ดวงใจเทพธิดาเครื่องหอม

ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ ๘ วันรวมตัวของพรรคพวกองค์ชายอวิ๋นหลง

บรรยากาศข้างบนในยามเย็นย่ำค่ำนี่มันดีจริงๆ ดีจนอยากจะกรีดร้องออกมาอีกซักสองสามยก เสียดายที่ว่าตอนนี้เหนื่อยและหิวมาก

ฟางเซียนไม่รู้ว่าจะสาธยายเหตุการณ์ตอนนี้อย่างไร หลังจากถูกแบกพาดบ่าขออนุญาตไม่ใช่คำว่าอุ้มเพราะผู้กระทำไม่ได้มีความอ่อนโยนใดใดให้กับผู้ถูกกระทำที่อายุน้อยกว่าตัวเองเกือบครึ่งแต่อย่างใด หลังจากถูกแบกมาเธอก็โวยวายจนเหนื่อย ตอนนี้ก็ได้แต่มองภาพแสงไฟจากบ้านช่องและตามถนนจากที่สูงเพราะผู้แบกกำลังใช้วิชาตัวเบากระโดดข้ามบ้านแต่ละหลังอย่างรวดเร็ว ตอนนี้แสงอาทิตย์หมดไปแล้วอากาศก็เริ่มเย็นลง

ถ้าจะถามรู้สึกดีไหมที่ถูกชายหนุ่มผู้งดงามและหล่อเหล่าแบกขึ้นบ่า ตอนนี้เธอขอตอบว่าไม่

“คุณชายเจ้า ข้าหิว” ฟางเซียนส่งเสียงขอความเห็นใจครั้งแรก

“คุณชายเจ้า ข้าเมื่อย” ส่งเสียงขอความเห็นใจครั้งที่สองคุณชายเจ้าก็ยังเงียบ

ฟางเซียนกรอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย ตอนนี้เธอชักจะพะอึดพะอมแล้วสิ “ข้าอยากอ้วก”

ไหล่ของเจ้าเฟยหรงเกร็งขึ้นเมื่อได้ยิน “อดทนไว้เลย ข้าจะวางเจ้าลงเดี๋ยวนี้” ดูเหมือนเขาจะกลัวว่าคนบนบ่าจะอ้วกใส่เขา

“อ๊อค สบายใจได้คุณชายข้าไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่ตื่น อุ๊บ! ถ้าอ้วกออกมาคงมีแต่น้ำย่อย”ฟางเซียนเพียรพยามอธิบายให้ผู้แบกตนอยู่สบายใจ

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้”เจ้าเฟยหรงดุเสียงเข้ม

“ได้ๆๆ อ๊อค!!” เจ้าเฟยหรงเพิ่มแรงแขนที่ล๊อคฟางเซียนไว้บนบ่า “จะอ้ว..”

“หยุดพูดไม่งั้นข้าจะโยนเจ้าลงไป” คราวนี้เจ้าเฟยหรงคลายแรงลงทำให้ร่างที่เคยถูกแบกอย่างมั่นคงเริ่มหมื่นเหม่

มือเล็กๆรีบหาที่เกาะให้ตัวเองเส้นผมนั้นแหละดี เธอคว้าหมับเข้าที่เส้นผมสีดำสนิทที่รวบเป็นหางม้า

เจ้าเฟยหรงที่ถูกดึงผมโอดโอย “โอ๊ยเจ้า ดึงผมข้า..ปล่อย”

“...” ฟางเซียนที่ถูกสั่งห้ามพูดไม่ปล่อยมือแถมยังมัดเส้นผมกับมือตัวเองให้เน้นหนา ‘จะโยนฉันลงกลางทางงั้นเหรอ หึ เตรียมตัวผมร่วงได้เลย’

เจ้าเฟยหรงกระชับสิ่งที่อยู่บนบ่าให้แน่นเหมือนเดิม ฟางเซียนเลยปล่อยผมของเขาให้เป็นอิสระจากมือของเธอ

‘ธรรมดาก็ดูหงอยเหมือนจะเชื่อฟังดี แต่พอหงุดหงิดก็โหดขึ้นมาเลย’ นี่คือสิ่งที่เจ้าเฟยหรงคิดกับฟางเซียน

ฟางเซียนที่อยู่บนบ่ายิ้มอย่างมีชัยก่อนจะเบ้หน้าเพราะความพะอืดพะอมที่มาจุกอยู่แถวคอ เจ้าเฟยหรงที่ได้ยินเสียงคล้ายจะอ้วกแต่ก็กลั้นอันไว้ของฟางเซียนก็รีบก้าวกระโดดจากหลังคาลงสู่พื้นดินแล้วรีบปล่อยเด็กน้อยลงจากบ่า

เสียงวี้ดว้ายของหญิงสาวดังขึ้นจากรอบๆ ก่อนจะตามด้วยเสียงอ้วกของฟางเซียนจากข้างพุ่มไม้ เจ้าเฟยหรงสะบัดเสื้อผ้าให้เข้าที่อย่างโล่งใจที่ตัดสินใจลงพื้นทันก่อนฟางเซียนจะอ้วกใส่เขา แสงจากดวงจันทร์และโคมไฟที่ปักอยู่เป็นระยะรอบๆทำให้เขามองพื้นที่รอบตัว

หลังจากที่อ้วกน้ำย่อยออกมาความพะอืดพะอมก็หายไป ฟางเซียนก็ร้องขอน้ำด้วยน้ำเสียงแหบแห้งจากอาการแสบคอ “ขอน้ำหน่อย”

“เจ้าคนนั้น นำน้ำที่อยู่ในมือมานี่ซิ”เจ้าเฟยหรงสั่งหญิงสาวคนหนึ่งในขบวนที่กำลังเดินอยู่ในระเบียงทางเดินที่ทำมาจากไม้ขัดเงาอย่างดีที่ประดับประดาไปด้วยไม้ดอกให้งดงามและสดชื่น

เมื่อได้ยินดังนั้นขบวนของหญิงสาวที่กำลังถืออ่างล้างหน้าและคนโทใส่น้ำพร้อมผ้าเอาไว้สำหรับซับน้ำก็ต้องเดินออกมาตามคำสั่งพร้อมโคมไฟนำทาง พวกนางรู้ดีคนที่กำลังสั่งนั้นเป็นลูกหลานใคร

ฟางเซียนเดินโซเซออกมาจากกองพุ่มไม้ที่ตัวเองไปอ้วกใส่แล้วเดินไปหาเจ้าเฟยหรงที่กำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางสวนพุ่มไม้และดอกไม้ที่ถูกจัดอย่างดี บรรยากาศร่มรื้นท่ามกลางแสงจันทร์ของสวนแห่งนี้เริ่มทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอชักรู้สึกผิดต่อต้นไม้ที่ไปอ้วกใส่แล้วสิ

เจ้าเฟยหรงใช้หางตามองเด็กที่ตัวเองแบกมาจากหน้าบ้านอย่างครุ่นคิด เมื่อเห็นคนที่กำลังมองเดินมาอยู่ข้างๆตัวเองเขาก็ละสายตาไปมองยังขบวนหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาหา

เมื่อจะใช้ชายแขนเสื้อมาเช็ดปากตามนิสัย สีดำของเสื้อผ้าที่สะท้อนกับแสงจันทร์และแสงจากโคมไฟก็ทำให้ฟางเซียนตระหนักได้ถึงใครบางคนและความสำคัญของสิ่งที่ตัวเองสวมจนต้องลดแขนลงไป นัยน์ตากลมคู่สวยก็หม่นหมองลงเพราะความหนักใจและนึกถึงใครบางคน ‘ฉันจะหาหงหยูวเจอได้ที่ไหน ขนาดพ่อบุญธรรมยังไม่เชื่อเรื่องมังกรดำเลย’

“คารวะคุณชายเจ้า” เสียงประสานกันอย่างพร้อมเพรียงและฟังดูหวานหูดึงสติของฟางเซียนออกจากความคิดของตัวเอง

หญิงสาวหน้าตาสวยสดงดงามในเสื้อผ้าแบบเดียวกันสีหวานใบหน้าประดับประดาด้วยเครื่องสำอางอย่างดียิ่งทำให้พวกนางดูสวยมากขึ้นไปอีก ทรงผมก็มัดเป็นมวยประดับด้วยปิ่นแบบเดียวกัน ทำให้ดูแล้วทุกคนดูจะเหมือนกันไปหมด พวกนางยืนเรียงแถวย่อตัวคำนับคุณชายเจ้าอย่างชดช้อยและงดงาม สายตาของทุกนางมองเจ้าเฟยหรงอย่างชื่นชมจนปิดไม่มิด

