คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: ร้ายก็รัก :: Episode02 "The truth"
"ซีวอน!!!"
ชิบ...แล้ว จะมาเป็นสุภาพบุรุษอะไรตอนนี้วะ อึนฮยอกคิดก่อนจะเอ่ยปฏิเสธไปอย่างนุ่มนวล
"ไม่เป็นไร นายเป็นหัวหน้าห้องไม่ใช่เหรอ นายต้องคอยอยู่ช่วยงานอาจารย์สิ เดี๋ยวฉันจะพาทงเฮ
ไปเอง" อึนฮยอกยื่นมือไปหวังจะดึงร่างบางให้กลับมา แต่ซีวอนกลับเบี่ยงตัวหลบไว้ และรัดร่างที่
อยู่ในอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก
' ไม่อยากสูญเสียไปอีกแล้ว แค่ห่างกันไม่นานก็แทบจะคลุ้มคลั่ง รู้ดีว่ามันเจ็บปวดเพียงไหน เจ็บจน
แทบจะขาดใจ '
"ปล่อย ซีวอน" น้ำเสียงแข็งถูกนำมาใช้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันฟังดูแผ่วเบาจนเหมือนไม่ได้ยิน ร่าง
เล็กพยามยามขืนตัวออกจากอ้อมอกแกร่งแต่ไม่เป็นผล
"ขอตัวก่อนนะครับ แล้วผมจะรีบกลับมา" ซีวอนก้มหัวให้อาจารย์เล็กน้อยเป็นเชิงขออนุญาต ก่อน
จะกึ่งดึงกึ่งลากร่างเล็กให้ตามมาด้วย
::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::
" ซีวอน เลิกยุ่งกับฉันซักที ทำไมไม่ให้เรื่องมันจบ ๆ ไปซะ " ร่างเล็กแผดเสียงก้องหลังจากที่ร่างสูงพามาปล่อยที่ดาดฟ้าตึก
แทนที่จะเป็นห้องพยาบาล ไม่กล้าสบตาร่างสูงที่จ้องมาที่ตนเอง ใบหน้าสวยจึงเสมองไปทางอื่น
" ทงเฮ มองมาที่ฉัน " ซีวอนใช้สองมือประคองให้ร่างเล็กหันหน้ากลับมามองสบตากับเค้า ดวงตา
ของทงเฮมีแต่ความรวดร้าวเจ็บปวด เป็นความรู้สึกที่ร่างสูงก็รับรู้ได้เช่นกัน
" นายจะเอาอะไรอีก เท่านี้มันยังไม่พออีกเหรอ นายทิ้งฉันไปตอนที่ฉันกำลังต้องการนายที่สุดฉัน
ต้องใช้เวลาเท่าไร กว่าจะกลับมาเหมือนเดิมได้ แล้วนายจะกลับมาทำไม นายจะกลับมาให้ฉันเจ็บ
อีกทำไม " น้ำใส ๆ หยดลงมาจากดวงตาคู่สวย ร่างเล็กไม่เหลือเค้าของความเข้มแข็งอีกแล้วไหล่
บางสั่นระริกอย่างควบคุมไม่อยู่
" ทงเฮ ฉันมีเหตุผลที่ต้องไป พี่ฮีชอลเค้าต้องการฉัน... "
" แล้วฉันไม่ต้องการนายรึไงกัน ฉันไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้นหรอกนะ " ร่างบางพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะ
ปัดมือของซีวอนออก แล้วยกหลังมือของตัวเองขึ้นมาปาดน้ำตา
" นายมีอึนฮยอก แต่พี่ฮีชอลไม่มีใครเลย " ซีวอนนายบอกว่าฉันมีอึนฮยอกงั้นเหรอ ถ้อยคำที่พูด
มายิ่งฟังยิ่งเจ็บ น้อยใจ ตัวเองมีค่าแค่ไหนสำหรับเค้ากันทงเฮ
" นายก็ไปอยู่กับพี่เค้าสิ จะกลับมาทำไม ไปอยู่ด้วยกันเลย ยังไงชั้นมันก็เข้มแข็งอยู่แล้ว เจ็บแค่นี้
ไม่ถึงตายหรอก "
" แต่เค้าตายแล้ว......ทงเฮ พี่ฮีชอลตายแล้ว "
ความเงียบอันน่าอึดอัดดำเนินต่อไประยะเวลาหนึ่ง จนร่างเล็กทนไม่ไหวตัดสินใจถามสิ่งที่อยู่ในใจ
ออกไป
" นายก็เลยกลับมาหาฉันเหรอ " น้ำใส ๆ เริ่มจะมาคลอหน่วงที่ตาคู่สวยอีกแล้ว ให้ตายเหอะ ทงเฮ
