คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : LOVE SAD 11
ชานยอล part
ผมนั่งไม่ติดอยู่กับที่เลยผมเดินวนไปวนมาอย่างกังวลอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ผมไม่รู้ว่าแบคฮยอนเป็นอะไรร้ายแรงมากขนาดต้องส่งเข้าห้องฉุกเฉินแต่พอหมอเห็นว่าเป็นแบคฮยอนเขาก็ไม่พูดจาหรือถามอะไรสักคำ เขาก็พาแบคฮยอนเขาห้องฉุกเฉินไปทันที และดูเหมือนหมอของที่นี่จะคุ่นเคยกับแบคฮยอน มันมีอะไรที่ผมยังไม่รู้บ้างหรือป่าว
“ชานยอล!แบคฮยอนเป็นยังบ้าง”พี่ลูฮานถามผมทันทีเมื่อพี่เขามาถึง
“ไม่รู้เหมือนกันครับหมอยังไม่ออกมาเลย”
“แบคฮยอนไปโดนอะไรมา ฉันถามว่าแบคฮยอนไปโดนอะไรมา”พี่เลย์กระชากคอเสื้อผมและถามผมด้วยน้ำเสียงที่โมโหแต่มันก็สมควรที่ผมจะโดน เพราะผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้แบคฮยอนโดนคยองซูทำร้าย ผมก้มหัวและกล่าวขอโทษพี่ชายทั้งสองคนของแบคฮยอน
“ผมขอโทษครับ ผมขอโทษครับ”ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะหาข้อแก้ตัวอะไรแล้ว
“นาย”พี่เลย์คงจะโกรธผมมากเขาเข้ามาชกหน้าผมจนผมล้มลง
“ไม่เอาน่าเลย์ ใจเย็นๆสิ”พี่ลูฮานมาดึงพี่เลย์กลับและพูดห้ามน้องตน
“แต่ผมสมควรที่จะโดนแล้วละครับ ผมเองที่ทำให้แบคฮยอนโดนแบบนี้ ผมไม่มีข้ออ้างหรือข้อแก้ตัวใดๆ ผมพูดได้แต่เพียงผมขอโทษครับ”ผมลุกขึ้นแล้วก้มหัวขอโทษพี่เขาอีกครั้ง
“ชานยอล นายไม่ผิดหรอกนะ อย่าโทษตัวเองสิ”พี่ลูฮานดันตัวผมขึ้นมาและพูดออกมามันทำให้ผมไม่เข้าใจในคำพูดของพี่เขา “ถ้าแบคฮยอนรู้ว่านายโทษตัวเองที่ทำให้แบคฮยอนโดนแบบนี้พี่ว่าแบคฮยอนคงไม่สบายใจหรอกนะ”
“ทำไมละครับ”
“แบคฮยอนเขานะเชื่อเรื่องชะตากรรมหรือโชคชะตาฟ้าลิขิต”ผมยิ่งไม่เข้าใจไปใหญ่เลย “เวลาที่แบคฮยอนเจอเรื่องเลวร้ายหรือทำให้ไม่สบายใจ เขามักจะพูดเสมอว่ามันเป็นชะตากรรมของเขาที่เขาต้องเจอ เขาไม่เคยโทษเลยว่าคนอื่นเป็นคนทำต่อไปก็อย่าโทษตัวเองอีกละมันจะทำให้แบคฮยอนไม่สบายใจได้"
“หมอครับแบคฮยอนเป็นยังไงบ้าง”พี่เลย์รีบถามหมอทันทีที่หมอออกมา หมอดูมีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมสังเกตเห็นเขาถอนหายใจออกมาหลายครั้ง พี่ลูฮานกับพี่เลย์ก็ดูจะกังวลและไม่สบายใจมากๆนี่แบคฮยอนเป็นอะไรมากงั้นหรอ ผมกำลังจะเดินเข้าไปแต่พี่ลูฮานเดินมาขว้างหน้าผมไว้
“ชานยอลพี่ว่าเรากลับไปก่อนดีกว่านะ”
“แต่ผมเป็นห่วงแบคฮยอนนะครับ ผมขอ”
“ชานยอลถ้าเราเป็นห่วงแบคฮยอนจริงๆพี่ว่านายกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ”
“แต่”
“เชื่อพี่ แบคฮยอนคงไม่อยากให้นายมารับรู้สิ่งๆนี้ พี่ขอร้องเถอะนะถ้าไม่เห็นแก่พี่ก็เห็นแก่แบคฮยอนเถอะนะ”
“ผมขอถามอะไรได้ไหมครับ แบคฮยอนเป็นอะไรมากกว่าโดนคยองซูทำร้ายรึป่าวครับ”
“ชานยอลสักวันแบคฮยอนจะบอกนายเอง”
