Practise Love ปฏิบัติการลักหัวใจยัยจอมซ่าส์

บทนำ


 
      

          "ห๊ะ !!! แม่ว่าไงนะ"



        "ได้ยินไม่ผิดหรอกจ๊ะ น้องมันจะมาอยู่ด้วย"

        "ไอ่ตัวแสบ ลูกชายของป้าอ่ะนะ"

        "ใช่จ๊ะ"

        "โอ๊ย!!! ปวดหัวแน่ ๆ ฉัน"

        ฉันคุยกับแม่ ในขณะที่แม่พึ่งวางสายโทรศัพท์ จากป้าที่พึ่งโทร.มาเมื่อกี้ว่าจะฝากลูกชายให้มาอยู่ด้วยสักสองถึงสามปี เพราะว่าป้าต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ

        ลูกชายของป้าก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉันเองแหละ เราห่างกันแค่ปีเดียว ฉันเกิดก่อน ฉันจึงมีศักดิ์เป็นพี่ แล้วนายนั้นก้อต้องเป็นน้อง ดีใจจังที่ได้เป็นพี่แล้ว...ที่ดีใจนะเหรอก้อเพราะว่าครอบครัวของฉัน ฉันมีพี่ชายคนเดียว และฉันได้เป็นน้องน่ะสิ ฉันอยากเป็นพี่สาวอ่า....

        พูดมาตั้งนานยังไม่ทันได้แนะนำตัวซักทีเลย งั้นก็ขอแนะนำตัวเลยล่ะกันนะ ฉันชื่อบราวนี่ อายุ 17 ขวบ ^^'  มีพี่ชายชื่อ โรเลอร์ ส่วนลูกพี่ลูกน้องที่ฉันพูดถึงนั้นชื่อ แธงค์กิ้ว

        "เอ่อนี่...บราวนี่จ๊ะ พรุ่งนี้ลูกก็ไปรับเจ้าแธงค์มันด้วยนะ พอดีว่าแม่ติดธุระน่ะ"

        "ห๊ะ แธงค์จะมาพรุ่งนี้เลยหรอคะ แม่"

        "อืม ใช่จ๊ะ ลูกไปรับแทนแม่ทีนะ"

        "แม่ก็ให้พี่โรห์ไปรับแทนสิคะ"

        "พี่ต้องไปมหาลัยแต่เช้านะ" <---พี่ชายตัวดี

        "บราวนี่ พรุ่งนี้ลูกก็ไม่ได้ไปไหนนี่น๊า" <---คุณแม่ที่รัก

        "ไปรับก็ได้ค่ะ" T_T <--- ฉันยอมแต่โดยดี

        "พูดง่ายตั้งแต่แรกก็ดี" <--- ไอ่พี่บ้า

        "พี่ไม่ต้องมาพูดมากเลย" เฮ้อออ...ฉันต้องจำใจไปรับจริงๆหรอเนี้ย...

  เช้าวันรุ่งขึ้น...

       ฉันต้องแบกร่างกายมายืนรอน้องชายตัวดีที่สนามบินตั้งแต่ 8 โมงเช้า โอ๊ยยย!!! ง่วงก็ง่วง นอนยังไม่เต็มที่เลยนะเนี้ย แล้วยังต้องมายืนรอคนเดียวอีกด้วย แถมรอเป็นชั่วโมงแล้ว ยังไม่เห็นใครโผล่มาเลยสักคน แค่เงาก็ไม่มีให้เห็น..พึ่งจะรู้ว่ารอคนเนี้ยมันเป็นแบบนี้นี่เองหรอเนี้ย!!! (ปกติมีแต่คนมารอเพราะตัวเองมาสาย - -*)

        "หวัดดีครับ เอ่อ...ใช่พี่บราวนี่ป่าวอ่ะ??" ใครฟ่ะเนี้ยอยู่ดีๆก็มาทักแถมยังเอาหน้าหล่อ ๆ มามองหน้าฉันอีก โอ๊ยๆๆ คนสวยจะเป็นลม -////- เขินจังเลยย

        "อืม...ใช่ฉันบราวนี่ มีไรไหม" ใช่ ๆต้องเชิด ๆ ไว้ก่อน ฉันไม่ชอบให้คนแปลกหน้า(หล่อๆแต่ไม่รู้จัก)มาถาม ฉันนะเป็นพวกถือตัวอ่านะ

        "พี่นี่นิสัยเหมือนเดิมเลยนะ ไม่เปลี่ยนจริงๆ"นิสัย =_=" นิสัยของฉันมันเป็นยังไงฟ่ะ

        "นิสัยฉันมันเป็นยังไงย่ะ" -_-/

        "ก้อชอบหยิ่งกับคนที่ไม่รู้จัก แต่นี้ผมรู้จักพี่น๊ะ *o* " อ้าว!!! ก็แม่ฉันเคยบอกว่าห้ามคุยกับคยแปลกหน้านิ่ย่ะ

       "เหอะ...แล้วนายเป็นใคร อยู่ดี ๆ ก็มาทักฉันเนี้ย"

       "อ้าว นี่พี่ลืมน้องชายสุดที่รักแล้วหรอเนี้ย" น้องชาย -_-?? หรือว่า...จะเป็นแธงค์กิ้ว โห!!! ไม่น่าเชื่อเลย ไม่ได้เจอกันแค่ปีกว่าๆ หล่อขนาดนี้เชียวหรอ....

