[นิยายแปลจีน] Killing The Same Person Every Time

ลำดับตอนที่ #3 : C.3

“ฉันตายอีกครั้งแล้ว” ปู๋ไป่มองไปที่ชายชรา โดยที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เหล่าต้าตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ความผิดพลาดของปู๋ไป่ ฝ่ายตรงข้ามไม่มีเหตุผลมากนักจนขนาดที่เหล่าต้าคิดว่าเขาจะสามารถหาโอกาสที่จะฆ่าตัวร้ายคนนี้ได้ในครั้งเดียวเมื่อปู๋ไป่ถูกนำตัวกลับไปด้วย โดยไม่คาดคิดเพียงการก้าวเข้ามาในดินแดนต้องสาป ฉีโม่หลานก็ลงดาบไม่มีโอกาสแม้แต่ที่จะตอบโต้

ด้วยความผิดพลาดนี้ ทำให้เหล่าต้าเกิดใจอ่อนกับปู๋ไป่และจึงยอมให้ปู๋ไป่เล่นกับขนปุยของเขาได้อย่างเงียบๆ และส่วนเขาเองยื่นมือสั้นๆ ของเขาออกไปเพื่อปลอบใจอีกคน

แม้ว่าความตายจะเป็นเพียงกระบวนการของการกลับคืนสู่จิตวิญญาณ แต่ความเจ็บปวดนั้นเป็นจริงและความกลัวก็เช่นกันซึ่งมันจะเป็นการระเบิดครั้งใหม่

“ไป่ไป่”

“หืม ”

“ ฉันไม่อยากตาย ”

เหล่าต้าไม่สามารถมองเห็นดวงตาของปู๋ไป่ แต่ก็ยังสามารถจินตนาการถึงความเจ็บปวดภายใน ดังนั้นเหล่าต้าจึงไม่ได้ลบล้างด้วยการดูหมิ่นเขา

"แต่ก็อยากให้เขาตายเสียก่อน"

เหล่าต้ารู้สึกว่ามีบางอย่างหายไปเช่นพล็อตเรื่อง หรืออาจจะเป็นที่เด็กไร้เดียงสาผู้นี้เริ่มรู้วิธีปกป้องตนเอง

เหล่าต้าสูดควันของซิก้าร์เข้าปอดลึกๆซึ่งเป็นเพียงความสนใจของเขาก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้มันแยกออกไม่ได้และสับสนว่ามันจะเป็นเรื่องดี

"คุณยังต้องการมีชีวิตอยู่อีกเหรอ?"

"ฉันต้องการที่จะลองให้มากขึ้น"

 “ถ้าไม่ต้องการมีชีวิตอยู่ คุณก็เพียงให้ตัวสำลองเข้ามาแทนที่ เหล่าต้าผู้นี้จะรับผลที่ตามมาแทนคุณเอง”

ชายชรายื่นกรงเล็บขนาดเล็กของเขาออกไปตบหลังปู๋ไป่ กรงเล็บขนาดเล็กนี้ดูเหมือนจะมีพลังไม่มีที่สิ้นสุดเพราะเมื่อให้ปู๋ไป่นั่งลง เขาก็ทำให้ชายหนุ่มหยุดตัวสั่นที่เกิดมาจากความเจ็บปวด

ในความเป็นจริงฉีโม่หลานจับร่างกายที่บอบบางไว้และเฝ้าดูลมหายใจของปู๋ไป่ว่ามันค่อยๆเปลี่ยนจากจุดอ่อนของจุดเริ่มต้นไปสู่ความเลวร้าย และดูการไหลเวียนของการแข็งตัวของเลือดอย่างต่อเนื่องเมื่อมันค่อยๆก่อตัวเป็นรูปแบบที่ยุ่งเหยิง โดยที่ฉีโม่หลานไม่อาจบอกได้ว่าเขารู้สึกอย่างไร

