คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1 ความจำเสื่อม!!!!!!
“อื้อ...”
ฉันค่อยๆหรี่ตาให้ตาปรับกับแสงไฟในห้องมันพอลืมตาตื่นขึ้นมาเต็มที่ก็พบว่าฉันกำลังนอนอยู่ในห้องนอนของใครสักคนถ้าให้เดาฉันว่าน่าจะเป็นห้องของผู้ชายเพราะโทนของสีห้องดำแสดงว่าเจ้าของห้องต้องหน้าตาโหดดิบๆเถื่อนๆแหง่เลยเริ่มกลัวแล้วนะT^T
“ตื่นแล้วหรอ”
เสียงใครสักคนที่เพิ่งเข้ามาในห้องนี้พูดขึ้นมา
“ที่นี้ไหนเนี้ย”
“ก็บ้านฉันไงเธอเดินตัดหน้ารถฉันจำไม่ได้หรอ”
ฉันเนี้ยนะเดินตัดรถเขาทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลยนะเอ๊ะ!จะว่าไปเจ้าของห้องนี้ก็ไม่ดูโหดดิบๆเถือนอย่างทีฉันคิดเลยแหะ
“หึ!จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรว่าแต่ถ้าชื่ออะไรล่ะเธอน่ะ”
“ชื่อเหรอ....”
“ก็ชื่อเธอไงหรือว่าไม่มีชื่อ- -?”
“ฉัน....โอ๊ย!!!ปวดหัว!!!”พอจะนึกว่าอยู่มันก็ปวดหัวขึ้นมานี้ฉันเป็นอะไรเนี้ย “ฉันจำไม่ได้ว่าฉันชื่ออะไรพอจะนึกก็ปวดหัวขึ้นมาโอ๊ย!!!”
“ใครอยู่ข้างนอกเข้ามาหาฉันหน่อย!!”
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับคุณชาย”
“ไอ้หมอมารึยัง!!”
“ยังครับคุณชาย”
“มันมั่วทำอะไรอยู่ว่ะถึงได้ช้าอย่างนี้ฉันให้โทรไปบอกตั้งนานแล้วนะ”
“คุณหมอบอกว่ารถติดยาวเหยีดเลยครับคาดว่าอีก5นาทีก็คงจะมาถึง”
“มันมาเมื่อไหร่บอกมันให้ขึ้นมาห้องฉันด้วย”
“...”
“อ่อ! ไปหยิบยาพารามาให้ฉันด้วยรู้สึกยัยนี้จะปวดหัวมากขืนปล่อยไว้คงปวดหัวตายแหง่ๆรีบๆมาด้วยล่ะ”
“ครับพบจะรีบจัดยามาให้ครับคุณชาย”
ตาคนนี้โหดจังแหะนี้ขนาดยังไม่แก่นะเนี้ยยังขี้บ่นขนาดนี้ถ้าแก่ตัวมาไม่บ่นจนเส้นเลือดในสมองแตกตาย(เขามีแต่เครียดตาย- -)ไปเลยรึไงเนี้ย
5นาทีต่อมา
ยาพาราที่อีตานี้ให้กินมันทำให้อาการปวดหัวฉันทุเลาลงบ้างแล้ว
“นี้กี่นิ้วครับ”
“1นิ้วค่ะ”
“แล้วคุณจำได้ไหมเขาว่าคุณชื่ออะไรแล้วเป็นใครมาจากไหน”
“ฉันจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ”
“(_ _)(- -)(_ _)”
“…”
“หมอรู้อาการที่คุณปวดหัวแล้วหมอคิดว่าคุณหน้าจะความเสื่อมนะครับดูจากอาการ”
“ความจำเสื่อมเหรอค่ะ/ความจำเสื่อม!!!”
