คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : LOVE SAD 12
จงอิน part
เช้าวันนี้เป็นวันแรกที่โรงเรียนเกือบทุกโรงเรียในโซลปิดเพราะคณะครูต่างๆต้องเข้าประชุมการ ศึกษารูปแบบใหม่มันเลยทำให้ที่บ้านผมเหลือเพียงแค่ผมคนเดียวเพราะพ่อก็ต้องไปเข้าประชุม ส่วนพี่คริสเองก็ต้องไปทำงานของเขา ผมนั่งดูทีวีอย่างเบื่อหน่ายจนสมองของผมมันไปคิดถึงเรื่องที่ชานยอลมาคุยกับผมเมื่อวาน
“นายไม่รู้บ้างหรอว่าแบคฮยอนเป็นอะไรที่เกี่ยวกับสุขภาพบ้างนะ”
“แล้วที่นี่หมออกมาและดูเหมือนหมอจะไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่แถมพี่ลูฮานยังพูดอีกว่าแบคฮยอนไม่ต้องการให้ฉันรับรู้สิ่งๆนี้ ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆนายพอจะรู้บ้างไหมจงอิน”
ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบคฮยอนเป็นอะไร แต่ช่วงนี้แบคฮยอนดูอ่อนแรงลง หน้าตาไม่ค่อยสดชื่น และแบคฮยอนยังชอบพูดกับผมอีกว่า เวลาของเขามันกำลังจะหมดไป แบคฮยอนมีอะไรที่ปิดบังไว้ แล้วทำไมแบคฮยอนถึงไม่ยอมบอก ผมนั่งคิดอยู่แบบนั้นแต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก จนสมองของผมไปนึกอะไรบ้างอย่าง คยองซู ใช่ผมต้องไปจัดการนายคยองซูโทษฐานที่กล้ามาทำร้ายแบคฮยอน
ผมจอดรถอยู่หน้าบ้านของคยองซู ผมกดกริ่งที่หน้าบ้านเขาสักพักก็มีผู้ชายหน้าจะเป็นรุ่นพี่ของผมเดินออกมาและเปิดประตูให้ “ขอโทษครับผมมาหา โด คยองซูนะครับ เขาอยู่ไหมครับ”
“คยองซูหรออยู่นะ เข้ามาก่อนสิ”ผมเข้าไปและเดินตามผู้ชายคนนั้นเข้าไป ผมมองดูรอบๆบ้านอย่างสำรวจ ผมว่านบ้านหลังนี้มันดูแปลกๆยังไงชอบกล มันทำให้ผมรู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้สิ ไม่ใช่ว่าบ้านของคยองซูไม่สวยหรือไม่น่าอยู่นะครับในบ้านก็เหมือนบ้านๆอื่นๆทั่วไปเพียงแต่รูปภาพที่ตั้งประดับอยู่นั้นมันมีเพียงแค่ รูปของชายหญิงวัยกลางคนที่ถ่ายคู่กับผู้ชายคนที่กำลังเอาน้ำมาให้ผม
“นายไม่ใช่เพื่อนของคยองซูสินะ”ผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นมา
“อ๋อ!ครับ”
“ฉันชื่อ คิม จงแด เป็นพี่ชายของคยองซูเขานะ”คิม จงแดงั้นหรอ ทำไมเป็นพี่น้องกันถึงใช้นามสกุลไม่เหมือนกันละ
“ฉันไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของเขาหรอก คยองซูนะเป็นเด็กที่ฉันเก็บมาเลี้ยงนะ ตอนที่ฉันเจอเขาข้างถนนครั้งแรกฉันก็เหมือนถูกชะตากับเขาอย่างน่าประหลาดฉันเลยเก็บเขามาเลี้ยง แต่พอพ่อแม่ของฉันเขาไม่ยอมนะแต่ฉันก็ดึงดันจะเลี้ยงเขาให้ได้ จนพ่อแม่ของฉันยอม แต่.......ก็อยากว่านะเด็กทุกคนก็ต้องความรักจากผู้เป็นพ่อแม่ทั้งนั้น แต่คยองซูไม่เคยได้รับมันเลย ช่วงที่ฉันไปเรียนต่อที่เมืองนอกฉันไม่เคยรู้เลยว่าคยองซูโดนพ่อแม่ฉันบีบบังคับและกดขนาดไหน”
“ทำไมพ่อแม่คุณถึงทำแบบนี้ละครับ”
