love sad รัก น้ำตา

ลำดับตอนที่ #2 : LOVE SAD 1

LOVE SAD ONE

 

แบคฮยอน part
 

ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยความรู้สึกผิดที่กัดกินหัวใจของผมจนแทบหมด ผมเดินเข้ามาภายในบ้านหลังไม่ใหญ่มากเหมาะสำหรับอยู่กัน3คน ผมอยู่กับลูกพี่ลูกน้องของผมอีก2คน เขาเป็นคนลูกครึ่งเกาหลีจีนทั่งคู่แต่พวกเขาน่าจะนอนกันไปหมดแล้วละครับ เพราะภายในบ้านนั้นปิดไฟหมดแล้ว ผมเดินเข้ามาอย่างไม่คิดที่จะเปิดไฟ ผมไม่ต้องการที่จะทำอะไรทั้งนั้นตอนนี้

 

ผมเดินเข้ามาในห้องนอนของผมและวางกระเป๋าไว้บนเตียง ผมล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงที่หัวใจ ผมเอามือถือของผมขึ้นมาเพื่อเปิดดูความทรงจำดีๆของผม ก่อนที่ผมจะทิ้งมันไป ผมเองก็ไม่ได้อยากที่จะทิ้งมันหรอกนะครับ แต่มันเป็นชะตากรรมที่ผมต้องเจอ

 

ผมเลื่อนหน้าจอมือถือของผมมาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่รูปของผมกับปาร์ค ชานยอลคนรักของผมไม่สิเขาเป็นแฟนเก่าของผมไปแล้วผมมองรูปนั้น น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ “นี่ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม ชานยอล ฉันทำมันถูกต้องแล้วใช่ไหม”ผมพูดกับตัวเองและใช้นิ้วของผมลูบไปที่หน้าของชานยอลในหน้าจอมือถืออย่างรู้สึกผิดและเจ็บปวด

 

ผมทำกับเขาแบบนี้ถูกต้องที่สุดแล้ว ผมจะไม่ให้เขาเจ็บปวดไปมากกว่านี้ขอให้ผมเป็นคนที่เจ็บปวดเองดีกว่า ผมปิดรูปนั้นและกุมอกข้างซ้ายที่เป็นที่ตั้งของหัวใจของผมที่มันแตกสลายไปแล้ว ผมเจ็บ หัวใจของผมมันบีบรัดตัวมันเองจนแน่นไปหมด ชานยอลนายอย่าเป็นแบบฉันตอนนี้เลยนะ ฉันไม่อยากให้นายทรมานแบบนี้ ผมคิดพูดอยู่ในใจ ผมนอนขดตัวอย่างเจ็บปวดรวดร้าว

 

แสงในยามเช้าส่องแสงลอดผ้าม่านมาในยามเช้า ผมลุกขึ้นมาจากเตียงนอนผมยังคงอยู่ในชุดนักเรียน เมื่อคืนผมนอนไปทั่งไม่ได้อาบน้ำ ผมเดินไปสูดอากาศที่สดชื่นตรงหน้าต่างในห้องนอนของผม ถึงแม้อากาศวันนี้จะดีสักเพียงใหนแต่มันก็ทำให้ความเจ็บปวดภายใจของผมไม่หายไปอยู่ดี

 

ผมอาบน้ำเพื่อจะชะล้างความเจ็บปวดไปน้ำที่เย็น ผมปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้งหัวใจของผมมันกำลังจะหยุดเต้นใช่หรือป่าวผมก็ไม่อาจรู้ได้แต่ตอนนี้ผมไม่อยากจะหายใจไม่อยากจะทรมานหัวใจของตัวเองอีกต่อไป อีกไม่นานผมก็คงจะสมหวัง รออีกหน่อยความเจ็บปวดนี่จะหายไปพร้อมกับความทรงจำของผม

 

หลังจากที่ผมทำภารกิจยามเช้าเสร็จเรียบร้อยผมก็ลงมาทานมือเช้ากับลูกพี่ลูกน้องของผมทั้งสองคน พี่ลูฮานกับพี่เลย์มองผมอยากเป็นห่วงผมเองก็รู้สึกผิดจริงๆเมื่อทำให้พี่ทั้งสองคนต้องค่อยเป็นห่วงและกังวลกับผม ตั้งแต่พ่อแม่ของผมเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุป้าของผมก็ส่งลูกชายทั้งสองงคนของเธอมาดูแลกิจการแทนพ่อแม่ของผมและมาอยู่กับผมอีกด้วย ผมถึงไม่อยากทำให้พวกเขาต้องคอยกังวล

