คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : LOVE SAD 8
จงอิน part
หลังจากที่ผมว่างสายจากแบคฮยอนผมแทบหัวใจสลาย แบคฮยอนโทรมาร้องให้กับผม คงไม่พ้นเรื่องของชานยอลอีกตามเคย ถึงแม้ทุกคนในโรงเรียนจะมองว่าผมเป็นเด็กเกเรเพราะมีพ่อเป็น ผ.อ เจ้าชู้ ได้ใครก็ทิ้ง มันก็จริงสำหรับคนอื่นแต่กับ บยอน แบคฮยอน คนที่ผมแอบหลงรักมาตลอด5ปี ใช่ผมแอบมองแบคฮยอนมาตั้งแต่ม.ต้น แต้ตอนนั้นแบคฮยอนเป็นคนที่ฮอตและดังในโรงเรียนผมเลยไม่มีโอกาสที่จะได้ทำความรู้จักกับเขา จนมาถึงม.ปลายปี1ผมกับแบคฮยอนก็ได้อยู่ห้องเดียวกันและผมก็ได้ทำความรู้จักกับเขา แต่เพียงแค่ปีเดียวเท่านั้นจนปีสองชานยอลก็ย้ายเขามาอยู่ห้องเดียวกับพวกผมและสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บมากที่สุดคือ แบคฮยอนคบกับชานยอล มันทำให้ผมเจ็บมากจริงๆ ผมเองก็ได้แต่มองแบคฮยอนอยู่ห่างๆจนมาถึงวันนี้ที่แบคฮยอนมาขอคบกับผม แต่มันก็แค่หรอกชานยอลเท่านั้น แต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขมากๆเลยละ
ผมยังคงนั่งคิดถึงเรื่องราวของแบคฮยอนวนไปวนมาอยู่อย่างนี้ จนแม่บ้านเคาะประตูห้อง “คุณ จงอิน ค่ะมีคนมาขอพบค่ะ”
“ใคร”
“คุณ ปาร์ค ชานยอลคะ”ชานยอลงั้นหรอ ผมยกยิ้มออกมาอย่างปลงๆเจ้าหมอนี่มันช่างหัวดื้อซะจริงๆ แต่ในเมื่อชานยอลมาถึงนี้แล้วผมคงต้องทำอะไรให้มันจริงจังแล้วละ ผมลุกจากเตียงนอนและเดินตรงไปที่ห้องรับแขกทันที
“นายไม่คิดหรอว่านายมารบกวนคนอื่นเขานะ”ผมพูดทักทายเขาอย่างไม่เป็นมิตร ก็ในเมื่อผมต้องทำให้แบคฮยอนรักผมให้ได้ ผมจะไม่สนใจแผนการของแบคฮยอนที่จะให้ผมเป็นแฟนหรอกๆของเขา ผมต้องการเป็นแฟนตัวจริงของ บยอน แบคฮยอน
ชานยอล part
จริงๆเลยกับนายคิม จงอิน ทักทายผมด้วยความไม่มิตรแบบนี้ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกก็ในเมื่อผมก็ไม่ต้องการผูกมิตไมตรีกับ คิม จงอิน อยู่แล้ว “ฉันรู้ว่าฉันมารบกวนนายคิม จงอิน แต่ฉันต้องการมาคุยกับนายให้รู้เรื่อง”ผมพูดออกไปจงอินหัวหัวเราะในลำคออย่างกวนกวนประสาท
“เรื่องที่นายต้องการให้ฉันต้องการเลิกกับแบคฮยอนงั้นนะหรอ”จงอินพูดออกมา
“ใช่”
“นายฟังฉันให้ดีๆนะ ปาร์ค ชานยอล”จงอินเดินเข้ามาใกล้ผมเขาจ้องหน้าผมสีหน้าที่กวนประสาทผมสุดๆ “ไม่มีทาง” ผมกำหมัดด้วยโมโห
“แต่ฉันก็จะยื่นยันคำเดิม ว่าฉันต้องการให้นายเลิกกับแบคฮยอน”
“อ่า!ให้ตายสิชานยอล นายนี่มันดื้อซะจริงๆก็ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่”จงอินกำคอเสื้อผมแน่น ผมเองก็จ้องหน้าจงอินอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน
“ใช่ ก็ฉันมันหัวดื้อไง นายรู้ไหมจงอิน แบคฮยอนเขาไม่ได้รักนายหรอกนะ แต่ทีเขาขอคบกับนายเพราะอะไรรู้ไหม เขาต้องการให้ฉันหึงเขาไงละ”
“ชานยอลนายเข้าข้างตัวเองไปหรือป่าว”
“ป่าว ฉันพูดความจริง แบคฮยอนเขายังรักฉันอยู่ฉันดูออก”
“ถ้าแบคฮยอนเขารักนายอยู่เขาจะมาคบกับฉันทำไม”ผมเงียบผมพูดอะไนต่อไปไม่ได้อีกต่อไป ถูกอย่างที่จงอินพูดถ้าแบคฮยอนยังรักผมอยู่แล้วเขาจะมาคบกับจงอินทำไมกัน
