คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #2 Ryah
“นี่มันเิอะไรึ้นะุ...ทำไมเรอาน้อยอเราถึ...ถึ”ท่านหิมีเรียเบือนสายาไปมอที่เียว้าลาห้อ
“ผม็ไม่รู้...แ่ีใที่เธอลับมา”ท่านเอิร์นเอามือลูบเรื่อผมสีทอน้ำาลอภรรยาอย่าปลอบประโลมและมอไปยัที่เียวันับภรรยาน
บนเียว้าสีน้ำเิน มีร่าบาอสาวน้อยวัยแรรุ่นนอนนิ่อยู่ใ้ผ้าห่มหน้า เรือนผมสีเินแผ่ระายล้อมหมอน เปลือาสีีปิสนิท วหน้าใสาวีเหมือนเธอไม่ไ้มีีวิอยู่ ็ะมีเพียารสะท้อนึ้นลอหน้าอที่บ่บอถึสัาีพ ้าารอเธอไม่ายแู่มีภูมิานำลัรวร่าายสาวน้อยอยู่
ใบหน้าหน้าอายราหรือุหมอเร่เรีย ทำให้หน้าอนที่ำลัรอผลรวเร่เรียามไป้วย
“ุะ”ในที่สุท่านหิมีเรีย็ทนไม่ไหว นัยน์าสีทอมอที่สามีอย่าอร้อ
“รอ่อนเถอะุ”
“เรียบร้อยแล้วอรับ ท่านยุ”ุหมอพูพลาเ็บอุปร์ส่ให้ มิลล์เพื่อเอาไปเ็บที่รถม้า
“อาารลูสาว้าเป็นอย่าไรบ้าท่านหมอ”ท่านยุสอบถามอาารพลาเอามือุมมือภรรยาเอาไว้
“อธิบายลำบาอรับ...ร่าายนี้เหมือนไม่ไ้ใ้านมานานทำให้ทำอะไร็เหนื่อย่าย ้อบำรุันยให่เลยอรับ เริ่ม้นที่อาหารอ่อนๆใหุ้หนู่อนนะอรับท่านยุ”
“อืม”
“เรอา..เรอาลูแม่”หลัาฟัำอท่านหมอบท่านหิมีเรีย็ทนไม่ไหวถล้าไปที่เียแล้วุมมือลูสาวมาแนบอ แล้วเริ่มลูบไล้หน้าาอลูสาวเพื่อเอาผมที่ปรหน้าออ
“ท่านหิเ้าะ...”มิลล์ส่ผ้านหนูให้นายหิ
“อบใะ”
“ผมหละสสัยริๆอรับนายท่านในเมื่อสี่ปี่อนผมและะเป็นนรวอาารอุหนูในอนนั้นและผลออมาเป็นที่เรียบร้อยว่า เธอเสียีวิแล้ว...แล้วทำไมถึลายเป็นอย่านี้ไ้...ฟื้นืนีพหรืออรับ”
“ไปุ้านอเถอะุหมอเียว้าะเินไปส่ท่านที่รถ้วย.....มีเรียเียว้ามา..เิท่านหมอ”ท่านยุเผยมือไปทาประูที่เปิรออยู่
ระหว่าทาท่ายยุ็ไ้อธิบายเหุาร์ทั้หมให้ท่านหมอฟัระหว่าทาเพื่อวิเราะห์ที่มาที่ไปอเรอาในอนนี้
“้อลอถามาุหนูเอแล้วหละอรับ...้าน้อยนปัาริๆเรื่อแบบนี้มันเิวามาหมาย”ท่านหมออบพลาส่ายหน้า
“ะเป็นไปไ้ไหมหาเราไปถามผู้มีาพยาร์”ท่านยุเสนอวามิเห็น
“เป็นไปไ้ท่านยุ็ลอูอรับระผมไปหละ”
“รบวนท่านมาแล้ว..ท่านหมอ....อบุที่มาทุรั้ที่ระูลเราร้ออ”
“มิเป็นไรมิไ้อรับมันเป็นหน้าที่...ัวผมเอ็ไ้วามเมามาาบิาอท่านเหมือนันมิเป็นไรอรับ”
ท่านหมออบท่านยุเสร็็้าวึ้นรถม้าไป
ท่านยุไ้แ่มอไล่ามรถม้าอท่านหมอไปอย่าใ้วามิ
เมื่อสิบหปี่อน
