คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : LOVE SAD 9
แบคฮยอน part
เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการอ่อนเพรีย ตลอดทั้งคืนผมแทบไม่ได้นอนผมเอาแต่คิดทบทวนคำพูดของพี่เลย์ และผมเองก็ตัดสินใจได้แล้วว่า ผมจะเก็บเกี่ยวสิ่งดีๆเข้ามาก่อนที่เวลาของผมจะหมดไป
ผมเดินมาตามทางเข้ามาในหมู่บ้านของชานยอลและมาหยุดอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ของชานยอล ผมยื่นลังเลอยู่หน้าบ้านอยู่นานจนประตูรั่วบ้านของชานยอลเปิดออกและรถสปอตร์คันหรูแล่นออกมาและมาหยุดอยู่ข้างๆผม คนในรถเลื่อนกระจกลงมา
“อ้าว!แบคฮยอน มาทำอะไรที่นี่”ผมจำได้ว่าผู้ชายคนนี้คือพี่คริสพี่ชายของชานยอล
“เออ...”ผมไม่รู้จะตอบว่ายังไง
“มาหาชานยอลหรอ มันอยู่ในบ้านนะเข้าบ้านไปก่อนสิ พี่ไปทำงานก่อนละ”พี่คริสพูดและขับรถออกไป
ผมยังคงยื่นลังเลอยู่หน้าบ้านชานยอลอยู่อย่างนั้น ผมไม่รู้ว่าผมเข้าไปผมจะทำยังไง จะพูดยังไง มันทำให้ผมสับสนจริงๆ และขณะที่ผมจะก้าวเขาไปในบ้านเสียงที่ฟังดูไม่ค่อยพอใจของใครบ้างคนก็ดังขึ้นมา
“นายมาทำอะไรที่นี่”ผมหันไปมองเจ้าของเสียง คยองซูยื่นกอดอกมองผมอย่างไม่พอใจอย่างมาก
“ฉันจะมาคุยกับชานยอลหน่อยน่ะ”
ผมพูดจบคยองซูกระชากแขนผมอย่างแรงจนตัวผมเซไปตามแรงของเขา คยองซูมองหน้าผมอย่างโกรธจัด “นายจะมาทำไมในเมื่อนายทิ้งเขาแล้วไม่ใช่หรอ”
“ใช่!ฉันทิ้งเขาแต่ฉันจะมาขอโทษเขา”
“นายจะมาขอโทษอีกทำไมกันหละ ในเมื่อนายไม่ได้ต้องการที่จะมีเยื่อใยกับชานยอลแล้วนะ”คยองซูพูดด้วยท่าทีน่ากลัวและบีบข้อมือผมอย่างแรงจนผมเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“คยองซูฉันรู้ว่านายไม่ต้องการให้ฉันมายุ่งกับชานยอลแต่ฉันอยากจะขอโทษและปรับความเข้าใจกันเพื่อเราจะได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน”พอผมพูดจบคยองซูก็พลักผมล้มลง คยองซูมองผมด้วยแววตาที่เกรียดชังและความโกรธ
“ไม่ต้อง นายเลิกกับเขาแล้วก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกับชานยอลอีก”
“แต่”
“ฉันบอกว่าไม่ก็คือไม่สิ แบคฮยอนนายจะแย้งทุกอย่างไปจากฉันอีกนานเท่าไหร่ห่ะ!ตั้งแต่ที่ฉันคบกับนายมา นายรู้ไหมแบคฮยอนฉันโดนเปรียบเทียบกับนายมาตลอด นายเด่นกว่าฉันตลอด นายรู้ไหมว่าฉันเกรียดแกมากขนาดไหน”คยองซูตะโกนใส่หน้าผม
จนผมสะดุ้งด้วยความตกใจ ผมไม่คิดเลยว่าคยองซูจะโกรธแค้นผมมากขนาดนี้ แต่ยังไงผมก็ต้องคุยและขอโทษชานยอลให้ได้ ผมลุกขึ้นและเดินเข้าไปไหนบ้านทันทีแต่คยองซูเดินมาขว้างหน้าผม
“ฉันบอกนาย นายไม่รู้เรื่องรึไง”
