คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : LOVE SAD 14
แบคฮยอน part
ผมกับชานยอลเรามานั่งเล่นกันที่ชายหาด ผมมองทะเลสีฟ้าครามนั้นอย่างหลงใหล ลมพัดกลิ่นไอ่ความเค็มของน้ำทะเลเข้ามาเต็มปอดของผม ผมรู้สึกสดชื่นและปลอดโปร่งที่สุด บรรยากาศที่นี่มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากและมันดีขึ้นไปอีกที่คนข้างกายของผมคือชานยอล ผมหันไปมองชานยอลที่นอนเอาหนังสือปิดหน้าอยู่ ผมมองเขาอยู่อย่างนั้นด้วยความรู้สึกมากมายที่มันแล่นเข้ามาในหัวใจของผม มันมีทั้ง ดีและเจ็บปวด
ถ้าวันนั้นของผมมาถึง ชานยอลเขาจะรู้สึกยังไงผมไม่อยากจะนึกถึงมันเลย แต่ผมคงเจ็บปวดมากๆแน่ถ้าวันนั้นของผมมาถึง ผมรีบหันหน้าหนีและเลิกมองชานยอลทันทีเมื่อรู้สึกว่าน้ำตาของผมมันกำลังจะไหลออกมา บ้าจริงมันจะมาไหลเอาอะไรตอนนี้ ผมไม่ได้เจ็บปวดสักหน่อย ผมไม่ได้เจ็บสักหน่อยแต่ผมเจ็บมากๆเลยต่างหาก
ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองทำไมถึงมีความสุขได้เพียงช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น ทำไมความเจ็บปวดมันต้องเข้ามาแทรกด้วยละ มันจะมาทำไมกัน ผมเอาหมวกปีกกว้างมาปิดหน้าและร้องให้ออกมา ผมไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของผมตอนนี้โดยเฉพาะชานยอลผมควรจะยิ้มให้เขาไม่ใช่ร้องให้
“เลิกคิดเรื่องบ้าๆนั้นได้แล้วแบคฮยอน นายไม่ควรไปนึกถึงมัน ฮึก นายควรปล่อยมันไปตามกาลเวลาของมัน ฮึก เวลานั้นของนายจะมาเมื่อไหร่นายก็ยังไม่รู้อย่าไปคิดถึงมัน”ผมก่นด่าตัวเองเบาๆ ผมควรจะมีความสุขสิ แต่ทำไมผมถึงเป็นอยู่แบบนี้
“แบคฮยอนเป็นอะไรหรือป่าว เจ็บตาหรอ”ชานยอลถามผมออกมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
ผมเช็ดน้ำตานั้นออกและพยักหน้าให้เขา “ไหนดูหน่อยสิ”ชานยอลเอาหมวกออกจากหน้าผม “ทำไมน้ำตาไหลออกมาขนาดนี้ละ”ชานยอลค่อยๆใช้นิ้วของเขาลูบที่ดวงตาของผมอย่างแผ่วเบา “เจ็บมากหรือป่าว”
“เจ็บมากๆเลย”ผมตอบเขาไปแต่ไม่ได้เจ็บที่ดวงตาผมเจ็บที่หัวใจ ชานยอลค่อยๆลงมาประกบจูบที่ดวงตาของผมทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา แต่มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมากๆ “ดีขึ้นแล้วละขอบคุณนะ”
“เราว่าเราพาแบคไปบนห้องก่อนดีกว่า”ชานยอลพูดและจับมือผมให้ลุกขึ้นและเดินเข้าไปในโรงแรม ผมกลั้นเสียงสะอื่นและน้ำตาเอาไว้ ชานยอลขอโทษนะ ขอโทษที่ต้องโกหก ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงและขอโทษที่จะอยู่กับนายได้อีกไม่นานขอโทษจริงๆ
