คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Sehun x Luhan
Sehun x Luhan
“จะตามฉันอีกนานไหมหะ? โอเซฮุน”
“ชั่วชีวิต นี่คิดไหมครับ J” คำตอบที่ดังออกมาจากเด็กหนุ่ม ทำให้ลู่ฮานกระตุกยิ้มขึ้นมาทันที มือเล็กปลดมือใหญ่ที่โอบเอวตัวเองออก สายตาหวานเชื่อมเหมือนลูกกวางมองไปทางอีกฝ่ายก่อนจะหันกลับมาอย่างรวดเร็ว เรียกรอยยิ้มมุมปากของเซฮุนได้อย่างดี ดวงตาเรียวคมดุจเหยี่ยวจ้องร่างระหงตรงหน้า เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งยาวปิดสะโพก กางเกงสกินนี่สีดำขาดวิ่นโชว์เรียวขาขาว พาหลายสายตาให้มองได้ไม่ยาก รวมถึงเขาด้วยนั้นแหละ
เด็กหนุ่มในเครื่องแบบนักเรียนไฮสคูลชื่อดัง เรือนผมสีเงินสะท้อนแสงไฟทำให้ดูโดดเด่นมากขึ้นหลายเท่าตัว ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเข้ากับร่างสูงโปร่งเหมือนนายแบบได้ดี ความจริงเขาก็แค่เข้ามาเดตกับผู้หญิงที่โรงเรียน แต่บังเอิญไปเห็นลู่ฮานเดินมาคนเดียว ไม่แปลกหรอกหากเซฮุนสลัดผู้หญิงคนนั้นมาหาคนตัวเล็กได้ง่ายดาย
ถ้าคุณเป็นผม คุณก็จะรู้เอง ว่าทำไม
“ตอนนี้เด็กน้อยควรจะกลับบ้านไปอ่านหนังสือได้แล้วนะ”
“ผมก็ไม่ใช่เด็กธรรมดาด้วยสิ” เซฮุนยกแขนขึ้นโอบไหล่บางๆของอีกคน ความสูงและพละกำลังที่ต่างกันทำให้ลู่ฮานบิดตัวออกมาจากร่างสูงไม่ได้ แรงเพิ่มมากขึ้นกว่าครั้งก่อนจึงรู้เลยว่าเด็กหนุ่มไม่มีทางปล่อยแน่ๆ คนตัวเล็กกว่ากอดอกเบือนหน้าเหมือนไม่สนใจคนข้างตัว
“เหอะ เด็กน้อย” ประโยคที่ถูกเอ่ยออกมา ทำให้เซฮุนหงุดหงิดได้อย่างดี แขนแกร่งซึ่งตอนนี้กำลังโอบไหล่บางอยู่เลื่อนลงไปโอบเอวคอดแทน มือรั้งให้ร่างเล็กให้ใกล้ตัวเองขึ้น ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มเมื่อลู่ฮานเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วทำหน้าไม่พอใจ
“พี่น่ะ เด็กน้อยกว่าผมอีกนะครับ”
“แต่ยังไงนายก็เด็กน้อยอยู่ดีไม่ใช่หรือไง” ลู่ฮานไล้นิ้วผ่านเสื้อเชื้ตของอีกฝ่าย ก่อนผละออกมา ยิ้มยียวนไม่ยอมแพ้คนข้างๆ เซฮุนหลับตาสกัดกลั้นอารมณ์เอาไว้กับสัมผัสที่แผ่วเบาเมื่อครู่ เขาเลียริมฝีปากแห้งผากตามนิสัยเคยชิน
คนพยศอย่างลู่ฮาน ต้องถูกปราบด้วยเซฮุนเท่านั้นแหละ