 

“เป็นอะไรหรือป่าวแล้วทำไมเมื่อคืนมาถึงตอนไหนละ”พี่ลูฮาน ผู้ชายหน้าหวานที่ถามผมอย่างเป็นห่วง ผมมองหน้าพี่เขาและยิ้มออกมาเพื่อจะไม่ให้พี่เขากังวล

 

“แบคฮยอน ถึงพี่สองคนจะเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องของแบคฮยอน แต่พวกพี่ก็รักแบคฮยอนเหมือนกับเป็นน้องชายแท้ๆของพวกพี่นะ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาพี่ได้อย่าเก็บไว้คนเดียว ช่วงนี้พี่ไม่อยากให้แบคฮยอนคิดมากเพราะมัน”พี่เลย์พูดออกมาจากใจจริงผมรับรู้มันได้แต่แล้วเขาก็หยุดพูดเรื่องๆนั้น เรื่องที่ผมคิดมันว่ามันเป็นชะตากรรมของผมเอง

 

ผมร้องให้ออกมาอย่างดีใจผมกอดทั้งสองคนอย่างรักไคร่ผมรักพี่ทั้งสองคนมากๆผมไม่เคยมีพี่ผมเป็นลูกคนเดียวมาตลอดผมไม่เคยรับรู้เลยว่าความรักและความอบอุ่นจากคนเป็นพี่มันเป็นยังแต่ตอนนี้ทั้งสองคนทำไห้ผมรับรู้ความรู้สึกของมันแล้ว

 

“อย่าร้องให้สิ พี่ไม่อยากให้เราต้องร้องให้อีกนะแบคฮยอน พี่อยากให้เราเก็บเกี่ยวอะไรดีๆเข้าใส่ในจิตใจนะ”พี่ลูฮานพูดปลอบผมอย่างจริงใจ แต่มันไม่ทันแล้วตอนนี้ในหัวใจของผมมีแต่ความเจ็บปวดแต่ก็ดีแล้วละที่ผมเจ็บปวดเพียงคนเดียวไม่ต้องให้คนที่ผมรักทุกคนต้องเจ็บปวดกับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับผม โดยเฉพาะ ปาร์ค ชานยอล

 

ผมเดินอยู่ทามกลางอาดาศที่หนาวจัดมีหิมะโปรยปรายมันทำให้สิ่งแวดล้อมดูสวยงามจากเกร็ดหิมะสีขาวล่วงโรยลงมาทับถมกันอยู่บนพื้นผมมองพวกมันด้วยรอยยิ้ม ความเหน็บหนาวมันทำให้หัวใจของผมชาไปชั่วขณะจนลืมความเจ็บปวด ผมเดินมาเรื่อยๆตามทางเดินเพื่อจะไปที่ป้ายรถโดยสารแต่ผมก็ต้องหยุดชะงักเมื่อมีมือหนาของใครคนหนึ่งรั้งแขนผมไว้ ผมหันไปมอง ปาร์ค ชานยอล คนที่จับแขนผมไว้คือปาร์ค ชานยอล

 

สีหน้าของชานยอลเต็มไปด้วยความเศร้าใต้ดวงตาคู่สวยของเขาก็บวมช้ำ นี่ผมทำให้เขาเป็นขนาดนี้เลยหรอ ผมมองเขาด้วยความเจ็บปวด  หัวใจของผมมันหายชาจากอากาศที่หนาวเหน็บและกับมาทำหน้าที่บีบรัดจนผมเจ็บปวด ผมเองก็ได้แค่ทำสีหน้าเย็นชาใส่เขาแต่ในใจของผมมันเจ็บปวดเหลือเกิน

 

ชานยอลมองหน้าผมอยู่นานจนดวงตาคู่สวยของเขามีน้ำใสๆไหลออกมา หัวใจของผมหยุดเต้นทันทีเมื่อเห็นน้ำตาของเขาผมอยากจะใช้มือของผมเช็ดน้ำตาให้เขาเหมือนแต่ก่อนที่ผมเคยทำ แต่ผมก็ต้องห้ามความรู้สึกตัวเองไว้ถ้าผมไม่ยอมทำแบบนี้กับเขาชานยอลจะเจ็บมากกว่านี้