“พวกท่านสวยจังเลย” ฟางเซียนมองและพูดอย่างชื่นชมเรียกเสียงหัวเราะคิกคักจากกลุ่มหญิงสาวผู้งดงามได้ เธอมองกลุ่มหญิงสาวสลับกับคุณชายเจ้าและบรรยากาศรอบๆแล้ววกมามองตัวเอง “ส่วนข้านี่ตัวประหลาดชัดๆ”

“เอาน้ำในคนโทที่พวกเจ้าถือมาให้เด็กคนนี้ล้างปากที” คำสั่งของคุณชายเจ้าทำให้เหล่าสาวสวยแสดงสีหน้ากังวลใจ

“เจ้าคะ” แต่กระนั้นพวกนางก็ตกลงแล้วเดินยกคนโทมาใกล้ๆฟางเซียนให้เธอได้รองน้ำล้างปาก

ฟางเซียนมองใบหน้าที่แสดงความกังวลของหญิงสาวที่ยกคนโทเข้ามาใกล้อย่างรู้สึกลำบากใจ “นิดหน่อยก็พอนะพี่สาว ข้าเกรงใจท่านเหลือเกิน” เธอรองน้ำที่รินลงมาพอแค่เต็มฝ่ามือแล้วจัดการล้างปาก ก่อนจะรองน้ำอีกหนึ่งฝ่ามือแล้วจัดการกรอกใส่ปากกรั้วแล้ววิ่งไปบ้วนทิ้งริมพุ่มไม้ ก่อนจะกลับมายิ้มแป้นแล้นขอบคุณ “ขอบคุณท่านมากพี่สาวสุดสวย”

เจ้าเฟยหรงที่มองอยู่ก็ให้ความสนใจในตัวฟางเซียนมากขึ้น นอกจากจะโหดเวลาหงุดหงิดแล้ว ยังชอบประจบ

“พวกเจ้าเป็นนางกำนัลตำหนักไหน ข้าจะส่งของมาขอบคุณถูก” เจ้าเฟยหรงพูดด้วยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลสมกับเป็นคุณชาย

เหล่านางกำนัลที่ได้ยินก็ออกอาการเขินอาย “ขอบคุณคุณชายเจ้า พวกข้าเป็นนางกำนัลตำหนักพิรุณเหนือ”

“เข้าใจแล้ว พวกเจ้าไปทำงานเถอะ ข้าขอตัว”

“เจ้าค่ะ” เหล่านางกำนัลย่อตัวคำนับอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปเป็นขบวนก่อนจะไปพวกนางยังใจดีให้โคมไฟไว้กับคุณชายเจ้าอันหนึ่ง

ฟางเซียนมองตามกลุ่มนางกำนัลอย่างชื่นชมในความงดงามและจิตใจดี ก่อนจะเริ่มมองบรรยากาศของสวนแห่งนี้ท่ามกลางแสงจันทร์อย่างเต็มที่

“ตามข้ามา” เสียงของเจ้าเฟยหรงขัดความสุขของฟางเซียนที่จะชมสวนไปจนหมด

“คุณชายจะรีบไปไหน สวนนี้สวยจะตายขอข้ามองรายละเอียดซักประเดี๋ยวไม่ได้เหรอ” ฟางเซียนอิดออด

“จะตามข้ามาหรือจะถูกทิ้งไว้ในวังหลวงในตอนกลางคืน” เจ้าเฟยหรงพูดจบแล้วก็ออกเดินจากสวนสวยไปยังระเบียงทางเดิน

“วังหลวงงงงงงง” ฟางเซียนตะโกนอย่างตกใจ “ท่านลักพาตัวข้าเข้าวังมาทำไม” แต่เธอก็รีบวิ่งตามไปเพราะกลัวหลง

“ข้าไม่ได้ลักพาตัวเจ้า เลิกโวยวายแล้วเดินตามมาดีดี ก่อนจะถูกทหารเห็นตัวแล้วจับไปเข้าคุก”

แหม่ยังจะกล้าพูดว่าไม่ได้ลักพาตัว

“ข้าจะบอกพวกเขาว่าท่านลักพาตัวข้ามา”

“ไม่มีใครช่วยเจ้าเหรอก”

“ข้าจะฟ้องพ่อ”

“หึ”

“ถ้าข้าไม่กลับไป ท่านพ่อจะต้องมาตามหาข้า”

“อะไรทำให้เจ้ามั่นใจว่า พ่อบ้านตระกูลข้าต้องออกมาตามหาเด็กอย่างเจ้า”

“ข้า” เสียงของฟางเซียนขาดหาย นั้นสินะอะไรกันที่ทำให้เธอมั่นใจว่าถ้าเธอหลงทางอยู่ในวังหลวงแห่งนี้แล้วฟู่หลงซินจะออกตามหาเธอ

เจ้าเฟยหรงที่ทิ้งระเบิดความคิดให้กับฟางเซียนก็ยังก้าวเดินอย่างมั่นคงโดยไม่สนใจผู้ที่เดินตามมาเลยว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

ตลอดทางที่เดินผ่านฟางเซียนจมอยู่ในความคิดของตนเอง สายตาก็จดจ้องไปยังแผ่นหลังของเจ้าเฟยหรงเพื่อป้อกันการหลงทางที่อาจเกิดขึ้นได้ แม้จะรู้สึกโกรธและขุ่นมัวในตัวของเจ้าเฟยหรงมากก็ตาม ตอนนี้เธอมองว่าเจ้าเฟยหรงใจร้าย ถึงเขาจะหาน้ำมาให้เธอล้างปาก แต่ก็ยังมีคำพูดที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีด้วย

ภาพของชายหนุ่มรูปงามที่ใครๆต่างพากันรู้จักมีเด็กกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามทำให้คนที่พบเห็นรู้สึกฉงนว่าเด็กที่เดินตามเป็นใครถึงอยู่ในชุดสีดำทั้งตัวที่ดูประหลาด แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัดหรือเข้าไปถามเพราะทุกคนในวังหลวงต่างรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันรวมตัวของเหล่าพระสหายขององค์ชายรัชทายาท องค์ชายอวิ๋นหลง

จนกระทั่งหลุดออกมาจากส่วนที่เป็นตำหนักต่างๆที่มีระเบียงทางเดินเชื่อมถึงกันก็เป็นสวนโล่งโปร่งขนาดใหญ่ที่ถูกแสงจันทร์สาดส่องจนเป็นประกาย แสงจากโคมไฟจากระเบียงทางเดินที่ล้อมรอบส่วนแห่งนี้ทำให้มองแล้วรู้ว่าสวนแห่งนี้กว้างใหญ่แค่ไหน แถมยังมีสระขุดขนาดใหญ่ที่น้ำใสเป็นประกายสะท้อนแสงจันทร์เหมือนทะเลสาบสีเงิน กลางสระน้ำมีศาลาขนาดกลางที่ทำจากไม้ยกสูงจากพื้นน้ำอย่างดีประดับตกแต่งด้วยโคมไฟเรืองรองในยามค่ำคืนรอบๆศาลานั้นถูกม่านไม้ไผ่ปิดกั้นไว้ไม่ให้คนภายนอกมองเห็นได้

หนึ่งเด็กหนุ่มหนึ่งเด็กน้อยก้าวเดินเข้าไปยังทางเชื่อมที่ทำให้เดินจากฝั่งไปยังศาลาได้ ทางเดินเป็นทางเดินทำจากไม้สีกลืนไปกับพื้นน้ำไม่มีราวกั้นด้านข้างทำให้ดูอันตรายหากจะเดินในยามค่ำคืนแบบนี้

“รออยู่ที่นี่” เจ้าเฟยหรงสั่ง “จนกว่าจะมีคำสั่งจากข้า”

“นี่คุณชาย ท่านพาข้ามาทิ้งขว้างเหรอไงกันหะ อากาศมันก็เย็น ข้าวข้าก็ไม่ได้กิน แถมต้องมาตากน้ำค้างรอท่านแบบนี้มันใช่เรื่องเหรอ” ฟางเซียนเถียง

เจ้าเฟยหรงหันมาเผชิญหน้ากับฟางเซียน “เจ้าเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาไม่มีสิทธิ์บ่น” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความถือดีและข่มขู่

“ข้าไม่ใช้คนใช้ท่านนะ”

“ถ้าเจ้าเข้ามาอยู่กับตระกูลเจ้าข้าก็มีสิทธิ์ใช้เจ้า.... ให้ไปทำอะไรก็ได้”

ฟางเซียนรู้สึกกลัวในตัวชายคนนี้ขึ้นมาอีกครั้งสีหน้าและแววตาของเจ้าเฟยหรงไม่มีคำว่าเล่นๆเลย ตอนนี้เธอรู้สึกแย่กับชายคนนี้มากๆจนอึดอัด ดวงตาของเขาเหมือนจะสะกดให้เธอยอมจำนนและทำตามที่เขาสั่งอย่างเคร่งครัด ความสูงของเขาที่แทบจะข่มตัวเธอจนมิดยิ่งทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อย

