เก็บไว้เป็นที่ระลึก

ลำดับตอนที่ #2 : ทางรถไฟแสนพิศวงในโลกแห่งสีดำและแดง

เริ่มเรื่องด้วยเสียหวูดรถไฟขบวนหนึ่ง

ที่กำลังจะเทียบชานชาลา  อย่างช้าๆ

เด็กสาวคนหนึ่งในชุดสีดำ

เหม่อมองไปบนฟ้าที่เต็มไป

เส้นสีดำและสีแดง

ที่หมุนวน

ตรงนูนบ้างตรงนี้บ้าง  อย่างน่าฉงนเป็นที่สุด

เธอกำลังหาคำตอบให้ตัวเองว่าฉันมาที่นี้ทำไม

ขณะที่รถไฟใกล้เข้ามา

ส่วนลึกในสมองบอกว่าเธอต้องไม่พลาดรถไฟคันนี้

ในใจของเธอบอกว่า

คนที่เธอตามหา อยู่บนรถไฟขบวนนี้

แล้วใครกัน  ที่เธอตามหา

พ่อ แม่ พี่ น้อง ปู่ ย่า ตา ..

ระหว่างที่เรียงลำดับความเป็นไปได้ในใจ

กลับไม่มีคำตอบไหนถูกเลย

เพราะเธอรู้ว่า เขาเหล่านั้น

อยู่ในที่ๆ มีสีสันสดใสและ สว่างสไวด้วยแสงแดด

แต่ที่นี่กลับมีแต่พระจันทร์

สีดำ

ที่ไม่มีท่าทีว่าจะลับขอบฟ้า หรือจางหายภายใต้แสงของดวงอาทิตย์

รถไฟ เทียบ ชานชาลาแล้ว

ได้เวลาของเธอที่จะต้องก้าวขึ้นไป

ทันทีที่เท้าและมือของเธอแต่รถไฟ

รถไฟกลับเดินหน้าไปอย่างไม่รอผู้โดยสาร

ที่มีเพียงเธอคนเดียว

มือเธอได้เกาะราวและเหวียงตัวเองขึ้นรถไฟได้สำเร็จ

หลังจากนั้นก็ก้าวเดินผ่านโบกี้ต่างๆ

เพื่อมองหาคนที่เธอ ตามหา

หัวใจเธอเต้นอย่างรุนแรง

อย่างคาดหวัง

ไม่
มี

อะไร


นี้มันอะไร!
.
.
.

เดินไปขบวนไหนๆ

ก็เจอแต่ผู้คนคลุมผ้า สีดำและแดง

...
..
.

ความกลัวเริ่มคืบคลาน

ที่นี้ผิดปรกติ



มันผิดปรกติตั้งแต่

บรรยากาศแล้ว

ทำไมไม่เฉลียวใจ

ที่นี้
..
.

ไม่เหมาะสำหรับเธอ

ดูเหมือนว่าทันทีที่เธอเริ่มหวาดกลัว

ผู้คนเหล่านั้นที่นั่งอยู่รู้สึกได้

จึงได้เริ่ม



ลุกขึ้น

และเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ

.................................................................


เด็กสาวหวาดกลัวจับจิต

เพราะข้างหน้า มีแต่มนุษย์ผ้าคลุ่ม

ข้างหลังก็มีเสียงเปิดประตูบานเลือนระหว่างโบกี้


คนพวกนี้เดินช้า

มาก

เธอตัดสินใจ

ไปปลดขบวนที่เหลือหลังจากเธอออก

เพื่อมนุษย์ผ้าคลุมที่ขบวนหลังจะได้ไม่เข้ามาทำร้ายเธอ

ทันที่


เธอออกไปปลดขวนให้แยกออกจากกัน

สำเร็จ


เสียงหัวเราอย่างยินดี ก็แววมาตามสายลม

......
..
.

พร้อมคำพูดที่แทบไม่ได้ยิน

ฮ่ะๆๆ  ฮ่ะๆๆๆ ฮ่ะๆๆ (#!$&19...ณ

ทำให้เธอเอะใจว่า
คิดผิดหรือเปล่า

ที่ยังจะขึ้นรถไฟขบวนนี้ต่อ

ไม่มีเหตุผล
ไม่มีที่มา
ไม่มีที่ไป
เชื่อสมองและหัวใจ

ว่าเขาอยู่ที่นี่

แล้วสิ่งตรงหน้าเล่าคืออะไร
เหล่ามนุษย์ผุ้าคลุมต่างพากันขวนประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย

เสียงลมที่ควรจะพัดประทะอย่างแรงก็ไม่มี

ทั้งๆที่รถไฟก็เคลื่อนไปอย่างเรื่อยๆด้วยความเร็วระดับหนึ่ง

ขณะที่เธอคิดหาทางออก

จากเหตุการณ์บ้าๆนี้

ก็มีเสียงลอยตามลมแววเข้ามา

"สาวน้อย...ดูท่าครานี้เจ้า จะหลงทางอีกครั้ง ฮ่ะๆๆ"

เธอรู้สึกอับอายอย่างช่วยไม่ได้


"ไม่ได้หลง"

"ข้าว่า....เจ้าหลง....หรือว่า.....ตามหาข้าอยู่?"

สิ้นเสียงที่กำลังแหย่เธออย่างอารมณ์ดี

ร่างกายของเธอก็ถูกสวมกอดอย่างแน่นหนาจากข้างหลัง

ริมผีปากของผู้นั้น

คลอเคลียอยู่แถวๆใบหูของเธอ

ทำให้อดไม่ได้ แต่จะต้องงุดหน้าลง

ด้วยความอายและขวยเขิน

......
....
..
.
เหมือนว่าโลกดำแดงแห่งนี้
จะไม่น่ากลัวอีกต่อไป
เมื่อมีเขาที่กำลังกอดเธออยู่

ขณะที่กำลังจะหันกลับไปมองหน้า
และริมฝีปาก ก็ถูกสัมพัสด้วยนิ้วเรียวยาว
กำลังเอ่ยวาจา

"ท่านเ..."

ทุกอย่างก็ดับวูบลง