอด้วย เธอยืนอยู่ในห้องที่ริมหน้าต่างกระจกใสมองดูสายฝนที่กำลังสาดกะหน่ำราวกับพิโรธอะไรบางอย่าง โชคดีมากที่ไฟยังไม่ดับ เพราะความมืดเป็นสิ่งหนึ่งที่เธอกลัวมากกว่าผี
“คุณหนูครับจะให้อยู่ด้วยไหมครับ ผมจะได้ไปดูห้องไฟ” คุณพ่อบ้านพูดขึ้นแน่นอนถึงเธอจะเป็นคนที่กลัวความมืด แต่เธอคงไม่เห็นแก่ตัวขนาดนั้น
“อ่า ไม่เป็นไรคะ ทิ้งไฟฉายไว้ให้ก็พอแล้ว”ตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กอายุ8ขวบที่จะอยู่คนเดียวไม่ได้ท่ามกลางความมืดตอนนี้เธอโตแล้ว โตมากทั้งใจและกาย รับรองเลยเธออยู่ได้คนเดียวสบาย (มั้ง) ไม่นานพอบ้านของเธอก็เดินลงไปมีเพียงเธอ เธอคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ภายในห้อง ถ้าไม่รวมคน1คนกับ1ตัวที่ยืนอยู่หลังผ้าม่านที่จับตาดูพฤติกรรมของเธอละก็ ห้องนี้ก็จะมีถึง2คน1ตัวเลยทีเดียว
พรึบ! เสียงคัตเอาในบ้านตัดลงแต่เธอก็ไม่แหกปากกรี๊ด ถือว่าเธอยังควบคุมสติได้ดีพอสมควร แต่ว่าสิ่งที่น่าตกใจคือไฟฉายที่อยู่ข้างกายเธอเมื่อสักครู่ เธอกลับควานหาไม่เจอ ให้ตายสิตอนนี้เธอขอเปลี่ยนใจตอนนี้เธอกลัวผีมากกว่าความมืด และนี่คือข้อเท็จจริง เธอจิกเล็บเข้ากับมือของเธออย่างไม่ได้ตั้งใจจนเลือดไหลออกมาเธอจึงหยุดและเลิกพฤติกรรมนั้น เธอปัดป่ายมือไปรอบตัวเพื่อตามหาไฟฉายแต่สิ่งที่เธอคลำเจอตอนนี้ มันมีลักษณะยาวพอดีมือ รูปร่างเรียว และเป็นหยัก เธอหยิบมันขึ้นมาพร้อมชูขึ้นเหนืออากาศ ทันใดนั้นแสงสว่างก็เริ่มเกิดขึ้นในกำมือของเธอ มันคือกุญแจ กุญแจที่เธอได้มาจากทนาย หลังจากที่คุณพ่อเธอเสียไป เธอพึ่งรู้ว่ากุญแจเป็นไฟฉายได้ดีเยี่ยมแสงของมัน พอทำให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างในห้อง และแล้วก็เกิดประตูบานใหม่ขึ้นในห้องของเธอ บ้าเหรอ ห้องเธอไม่เคยมีประตูสีทองที่เหมือนทองคำขนาดนี้มาก่อน อ่าหรือว่าเธอจะฟันไป เธอยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองฉาดใหญ่ เธอจึงรู้ได้ทันที นี่คือความจริง แถมยังเจ็บอีกต่างหาก เธอมองดูประตูลวดลายคล้ายหัวสิงโตสีทองที่ถูกแกสลักไว้ ในปากของสิงโตเป็นช่องเสียบกุญแจ ถ้าให้เธอเดาต่ออีกนิด กุญแจของเธอคงเสียบได้พอดีของช่องกุญแจประตูบานนี้ แต่ไม่ใช่มัน กุญแจนี้เสียบเข้าไม่ได้ ขอสันนิษฐานนี้จึงผิด เพราะว่าเธอเสียบกุญแจผิดด้าน นับถือว่าเป็นเรื่องโง่ ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น เธอเสียบกุญแจเข้าไปใหม่ พร้อมกับหมุนและเปิดประตูนั้นออก แต่ก็มีมือหนึ่งที่เปื้อนเลือดไปหมดมาดึงขาของเธอไว้ เธอกรี๊ดลั่นคฤหาสน์
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” นับเป็นเสียงกรี๊ดที่บัดซบที่สุดในปัฐพี ทันใดนั้นสติก็ดับวูบลง
....................................^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^.....................................................
“คุณหนู ฟื้นแล้วหรือครับ” เธอลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมมองไปที่ประตูบานนั้น แต่มันไม่อยู่แล้ว หรือว่าเธอฝันไป
“เกิดอะไรขึ้น”
“คุณหนูหลับไป อยู่ๆก็กรี๊ดดังลั่นบ้านผมเลยวิ่งขึ้นมาดู” เธอถอนหายใจราวกับจะเอาปอดออกมาทางรูจมูก มันแค่ฝันไป ฮุ้วโชคดี เธอคิดในใจ
“อ่า คุณพ่อบ้านลงไปเถอะคะ เดี๋ยวหนูว่าจะไปอาบน้ำซะหน่อย”
“ครับ” พ่อบ้านเธอลงไปแล้ว เธอเดินเข้าห้องน้ำล้างเอาเหงื่อตามใบหน้าออก แต่เธอก็ต้องตกใจที่กระจกเพราะใบหน้าเธอมีรอยแดงรูปมืออยู่ด้วย เธอเอามือวางทาบกับรอยนั้น มันตรงกันเป๊ะ แต่เธอยังอยากจะพิสูจน์อีกอย่าง ขาเธอต้องมีรอยเลือด เพราะมือที่จับขาเธอเมื่อวานเปื้อนเลือด เธอก้มมองลงขาตัวเองใช่มันเป็นเลือด รวมถึงแผลที่เธอจิกเล็บเข้าไปด้วย นี่ไม่ใช่ความฝันและใครกันพาเธอขึ้นมานอนบนเตียง
“อ่า แม็กนัม นายจำเธอได้ไหม ”ชายหนุ่มรูปงามนามว่าเรนพูดกับสิงโตของตนมันเพียงแต่พยักหน้า และก้มหัวลงพร้อมทำความเคารพ
“รีบไปดีกว่า ถ้าไปช้าอีกครั้งอาจโดนตัดหัวก็ได้”ทันใดนั้นเกิดพายุรอบตัวและเมื่อพายุหยุดลงพวกเขาก็หายไป
ความคิดเห็น