ฟางเซียนหายใจแรงอย่างอึดอัดใจโกรธหงุดหงิดและขุ่นมัวมือน้อยๆของเธอกำชายเสื้อของตัวเองที่ปักเป็นรูปมังกรแน่น “ได้ แต่เมื่อไหร่ข้าไม่ได้อยู่กับตระกูลเจ้าต่อให้ท่านเป็นพระราชาหรือเทพยะดาจากที่ไหน ก็ไม่มีสิทธิ์ สั่ง ข้า” เธอสะบัดหน้าเดินไปให้ห่างจากเจ้าเฟยหรง

“กิริยามรรยาทเหมือนผู้หญิง” เขาเปรยออกมา

ฟางเซียนชะงักอยู่กับที่ก่อนจะหันกลับมาตะโกนใส่ “แล้วมันหนักหัวเหรอไง รู้ไว้ซะ ข้าจะโตมา แล้ว สวย กว่า ท่าน คอยดู คิดว่าผู้ชายสวยจะมีแค่ท่านคนเดียวหรือไง”

“เจ้า!!  บังอาจมาก” เจ้าเฟยหรงแค้นเสียงลอดไรฟัน เพราะฟางเซียนบอกว่าเขาเป็นผู้ชายที่สวยและกล้าด่าเขา

“แล้วก็อย่ามาทำเป็นลืมข้าไว้ที่นี่ด้วย ในเมื่อบอกให้รอก็ต้องมารับ อย่าทำตัวเป็นผู้ชายสับปลับ”

เจ้าเฟยหรงที่ได้ยินก็ยิ่งโมโหอยากจะเข้าไปจับฟางเซียนมาตีเสียให้เข็ดที่ทำให้เขาโมโหขนาดนี้ เด็กคนนี้คิดว่าเขาเป็นคำสับปลับหรืออย่างไรกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เลือกที่จะทะยานตัวไปยังศาลากลางน้ำแล้วหายเข้าไปด้านในตัวศาลา

ฟางเซียนที่มองอย่างหงุดหงิดก็สบถออกมา “เออดี เอาโคมไฟไปด้วย ผู้ชายประสาอะไรวะกับเด็กยังทะเลาะด้วยได้ คนเป็นเจ้าเป็นนายนี่เอะอะก็สั่งๆๆ หรืออย่างไงกัน ถ้าไม่เห็นแก่พ่อบุญธรรมนะ”

เธอเดินออกมาจากพื้นที่โล่งที่มีต้นหญ้านิ่มๆปกคลุมบริเวณขอบฝั่งสระมาหาพุ่มไม้ที่มีดอกไม้สวยสดออกดอกในช่วงค่ำก่อนจะซุกตัวเพื่อหลบน้ำค้างแล้วนั่งลงมองพระจันทร์ดวงโตกลางท้องฟ้าอย่าครุ่นคิด

ถ้าเกิดเราหนีไปจากที่นี่ละ ไปอยู่ตัวคนเดียวหรือกลับหุบเขาแดนสนธยาไปเลยจะดีกว่าไหม แต่ท่านพ่อบุญธรรมเขาอุตสาห์ช่วยเราจากผู้หญิงคนนั้นและบอกว่าจะปกป้องเรา แต่เราก็โกหกเขาว่าเราเป็นผู้ชาย ฉันไม่รู้จริงๆว่าตอนนี้สำหรับตัวเองแล้วทางเดินไหนดีที่สุด

“จันทร์เจ้าเอ๋ย ฉันควรทำอย่างไรดีกับชีวิตต่อจากนี้ไป”

ฟางเซียนหลับตาลงปล่อยจิตใจไปกับบรรยากาศ เธอรับรู้ได้ถึงพลังสายหนึ่งที่คุ้นเคยที่ไหลเวียนอยู่รอบตัว และสัมผัสที่เหมือนกับตอนนั้น ตอนที่จิตที่หลงเหลือของหงหยูวมาสอนเธอใช้พลัง ‘ผ่อนคลายและรวบรวม’ เธอรวมรวมสายพลังไว้ที่ฝ่ามือขวา

ทันที่ลืมตาฟางเซียนก็รู้สึกหนาววูบไปทั้งตัว “เห้ย! เสื้อผ้าหาย” เธออุทานอย่างตกใจก่อนจะมองซ้ายขวาแล้วมุดเข้าไปในพุ่มไม้ เธอมองมือขวาของเธอที่มีสายผ้าสีดำเนื้อเดียวกับเสื้อผ้าที่ใส่เมื่อครู่นี้ชายตรงปลายมีรูปมังกรปักอยู่ ฟางเซียนทำตาโตเพราะตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว

“หนึ่งส่วนจากทั้งหมดรวมอยู่บนผ้าสีดำพวกนี้ พระเจ้า! หนึ่งส่วนจริงๆน้อยมากก นี้ฉันได้แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เป็นแบบไหนก็ได้ตามต้องการหรือไง ไม่ได้การละตอนนี้เปลี่ยนกลับก่อน”

เมื่อหลับตาอีกครั้งเสื้อผ้าชุดเดิมก็กลับมาทำให้เธอพ้นจากสะภาพล่อนจ้อนไปได้ ฟางเซียนลืมตามมามองเสื้อผ้าตัวเองอย่างพินิจพิเคราะห์

“ที่ใช้พลังได้แต่นี้เพราะเป็นมนุษย์สินะ แต่แบบนี้ก็ดี จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าสะดวกหน่อยอยากได้แบบไหนก็สั่งได้ดังใจ ฮ่ะๆๆๆ” เธอมองให้เรื่องนี้เป็นเรื่องดีสำหรับตัวเธอแทนที่จะมานั่งน้อยใจ

ฟางเซียนคลานตัวออกมาจากพุ่มไม้ก่อนจะกระถดตัวกลับเข้าไปอีกรอบเพราะเสียงโช้งเช้งที่ฟังดูเหมือนจะเป็นเสียงดาบหรือกระบี่ เธอหมอบตัวต่ำติดพื้นชะโงกหน้าออกมานอกพุ่มไม้มองเหตุการณ์รอบๆ

เสียงกระทบกันของม่านไม้ไผ่เรียกให้ดวงตากลมโตหันไปมองยังศาลากลางน้ำ ฟางเซียนมองเห็นหญิงสาวอายุน้อยที่ความงดงามนั้นสามารถมองเห็นได้จากที่ไกลไกลนั่งอยู่ภายในศาลาตอนที่ม่านไม้ไผ่สะบัดขึ้นไปด้านบน “สวยมาก สวยกว่าพวกพี่สาวเมื่อกี้อีก”

เสียงกระเด็นของน้ำเรียกให้เธอเบนสายตาไปมองสายเงาสองสายกำลังฟาดฟันกันอยู่เหนือพื้นน้ำ ทุกครั้งที่ร่วงมาถึงผิวน้ำพวกเขาต่างเตะผิวน้ำแล้วทะยานตัวขึ้นไปเพื่อฟาดฟันกันอีก

“โคตรวิทยายุทธดีดตัวจากน้ำนี่พวกเขาใช้ทฤษฏีวิทยาศาสตร์อะไรกัน” ถึงจะไม่เห็นว่าสองคนนั้นเป็นใครแต่ท่วงท่าในการต่อสู้ก็ดูสวยงามและดูดัน เหมือนรำดาบรำกระบี่คู่มากกว่าจะเป็นฆ่าฟัน ฟางเซียนที่แอบดูเพลินๆเป็นเวลาซักพักก็เริ่มเบื่อ ถึงจะดูสวยเหมือนร่ายรำกลางฟ้าให้ดูน่าอัศจรรย์ใจแต่ตอนนี้มีบางสิ่งดึงดูดใจเธอมากกว่า

“หนอนน้อย หนอนน้อยยุกยิก” ใช่หนอน ฟางเซียนมองเห็นหนอนตรงพุ่มไม้ที่กำลังออกดอกสวยสดงดงามไม่ไกลจากเธอเท่าไหร่ ความยินดีวิ่งเข้าสู่หัวใจอย่างสุดจะห้ามปราม “หนอนผีเสื้อกลางคืน ส่วนผสมอย่างดีสำหรับเครื่องหอมเจ็ดทิวา หึหึ ถ้าข้าเอาไปเลี้ยงให้กินดอกจวี๋ฮวานะ นี่ฉันจะไปเรียกชื่อจีนทำไมฟร่ะ มันต้องเรียกว่าดอกเก็กฮวย วันนี้ช่างดีอะไรแบบนี้ จะเอาอะไรใส่หนอนน้อยดี” ดูเหมือนความคิดเรื่องการทำเครื่องหอมจะทำให้ความหงุดหงิดโมโหและเศร้าหมองของเธอก่อนหน้านี้มลายหายไปหมด