ในขณะที่ขับรถกลับบ้านอยู่นั้น ในหัวสมองของผมมันก็คิดถึงแต่สิ่งที่พี่ลูฮานพูด ผมเป็นกังวลเอามากๆเลยละ ผมกลัวไปหมด ผมกลัวว่าแบคฮยอนจะเป็นอะไรไปมากกว่านี่ ผมเป็นห่วงเขาเพราะเดี่ยวนี่หน้าตาที่เคยสดใสของแบคฮยอนมันก็ซีดเซียวลง แบคฮยอนเป็นอะไรกัน ใครกันบ้างที่รู้ คิม จงอิน จะรู้ไหมนะ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็เปลี่ยนจุดหมายจากบ้านของผมไปบ้านจงอินทันที
ผมยื่นพิงรถอยู่หน้าบ้านจงอินสักพักขณะที่รอให้คนใช้ในบ้านของจงอินไปตามเขา จงอินก็เดินออกมา ผมมองเขาอย่างผิดสังเกตุปกติเวลาที่หมอนี่มันเจอหรือเห็นหน้าผมมันต้องยิ้มหรือทำอะไรที่กวนประสาทของผมแต่ทำไมวันนี้จงอินดูขรึมๆเงียบแปลกๆและดูเหมือนจะมีอะไรที่รู้สึกไม่ดีอยู่ในใจด้วยสิ ผมคิดว่านะ
“นายมีอะไร จะมาหาเรื่องฉันอีกหรือไงวันนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาสู้รบกับนายหรอกนะชานยอล”ผมว่าหมอนี่แปลกไปจริงๆ
“นายเป็นอะไรหรือป่าวเนี้ย ดูไม่เหมือน คิม จงอิน จอมกวนโมโหเลยนะ”
“นายอย่ารู้เลย ว่าแต่นายมีอะไรก็รีบๆพูดมา”
“เออๆจงอิน นายรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับแบคฮยอนบ้างไหม”
“ฉันก็รู้พอๆกับนายนั้นแหละ”
“นายไม่รู้บ้างหรอว่าแบคฮยอนเป็นอะไรที่เกี่ยวกับสุขภาพบ้างนะ”
“นายถามแบบนี้ทำไม แบคฮยอนเป็นอะไร”
“นายอย่าทำมาเป็นห่วงแบคฮยอนเกินหน้าเกินตาฉันหน่อยได้ป่ะ”พอผมพูดจบดูเหมือนจงอินจะดูหมองๆลงนะ ผมพูดอะไรผิดไปหรือป่าว “ก็วันนี้แบคฮยอนโดนคยองซูทำร้ายร่างกายเอานะ”พอพูดจบเท่านั้นหละครับ จงอินเขย่าตัวผมอย่างแรงและถามถึงแบคฮยอนอย่างเป็นห่วง
“ทำไมแบคฮยอนถึงโดนคยองซูทำร้าย”
“นายหยุดเขย่าฉันก่อนได้ไหม”จงอินหยุดและจ้องหน้าผมอย่างต้องการคำตอบ “เพราะฉันเองหละแต่นายไม่ต้องชกฉันเลยนะ ฉันโดนพี่เลย์ชกมาแล้วหละ”
“ฉันจะไปชกนายทำไมนายไม่ได้เป็นคนผิดสักหน่อย คนที่ฉันต้องจัดการคือนายคยองซูต่างหาก”ผมว่ามันก็เป็นการดีนะที่จงอินจะช่วยไปจัดการคยองซูแทนผมเพราะผมไม่อยากจะไปยุ่งกับคยองซูสักเท่าไหร่ตอนนี้
“แล้วที่นี่หมอออกมาและดูเหมือนหมอจะไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่แถมพี่ลูฮานยังพูดอีกว่าแบคฮยอนไม่ต้องการให้ฉันรับรู้สิ่งๆนี้ ฉันว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆนายพอจะรู้บ้างไหมจงอิน”
“ไม่นะแต่ช่วงนี้แบคฮยอนดูอ่อนแรงลงหน้าตาไม่ค่อยสดใสแถมยังชอบพูดบ่อยๆอีกว่าเวลาของเขาใกล้จะหมดแล้ว ฉันเองก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกัน”
แบคฮยอนมีอะไรปิดบังผมอยู่งั้นหรอ แล้วทำไมต้องปกปิดมัน แบคฮยอนนายรู้ไหมว่าทำให้ฉันกังวลใจมากแค่ไหน
.................................................................................................................................