        "แธงค์...กิ้ว หรอ"

        "คร๊าฟฟฟฟ ผมเอง ทำไมพี่ถึงจำผมไม่ได้ล่ะเนี้ย ผมยังจำพี่ได้เลยนะ หรือว่าพี่ลืมผมไปซะแล้วอ่ะ" ก็นายมันหล่อขึ้นนี่หว่า ใครเค้าจะไปจำได้ล่ะ ทรงผมก็ไปทำสีน้ำตาลอ่อนๆ มา หน้าก็หล่อ สูงก็สูง ใส่คอนแทคเลนส์ตาสีฟ้าอีก ฉันก็นึกว่าเป็นลูกครึ่งฝรั่งซะอีก

         "ใครจะไปลืมแกลงล่ะ"

         "ก็พี่ไง"  แง่วมาตอกย้ำกันอีก

         "-_-"

         "พี่..."

         "ห๊ะ"

         "คิดถึงจังเลย ขอกอดทีนะ"

         "เห้ย..." จู่ๆ ไอ่น้องบ้ามันก็เข้ามากอดฉันตอนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวและยังไม่ได้ให้อนุญาติมันเลย...ดูมันทำฉันสิ...

         "ขอจุ๊ฟด้วยดิ ตัวพี่หอมจังเลยอ่ะ"

         "พอเลยๆ"  ฉันผลักไอ่น้องบ้าออกก่อนที่มันจะมาจุ๊ฟแก้มอันนุ่มนิ่มของฉัน ก็กลัวมันช้ำอ้ะ -o-//

         "ไปขึ้นรถเถอะ ฉันง่วงนอน จะกลับบ้านไปนอนต่อล่ะ หาว...=o="

         "อืม" ฉันเดินนำน้องชายตัวแสบมาที่รถของตัวเองที่อยู่ที่ลานจอดรถของสนามบิน พอมาถึงที่รถฉันก็สั่งเค้าเลย - -/

         "เก็บของใส่ท้ายรถสิ แล้วรีบขึ้นรถ ฉันรีบ" ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะให้ฉันทำหรอไง ฉันก็ต้องสั่งให้เค้าทำสิเนอะ ^_^"

         "รีบไปนอนเนี้ยอ่ะนะ" เค้ายัดของใส่ท้ายรถเสร็จแล้วเดินมาเปิดประตูรถด้านคนขับ เตรียมที่จะขับเสร็จสรรพ ยังจะมารู้ดีอีกว่าฉันจะรีบกลับบ้านไปนอน

        "อืม...ใช่ จะรีบไปนอน...แร้วนี่นายจะขับรถหรือไง -_-/"

        "ใช่แล้ว พี่ก็รีบขึ้นมาสิครับ"

        "นายขับเป็นหรอ ฉันไม่มั่นใจเลย -^-"

        "แน่นอนดิ สบายมาก ขึ้นมาได้แล้ว พี่เชื่อใจผมน๊ะ"

        "ก็ได้..." ฉันตรงไปนั่งที่ตรงข้ามคนขับ และยังไม่ทันที่จะคาดเข็มขัดนิรภัย รถก็พุ่งออกไปแล้ว o_+/

        "นี่ นาย ขับช้าๆหน่อยสิ ก้อรู้อยู่ว่าพี่ไม่ชอบความเร็ว"

        "ขอโทษครับ ผมลืมไปอ่ะ" จากรถที่วิ่ง100กม./ชม. กลับวิ่งเหลือแค่60กม./ชม.


        "ดีมาก..." เฮ้อออ...ค่อยโล่งอกหน่อย

        "แล้วรู้จักบ้านฉันหรอไงเนี้ย" ลืมคิดไป ไปไว้ใจให้มันขับ ถ้าหลงขึ้นมานี่ซวยมากๆเลยนะเนี้ย ฉันยิ่งจำทางกลับบ้านตัวเองไม่ค่อยถูกอยู่ด้วยสิ (อยู่มาก็นานล่ะแต่จำไม่ได้ สงสัยจะแก่แล้วแน่ๆ -- *)

        "พี่ก็บอกผมมาสิ ผมจะได้ขับไปถูกไง"

        "ok เลี้ยวซ้าย...ตรงไป...ขวาๆๆ...ซ้ายๆๆ...บลาๆๆ" ฉันจัดแจงบอกเส้นทางมาบ้านฉันที่พอจะจำได้ลางๆ - -* จนมาถึงบ้าน(แอบหลงนิดๆ) เย้ ๆๆ ในที่สุดฉันก็มาถึงบ้านจนได้ และยังมีชีวิตรอดครบ32ประการ...