บางทีอาจเป็นเรื่องน่าเสียดายที่คนที่งดงามเช่นนั้นหายไป ไม่ว่าจะเป็นนิสัยหรือรูปร่างหน้าตาของปู๋ไป่นั้นค่อนข้างสอดคล้องกับสุนทรียภาพของเขา น่าเสียดายที่คนผู้นี้ไม่ได้เป็นของเขาตั้งแต่แรกและเขาก็ไม่เคยชอบที่จะบังคับผู้อื่น ดังนั้นแล้วสิ่งที่เขาไม่อาจครอบครองได้ก็ทำลายทิ้งจะเป็นการดีกว่า

ฉีโม่หลานกอดปู๋ไป่และลิ้มรสการช่วยรักษาอุณหภูมิสุดท้ายที่เหลือทิ้งไว้อย่างระมัดระวัง สำหรับคนผู้นี้เขาไม่อาจทำอะไรได้มากนักแม้ว่าปู๋ไป่จะตายด้วยมือของเขาเอง แต่เขาก็ยังอยากจะอาลัยต่อลมหายใจของคนผู้นี้ไปซักพัก.

สิ่งแรกที่เกิดขึ้นหลังจากการฟื้นคืนชีพของปู๋ไป่คือ การได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่เขาเกลียดชังและบอกตามตรงว่าเขาอยากบ้าสักเล็กน้อย ทั้งที่เขารอมาเป็นเวลานานเพื่อหลีกเลี่ยงคนผู้นี้ ท้ายที่สุดไม่มีคนปกติที่ไหนจะทำอะไรกับศพเช่นนี้

ข้อเท็จจริงนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าเขาประเมินคนผู้นี้ต่ำเกินไป

"เจ้ายังมีชีวิตอยู่อีกครั้ง" รอยยิ้มของฉีโม่หลานนั้นดูแปลกประหลาดเล็กน้อยต่อหัวใจที่เย็นชาของเขา แต่เขารู้ดีว่าความกลัวนั้นไม่อาจแก้ไขสิ่งใดได้เลย

"ใช่ข้ายังไม่ตาย" คราวนี้ปู๋ไป่ไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไปเขาเพียงอยู่นิ่งๆ ในอ้อมแขนของฉีโม่หลาน และจ้องมองชายหนุ่มตรงเขาที่เหมือนกับประติมากรรมดินเผา

“ตอนนี้ข้าสงสัยว่าเจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ครั้ง ลองดูกันเถอะ” ถ้อยคำที่ไม่แยแสเช่นนี้ออกมาจากริมฝีปากบางๆ ของฉีโม่หลาน แม้จะอยู่ในตำแหน่งที่คลุมเครือแต่ก็ไม่อาจเปลี่ยนแก่นแท้ของความปรารถนาที่จะให้เขาตาย

"เจ้าจะไม่ปฏิเสธ ถ้าข้าต้องการเจ้า"

"มันเสียสติไปแล้ว" ปู๋ไป่พูดในใจของเขา

"ไม่ใช่ว่าคุณรู้มานานแล้วหรือ? อย่าเศร้าไปเลย" ในพื้นที่มิติเหล่าต้าไม่สามารถสัมผัสปู๋ไป่ได้ แต่อาจทำให้เกิดความผันผวนเล็กน้อยในทะเลความรู้ของเขาเพื่อเป็นการปลอบใจ　　

"ฉันไม่ได้เศร้าใจ แค่เพียงฉันต้องการให้เขาตาย"

หัวใจของหัวผักกาดขาวของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำและจิตใจของชายชราก็พลันถูกทำลายลงด้วยประโยคนี้

ปู๋ไป่หน้าซีดและเลือดจากความตายครั้งสุดท้ายยังคงอยู่กับเขา เขาสั่นไปทั้งตัวไม่เว้นแม้แต่ปลายนิ้วของเขา ถึงอย่างนั้นเขาก็เปิดปากพูด

"เจ้าสัญญามาสิว่าจะไม่แตะต้องเขา"　　

ชั่วครู่หนึ่งที่ปู๋ไป่รู้สึกว่ารอยยิ้มของฉีโม่หลานดูเหมือนจะแข็งค้าง แต่มันก็หายวับไปโดยไม่ได้ตั้งใจราวกับภาพลวงตา

“ได้”