“ฉันต้องการไปคุยกับชานยอล ฉันขอแค่ครั้งเดียว”
“ไม่ ฉันบอกว่าไม่”คยองซูพูดและลากผมออกมา คยองซูลากผมออกมาจากหมู่บ้านของชานยอล “นายจะกลับมาทำไมอีกแบคฮยอน นายก็รู้ว่าชานยอลกำลังคบกับฉัน นายจะกลับมาทำไมอีก นายกลับมาทำไม”
“ฉันไม่ได้กลับมาเพื่อต้องการจะแย่งชานยอลไปจากนายเลยนะคยองซู ฉันแค่ต้องการมาขอโทษชานยอลเขาเท่านั้น”ผมพูดออกไปตามความจริง ผมไม่เคยคิดที่จะแย่งชานยอลมาจากคยองซูเลย ผมเพียงแค่อยากไปขอโทษชานยอลและกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้น ถึงผมยังรักเขาอยู่ก็ตาม แต่ดูเหมือนคยองซูจะไม่ฟังผมเลย คยองซูบีบแก้มผมเต็มแรง
“ฉันไม่เชื่อหรอกแบคฮยอน คนอย่างแกนะคอยที่จะแย่งทุกอย่างไปจากฉันอยู่แล้วนี่”คยองซูพูดและจ้องหน้าผมอย่างน่ากลัว ผมสายหน้าตอบเขาน้ำตาผมไหลออกมาอีกครั้ง ผมเจ็บผมไม่ได้เจ็บทีคยองซูบีบแก้มผม แต่เจ็บที่ใจ ทำไมพระเจ้าต้องกลั้นแกล้งผมขนาดนี้ด้วยละ ผมอยากจะมาขอโทษและดีกับชานยอลแต่ทำไมต้องให้ผมมาเจออะไรแบบนี้ด้วยละ
“ไม่คยองซู นายเข้าใจผิด”
“ฉันเข้าใจถูกทุกอย่าง นายมันเป็นมารของฉันแบคฮยอน”คยองซูพูดจบและพลักผมไปกลางถนนที่มีรถหลายคันวิ่งไปมาอย่างมากมายด้วยความเร็ว ปรี้ดดดดดดดเสียงแตรรถดังขึ้น ผมหันไปมองรถคันที่กำลังวิ่งมาด้วยความเร็วที่กำลังแล่นตรงมาที่ผม นี่คยองซูจะฆ่าผมเลยหรอ ผมหลับตาและทำใจรอสิ่งที่จะเกิดขึ้น
ทุกคนฉันต้องไปแล้วละ
เอี้ยดดดด!
ผมคอยๆลืมตาขึ้นมาเมื่อผมไม่ได้รู้สึกถึงรถที่จะมากระแทกตัวผม รถคันนั้นจอดหยุดนิ่งห่างไปจากตัวผมเพียงนิดเดียวเท่านั้น และคนที่กำลังลงมาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คิม จงอิน นั้นเอง
“แบคฮยอน”ดูเขาจะตกใจมากเมื่อเห็นว่าเป็นผม “นายเป็นอะไรไหม”
ผมสายหน้าตอบเข้า ผมถอดหายใจออกมาอย่างโล่งอก ถือว่าเป็นโชคของผมที่รถคันนี้เป็นของจงอิน “ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไรแล้วทำไมมายื่นอยู่กลางถนนแบบนี้”ผมไม่ตอบอะไรจงอิน ผมหันไปมองคยองซูแต่เขาไม่อยู่แล้ว เขาคงคิดว่าผมคงโดนรถชนตายไปแล้วสินะ ผมไม่เข้าใจทำไมคยองซูถึงเกรียดผมมากขนาดที่ต้องการจะฆ่าผม เราเคยเป็นเพื่อนกัน ผมไม่เคยคิดเลยว่าผมเด่นหรือดังกว่าเขา แต่ทำไมคยองซูถึงคิดว่าผมคอยแย่งทุกอย่างไปจากเขา
“งั้นไปโรงเรียนกันเถอะ”
ตลอดทางที่ผมนั่งรถของจงอิน ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ผมนั่งคิดแต่เรื่องที่ผมจะขอโทษชานยอลแต่ผมจะทำยังไงในเมื่อคยองซูค่อยขัดขว้างผมขนาดนี้ แต่ไงก็ช่างผมต้องขอโทษชานยอลและเก็บเกี่ยวช่วงเวลาและความทรงจำดีๆเข้าไปก่อนที่ความทรงจำของผมมันจะลบไปหมดเสียก่อนและก่อนที่เวลาของผมจะหมดไป
