ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3
ห้าววว...หื้มม เช้าแล้วหรอเนี่ย ขี้เกียจไปโรงเรียนจังเล้ยย +_+ ฉันว่าครางเกาหัวแครกๆ
ปังๆ! ๆๆๆปังๆๆ!
" +_+ ''
"แต้ววสายแล้วนะลูก ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ! "
" +_+ กำลังอาบน้ำคะแม่ " ด้วยความพึ่งตื่นฉันเลยเดินชนประตูห้องน้ำอย่างแรง โอ้ยยยเจ็บชะมัด T_T ซวยแต่เช้าขอหวังว่าที่โรงเรียนอย่าได้มีเรื่องร้ายเลย หูวว
8.30 น. คาบวิชางานบ้าน
ห้องฉันได้แบ่งนักเรียนตามเลขที่ เลขที่1-31ได้เรียนวิชางานบ้าน -_- ส่วนเลขที่32-51 ได้เรียนวิชาดนตรีสากล T_T
ฉันอยากเรียนวิชาดนตรีสากลจังเลย ฉันชอบเล่นดนตรีแต่ได้ ทำงานบ้านปลูกต้นไม้ ซักผ้า พรวนดิน ฉันโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงอยู่แล้ว จะให้มาทำงานบ้านที่ง่ายๆทำไมไม่รู้เบื่อจริงๆ
"อิจฉาไนท์เนอะ ได้เรียนวิชาดนตรีสากล " หวานลีกล่าวอย่างน่าเสียดาย
" อือ ฉันเบื่องานบ้านจะตาย อยู่บ้านก็ทำจนมือด้านหมดแล้ว ที่โรงเรียนยังจะทำอีก "
" แกเป็นไรวะ ทำหน้าบูดเป็นตูดเลย ฮันแหนะๆ หรือว่าห่างจากไนท์ไม่ได้จะเฉาตายใช่ม้า ฮะๆ "
" อือ ''
หวานพูดอะไรฉันไม่ได้ฟังหรอกฉันรำคาญเสียงคนที่กำลังปลุกปล้ำไม้อย่างเต็มเหนี่ยว =_=^ ดังมาจากห้องข้างๆ
" O_o!! หะไอ้แต้ว แกกำลังมีความรักงั้นหรออ มันเพื่อนเรามาตั้งหลายปีนะเว้ย -_- ไหนแกบอกว่า..."
" เห้ยๆๆ!! แกพูดอะไร ความรงความรักอะไรฉันไม่สน เมื่อกี้ฉันไม่ได้ฟังแก -_-
เสียงคนปลุกปล้ำไม้ยังดังไม่หยุด จนทุกคนภายในห้องเรียนวิชางานบ้านต่างก็บ่นเป็นเสียงเดียวกันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง
แต่ ทว่าความอดทนหมดตั้งแต่เสียงเคาะไม้ดังขึ้นครั้งที่สามร้อยห้าสิบเอ็ด ดังขึ้น =_=*
" ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย หนวกหู! จะเคาะอะไรกันหนักหนา"
" อะไรวะ มันหนักหัวแกรึไง "
ดูมันนยังตอบด้วยวาจากวนปรพสาทที่สุดคนยิ่งโมโหๆอยู่นะเฟ้ยยเดี๋ยวฟิวส์ขาดแล้วจะรู้สึก =_=*****
" ก็ไปทำที่ห้องงานไม้ ซิโว้ยยยนี่มันวิชางานบ้าน!! "
" ใครหน้าไหนมันมาด่าพวกเราวะ ผู้หญิงซิซะด้วยคิดว่าตัวเองแน่รึไง! "
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! ดูพวกมันบังอาจมาว่าฉันแบบนั้นเรอะ! หนอยๆๆรู้จักฉันน้อยไปสิ
ปังงงงง!!!!!
" ใบแต้ว 6/9 พวกแกมีปัญหาอะไรไหม!
" อะอะ เอ่ออ เอิ่มม คือไอ้คนที่พูดมัน.. ออกไปจากห้องแล้วอ่าคร้าบบ U.U '' ( ซุบซิบ ) "เดี๋ยวมีปัญหากับยัยนี่รุ่นพี่ไนท์ได้รุมพวกเราเอาตาย "
เฮอะะ! อารมณ์เสียจนได้ ขันติ ขันติ อุตสาห์หวังว่ามาโรงเรียนคงจะมีอะไรดีๆแต่ไม่เลย T_T
"ฉันว่าจะไปห้องดนตรีสากลหน่อย ฝากขานชื่อฉันด้วยนะหวาน ''
''หว่าาา จะไปหาไนท์หรอ อะๆๆก็ได้ๆ เห็นว่าเพื่อนฉันจะขาดใจตายนะถ้าไม่ได้เจอหมอนั่น "
" ฉัน จะ ไป เล่น ดน ตรี ต่างหากโว้ย!! " ฉันตะคอกใส่ยัยหวานด้วยความเซงสุดขีด ฮึ๋ย!
ห้องดนตรี ฉันได้ยินเสียคนเล่นเปียโนและร้องเพลงอย่างไพเราะ เพราะจังเลย ฉันชอบเสียงดนตรีจัง
พอเดินเข้าไปก็ตกกะใจ! คนที่เล่นนี้คืออีตาไนท์เรอะ ว้าวๆๆ เป็นปลื้มๆ ว่าไปแล้วก็ขอแอบมองอยู่มุมนี้นิดนึงๆ >///<
" มองอะไรยัยเห็ด ฉันเท่อะดิ " ไนท์หยุดเล่นแล้วหันมาทักฉันจนเพื่อนๆในห้องนั้น ต่างมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว -_-^
" ปะ..ป่าว ฉันแค่มาหานายนะก่ะ ว่าเอ่อ .."