เธอคลานออกจากพุ่มไม้มองไปรอบๆ โดยไม่สนใจสองคนที่กำลังประทะกันอยู่ ก็พวกเขาเป็นใครก็ไม่รู้เธอจะไปสนใจทำไม สู้ไปหาอะไรมาใส่หนอนกลับไปดีกว่า ฟางเซียนนึกขึ้นได้ว่าในศาลาที่เห็นผู้หญิงสวยเมื่อกี้น่าจะมีเครื่องชาอยู่

“หากากาน้ำชามาใส่ดีกว่า อิอิ” เสียงหัวเราะเล็กของฟางเซียนฟังดูน่ากลัวเล็กน้อย เธอไม่สนใจคำสั่งของเจ้าเฟยหรงวิ่งไปยังขอบฝั่งที่มีทางเชื่อมกับศาลากลางน้ำอย่างรวดเร็ว

เจ้าเฟยหรงที่กำลังประทะเพลงกระบี่อยู่กับอวี๋จิ้นเค่อองค์รักษ์ประจำตัวองค์ชายรัชทายาทอย่างสนุกสนานก็เหลือบไปเห็นฟู่หลงฟางเซียนที่กำลังวิ่งอยู่บ่นทางเชื่อมเหนือน้ำ จิ้นเค่อเองก็คงเห็นเช่นกัน จากเพลงดาบที่งดงามเริ่มกลายเป็นการประลองยุทธ์อย่างแท้จริงเจ้าเฟยหรงพยามโจมตีจิ้นเค่ออย่างรวดเร็วเพื่อให้องค์รักษ์หนุ่มไม่มีเวลาไปขวางฟางเซียน เพราะหากจิ้นเค่อหลุดไปได้สิ่งแรกที่เขาต้องทำเพื่อพิทักษ์องค์ชายรัชทายาทคือฆ่าผู้บุกรุกเสีย

“เจ้าขวาข้าทำไม เฟยหรง” จิ้นเค่อถามอย่างไม่เข้าใจในท่าทีของสหายขององค์รัชทายาท

“เด็กคนนั้นเป็นคนของข้าเอง”  

“แล้วทำไมเจ้าถึง”

“หากเจ้าไม่ฆ่าเขา ข้าจะหยุดมือ”

“มันเป็นหน้าที่”

เจ้าเฟยหรงจ้องไปยังองค์รักษ์หนุ่มอย่างแน่วแน่ “เชื่อข้าจิ้นเค่อ เด็กคนนี้ไว้ใจได้” เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงออกตัวแทนฟางเซียน การจะปล่อยให้คนใช้ของตัวเองถูกฆ่าตายเพราะทำผิดกฎนั้นก็ไม่ได้แปลกอะไรสำหรับตระกูลขุนนางใหญ่ที่ต้องเคร่งครัดในกฎยิ่งในวังหลวงแห่งนี้ แต่สำหรับเด็กคนนี้เขาคงปล่อยให้ตายไม่ได้ “ข้าพามันมาให้กันท่านหญิงหลิงหลิง”

เมื่อได้ยินแบบนั้นจิ้นเค่อก็หยุดมือแล้วกลับไปยืนบนทางเชื่อมที่ทำจากไม้ถึงจะคิดอย่างอื่นอยู่แต่เขาก็ยังอดชื่อชมเจ้าเฟยหรงที่ยังสามารถยืนอยู่บนผิวน้ำได้

ทางด้านฟางเซียนที่วิ่งไปยังศาลาอย่างมีความสุขโดนไม่สนใจสองหนุ่มที่ต้องเปลี่ยนจากการสู้กันเพื่อความรื่นเริงให้เป็นการลงมือจริงจัง เธอสะบัดม่านที่ปิดขวางออกก่อนจะเห็นแสงวิบวับของคมดาบที่เหวี่ยงมาในระดับเลยหัวไปเยอะ ใบหน้าเกลื่อนยิ้มของฟางเซียนก็ยังคงไม่หายไป สายตาเธอกวาดไปทั่วโต๊ะกลางศาลา คมดาบถูกเหวียงกลับมาเมื่อเห็นตัวผู้บุกรุก ฟางเซียนดีดตัวขึ้นบนอากาศตีลังกากลับหลังเธอไม่มองใครก็ตามที่อยู่ในศาลาแห่งนี้เลย เสียงกรี๊ดของหญิงสาวก็ไม่สามารถหยุดยั้งเธอได้ หนอนผีเสื้อกลางคืนสำคัญกว่า ฟางเซียนกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะอย่างสบายๆ เธอคว้าเอากาน้ำชา ก่อนจะเทน้ำชาข้างในออกระหว่างนั้นคมดาบก็ยังฟาดฟันมาเธอกลิ้งหลบลงจากโต๊ะเหมือนมีตาหลัง เสียงข้าวของแตกกระจายเรียกให้สองหนุ่มที่อยู่ข้างนอกรีบเข้ามา

ฟางเซียนเหลือบไปเห็นใบหน้าซีดของหญิงสาวที่งามสะคราญเปรียบเหมือนเทพธิดานางฟ้าแต่น้อยกว่าเทพธิดาบุปผาสววรค์ “ไฮ!” เธอทักทายออกไป “โอเคน้ำชาหมดละ บ๊ายบาย” เธอบอกลาหญิงสาวก่อนจะหันกลับไปหาหนึ่งชายหนุ่มที่อยู่ในศาลาและใช้ดาบพยามจะฆ่าเธอ “บัยส์” เธอโบกมือให้ก่อนจะพุ่งตัวลงพื้นใช้หลังสไลด์ออกไปจากศาลาแห่งนี้

เมื่อหลุดออกมาได้เธอก็ถูกจับตัวยกขึ้นจนลอย อ่าเป็นเจ้าเฟยหรงนี่เอง

“เจ้า ทำ อะ ไร” เขาเน้นแต่ละคำด้วยเสียงเข้ม

“ก็ ไป เอา ไอ นี่ ไง” เธอตอบเขาอย่างยิ้มแย้ม

เจ้าเฟยหรงรู้สึกหมันไส้ใบหน้าแป้นแล้นของเด็กน้อยนัก เขาโยนฟางเซียนส่งไปให้จิ้นเค่ออย่างไม่ใยดี จิ้นเค่อที่กำลังจะเข้ามาจับตัวฟางเซียนกลับถูกร่างที่เล็กกว่าเกือบครึ่งทุ่มลงน้ำอย่างไม่ใยดีเหมือนกัน “เสียเวลาจริง”

เจ้าเฟยหรงรู้สึกตกใจและเหมือนถูกหยามปนกันไป ใบหน้างามดูดุดันอย่างน่ากลัว

“อย่ามาตีหน้าเคร่ง ตอนนี้ท่านสำคัญน้อยกว่าหนอนผีเสื้อกลางคืน” ฟางเซียนวิ่งออกไป เจ้าเฟยหรงนิ่งค้าง

จิ้นเค่อทะยานตัวขึ้นมาจากน้ำแล้ววิ่งไล่เด็กน้อยไป ฟางเซียนเองก็วิ่งไปหยุดตรงพุ่มไม่อย่างลิงโลดค่อยๆย่องเข้าไปหยิบหนอนพร้อมใบไม้นิดหน่อยมาใส่กาน้ำชา

“เจ้า เจ้า เจ้า..” ที่วิ่งตามมาจิ้นเค่อรู้สึกเหมือนจะพูดไม่ออกที่เห็นเด็กคนนี้วิ่งเข้าไปขโมยกาน้ำชามาใส่หนอน

ฟางเซียนลุกขึ้นยืนหันมาทางชายที่วิ่งตามมาทั้งๆที่ตัวเปียกน้ำก่อนจะถามว่า “ที่นี่มีดอกเก็กฮวยไหม”

จิ้นเค่อมือสั่นเขารู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ถูกคู่ต่อสู้หรือศตรูเมินแถมยังเห็นเขาเป็นแผนที่ตามหาของอีก

“อยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือไง แค่นี้ก็ไม่รู้จะไปทำอะไรกิน” ฟางเซียนบ่น

เจ้าจะบ้าหรือไงวังหลวงกว้างขนาดไหนสวนไหนปลูกอะไรใครจะไปจำกันข้าเป็นองค์รักษ์ไม่ใช่คนสวน จิ้นเค่อ กรีดร้องในใจ

“ไร้ประโยชน์จริงๆ” ฟางเซียนอุบอิบก่อนจะเดินไปหาคนที่ลักพาตัวเธอมาที่วังหลวงแบบนี่