จงอิน part
ผมมองแบคฮยอนที่นั่งเงียบอย่างใช่ความคิดมาตลอดทางจนรถของผมแล่นมาจอดอยู่ในโรงเรียนแล้วแต่ดูเหมือนแบคฮยอนจะเหม่อจนไม่รู้สึกอะไร “แบคฮยอน!”ผมเรียกเขาเบาๆแบคฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยและหันมามองผม
“มีอะไรหรอ”จริงๆด้วยสิแบคฮยอนเหม่อลอยจิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัวจริงๆ
“ถึงโรงเรียนแล้วนะ”
แบคฮยอนดูจะงงนิดหน่อยและรีบลงจากรถไป “ขอโทษพอดีขึ้นอะไรเพรินๆอยู่นะ”สิ่งที่คิดถึงคงเป็นเรื่องชานยอลสินะ เมื่อไรกันแบคฮยอน เมื่อไหร่นายจะสนใจฉันบ้าง นายรู้ไหมว่าฉันรอคอยนายมาตลอด นายรู้บ้างไหมว่าฉันเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ได้เป็นแค่ตัวหรอก ผมได้คิดแต่ในใจ
ผมกับแบคฮยอนเดินกันมาที่ห้องเรียน แต่เมื่อเข้ามาแบคฮยอนก็ต้องหยุดอยู่นิ่ง เมื่อภาพตรงหน้าที่เขาเห็น มันคงทำให้แบคฮยอนเจ็บมากสินะ ผมคว้าแบคฮยอนเข้ามาในอ้อมกอดเพื่อไม่ให้แบคฮยอนมองภาพตรงหน้า ภาพที่ชานยอลกับคยองซูที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่มโดยไม่สนใจเพื่อนในห้องเลยแม้แต่น้อย ผมรับรู้ได้ถึงความเปลียกชื่นจากน้ำตาของแบคฮยอน ผมเองก็รู้สึกปวดหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เมื่อรับรู้ว่าแบคฮยอนกำลังเจ็บปวด
“ไม่ต้องไปมองมัน ไม่ต้องไปสนใจมันนะ”ผมพูดและลูบกลุ่มผมนุ่มของแบคฮยอนเพื่อหวังจะปลอบเขา
“ทำไมละจงอิน วันนี้ฉันตั้งใจจะมาขอโทษชานยอล ปรับความเข้าใจกันแต่ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยละ”ผมเจ็บปวดขึ้นมาอย่างมากเมื่อได้ยินสิ่งที่แบคฮยอนพูด แบคฮยอนกำลังจะกลับไปดีกับชานยอลงั้นหรอ ไม่ได้ ผมไม่ยอมให้แบคฮยอนต้องกลับไปรักกับปาร์ค ชานยอล อีกไม่ได้ ผมไม่พูดอะทั้งนั้นผมจูงแบคฮยอนออกจากที่ตรงนั้นไปทันที
ผมพาแบคฮยอนมาที่ห้องส่วนตัวของผมในโรงเรียน “น้ำหวาน”ผมเอาน้ำหวานมาให้เขา แบคฮยอนรับมันและยกมันดื่มมัน “แบคฮยอนทำไมนายจะกลับไปคืนดีกลับชานยอลละ”จริงๆแล้วผมก็ไม่อยากถามเรื่องที่ทำให้ผมเจ็บปวดสักเท่าไหร่แต่ผมอยากรู้เหตุผลที่แบคฮยอนจะทำแบบนี้
“ฉันอยากเก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆกับคนที่ฉันรักสุดหัวใจให้มากที่สุดก่อนที่”แบคฮยอนหยุดพูดกะทันกะหัน
“ก่อนที่อะไร”
“ขอโทษนะจงอิน ฉันบอกนายไม่ได้จริงๆ”แบคฮยอนพูดออกมา ผมลงไปคุกเข่าตรงหน้าเขาและส่งสายตาที่สื่อถึงความรักที่ผมมีให้เขาจนหมดหัวใจ