         "ถึงล่ะ" ฉันก้าวเท้าลงจากรถพร้อม ๆ กับแธงค์

         "สวยจัง"

         "ฉันหรอ^///^"

         "บ้านน่ะ" แง่ว นึกว่าชมฉันซะอีก

         "T__T"

         "ฮ่าๆๆ" ขำเข้าไปเถอะ เชอะ!!!

         ฉันเดินเข้ามาในบ้านก่อนแธงค์ ในขณะที่แธงค์ขนสัมภาระเข้ามาตามหลังฉัน พร้อมกับวางของลงบนพื้นและเดินไปสำรวจภายในบ้าน

         "พี่...ไม่มีคนอยู่บ้านหรอ" แล้วที่ยืนอยู่ตรงนี้เป็นแมวหรอฟ่ะ -...-

         "อืม...แม่พี่ไปธุระ คงกลับเย็นๆ ส่วนพ่อก้อไปทำงานที่ต่างประเทศกว่าจะกลับก็เดือนหน้าแหละ พี่โรเลอร์ก็ไปมหาลัยแต่เช้าอ่ะ"  โดยต้องให้ฉันไปรับนายมานี้ไงล่ะ

       "ก็เท่ากับเราอยู่กันสองต่อสองอ่ะสิ"

        "ป่าว สักหน่อย ยังมีลิชชี่ด้วยอีกตัว" พูดยังมะทันจบ เจ้าลิชชี่ก็วิ่งมาหาฉัน พร้อมกระดิกหางให้ และก็วิ่งไปเลียมือของแธงค์กิ้ว ยังกะรู้จักกันมางั้นแหละ -o-/

       "หมานี้หรอ ลิชชี่" ลิชชี่ก็คือสุนัขของฉันเองแหละ เป็นบลูด๊อกพันธุ์เฟรนซ์ ตัวมันเล็กๆหน้าย่นๆ และเป็นของขวัญวันเกิดที่พี่โรเลอร์ให้ตอนฉันอายุ 15

       "อืม....มันชื่อลิชชี่ เป็นสุนัขตัวที่ฉันรักที่สุดเลยด้วย"

       "น่ารักเหมือนเจ้าของเลย" เอาหมามาเปรียบกับคนเนี้ยนะ

       "อย่าเอาฉันไปเปรียบกับหมาสิยะ"

       "ฮ่าๆๆๆ" ยังจะมาหัวเราะอีก T^T

       "พอได้ล่ะ เอาของขึ้นไปเก็บสิ มีห้องว่างเหลือ 2 ห้องอ่ะ ไปเลือกเอาเลย"

       "คร๊าฟฟ" พูดจบเค้าก็ขนของขึ้นไปข้างบนห้อง ฉันอยากรู้จังว่าเค้าจะเลือกห้องไหน อย่ามาอยู่ห้องข้างๆฉันเลย... ลองขึ้นไปดูดีกว่า

       "แธงค์...อยู่ห้องไหนอ่ะ" ฉันตะโกนถามเพราะเดินไปดูห้องที่ว่าง 2 ห้อง ก้อไม่เจอเค้าอยู่เลย

        "ห้องที่มันสีฟ้า ๆ อะ" รู้สึกว่าในบ้านนี้จะมีห้องสีฟ้าอยู่ห้องเดียว และนั้นก็คือห้องฉันนั้นเอง... o_O'


       "นี่ นายแธงค์ นี่มันห้องของฉันนะ ออกไปเลย นู้นอีก2 ห้องนั้นยังว่าง ไป๊ ๆ"

       "อ้าวนี่ห้องพี่หรอ ผมนึกว่าห้องพี่โรเลอร์ ดูๆ ที่นอนก็ยังไม่เก็บให้เรียบร้อย"


       "ก็บอกว่าฉันจะมานอนต่อไง" ที่จริงก็ขี้เกียจนั้นแหละ

        
       "เอ๊ะ!!...แร้วนี้อะไรเนี้ย...ว้าวคัพใหญ่จังนะบราวนี่..." นายนั่นหยิบเสื้อชั้นในของฉันขึ้นมาดู พร้อมกับทำหน้าตื่นเต้น อ๊ากกกก ลืมเก็บได้ไงเนี้ย ตัวโปรดของฉันด้วย!!!TT_TT