นายนี่มันอ่อนแอจริง ๆ เลย
" ขอโทษนะ ซีวอน ช่วยอยู่ห่าง ๆ ฉันซักพักเถอะ ตอนนี้ แม้แต่คำว่า 'เพื่อน' ฉันยังให้นายไม่ได้
เลย " ร่างเล็กกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ร่างสูงยืนอยู่เพียงลำพัง
::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**:::
:**::::**::::**::::
ชายหนุ่มแก้มป่องรอคอยเวลาจนถึงตอนเย็นก็ไม่มีทีท่าว่าจะเห็นเงาของร่างเล็ก ยิ่งเรียนก็ยิ่งไม่รู้
เรื่องเพราะในใจมันว้าวุ่นถึงอีกคน
" อึนฮยอก ห้องพยาบาลไปยังไง " ร่างสูงสะกิดถามเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ ถือว่าโชคเข้าข้างเค้าที่ได้นั่ง
ใกล้กับเพื่อนที่รู้จัก
" โห มันยากอ่ะ บอกทางไปไม่ถูก แต่สงสัยว่าพวกนั้นจะไม่ได้ไปห้องพยาบาลซะแล้วมั๊งเนี่ย "
ว่าพลางหันหน้าไปมองโต๊ะของหัวหน้าห้องที่ยังว่างเปล่า ร่างสูงเห็นดังนั้นจึงมองตามไปบ้าง
" โต๊ะใคร หัวหน้าฯเหรอ " ฮยอกแจไม่ตอบได้แต่พยักหน้ารับอย่างเนือย ๆ
" คิบอม จริง ๆ ทงเฮมันไม่ได้โหดขนาดนั้นหรอกนะ แล้วมันก็ไม่ได้เข้มแข็งด้วย มันเป็นคนที่น่า
สงสารมาก ๆ เลย " ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่พยักหน้ารับเป็นเชิงว่าเข้าใจ เสียงออด
คาบสุดท้ายดังขึ้นก่อนที่เด็ก ๆ จะทยอยกันเก็บกระเป๋าเดินออกไป
" ไปหาทงเฮกันเหอะ " ร่างสูงชวนอึนฮยอกที่กำลังเก็บกระเป๋า
" ปล่อยให้มันได้อยู่คนเดียวซักพักเถอะ ว่าแต่คิบอม นายอยากฟังเรื่องราวทั้งหมดมั๊ย? "
อึนฮยอกถามร่างสูง คิบอมนิ่งคิดสักพักนึงก่อนจะส่ายหัว
" เอาไว้จะถามจากปากทงเฮเองก็แล้วกัน "
::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**:::
:**::::**::::**::::
" ว่าไงพี่คังอิน " ร่างสูงกดรับโทรศัพท์ขณะเดินกลับหอ เค้าเพิ่งจะแยกกับอึนฮยอกเมื่อไม่นานมานี้
เพราะอีกคนบอกว่าต้องไปทำรายงานที่ห้องสมุด
' คิบอม คืนนี้สี่ทุ่มแถวทงแดมุน ' เสียงปลายสายอารมณ์รื่นเริงสุดขีด นานแล้วที่คังอินไม่ได้ออก
ไปตรวจความเรียบร้อยด้วยตัวเอง มัวแต่นั่งทำงานเบื้องหลังจนอยากจะยืดเส้นยืดสายเต็มที่
" คืนนี้เหรอ คนไม่พอหรือไงถึงต้องให้เด็กมอปลายใสซื่อย่างผมไปช่วย "
' แกจะมารึไม่มาห๊ะ ไอ้เด็กเวน '
" คร้าบพี่ จะไปแน่นอนคับ อย่าอารมณ์เสียดิ เดี่ยวตีนกาขึ้นนะ " หัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่ได้แกล้ง
1 ใน 4 ขุนพลของแก๊งค์ได้ก่อนจะตัดสายไปดื้อ ๆ ร่างสูงเดินมาจนถึงห้องก่อนจะไขประตูเข้าไป
" ทงเฮ "
ร่างบางคุ้นตาที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงทำให้คิบอมใจชื้นขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ได้ไปไหน
ไกลหูไกลตา ร่างสูงค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้พยายามทำเสียงให้เบาที่สุดเพราะเกรงว่าร่างบางจะตื่นขึ้นมา