ขณะที่ผมกับชานยอลเรารอลิฟท์อยู่นั้นก็มีเสียงที่คุ่นเคยดังขึ้นมาจากข้างหลังเรา ผมกับชานยอลหันไปมองก็ตกใจอย่างมาก คยองซู เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน ชานยอลรีบดันผมไปข้างหลังเขาทันที
“กลัวฉันจะทำอะไรแบคฮยอนรึไง”คยองซูถามออกมาอย่างเรียบๆ
“นายมาที่นี่ทำไม”ชานยอลถามออกไป
“ทำไมที่นี่มันเป็นของนายรึไงฉันถึงมาไม่ได้”
“ถ้านายมาแล้วไม่สร้างความเดือดร้อนให้เราสองคนฉันจะไม่ว่านายหรอกนะคยองซู แต่ฉันรู้ว่านายมาที่นี่ทำไม”ชานยอลพูดออกไปอย่างไม่พอใจ ทำให้คยองซูกำมือแน่นเพื่อระงับความโกรธของเขาเอาไว้
“ฉันเลวมากเลยหรอชานยอล”
“นายไม่น่าถามนะคยองซู ดูการกระทำของนายสิว่านายเลวรึป่าว”ชานยอลพูดจบก็จูงมือผมเดินหนีไปจากตรงนั้นทันที ผมหันไปมองคยองซูที่ยังคงยื่นนิ่งอยู่ตรงนั้น ผมเข้าใจความรู้สึกของคยองซูนะ ผมเองก็ไม่เคยคิดที่จะโกรธเกลียดเขาเลย ผมเองที่ผิด ผมเองที่ทำให้คยองซูต้องทำแบบนี้ แต่ผมเลือกไม่ได้จริงๆ คยองซูฉันขอโทษนะ
“ชานยอลทำไมนายพูดกับคยองซูแบบนั้นละ”เมื่อมาถึงห้องพักผมก็ถามชานยอลทันที สิ่งที่ชานยอลพูดกับคยองซูนั้นมันทำร้ายจิตใจคนฟังอย่างคยองซูได้อย่างมากเลย
“ก็ดูที่คยองซูทำไว้กับนายสิแบคฮยอน นายจะให้ฉันพูดดีกับเขาได้ยังไงกัน”ชานยอลพูดออกมาอย่างหงุดหงิด ผมเดินเข้าไปและกอดเขาจากข้างหลัง
“เอาน่าชานยอลคนเรามันก็ทำผิดกันได้ อย่าไปโกรธคยองซูเลย”
“แบคก็อย่างนี้ตลอด คยองซูทำร้ายนายขนาดนี้นายยังจะให้อภัยได้อีกนะ”
“ก็คยองซูเป็นเพื่อนเรานี่น่า”
“แล้วฉันละ”ชานยอลหันกลับมาทำให้หน้าของผมอยู่ชิดกับอกแกร่งของเขา “แล้วเราและแบค เราเป็นอะไรสำหรับแบค” ผมรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้หน้าผมขึ้นสีอย่างแน่นนอน
“คนรักไง”ผมพูดออกมาอย่างเขินอาย
“อะไรนะเราไม่ได้ยินเลย”ชานยอลจะแกล้งกันใช้ไหมเนี้ย ผมไม่ตอบเขาแต่ผมเขย่งเท้าเขาไปประกบจูบปากสวยของชานยอลและเอาออกมาทันทีเมื่อปากของเราโดนกันแล้ว
“รู้รึยังละ”ผมพูดและหันหน้าหนีเขา ชานยอลกำลังทำให้ผมหัวใจเต้นแรงจนอย่างจะระเบิดตัวเองตายแล้วเนี้ย
“รู้แล้วคร้าบ”ชานยอลพูดและกอดผมจากด้านหลังและหอมแก้มผมฟอดใหญ่ “เรารักแบคนะ รักมากๆด้วย รักจนไม่อยากปล่อยให้แบคไปไหนเลย”เอาอีกแล้วชานยอลพูดแบบนี้อีกแล้ว เขารู้ไหมเวลาเขาพูดแบบนี้มันทำให้ผมเจ็บปวดมากขนาดไหน ชานยอลนายอย่าพูดแบบนี้อีกนะฉันขอร้อง ผมได้แต่ขอร้องเขาในใจ