      
       "o_o  เห้ย...นี้มันของฉัน อย่ามายุ่ง!!!"  ฉันไปแย่งของสิ่งนั้นมาจากมือแธงค์ โดยที่เค้าก็ยอมปล่อยให้ฉันแต่โดยดี แต่ก็ยังทำหน้าทะเล้นใส่อีก

      
       "แค่นี้ก็งกไปได้=^="

       
       "ไม่ต้องมาพูดเลย ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว ฉันจะนอนพักผ่อน!!"  ฉันเดินไปดันหลังน้องบ้าให้ออกไปจากห้องของฉันและปิดประตูลง อายมากกกก เค้าเห็นสุดโปรดของฉันแล้ววว แย่จังเลย!!! (เสื้อชั้นในของเธอเรียกว่าสุดโปรดหรอยะ - -*)

 
  ก๊อก ก๊อก ก๊อก   

     
        ยังจะมาเคาะอีกหรอเนี้ย คนเค้าจะนอน ไม่มีความเกรงใจเจ้าของบ้านมั่งเลยหรอไงฟ่ะ - -*

       
       "พี่บราวเปิดประตูให้ผมหน่อยสิ"

     
      "ไม่มีทาง!"

       
      "ก็กระเป๋าของผมอยู่ข้างในห้องพี่นะ" ฉันหันไปมองในห้องเพื่อสำรวจดูว่ามีกระเป๋าของแธงค์หรือป่าว และก็เป็นไปตามที่เค้าว่า กระเป๋าเค้าอยู่ในห้องนี้จริงๆ และฉันก็ต้องลากกระเป๋าไปให้เค้าที่หน้าห้อง...

       
        "อ่ะนี้ ของๆนาย แล้วนู้นเป็นห้องของนาย เอาของไปเก็บได้ล่ะ" ฉันยื้นของให้แธงค์กิ้ว แล้วก็ชี้นิ้วไปที่ห้องริมสุดซึ่งเป็นห้องว่างที่ไกลจากห้องของฉันเพียงห้องเดียว แต่ก็ดีกว่าที่ฉันจะต้องมานอนห้องติดกับน้องบ้านี่ เพราะห้องที่ติดกับห้องฉัน...มันมีประตูลับ ที่สามารถเดินข้ามมาอีกห้องนึงได้ไงล่ะ -^-/

        
       "เอาห้องข้างๆพี่ได้ไหมอ่ะ"

     
       "ไม่ได้" ฉันไม่อยากให้นายมาวุ่นวายเดินเข้าเดินออกห้องฉัน มันไม่เป็นส่วนตัวน่ะสิ

      
      "ทำไมอ่ะ มะกี้พี่บอกว่ามีห้องว่างอยู่สองห้องไม่ใช่หรอ แล้วห้องนั้นก้อว่างไม่มีใครอยู่ด้วย"

       
      "นายรู้ได้ไงอ่ะ"

   
      "ก็ผมไปดูมาแล้วไง" กำๆๆ รู้ดีอีก แต่เอ๊ะ เค้าจะรู้เรื่องที่มีประตูลับไหมน๊า?? คงไม่รู้หรอกมั่ง

    
     "อืมๆ อยากอยู่ก็อยู่ไปเถอะ ฉันไม่อยากเถียงกับนายล่ะ"

       
     "เย้ๆๆ ได้อยู่ห้องข้างๆพี่แล้ว" นิสัยเหมือนเด็กไม่มีผิด-*-

     
      "ไปเก็บของได้แล้ว ฉันจะนอนต่อล่ะ"

    
      "ครับ" ฉันหันหลังเดินเข้าห้องตัวเอง ส่วนแธงค์กิ้วก็เข้าห้องของเค้าเพื่อไปจัดของของตัวเอง...

       
      ฉันนอนลงบนเตียงอันแสนนุ่มนิ่มกลางห้องสีฟ้าสดใสของตัวเองและหลับตาลงด้วยความเหนื่อย แม้จะเป็นตอนบ่ายๆก็เถอะ ฉันก็ยังง่วงอยู่ดีนั้นแหละ เพราะว่าวันนี้ฉันตื่นตั้งแต่ตีห้าเพื่อไปรับน้องสุดแสบที่สนามบินน่ะสิ ถึงได้ง่วงนอนขนาดนี้ แล้วยังโดนกวนประสาทอีกขอหลับดีกว่า ZZzzz...




       " ตื่นแล้วหรอครับ...สุดสวย "  แธงค์กิ้วพูดในขณะที่นั่งมองหน้าฉันตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาหลังจากนอนหลับไปนาน...

       " นายเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง ห๊ะ!! "
 
       " ประตูไม่ได้ล็อกอ่ะ ก็เลยเข้ามาดูว่าพี่นอนหลับจะน่ารักเหมือนตอนที่ไม่หลับหรือเปล่าอ่า -o- "

       " แล้วฉันเป็นยังไงอ่ะ ^ ^ "

       " ก็น่ารักเหมือนกัน -o- "

       " บ้า! มาพูดยังงี้ฉันเขินนะ^///^ "

       " เห้ย!! มันเจ็บนะ คนเค้าอุส่าห์ชม ยังจะมาตีเค้าอีก "

       " อ๊ะ ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจง่ะ "  ก็มันเผลอนี่น่า
  
       " ^ ^ "

       " เข้ามาในห้องพี่ มีอะไรหรือเปล่า? " ฉันถามพร้อมกับมองหน้าแธงค์ที่กำลังยิ้มๆอยู่

       " ก็ไม่มีอะไรนี่ "

       " แค่เข้ามาดูฉันนอนเนี้ยนะ - -* " คนบ้าอะไรมานั่งดูคนเค้านอน - -* 

       " เห็นพี่นอนอยู่เลยไม่อยากปลุกอ่ะ "

       " พูดอย่างนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย "

       " มีก็ได้ "
 
       " แล้วมีอะไรล่ะ? "

       " หิวข้าวอ่า ลงไปกินข้าวกัน ^_^/ "

       " ที่แท้ก็หิวข้าวนี่เอง แล้วนี่กี่โมงแล้วอ่ะ? "

       " หกโมงครึ่งครับ "
       
       " อ้า...เดี๋ยวแม่ก็กลับมาแล้วสินะ " ดีใจจังจะได้ไม่ต้องอยู่กับแธงค์กิ้วสองคน

       " หรอ...งั้นพี่ไปทำกับข้าวให้กินหน่อย ผมหิวแล้ว "

       " โอเค...ตามมา " 

        ฉันลุกจากเตียงพร้อมกับเก็บผ้าพับๆ แล้วโยน (ย้ำว่าโยน - -* ผู้หญิงอะไรเนี้ย ?) ไว้บนเตียงและเดินไปล้างหน้าล้างตาแล้วจึงเดินลงบันไดไปยังห้องครัว เพื่อทำกับข้าวให้น้องบ้ากิน โดยมีเค้าเดินตามหลังมาติดๆ และนั่งมองหน้าฉันตอนที่ฉันทำอาหาร ถ้านั่งดูเฉยๆก็จะไม่ว่าหรอกนะ แต่นี่ยังมาพูดจากวนประสาทฉันอีก ทำให้กินก็ดีแหละยังจะมากวน - -**
        
       " จะอร่อยไหมน๊า~ "

       "จะกินก็กินไม่ต้องมาพูด " ฉันบ่นในขณะที่มือก็ถือจากอาหารมาวางไว้บนโต๊ะ

      กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง

      " กินไปนะ พี่ไปเปิดประตูก่อน สงสัยว่าแม่คงมาล่ะ "

      " คร้าบ~ "

      ฉันเดินออกมาจากห้องครัวมาถึงหน้าประตูบ้านก็พบแม่จริงๆ(ถ้าซื้อหวยคงถูกเนอะ - -+)ฉันเปิดประตูออกมารับแม่ พอฉันเปิดประตูปุ๊บ แม่ก็ถามฉันปั๊บ...ก่อนที่จะเดินเข้ามาในบ้านซะอีก - -*
      " แธงค์กิ้วไปไหนล่ะ...หรือว่าไม่ได้ไปรับ? "
      " ไปรับมาแล้วคะ ตอนนี้อยู่ในครัว กำลังกินข้าวอยู่ "
      " แล้วไป...นึกว่าลูกไม่ได้ไปรับซะอีก " แม่พูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาแธงค์ในครัว
      " สวัสดีครับ น้าแพรว "  นายแธงค์กิ้วลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมยกมือไหว้แม่ฉัน
      " ดีจ๊ะ แธงค์กิ้ว "
      " น้าแพรวสวยขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย " เห็นกันปุ๊บก็ชมกันปั๊บ
      " แธงค์ก็หล่อขึ้นนะ "  ชมกันเข้าไป - -**
      " มันเป็นธรรมดานะครับ  ^^ "  แธงค์พูดพร้อมกับเดินเอาจานไปเก็บและกลับมานั่งที่เดิม
      " ชมกันพอยังคะ "  ฉันพึ่งมีบทกับเค้าก็คราวนี้แหละ
      " ก็มันจริงนี่ครับ น้าแพรวสวยขึ้นกว่าเดิม ผมก็พูดไปตามตรง ไม่ได้ยอซะหน่อย "
       " เหอะ...ฉะ...ฉัน..." ฉันยังพูดไม่ทันจบ แม่ก็พูดขึ้นมาก่อนซะงั้น - -*
       " บราวนี่! ลูกไม่ต้องไปว่าน้องเลยนะ น้องเค้าก็พูดตามที่เห็น "  ปกป้องกันจัง