เรอา เอเทีย ท่านหิน้อยอฤหาสน์เอเทีย แห่แอลาส์ ถูยย่อให้เป็นเทพธิาแห่ธรี นับั้แ่ เรอาไ้ถือำเนิท่ามลาวามรัและวามยินีอาวเมือ พอร์ท แห่แอลาส์ (เมือท่าอแอลาส์) เพราะเหุาร์แปลประหลาไ้เิึ้น ้นไม้ทุ้น อไม้ทุอ พร้อมันแบ่บานอววามาม ท้อทะเลสบ ท้อฟ้าโปร่ ราวับะแสวามยินีให้ เรอาน้อยนนี้ ทุๆวันที่เรอาวิ่เล่น หรือิามบิาไปที่ไหน เมื่อเ็น้อยไ้พบ้นไม้ใล้าย้นไม้หรืออไม้นั้น็ะลับมาเ็มไป้วยีวิีวาแลอออเบ่บาน เพราะวามสามารถนี้ที่ไม่ไ้ใ้เวทย์มน์่วยเลยแม้แ่น้อย ทำให้ผลผลิอเมือพอร์ทมีมาึ้น รวมทั้าริ่อาร้าทาทะเล็เรียบร้อย เพราะพายุที่ะพัเ้ามาเมือแห่นี้มัะลระับวามรุนแร นเป็นเหมือนฝนธรรมา สิ่เหล่านี้ทำให้เรอามีีวิที่เ็มไป้วยอิสระ เธอมีเพื่อนเ็มไปหม าวเมือทุนรู้ัเธอ ท่านเอิร์นและท่านหิมีเรีย็รัและูแลเธอ และเธอ็เป็นเ็ี ่อมาท่านเอิร์นและท่านหิไ้ให้ำเนิบุรสาวอีนื่อ อาเรีย แ่็เป็นเวลาไม่ี่ปีที่อาเรียมีีวิอยู่้วยปัหาที่ิัวอาเรียมาั้แ่แรเิทำให้ เรอา รอบรัว เอเทีย สูเสีย อาเรียไปอย่าไม่มีวันลับ(?) อนที่เรอามีอายุเพียสิบวบ แ่เรื่อร้ายๆยัไม่บ
เมื่อเรอาหายัวออาฤหาสน์ในวันที่ฝนแรที่สุในรอบสิบสอปี ท่านเอิร์นเรียระมพลทหารและาวเมือเพื่อหาลูสาว เวลาล่วเลยผ่านไปเป็นเวลาว่าสามวัน นายทหารึพบศพท่านหิเรอามน้ำ เสียีวิ อย่าเป็นปริศนาที่โหินโสโรริมายหาห่าาเมือพอร์ทไปราวสอิโลเมร้วยวัย 12 ปี ไม่มีใรรู้ว่าทำไมท่านหิน้อยที่เป็นที่รั ถึไ้บีวิลในทะเล ท่านเอิร์นและท่านหิมีเรียใสลาย และท่านหิไ้ล้มป่วยเพราะรอมใ..
หลัาเรอาาไปท่านเอิร์น็ทุ่มเวลาทั้หมให้ภรรยาและเมือ เพื่อลบล้าวามรู้สึสูเสียและทำโทษัวเอที่ไม่สามารถปป้อลูสาว้นเอไ้
ในเมื่อ้าับมีเรียเป็นนัารแ่ัวให้เรอา่อนที่ะอุ้มลไปไว้ในโลเอับมือ
ท่านยุ้มลมอมือัวเอที่หยาบระ้าเพราะารฝึาบและารทำาน มือที่เยุมมือลูสาวและสัาว่าะปป้อ...ปป้อไว้ไม่ไ้เลยแม้แ่นเียว
“หึ” แล้วมือู่นั้น็สั่นำแน่น “ไร้วามสามารถ” นัยน์าสีำอท่านเอิร์นหม่นหมออย่าถึที่สุ
“ท่านอรับ..ุหนูฟื้นแล้วอรับ”
“อืม”ท่านเอิร์นเินลับเ้าไปในฤหาสน์พร้อมปิเอร์ที่ลรายาน
“ออไป.......ออไปเี๊ยวนี้น๊ะ....พวแเป็นใร..ไปให้พ้นนน”
“เรอา..อย่าทำอย่านี้ลู เรอา”
“ุหนูเ้าะอย่า วาลเถอะะมันอันราย”
“ุหนูอรับอันรายนะอรับ!!”
