คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สายฝน
แรงดึงดูดและแรงเหวี่ยงมหาศาล ทำเอาสติของมิน ลางเลือน เธอหลับตาปี๋พร้อมสวดมนต์ในใจเพราะสมองของเธอสั่งการว่าเธอต้องตายแหงๆ ‘พุทโธ ธรรมโม สังโฆ ..... . ไม่ฉันจะไม่ยอมตายยยเด็ดขาดดด’
//นี้แหละคนเราพอเกิดเรื่องร้ายๆก็ร้องหาวัด
ติ๊ด...
ติ๊ดด..
! ยกเลิกการเคลื่อนย้าย
! กำหนดพิกัดปลายทางใหม่
! เมืองมินาโมริ
ตุ๊บ.... มินตรา หญิงสาวผู้น่าสงสารในชะตากรรม ล้มลงบนพื้นอย่างหมดสภาพ
“อ๊อค!! อยากจะอ้วกก” ใบหน้าของเธอเหย๋เกจากความพะอืดพะอมที่ไหลขึ้นมาตามคอ ‘ฉัน......จะ......เล่นงาน....ไอคนที่...ทำ...เรื่อ.....ง นี้!!!’ ถึงจะคิดอย่างเคียดแค้นไปเธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้...เพราะ..
“แหวะ....!!!” มินโก่งคออาเจียนเสียจนหมดไส้หมดพุง
//หมดสภาพนางเอก
ณ สถานที่ที่เวลเด้สถิตอยู่
“ไม่นะตัวทดลองของผมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !!!!”เวลเด้กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง
“นี่..ถ้าจะให้ผมใช้พลังช่วยอีกครั้งคงจะไม่ได้แล้วนะ ” ชายคนหนึ่งดูท่าทางมีอายุผู้ซ่อนอยู่ข้างหลังเงาของเวลเด้พูดขึ้น
“มีทางเดียวสินะ คือ ต้องหาตัว ให้เจอ พิกัดสุดท้ายระบุไว้ที่ไหนนะ”
“บ้าน่า !!!!!!!!!!!!!!!” เวลเด้ยกมือขึ้นกุมขมับ
ERROR ERROR ERROR ERROR
TARGET LOST.
ครึ้น.... ครึ้นนน.... แปะๆ.....
เสียงฟ้าร้องดังแว่วมากจากไกลๆและเม็ดฝนที่เริ่มโปรยปราย
“สึนะ เดินไวไวหน่อยสิ จะมามัวเหม่ออะไรแถวนี้ เดี๋ยวก็ยิงทิ้งซะเหรอก” วาจาอันแสนโหดร้ายนี้จะเป็นของใครไม่ได้นอกจาก รีบอร์นครูพิเศษ(จอมป่วน)ส่วนตัวของสึนะ
‘โหดไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ รีบอร์น’สึนะคิดอย่างละเหี่ยใจ ตั้งแต่วันที่ปลดคำสาปสายรุ้งรีบอร์นก็ตัวโตขึ้นมาหน่อยหนึ่ง ไม่ต่างจากคนอื่นๆ จะมีก็แต่เวลเด้ ที่เห็นคราวล่าสุด(หลังปลดคำสาปสายรุ้ง) จะดูโตก่อนใครเขาเพื่อน
ซาวาดะ สึนะโยชิ หนุ่มน้อยวัย 18 ปี ใช้สายตามองไปที่สายฝนนอกร่มอย่างครุ้นคิด ความสูงของเขาเพิ่มขึ้นมาจนเกือบจะเทียบกับโกคุเดระได้(แต่ความสูงของโกคุเดระก็อัพขึ้นไปเหมือนกันนะจ๊ะ) ประกอบกับการฝึกของรีบอร์นช่วยให้ร่างกายของสึนะดูเป็นผู้ชายมากขึ้น
“เป็นอะไรไปสึนะ” รีบอร์นถามสึนะอย่างสงสัย
“อ๊า....ไอความรู้สึกขัดๆนี้มันอะไรกันนนนน” สึนะโวยวายพลางใช้สองมือขยี้หัวตัวเองอย่างไม่มีปี่มีขลุย ทำเอารีบอร์นที่นั่งบนหัวของสึนะต้องกระโดดไปยืนบนกำแพงพร้อมร่มในมือ
“เห้ยร่ม...รีบอร์นทำแบบนี้ฉันก็เปียกหนะสิ”
“หึ...แล้วจะโวยวายทำไม”
“รู้สึกแปลกๆ......กับสายฝนในวันนี้หนะ”
“ไปคุยกันที่บ้านเถอะ” รีบอร์นพูดอย่างเคร่งเครียด
‘ลางสังหรณ์สุดยอดอีกแล้วสินะสึนะ..คราวนี้จะเป็นเรื่องอะไรหละ’
“อือ” หลังจากสึนะรับคำรีบอร์นก็กระโดดกลับมานั่งบนบ่าของสึนะเพื่อกลับบ้าน(โดยไม่ต้องเดินเอง)
หน้าบ้านซาวาดะ
เปรี้ยง!!!