ลู่ฮานเดินเข้าร้านเสื้อแห่งหนึ่ง โดยมีเซฮุนตามไปติดๆ ร่างเล็กเดินดูเสื้อผ้าไปทั่วร้าน ท่ามกลางสายตาของลูกค้าและพนักงาน เขาเถียงกับลู่ฮานเรื่องเสื้อผ้าหลายครั้ง ก็คงจะมีแต่ตัวเองที่เขาไปหาเรื่องคนตัวเล็ก จนลู่ฮานสะบัดตัวเดินปึงปังเข้าห้องลองชุดไปไม่สนใจเขาเลย
ร่างเล็กเดินปึงปังเข้ามาในห้องลองชุดด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าที่ควร มือเล็กทาบเสื้อลงกับตัวเอง ดูว่าเข้ากันหรือไม่ ริมฝีปากบางตวัดขึ้นอย่างพอใจ ก่อนจะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตลงทีละเม็ด
“หืม.. เสื้อตัวนี้ก็โอเคนะ” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหู ขณะที่ลู่ฮานกำลังง่วนกับการจัดการเสื้อผ้าอยู่ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น มองกระจกตรงหน้าซึ่งสะท้อนให้เห็นร่างสูงโปร่งยืนซ้อนหลังตัวเองอยู่ แขนยาวตวัดเกี่ยวรอบเอวเล็กอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหล่อเหลาซุกลงบนซอกคอขาวเนียน สูดกลิ่นหอมน่าเย้ายวน พลางส่งสายตาเจ้าเล่ห์มองร่างเล็กในอ้อมแขนผ่านกระจก “ไม่ทำต่อเหรอครับ”
“ก็รอนายทำให้ต่อไง” ลู่ฮานเอ่ยประโยคนั้นด้วยเสียงหวานหู ทำให้เซฮุนผงะไปชั่วครู่ คิดไม่ถึงว่าแมวยั่วสวาทในอ้อมแขนจะตอบแบบนี้ แต่ก็แค่ชั่วครู่ หลังจากนั้นเขาจึงกระตุกยิ้มมุมปากทันทีเมื่อร่างเล็กในอ้อมแขนพลิกตัวกลับมา แขนบางโน้มคอร่างสูงลงมาทาบกลีบปากสีชมพูของตัวเอง ริมฝีปากได้รูปเริ่มขยับตามจังหวะที่ลู่ฮานสร้าง ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินเกมเสียเอง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปไล่ต้อนเอาความหวานในโพรงปากเล็กอย่างชำนาญ คราบน้ำใสๆไหลเยิ้มระหว่างริมฝีปากทั้งคู่เมื่อถอนออกมา เซฮุนโน้มคอลงไปดูดดึงริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง แต่ไม่นานก็โดนนิ้วเรียวกดห้ามเอาไว้ “ช่วยฉันหน่อยสิ”
ร่างเล็กก้มหน้ามองเสื้อแขนยาวสีดำที่หลุดลงมาโชว์ลาดไหล่ขาวเป็นเชิง ดวงตาฉายแววออดอ้อนเหมือนลูกแมว ทำให้เขาแทบจะควบคุมสติตัวเองไม่อยู่ ริมฝีปากได้รูปเลื่อนลงไปประทับรอยจูบบนเนินไหล่เนียน ขบเม้มจนเป็นรอยสีกลีบกุหลาบ มือใหญ่จับคอเสื้อให้กลับเข้าที่เดิมปิดไหล่ขาวเอาไว้ ลู่ฮานยิ้มยั่วแล้วหันหลัง โชว์รอยขาดวิ่นของเสื้อด้านหลัง ผิวขาวเนียนดุจหิมะโผล่พ้นออกมา ดูยังไงก็โคตรเซ็กซี่
“เป็นยังไงบ้าง โอเซฮุน”