" หื้ม "
อะไรวะทำไมฉันถึงพูดไม่ออกเล่า ปกติฉันไม่เคยเป็นอย่างนี้นะ! ตื่นๆๆ แค่ชวนไปกินข้าวเองจะเขิลทำไมเล่า อะ !นี่ฉันเขิลหรอ ไม่ๆๆๆ >_< สติ สติ สติ
" เอ่อ ไปกินข้าวกันปะ ฉันหิววจะแย่" ฉันพูดพรางก้มหน้า
" อ๋อ เธอไปกินกับหวานได้ไหม คือว่าวันนี้ฉันนัดกินข้าวกับ พี่เมษาไปแล้วอะดิ "
" อือๆ"
พอรู้คำตอบฉันก็ก้มหน้า เดินกลับห้องวิชางานบ้าน ทำไมกันฉันแค่ ได้ยินคำตอบของไนท์แล้วน้ำใสๆจากตามันจะออกมาทำไมกัน
" หวานน ไปกินข้าวกันเถอะ "
'' แต่มันยังไม่หมดคาบเลยนะแต้ว เหลือ อีกตั้ง5 นาที =_="
" ชั่งเถอะ ตอนนี้ฉันหิวมากแล้ว "
"ทำไมเธอหน้าแดงละ ร้องไห้มาหรอยัยแต้ว O.o "
" ป่าว ทำไมฉันต้องร้องด้วยละฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้นซะหน่อย ^O^ '' ฉันมองหน้าหวานแล้วฝืนยิ้มอย่างความจริงที่สุด
" ฮะๆ ^^ ไปซิกินข้าวกัน "
ฉันสั่งหมูหรอบน้ำมันหอยของโปรด ส่วนยัยหวานสั่งมาม่าผัด ระหว่างที่มานั่งกินกันอยู่ที่โต๊ะ ฉันถึงกับอิ่มทันที ก็ทำไมนะหรอ ก็ภาพที่ฉันเห็น มันทำให้ฉันอิ่มได้ไปหลายวันเลยละ
" นี่! ของโปรดแกนะ ทำไมไม่กินถ้าไม่กินฉันจะแย่งกินนะ ฮะๆ''
" กินไปดิฉันอิ่มแล้ว "
" อ้าวว ไหนแกบอกว่าหิวไงชวนฉันลงมาแทบตาย "
" ชั่งฉันเถอะ แค่นี้ฉันก็อิ่มไปได้หลายวัน"
เฮ้อออ ทำไมฉันเห็นไนท์กับพี่เมษาสวีทกัน ฉันต้องรู้สึกเป็นหมาหัวเน่าทุกทีด้วยนะ และดูสิอะป้อนกันเข้าไป ไม่รู้มือด้วนมือพิการกันรึไง โถ่เอ้ยย! รอยยิ้มนั้นฉันยังไม่เคยได้จากไนท์เลย เอ๊ะ! ทำไมฉันต้องมาสนใจด้วยนะมันไม่ใช่เรื่องกงการอะไรของฉันซะหน่อย (ปากไม่ตรงกับใจจริงๆยัยนี่) ฉันพอรู้อยู่นะว่าไนท์ชอบพี่เมษาเอามากๆ ชอบมาหลายปีแล้วด้วย!
เพราะทำไมนะหรอ ไนท์ไม่เคยสนใจพวกเรื่องรักๆใคร่ๆเลยแล้วไม่เคยมองใครนอกจาก พี่เมษา เฮ้อก็ดู ชี ปากนิดจมูกหน่อยตาโต น่ารักใสๆ ไม่สูบบุหรี่ ผมยาววสลวยซะขนาดนั้น มีใครเรอะจะไม่ชอบ! ชีเธอต่างกับฉันมาก แต่สองคนนั้นก็เหมาะสมกันดี
ฉันเป็นแค่เพื่อน ฉันไม่มีสิทธิ์อิจฉา จำใส่หัวแกไว้ยัยแต้วแกไม่มีสิทธิ์อะไร
" แกรู้สึกเจ็บไหม เจ็บแบบบอกไม่ถุก แล้วไม่สามารถบอกใครไม่ได้ "
" เรื่องอะไร =_= "
หวานพูดกับฉันแล้วมองไปทางไนท์กับพี่เมษา
" รู้สึกจะขาดใจตายรึปล่าว "
" ไม่ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น แค่อยากยินดีด้วยเฉยๆ" ฉันพูดแล้วก้มลงกินข้าวอย่างกับไม่ได้กินอะไรมาเป็นเดือนๆ
(ฉันเป็นอะไรกันนะ หึงงั้นหรอ? หึไม่มีทาง)
ทางหวานเพื่อนซี้ของเธอ ซึ่งแน่นอนเธอรู้นิสัยยัยแต้วดี ปากจะพูดยังไงแบบไหนแต่สายตาและการกระทำ ของใบแต้ว ก็ไม่เคยปกปิดความลับนั้นได้เลย ตอนนี้สายตาเธอดูเจ็บปวด..แต่ หวานเข้าใจเพื่อนซี้เธอดี เข้าใจเหลือเกิน
" กลับบ้านกันเถอะยัยหวาน"
" ไม่ได้นะ แกจะโดดเรียนงั้นเรอะ"
" ก็ฉันเบื่อนิหน่า เหลือเรียนอีกแค่วิชาเดียวเองวันนี้มีเรียนน้อยจะตาย -_- "
" ไม่ได้ แกฟังฉันนะแต้ว แกต้องสู้หน้ากับไนท์สิ แกจะหลบหน้ามันเพราะอะไรกันหะ! "
ยัยหวานพูดเหมือนจะรู้ทันฉันเลย T_T ก็ฉันไม่รู้จะทำยังไงรู้สึก โกรธไนท์อย่างบอกไม่ถูกแต่ฉันจะโกรธทำไม ในเมื่อเขาไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด
" เออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชิ! " ตัดปัญหา อะไรเกิดก็เกิดแค่ทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ
" แค่ทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิม ให้มันเป็นปกติ " หวานว่าเสียงเข้ม
" อือ มันจะเป็นแบบนั้นแน่นอน "
คาบวิชาคณิตศาสตร์
ฉันมองไปทางที่นั่งของไนท์ แต่มันกับว่างปล่าว เหอะป่านนี้คงไปสวีทวิ้ดวิ้ววกับพี่เมษาอยู่สินะ
แอ๊ดด " ขออนุญาติครับอาจารย์ พอดีว่าผมไปห้องพยาบาลมา "
" เป็นอะไรทำไมต้องไป ฉันก็เห็นเธอปกติดีนี่ คิดจะโดดวิชาฉันงั้นเหรอ "
" ปล่าวครับ พอดีว่ามีรุ่นพี่คนนึงเขา...สลบไปอะครับอาจารย์ "
ฉันรู้ว่าไนท์โกหก ฉันดูออกฉันรู้จักเขาดี เหอะ! ไปสวีทกับพี่เมษามาสินะ ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ
" อืม! ไปนั่งที่ของตัวเองได้แล้วฉันจะสอนต่อ เสียเวลาจริงๆ "
" ครับ -_-^ "
อ๊อดดดดดดดดดดดดดดด หมดคาบแล้ววุ้ยย พอได้ยินเสียงอ๊อดฉันก็รีบหยิบกระเป๋าออกจากห้องทันทีทำที่ทำได้
แต่ฉันเห็นไนท์ เดินออกไปเสียก่อนแล้ว เห้ยทำไมเขาไม่เข้ามาทักฉันละ ทำไมเขาไม่ชวนฉันกลับบ้านเหมือนที่เคยละ
เอาอีกแล้วน้ำตาเจ้ากรรม ไหลมาทำไมวะ
" แต้ว วันนี้ฉันต้องไปซ้อมเต้นอะเธอกับคนเดียวได้ใช่ไหม "
" กลับได้สิ สบายมาก ^O^ "
" -_-^ งั้นบายย "
" บายย ตั้งใจซ้อมนะหวาน " หวานมองหน้าฉันด้วยอาการ งง สุดขีด แน่ละฉันไม่เคยพูดอะไรดีๆแบบนั้นเท่าไหร่ -_-^
ระหว่างทางที่กำลังจะกลับบ้าน ฉันเดินออกมาจากโรงเรียนอย่างอโลนสุดๆ ปกติจะมีไนท์ ไม่ก็หวานกลับบ้านกับฉัน
แต่วันนี้สิ ฉันไม่เคยกลับบ้านโดยลำพังแบบนี้นะ เอ๊ะ ฉันเห็นคนคุ้นเคยอยู่หน้าโรงอาหาร ไคซ์นิหน่ามาทำอะไรแถวนี้นะ
คิดเช่นนั้น ฉันเลยกำลังเดินเข้าไปทัก เผื่อฉันจะได้มีเพื่อนเดินทางกลับบ้านอย่างน้อยอาจจะทำให้ฉันเกลียดเค้าน้อยลง -_-
ไคซ์หันมามองทางฉันที่กำลังจะเดินไปหาเค้า เค้าก็มองด้วยความตกใจนิดๆ แต่ฉันก็เลี้ยวไปขวาเพราะอะไรนะหรอ ก็แม่สาวสวย หน้าตาน่ารักที่เป็นแฟนไคซ์เดินมาพอดีนะสิ เห้ออ แล้วที่แย่ไปกว่านั้น พอฉันเดินออกมาฉันเห็น ภาพที่ทำให้ฉันช็อค! ตรงนั้นเป็นหลังโรงเรียนซึ่ง ไม่ค่อยมีนักเรียนเดินทางกลับบ้านทางนั้น เพราะเป็นทางที่น่ากลัว แล้วฉันก็ไม่เคยที่อยากจะกลับทางหลังโรงเรียนเหมือนวันนี้เด็ดขาด และถ้าในวันนี้ฉันไม่กลับบ้านทางหลังโรงเรียนฉันก็จะไม่ได้เห็นภาพนั้น ที่ทำให้ฉันน้ำตาไหลเป็นทางอย่างไม่มีเหตุผล ฉันเห็นไนท์กับพี่เมษา จูบกันอย่างดูดดื่มที่หลังโรงเรียนซึ่งอาจจะไม่มีใครเห็นแต่ ฉัน เห็น! ไนท์ไม่จูบใครง่ายๆเพราะหมอนั้นเคยบอกฉันว่ายังไม่เคยจูบใคร นอกจากคนๆนั้นจะเป็นคนสำคัญ
ความคิดนั้นพุ่งเข้าหัวสมองฉันทันที แล้วน้ำตาก็ไหลเป็นทางอย่างไร้เหตุผล จากนั้นฉันก็เดินอย่างเงียบๆ
โดยไม่ให้ สองคนนั้นเห็นฉันหรือยังไงก็ต้องเห็นอยู่ดีเพราะตรงที่สองคนนั้นจูบกันมันตรงกับประตูที่ฉันใช้ออกพอดี
แต่ที่โครตแย่ไปกว่านั้น ไนท์เห็นฉันแล้ว เขามองฉันด้วยสายตาว่างปล่าวเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน และทำหน้าเซงเต็มที่ที่เห็นฉันหรือมีใครไปขัดความหวานซึ้งนั้น เค้าเห็นฉันร้องไห้ แต่เขาก็เมินมันเฉยๆ เจ็บจังมันเจ็บตรงนี้ที่อกด้านซ้าย เจ็บเหมือนจะขาดใจ ช่วยฉันด้วย ฉันทนไม่ได้ที่ต้องเห็นสองคนนั้นรักกัน.. .