ทางด้านลูฮานและเลย์ที่กำลังฟังสิ่งที่หมอพูดอย่างกังวลใจเอามากๆ “คนใข้ต้องการการรักษาตัวอย่างไว้ที่สุดนะครับ เชื้อร้ายมันกัดกินสมองส่วนซ้ายจนน่าเป็นห่วงแล้วนะครับและผลกระทบของมันก็คือ คนใข้จะสูญเสียความทรงจำไปที่ละนิดถ้าเชื้อร้ายมันกัดกินสมองจนหมด คนใข้ก็จะเสียชีวิตทันทีเลยนะครับ ถึงแม้โรคนี่ไม่มีทางหายขาดได้แต่มันก็มีวิธีเยียวยาและลดอาการได้นะครับ หมอว่าคุณควรส่งคนใข้ไปรักษาตัวให้เร็วที่สุดเลยนะครับ”หมอพูดจบก็เดินออกไป เลย์ ลูฮานทรุดลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง ต่อไปนี้เขาต้องส่งแบคฮยอนไปจริงๆซะแล้วละ
.........................................................................................................................................................
แบคฮยอน part
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก จะลุกขึ้นก็ลุกไม่ไหวเพราะอาการปวดหัวที่แล่นเข้ามาทำงานทันทีผมตื่น ผมมองตัวเองในกระจกประตู ทำไมหัวผมมีผ้าพ้นอยู่แบบนี้กันละ ผมไปโดนอะไรมา แล้วทำไมผมถึงมาโรงพยาบาล ผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ทำไมผมจำอะไรไม่ได้ ผมจำเรื่องราวเก่าๆไม่ได้ มันค่อยๆจางหายไป นี่ชะตากรรมของผมมันใกล้เขามาแล้วใช่ไหม แต่ก็ต้องขอบคุณชะตากรรมที่ไม่ลบความทรงจำชานยอลของผมไป ผมยังคงต้องเก็บเกี่ยวความรู้สึกดีๆของชานยอลที่มีต่อผมให้มากที่สุด
“แบคฮยอน!”พี่ลูฮานพูดขึ้นเมื่อเดินเข้ามา
“พี่ลูฮานทำไมผมถึงมาอยู่ที่โรงพยาบาลละและหัวผมไปโดนอะไรมางั้นหรอ”พอผมถามพี่ลูฮานออกไปพี่ลูฮานก็น้ำตาไหลออกมาทันที ผมมองพี่เขาอย่างตกใจ นี่ผมทำอะไรให้พี่เขาเสียใจงั้นหรอ พี่ลูฮานวิ่งเขามาก่อนผม “พี่ลูฮานเป็นอะไรไปครับ ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ”
“แบคฮยอน!แบคฮยอนไปรักษาตัวเถอะนะ พี่ขอร้อง”
“พี่ลูฮานแต่ผมยังไหวนะครับผมไม่ได้เป็นอะไรเลย เพียงแค่ผมจำอะไรไม่ค่อยได้เท่านั้นเองส่วนอย่างอื่นผมปกติดีนะครับ”
“แบคฮยอนอย่าดื้อสิ พี่บอกให้ไปก็ไปรักษาตัวสิ เราจะดื้อไปอีกนานเท่าไหร่กัน”พี่เลย์ตะโกนว่าผมออกมาด้วยความไม่พอใจ
“แต่พวกพี่สัญญากับผมแล้วนี้ครับว่าจะให้ผมเครียปัญหาให้ได้ก่อนนี่ครับ”
“แต่นายเครียได้แล้วไม่ใช่หรอ นายกับชานยอลก็ดีกันแล้วนี่”พี่เลย์พูดออกมา ใช่ผมกับชานยอลดีกันแล้วแต่คยองซูผมห่วงเขาผมต้องทำให้คยองซูเข้าใจพวกเราก่อน ผมถึงจะเครียปัญหาจบและอีกอย่างผมขออยู่ใช้เวลากับชานยอลให้นานกว่านี้ก่อน