“ก็พ่อแม่ฉันเกรียดเขาไงละ เหตุผลนะหรอไม่มีหรอกแค่เกรียด คยองซูโดนกดดันตลอดมาตลอดจนคยองซูเป็นเด็กที่เงียบและไม่ค่อยมีเพื่อนสักเท่าไหร่จะมีแต่แบคฮยอนคนเดียวเท่านั้น แต่อย่างว่าคยองซูโดนกดดันมาตั้งแต่ยังเด็กมันเลยทำให้เขาอยากเป็นที่สนใจของเพื่อนๆและคนรอบตัวแต่เมื่อทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เขาต้องการ คยองซูก็เลย”เขาเงียบไปและไม่พูดอะไรต่อ “จะมาหาคยองซูไม่ใช่หรอขึ้นไปหาบนห้องสิ”เขาเปลี่ยนเรื่องพูดทันที นี่คยองซูมีปัญหาทางครอบครัวมากขนาดนี้เลยหรอ ผมไม่คิดเลยว่าคนอย่างคยองซูจะมีปมฝังใจแบบนี้ มันเลยทำให้เขาต้องการเรียกร้องความสนใจและความรักจนทำได้ทุกอย่าง
หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่พี่ชายของคยองซูบอกมันก็ทำให้รู้สึกเห็นใจคยองซูขึ้นมาอย่างทันที ผมถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของคยองซู พอผมเข้ามาในห้องของคยองซูผมตกใจมากๆเลยละครับ ภายในห้องปิดหน้าต่างและผ้าม่านหมดทุกบานมันทำให้ภายในห้องดูมืดมิด แถมยังเปิดแอร์จนเย็นขนาดนี้ ห้องของคยองซูไม่ใหญ่มากแต่ก็พออยู่ ในห้องเต็มไปด้วยรูปของชานยอลที่แปะไว้เต็มหัวเตียงที่มีร่างเล็กของคยองซูนอนขดตัวอยู่ ถ้ารู้ว่าหนาวจะเปิดแอร์ให้เย็นขนาดนี้ทำไม
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรดลใจผมให้นั่งลงข้างๆเตียงของคยองซูแล้วมองหน้าเขาอยู่แบบนี้ จะว่าไปหน้าตอนหมอนี่หลับก็ดูน่ารักดีนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นคนที่มีปมความหลังมากขนาดนี้ แต่ผมเข้าใจความรู้สึกเขานะ เพราะผมเองก็ขาดความรักจากคนเป็นแม่เหมือนกันผมรู้ว่ามันรู้สึกยังไง มันเจ็บปวดขนาดไหนแต่ผมก็ยังมีพ่อที่คอยให้ความรักที่ผมขาดอยู่แต่คยองซูไม่มีเลย
ผมคอยๆใช้มือของผมปัดผมที่มาปกปิดใบหน้าของคยองซูออกอย่างแผ่วเบาๆผมก็ไม่รู้และไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผมทำไปทำไมแต่ผมรู้ว่าหัวใจของผมตอนนี้มันเต้นแรงแปลกๆนี่ผมเป็นอะไรไป ทั้งๆที่ผมเองก็โกรธเขาอยู่แต่พอมารับรู้เรื่องราวต่างๆของเขาทำไมผมรู้สึกแบบนี้ ผมรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกกับแบคฮยอนทั้งๆที่หัวใจของผมมันเต็มไปด้วยแบคฮยอน ผมไม่เข้าใจเลย
“คยองซูฉันไม่รู้หรอกนะว่านายทำแบบนี้ไปทำไมกันแต่นายทำแบบนี้คนที่ทรมานที่สุดก็คือนาย ฉันรู้ว่านายต้องการความรักมากแต่นายก็ไม่สมควรที่จะทำแบบนี้นะ ฉันหวังว่านายจะคิดได้นะ”ผมพูดกับเขาเบาๆแต่หัวใจผมนี้สิมันเต้นแรงจนกลัวว่าใครจะได้ยินเสียงมัน “ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยนายแต่ต่อไปฉันคงให้อภัยนายไม่ได้หรอกนะ”ผมพูดจบก็เดินออกมาจากห้องของคยองซูก่อนออกไปผมยื่นมองหน้าของคยองซูอยู่ด้วยความรู้สึกมากมายที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ
ผมเดินลงมาก็เจอกับคิม จงอแดพี่ชายของคยองซูที่กำลังคุยอยู่กับพ่อแม่ของเขา “สวัดดีครับ”
“นี่นะหรอเพื่อนของไอ้เด็กบ้านั้น”หญิงวัยกลางคนพูดออกมา ผมรู้สึกว่าเธอไม่พอใจสักเท่าไหร่
“ผม คิม จงอินครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“นี่พ่อหนุ่ม คิดดีแล้วหรอว่าจะเป็นเพื่อนกับไอ้เด็กคยองซูนั้นนะ”ผมหันไปมองหญิงคนนั้นอย่างไม่เข้าใจคำพูดของเธอ “ก็ไอ้เด็กนั้นมัน”หญิงคนนั้นยังพูดไม่ทันจบ พี่คิม จงแดก็พูดแทรกขึ้นมา