“แบคฮยอน!ฉันว่านายลืมชานยอลมันเถอะนะ ก็ในเมื่อตอนแรกนายอยากที่จะให้ชานยอลลืมนายและอีกอย่างนายก็เห็นอยู่แล้วนี่ว่าชานยอลกำลังคบกับคยองซู นายลืมเสียเถอะ”
“ฉันลืมไม่ได้ ฉันลืมเขาไม่ได้”
“ทำไมกันละ”
“เพราะรักคำเดียวไง”ผมนิ่งเงียบ แบคฮยอนทำไมนายถึงมั้นคงในความรักแบบนี้กันละ ทำไมนายไม่ลืมสิ่งเก่าและมองสิ่งใหม่ๆบ้าง
“ถึงมันก็ทำให้นายเจ็บปวดงั้นนะหรอ”
“ฉันยอมเจ็บถ้าฉันได้เก็บความทรงจำดีๆของฉันกับชานยอลให้มากที่สุดก่อนที่”แบคฮยอนเงียบไปอีกครั้งและมองหน้าผมน้ำใสๆเริ่มเออขึ้นมาในดวงตาคู่สวยของเขา “ก่อนที่เวลาของฉันและความทรงจำของฉันจะหมดไป”แบคฮยอนหมายถึงอะไร ผมไม่เข้าใจ
“หมายความว่ายังไง”
“จงอินนายอย่ารู้เลยนะ เพราะสักวันนายจะรู้เอง”พอแบคฮยอนพูดจบผมก็เอาแบคฮยอนเข้ามากอดเพื่อส่งความรู้สึกที่ผมมีให้เขา
“แบคฮยอน ถ้านายรู้สึกไม่ไหวหรือเจ็บจนเกินที่จะทน นายยังมีฉันอยู่นะ”
“จ....จงอิน”แบคฮยอนออกจากอ้อมกอดของผม แล้วมองผมอยากสงสัย
“ก็อยากที่ฉันบอกไปนั้นแหละ ถ้านายไม่ไหวหรือเจ็บจนเกินทนกับมาหาฉันได้นะ ฉันคอยรับรู้ความรู้สึกของนายตลอด”
ใช่ผมจะคอยดูเขาอยู่ห่างๆถ้าวันไหนที่เขาไม่ไหวผมเองที่จะคอยดูแลและเยียวยาเขา เพราะแบคฮยอนคือคนที่คิม จงอินรักหมดหัวใจจนแบ่งไปให้ใครไม่ได้อีกแล้ว
คยองซู part
ผมยังคงจูบชานยอลอยู่แบบนั้นถึงแม้แบคฮยอนจะไปแล้วก็เถอะ ใช่ที่ผมจูบชานยอลก็เพราะเห็นว่าแบคฮยอนเข้ามานะสิ แต่ถือว่าหมอนั้นโชคดีมากเท่าไหร่แล้วที่เมื่อเช้าไม่โดนรถชนตายนะ แต่คิดแล้วก็เสียดาย ทำไมไม่ตายๆไป
ชานยอลพลักผมออกจากตัวเขา “นายทำอะไรของนายเนี้ยคยองซู”ดูชานยอลจะไม่ค่อยพอใจสิ่งที่ผมทำนะแต่ผมไม่สนหรอกนะ
“จูบไงนายไม่รู้จักหรอ”
“ฉันรู้แต่นายทำแบบนี้ทำไม”
“ก็คนเป็นแฟนกันก็ต้องจูบกันสิ”
“แต่นายทำต่อหน้าเพื่อนและอีกอย่างแบ...”กลัวแบคฮยอนเห็นสินะ ทำไมชานยอล นายขอคบกับฉันแต่นายไม่สนใจฉันทำไมชานยอล ถึงแม้ผมจะรู้ว่าชานยอลคบกับผมทำไมแต่ในเมื่อเขาขอคบกับผมเขาก็ต้องสนใจผมแค่คนเดียวสิ
“และอะไรชานยอล นายพูดมาสิ”ชานอลไม่ตอบแต่กลับมองหน้าผมอย่างไม่พอใจและลุกเดินออกไปทันที มันทำให้ผมหงุดหงิดจริงๆ
“ชานยอล!กลับมาก่อน นายกลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน ชานยอล! อ้ากกกกก!”ผมตะโกนออกมาอย่างโกรธจัดจนเพื่อนๆในห้องมองผมเป็นตาเดียว “มองอะไรกัน”ผมตวาดใส่พวกนั้นไป “แบคฮยอน เพราะแก เพราะแก”ผมจับของที่ขว้างหน้าผมโยนทิ้งอย่างโมโห ทำไมแบคฮยอนมันถึงจองเวรผมอยู่แบบนี้ ทำไม!
