คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : LOVE SAD 10
แบคฮยอน part
ทำไม ทำไม ชานยอลทำไมไม่ฟังสิ่งที่ผมจะบอกเขา ตอนนี้ผมไม่อยากจะให้เขาเกรียดผม ผมอยากจะดีกลับเขาเหมือนแต่ก่อนอยากจะเอาความทรงจำดีๆที่ผมกับเขาจะมีด้วยกันใส่ในความทรงจำของผม แต่ทำไมเขาทำแบบนี้ เขาจะรู้ไหมว่ามันเจ็บ เขาจะรู้บ้างไหม ไม่ไหวแล้วผมไม่ไหวแล้ว ผมทรุดตัวลงกลางแดดจ้า ความร้อนไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมาให้ผมเลย ตอนนี้ความรู้สึกของผมมันด้านชาไปหมดแล้ว แต่แล้วก็มีใครบางคนเอาเสื้อสูทนักเรียนมาคลุมที่หัวของผม
“จง....จิงอิน”ผมเงยหน้าไปมองเขาทั้งน้ำตา
“ฉันบอกนายแล้ว ถ้านายเจ็บฉันจะคอยดูแลนายเอง แบคฮยอน”จงอินพูดและพยุงผมเดินเข้าร่ม “วันนี้นายไม่ต้องเข้าเรียนหรอกนะแบคฮยอน”ผมมองหน้าเขาอย่างสงสัยและต้องการคำตอบ “นายคงเรียนในสภาพจิตใจอย่างนี้ไม่ได้หรอก ขืนเรียนไปนายก็คงไม่รู้เรื่องอยู่ดี”
ผมยิ้มให้กับความเป็นห่วงของจงอิน “จงอิน นายเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับฉันเลยนะ”
................................................................................................................................................................................
แบคฮยอนจะรู้ไหมว่าสิ่งที่พูดไปเมื่อครู่มันทำให้คนฟังอย่างจงอิน เจ็บปวดมากขนาดไหน
“ฉันจะเป็นเพื่อนที่สำหรับนายไปอย่างนี้ตลอดไป”จงอินพูดออกมาอย่างเจ็บปวด จนกว่านายจะต้องการให้ฉันเป็นมากกว่าเพื่อนถึงแม้ความหวังมีเพียงน้อยนิดแทบมองไม่เห็น
................................................................................................................................................................................
“ขอบคุณนะจงอิน ขอบคุณมากๆ”ผมเข้าไปโอบกอดจงอิน
“ไม่เป็นไร”จงอินลูบผมของผมอย่างอ่อนโยนและความอบอุ่นที่ส่งมาให้ผมมากมาย ถ้าผมไม่มีจงอินผมอาจจะเจ็บและทรมานมากกว่านี้ก็ได้
หลังเลิกเรียนผมแวะมาเดินรับลมที่สวนสาธารณะผมขออยู่แบบนี้สักพักได้ไหมพระเจ้า ผมขออยู่แบบนี้ขอให้ผมได้ผ่อนคลายความเศร้าภายในใจลงได้บ้างได้ไหม ผมขอร้อง คงไม่ได้สินะครับ เพราะน้ำตาของผมมันไหลออกมาอีกแล้ว หัวใจของผมก็ยังคงเจ็บอยู่แบบนี้ ผมขอแค่เสี่ยววินาทีก็ไม่ได้เลยหรอครับ ผมเงยหน้าเพื่อจะให้น้ำตามันหยุดไหลออกมา แต่มันป่าวประโยชน์ “ชานยอลได้โปรดพรุ่งนี้รับฟังที่ฉันพูดด้วยนะ”ผมพูดออกมาเบาๆและฝากลมไปบอกชานยอลด้วย ได้โปรดนะครับ ลม ไปบอกเขาที
ชานยอล part
ผมเดินเข้ามาในบ้านด้วยความหงุดหงิด ผมหงุดหงิดตัวเอง ทำไมผมถึงโง่แบบนี้ ผมคงสมควรจะเป็นชานยอลคนโง่สินะ ทำไมผมถึงไม่เข้าใจสิ่งที่แบคฮยอนพูดเมื่อเช้า ทำไม ผมเดินมานั่งลงที่โซฟาอย่างหงุดหงิด
