คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : LOVE SAD 7
แบคฮยอน part
“แน่ใจนะแบคฮยอนว่าจะไม่อยู่ต่อหน่อยนะ”พี่ลูฮานถามผมขึ้นมาในขณะที่เรากำลังนั่งรอพี่เลย์ไปจ่ายค่าโรงพยาบาล
“คับ”ผมเองก็ไม่อยากที่จะขัดใจพวกพี่เขาสักเท่าไหร่แต่ผมจำเป็นต้องออก ผมต้องไปจัดการเรื่องราวต่างๆก่อนที่มันจะสายไป
“แต่”
“พี่ลูฮานครับ”ผมจับมือของพี่เขามาบีบเบาๆ”ยังไงผมรักษาตัวไปโรคนี้มันก็ไม่หายไปจากตัวผมอยู่ดีหรอกครับ ยังไงผมก็ต้อง”ผมหยุดพูดทันทีเมื่อพี่ลูฮานสายหน้าเพื่อไม่ให้ผมพูดต่อ
“แต่มันก็ดีกว่าไม่รักษาเลยนะ”
“ก็ได้ครับ แต่ขอผมจัดการเรื่องราวที่ผมยังค้างคามันอยู่ก่อนได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าถ้าผมจัดการมันเรียบร้อยแล้วผมจะมารักษาตัวต่อ”ผมพูดให้สัญญากับพี่เขา ถ้าผมไม่เป็นอะไรไปเสียก่อนผมจะกลับมาทำตามสัญญาของพี่เขา
หลังจากมาถึงที่บ้านแล้วผมก็ขอพี่ลูฮานออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะ ผมนั่งสูดอากาศธรรมชาติเข้าปอดและปล่อยมันออกมากับความเจ็บปวดที่ยังคงอยู่ในใจ ถึงแม้มันจะออกมาไม่หมดมันก็ช่วยบรรเทาให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง ผมยังคงนั่งมองนกมองไม้ไปเรื่อยๆจนสายตาของผมไปสะดุดเข้ากับร่างของคนสองที่ผมรู้จักเป็นอย่างดี เขาสองคนนั่งคุยกันอย่างสนิทสนม ถ้าผมมองจากสายตาของทั้งคู่ไม่ผิด มันคือสายตาของคนรักที่เขาใช่มองกันไช่ไหม
ผมมองภาพที่ชานยอลกับคยองซูที่สวีตหวานกันอย่างปวดที่หัวใจ น้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆผมอยากจะเลิกมองมันแต่ร่างกายของผมมันไม่ทำตามอย่างที่ต้องการ ทำไม ทำไมผมต้องมองสิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดแบบนี้ละ แต่ถ้าคิดดูดีๆแล้วมันอาจจะดีก็ได้ ถ้าเขาสองคนจะรักกัน เพราะชานยอลจะได้ไม่ต้องมาสนใจผมอีก
ผมยกยิ้มออกมาเหมือนจะเป็นรอยยิ้มของความพอใจ แต่เปล่าเลยมันเป็นรอยยิ้มที่ผมสร้างมันขึ้นจากความเจ็บปวด ผมลุกขึ้นและเดินออกจากตรงนั้นแต่เหมือนพระเจ้าจะกลั้นแกล้งผม คงอยากให้ผมเจ็บปวดสินะ
“แบคฮยอน”เสียงที่ฟังดูสดใสเกิดเหตุของคยองซูดังขึ้นมา และตามมาด้วยแรงที่บีบข้อมือของผมมันไม่ใช่แรงที่บีบที่เบาแต่คยองซูบีบข้อมือผมด้วยแรงที่เขามีทั้งหมด ผมหันไปยิ้มให้กับคยองซูก่อนที่จะมองชานยอลด้วยสายตาที่ไม่รู้ว่าผมแสดงมันออกมาแบบไหน แต่หัวใจของผมมันมีอยู่ความรู้สึกเดียว คือ เจ็บ!