“ปล่อยข้าไปเถอะ" เป็นการพูดโดยไม่รู้สึกลำบากใจหรือไม่พอใจ มันสงบเหมือนว่าคำพูดนั้นเป็นความจริง　　

"ไม่ปล่อย" ฉีโม่หลานตอบกลับมาและเขาต้องการเห็นการโต้ตอบที่แตกต่างของอีกฝ่าย แต่อย่างเดียวเท่านั้นที่ได้รับกลับมาคือความเงียบที่สงบนิ่งเฉกเช่นเดียวกับเมื่อเขาตาย

ห้องนอนของฉีโม่หลานนั้นแตกต่างจากของเขา มันมีเสน่ห์เรียบง่ายและสง่างาม ซึ่งดูเหมือนว่ามันไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเขาแต่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อปู๋ไป่มากกว่า

ฉีโม่หลานทำให้ปู๋ไป่กลับมาอยู่บนเตียงด้วยพลังแสงสีฟ้าและปล่อยให้อีกฝ่ายเอนกายพิงเขาบนเตียง โดยที่เขาเองก้มหน้าลงมองเขาคนนั้นใกล้มากพอที่จะเห็นสีฟ้าจางๆราวสีของน้ำทะเลสาบในดวงตาของเขา

ฉีโม่หลานหมุนนิ้วเบาๆก่อนจะนำขวดสีขาวเล็กๆออกมา และส่งมอบมันให้ปู๋ไป่

"ดื่มมันซะ ถ้าเจ้ากลับมาได้คราวนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไป" ความอ่อนโยนของดวงตาคู่นั้นเปรียบได้กับของคนรัก แต่ปู๋ไป่ก็แสดงให้เห็นว่ามันเป็นเพียงเรื่องตลกที่เขาไม่แยแส

ความตายในหลายๆครั้งที่ผ่านมาเกิดขึ้นด้วยน้ำมือของฉีโม่หลาน แต่คราวนี้เขาจะทำมันด้วยตัวเขาเองและเขาไม่สามารถต่อต้านได้ เมื่อมองไปที่ฉีโม่หลาน ปู๋ไป่ก็รู้สึกต้องการให้ด้วยความเกลียดชังที่มีต่อคนผู้นี้อยู่ในใจเขาไปตลอดกาล

รสชาติของพิษนั้นไม่ดีเลยและแน่นอนว่าความรวดร้าวนั้นก็เกินกว่าที่คนธรรมดาจะสามารถทนได้ ร่างกายของปู๋ไป่คุดคู้อย่างหนักเพราะความเจ็บปวดและการบิดเบี้ยวของข้อนิ้วสีซีดที่ผิดธรรมชาติ

เลือดไหลออกจากปากและหยดลงบนผิวสีขาว มันให้ความรู้สึกทางความงามที่แตกต่าง

ปู๋ไป่ถูกโอบกอดด้วยฉีโม่หลานจากด้านหลังและเขารู้สึกได้ถึงความเย็นชาจากร่างกายของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน ผมสีหมึกของฉีโม่หลานที่กระจัดกระจายอยู่บนไหล่ของปู๋ไป่นั้นเปื้อนเลือดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และแทบจะมองไม่เห็นว่ามันเคยเป็นสีดำ

แม้ว่าเขาจะอ่อนแอแต่ปู๋ไป่ก็อดกลั้นต่อความปรารถนาที่จะตาย ข้างหลังเขาคืออ้อมกอดของคนผู้นั้น ปู๋ไป่จึงไม่ต้องการที่จะตายอยู่เคียงข้างเขาหรือเห็นเขาอีกครั้ง

การรอคอยความตายนั้นยาวนานเป็นพิเศษเสมอ ดูเหมือนว่าหลังจากการกลับชาติมาเกิดอีกครั้งและอีกครั้งเป็นเวลาร้อยปี มือขาวซีดคู่นี้ก็ไม่สามารถที่จะยึดเกาะอะไรได้และร่วงลงสู่ความมืดอันเป็นนิรันดร์อีกครั้ง ก่อนตายดูเหมือนว่าคอจะเย็นลงเล็กน้อยซึ่งแตกต่างจากเลือดที่ร้อนขึ้นด้วยลมปราณที่เจ็บช้ำและหดตัวเล็กน้อยจนแผ่วเบายากที่จะตรวจสอบ