คยองซู part
ผมยื่นฟังสองคนนั้นสวีตหวานกันอยู่ที่หน้าประตูห้องของพวกเขา หัวใจของผมตอนนี้มันบีบรัดจนผมเจ็บปวดไปหมด ชานยอล นายเห็นฉันเป็นอะไร เห็นฉันเป็นแค่ของค่าเวลารึยังไง นายรู้ไหมว่าฉันเจ็บปวดมากขนาดไหน น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างช้าๆ ทำไมผมต้องเจอแต่เรื่องที่มันทำให้ผมเจ็บปวดแบบนี้ด้วย
ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นแบคฮยอน ถ้าโลกนี่ไม่มีแบคฮยอน ผมจะหายเจ็บปวดแบบนี้ไหม แบคฮยอนคนชื่อนี้มันช่างเกิดมาสร้างความเจ็บปวดให้ผมจริงๆ “นายกำลังจะเจอกับควมเจ็บปวดในอีกไม่ช้า แบคฮยอน” ผมพูดและเดินเข้าห้องพักของผมที่อยู่ตรงข้ามกับห้องสองคนนั้น
ผมเดินเข้ามาด้วยหัวใจที่มันร้อนเดือด โกรธ จนอาการบ้าๆของผมกลับมาเล่นงานของผม ผมรีบเอายานั้นมากินทันที ทำไม ทำไม ผมมันเจอแต่เรื่องแบบนี้ ผมขว้างแก้วน้ำในมือลงพื้นอย่างโกรธจัด จนมันแตกกระจายไปทั่ว “แบคฮยอนนายคนเดียวที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้เพราะนาย เพราะนาย”ผมพูดออกมาและหัวเราะอย่างสะใจและผมก็ร้องให้ออกมา แกอย่างจะกลับมาเล่นงานของฉันใช่ไหมไอ้อาการน่ารังเกลียด “มาแกกลับมาเลย แกกลับมาเล่นงานฉันให้สมใจเลยไอ้อาการโรคจิตแบบนี้ ฉันจะได้ไม่ต้องกลัวหรือกังวลเวลาจะฆ่า บยอน แบคฮยอน ฮ่าๆๆๆ”ยาหรอผมจะไม่กินแล้ว ผมคว้ากระป๋องยาและเดินไปที่ห้องน้ำ
ผมเปิดและเทมันทิ้งลงชักโครกก่อนจะกดมันทิ้งไป “ฉันไม่กินมันแล้วยานะ ไหนๆฉันก็มันก็จะเป็นบ้าอยู่แล้วนี่ อยากจะทำอะไรก็เชิญเลย”ผมพูดออกมา ผมรู้สึกสะใจมากๆผมไม่เหตุผลที่สะใจหรือมีความสุขอะไรทั้งนั้น แต่ผมรู้ว่าผมกำลังจะบ้าเต็มตัวแล้วละ
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆแบคฮยอนแกต้องตายเพราะน้ำมือของฉัน”ผมสะใจมากๆผมสะใจมากๆๆผมพูดออกมาและหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่ผมจะเงียบลงและร้องให้ออกมา “ชานยอล ฉันรักนายนะ นายอย่าทิ้งฉันไปเลย ชานยอลต้องอยู่กับฉัน”ผมเจ็บ ตอนนี้ผมเจ็บปวดอีกแล้ว
“ฉันมันคนบ้า ฉันมันบ้า”ผมหัวเราะออกมาอย่างพอใจ ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ ให้มันเป็นแบบนี้ละมันดีแล้วละ
ทุกคนว่าไม่ละ
มาแล้วครับกับอีกหนึ่งตอน
ตอนนี้อาจจะสั้นๆนะครับ ผมไรต์หัวไม่แล่นเลย
แล้วอีกอย่างไรต์ก็จะเปิดเรื่องใหม่ด้วยก็เลยมึนๆไปหมด
เม้นด้วยนะคับคนอ่านที่รัก
ความคิดเห็น