 

ผมแสร้งแสยะยิ้มใส่ชานยอลแล้วสะบัดแขนออกจากมือนุ่มของเขา ชานยอลไม่พูดว่าหรือแสดงท่าทีว่าโกรธผมเขาส่งแต่สายตาที่อ้อนวอนมาให้ผม ผมพยามที่จะไม่สนใจสายตาของเขาผมเลือกที่จะหันหลังให้เขาและก้าวเดินต่อไปแต่ชานยอลก็ยังรั้งแขนผมไว้เหมือนเดิน คราวนี้ผมไม่หันไปมองเขาอีก ผมไม่อยากเห็นอาการของเขาที่เป็นแบบนี้มันทำให้ผมเจ็บปวดจริงๆ ผมพยามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
 

“แบคฮยอน!อย่าไปจากฉันเลยนะ”ชานยอลพูดออกมาด้วยเสียงสั้นเครือ ประโยคและน้ำเสียงของเขาทำให้น้ำตาที่ผมกลั้นมันไว้ไหลออกมาทันที ผมไม่ตอบอะไรเขา ผมเลือกที่จะเย็นชาใส่เขา

 

“ฉันคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนายอยู่ข้างกายของฉัน นายอย่าลืมสิฉันเคยบอกกับนายว่าฉันจะรักนายตลอดไปฉันจะไม่ลืมนายเด็ดขาด นายรู้ไหมว่าฉันพูดมันออกมาจากความรู้สึกจริงๆของฉัน”ชานยอลพูดจบก็ส่งอ้อมกอดของเขามาจากด้านหลังของผมและเขาไบหน้าของเขาซบลงที่หลังของผม ผมรับรู้ถึงน้ำตาของเขาผมอยากจะกอดเขาตอบแต่ผมทำไม่ได้

 

ผมเลือกที่จะออกจากอ้อมแขนของเขาและเช็ดน้ำตาที่ไหลและหันหน้ามามองเขา หัวใจผมแทบสลายใบหน้าของชานยอลเต็มไปด้วยน้ำตาถึงแม้ไม่มีเสียงสะอื้นออกมาแต่น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอย่างมากมาย
 

“ขอร้องเถอะแบคฮยอน อย่าจากฉันไปเลยนะ”ชานยอลคุกเข่าลงต่อหน้าและร้องขออ้อนวอนผม ผมเองก็ได้แต่ปิดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ผมจะไม่เปิดเผยมันออกมาว่าผมเจ็บปวดขนาดไหน
 

“ไม่!ฉันคงอยู่กับนายไม่ได้อีกต่อไป”ผมพูดตามความจริง ผมคงอยู่กับเขาไม่ได้เพราะชะตากรรมของผม
 

“ทำไมละ นายบอกฉันได้ไหม”
 

“ขอโทษนะชานยอล เหตุผลที่ฉ้นจะอยู่กับนายไม่ได้อีกมันมีอยู่มากมายแต่ที่เด่นชัดอยู่ในใจของฉันตอนนี้”ผมไม่อยากจะพูดมันออกมามันจะทำชานยอลต้องเจ็บปวดร่วมไปถึงผมด้วย ผมจะพูดมันง่ายมากกว่านี้ถ้าผมเจ็บปวดเพียงคนเดียว แต่ผมต้องพูดมัน เพื่อจะไม่ให้ชานยอลต้องเจ็บปวดมากกว่านี้
 

“ฉัน ไม่ ได้ รัก นายอีกต่อไปแล้ว”ผมพูดจบและหันหลังเดินกลับมาโดยไม่สนใจเสียงเรียกร้องชื่อผมที่ชานยอลเรียกมันออกมา แค่นี้ผมก็เจ็บปวดมากพอแล้ว ชานยอลฉันขอโทษ ผมใช้มือทั้งสองข้างผมปิดปากเพื่อไม่ให้เสียงสะอื่นของผมมันรอดดังออกมา

 

ชานยอลฉันขอโทษ ฉันมีเหตุผลที่ฉันต้องทำแบบนี้



มาต่อกับอีกตอนแล้วนะครับ
ยังไงก็ช่วยติดตามกันเรื่อยๆนะครับ
อีกอย่างเม้นให้กำลังด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