“...” จิ้นเค่อโดนน๊อคไปอีกคน

องค์ชายรัชทายาทสงสัยในตัวผู้บุกรุกสุดแสนจะประหลาดที่เข้ามาเพื่อขโมยกาน้ำชาอีกทั้งหลบดาบเขาได้ทุกครั้งเดินออกมาจากศาลาพร้อมประคองหญิงสาวที่งามสะคราญออกมาด้วย

เขาต้องแปลกใจอีกครั้งเมื่อเห็นเจ้าเฟยหรงยื่นนิ่งอยู่ตรงทางเดิน “เฟยหรง เฟยหรง” เมื่อได้เรียกชื่อไปสองครั้งเจ้าเฟยหรงก็ส่งเสียงตอบกลับมา

“อืม”

องค์ชายรัชทายาทถามสหายสนิทอย่างเป็นห่วง “เป็นไงบ้าง”

“เจ้านั้น บอกว่าข้าสำคัญน้อยกว่าหนอนผีเสื้อกลางคืน”

“ก็ใช่นะสิ” เสียงเล็กของฟางเซียนเรียกสายตาทุกคู่ให้มองไปยังเธอ “พวกท่านรู้ไหม ที่นี่มีดอกเก็กฮวยไหม” เธอถามด้วยใบหน้าใสซื่อ

“เอ่อ..”องค์ชายรัชทายาทตอบไม่ได้

“หากเป็นดอกเก็กฮวยที่ตำหนักของพระสนมจางน่าจะมีอยู่นะจ๊ะ”น้ำเสียงเบาหวิวแต่ฟังดูใจดีของหญิงสาวหนึ่งเดียวในนี้ตอบคำถามเธอ

ฟางเซียนทำตาโตก่อนจะยิ้มแล้วโค้งตัวขอบคุณ “ท่านนี่ฉลาดมากเลยสวยด้วย” ชมตบท้ายเสร็จสรรพเธอก็เดินออกไปโดยไม่รู้ว่าตำหนักสนมจางอยู่ทางไหน

เจ้าหาว่าพวกข้าโง่หรือไง องค์ชายรัชทายาทกับเจ้าเฟยหรงต่างคิดเหมือนกัน หญิงสาวหนึ่งเดียวก็ได้แต่หัวเราะเบาๆอย่างนิ่มนวล

แล้วไม่กลัวหลงหรือไงกัน เจ้าเฟยหรงคิดก่อนจะต้องรีบไปพาตัวเด็กน้อยกลับมา “เจ้าจะไปไหนฟางเซียน” เมื่อไปถึงตัวเขาจัดการล๊อคคอแล้วลากกลับมา

“ปล่อยข้านะ” ฟางเซียนดิ้นแต่ไม่แรงมากเพราะเธอกลัวว่าหนอนในกาจะสะเทือน “โอ๊ยไม่ต้องลากแรงสิ เดี๋ยวหนอนช้ำ”

ถึงจะแปลกใจกับคำพูดของเด็กแต่เจ้าเฟยหรงก็ไม่หยุดเดินแถมลากฟางเซียนเดินตามองค์ชายรัชทายาทกับหญิงสาวอีกคนเข้าไปยังศาลา

“จิ้นเค่อกลับมาได้แล้ว” องค์ชายรัชทายาทเรียกองค์รักษ์ที่หายไปนาน

ไม่นานทั้งหมดก็กลับเข้ามาอยู่ในศาลาที่โต๊ะพังไปแทบเพราะโดนฟันฟางเซียนถูกจับให้นั่งโดยมีเจ้าเฟยหรงเป็นผู้คุมขนาบข้างด้วยจิ้นเค่อใบหน้าของสองหนุ่มดูดุดันและแผ่รังสีอันตรายออกมา ตอนนี้มันไม่สามารถทำอะไรฟางเซียนที่กำลังโอ๋เอ๋หนอนน้อยได้

องค์ชายรัชทายาทมองทั้งสามคนอย่างขบขันก่อนจะหันไปช่วยท่านหญิงเหมยฮวาเก็บข้าวของที่ตกหล่น จิ้นเค่อที่ทนเห็นองค์ชายของตนเองมานั่งเก็บของแบบนี้ไม่ได้ก็ลงไปช่วยต่างจากเฟยหรงที่ยังคงนั่งทำหน้าดุอยู่

“ให้ข้าช่วยไหม”ฟางเซียนเสนอตัวทั้งๆที่ยังกอดกาน้ำชาไว้แน่น

“ไม่ต้อง”เฟยหรงกับจิ้นเค่อตอบกลับทันควัน

“จ๊ะ จ๊ะ จ๊ะ ถือว่าเสนอตัวแล้วนะแต่ไม่ยอมให้ทำกันมาโทษข้าทีหลังไม่ได้นะ”เด็กน้อยยักไหล่

เจ้าเฟยหรงรู้สึกละเหี่ยใจกับฟางเซียนทำไมเมื่อกี้เหมือนจะโกรธเขาอยู่แต่ตอนนี้กลับสนใจแต่กาน้ำชาไม่หลงเหลืออารมณ์โกรธที่มีอยู่และเหมือนจะไม่กลัวเขากับจิ้นเค่อด้วย องค์ชายรัชทายาทก็ไม่กลัวช่างเป็นเด็กที่ใจกล้าดีเหลือเกิน

เมื่อเก็บกวาดกันเสร็จก็ได้เวลาสอบสวนนักโทษเด็กโดยองค์ชายรัชทายาทโดยมีผู้คุมสองคือเฟยหรงกับจิ้นเค่อแถมด้วยอาหารตาเอาไว้ให้มองเพลินๆแบบท่านหญิงเหมยฮวา

องค์ชายรัชทายาทนั่งหลังตรงจ้องมาที่ฟางเซียนโดยแฝงไปด้วยความรู้สึกกดดันหมายจะให้เหยื่อรู้สึกกดดันจนแสดงอาการกลัวพระองค์ออกมา

“นอนนิ่งๆนะหนอนน้อย ใจเย็นๆนะจะไปหาดอกเก็กฮวยให้กินนะ”

ใบหน้าหล่อเหล่าขององค์ชายรัชทายาทยิ่งทวีความดุดันสายตาของพระองค์ดูแข็งกร้าวมากขึ้นยิ่งเมื่อเห็นเหยื่อไม่มีท่าทีตอบสนอง

“อิอิอิ” แถมเหยื่อยังหัวเราะตบท้าย

“เด็กนี่ท่าจะบ้า”จิ้นเค่อซุบซิบกับเฟยหรง

“เจ้าชื่ออะไร”องค์ชายรัชทายาทถาม

“ฟู่หลงฟางเซียน” เธอตอบทันควัน

“มาจากที่ไหน”

“หุบเขาแดนสนธยา” รอบนี้เธอก็ตอบทันควันโดยไม่ทันได้คิดเพราะจดจ่ออยู่กับการจะเอาหนอนไปเลี้ยงยังไง “อุ๊ป!” ฟางเซียนเอามือปิดปากเมื่อพลังเผลอพูดออกไป

เมื่อไดยินคำตอบแบบนั้นองค์ชายรัชทายาทและทุกคนในที่นี้ก็เริ่มให้ความสนใจ “หุบเขาแดนสนธยา หุบเขาอาถรรพ์นั้นนะเหรอ”

“ลืมๆมันไปเถอะ ถือว่าข้าไม่ได้พูดละกัน” เธอบอกปัด “ว่าแต่ดอกเก็กฮวยหละไปเก็บให้ข้ารึยัง” เธอถามกลับ

“ใครเขาจะไปเก็บให้เจ้ากัน” จิ้นเค่อโวยวาย

ฟางเซียนเอียงคออย่างใสซื่อ “งั้นเหรอ จะอยู่ไปทำไมหละ ออกไปรอที่เดิมดีกว่า” ว่าแล้วก็จะเดินออกไป ก็แหงหละถ้าอยู่ต่อไปถูกถามจนหมดเปลือกแน่

แต่พอเธอจะลุกเท่านั้นก็มีคนมากดให้นั่งลงเหมือนเดิม อ่า เฟยหรงอีกแล้ว นายคนนี้ตลอดเลย นี่ถึงจะหล่อมากกกกแค่ไหนแต่ทำแบบนี้บ่อยๆใบหน้าหล่อๆของเจ้าก็ไม่ได้ช่วยให้ไม่โดนโกรธได้เหรอกนะ

“เจ้าเข้ามาที่นี่ทำไม”

“มาเอากา”

“ไปทำอะไร”

“ใส่หนอนผีเสื้อกลางคืน” คำตอบของฟางเซียนเรียกสีหน้าคลางแคลงใจจากองค์ชายรัชทายาทกับเฟยหรงได้อย่างดี

“เรื่องนี้จริงขอรับองค์ชาย”จิ้นเค่อรายงานเพราะเขาเห็นเด็กคนนี้เอาหนอนใส่กาน้ำชากับตา