“อย่าไปใส่แบบนี้ข้างนอกล่ะ” ลู่ฮานขมวดคิ้วกับคำตอบที่ไม่ตรงคำถาม
“หืม”
“ผมหวง” คำพูดสั้นๆแต่ทำให้ลู่ฮานเม้มปากแน่น ร่างเล็กแทรกตัวเปิดประตูออกจากห้องลองชุด ไม่สนใจร่างสูงแต่อย่างใด ปากเล็กที่ดูบวมแดงขึ้นนิดๆบอกกับพนักงานว่าซื้อเสื้อตัวนี้ ดวงตากลมโตตวัดมองเซฮุนแล้วเสไปมองทางอื่น คนตัวเล็กเดินไปผลักอกแกร่งให้ถอยไปอีกทาง พร้อมเข้าไปในห้องลองชุด ล็อคประตูจนได้ยินเสียงกิ๊ก
ลู่ฮานเดินออกมาจ่ายเงินพร้อมกับเสื้อตัวนั้น ก่อนจะก้าวออกจากร้านไม่สนใจเสียงทักท้วงของอีกคน สักพักที่เดินไล่ตามกัน คนตัวเล็กจึงหันมาหาร่างสูงซึ่งเดิมตามมาตลอดทาง คิ้วเข้มๆของเซฮุนขมวดนิ่วมองลู่ฮาน
“ลาก่อนนะ เด็กน้อย J” ลู่ฮานเอื้อมตัวขึ้นกระซิบข้างหูเซฮุน แล้วเดินออกไปทันที ทิ้งให้ร่างสูงยืนเคว้งคนเดียว สายตาคมมองร่างเล็กที่เดินลับสายตาไปเรื่อยๆ พร้อมสบถออกมาเบาๆ
เขายืนรอลู่ฮานอยู่ข้างหน้าตึกบริษัท จนสายตาไปปะทะกับร่างเล็กที่เดินออกมาจากบริษัท ใบหน้าน่ารักดูตกใจเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยเหมือนเดิม เซฮุนยิ้มยียวนพร้อมเดินเข้าไปโอบไหล่เล็กให้เดินมาพร้อมกัน ลู่ฮานทำหน้ายุ่งคล้ายไม่ชอบใจ เรียกเสียงหัวเราะในลำคอของอีกฝ่าย
เซฮุนคิดว่าวันนี้ ลู่ฮานแต่งตัวน่ารักมาก เสื้อฮู้ดตัวใหญ่สีมิ้นต์กับกางเกงเดฟยีนส์เข้ากันได้อย่างลงตัว เส้นผมที่เคยน้ำตาลอ่อนเปลี่ยนเป็นสีสว่างรับกับแสงอาทิตย์
“ไปเที่ยวกัน”
“ที่ไหน”
“อืม.. ที่ไหนดีล่ะ พี่ช่วยคิดหน่อยสิ”
“นายเป็นคนพาฉันไป ก็คิดเองสิ” เซฮุนไม่ตอบแต่พาร่างเล็กที่ มอเตอร์ไซด์สีดำสนิทเหมือนพวกรถแข่ง ยิ่ง 4 หัวสูบก็รู้เลยว่ามียี่ห้อมากแค่ไหน เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์แล้วมองลู่ฮานซึ่งยืนเก้ๆกังๆอยู่ มือใหญ่ส่งให้มือเล็กจับแล้วพยุงตัวขึ้นมอเตอร์ไซด์ได้ “ไม่มีหมวกกันน็อคหรือไง”
“ไม่มีหรอก แต่ถ้าพี่กลัว กอดเอวผมไว้ก็ได้นะ ผมละสิทธิไว้ให้พี่คนเดียวเท่านั้นแหละ J ” เซฮุนบิดมอเตอร์ไซด์ออกไปด้วยความเร็วจนลู่ฮานเลี่ยงไม่ได้ที่จะเกาะเอวคนข้างหน้าเอาไว้ เสียงหัวเราะเบาๆทำให้คนตัวเล็กตีไปที่ไหล่หนา
“ทำไมถึงขี่มอเตอร์ไซด์ล่ะ”
“เหตุผลส่วนตัว” ริมฝีปากได้รูปยิ้มยียวนอีกฝ่าย
“ส่วนใหญ่เค้าจะนั่งรถสปอร์ตเท่ๆไม่ใช่หรือไง”
“งั้นผมคงเป็นส่วนน้อย... กอดเอวผมแน่นๆล่ะ สาวน้อย ”