" ไม่สบายจริง ๆ หรือเปล่าเนี่ย " คิบอมค่อย ๆ เอามือวางทาบลงไปบนหน้าผากของร่างบางก่อนจะ
ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่พบว่าร่างบางอุณหภูมิสูงผิดปกติแต่อย่างใด
" ซีวอน อย่าไปได้มั๊ย " ร่างบางครางแผ่วเบา หยาดน้ำตาไหลซึมออกมาจากดวงตาที่ปิดสนิทอยู่
ถึงแม้จะเพ้อเพราะไม่รู้สึกตัว แต่ชื่อของคนที่หลุดออกมาจากปากของทงเฮก็ทำเอาคิบอมไม่สบ
อารมณ์มาก ๆ
" ห้ามพูดชื่อของคนอื่นตอนหลับ เข้าใจมั๊ย " ร่างสูงบ่นก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าสวย
มือหนาไล้ไปตามผิวแก้มใสที่แม้จะซับน้ำตาออกหมดแล้ว แต่ร่างตรงหน้ามีอะไรดึงดูดให้ไม่อาจละจากไปได้
แค่ฝ่ามือคงจะไม่เพียงพอ ริมฝีปากได้รูปของร่างสูงประทับกับหน้าผากมนก่อนจะเลื่อนลงไปยังผิวแก้มนิ่มก่อนจะกดจูบแรง ๆ
เพื่อดูดซับความหอมละมุนไว้เต็มที่
" เรียกแค่ชื่อชั้นก็พอ " กระซิบประโยคทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะหายวับเข้าห้องน้ำไปเพื่อเตรียมตัวลุยคืนนี้
เมื่อแน่ใจว่าร่างสูงไม่อยู่ตรงหน้าแล้ว ทงเฮก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา
" นี่มันความฝันหรือความจริงเนี่ย " ร่างเล็กบ่นกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหยิกเข้าที่แก้มใส
//เจ็บ ไม่ได้ฝัน คิบอม คิมคิบอมคนนั้นจะ จะ จูบแก// แค่คิดก็เขินจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี
ร่างสูงที่อยู่ในห้องน้ำถือสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้กับเค้า ทงเฮลุกจากเตียงเพื่อจะไปเคาะประตูห้องน้ำ
เรียกตัวต้นเหตุออกมาเคลียร์กัน แต่พอไปถึงหน้าประตูจริง ๆ ภาพเมื่อกี้มันก็ตามมาวนเวียนให้ร่าง
บางหน้าขึ้นสีเรื่อ
//เขินว้อยยยย ทำไมตอนนั้นต้องรู้สึกตัวด้วย//
คิดแล้วก็กลุ้ม ร่างเล็กเหลือบไปมองนาฬิกา ใกล้ได้เวลาทำงานพิเศษแล้ว ทงเฮเขียนโน้ตทิ้งไว้
เพื่อบอกอีกคนในห้อง ก่อนจะรีบออกไปจากห้อง
::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**::::**:::
:**::::**::::**::::
" ว่าไง ทงเฮ ทำไมวันนี้มาสายได้ล่ะเนี่ย " ผู้จัดการร้านอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของทงเฮทัก
อย่างเอ็นดู นึกสงสารเด็กหนุ่มที่ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเอง
" ขอโทษครับผู้จัดการ พอดีวันนี้มีเรื่องนิดหน่อยครับ " ทงเฮรีบกล่าวขอโทษก่อนจะไปประจำที่หน้า
เคาเตอร์บาร์ ทงเฮทำงานที่นี่มาได้เกือบปีแล้วในตำแหน่งบาร์เทนเดอร์ เงินเดือนที่ได้รวมกับเงินค่า
ทิปของลูกค้าแล้วก็พอจะทำให้อยู่ได้โดยไม่ติดขัดอะไร เสียอย่างเดียวที่โรงเรียนห้ามทำงานพิเศษ
หอพักจึงปิดแค่สี่ทุ่ม เด็กหนุ่มเลยต้องปีนเข้าห้องเป็นประจำทุกวัน