“เป็นอะไรของนายเนี้ย ชานยอล”พี่คริสที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวถามผมออกมา
“ป่าวพี่แค่มีเรื่องอะไรนิดหน่อย”ผมพูดและลุกเดินไปที่ห้องนอนผมแต่ผมก็ต้องชะงักทันทีเมื่อได้ยินประโยคต่อไปของพี่คริส
“เมื่อเช้าได้เจอแบคฮยอนหรือป่าว เห็นว่ามาหานายและดูท่าทางมีอะไรจะบอกนายด้วยนะ เขามายื่นอยู่หน้าบ้านตั้งนานนะ”แบคฮยอนมาหาผมงั้นหรอ สิ่งที่แบคฮยอนจะบอกผมมันคงสำคัญมากสินะ ให้ตายสิเมื่อเช้าผมดันไปทำแบบนั้นกับแบคฮยอน ผมรีบวิ่งออกมจากบ้านและมาที่รถผมทันที ผมต้องไปหาแบคฮยอนตอนนี้
ผมจอดรถอยู่หน้าบ้านแบคฮยอนแต่ผมไม่กล้าที่จะกดกริ่ง ผมไม่รู้ว่าแบคฮยอนจะโกรธผมหรือป่าว ผมเองมันก็โง่งี่เง่า ผมอยากจะชกหน้าตัวเองสักร้อยครั้ง ผมสูดลมหายใจเข้าไปเพื่อเรียกความมั้นใจและกำลังจะกดกริ่ง แต่
“ชานยอล”แบคฮยอนยื่นอยู่ข้างหลังผม ผมไม่ได้พูดอะไรออกไป ผมโผ่เข้ากอดแบคฮยอนทันที
“แบคฮยอนฉันขอโทษ ขอโทษที่เมื่อเช้า”
“ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันไม่เคยโกรธนายเลย”ผมละออกจากกอดแบคฮยอนและมองแบคฮยอนอย่างสงสัย
“นายไม่เคยโกรธฉันเลยหรอแล้วที่ผ่านมา”
“ฉันต้องขอโทษนายสิชานยอล”แบคฮยอนพูดและร้องให้ออกมา
“อย่าร้อง”ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาของแบคฮยอน
“ฉันทำไปเพราะเหตุผลบางอย่าง เหตุผลที่ฉันบอกใครไม่ได้แต่สักวันทุกคนต้องรู้มันถ้าถึงเวลา”
“ไม่เป็นไร แบคฮยอนนายจะทำเพื่ออะไรก็แล้วแต่ แต่ฉันขอแค่ให้นายกลับมาหาฉัน กลับมารักกับฉันและเป็นแบคฮยอนคนเดินได้ไหม”ผมพูดและมองหน้าเขาอย่างสื่อความรู้สึกที่ผมมี
“นี่แหละสิ่งที่ฉันพยามจะบอกนาย ปาร์ค ชานยอล คนโง่”ผมดึงตัวแบคฮยอนเข้ามากอดทัน
ทั้งสองคนต่างรู้สึกเหมือนกันว่าตอนนี้หัวใจที่เคยแตกสลายมันกับมาสู้สภาพปกติแล้ว หัวใจกลับมาเต้นปกติแล้ว ความเจ็บปวดก็จืดจางไปและกำลังจะจางหายไปในที่สุด ชานยอลละออกจากกอดคนตัวเล็กและจับหน้าคนตัวเล็กที่เขารักหมดหัวใจขึ้นมา และคอยๆก้มลงไปประทับจูบปากสวยของแบคฮยอน
แบคฮยอนเองก็ยอมรับจูบที่เต็มไปด้วยความรู้สึก รัก ที่ทั้งสองมีให้กันและกัน จูบนี้ไม่มีการรุกล่ำแต่อย่างใดเพียงแต่รับรู้ความรู้สึกของแต่ละคน จูบที่เต็มไปด้วยไอแห่งความรัก อบอุ่น ที่เยียวยาหัวใจของทั้งคู่และทำให้ทั้งคู่มีหัวใจที่เต้นพร้อมเพียงกันเหมือนกับเป็นหัวใจดวงเดียวกัน
................................................................................................................................................................................