“หว๋า...”
“ป๋อดไปได้นะสึนะ แค่ฟ้าผ่า”
“แต่ๆ....นั้นมัน” สึนะผู้กำลังอยู่ในอารมณ์ขวัญหนีดีฝ่อชี้มือไปตรงเงาตะคุ้มๆหน้าบ้านตัวเองอย่างขลาดกลัว
ผี.....ผีแหงๆเลย......ผี ชัดๆๆๆ!!!!!
“...” แม้แต่รีบอร์นก็เงียบ
ซ่า... ซ่า.... สายฝนยังคงโปรยปรายลงมาอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดตก ประกอบกับแสงแว๊บๆของสายฟ้าที่ผ่าอยู่ไกลๆ ทำเอาบรรยากาศตอนนี้สยองสิ้นดี
เหมือนเงาตะคุ้มๆจะรู้สึกตัว จึงมีการเคลื่อนไหวและเหมือนมันจะหันหน้ามาทาง ผม !
‘อยู่ดีดีแข่งขาก็แข็งก้าวไม่ออกซะงั้น เห้ย รีบอร์น! จะทิ้งกันเหรอไงงงง’
“เป็นมาเฟียไม่ใช่เหรอ แล้วจะหนีทำไมรีบอร์น!!” ผมจะโกนผ่าสายฝนไปหารีบอร์นที่ตอนนี้กระโดดไปที่หน้าต่างหน้าห้องผมแล้ว
“กรณีนี้มันยกเว้นนะสึนะ นายก็จัดการด้วย ในฐานะบอสของแฟมมิลี่”
ห๋า..... จัดการกับผีนี้นะ ผมไม่ใช่หมอผีนะรีบอร์นนนนนนนนนนน
“หว๋า...” ทำไมมันขนลุกขนาดนี้ หนาว (แหงสิยะรีบอร์นเอาร่มไปด้วย)
ตอนนี้คุณเงาตะคุ้มๆค่อยๆขยับเข้ามาใกล้ผม จนประจันหน้ากัน หน้าแปลกที่ความสูงของเงานี้กลับเตี้ยกว่าผมเล็กน้อย ทำเอาโล่งใจ?
“คุณ...ผี ครับ” ผมตัดสินใจเรียกเงาก้อนนั้นอย่างเป็นมิตร แต่เจ้าก้อนเงานั้นกลับยื่นอะไรบ้างอย่างขึ้นมาตรงหน้าผม ก่อนจะค่อยๆไล้ที่แก้มผมเบาๆด้วย....ปลายนิ้ว! อย่างทะนุถนอม นี้คงเป็นเรื่องประหลาดอีกรอบของวันนี้ แทนที่ผมจะรู้สึกกลัว กลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาดๆ จนเผลอยื่นมือของตัวเองไปจับที่ส่วนยอดสุดของก้อนเงานั้นอย่างช้าๆ
“แค่แวะมาดู ก่อนจะไม่ได้เจอกันอีก” น้ำเสียหวานใสดังออกมาจากก้อนเงานั้นทำเอาผมแปลกใจระคนเป็นห่วง ‘ถ้าพูดได้จับต้องได้ก็แสดงว่าเป็นคนสินะ’
ผมตัดสินใจเอ่ยชวนคนคนนั้นเข้าไปในบ้านแต่ เขากลับตอบมาว่า
“ยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะ แต่เวลามีไม่มาก แค่อยากเจอจริงๆ” น้ำเสียงของคนๆนั้นฟังดูเศร้า ทำเอาผมหดหู่ใจไปด้วย แต่ก็ยังมีความอยากรู้อยากเห็นปะปนมา ผมต้องลองดึงผ้านั้นออก ผมอยากจะเห็นหน้าจริงๆนะ
“คุณ”ผมตัดสินใจพูดเรียกคนๆนั้นก่อนที่เขาจะเดินหายไป จนผมคว้าเอาไว้ไม่ได้
เขาชะงัก
พรึบ... ผมสามารถปลดผ้าที่คลุมคนๆนั้นออกมาได้ ทันทีที่ผมมองเห็น.....เธอ.....ใต้แสงจันทร์ที่ส่องผ่านเมฆฝนทำเอาผมตะลึงงั้น
“คุณ...จะไปไหน...เดี๋ยวก่อน......ฝนกำลังตกอยู่นะ” ผมพยามคว้ามือผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ล้มเหลว
เธอหายไปแล้ว
หายไปพร้อมสายฝน
ที่หยุดลง
สิ่งหนึ่งที่ผมคว้ามาได้จากเธอคือ
สายรัดข้อมือที่ใช้ในโรงพยาบาล ที่ระบุชื่อว่า
“ซาวาดะ มินตรา” คนๆนั้นเป็นใครกันแล้วทำไมถึงใช้นามสกุลเดียวกัน
ความคิดเห็น