       แธงค์กิ้วได้ใจจนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พอแม่ฉันหันหลังปุ๊บก็มาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉัน ชิส์!!! โกรธ!!! แม่นะแม่ ไม่น่าให้มาอยู่ด้วยเลย ญาติมีตั้งเยอะแยะไม่ไปฝาก ป้าดันมาฝากแม่ฉัน ถึงฉันจะรักแธงค์กิ้วมากกว่าน้องคนอื่นๆก็เหอะ แต่ตอนนั้นที่รักเพราะแธงค์กิ้วเด็กมากและเรายังสนิทกันมากอีกด้วย เพราะเราอายุห่างกันแค่ปีเดียว ตอนนี้พอโตขึ้นอะไร ๆ ก็เปลี่ยนไป 

     " แธงค์...แล้วได้ห้องยังล่ะ ไปเลือกห้องนอนยัง " แม่ถามแธงค์เพื่อจะต้องหาเรื่องอะไรสักอย่างมาว่าฉันแน่ๆ พอดีว่าแม่ของฉันชอบหาเรื่องอะไรเล็กๆน้อยๆมาว่าฉันอ่ะสิ  T^T
     " ได้แล้วครับ "
     " แล้วอยู่ห้องไหนล่ะ "
     " ห้องข้าง ๆ พี่บราวนี่อ่ะครับ "
     " อ่อ...ดีเลยนะ ถ้ามีอะไรขาดเหลือยังไงก็เดินไปบอกพี่เค้าได้เลยนะ เพราะว่าห้องสองห้องนั้นมีประตูลับสร้างขึ้นมาโดนเฉพาะเลย เดินผ่านห้องพี่เค้าได้สบายเลยนะ " 
    
     อ๊ากกกกกกก!!!!  ซวยแล้วไงฉัน! แม่พูดออกมาแล้ว ทีนี้แธงค์กิ้ว ก็จะเข้าๆออกๆ ห้องฉันได้น่ะสิ!! ไม่เป็นส่วนตัวเอาซะเลย TToTT

     " จริงหรอครับ o_o " ยังจะมาทำตาโตอีก เหมือนเห็นอะไรที่ตื่นเต้นยังงั้นแหละ - -^^
     " ก็จริงนะสิจ๊ะ แล้วนี่ บราวนี่ไม่ได้เล่าให้ฟังหรอกหรอ " เรื่องอย่างนี้ใครเค้าอยากจะเล่าให้ฟังล่ะคะแม่ ต่อไปฉันจะเป็นอย่างไรเนี้ย ฮื่อๆๆ ชีวิตช้านนนน!!

     " เปล่านี่ครับ พี่เค้าไม่เคยพูดอะไรถึงประตูลับนั้นเลย "
 
      " ก็มันไม่จำเป็นต้องบอกนายนี่ย่ะ " ถ้าบอกฉันก็ไม่มีความสุขสิ แต่นี่แม่บอกไปแล้ว ชีวิตฉันก็ไม่มีความสุขล่ะแหละ T_T
      " บราวนี่ พูดเพราะๆหน่อยสิลูก " แม่ฉันอยากให้ฉันเป็นกุลสตรีอ่า =_=*
      " ขอโทษค่า " โดนซะงั้น ToT
      " น้าแพรวครับ แล้วประตูลับนั้นมันซ่อนไว้ตรงไหนหรอครับ " อยากรู้จริงหรอนั้น - -/
      " ชั้นหนังสือนั้นแหละ ถ้าผลักมันออกไปด้านข้างแร้วก็จะผ่านไปอีกห้องนึงได้เลยจ่ะ " บอกทำมายอ่า~  TToTT
      " อ่อ ครับ ผมเห็นชั้นหนังสือนั้นแล้วล่ะครับ "
      " จ๊ะ ชั้นนั้นแหละ "
      " ครับ "
      " เดี๋ยวน้าขึ้นไปเก็บของก่อนนะจ๊ะ  " แม่ฉันพูดจบก็เดินขึ้นไปข้างบนห้องเพื่อไปเก็บของ และตอนนี้ฉันก็เดินมานั่งที่ห้องนั่งเล่น พร้อมกับมีนายแธงค์กิ้วเดินตามมากวนประสาทอีกตามเคย - -*''

      บราวนี่ คร๊าฟ~   พูดซะเพราะอย่างนี้มันต้องหวังอะไรแน่ๆเลย

       อะไร ??

    พูดเพราะๆหน่อยสิครับ

     อะไรหรอจ๊ะ -_-

     คืนนี้เดี๋ยวไปหาที่ห้องนะ นั่นไง!!!

     ไม่ต้องมา!! ฉันจะล็อกประตู!!

     ไม่เป็นไร มีประตูลับไง ^ ^   อ๊าก!!! แงๆ  ซวยอะไรอย่างนี้เนี้ย!!!