ในเมื่อจิ้นเค่อยืนยันแบบนี้องค์ชายก็เชื่อเพราะจิ้นเค่อเป็นสนิทที่ไว้ใจได้

“เจ้าเข้าวังหลวงมาได้อย่างไร”

“เขาพามา/ข้าพามาเอง” ฟางเซียนโบยให้เฟยหรง เฟยหรงก็พูดขึ้นพร้อมกันก่อนจะบอกเหตุผลต่อ “ข้าตั้งใจจะให้เด็กคนนี้มากันท่านหญิงหลิงหลิงจากพวกเรา” เฟยหรงอธิบายแต่สายตาก็จับจ้องไปยังใบหน้างามของท่านหญิงเหยฮวาที่ยิ้มตอบกลับอย่างนึกขอบคุณ

“เข้าใจแล้ว”องค์ชายรัชทายาทเข้าใจตามที่พูดเพราะท่านหญิงหลิงหลิงเป็นน้องสาวคนละแม่ท่านหญิงเหมยฮวาที่จ้องจะมาตามราวีท่านหญิงเหมยฮวาอยู่ตลอดเวลาขนาดมีเขาซึ่งเป็นองค์ชายรัชทายาทอยู่นางยังไม่เว้น

“ท่านเป็นใคร”ฟางเซียนถามทะลุปล่องขึ้นมา เธอนั่งมองชายหนุ่มที่มีเรือนผมสีเงินเรืองรองหนึ่งเดียวในศาลานี้อย่างสงสัย ตอนแรกก็ไม่สงสัยเหรอกแต่พอเห็นสีผมของทุกคนรวมตัวเองแล้วเลยแปลกใจ “ทำไมถึงผมหงอกหมดหัวแบบนี้”

“เจ้ากล้าลบหลู่องค์ชายรัชทายาท” จิ้นเค่อตะโกนอย่างดุดันชักกระบี่ขึ้นมาพาดที่ลำคอของฟางเซียน

ฟางเซียนสูดลมหายใจเข้าอย่างหนาวเหน็บความเย็นของกระบี่ที่พาดอยู่ที่คอเธอสามารถสัมผัสได้ เธอเม้มริมผีฝากเข้าหากัน “ที่ถามก็ไม่รู้ปะ ถ้ารู้จะถามทำไม” แม้อยากจะด่าต่อแต่เธอก็ไม่ทำ

“เจ้าช่างเป็นเด็กที่ไร้มรรยาทสิ้นดี” จิ้นเค่อว่าเข้าให้แต่ฟางเซียนก็ไม่สะทกสะท้าน

“ข้าก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงมีเส้นผมสีเงินแบบนี้” องค์ชายรัชทายาทผ่อนลมหายใจก่อนจะตอบออกมาเขาโบกมือเบาๆ จิ้นเค่อจึงละดาบออกจากคอเด็กน้อย

เสียงวิ่งตึงตังของคนจำนวนหนึ่งเรียกให้ทุกคนรู้สึกตัวว่าท่านหญิงหลิงหลิงมาแล้ว

“องค์ชายเพคะ”น้ำเสียงใสติดจะหงุดหงิดของท่านหญิงหลิงหลิงเรียกผู้ที่มียศใหญ่สุดอย่างไม่เกรงกลัว “ทำไมพาท่านพี่ข้ามาที่นี่แล้วไม่บอกข้ากันแบบนี่ใช้ได้ที่ไหนกันเพคะ” ร่างเล็กบอบบางอยู่ในชุดงดงามเหมือนดอกไม้สีส้มเหลืองใบหน้าแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างดีดูสดใส เส้นผมสีดำขลับถูกมัดรวบเป็นมวยครึ่งหนึ่งประดับด้วยเครื่องประดับทำจากทองอย่างดีจนดูแล้วหนักหัว ต่างจากท่านหญิงเหมยฮว่าที่ปักเครื่องประดับน้อยชิ้น

เฟยหรงหันไปมองฟางเซียน ฟางเซียนหันไปมองท่าหญิงหลิงหลิง องค์ชายรัชทายาทหันไปมองท่านหญิงเหมยฮวาที่นั่งเงียบ ท่านหญิงเหมยฮวาหันไปมองเฟยหรง ส่วนจิ้นเค่อนั้นก็มองไปยังท่านหญิงหลิงหลิง จากนั้นในศาลาก็เกิดสูญญากาศขึ้น

เฟยหรงเขย่าไหล่ฟางเซียนก่อนจะพะเยิดหน้าไปทางท่านหญิงหลิงหลิง

นี่คืองานของข้าสินะ “ขอของตอบแทนเป็นดอกเก็กฮวย” ฟางเซียนเปรยเบาๆ

“จะเอาไปหมดวังข้าก็ไม่ว่าขอแค่เจ้ากันนางออกไปได้” องค์ชายรัชทายาทรับปาก

“หึหึ” ฟางเซียนลุกขึ้นยืนก่อนจะไปหยุดอยู่ตรงหน้าท่านหญิงหลิงหลิง “นี่ๆ ท่านหญิง ท่านหญิงปล่อยให้พวกเขาอยู่ในศาลานี้กันต่อไปดีกว่า เราไปหาอะไรทำกันเถอะ” ฟางเซียนเดินหน้าด้านไปชวนท่านหญิงออกไปข้างนอกอย่างเฉยเมย ตอนนี้ใบหน้าของฟางเซียนไม่มีรอยยิ้มแป้นแล้นเหมือนเมื่อกี้ดวงตากลมโตก็ไม่ได้ทอประกายเหมือนเคย

“เจ้าเป็นใคร จะมาชวนข้าออกไปข้างนอก” ท่านหญิงหลิงหลิงถามอย่างถือดี

“ก็คนที่ถูกไหว้วานให้มากันท่านไง”

ทุกคนในศาลาตะลึงในความตรงไปตรงมาของฟางเซียน

“ทำไมกัน” ท่านหญิงหลิงหลิงรู้สึกเสียใจ

“คือที่พวกเราทำแบบนี้ก็เพราะ..”องค์ชายรัชทายาทสวมบทพี่ชายใจดีรีบเข้ามาจะปลอบท่านหญิงหลิงหลิงที่แสดงสีหน้าเศร้าออกมาคล้ายจะร้องไห้

“โอ๊ยอย่าไปใส่ใจคนพวกนี้ท่านหญิง ที่เขากันท่านออกมาก็เพราะพวกเขามีลับลมคมในกัน” ทุกคนเริ่มแสดงสีหน้ากระอักกระอ้วน “งั้นเราไปมีลับลมคนในบ้างดีไหม จะได้กันพวกเขาออกจากเราไง” ฟางเซียนเสนออย่างรื่นเริง “ทีพวกเขายังมีได้เราก็มีบ้างพวกเขาจะได้ไม่สบายใจเวลาไม่รู้ว่าเราทำอะไรกันไง”

เฟยหรงที่ได้ยินรู้สึกปวดหัวเหมือนฟางเซียนกำลังทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น ถึงฟางเซียนจะกันท่านหญิงหลิงหลิงออกไปได้การที่ไม่รู้ว่าท่านหญิงไปอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรอยู่ก็น่ากังวลใจเหมือนกันเพราะท่านหญิงเองก็แสบไม่ใช่ย่อยจากการก่อกวนพวกเขาจะกลายเป็นการก่อกวนคนอื่น

“แล้วเจ้าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันละข้าดูไม่ออกเลย”ท่านหญิงหลิงหลิงถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่ารักขึ้น นี่ถือว่าฟางเซียนทำสำเร็จแล้วใช่ไหม

“ผู้ชายท่านหญิง อันที่จริงข้าคิดว่าจะโตขึ้นมาแล้วสวยกว่าคุณชายเจ้า” ฟางเซียนยังคงคอนเส็ปเดิม

ท่านหญิงหลิงหลิงหัวเราะออกมายิ่งเห็นสีหน้าหงุดหงิดของเจ้าเฟยหรงนางยิ่งชอบใจ “ได้ข้าจะไปกับเจ้า” ตอนนี้นางหมดใจที่จะทำตามคำสั่งของท่านแม่แล้วสู้ไปกับเด็กคนนี้ที่ดูท่าทางจะอ่อนกว่าสองสามปีจะดีกว่า

ท่านหญิงหลิงหลิงเดินไปคว้าแขนฟางเซียนแล้วเดินออกไปจากศาลาผ่านหน้าทุกคนในศาลาออกไปโดยไม่ลา

“เด็กนั้นทำได้จริงๆด้วยแหะ แต่ทำไมข้าสังหรณ์ใจว่าแบบเก่ามันดีกว่ากันก็ไม่รู้” จิ้นเค่อพูดก่อนจะหันไปถามเฟยหรง “เด็กคนนี้มาอยู่บ้านเจ้ากี่วันแล้ว”