“แม่ครับพอเถอะครับ ไปจงอินพี่ไปส่งนะ”
พี่จงแดเดินมาส่งผมที่หน้าบ้านของเขา “พี่ครับทำไมแม่ของพี่เขาพูดแบบนั้นละครับ”ผมถามออกไปผมอยากรู้จริงๆว่าทำไมเธอพูดแบบนั้น ถ้าผมเป็นคยองซูผมคงจะเสียใจมากๆผมไม่อยากคิดเลยว่าคยองซูทนทุกข์ทรมานได้ยังไงกัน
“อย่าให้พี่พูดถึงมันเลย ขอบคุณนะที่ไม่รังเกรียจคยองซูเขานะ พี่เข้าบ้านก่อนนะ”พี่จงแดพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป
เขาทิ้งความสงสัยไว้ให้ผมมากมาย ผมไม่เข้าใจว่าคยองซูเป็นอะไรแล้วทำไมทุกคนต้องเกรียจเขา ผมไม้เข้าใจจริงๆ
คยองซู part
ผมคอยๆลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยน้ำตาผมได้ยินและรับรู้ทุกอย่างของจงอิน ทำไมเขาต้องพูดแบบนี้ เขาจะรู้ไหมว่าคำพูดของเขามันทำให้ผมเจ็บปวดมากขนาดไหน ใช่ผมมันเป็นเด็กที่มีปัญหา ผมมันเด็กที่เขาทอดทิ้ง ผมไม่เคยได้ความรัก ผมโดนกดดันมาตลอด จนผมเป็น.....ผมไม่อยากจะพูดถึงมัน เพราะไอ้อาการแบบนี้ผมถึงไม่เหมือนคนอื่น ผมต้องคอยพกยาบ้าๆติดตัวตลอดเวลา ผมต้องทำตัวให้ปกติ เวลาอยู่กับคนอื่น ใครจะรู้ว่าผมทรมานมากแค่ไหน
แต่สัมผัสของจงอินเมื่อครู่มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น สัมผัสที่แผ่วเบาและอบอุ่น ผมไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนี้มาก่อน มันทำให้ผมรู้สึกไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป แต่ยังไงก็ตามผมเองก็ยังคงต้องการความรักของชานยอลอยู่ถึงแม้ผมจะรู้สึกดีกับจงอินแต่คนที่ผมต้องการความรักมากที่สุดก็คือชานยอล
“ฉันคงจะหยุดมันไม่ได้หรอกนะ ฉันต้องการชานยอล ฉันขาดเขาไม่ได้จริงๆ”ผมพูดออกมาด้วยน้ำตา ผมซ่อนความอ่อนแอไว้ในความร้ายกาจจะมีใครรู้ไหม ผมลุกออกจากห้องและลงไปข้างล่างเพื่อหาอะไรกิน เหมือนเช่นทุกวันพี่จงแดจะคอยซ่อนอาหารของผมไว้ ถ้าเขาไม่ทำแบบนี้ผมเองก็คงไม่ได้กิน เพราะพ่อแม่ของผมไม่สิพ่อแม่ของพี่จงแดจะกินของผมจนหมดหรือเอาไปทิ้ง
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมกำลังทานอาหารอันน้อยนิดของผมที่พี่จงแดแอบซ่อนไว้ให้ผมแต่แม่มาเจอเข้า แม่เขาก็ดึงจานออกจากผมและเทมันทิ้งต่อหน้าต่อผมและหัวเราะออกมาอย่างกับมันเป็นเรื่องตลก แต่มันไม่ตลกสำหรับผมเลย ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่โดนพ่อแม่ทำแบบนี้ ผมเจ็บ
ผมนั่งกินข้าวด้วยน้ำตาวันนี้โชคดีหน่อยเพราะพ่อแม่และพี่จงแดออกไปเที่ยวกันข้างนอก เป็นอย่างนี้ประจำหละผมมักจะถูดทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวเสมอ ถึงพี่จงแดเคยขอให้ผมไปด้วยผมก็ถูกปฎิเสธเสมอ ผมเลยต้องอยู่บ้านไม่เคยออกไปไหน เพราะพวกเขาบอกว่าผมไม่ควรออกไปไหนนอกจากอยู่บ้านเพราะผมมัน......อาการบ้าๆของผมนี่แหละครับที่ทำให้ผมถูกทิ้งตลอด
ผมเจ็บปวดทุกข์ทรมานใครมั้งที่จะรู้
ตอนนี้ไรต์แต่งให้เป็น kaido นะ
รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมโด้ถึงร้ายนะ
ยังไงก็คอยติดตามและเม้นใหเกำลังใจไรต์หน่อยนะ
ถึงแม้คนอ่านมีไม่มากแต่ไรต์ก็จะตั้งใจแต่งจนจบเลนละครับ
ขอบคุณครับ
ความคิดเห็น