“ยังครับมันยังไม่จบ พี่เลย์พี่ลูฮาน ผมขอร้องนะครับ”
“ไม่ แบคฮยอนต้องไปเดี่ยวนี้”พี่ลูฮานพูดออกมา
“พี่ลูฮาน พี่เลย์ ผมขอร้องนะครับ ผมขอเวลาหน่อยนะครับ ผมขอเวลาเก็บความทรงจำดีๆก่อนได้ไหมครับผมขอนะครับ ผมขอแค่1เดือน ผมขอแค่นี้จริงๆนะครับ”ผมลงไปคุกเข่าออนวอนทั้งน้ำตา ผมขอเวลาแค่นี้จริงๆ “นะครับ ถ้าครบ1เดือนเหมือนไรผมจะไปรักษาตัวทันที นะครับ”
“ลุกขึ้นเถอะแบคฮยอน”พี่ลูฮานพยุงผมให้ลุกขึ้น “พี่จะให้เราเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าครบเวลาเมื่อไรพี่จะส่งรำปรักษาทันที พี่จะไม่ฟังอะไรเราทั้งนั้น”
“ครับ ผมสัญญา”ผมพูดก็เข้าไปกอดพี่ลูฮานอย่างขอบคุณจริงๆ “พี่เลย์ผมขอโทษนะ”ผมพูดกับพี่เลย์อย่างรูสึกผิด ผมรู้ว่าพี่เขาเป็นห่วงผม พี่เลย์เดินเข้ามาและลูบหัวผมอย่างแผ่วเบาๆ แต่ผมก็รู้สึกผิดที่ทำให้พี่เขาสองคนต้องคอยมาเป็นห่วงผมแต่ผมเลือกมันไม่ได้จริงๆก่อนที่ผมจะไป ผมขอจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน
เที่ยงวันนี้ชานยอลมาเยี่ยมผมที่โรงพยาบาลและเล่าให้ผมฟังว่าคยองซูเป็นคนทำผมให้เป็นแบบนี้ เหตุการณ์เกิดขึ้นแค่เมื่อวานแต่ผมกลับจำมันไม่ได้
“ทำไมลืมเร็วอย่างนี้ละ”ชานยอลที่นั่งปลอกส้มอยู่ถามผมขึ้นมา
“ก็โดนเอาหัวกระแทกซะขนาดนั้นนี้ มันก็ต้องมีหลงๆลืมๆกันบ้างสิ”ผมพูดติดตลกใส่เขา
“พูดดีเชียวนะ เอากินเข้าไปเลย”ชานยอลพูดจบก็เอาส้มใส่ปากผม ผมยิ้มให้เขา เขาเองก็ยิ้มให้ ผมมีความสุขมากๆเลยละที่ผมกับชานยอลเรามาดีกันได้อีกครั้ง ผมอยากอยู่แบบนี้ไปให้นานๆไม่อยากให้ชะตากรรมของผมมาถึงเลย แต่อย่างว่าคนเราหนีชะตากรรมตัวเองไม่ได้หรอกครับ
“แบคฮยอน!พอออกจากโรงพยาบาลแล้วอยากไปไหนหรือป่าว เดี่ยวพรุ้งนี้โรงเรียนก็ปิดทั้ง1อาทิตย์ ฉันจะได้พานายไปเที่ยวชดเชยบ้าง”ผมนั่งคิดอยู่ ตั้งแต่ผมป่วยพี่ลูฮานกับพี่เลย์ก็ไม่ค่อยพาผมไปเที่ยวไหนเลย ที่ๆผมอยากไปมากที่สุดตอนนี้หรอ
“เราอยากไปทะเล”
“ได้เดี่ยวเราพาไปนะ”
“จริงนะ”ผมพูดและเข้าไปกอดคอชานยอล โดยไม่ได้ทันระวังจนตัวผมล่วงลงมาจากเตียงดีที่ชานยอลรับผมเอาไว้บนตักเขา มันทำให้เราได้ใกล้ชิดกัน มันทำให้หัวใจของผมเต้นรั่วอย่างน่ากลัว
................................................................................................................................................................................