“อันที่จริงฟางเซียนยังไม่ได้เหยียบบ้านข้าเลย ข้าลักพาตัวนางมาจากพ่อบ้านฟู่” คำตอบของเฟยหรงทำให้ท่านหญิงเหมยฮวาครุ่นคิด องค์ชายรัชทายาทก็ได้แต่บอกให้ทุกคนใจเย็นและมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ถึงลางสังหรณ์ของตัวเองจะบอกเหมือนที่จิ้นเค่อพูดออกมา

เฟยหรงไม่ใช่คนที่จะถูกใจหรือลักพาตัวใครแบบนี้ ฟางเซียนเป็นเด็กผู้ชาย หรือเฟยหรงชอบเด็กผู้ชายกัน ท่านหญิงเหมยฮวาคิดไปก็หนักใจไปเพราะนางหลงรักเฟยหรงมานาน

“ปล่อยเรื่องท่านหญิงหลิงหลิงไปเถอะ เรามาว่ากันเรื่องการสร้างสุสานของพระบิดาดีกว่า เฟยหรง จิ้นเค่อ เหมยฮวา”

“พะยะค่ะ” หลังจากนั้นในศาลากลางน้ำก็เหมือนถูกปิดกั้นจากคนภายนอกจากแท้จริงเพราะมีบุรุษในชุดดำมากมายลักลอบตรวจสอบผู้ดักฟังจากด้านนอกอยู่รอบๆสระน้ำอย่างเข้มงวด

                “นี่ท่านหญิงข้าสงสัยมากว่าทำไมพวกเขาต้องมารวมตัวกันด้วย” ฟางเซียนที่ตัวเล็กกว่าท่านหญิงหลิงหลิงถามอย่างสงสัย

“ข้าก็ไม่รู้นะ แต่ข้าต้องตามท่านพี่ออกมาเท่านั้นเองไม่ว่าท่านพี่จะไปไหนข้าก็ต้องตาม แต่พอถึงช่วงวันหนึ่งในรอบเดือนองค์ชายอวิ๋นหลง”

“องค์ชายอวิ๋นหลงใครกัน” ฟางเซียนพูดขัด

“ก็องค์ชายรัชทายาทไง”

“อ๋อ”

“องค์ชายอวิ๋นหลงมักจะนัดรวมพระสหายรวมถึงพี่น้องที่สนิทกัน จะมีหลักๆคือองค์ชายฉีอวิ๋นหลง เจ้าเฟยหรง อวี๋จิ้นเค่อ เจียงเหมยฮวา องค์ชายรองฉีฮุ่ยจง และ หลี่ชงเลี่ยน” ท่านหญิงหลิงหลิงอธิบายอย่างเป็นกันเอง

“ข้าว่าข้าไม่เจออีกสองคนนะท่าหญิง”

“พวกเขาคงไม่ว่างมั้ง” ท่าหญิงหลิงหลิงวิเคราะห์ออกมา

“ท่านก็ดูเป็นกันเองดีทำไมพวกเขาต้องกันท่านออกมาด้วยละ”

“สงสัยพอข้าชอบเข้าไปขัดจังหวะพวกเขาอีกต้องพาพี่หญิงกลับตามคำสั่งมารดาพวกเขาที่เป็นเพื่อนกันคงไม่ชอบข้าเท่าไหร่”

“งั้นเหรอ งั้นเราไปหาอะไรทำดีกว่า คนที่ท่านหญิงพามาก็เยอะอยู่ข้าว่าข้ามีอะไรดีดีให้ทำได้ผลตอบแทนด้วยนะท่านหญิง” ฟางเซียนเสนอด้วยสายตาวิบวับ

“อะไรละ”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายมีท่าทีสนใจเธอก็จัดการเปิดกาน้ำชาที่ติดมืออยู่ตลอดให้ดู

“อะไรของเจ้ากัน นี่ข้าขอโคมไฟอันหนึ่ง” ท่านหญิงหลิงหลิงหันไปขอโคมไฟกันผู้ติดตาม “หนอนสีดำ”

“ไม่ไม่ มันสีเข้มเฉยๆ”

“น่าเกลียดออก” ท่านหญิงเบ้หน้าออกมา

ฟางเซียนส่ายหน้าเบาๆ “ท่านนี่ไม่รู้อะไร เจ้านี่ถ้าเลี้ยงดีดีสามารถเอาไปทำเครื่องหอมได้นะ”

“เครื่องหอม?” ท่านหญิงหลิงหลิงนิ่วหน้าอย่างไม่แน่ใจเมื่อได้เห็นรอยยิ้มส่อแววพิกลของฟางเซียน

“เครื่องหอมนี้เป็นชนิดผงใส่ไว้กับห่อเครื่องหอมอะไรก็ได้ผสมเข้าไปนิดหน่อยจะสามารถให้กลิ่นหอมอ่อนชื่นใจแต่กลิ่นมันจะแพร่ไปในรัศมีไกลพอดูอยู่เรียกว่าเครื่องหอมเจ็ดทิวา ถ้าท่านช่วยข้าเก็บดอกเก็กฮวยมา ข้ารับรองจะทำให้ท่านหนึ่งห่อ”

“หนึ่งห่อเองหรือ”

“ข้าได้หนอนมาแค่ตัวเดียวเองนะหนอนหนึ่งตัวทำได้ไม่ถึงห่อเลยด้วยซ้ำนะท่านหญิง” ข้อมูลมากมายเกี่ยวกับเครื่องหอมนั้นเหมือนฝั่งอยู่ในหัวเธออยู่แล้ว “เพราะฝีมือข้าข้าจะทำให้ท่านไว้ลองใช้”

ท่านหญิงหลิงหลิงคลางแคลงใจว่าเด็กน้อยตัวแค่นี้จะทำได้อย่างไรแต่ก็ยอมไปหาดอกเก็กฮวยให้ฟางเซียนตลอดทางทั้งสองก็มีเรื่องราวแลกเปลี่ยนกันมากมายส่วนใหญ่จะเป็นฟางเซียนที่รับมากกว่า

เจ้าเฟยหรงที่เดินออกมาจากศาลากลางน้ำด้วยความหนักใจจากเรื่องที่ได้ปรึกษาหารือกันหลังจากการหารือจบลงได้แต่มองพระจันทร์อยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงหวานเรียกชื่อตนเองจากทางด้านหลัง

“เฟยหรงเรื่องในวันนี้พวกเราต้องฝ่าฟันไปด้วยกันนะ” ท่านหญิงเหมยฮว่าจับมือของเฟยหรงขึ้นมาเพื่อให้กำลังใจและหวังว่าชายคนนี้จะรับรู้ความในใจเธอเสียที

ความเย็นเฉียบจากมือบางทำให้เฟยหรงต้องถอดเสื้อนอกออกมาคลุมไหล่บางของท่านหญิงเหมยฮวาเรียกร้อยยิ้มอ่อนหวานพิมพ์ใจ เฟยหรงก็ยิ้มให้นางเช่นกัน

องค์ชายรัชทายาทยังคงอยู่กับจิ้นเค่อด้านใน ฟางเซียนกับท่านหญิงหลิงหลิงก็หายไปกันไม่กลับมายุ่งกับพวกเขาจนตอนนี้เป็นเวลาดึกมากแล้ว

‘ข้าหิว’ เสียงของฟางเซียนดังขึ้นมาในหัวของเฟยหรง ทำเอาเขาต้องปล่อยมือจากมือบางและขอตัวไปตามหาเด็กของตน เขาทะยานตัวขึ้นมาตามหลังคาเพื่อตามหาฟางเซียนในวังที่กว้างใหญ่แห่งนี้

ท่านหญิงเหมยฮวามองการกระทำที่หุนหันพลันแล่นของเฟยหรงอย่างไม่เข้าใจแต่ก็เดินกลับเข้าไปในศาลาอย่างเงียบเหงา

เฟยหรงที่กำลังตามหาฟางเซียนอยู่จากด้านบนหลังคาก็สังเกตได้ถึงกลุ่มของโคมไฟสองสามอันที่อยู่ในสวน ต่างจากโคมไฟอื่นที่เคลื่อนไหวอย่างเป็นขบวนของนางกำนัล เขากระโดดลงจากหลังคามาหลบอยู่ใต้เงาไม้ ภาพตรงหน้าเขาทำให้เขาต้องยิ้มออกมาบางๆเมื่อได้เห็นฟางเซียนกำลังกินขนมอยู่บนพื้นหญ้าโดยมีท่านหญิงหลิงหลิงนั่งทานเป็นเพื่อนทั้งสองคุยกันอย่างออกรสในเรื่องที่ตนเองสนใจ

“ท่านหญิงรู้ไหมพวกเลือดสัตว์ก็ใช้ได้นะ”

เลือดสัตว์? เฟยหรงทวนอย่างแปลกใจ

“แล้วเราต้องทำอย่างไร”