แต่เขาสองคนจะรู้ไหมว่ามีใครบางคนเห็นมันแล้วเจ็บปวดขนาดไหน คนๆนั้นคือ คิม จงอิน จงอินยื่นมองอยู่อย่างนั้นมองคนสองคนที่กำลังจูบกันที่เต็มไปด้วยความรัก อย่างเจ็บปวด น้ำตาที่ไม่เคยไหล มันไหลลงมาอย่างช้าๆ มันเป็นน้ำตาแห่งความเจ็บปวด มันเจ็บที่หัวใจ แต่เขาก็ยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ ที่แบคฮยอนจะเลิกเจ็บปวดสักที จงอินหันหลังและขึ้นรถและขับออกไป ถึงแม้หัวใจของมันจะเจ็บปวดมากขนาดไหนแต่เขาก็ดีใจที่แบคฮยอนคนที่เขาหลงรักจนหมดหัวใจ มีความสุขสักที
“แบคฮยอน ฉันยังยืนยันเหมือนเดิมนะ ถ้าเจ็บอีกฉันคนนี้ยังคงรอปลอบและเป็นที่พึงให้นายเสมอ ฉันจะคอยเฝ้ามองนายอยู่ห่างๆจะไม่ไปไหนเพราะหัวใจของฉันมันคงแบ่งให้ใครไม่ได้อีกแล้ว เพราะทุกห้องหัวใจของฉัน ฉันยกให้นายไปหมดแล้วแบคฮยอน”
...............................................................................................................................................................................
คยองซู part
ผมเดินเข้ามาในบ้านของชานยอล ผมต้องการมาคุยกับเขาให้รู้เรื่องผมไม่ชอบอะไรที่มันค้างคาอยู่แบบนี้ ผมเดินเขาไปอย่างระงับอารมณ์ที่กำลังเดือดอยู่ตอนนี้ “พี่คริสครับ ชานยอลอยู่ไหมครับ”ผมถามพี่คริสที่นั่งดูทีวีอยู่
“ชานยอลมันไม่อยู่หรอก มันออกไปข้างนอกเมื่อกี้เอง”
“เขาไปไหนหรอครับ”
“ไม่รู้สิแต่พี่ว่าชานยอลน่าจะไปหาแบคฮยอนนะ”อะไรนะผมฟังไม่ผิด ใช่ไหม ชานยอลไปหาแบคฮยอนงั้นหรออารมณ์ที่ร้อนของผมมันเพิ่มขึ้นมาอย่างมากมาย ผมเดินออกจากที่นั้นเพื่อจะไปบ้านแบคฮยอน
“บยอน แบคฮยอน ฉันจะไม่ออมมือกับนายอีกต่อไปแล้ว”
แบคฮยอน part
ผมกับชานยอลกำลังนั่งดูทีวีกันอยู่อย่างมีความสุข เราสองคนต่างก็อยากให้เวลานี้หยุดอยู่แค่นี้ แต่สำหรับผมมันคงไม่เพราะ เวลาของผมมันเดินเข้ามาทุกที เวลาสุดท้ายของผมมันใกล้เขามาทุกที “ชานยอลขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ”
ผมลังเลที่จะพูด ผมไม่แน่ใจว่าผมควรจะถามคำถามนี้ออกไปไหม “เออ!เรื่องคยองซูนะ”เรื่องนี้แหละที่ผมยังค้างคาอยู่ในใจ “นายคบกับคยองซูจริงๆใช่ไหม”
“ใช่!แต่ฉันไม่ได้รักคยองซูหรอกนะฉันทำไปเพราะอยากจะทำให้นายหึงฉันและกลับมารักฉันเหมือนเดิมนะ”
“แล้วนายจะบอกเรื่องของเราให้คยองซูรู้ยังไง ฉันกลัวคยองซูเขาจะเสียใจ”ผมกลัวจริงๆผมไม่อยากให้เพื่อนรักของผมต้องเจ็บปวดถึงแม้คยองซูนั้นจะเกรียดผมมากแค่ไหนก็ตาม
“แบคฮยอนไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันจะบอกคยองซูเอง”
“บอกมาตอนนี้เลยสิ”ผมหันไปตามเสียงที่ดูโกรธจัด เมื่อผมเห็นเจ้าของเสียงนั้นผมตกใจอย่างมาก คยองซูยื่นอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีโกรธจัด มือทั้งสองข้างของเขากำเข้าหากันแน่น แววตาที่ดูน่ากลัวนั้นอีก
คยองซู part
ผมยื่นกำมือแน่นด้วยโทสะที่ผมมีมันอยู่ตอนนี้ ทำไมกันชานยอลต้องทำกับผมแบบนี้ เขาไม่คิดเลยหรอว่าผมจะเจ็บปวดมากแค่ไหนที่เขาทำกับผมแบบนี้ เขาจะรู้บ้างไหมว่าผมทรมานมากแค่ไหน ถึงผมพอจะรับรู้อยู่บ้างว่าชานยอลเขาไม่ได้รักผมแต่ที่คบกับผมเพราะแบคฮยอน แต่ผมรักเขา รักมากๆผมอยากจะเป็นตัวจริงของเขา แต่ทำไมเขาทำแบบนี้กับผม ผมเดินดิ่งเข้าไปหาทั้งสองคนที่ยื่นจับมือกันอยู่ ผมมองหน้าเขาทั้งสองคนอย่างเอาจริง ยังไงวันนี้ผมจะทำให้ชานยอลมาเป็นของผมให้ได้ ผมกระชากมือของทั้งสองคนออกอย่างแรง
“ชานยอลนายเป็นแฟนฉันอยู่ไม่ใช่หรอแต่ทำไมนายถึงมาอยู่กับนายนี่ละ”
“คยองซูฟังฉันก่อนนะ คือฉันอยากจะขอโทษนายที่ฉัน”
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นชานยอล ฉันจะไม่มีวันให้นายไปรักกับใครอีกเด็ดขาดโดยเฉพาะ แบคฮยอน”ผมเดินเข้าไปหาแบคฮยอนและบีบข้อมือของแบคฮยอนผมบีบเต็มแรงเท่าที่ผมมี แบคฮยอนเบ้หน้าออกมาอย่างเจ็บปวด ผมยกยิ้มอย่างพอใจ”เจ็บสินะ”ผมเพิ่มแรงบีบเขาไปอีก
“คยองซูนายฟังพวกเราก่อนนะ”แบคฮยอนพูดออกมา
“ฉันบอกว่าไม่ไง”ผมพูดก็กระชากแบคฮยอนเข้ามาและใช้ฝ่ามือของผมตบไปที่ใบหน้าของแบคฮยอนอย่างแรงและพลักมันให้ล้มลง ผมหัวเราะในลำคออย่างสะใจแต่สิ่งที่ทำให้ผมหงุดหงิดก็คือ ชานยอลเขาไปช่วยแบคฮยอนและมองผมอย่างไม่พอใจ
“ชานยอล ออกมาหาฉันสินายเป็นแฟนนะ”ผมพยามดึงชานยอลเข้ามาหาผม แต่ชานยอลเขากับสะบัดแขนผมออก
“นายฟังฉันนะคยองซู ฉันไม่ได้รักนาย ฉันไม่ได้รักนายมาตั้งแต่แรกและฉันก็ขอโทษด้วยที่ทำกับนายแบบนี้ ฉันขอโทษ”ชานยอลพูดมันออกมาอย่างไม่แคร์ความรู้สึกผมเลย ชานยอลต้องรักผมสิ เขาต้องรักผมแค่คนเดียวผมจะไม่ยอมให้ชานยอลไปเป็นของใครเด็ดขาด
“ไม่!นายต้องเป็นของฉันนายต้องรักฉันคนเดียวชานยอล”ผมร้องออกมาอย่างกับคนเสียสติ ผมกระชากแบคฮยอนออกมาจากชานยอลและลากแบคฮยอนออกมา ถึงผมจะอยู่บ้านแบคฮยอนแต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นผมต้องจัดการแบคฮยอนให้ออกไปจากชีวิตของผมและชานยอล
ผมพลักแบคฮยอนให้ล้มลงกับพื้น “คยองซูนายฟังพวกเราก่อนได้ไหม”