“ปู๋ไป่” เหล่าต้าตะโกนเรียกอย่างลังเล

“ไม่ต้องห่วง ฉันสบายดี” ปู๋ไปส่งยิ้มอันอบอุ่นให้ลูกเกี๊ยวขน เขาไม่ได้เคลื่อนไหวเพียงแต่ยื่นมือของเขาออกไปหาชายชรา “คุณจะกอดฉันไหม?”

อ้อมกอดนี้ไม่ใหญ่มากนัก ดังนั้นลูกเกี๊ยวขนจึงไม่สามารถโอบกอดปู๋ไป่ได้แต่ถึงอย่างนั้นมันก็อบอุ่นมากพอ เหล่าต้ารู้ว่าปู๋ไป่กำลังร้องไห้ เขาจึงกอดฝังอีกฝ่ายไว้ในร่างกายที่อ่อนนุ่มราวกับพ่อแม่ที่ห่วงใยลูกๆ ของพวกเขาและกล่าวเสียงดังว่า "ไม่เป็นไร มันจบแล้ว คุณจะไม่เจ็บอีกแล้ว"

จิตวิญญาณของปู๋ไป่ไม่หวนคืนมาเป็นเวลานาน ฉีโม่หลานเริ่มที่จะสัมผัสได้ถึงความเย็นที่แท้จริงของศพ เขาคงจะจากไปและไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วจริงๆ ความเศร้าโศกนี้คงไม่อาจอธิบายได้?

ยามนิ้วสัมผัสที่ดวงตาของปู๋ไป่ ฉีโม่หลานจินตนาการได้ถึงน้ำสีฟ้าครามในทะเลสาบ สีที่บริสุทธิ์ของคนผู้นั้น สีที่ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างรุนแรง เขาเสียใจและเขาอยากให้อีกฝ่ายมีชีวิตต่อไป

สองวันต่อมาปู๋ไป่ก็ฟื้นคืนและผลกระทบของการตายในครั้งนี้นั้นรุนแรงมาก เขาต้องใช้เวลายาวนานมากขึ้นในการแยกแยะอารมณ์ที่หลากหลาย เพื่อที่เขาจะได้สงบลงมากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อรับมือกับความท้าทายทั้งหลายที่มาจากการคนเสียสติผู้นี้

"เจ้าฟื้นนานแล้ว" เมื่อลืมตาขึ้นปู๋ไป่ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยและเตียงที่คุ้นเคย

คนผู้นั้นยังคงอยู่ในชุดเดิมที่เขาสวมใส่เมื่อสองวันก่อน ผมและเสื้อผ้าของเขากระจัดกระจายราวกับว่าเขาเพิ่งรีบร้อนมาจากแดนไกลเพื่อมาถึงที่นี้ และเกิดความสงสัยเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของอีกฝ่ายว่าเป็นอย่างไรและควรค่าต่อการได้รับความสนใจของเขาแค่ไหน

"ถูกต้องแล้วที่กลับมา" ฉีโม่หลานก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อหาปู๋ไป่และช่วยเพื่อประคองเขาขึ้นอย่างไม่เป็นธรรมชาติ บีบนวดแขนขาที่เป็นอ่อนแรงจากการนอนหลับไปหลายวันอย่างอ่อนโยนราวกับสหายที่อยู่ด้วยกันมานานหลายปี

"เจ้าต้องการจะทำอะไร?" เมื่อการเปลี่ยนแปลงนั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปอีก ปู๋ไป่ก็ไม่ได้สนใจมันเพราะบางทีมันอาจจะกลายเป็นความกลัวที่มากขึ้น

ปู๋ไป่จ้องมองคนที่มองเขาอย่างอ่อนโยนราวกับกระต่ายกระดาษขี้ตกใจ พร้อมด้วยหยดน้ำเล็กๆ ที่ส่องประกายในดวงตาของเขา