" อะไรของแกวะ เดินดูตาม้าตาเรือซะบ้างสิ " เสียงของชายชุดดำคนหนึ่งด่าอย่างกราดเกรี้ยวใส่
พนักงานเสิร์ฟที่ทำน้ำหกเลอะสูทราคาแพง พวกที่เหลือลุกตามขึ้นมาทั้งโต๊ะเพื่อหวังจะเอาเรื่องเด็ก
หนุ่ม
" ใจเย็น ๆ กันก่อนเถอะครับ ไม่ทราบว่าเด็กของเราไปทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึป่าวครับ " ผู้จัดการ
เข้ามาคุยเพื่อไม่ให้เรื่องเกิดการบานปลาย
" เรื่องอะไรงั้นเหรอ แหกตาดูซะสิ สูทของลูกพี่เปียกน้ำหมดแล้ว " อีกคนหนึ่งที่ท่าทางจะเป็นลูก
น้องพูดกับผู้จัดการเสียงดัง ลูกค้าโต๊ะอื่นต่างพากันทยอยออกมาจากบริเวณนั้น
" ต้องขอประทานโทษจริง ๆ ครับ ทางเรายินดีจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดครับ " ผู้จัดการก้ม
หัวขอโทษอย่างสุภาพ สำหรับทงเฮตั้งแต่ทำงานมา นี่เป็นครั้งแรกที่เค้าได้เห็นพวกอันธพาลที่มาหา
เรื่องในร้าน นึกสงสารพนักงานที่เพิ่งมาทำงานใหม่ มาทำงานวันแรกก็เจอเรื่องเข้าซะแล้ว
" รับผิดชอบงั้นเหรอ กุไม่ต้องการ " ชายชุดดำถีบโต๊ะที่อยู่ด้านหน้า ก่อนจะเดินย่างสามขุมมากระ
ชากคอเสื้อผู้จัดการ
" หยุดเถอะ " ทงเฮที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเข้ามาขวางไว้ ก่อนที่ไอ้หัวหน้าจะตะบันหน้าผู้จัดการยัง
ไงผู้จัดการก็มีบุญคุณกับเค้ามาก ถึงตายชาตินี้ก็คงชดใช้ไม่หมด
" หือ ไม่ยักรู้ว่าร้านแกก็มีดีเหมือนกัน " ชายชุดดำละจากผู้จัดการ หันมายึดข้อมือของร่างบางไว้
แน่น ทงเฮพยามจะใช้มืออีกข้างปล่อยหมัดเข้าใส่คนหัวหน้าแต่ก็ถูกลูกน้องของมันรั้งไว้ซะก่อน
กลุ่มลูกน้องของชายชุดดำเข้ามาล็อคทงเฮจากด้านหลัง ร่างเล็กทำได้เพียงส่งเสียงฟึดฟัดอย่างขัด
ใจเมื่อทั้งร่างถูกพันธนาการไว้อย่างแน่นหนา
" โอ๊ะ โอ ไม่ได้มาตั้งนาน หมาที่ไหนมันมาส่งเสียงเห่าในเขตเราวะ " เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ทุก
คนในร้านหันไปจ้องเป็นตาเดียว
" คุณคังอิน " ผู้จัดการร้านเอ่ยอย่างดีใจ ช่างโผล่มาได้ถูกที่ถูกจังหวะเหลือเกิน
" แกว่าใครเป็นหมา ห๊ะ " หนึ่งในลูกสมุนของชายชุดดำปราดเข้าประชิดตัวคังอิน แต่โดนกลุ่มลูก
น้องของชายหนุ่มเข้ามากันไว้
" น่าสงสาร ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอเนี่ย " คังอินส่ายหัวเบา ๆ เป็นเชิงสมเพช
" กุจะเอาเลือดหัวมึงออก " ทันทีที่ชายชุดดำพูดจบก็เกิดการปะทะกันระหว่างสองกลุ่มขึ้น พรรค
พวกของชายชุดดำคนหนึ่งลากทงเฮไปไว้ตรงเสาก่อนจะจัดการมัดมือของร่างบางไว้กับที่ แล้วเข้า
ไปตะลุยรวมกับพรรคพวกที่เหลือ
ลูกน้องของชายชุดดำโดนทางฝ่ายคังอินสอยร่วงไปทีละคน ชายหนุ่มหลบหมัดที่ปล่อยมาอย่าง
เชื่องช้า ก่อนจะเสยเข้าปลายคางของศัตรู เพียงแค่ทีเดียวลูกน้องของชายชุดดำก็ลงไปนอนหมอบ
ราบกับพื้น