“ไม่!ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น แบคฮยอนแกมันเป็นตัวมารของฉันจริงๆแกมันแย่งทุกอย่างของฉันไปจนหมด”ผมอดทนต่อไปอีกไม่แล้วผมเข้าไปนั้งคล่อมแบคฮยอนและจิกผมของแบคฮยอนและเอาหัวของมันกระแทกกับพื้นอย่างเต็มแรง “ตายไปซะ แกตายไปซะแบคฮยอน”
แบคฮยอน part
คยองซูเสียสติไปแล้ว เขาร้องโวยวายและทำร้ายร่างกายของผมจนผมเจ็บระปมไปหมด “คยองซูปล่อยฉัน”ผมร้องขอเขาออกมาแต่เหมือนกับเขาจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น คยองซูยังคงจิกผมของผมและเอาหัวของผมกระแทกพื้นแข๊งๆอยู่แบบนั้นจนผมเจ็บและปวดหัวไปหมดแล้ว ผมรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่ไหลออกมาจากหัวของผม และที่จมูก “คยองซูฉันขอละนะ ปล่อยฉันเถอะแค่นี้ฉันก็เจ็บพอแล้ว”
“ไม่!ฉันต้องการให้แกหายไปจากโลกนี้แบคฮยอน”คยองซูพูดจบ เขาก็ดว้าเขาหินแถวนั้นมาและเตรียมที่จะฟาดใส่ผม แต่โชคดีของผมที่ชานยอลเข้ามาช่วยผมชานยอลกระชากคยองซูออกไปและมาช่วยพยุงผม ตอนนี้ผมไม่ไหวแล้ว ผมรับรู้ได้ว่าเลือดของผมมันไหลออกมาอย่างมากมาย และผมก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
................................................................................................................................................................................
“คยองซูนายทำแบบนี้ทำไม”ชานยอลตวาดใส่คยองซูอย่างโกรธจัด
“ฉันทำแบบนี้เพราะนายไงชานยอล นายกลับมารักฉันเถอะนะฉันขอร้อง”คยองซูอ้อนวอนออกมาด้วยน้ำตา ที่เขาทำแบบนี้เพราะเขาต้องการให้ชานยอลอยู่กลับเขา รักเขา เพราะเขาขาดชานยอลไม่ได้จริงๆ
“คยองซูฉันไม่ได้รักนายและจะไม่มีวันรักคนอย่างนาย”ชานยอลตะโกนออกมาอย่างหมดความอดทนและอุ่มร่างเล็กของแบคฮยอนที่หมดสติขึ้นรถไป
“ชานยอลลลลลลลลลล นายอย่าทิ้งฉันไปแบบนี้ ชานยอล”คยองซูร้องให้ออกมาอย่างคนเสียสติ เจ็บตอนนี้หัวใจเขามันแตกร้าวไปหมดแล้ว เพราะแบคฮยอนคนเดียว เพราะมันคนเดียว “แบคฮยอน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแกแบคฮยอน”เขาตะโกนร้องออกมาอย่างกับคนบ้า แต่จู่ๆเขาก็เริ่งรู้สึกว่าอาการที่มันหายไปมันกลับมาอีก คยองซูรีบคว้าหายาที่เขาพกมันติดตัวไว้ตลอดออกมา และกลืนมันลงคอไป “อาการบ้าๆนี้มันจะมาอีกทำไม มันมาทำไม” แค่นี้มันก็ทำให้เขาจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว อีอาการบ้าๆนี่ยังจะกลับมาอีก
ตอนนี้ไรต์ยอมรับเลยว่ามันแย่มากๆยังไงก็ขอโทษด้วยนะ
พอดีไรต์มึนๆอ่ะ
และสุดท้าย
เม้นให้หน่อยครับ
ความคิดเห็น