ทั้งคู่จ้องตากันและกันอยู่อย่างนั้น สายตาของทั้งคู่ประสานกันและสือออกมาเหมือนกันคือ พวกเขาทั้งสองคนขาดกันไม่ได้
“แบคฮยอนนายรู้ไหมว่าฉันรักนายมากๆเลยนะ รักมากจนไม่อยากให้นายไปเป็นของคนอื่นเลยละ”
“พูดเห็นแก่ตัวไปหรือป่าวชานยอล”
“ไม่รู้ละสำหรับนายฉันยอมเห็นแก่ตัว”ชานยอลพูดจบก็ขโมยหอมจากแก้มนุ่มๆของแบคฮยอน จนคนตัวเล็กหน้าขึ้นสีอย่างเด่นชัด
“ฉันรักนายมากนะแบคฮยอน รักมากซะจนคิดว่าถ้านายจากฉันไปฉันคงอยู่ไม่ได้เลยละ”
................................................................................................................................................................................
ชานยอลพูดแบบนี้ออกมาทำไม ทำไมต้องพูดแบบนี้เขาจะรู้ไหมว่าเขาทำให้ผมอยากจะร้องให้ “ชานยอล!อย่าพูดแบบนี้สิถึงแม้นายไม่มีฉันนายก็ต้องอยู่ได้นะ”ผมพูดออกไปด้วยใจจริง ถ้าผมจากไปแล้วผมจะปล่อยชานยอลไปมีความสุขกับสิ่งอื่นๆผมจะไม่รั้งเขาไว้
“ทำไมแบคฮยอนพูดเหมือนจะไม่อยู่กับฉันไปนายๆอย่างนั้นแหละ ทำไมหรอนายจะไปไหน”ผมนิ่งเงียบ ผมไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง เพราะผมก็ต้องไปจากเขาอยู่แล้ว ผมคงอยู่กับเขาตลอดไปไม่ได้ ถึงแม้ผมจะอยากอยู่มากก็ตามเถอะ แต่ชะตากรรมของผมมันกำหนดมาแล้ว
“ป่าวหรอก แค่บอกไว้นะ”ผมพูดออกไปและส่งยิ้มไปให้เขา
ผมได้แต่ขอโทษชานยอลภายในใจ ผมโกหกเขาแต่สักวันชานยอลก็จะรู้มันเอง ชานยอลขอโทษนะที่ฉันโกหก
แต่ฉันรักนายนะ ฉันถึงโกหกนาย ชานยอล ให้อภัยฉันนะ
ตอนนี้ไรต์อยากแต่งให่มันหวานๆช่วงชานแบค
แต่สุดท้ายก็ดราม่าอยู่ดี
ยังไงก็ฝากติดตามและเม้นให้กำลัง
ไรต์เตอร์นิวนักเขียนมือใหม่ด้วยนะครับ
ความคิดเห็น