     แล้วจะมาหาทำไมล่ะย่ะ ฉันไม่ได้อย่างเจอนายซะหน่อย!

    เดี๋ยวคืนนี้ก็รู้เองแหละ คืนนี้!!! ซวยๆๆ ยิ่งกว่าซวยอีกนะเนี้ย  อยากให้เวลาผ่านไปช้าๆ ช้าเท่าไหร่ยิ่งดี อย่าพึ่งให้ถึงคืนนี้เลย  =/\=

      และแล้วคำภวานาของฉันมันก็...ไม่เป็นจริง - -* เมื่อถึงตอนกลางคืน...ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆ ฉันอยู่ในชุดนอนสีฟ้าอ่อน ในห้องสีฟ้าสดใสของตัวเอง(จะฟ้าไปถึงไหนเนี้ยยัยนางเอก - -*) ตอนนี้ฉันนั่งเปิดโทรศัพท์มือถือเพื่อฟังเพลงอยู่บนเตียงอันแสนนุ่มนิ่มซึ่งมันเต็มไปด้วยตุ๊กตาหมีและตุ๊กตาตัวอื่นๆอีกมากมายมีตั้งแต่ตัวเล็กเท่ามดไปจนถึงตัวใหญ่เท่าสัตว์ประหลาด  จบเกือบไม่มีที่ให้ตัวเองนอน (เวอร์ล่ะ - -*) เมื่อฉันนั่งฟังไปเรื่อยๆ ได้สักสองถึงสามเพลง มันก็เกิดเหตุการณ์ขึ้น.....

ครืด ครืด ครืด แกร็ก  ติ๊ด

        เสียง ครืดๆๆ แกร็ก นี่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเป็นเสียงของอะไรแต่ก็ไม่อยากคิดมาก แต่ที่ติ๊ดเนี้ยมันเป็นเสียงโทรศัพท์ของฉันที่มันแบ็ตหมด แล้วมันจะมาหมดอะไรตอนนี้ล่ะฟ่ะ คนยิ่งกลัวๆอยู่ แงๆ  อ๊ากกกกก!!!

       ตกลงมันเป็นเสียงอะไรฟ่ะนั้น ระ...หรือว่า ผะ...ผี อ๊าก!!! ไม่เอานะ ฉันกลัวผีหลอก นะโมๆๆๆๆ แงๆๆ หนูกลัวผี อย่ามาหลอก มาหลอนหนูเลย หนูกลัวแล้ว แง ๆๆ (กลัวจนลืมบทสวดมนต์ - -*) ฉันนั่งพนมมือพร้อมกับหลับตา เพราะไม่อยากเห็นอะไรที่เรียกว่าผะ...ผี

ฮื่อๆ น่ากลัวแน่ๆ นี่ขนาดยังไม่ดึกยังจะขนาดนี้ แล้วถ้าดึกๆ ล่ะ มันจะขนาดไหนล่ะเนี้ย...

        คิก ๆ ฮ่าๆๆ อิอิ

       พระเจ้าช่วย!!! ผีหัวเราะได้ด้วย ไม่เหมือนหัวเราะแบบน่ากลัว แต่มันหัวเราะแบบขำอะไรสักอย่าง - -* ฉันรู้ลึกเหมือนจะมีคนมายืนอยู่ข้างๆเตียงที่ฉันนั่งปิดตาอยู่...เอาไงเอากันฟ่ะ ไม่กลัวมันแล้ว ผีอะไรมันไม่มีจริงหรอก ฮึ่ม! ดูกันให้เห็นไปเลยว่าผีจริงันหน้าตาเป็นยังไงและมันเป็นผีจริงหรือเปล่า  ฉันคิดได้ดังนั้นก็เปิดตาดูผีที่อยู่ตรงหน้า...และสิ่งที่ฉันเห็นมันคือ....

     ไอ่แธงค์กิ้ว!!! โธ่! ให้ฉันกลัวแทบแย่ ที่ไหนได้ก็เป็นนายแธงค์กิ้วนี่เอง

     ค้าบ~ ผมเองไง เรียกผมซะดังเลย พูดเบาๆ ก็ได้ คิก ๆ

      หัวเราะอะไรยะ

    ก็หัวเราะพี่ไง ฮ่าๆๆๆ กลัวผีหรอเนี้ย กิ้ว ๆ

    ไม่ต้องมาพูดเลย  แล้วมาทำไมเนี้ย มาก็ไม่ให้สุ่มให้เสียง ฉันก็นึกว่าเป็น...  