“ก็ฉันบอกนายไปแล้วไงว่าแบคฮยอนต้องการให้ฉันหึงไง”ผมพูดแล้วแกะมือของจงอินที่กำคอเสื้อผมแน่นอยู่ออก “นายมันก็เป็นแค่คนแบคฮยอนคบหรอกๆเท่านั้นหละ คิม จงอิน”ผมพูดออกไปอย่างยั่วโมโหเขา จงอินกำมือแน่นแล้วจ้องหน้าผมอย่างจะกินเลือดกินเนื้อผม มันทำให้ผมต้องยกยิ้มอย่างผู้ชนะ เพราะดูเหมือนกับคำพูดของผมเมื่อกี้มันจะแทงใจดำเขาเต็มๆ “ถูกอย่างที่ฉันพูดนะสิ นายถึงเดือดขนาดนี้นะ”พอผมพูดจบ จงอินปล่อยหมัดอันนักหน่วงมาที่ใบหน้าของผมทันที ผมรับรู้ได้ถึงเลือดที่ไหลออกมาที่ข้างปากของผม ผมเช็ดมันและมองจงอินอย่างยั่วโมโหเขา
“เรื่องจริงแน่นอนเลยนะสิ”
“นายหุบปากของนายไปเลย ปาร์ค ชานยอล ถึงแม้แบคฮยอนไม่ได้รักฉันเขาก็ไม่ได้รักนายเหมือนกันชานยอล”จงอินตะโกนใส่หน้าผมอย่างเหลืออด “ตอนนี้แบคฮยอนไม่ได้รักทั้งฉันและนาย”
“นายรู้ได้ไงกัน”
“แบคฮยอนเป็นคนบอกฉันเองว่าเขาไม่ได้รักนายและฉัน แต่ฉันยังดีกว่านายหน่อยที่แบคฮยอนกำลังยอมรับฉันเข้าไปในใจของเขา ส่วนนายนะหรอ ของเก่าที่แบคฮยอนไม่ต้องการอีกต่อไปไงหละ”ผมเหลืออดกับเจ้าจงอินมัน ผมพุ่งตัวไปชกหน้ามันเข้าไปด้วยแรงที่ผมมี และมันก็เกิดการชกต่อยกันขึ้น จนแม่บ้านในบ้านของจงอิน ไปตามคนมาแยกเราออก
“แกจำไว้เลยนะปาร์ค ชานยอล แบคฮยอนต้องเป็นของฉันแค่คนเดียว”จงอินตะโกนใส่อย่างโกรธจัด
“ไม่มีทาง”ผมพูดและเดินออกมาจากบ้านของเขาและขับรถออกไป มันก็จริงอย่างที่จงอินพูด ผมไม่รู้ว่าแบคฮยอนรู้สึกยังไงกับผมแต่ผมรับรู้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่แบคฮยอนยังคงสื่อให้ผมอยู่เพียงแค่ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นคืออะไรแต่ที่รู้ๆผมยังคงต้องทำให้แบคฮยอนกลับมาเป็นของผมให้ได้
แบคฮยอน part
ผมเดินเข้ามาในบ้านอย่างหมดแรง ในจะอาการปวดหัวที่แล่นมาเล่นงานผมจนผมแทบจะบ้าตาย แต่ตอนนี้ผมลืมไปเสียแล้วว่าห้องนอนของผมอยู่ไหน ผมเดินวนไปวนมาในบ้านอย่างกลัวๆไม่ได้นะผมจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ ความกลัวมันทำให้ผมร้องให้ออกมา ห้องนอนของผมอยู่ไหน มันอยู่ไหน ผมทรุดตัวลงและบีบขมับเมื่ออาการปวดหัวแล่นเข้ามาอย่างหนักขึ้น
“พี่ลูฮาน พี่เลย์ ครับ ช่วยด้วย”ผมตะโกนเรียกพี่เขาอยู่ในห้องโถงของบ้าน ผมมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัวผมไม่กลัวสิ่งรอบตัวแต่ผมกลัวว่าเวลาของผมมันจะหมดไป ไม่ไหวแล้ว ผมอ้วกออกมาในที่สุด “พี่ๆครับช่วยด้วย”ผมร้องออกมาอย่างทรมาน ทำไมผมต้องเป็นแบบนี้
“แบคฮยอน”พี่เลย์กับพี่ลูฮานรีบวิ่งมาที่ผมทันที เมื่อทั้งสองเข้ามาผมกอดทั้งสองคนอย่างหาที่พึ่ง
“ผมกลัว ผมกลัว ผมจำไม่ได้แล้วว่าห้องนอนของผมอยู่ไหน ผมปวดหัว ผมปวดเหมือนกำลังจะตาย ผมกลัว”ผมพูดออกมาอย่างทรมาน ผมไม่มีแรงที่ยื่นหรือจะทำอะไรอีกต่อไปแล้วทั้งร่างกายของผมหัวใจและความรู้สึกของผมมันกำตายเพราะความเจ็บปวด