“ทำไมวันนี้ไม่มาเรียนละ”คยองซูเป็นคนเอยถามผม ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงผมแต่ป่าวเลยถึงน้ำเสียงของเขาจะฟังดูสดใสยังไงแต่แววตาที่จ้องมองผม มันมีแต่ความเกรียจชังทั้งนั้น คยองซูบีบข้อมือ่ของผมแรงขึ้นอีก ผมเองก็ได้แต่กัดฟันและตีสีหน้านิ่งเฉย จนร่างสูงของชานยอลเดินเข้ามาคยองซูถึงปล่อยมือออกจากข้อมือของผม
ผมไม่ตอบอะไรเขาผมหันหลังและจะเดินออกจากที่ตรงนี้ถ้าผมขืนอยู่นานกว่านี้ละก็ น้ำตาที่ผมกลั้นมันเอาไว้คงไหลออกมาอย่างแน่นอน แต่
“เดี่ยวก่อนสิ!”ชานยอลคว้าแขนผมไว้ ผมรับรู้ถึงความอบอุ่นที่ผ่านส่งมาจากมือหนาที่ผมคุ่นเคยมันอย่างดี ผมหันไปมองหน้าเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย ชานยอลเองก็ส่งสายตาที่ดูอบอุ่นมาให้ผมเช่นกัน ผมรีบหลบสายตานั้นทันที ผมจะเผลอใจไปไม่ได้
“มีอะไร”ผมตั้งสติให้กลับคืนมาก่อนจะเอยถามเขาด้วยความเย็นชา
ชานยอลไม่ตอบผมและหันไปพูดกับคยองซู “เราขอคุยกับแบคฮยอนหน่อยนะ คยองซูไปรอเราที่รถก่อนนะ”คยองซูดูจะไม่พอใจกับคำพูดของชานยอลสักเท่าไหร่ เพราะคยองซูหันมาจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง พอคยองซูเดินออกไปแล้ว ชานยอลก็หันมาสนใจผม
“นายมีอะไรก็รีบพูดมาฉันไม่มีเวลามากหรอกนะ”
“เวลานายให้กับจงอินไปหมดแล้วหรือไง”
“ใช่ก็ในเมื่อจงอินเขาเป็นแฟนของฉัน ฉันก็ต้องให้เวลาเขา”
“อ๋อ!ฉันก็ลืมไปเสียสนิทว่านายกับจงอินกำลังคบกันอยู่”ชานยอลพูดด้วยสีหน้าและท่าทางที่ดูประชดประชันก่อนที่เขาจะกระชากแขนผมอย่างแรงและมองหน้าผมอย่างเอาจริง “แต่ต่อไปนี้นายลืมไปได้เลยว่านายจะไม่มีแฟนที่ชื่อ คิม จงอิน เพราะนายจะมีแฟนชื่อ ปาร์ค ชานยอล”ผมพูดอะไรไม่ออก ทำไมชานยอลต้องทำแบบนี้ ทำไม
“นายไม่ต้องคิดหรอกนะว่าฉันจะรักนายอยู่เหมือนเดิม ใช่อย่างที่นายเห็น ฉีนกับคยองซูคบกัน แต่ฉันก็จะแย่งนายมาเป็นของฉันเหมือนเดิม”
“เหตุผลละ”
“ฉันก็แค่ต้องการให้นายเลิกกับคิม จงอิน และมาเจ็บปวดแบบที่นายทำกับฉัน”ชานยอลพูดจบ เขาก็ก้มลงมาจูบผมอย่างรุนแรง ผมไม่เข้าใจเขา บางครั้งเขาก็ทำเหมือนรักผม บางครั้งเขาก็ทำเหมือนเกรียดผม ผมไม่เข้าใจเขาจริงๆแต่ผมอยากให้เขาเกรียดผม ผมต้องการแค่นี้ แต่ชานยอลส่งหลายความรู้สึกมาให้ผมจนผมไม่รู้ว่าตอนนี้ ชานยอล รู้สึกยังไงกับผมกันแน่
................................................................................................................................................................................
ชานยอลไม่รู้ว่าการกระทำของเขาตกอยู่ในสายตาคยองซู คยองซูรับรู้เหตุการณ์ทุกอย่าง มันเจ็บ หัวใจของเขามันช่างเจ็บเหลือเกิน เหมือนกับใครเขามีดมาปักกลางอกของเขา และคนๆนั้นก็คือ แบคฮยอน ทำไมคนๆนี้ต้องเป็นมารของเขาตลอดเมื่อไรแบคฮยอนจะออกไปจากชีวิตของเขา หรือเขาต้องกำจัดเอง คยองซูกำมือแน่นด้วยโทสะที่ร้อนอย่างไฟรุกท่วมตัวเขา ต่อไปนี้ฉันต้องเริ่มจัดการนายแล้วละ บยอน แบคฮยอน
................................................................................................................................................................................