     ผีหรอ... ยังจะมาพูดต่อให้ฉันอีก - -*

    ก็ใช่นะสิยะ

    คิกๆ ฮ่าๆๆๆ  ที่มาก็เพราะว่า...มาหาพี่ไงครับ

    ฉันไม่อยากเจอนายซะหน่อย

    แต่ผม อยากเจอพี่นิน่า

      =_=

     อ่ะ ๆ บอกก็ได้ ที่ผมมาหาพี่ก็เพราะว่า ผมจะถามอะไรพี่หน่อยนะ

     ไว้ถามพรุ่งนี้ก็ได้  ฉันจะนอนแล้ว

     ไม่เอา ผมมาแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมลืมอ่ะ

     แล้วทำไมไม่ถามตั้งแต่ตอนเย็นล่ะ

     ก็ตอนนั้นยังนึกอะไรไม่ออกอ่ะ ก็แค่พูดเผื่อๆไวว่าจะมาพูดคืนนี้

     อ่ะๆ จะถามอะไรก็ถามมาสิ เร็วๆ ฉันง่วงนอนแล้ว

      เอ่อ.... 
     จะถามอะไรก็รีบๆถามมา ไม่ต้องมาเอ่อ...

    จะถามแล้วนะ

    ก็ถามมาสิ!

 ครับ

     ....

   พี่...อยู่โรงเรียนมีคนมาจีบยังอ่ะ  ถามอะไรเนี้ย ไม่เป็นเรื่องเลย ถึงฉันจะมีหรือไม่มีมันก็เรื่องของฉัน นายนี่ยุ่งจริง ๆ เลย

    จะอยากรู้ไปทำไม

   ก็แค่อยากรู้

    มันเรื่องของฉัน!!!

    เดี๋ยวผมต้องไปเรียนโรงเรียนเดียวกับพี่นะ ผมจะได้กันท่าไม่ให้ใครมาจีบพี่ไง แล้วผมก็แค่อยากรู้อะไรก่อนที่จะไปเรียนด้วย ผมเป็นห่วงพี่นะ

     แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องเรียนของนายและนายจะมาเรียนที่เดียวกับฉันได้ไงอ่ะ?

     แม่ผมทำเรื่องย้ายให้แล้ว ไปเรียนวันเปิดเทอมนี้ได้เลย

     ฉันลืมบอกไป...ตอนนี้เป็นวันปิดภาคเรียนอยู่ เหลืออีกสองวัน ก็จะเปิดเทอมแล้ว และตอนเปิดเทอมฉันต้องเรียนโรงเรียนเดียวกับแธงค์อ่ะหรอ...อ๊าก!! ซวยจังฉัน ชีวิตฉันต้องเจอเรื่องวุ่นๆอีกแล้วหรอเนี้ย

     แล้วอยู่ห้องไหนล่ะ

     ม.5 ห้องB อ่ะ ห้องควีนซะด้วย...ใช้เส้นแน่ๆ เงินยัดแหงๆ เหอะๆ

      อืม ก็ดีนะ

    แล้วพี่อ่ะอยู่ห้องไหน

    ม.6 ห้อง B

    โห!!!  งั้นก็อยู่กลุ่มเดียวกันนะสิ ดีใจจังเลย ยังไม่ทันได้เข้าเรียน ทำไมมันรู้ดีจังฟ่ะ - -*

     กลุ่มที่ว่าเนี้ย จะแบ่งออกเป็นหกกลุ่ม คือห้อง ม.4 6  จะมีห้อง A F กลุ่ม A คือนักเรียนชั้น ม.4 6 ที่อยู่ห้อง A ทั้งหมด ส่วนกลุ่ม B ก็จะเป็นนักเรียนชั้นม.4 - 6 ห้อง B ทั้งหมดเหมือนกัน กลุ่มอื่นๆก็เรียงตามห้อง A F ไป รวมทั้งหมด 6 กลุ่ม เฉพาะม.ปลายเท่านั้น เพราะจะเอาไว้ทำกิจกรรมร่วมกันของชั้นม.ปลาย ทั้งหมดส่วนม.ต้นก็มีกลุ่มเหมือนกัน แต่ไม่ได้ยกห้อง แต่ให้เลือกกันเอาเองว่าจะอยู่กลุ่มไหน แต่ก็เอาไว้ทำกิจกรรมเหมือนกัน  ม.ต้นและม.ปลายจะแยกกันคนล่ะอาคาร มีเขตของแต่ล่ะช่วงชั้น ม.ต้นอยู่ส่วนของม.ต้น  ส่วน ม.ปลาย ก็อยู่ส่วนของม.ปลาย ถ้าใครผ่านเขตของอีกช่วงชั้นนั้นมาก็จะถูกลงโทษ ยกเว้ยการร่วมกิจกรรมของโรงเรียนจะมีข้อยกเว้นเอาไว้เฉพาะช่างเวลามีกิจกรรมเท่านั้น

           ใครจะไปดีใจกับนายยะ หมดเรื่องที่จะพูดแร้วใช่ป่ะ กลับห้องไปได้ล่ะ