" ไมอ่อนอย่างนี้วะ ยังไม่ทันจะสนุกเลย " คังอินบ่น ก่อนจะหันไปจัดการกับคนอื่นต่อไป
" ซ่ามากนักนะมึง " ชายชุดดำยกปืนขึ้นเล็งมาทางคังอินก่อนจะตะโกนเสียงกร้าว " ไปซ่าต่อในนรก
เถอะ "
' ปัง '
เสียงปืนดังขึ้น แต่ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ
" เล่นสกปรกอย่างนี้ ไม่แฟร์เลยนี่หว่า " ชายหนุ่มผู้มาใหม่กล่าวหลังจากจัดการปัดกระบอกปืนให้
พ้นรัศมีอันตรายออกไปก่อนจะล็อคแขนของชายชุดดำไว้
" คิบอม แม่ง ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ " คังอินบ่นหลังจากจัดการกับลูกน้องของชายชุดดำคนสุดท้ายจน
หมอบไป
' คิบอมงั้นเหรอ หวังว่าคงไม่ใช่คิม คิบอม คนนั้นนะ ' ร่างเล็กพยายามชะเง้อคอมองแต่ก็ไม่เห็น
เนื่องจากตรงที่มีเรื่องกันกับตรงที่เค้าถูกมัดอยู่มันห่างกันเกินไป
" โทดทีพี่ กว่าจะออกจากหอได้นี่โคดยากเลย ดีนะที่วันนี้เมทไม่อยู่" คิบอมบ่นพลางหันไปมองคน
ที่ตัวเองจับอยู่ " เอาไงกะไอ้นี่ดีเนี่ย "
" ตามใจแกแล้วกัน เฮ้อ อะไรว้า ยังไม่ทันมันเลยอ่ะ " คังอินบ่นเป็นเด็ก ๆ ก่อนที่สายตาจะพลัน
เหลือบไปเห็นร่างบางที่ถูกมัดติดกับเสาตรงมุมร้าน ชายหนุ่มเดินตรงเข้ามาหาร่างเล็ก
" ไงไอ้หนู หนีแม่มาเที่ยวแล้วโดนจับได้เรอะ " ร่างสูงกล่าวยิ้ม ๆ ก่อนจะยื่นมือมาขยี้หัวทงเฮเล่น
" ผมทำงานอยู่ที่นี่ " ทงเฮกล่าวอย่างโกรธ ๆ ถึงเค้าจะยังเด็กแต่ก็ไม่ได้ดูเด็กขนาดนั้นซักหน่อย
" เหรออออออ " คังอินลากเสียงยาวก่อนจะเรียกอีกคนหนึ่งที่ยังสะสางเรื่องไม่เรียบร้อยให้มาหา
" คิบอมจัดการเรียบร้อยรึยัง มาพาเด็กน้อยไปส่งบ้านทีดิ "
" เด็กที่ไหนกันพี่ ดูไอ้บ้านั่นดิ ทำเสื้อผมเปื้อนเลือดหมดเลย " คิบอมเดินมาหาคังอินพลางชี้ให้พี่
ชายดูรอยเลือดที่เปื้อนชายเสื้อเชิ้ต
" แกยังอ่อนหัดนัก ไอ้น้องรัก "
" ผมว่ามันคงไม่กล้ามาเขตเราอีกแล้วแหละ ครั้งนี้ผมเล่นไปหนักเหมือนกันนะเนี่ย " ร่างสูงว่าพลาง
สะบัดมือเบา ๆ
" เออ ลองกล้ามาอีกดิ พ่อจะไปถล่มถอนรากถอนโคนเลย "
" ไหนอ่ะ เด็กพี่ จะให้ผมพาไปส่งบ้านเค้า หรือว่าบ้านพี่กันดีล่ะ " เจ้าน้องชายตัวดีทำหน้าทะเล้น
ก่อนจะหันไปมองร่างเล็กที่ก้มหน้าคุดคู้อยู่ ร่างตรงหน้าให้ความรู้สึกคุ้นเคยจนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะ
เชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา
" เชึ่ยเอ๊ยยย กุว่าแล้ว ทงเฮจริงๆด้วย "
=========================================
Talk :
ขอบคุณมากเลยนะจ๊ะสำหรับคอมเม้นท์ ร๊ากนะจุ๊บ ๆๆ
อยากจะบอกว่า แต่งตอนนี้ไปก็กรี๊ดไป แอบอยากเป็นด๊องซะงั้น ( ท่าจะบ้าไปแล้วแฮะเรา :p )
ยังไงก็ติดตามกันต่อไปแล้วกันจ้า อยากจะบอกว่าตอนหน้าจะแอบหวานนิดนึงด้วยล่ะ
อยากอ่านกันรึป่าวเอ่ย เพราะฉะนั้น เม้นท์ ด้วยนะจ๊ะ
ทุกคนคือกำลังใจของเรานะ รักทุกคนจ้า ^^
ความคิดเห็น