ชานยอล part
เพี้ย!แรงตบจากฝ่ามือบงของแบคฮยอนส่งมาให้ผมเต็มแรงของเขาทันทีที่ผมละจูบออกจากเขา แบคฮยอนมองหน้าผมอย่างโกรธจัด น้ำใสๆในตาของแบคฮยอนคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวย
“นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ปาร์ค ชานยอล”แบคฮยอนตะโกนถามผมออกมาด้วยเสียงที่ดัง
“ก็ต้องการให้เลิกกับ คิม จงอิน อย่างเจ็บปวดอย่างไงละ”
“ทำไม นายทำแบบนี้ทำไม นายต้องการแก้แค้นฉันงั้นหรอ”
ผมนิ่งเงียบ ผมไม่ได้อยากจะแก้แค้นแบคฮยอนเลยแม้แต่น้อย ผมแค่ไม่อยากให้เขาต้องเลิกกับจงอินเพราะผมไม่อยากให้เขาต้องมาเจ็บปวดแบบผม “ใช่ ฉันต้องการแก้แค้นนาย”
“ได้นายจะทำอะไรก็เชิญ นายเกรียดฉันมากเท่าไหร่ยิ่งดี เพราะอะไรนายรู้ไหมชานยอล เพราะฉันไม่เคยที่จะสนใจนายเลยนายจะเกรียดจะดีกับฉันยังไงฉันก็ไม่สน นายมันก็แค่เศษฝุ่นที่ฉันค่อยปัดมันออกไปไกลๆเท่านั้นชานยอล”
“นายก็คอยดูละกันแบคฮยอน”ผมพูดและจ้องหน้าเขาอย่างเอาจริง
“ได้ฉันจะคอยดู”แบคฮยอนพูดและหันหลังเดินกลับไป เมื่อแบคฮยอนเดินออกไปไกลจากที่ตรงนี้แล้ว ผมทรุดลงนั่งทันที นี่ผมพูดแบบนี้ออกไปทำไมกัน ผมพูดจารุนแรงออกไปได้ไง แต่ในเมื่อมันมาถึงตรงนี้แล้ว และดูเหมือนแบคฮยอนจะเกรียดผมมันก็เป็นการดี ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ ต่อไปนี้ไม่ว่าผมจะต้องพูดจารุนแรงอย่างไงก็ตาม ผมก็จะทำเพื่อให้แบคฮยอนเลิกรักกับคิม จงอิน และข้อสำคัญ ให้แบคฮยอนหันมาสนใจผมเหมือนเดิม
ผมเดินมาที่รถก็เห็นคยองซูนั่งรออยู่ในนั้น ผมลืมไปซะสนิทเลยว่าคยองซูรอผมอยู่ ผมรีบเข้าไปในที่คนขับ “ขอโทษนะที่ปล่อยให้รอนานนะ”ผมรีบพูดออกไป แต่คยองซูก็ยังนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเพียงแค่สายหน้าเป็นคำตอบให้ผมเท่านั้น
“คุยอะไรกับแบคฮยอนหรอ”คยองซูถามผมแต่ไม่มองมาที่ผมเลยแม้แต่น้อย สีหน้าที่เคยยิ้มสดใสของคยองซูดูนิ่งเรียบจนน่ากลัว
“ไม่มีอะไรหรอก”ผมตอบเขาไปและออกรถไปทันที ตลอดทางกลับบ้านคยองซูไม่พูดจาเหมือนกับตอนมาเลย มันทำให้ผมเป็นกังวลเอามากๆผมกลัวว่าคยองซูอาจจะได้ยินสิ่งที่ผมพูดกับแบคฮยอน
เมื่อถึงบ้านของคยองซู คนตัวเล็กก็ไม่พูดจาและลงจากรถไปแต่ก่อนที่เขาจะลงไปเขาได้พูดทิ้งท้ายไว้ ซึ่งมันทำให้ผมกังวลมากไปอีก
“ชานยอลทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร”นี่เป็นคำพูดของคยองซูก่อนที่เขาจะเดินเข้าบ้านไป
ผมขับรถออกมาจากหมู่บ้านของคยองซูในหัวของผมก็ยังคงคิดสิ่งที่คยองซูพูด ทำไมผมมันโง่แบบนี้นะ ทำไมผมไม่เข้าใจสิ่งที่คยองซู คยองซูจะสื่ออะไรผมไม่เข้าใจ
ทางด้านคยองซูเมื่อขึ้นมาบนห้องนอนของเขาแล้ว ไฟในห้องก็ยังคงมืดเพราะคยองซูไม่คิดที่จะเปิดมัน เขาอยากอยู่มืดๆแบบนี้เหมือนกับหัวใจของเขาที่มันยังคงมืดหมนแบบนี้ คยองซูนั่งมองรูปเขากับแบคฮยอนที่ถ่ายด้วยกันสมัยเรียนม.ต้น เพราะแบคฮยอนเขาถึงเป็นได้แค่ตัวสำรอง ไม่ใช่แค่เรื่องของชานยอล แต่มันเกือบทุกเรื่องที่เขาจะคอยเป็นตัวสำรองหรือเงาของแบคฮยอนเขาโดนกดดันมาตลอดเวลาที่อยู่กับแบคฮยอน เขาโดนเปรียบเทียบกับแบคฮยอนเสมอมันทำให้เขากดดันจนแทบบ้า คยองซูใช้มีดคัตเตอร์กีดเขาไปที่รูปตรงไปหน้าของแบคฮยอนอย่างโกรธจัด เขาอยากจะฆ่าแบคฮยอนตายเดี่ยวนี้ แต่ถ้าเขาทำแบบนั้นมันคงจะไม่สนุกสินะ คยองซูหัวเราะออกมาร้ายกาจก่อนที่จะหยุดลงและมองรูปที่เขากีดมันอย่างยับเยิน จนไม่เหลือซาก
“แบคฮยอนฉันจะทำให้แกทรมาน และตายไปอย่างช้าๆ”คยองซูพูดจบและหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
มาอีกแล้ววววววววววววววววว
ช่วยเม้นให้กำลังใจนักเขียนมือใหม่ด้วยนะครับ
ขอบคุณคับ
ความคิดเห็น