เฮ้อออ ผ่อนคลายๆ ลืม ลืม ลืมซะนะยัยแต้ว ฉันแช่ตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำมาสองชั่วโมงแล้ว จากอาการมือเท้าฉันเริ่ม
เปื่อย ฉันจึงลุกจากอ่างแล้วไปแต่งตัวด้วยชุดนอนสุดน่ารัก หลังจากนั้นเสียง ริงโทนโทรศัพท์แสนโครตเชยของฉันก็ดังขึ้น
' แต๊ดด แตร่ แด แด็ด แด็ด ' เห็นชื่อหน้าจอโทรศัพท์ฉันก็ปฏิเสธแน่นอนที่จะไม่รับทันที ไนท์โทรมามันขึ้นมิสคอลตั้ง 109สายแล้ว แต่แน่นอนกับสิ่งที่เขาทำกับฉันวันนี้ฉันไม่มีทางหายโกรธเค้าง่ายๆหรอก
หลังจากที่เขาโทรมาจนแบตหมด เสียงนั้นก้เงียบไป จากนั้นฉันก็นอนหลับอย่างสบายใจ
30นาทีผ่านไป ไวอย่างจรวด ก็มีเสียงแปลกๆซึ่งทำให้ฉันสดุ้งตื่น เสียงเหมือนอะไรมากระทบประตูระเบียงห้องฉันอย่างแรง ปัง ! ปัง! ปัง! มันมาเรื่อยๆจนฉันทนไม่ไหว จึงออกไปมองหาตัวเจ้าการอยู่หน้าบ้านด้วยอาการเซงสุดขีด อารมณ์แบบนี้ผีๆ ฉันไม่กลัวทั้งนั้น อยู่ๆก็มีเงา คนตัวสูงค่อยๆเดินออกมาจากกำแพงข้างบ้าน!! และพอเห็นใบหน้าชัดๆฉันก็ตกใจยิ่งกว่า
" ไนท์? " ฉันพูดชื่อเขาพรางถอนหายใจเฮือกใหญ่
" เธอเซงมากไหมที่เจอฉัน "
" มาก "
"ฉันขอโทษ..ที่เธอเห็นวันนี้มันคือเรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่ได้เต็มใจ"
" อืม แล้วไง "
" พี่เมษา กำลังเล่นสนุกกับฉันเผื่อขอให้ฉันเป็นเครื่องมือทำให้แฟนของเขาหึงด้วยการจูบ แต่คนที่มาเห็นไม่ใช่แฟนพี่เขาแต่เป็นเธอ
" อืม เรื่องของนาย "
" อย่าตอบฉันด้วยสีหน้าแบบนั้นได้ไหม มันทำให้ฉันอยากตาย "
" ก็ไปตายดิ ''
เฮือกก !! O_O!!!!!!!! หลังจากที่ฉันพูดจบเขาก็เข้ามาสวมกอดฉันอย่างแรงและหน้าเขาก็สัมผัสกับแก้มฉันพอดี ให้ตาย
เขากอดฉัน กอดทำไม ? มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ แปลบๆขึ้นมาทันที
" อย่าพูดแบบนั้น ฉันพยายามโทรหาเธอตั้งกี่ครั้งๆเธอก็ไม่รับเลย มันทำให้ฉันบ้า ฉันนึกว่าเธอจะเป็นอะไร ฉันเลยมาหาเธอที่บ้านแต่เธอ ก็ลงมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าเย็นชา ถามคำตอบคำ เธอรู้ไหมแต้ว มันทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น ฉันเป็นห่วงเธอมากแล้วยิ่งตอนที่เธอร้องไห้มันทำให้ฉันรู้สึกผิดอย่างไม่หน้าให้อภัยไม่รู้ทำไมฉันแค่รู้สึกว่า เธอสำคัญสำหรับฉัน "
เฮ้ เขาร้องไห้ทำไมกัน ฉันสัมผัสได้ถึงน้ำที่ไหลมาโดนแก้มฉัน หลังจากที่เขาพูดออกมาว่าเป็นห่วงฉันแค่ไหน ทำไมฉัน
ถึงใจอ่อนแบบนี้ละ ไนท์นายกำลังคิดอะไรอยู่ นายคิดว่าฉันเป็นเพื่อนหรือนายคิดมากกว่านั้นรึปล่าว ได้โปรดอย่ากอดฉันแบบนี้ เพราะนายกำลังทำให้ฉันคิดว่าฉันรู้สึกกับนายเกินขอบเขตคำว่าเพื่อน..
ปังๆ! ๆๆๆปังๆๆ!