เมื่ออาการทุกอย่างของผมเริ่มปกติเพราะฤทธิ์ของยาที่หมอให้มา ผมยังคงนอนอยู่บนโซฟาในห้องโถงผมไม่มีแรงลุกขึ้นไปไหนทั้งนั้น น้ำตาของผมมันคงไหลอยู่แบบนั้น ผมพยามจะทำให้มันหยุดแต่เหมือนกับมันจะทำตรงข้าม
พี่ลูฮานยังคงนั่งกุมมือผมและส่งความอบอุ่นที่จริงใจมาให้ผม “แบคฮยอนพี่ว่าเราไปรักษาตัวเถอะนะ ส่วนเรื่องเรียนพี่จะจัดหาครูมาสอนเราตอนที่เรารักษาตัวอยู่เอง”
“ไม่ได้หรอกคับ ผมยังคงเครียเรื่องราวที่ค้างคาอยู่ไม่จบ”
“แต่ถ้าขืนปล่อยอยู่แบบนี้ อาการของเราก็จะแย่ขึ้นนะ”พี่เลย์พูดอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไหร่เมื่อผมขัดใจพี่เขา
“ผมข้อร้องนะคับ อย่าเพิ่งส่งผมไปรักษาตัวตอนนี้เลยนะครับ ผมสัญญาว่าถ้าผมเครียเรื่องราวต่างๆหมดแล้วผมจะไปรักษาตัว”
“แล้วเมื่อไหร่แบคฮยอน ถ้ามันไม่ทันเวลาขึ้นมาจะทำยังไง”พี่เลย์ตวาดผมอย่างโกรธจัดจนพี่ลูฮานต้องตบไหล่เบาๆเพื่อห้ามไม่ให้พี่เขาโมโหไปมากกว่านี้ ผมเองก็ไม่คิดที่โกรธพี่เขาเลยแม้แต่น้อย ผมรู้ว่าพวกพี่เขาเป็นห่วงแต่ผมก็ต้องทำให้ชานยอลเกรียดผมให้ได้ เพราะถ้าเวลานั้นของผมมาถึงชานยอลจะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวด
“ผมขอโทษแต่ผมต้องทำมันจริงๆผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเสียใจเมื่อเวลานั้นของผมมาถึง”
“แล้วพวกพี่ละแบคฮยอน พวกพี่ก็รักนาย รักมาย รักมากซะจนคิดว่าเราคงทำใจไม่ได้ถ้าเวลานั้นของน้องมาถึงแบคฮยอน”พี่เลย์พูดออกมาด้วยน้ำตาและไม่ใช่พี่เลย์แค่คนเดียวที่ร้องให้พี่ลูฮานก็เช่นเดียวกัน ผมเข้าไปกอดทั้งสองคน
“ผมขอโทษ ผมขอโทษ แต่ผมต้องทำมัน พวกพี่ครับ ยังไงผมก็ต้องจากโลกนี้ไปอยู่ดี แต่ผมขอร้องให้ผมได้ทำสิ่งที่ผมต้องการก่อนที่ผมจะจากไปนะครับ”
“แบคฮยอนอย่าพูดแบบนี้สิ”พี่ลูฮานดึงตัวผมออกมาและเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างแผ่วเบา “ได้พี่จะให้เราทำแต่พี่ขออย่างหนึ่งได้ไหม ถ้าวันไหนที่พี่เห็นแบคฮยอนไม่ไหวหรืออาการดูแย่ลงมากกว่านี้พี่จะไม่ฟังอะไรเราทั้งนั้น พี่จะส่งเราไปรักษาที่อเมริกาโดยทันที”พี่ลูฮานพูดออกมาอย่างจริงจัง
ผมมองทั้งสองคนก่อนที่พยักหน้าให้คำตอบ เวลาของผมมีอีกไม่มากผมต้องรีบทำให้มันจบให้เร็วที่สุดก่อนที่เวลาของผมจะหมดไป
“แบคฮยอนพี่ขอบอกอะไรอีกอย่าง”พี่เลย์พูดขึ้น
“ครับ”
“ในเมื่อทำแบบนี้แล้วมันทำให้เจ็บแบคฮยอนควรเปลี่ยนวิธีใหม่ แบคฮยอนควรเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆเข้าไป ทำแต่สิ่งดีๆกับคนที่เรารักก่อนที่เวลาของเราจะหมดไป”ผมนั่งคิดทบทวนคำพูดของพี่เลย์ ใช่ผมทำแบบนี้แล้วมันเจ็บไม่ใช่แค่ผมคนเดียว ชานยอลเองก็เจ็บ แต่ถ้าเวลานั้นผมมาถึงชานยอลเขาก็ต้องเจ็บถ้าผมไม่ทำให้เขาเกรียด
แล้วผมควรที่จะทำยังไงดี ระหว่างทำให้ชานยอลเกรียดหรือเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆ
ตอนนี้อาจจะไม่ดีเท่าไหร่
เพราะไรย์มึนๆเอ๋อๆนิดหน่อย
ต้องขอโทษด้วยครับ
แต่ที่สำคัญและบอกทุกตอนคือ
เม้นให้กำลังใจนักเขียนมือใหม่ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ
ความคิดเห็น