“โวยวายอะไรัน”ท่านเอิร์นพลัประูห้อเ้าไป้อพบับสภาพห้อที่เละเทะ ภรรยานนั่ระออยู่ที่พื้นผมเผ้ายุ่เหยิ นายทหารสอสามนที่ำลัล้อมเ็สาวเอาไว้ และแม่บ้านมิลล์ที่ำลัปป้อภรรยานาหมอนที่ถูปามาาเ็สาว
มนสิราฟื้นึ้นมาพบว่าัวเออยู่ในสถานที่แปลาวามอบอุ่นที่มือ้าวาอเธอ นี้มันอะไรัน แล้ววามทรำ่อนะสลบอเธอพลันแวบึ้นมา โรบุบ้าน
หลัานั้นเธอ็เริ่มอาละวาทำลาย้าวอโยไม่สนใหน้าอินทร์หน้าพรม หมายะหนีาพวโร
“หยุ!!!!” เสียารามอท่านเอิร์นหยุทุิรรมในห้อนี้ มนสิราไ้แ่ถือะเียที่ำลัะปาไปใส่นายทหารไว้อย่าในัยน์าเบิว้า
“ุะ..เรอาอเราไม่ยอมฟัอะไรที่ันพูเลยะ”มีเรียบอทั้น้ำา
“เาไม่ใ่เรอาอเรามีเรีย”ท่านเอิร์นพูพลามอไปที่เ็สาวัวปัหา
“ทำไมะไม่ใ่...นี้มันเรอาอเราัๆนะะ”มีเรียแย้ึ้นมา “ทำไมท่านพี่พูอย่านี้หละะ”
ในที่สุมนสิรา็ทนไม่ไหวที่เห็นพวโรในวามิเธอเอาแุ่ยัน
“ปล่อยันไปนะ...ปล่อยยย”มนสิราวิ่ไปพลันายทหารนายหนึ่นมีทาให้หนี แ่ว่า
“ับเอาไว้” นายทหารนายหนึ่็ับเธอไว้อยู่หมั
“รี๊....รี๊”เ็สาวิ้นร่าๆหมายะปลัวเอออมาาารับุม
“นิ่ะ...แล้วบอันมาเธอเป็นใร”ท่านเอิร์นพูแล้ว็พาภรรยาไปนั่บนเีย่อนะส่ให้มิลล์ูแล แล้วหันลับมา้อเ็สาวที่หน้าเหมือลูสาวัวเอ ้อเ้าไปในนัยน์าสีแที่ื่นลัว
“ัน....”เ็สาวไ้แ่ปล่อยน้ำาแห่วามอึอัับ่อใระ้นวามลัวออมา
“ันะไม่ทำอะไรเธอ”
มนสิราไ้แ่้อมอเ้าไปนัยน์าสีำผ่านม่านน้ำาอเธอ ่อนะหลุบาลอย่ายอมำนน “อย่าทำอะไรรอบรัวัน้วย”
“เรอา!”ท่านหิมีเรียไ้แ่ส่เสียราอย่าใ
“ที่นี่ไม่มีรบรัวอเธอเ็น้อย....”
“ทำไมะไม่มี็นี้มัน...อ๊ะ!!??” มนสิราแย้ึ้นอย่าทันวัน่อนภาพวามทรำะาย้ำึ้นมาสมออย่ารวเร็ว
“ิน้าวที่ไหนีวะ”
“้ามอ ละัน”
“อิ...นี้มันหน้ามอเลื..”
ในะที่เธอและผอเพื่อนำลัปรึษาปัหาระับาิันระหว่าเินเรื่อยเปื่อยหาอะไริน ็มีรถระบะเสียหลัันหนึ่พุ่ึ้นมาบนบาทวิถีเียวเพื่อนเธอสอนและ
“แระวั!!”
“เอ๊ะ รี๊!!!”
“โร่มม!!”นเ้าใส่เธออย่าเ็มๆ ่อนสิะหลุลอย็มีเสียใสัวานัอยู่้าหู
เอาร่าอันไปใ้สิ น้อรั
มนสิราทรุลอย่าอ่อนแรโยไม่แร์ว่าัวเออยู่ในสภาพไหน
ฮิฮิ ุยันรั้แรเลยนะะ ีในะะที่มีนหลเ้ามาอ่าน
แ่มีนเ้ามาอ่าน็ีใแล้วะ แม้ว่าะอ่านบไม่บ :)
อบุะแล้ว็
HAPPY HALLOWEEN
อยาะแ่ผีไปหลอาวบ้านเาเสียริ
แ่แ่นี้็น่าลัวพอัวแล้วะ :)
ความคิดเห็น