" +_+ ''
"แต้ววสายแล้วนะลูก ตื่นเดี๋ยวนี้นะ ! "
" +_+ กำลังอาบน้ำคะแม่ " ด้วยความพึ่งตื่นฉันเลยเดินชนประตูห้องน้ำอย่างแรง โอ้ยยยเจ็บชะมัด T_T ซวยแต่เช้าขอหวังว่าที่โรงเรียนอย่าได้มีเรื่องร้ายเลย หูวว
8.30 น. คาบวิชางานบ้าน
ห้องฉันได้แบ่งนักเรียนตามเลขที่ เลขที่1-31ได้เรียนวิชางานบ้าน -_- ส่วนเลขที่32-51 ได้เรียนวิชาดนตรีสากล T_T
ฉันอยากเรียนวิชาดนตรีสากลจังเลย ฉันชอบเล่นดนตรีแต่ได้ ทำงานบ้านปลูกต้นไม้ ซักผ้า พรวนดิน ฉันโตจนหมาเลียตูดไม่ถึงอยู่แล้ว จะให้มาทำงานบ้านที่ง่ายๆทำไมไม่รู้เบื่อจริงๆ
"อิจฉาไนท์เนอะ ได้เรียนวิชาดนตรีสากล " หวานลีกล่าวอย่างน่าเสียดาย
" อือ ฉันเบื่องานบ้านจะตาย อยู่บ้านก็ทำจนมือด้านหมดแล้ว ที่โรงเรียนยังจะทำอีก "
" แกเป็นไรวะ ทำหน้าบูดเป็นตูดเลย ฮันแหนะๆ หรือว่าห่างจากไนท์ไม่ได้จะเฉาตายใช่ม้า ฮะๆ "
" อือ ''
หวานพูดอะไรฉันไม่ได้ฟังหรอกฉันรำคาญเสียงคนที่กำลังปลุกปล้ำไม้อย่างเต็มเหนี่ยว =_=^ ดังมาจากห้องข้างๆ
" O_o!! หะไอ้แต้ว แกกำลังมีความรักงั้นหรออ มันเพื่อนเรามาตั้งหลายปีนะเว้ย -_- ไหนแกบอกว่า..."
" เห้ยๆๆ!! แกพูดอะไร ความรงความรักอะไรฉันไม่สน เมื่อกี้ฉันไม่ได้ฟังแก -_-
เสียงคนปลุกปล้ำไม้ยังดังไม่หยุด จนทุกคนภายในห้องเรียนวิชางานบ้านต่างก็บ่นเป็นเสียงเดียวกันอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง
แต่ ทว่าความอดทนหมดตั้งแต่เสียงเคาะไม้ดังขึ้นครั้งที่สามร้อยห้าสิบเอ็ด ดังขึ้น =_=*
" ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยย หนวกหู! จะเคาะอะไรกันหนักหนา"
" อะไรวะ มันหนักหัวแกรึไง "
ดูมันนยังตอบด้วยวาจากวนปรพสาทที่สุดคนยิ่งโมโหๆอยู่นะเฟ้ยยเดี๋ยวฟิวส์ขาดแล้วจะรู้สึก =_=*****
" ก็ไปทำที่ห้องงานไม้ ซิโว้ยยยนี่มันวิชางานบ้าน!! "
" ใครหน้าไหนมันมาด่าพวกเราวะ ผู้หญิงซิซะด้วยคิดว่าตัวเองแน่รึไง! "
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!! ดูพวกมันบังอาจมาว่าฉันแบบนั้นเรอะ! หนอยๆๆรู้จักฉันน้อยไปสิ
ปังงงงง!!!!!
" ใบแต้ว 6/9 พวกแกมีปัญหาอะไรไหม!
" อะอะ เอ่ออ เอิ่มม คือไอ้คนที่พูดมัน.. ออกไปจากห้องแล้วอ่าคร้าบบ U.U '' ( ซุบซิบ ) "เดี๋ยวมีปัญหากับยัยนี่รุ่นพี่ไนท์ได้รุมพวกเราเอาตาย "
เฮอะะ! อารมณ์เสียจนได้ ขันติ ขันติ อุตสาห์หวังว่ามาโรงเรียนคงจะมีอะไรดีๆแต่ไม่เลย T_T
"ฉันว่าจะไปห้องดนตรีสากลหน่อย ฝากขานชื่อฉันด้วยนะหวาน ''
''หว่าาา จะไปหาไนท์หรอ อะๆๆก็ได้ๆ เห็นว่าเพื่อนฉันจะขาดใจตายนะถ้าไม่ได้เจอหมอนั่น "
" ฉัน จะ ไป เล่น ดน ตรี ต่างหากโว้ย!! " ฉันตะคอกใส่ยัยหวานด้วยความเซงสุดขีด ฮึ๋ย!
ห้องดนตรี ฉันได้ยินเสียคนเล่นเปียโนและร้องเพลงอย่างไพเราะ เพราะจังเลย ฉันชอบเสียงดนตรีจัง
พอเดินเข้าไปก็ตกกะใจ! คนที่เล่นนี้คืออีตาไนท์เรอะ ว้าวๆๆ เป็นปลื้มๆ ว่าไปแล้วก็ขอแอบมองอยู่มุมนี้นิดนึงๆ >///<
" มองอะไรยัยเห็ด ฉันเท่อะดิ " ไนท์หยุดเล่นแล้วหันมาทักฉันจนเพื่อนๆในห้องนั้น ต่างมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว -_-^
" ปะ..ป่าว ฉันแค่มาหานายนะก่ะ ว่าเอ่อ .."
