เก็บไว้เป็นที่ระลึก

ลำดับตอนที่ #3 : นี่มัน...

ลืม....
....

ความรู้สึกแรกคือฉันได้ลืมอะไรบางอย่างไป
เหลียวซ้ายแลขวา มองไปรอบกาย ก็พลันนึกได้ว่าที่นี้คือโรงหนัง...

โรงหนังที่มืดมน มีแต่แสงไฟหรี่สีส้มอ่อนๆ ตามผนัง พอให้มองเห็นเก้าอี้

มองไปใต้ผ้าใบที่กางเพื่อรับภาพ

ฉันเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่... พี่


พี่คนนี้ฉันรู้จัก เขาเป็นญาติห่างๆที่ไม่ได้เจอกันนานแล้ว  นานหลายปีทีเดียว
ฉันทำใจกล้าๆ เดินไปหาพี่ ...

บันได บางขึ้นสูง บางขึ้นต่ำ ทำให้ฉันพลาดท่าสะดุดเสียหลายครั้ง
ในที่สุด ฉันก็เดินไปตรงหน้าพี่   แต่ว่าทำไม ในหัวใจมีแต่ความรู้สึกแปลกๆ เหมือนระแวงยังไงไม่รู้

ฉันเห็นพี่เขายิ้ม....ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
แล้วก็คว้าฉันเขาไปกอด...
หัวใจฉันเต้นระรัว....ด้วยความกลัวที่เอ่อขึ้นมา

ทำไม...............นี้มันเรื่องอะไร ฉันนึกได้ ว่าพี่ไม่เคยกอดฉันเลยซักครั้งเพราะเราไม่สนิทกันมากนัก !!

ฉันรู้ว่าพี่เขาหน้าตาดีฉันเองก็ไม่ได้สวยน่ารักให้ใครพิศวาสมากอดเลยเลย...ไม่มีเหตุผล
ฉันเอาแขนดันตัวเองออกจากอ้อมกอดนั้น

แต่ก็สู้แรงไม่ได้ กลัว !

ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ได้หลงใหลไปกับบรรยากาศแสนโรแมนติก

หนาว ! มือทั้งสองข้างเย็นเฉียบ

ผ่านไปได้ซักพัก ยังไม่ทัที่ความกลัวจะได้ผ่อนคลาย พี่เขาก็กอดฉันแน่นขึ้นและกระซิบที่หูว่า...

เจ้าสาวของพี่ !!!!!!!!!!!!!!

เหมือนหัวใจหยุดเต้น ฉันได้แต่อึ่ง และมองหน้าพี่เขาอย่างหวาดๆ !
จุก หายใจติดขัด ฉันพยามหายใจ แต่พี่เขาก็ไม่ปล่อย
เจ็บ ..ข้างในหน้าอก

.....

..
.

คมมีด สีเงินวาววับสะท้อนอยู่ในดวงตา

พี่เขาเอามีดแทงฉัน
ก่อนจะกระชากออกแล้ว เขวียงทั้งฉันทั้งมีดลงพื้น
 แล้วก็ก้มหน้ามาหาใกล้ๆ แล้วพูดว่า"โง่"
.....................
..............
......
..
.

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา หัวใจยังคงเต้นเสียดัง