ชานยอล part
ผมเดินหนีคยองซูออกมาอย่างหงุดหงิด ผมไม่ชอบสิ่งที่คยองซูทำ ผมไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไรแต่ผมไม่ได้ต้องการที่จะทำกับผมแบบนี้ แค่ผมเห็นแบคฮยอนมากับจงอินมันก็ทำให้ผมหงุดหงิดมากพออยู่แล้ว ผมเดินมาเรื่อยๆก็มาเจอเขากับแบคฮยอนกับจงอินที่กำเดินจูงมือกันมา มันทำให้อารมณ์หงุดหงิดของเพิ่มขึ้นมา
ผมเดินเขาแล้วกระชากแขนแบคฮยอนออกมาด้วยโทสะผมรู้ว่าผมไม่ควรทำแบบนี้แต่ผมเห็นมันแล้วผมหงุดหงิด
“นายทำอะไรของนายเนี้ย”จงอินกระชากแบคฮยอนกลับไป
“ก็ทำอย่างที่ฉันต้องการทำยังไงละ”
“ชานยอลนายฟังฉันก่อน ฉันมีอะไรจะมาบอกนาย”แบคฮยอนพูดแต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นตอนนี้
“นายเงียบไปเลยแบคฮยอน จงอินฉันยืมตัวแบคฮยอนเดียวนะ”ผมพูดจบก็ลากแบคฮยอนมา
ผมพาเขามาที่สวนของโรงเรียน “ชานยอลฟังฉันก่อน”แบคฮยอนพูดกับผมอย่างอ้อนวอน มันทำให้ผมแปลกใจมากจริงๆทำไมอยู่ๆแบคฮยอนถึงเป็นแบบนี้
“นายไม่ต้องมาใช้ลูกเล่นเดิมๆกับฉันเลยแบคฮยอน”
“ชานยอลฉันไม่ได้เล่นลูกเล่นอะไรทั้งนั้นฉันอยากจะบอกนายว่า”ผมไม่อยากฟังอะไรตอนที่อารมณ์ของผมกำลังเดือดอยู่ตอนนี้ผมก้มลงไปจูบเขาเพื่อไม่ให้ได้พูดต่อ แบคฮยอนทุบอกผมแต่ผมไม่สนใจตอนนี้อารมณ์โทสะของผมมันมีมากกว่า จนแบคฮยอนพลักผมออกมา เขามองหน้าผมอย่างผิดหวังน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยของแบคฮยอนมากมาย
“บีบเข้าไปน้ำตานะ บีบเข้าไปฉันไม่หลงกลนายหรอกแบคฮยอน ทำไมจะเก็บจูบไปให้ไอ้จงอินมันหรือไง”ผมพูดจบแรงตบจากฝ่ามือของแบคฮยอนก็ส่งมาที่ผม
“ชานยอลทำไมนายทำแบบนี้ ทำไมเป็นคนแบบนี้ ฉันต้องการจะพูดกับนายดีๆแต่นายทำแบบนี้กับฉันทำไม ชานยอล”แบคฮยอนพูดมันออกมาด้วยน้ำตาก่อนจะวิ่งไป นี่ผมทำอะไรผิดไปงั้นหรอ เพราะปกติแบคฮยอนไม่เคยร้องให้และพูดจาตัดพ้อกับผมแบบนี้
นี้ผมทำอะไรผิดไปผมไม่เข้าใจ
ช่วยติดตามและเม้นให้ไรต์เตอร์นิวด้วยนะครับ
นักเขียนมือใหม่อาจจะมีผิดพลาดบ้าง
และขอถามอะไรหน่อยนะ
นอกจากแบคฮยอนแล้วทุกคนคิดว่าใครน่าสงสารที่สุดอะครับ
ความคิดเห็น