" หื้ม "
อะไรวะทำไมฉันถึงพูดไม่ออกเล่า ปกติฉันไม่เคยเป็นอย่างนี้นะ! ตื่นๆๆ แค่ชวนไปกินข้าวเองจะเขิลทำไมเล่า อะ !นี่ฉันเขิลหรอ ไม่ๆๆๆ >_< สติ สติ สติ
" เอ่อ ไปกินข้าวกันปะ ฉันหิววจะแย่" ฉันพูดพรางก้มหน้า
" อ๋อ เธอไปกินกับหวานได้ไหม คือว่าวันนี้ฉันนัดกินข้าวกับ พี่เมษาไปแล้วอะดิ "
" อือๆ"
พอรู้คำตอบฉันก็ก้มหน้า เดินกลับห้องวิชางานบ้าน ทำไมกันฉันแค่ ได้ยินคำตอบของไนท์แล้วน้ำใสๆจากตามันจะออกมาทำไมกัน
" หวานน ไปกินข้าวกันเถอะ "
'' แต่มันยังไม่หมดคาบเลยนะแต้ว เหลือ อีกตั้ง5 นาที =_="
" ชั่งเถอะ ตอนนี้ฉันหิวมากแล้ว "
"ทำไมเธอหน้าแดงละ ร้องไห้มาหรอยัยแต้ว O.o "
" ป่าว ทำไมฉันต้องร้องด้วยละฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้นซะหน่อย ^O^ '' ฉันมองหน้าหวานแล้วฝืนยิ้มอย่างความจริงที่สุด
" ฮะๆ ^^ ไปซิกินข้าวกัน "
ฉันสั่งหมูหรอบน้ำมันหอยของโปรด ส่วนยัยหวานสั่งมาม่าผัด ระหว่างที่มานั่งกินกันอยู่ที่โต๊ะ ฉันถึงกับอิ่มทันที ก็ทำไมนะหรอ ก็ภาพที่ฉันเห็น มันทำให้ฉันอิ่มได้ไปหลายวันเลยละ
" นี่! ของโปรดแกนะ ทำไมไม่กินถ้าไม่กินฉันจะแย่งกินนะ ฮะๆ''
" กินไปดิฉันอิ่มแล้ว "
" อ้าวว ไหนแกบอกว่าหิวไงชวนฉันลงมาแทบตาย "
" ชั่งฉันเถอะ แค่นี้ฉันก็อิ่มไปได้หลายวัน"
เฮ้อออ ทำไมฉันเห็นไนท์กับพี่เมษาสวีทกัน ฉันต้องรู้สึกเป็นหมาหัวเน่าทุกทีด้วยนะ และดูสิอะป้อนกันเข้าไป ไม่รู้มือด้วนมือพิการกันรึไง โถ่เอ้ยย! รอยยิ้มนั้นฉันยังไม่เคยได้จากไนท์เลย เอ๊ะ! ทำไมฉันต้องมาสนใจด้วยนะมันไม่ใช่เรื่องกงการอะไรของฉันซะหน่อย (ปากไม่ตรงกับใจจริงๆยัยนี่) ฉันพอรู้อยู่นะว่าไนท์ชอบพี่เมษาเอามากๆ ชอบมาหลายปีแล้วด้วย!
เพราะทำไมนะหรอ ไนท์ไม่เคยสนใจพวกเรื่องรักๆใคร่ๆเลยแล้วไม่เคยมองใครนอกจาก พี่เมษา เฮ้อก็ดู ชี ปากนิดจมูกหน่อยตาโต น่ารักใสๆ ไม่สูบบุหรี่ ผมยาววสลวยซะขนาดนั้น มีใครเรอะจะไม่ชอบ! ชีเธอต่างกับฉันมาก แต่สองคนนั้นก็เหมาะสมกันดี
ฉันเป็นแค่เพื่อน ฉันไม่มีสิทธิ์อิจฉา จำใส่หัวแกไว้ยัยแต้วแกไม่มีสิทธิ์อะไร
" แกรู้สึกเจ็บไหม เจ็บแบบบอกไม่ถุก แล้วไม่สามารถบอกใครไม่ได้ "
" เรื่องอะไร =_= "
หวานพูดกับฉันแล้วมองไปทางไนท์กับพี่เมษา
" รู้สึกจะขาดใจตายรึปล่าว "
" ไม่ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น แค่อยากยินดีด้วยเฉยๆ" ฉันพูดแล้วก้มลงกินข้าวอย่างกับไม่ได้กินอะไรมาเป็นเดือนๆ
(ฉันเป็นอะไรกันนะ หึงงั้นหรอ? หึไม่มีทาง)
ทางหวานเพื่อนซี้ของเธอ ซึ่งแน่นอนเธอรู้นิสัยยัยแต้วดี ปากจะพูดยังไงแบบไหนแต่สายตาและการกระทำ ของใบแต้ว ก็ไม่เคยปกปิดความลับนั้นได้เลย ตอนนี้สายตาเธอดูเจ็บปวด..แต่ หวานเข้าใจเพื่อนซี้เธอดี เข้าใจเหลือเกิน
" กลับบ้านกันเถอะยัยหวาน"
" ไม่ได้นะ แกจะโดดเรียนงั้นเรอะ"
" ก็ฉันเบื่อนิหน่า เหลือเรียนอีกแค่วิชาเดียวเองวันนี้มีเรียนน้อยจะตาย -_- "
" ไม่ได้ แกฟังฉันนะแต้ว แกต้องสู้หน้ากับไนท์สิ แกจะหลบหน้ามันเพราะอะไรกันหะ! "
ยัยหวานพูดเหมือนจะรู้ทันฉันเลย T_T ก็ฉันไม่รู้จะทำยังไงรู้สึก โกรธไนท์อย่างบอกไม่ถูกแต่ฉันจะโกรธทำไม ในเมื่อเขาไม่ได้ผิดอะไรเลยสักนิด
" เออๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชิ! " ตัดปัญหา อะไรเกิดก็เกิดแค่ทำให้ทุกอย่างเป็นปกติ
" แค่ทำให้ทุกอย่างเหมือนเดิม ให้มันเป็นปกติ " หวานว่าเสียงเข้ม
" อือ มันจะเป็นแบบนั้นแน่นอน "
คาบวิชาคณิตศาสตร์
ฉันมองไปทางที่นั่งของไนท์ แต่มันกับว่างปล่าว เหอะป่านนี้คงไปสวีทวิ้ดวิ้ววกับพี่เมษาอยู่สินะ
แอ๊ดด " ขออนุญาติครับอาจารย์ พอดีว่าผมไปห้องพยาบาลมา "
" เป็นอะไรทำไมต้องไป ฉันก็เห็นเธอปกติดีนี่ คิดจะโดดวิชาฉันงั้นเหรอ "
" ปล่าวครับ พอดีว่ามีรุ่นพี่คนนึงเขา...สลบไปอะครับอาจารย์ "
ฉันรู้ว่าไนท์โกหก ฉันดูออกฉันรู้จักเขาดี เหอะ! ไปสวีทกับพี่เมษามาสินะ ฉันเดาไม่ผิดจริงๆ
" อืม! ไปนั่งที่ของตัวเองได้แล้วฉันจะสอนต่อ เสียเวลาจริงๆ "
" ครับ -_-^ "
อ๊อดดดดดดดดดดดดดดด หมดคาบแล้ววุ้ยย พอได้ยินเสียงอ๊อดฉันก็รีบหยิบกระเป๋าออกจากห้องทันทีทำที่ทำได้
แต่ฉันเห็นไนท์ เดินออกไปเสียก่อนแล้ว เห้ยทำไมเขาไม่เข้ามาทักฉันละ ทำไมเขาไม่ชวนฉันกลับบ้านเหมือนที่เคยละ
เอาอีกแล้วน้ำตาเจ้ากรรม ไหลมาทำไมวะ
" แต้ว วันนี้ฉันต้องไปซ้อมเต้นอะเธอกับคนเดียวได้ใช่ไหม "
" กลับได้สิ สบายมาก ^O^ "
" -_-^ งั้นบายย "
" บายย ตั้งใจซ้อมนะหวาน " หวานมองหน้าฉันด้วยอาการ งง สุดขีด แน่ละฉันไม่เคยพูดอะไรดีๆแบบนั้นเท่าไหร่ -_-^
ระหว่างทางที่กำลังจะกลับบ้าน ฉันเดินออกมาจากโรงเรียนอย่างอโลนสุดๆ ปกติจะมีไนท์ ไม่ก็หวานกลับบ้านกับฉัน
แต่วันนี้สิ ฉันไม่เคยกลับบ้านโดยลำพังแบบนี้นะ เอ๊ะ ฉันเห็นคนคุ้นเคยอยู่หน้าโรงอาหาร ไคซ์นิหน่ามาทำอะไรแถวนี้นะ
คิดเช่นนั้น ฉันเลยกำลังเดินเข้าไปทัก เผื่อฉันจะได้มีเพื่อนเดินทางกลับบ้านอย่างน้อยอาจจะทำให้ฉันเกลียดเค้าน้อยลง -_-
ไคซ์หันมามองทางฉันที่กำลังจะเดินไปหาเค้า เค้าก็มองด้วยความตกใจนิดๆ แต่ฉันก็เลี้ยวไปขวาเพราะอะไรนะหรอ ก็แม่สาวสวย หน้าตาน่ารักที่เป็นแฟนไคซ์เดินมาพอดีนะสิ เห้ออ แล้วที่แย่ไปกว่านั้น พอฉันเดินออกมาฉันเห็น ภาพที่ทำให้ฉันช็อค! ตรงนั้นเป็นหลังโรงเรียนซึ่ง ไม่ค่อยมีนักเรียนเดินทางกลับบ้านทางนั้น เพราะเป็นทางที่น่ากลัว แล้วฉันก็ไม่เคยที่อยากจะกลับทางหลังโรงเรียนเหมือนวันนี้เด็ดขาด และถ้าในวันนี้ฉันไม่กลับบ้านทางหลังโรงเรียนฉันก็จะไม่ได้เห็นภาพนั้น ที่ทำให้ฉันน้ำตาไหลเป็นทางอย่างไม่มีเหตุผล ฉันเห็นไนท์กับพี่เมษา จูบกันอย่างดูดดื่มที่หลังโรงเรียนซึ่งอาจจะไม่มีใครเห็นแต่ ฉัน เห็น! ไนท์ไม่จูบใครง่ายๆเพราะหมอนั้นเคยบอกฉันว่ายังไม่เคยจูบใคร นอกจากคนๆนั้นจะเป็นคนสำคัญ
ความคิดนั้นพุ่งเข้าหัวสมองฉันทันที แล้วน้ำตาก็ไหลเป็นทางอย่างไร้เหตุผล จากนั้นฉันก็เดินอย่างเงียบๆ
โดยไม่ให้ สองคนนั้นเห็นฉันหรือยังไงก็ต้องเห็นอยู่ดีเพราะตรงที่สองคนนั้นจูบกันมันตรงกับประตูที่ฉันใช้ออกพอดี
แต่ที่โครตแย่ไปกว่านั้น ไนท์เห็นฉันแล้ว เขามองฉันด้วยสายตาว่างปล่าวเหมือนเราไม่เคยรู้จักกัน และทำหน้าเซงเต็มที่ที่เห็นฉันหรือมีใครไปขัดความหวานซึ้งนั้น เค้าเห็นฉันร้องไห้ แต่เขาก็เมินมันเฉยๆ เจ็บจังมันเจ็บตรงนี้ที่อกด้านซ้าย เจ็บเหมือนจะขาดใจ ช่วยฉันด้วย ฉันทนไม่ได้ที่ต้องเห็นสองคนนั้นรักกัน.. .