ตานี้จะตกใจทำไมเนี้ยฉันยังไม่เห็นจะตกใจเลย- -++
“แล้วจะทำไงล่ะทีนี้”
“มันก็ต้องใช้เวลานั้นแหละ”
“นานไหม”
“ก็ไม่1ปีหรือไม่ก็ตลอดชีวิต”
“จะกี่ปีกี่ชีวิตก็ไม่เอาด้วยหรอกเหอะ!!!”
“นายอย่าใจร้ายนักเลยน่าแอลก็นายเป็นคนชนยัยนี้เองนี้หว่า”
“ฉันไม่ได้ชนยัยนี้”
“…”
“ยัยนี้ตัดหน้ารถฉันเองนะฉันไม่ผิดเลยสักนิด!!”
“นายทำให้ฉันความจำเสื่อมหรอเนี้ย!!!”
“น้อยๆหน่อยเหอะยัยโบโบ้”
“ก็นาย….”
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจำอีตานี้ไม่สิต้องอีตาแอล(เพิ่งรู้จักชื่อเมื่อกี้-.-)ก็พูดแซกขึ้นมา
“ฟังนะยัยโบโบ้ถ้าฉันชนเธอล่ะก็ฉันปล่อยให้นายตายอยู่ตรงถนนนั้นแหละแต่นี้ฉันไม่ได้ชน!!!ได้ยินไหม!!”
เขารู้ได้ไงเนี้ยว่าฉันจะพูด ‘ก็นายชนฉันจนมาจำเสื่อมนี้’
“เอาล่ะๆนายก็ดูแลยัยนี้ไปก่อนแล้วกัน”
“...”
“จะได้ไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น”
“แต่ฉันไม่ได้ไปงานสำคัญเพราะยัยนี้นะโว้ย!!!”
“เอาเถอะน่าแอลโตๆกันแล้ว”
“แต่ว่า!!...”
“ไม่คำว่าแต่แอลนี่ถือเป็นคำขาดจากเพื่อนคนนี้นะ!!”
“เออ!ก็ได้ๆแล้วจะให้อยู่ในฐานะอะไรล่ะ”
“ก็แล้วแต่นายสินายเป็นเจ้าของบ้านนี้”หมอ
“ฉันคิดอะไรสนุกได้แล้วฮ่า!!!”
“ถ้าไม่มีอะไรฉันไปคลีนิกต่อเลยเวลามามากแล้ว”
“เออไปไหนก็ไปไป๊!!”
“หมดประโยชน์ก็ไล่เลยนะคุณเพื่อน”
ปัง!!!
ประตูปิดไปเลยคราวนี้ตาฉันแล้วสินะT^T
“ส่วนเธอ!!”
“...”
“ฉันจะให้อยู่ที่นี้ก็ได้ไม่ใช่ว่าฉันกลัวไอ้หมอหลอกนะฉันแค่ไม่อยากมีปัญหากับมันก็แค่นั้น”
ย่ะพ่อคนไม่กลัวเพื่อนเฮอะ!!!
“จะให้ฉันอยู่ในฐานะแขกคนนึงเหรอ”
“ใครบอกเธอว่าจะให้เธออยู่ฐานะนั้น”
“- -?”
“ฉันจะให้อยู่ในฐานะภรรยาของฉันต่างหาก”
“ฮ่ะ!!ว่าไงนะ!!!”
“เธอจะไม่เป็นก็ได้แต่ต้องออกไปอยู่ที่อื่นนะ”
“…”
“เพราะถ้าอยู่ในฐานะแขกของฉันยิ่งถ้าสาวๆสวยๆอย่างเธอล่ะก็พวกลูกน้องฉันอาจจะนึกคึกขึ้นไปทำอะไรฉันก็ไม่รับประกันความปลอดภัยนะ”
“…”
“ฉันจะให้เวลาคิดแล้วกัน”
“…”
“คิคเสร็จเมื่อไหร่ให้คำตอบด้วยจะรอตรงนี้แหละ”
พูดได้สามคำ
ซวยแล้วไง!!!!!!
ความคิดเห็น