“อันที่จริงข้าไม่นิยมการฆ่าเอาเลือดนะแต่ต้องขอก่อน เลือดพวกค้างคาวจะมีกลิ่นคาวอยู่ใช้ไหมเราต้องใช้ใบปริมาณนิดเดียวมาผสมรวมกับพวกดอกไม้ที่ทำเป็นน้ำมันแล้ว แต่พวกหนอนแบบนี้บดละเอียดอย่างเดียวจ้า ข้าเองก็ไม่นิยมนะแต่ถ้าได้เจอกันก็ถือว่าถึงฆาตแล้วละ ต้องบดให้ละเอียดเป็นน้ำเหลวๆเลย” ยิ่งได้ยินวิธีการทำท่านหญิงหลิงหลิงยิ่งสนใจผิดกับเฟยหรงที่เริ่มรู้สึกคลื่นเหียนพิกล

“แล้วถ้าไม่ละเอียดละ”

“เสียของสุดๆเลย ข้าเลยชอบจะให้เฒ่าจินทำให้ข้ามากกว่าเขานะฝีมือดีแบบทีเดียวแผละ แบะ เป็นน้ำไม่มีเศษซากมากกวนใจข้าเลย เลยได้ของอย่างดีมาตลอดแต่คราวนี้ต้องทำเองคิดว่าคงจะไม่ดีเท่า”

“เจ้าทำมานานแล้วเหรอ”

“นาน”

เฟยหรงตัดสินใจพาตัวฟางเซียนกลับเพราะทนเห็นหญิงงามกับเด็กมาคุยเรื่องการฆ่าหนอนไม่ได้ “ได้เวลากลับแล้วฟางเซียน”

“อ่า โอเค ไปกันข้าเองก็ง่วงแล้ว” ฟางเซียนลุกขึ้นปัดมือก่อนจะเดินหอบกาน้ำชาไปหาเฟยหรง “บ๊ายบายท่านหญิงหลิงหลิง เอ้ย ลาก่อนท่านหญิงหลิงหลิงไว้เจอกันนะถ้ามีโอกาศข้าจะหาทางเอาของไปให้ท่านให้ได้”

เฟยหรงทำท่าจะมาจับฟางเซียนฟาดบ่า

“หยุดก่อน อุ้มท่าอื่นได้ไหมข้ากลัวการ่วง”

“ฟางเซียนตระกร้า” ท่านหญิงหลิงหลิงเอ่ยเตือนพร้อมส่งตะกร้าที่เต็มไปด้วยดอกเก็กฮวยอยู่

เฟยหรงมองก่อนจะถามเสียงเย็น “เจ้าเด็ดมาหมดวังเลยหรือไง”

“อือ อุ้มได้แล้ว” ฟางเซียนพยักหน้า

“เจ้านี่มันจริงๆเลย” เฟยหรงปลงก่อนจะอุ้มฟางเซียนขึ้นมาเหมือนอุ้มเด็กแล้วทะยานข้ามหลังคาไป

ท่านหญิงหลิงหลิงมองตามก่อนจะเดินไปทางศาลากลางน้ำเพื่อนำตัวพี่หญิงกลับบ้านพร้อมด้วยเหล่าคนติดตามถึงจะไม่ได้ทำามคำสั่งของมารดาอย่างเคร่งครัดแต่เธอก็ได้รู้จักคนแปลกๆที่น่าสนใจเพิ่มมาอีกคน

______________________________________________________________________________________________________
ยังไม่ได้ edit หรือเช็คคำผิดนะค่ะ
ตอบคำถามสำคัญของคุณ cherryme (@cherryme)   (จากตอนที่ 9)

วันที่ 17 มกราคม 2558 / 12:23

หงหยูวป่ะ??! หรือพระรองของเรื่อง?

แล้วหลับในหุบเขาไปกี่ปี?
ตามที่เทพสายลมปิดหุบเขาสนธยาแล้วนางมารผ้าไหมเข้าไปได้ยังไง
ไหนบอกว่าห้องของเทพธิดาเครื่องหอมเข้าไปไม่ได้ถ้าไม่มีคนนำทาง
ทางเข้าเป็นวงกตนิ?
เรางงมากๆ

ที่มารผ้าไหมเข้าไปง่ายๆได้ก็เพราะมนต์ทุกอย่างที่เคยมีในหุบเขามันคลายแล้วค่ะ
จากคำบอกเล่าของเทพสายลมที่ว่าพลังของท่านกำลังเสื่อม
มารผ้าไหมเลยใช้จิตสื่อหาสิ่งของที่ต้องการตามคำบอกค่ะ แต่ใครกันนะที่บอก??? ต้องติดามค่า
ส่วนช่วงเวลานี่ยังไม่แน่นอนต้องรอท่านหมอตัวปัญหามาบอกนะคะ :)
 

itself (@penumbra)   (จากตอนที่ 9)

วันที่ 18 มกราคม 2558 / 11:39

สุ้ๆน่ะค่ะ

>>>> ขอบคุณมากๆเลยค่า

noi88 (@noi88)   (จากตอนที่ 9)

วันที่ 18 มกราคม 2558 / 00:16

รอๆค่า
>>>> ขอบคุณที่มารอนะคะ :)

tainies (@tainies)   (จากตอนที่ 9)

วันที่ 17 มกราคม 2558 / 11:03

วันอะไรนะ

>>>> วันรวมตัวของพรรคพวกองค์ชายอวิ๋นหลงค่ะ ชื่อตรงๆเลยไม่อ้อมค้อม

สู้ๆไรท์เตอร์  (จากตอนที่ 9)

วันที่ 17 มกราคม 2558 / 10:28

ทำงานหลักคือเรียนให้เต็มที่ค่ะ คนอ่านอย่างเรารอได้ค่ะ

แต่อย่าหายนานก็พอ 555


 

รออ่านอยู่ว่าใครจะรู้ความลับเป็นคนแรกว่าฟางเซียนเป็นผู้หญิงค่ะ
>>>> ขอบพระคุณมากค่า 

เมมฟิส  (จากตอนที่ 9)

วันที่ 18 มกราคม 2558 / 22:26

เห็นด้วยกับคห.ที่ 40 มากๆ และฟู่หลงซินน่ารักมากๆ ต่อไปไม่น่าตายเลย แล้วใครจะดูแลปกป้องฟางเซียน บอกตามตรงอยากให้พระชายาของท่านอ๋องตายมากๆ เพราะพระชายาไม่ชอบฟางเซียน แบบนี้ต่อไปถ้าเฟยหรงรักฟางเซียนพระชายาที่เป็นแม่ต้องขัดขวางแน่ๆ


>>>> ฟู่หลงซินเป็นคนที่น่ารักมากจริงๆคะ ยิ่งได้แต่งยิ่งเริ่มรู้สึกผิดต่อเขา 555

________________________________________________________________________________
ได้เวลามาแปะรูปตัวละครต่อกันแล้วคร้า

เริ่มที่เจ้าชายรัชทายาทผู้ยิ่งใหญ่ที่มักจะทนเห็นท่านหญิงหลิงหลิงร้องไห้ไม่ได้ ถึงอยากจะไล่ไปก็เถอะนะ
ฉีอวิ๋นหลง



โอ้ อวี๋จิ้นเค่อผู้หล่อเหล่าและสติแตกง่ายเมื่อได้เจอฟางเซียน เขาเป็นองค์รักษ์ฝีมือดีนะค่ะทุกคน
เวลาโหดน่ากลัวมัก (ฟางเซียน: เหรอ ???)



ท่านหญิงเจียงหลิงหลิงผู้ไม่อ่อนโยนนุ่มนิ่มแต่จิตใจดี แต่เธอมักจะถูกมองว่าขี้วีนเสมอๆเลย (เพราะแอบมีคนสปอย์เบาๆอยู่ห่างๆ) 


ท่านหญิงเจียงเหมยฮวาผู้งดงามอ่อนหวานและอ่อนโยนจ้า 


ฟินนาเร่คะ ทุกท่าน มาเจอ คุณชายเจ้าเฟยหรงกันดีกว่า อัยยะ!
เสียใจนิดหน่อยที่ในรูปไม่ได้ไว้ผมยาวววอย่างที่ตั้งใจไว้


สำหรับคุณชายเจ้าเฟยหรงนี้ไรท์ขอนำรูปของเฉินเหวยถิงมาเป็นแบบนะคะเพื่อความฟินส่วนตัว 555 
ใครเห็นแล้วเอะหล่อจังเล่นละครเรื่องอะไรน๊า ไปตามดูได้จากเรื่อง มหัศจรรย์กระบี่เจ้าพิภพค่ะ
ถามว่าได้ค่าโฆษณาไหม ตอบเลยว่าไม่ค่าาา ชอบล้วนๆเลย