"ข้าคิดว่า ... " หมึกย้อมคว้าคางของชายคนนั้นแล้วจูบเขาทันที "ข้าต้องการให้เจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงชายของข้า”

ชีวิตและความตายถูกกำหนดโดยโชคชะตาเสมอ เขาฆ่าไปสี่ครั้งและอีกฝ่ายยังคงมีชีวิตอยู่ ดังนั้นฉีโม่หลานเชื่อว่านี่เป็นโชคชะตาที่ส่งปู๋ไป่มาอยู่เคียงข้างเขา

เช่นนั้นเขาก็จะยอมรับมัน เผ่ามารมักจะทำอะไรตามใจชอบเสมอ ครั้งแรกที่ฉีโม่หลานเห็นปู๋ไป่เขาก็รู้ในทันทีว่าเขาต้องการคนผู้นี้ เขาล้มเหลวในการควบคุมคนผู้นี้มาหลายครั้งดังนั้นเขาจะพอใจกับมันได้อย่างไร

ดวงตาสีฟ้าครามของราวกับน้ำในทะเลสาบของปู๋ไป่เบิกกว้างขึ้น เขามองอย่างไม่เชื่อในพลังอำนาจลึกลับที่ท่วมท้นไปด้วยความต้อง ร่างของเขาสั่นอย่างไม่สบายใจแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวมากเกินไป ท้ายที่สุดแล้วฉีโม่หลานต้องการอะไรจากเขา

โชคดีแม้ว่าฉีโม่หลานจะหยิบยกคำขอที่หยาบคายออกมา แต่ก็ไม่มีการกระทำใดๆ ต่อไปแม้ว่าจะมีการจูบแต่ก็เป็นเพียงการลิ้มรสผิวเผินที่สามารถอดกลั้นได้จนกว่าจะถึงขีดจำกัดของความอดทน

นิ้วของเขาเลื่อนผ่านไปที่ริมฝีปากที่แดงระเรื่อขึ้นของปู๋ไป๋ราวกับเขากำลังชื่นชมมันและยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจ: "จดจำหน้าที่ของเจ้าในฐานะสัตว์เลี้ยงชาย และเจ้าไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธเมื่อข้าต้องการ"

"เจ้าจะเล่นกับข้าตอนนี้หรือไม่" ปู๋ไป่จ้องไปที่ฉีโม่หลานด้วยความโกรธเคืองและแก้มของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอันเกิดจากความโกรธแทบจะทันที จนบดบังเสน่ห์อันงดงามที่เคยมีไป

"เล่น?" ใบหน้าของฉีโม่หลานเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดคนผู้นั้นไว้ใต้ร่างเขา "ข้าไม่ต้องการเพียงจะเล่นสนุกกับร่างกายของเจ้า แต่ยังต้องการความรู้สึกของเจ้าด้วย"

ปู๋ไป่ไม่ทน เขาผลักคนผู้นั้นออกไปอย่างกะทันหันโดยไม่มีการต่อต้านจึงไม่ยากที่ล้มลงบนพื้น ซึ่งนั่นสร้างความตกใจให้ปู๋ไปอย่างแท้จริง

"เจ้าปกติดีไหม?" ปู๋ไป่รู้ดีว่าเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย เขาไม่สามารถฆ่าฉีโม่หลานหรือฆ่าตัวตาย เขามีคนที่ต้องปกป้องแม้ว่าเขาจะต้องแลกด้วยทั้งหมดที่มี แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเขาจะสามารถอดทนได้นานแค่ไหน

"สัตว์เลี้ยงชายจะไม่ทำอย่างนั้น" ฉีโม่หลานที่ถูกผลักไปอยู่บนพื้นมองขึ้นไปที่ปู๋ไป่ผู้ซึ่งอยู่บนเตียงด้วยดวงตาที่มืดมิด "นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เจ้าจะต่อต้าน"

*****************

The author has something to say:

Xiao Ye =  อาหารว่างยามดึก = ฉันหิว

Sleepy: Ye (夜) หมายถึงกลางคืน / เย็น