เฮ้อออ ผ่อนคลายๆ ลืม ลืม ลืมซะนะยัยแต้ว ฉันแช่ตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำมาสองชั่วโมงแล้ว จากอาการมือเท้าฉันเริ่ม
เปื่อย ฉันจึงลุกจากอ่างแล้วไปแต่งตัวด้วยชุดนอนสุดน่ารัก หลังจากนั้นเสียง ริงโทนโทรศัพท์แสนโครตเชยของฉันก็ดังขึ้น
' แต๊ดด แตร่ แด แด็ด แด็ด ' เห็นชื่อหน้าจอโทรศัพท์ฉันก็ปฏิเสธแน่นอนที่จะไม่รับทันที ไนท์โทรมามันขึ้นมิสคอลตั้ง 109สายแล้ว แต่แน่นอนกับสิ่งที่เขาทำกับฉันวันนี้ฉันไม่มีทางหายโกรธเค้าง่ายๆหรอก
หลังจากที่เขาโทรมาจนแบตหมด เสียงนั้นก้เงียบไป จากนั้นฉันก็นอนหลับอย่างสบายใจ
30นาทีผ่านไป ไวอย่างจรวด ก็มีเสียงแปลกๆซึ่งทำให้ฉันสดุ้งตื่น เสียงเหมือนอะไรมากระทบประตูระเบียงห้องฉันอย่างแรง ปัง ! ปัง! ปัง! มันมาเรื่อยๆจนฉันทนไม่ไหว จึงออกไปมองหาตัวเจ้าการอยู่หน้าบ้านด้วยอาการเซงสุดขีด อารมณ์แบบนี้ผีๆ ฉันไม่กลัวทั้งนั้น อยู่ๆก็มีเงา คนตัวสูงค่อยๆเดินออกมาจากกำแพงข้างบ้าน!! และพอเห็นใบหน้าชัดๆฉันก็ตกใจยิ่งกว่า
" ไนท์? " ฉันพูดชื่อเขาพรางถอนหายใจเฮือกใหญ่
" เธอเซงมากไหมที่เจอฉัน "
" มาก "
"ฉันขอโทษ..ที่เธอเห็นวันนี้มันคือเรื่องเข้าใจผิด ฉันไม่ได้เต็มใจ"
" อืม แล้วไง "
" พี่เมษา กำลังเล่นสนุกกับฉันเผื่อขอให้ฉันเป็นเครื่องมือทำให้แฟนของเขาหึงด้วยการจูบ แต่คนที่มาเห็นไม่ใช่แฟนพี่เขาแต่เป็นเธอ
" อืม เรื่องของนาย "
" อย่าตอบฉันด้วยสีหน้าแบบนั้นได้ไหม มันทำให้ฉันอยากตาย "
" ก็ไปตายดิ ''
เฮือกก !! O_O!!!!!!!! หลังจากที่ฉันพูดจบเขาก็เข้ามาสวมกอดฉันอย่างแรงและหน้าเขาก็สัมผัสกับแก้มฉันพอดี ให้ตาย
เขากอดฉัน กอดทำไม ? มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ แปลบๆขึ้นมาทันที
" อย่าพูดแบบนั้น ฉันพยายามโทรหาเธอตั้งกี่ครั้งๆเธอก็ไม่รับเลย มันทำให้ฉันบ้า ฉันนึกว่าเธอจะเป็นอะไร ฉันเลยมาหาเธอที่บ้านแต่เธอ ก็ลงมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าเย็นชา ถามคำตอบคำ เธอรู้ไหมแต้ว มันทำให้ฉันเหมือนตายทั้งเป็น ฉันเป็นห่วงเธอมากแล้วยิ่งตอนที่เธอร้องไห้มันทำให้ฉันรู้สึกผิดอย่างไม่หน้าให้อภัยไม่รู้ทำไมฉันแค่รู้สึกว่า เธอสำคัญสำหรับฉัน "
เฮ้ เขาร้องไห้ทำไมกัน ฉันสัมผัสได้ถึงน้ำที่ไหลมาโดนแก้มฉัน หลังจากที่เขาพูดออกมาว่าเป็นห่วงฉันแค่ไหน ทำไมฉัน
ถึงใจอ่อนแบบนี้ละ ไนท์นายกำลังคิดอะไรอยู่ นายคิดว่าฉันเป็นเพื่อนหรือนายคิดมากกว่านั้นรึปล่าว ได้โปรดอย่ากอดฉันแบบนี้ เพราะนายกำลังทำให้ฉันคิดว่าฉันรู้สึกกับนายเกินขอบเขตคำว่าเพื่อน..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น