“นายพาฉันมาทงแดมุน?” ลู่ฮานมองร้านขายของข้างทาง พร้อมกับคนเดินไม่ขาดสาย แล้วหันมามองคนข้างๆ
“เวลาพี่จะซื้อเสื้อผ้า ผมก็จะได้เลือกให้พี่เองไงครับ” เซฮุนจับมือคนตัวเล็กพาไปทางร้านขายเสื้อผ้า มีชุดสไตล์เด็กวัยรุ่นมากมาย เขาจับหลายตัวมาทาบกับร่างอีกคน ลู่ฮานส่ายหน้าเหมือนบอกว่าไม่ชอบพลางชี้ไปทางร้านขายเสื้อผ้าที่สไตล์ดูเป็นผู้ใหญ่เหมือนครั้งก่อน ร่างสูงหยิบเสื้อยืดแขนยาวสีสดใสขึ้นมาจ่ายแล้วจับลู่ฮานไปร้านอื่น
คนตัวเล็กชอบเลือกเสื้อผ้าที่ดูเป็นผู้ใหญ่ โชว์ผิวเนียนๆ แต่เซฮุนกลับเลือกเสื้อผ้าที่ดูเป็นวัยรุ่น สีน่ารักสดใสให้ ทุกครั้งเมื่อจะเถียง ร่างสูงก็เดินไปซื้อเสื้อผ้าตัวนั้นให้ทันที
“นายคิดว่าฉันยังเป็นวัยรุ่นอยู่หรือไง”
“พี่ก็เป็นเด็กน้อยสำหรับผมแหละน่า” เขาโอบคนตัวเล็กไปยังร้านขายของต่างๆ เซฮุนซื้อต็อกโบกีมาป้อนลู่ฮาน ใบหน้าน่ารักมุ่ยเหมือนเด็กๆแต่ก็ยอมรับมันเข้าปากไป พออีกคนแย่งต็อกโบกีแล้วป้อนให้เซฮุนบ้าง ต็อกโบกีถูดยัดเข้าปากเขาเรื่อยๆจนกินไม่ไหว ลู่ฮานกระตุกยิ้มแล้วหันหลังเดินไปก่อนไม่รอคนที่มีต็อกอยู่เต็มปาก
“ฉันจะเลือกเอง นายห้ามซื้อให้” ลู่ฮานบอกกับอีกฝ่ายไว้ก่อน ตากลมๆกวาดมองเสื้อผ้ารอบร้าน แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงเสื้อผ้าที่ถูกใจ เสื้อไหมพรมสีครีมลายแดงสลับน้ำเงินยาวปิดสะโพกน้อยๆ นั่นก็เป็นครั้งแรกซึ่งเซฮุนเห็นด้วยกับเสื้อที่ลู่ฮานซื้อ เพราะมันดูน่ารัก ไม่โชว์ผิวขาวๆมากเกินไปเหมาะกับคนตัวเล็กนี้มาก
เซฮุนยืนข้างหลังก่อนจะยืนหน้ามากระซิบข้างใบหู “ผมอยากเห็นพี่ใส่จัง”
“เดี๋ยวฉันก็โดนนายลวนลามอีก”
“อ่าว.. ผมนึกว่าพี่สมยอม” เซฮุนแกล้งทำน้ำเสียงตกใจ
“ลามปาม” คนตัวเล็กพูดนิ่ง แล้วเอาเสื้อไปจ่ายเงินด้วยตัวเอง ไม่มีเซฮุนมาขัดแต่อย่างใด ลู่ ฮานเดินออกจากร้าน พร้อมกับเขา สายตาของลู่ฮานมองไปทางร้านเครื่องประดับร้านหนึ่ง ขาเรียวก้าวไปทางนั้น นิ้วไล่เครื่องประดับที่ตั้งโชว์อยู่ ดวงตากลมโตหยุดอยู่ที่แหวนสองวงซึ่งวางอยู่ด้วยกันเป็นคู่ คนตัวเล็กหันไปถามพนักงานว่า
“อันนี้ขายเป็นคู่เหรอ”
“ใช่ค่ะ คู่นี้เป็นแบบที่ส่งมาใหม่ล่าสุดเลยค่ะ ราคาประมาณ 64000 วอน (ประมาณ 1980 บาท)” ลู่ฮานทำหน้าเสียดายกับคำตอบที่พนักงานบอกออกมา ร่างเล็กทำท่าจะเดินออกจากร้านแต่เซฮุนก็คว้ามือเอาไว้ก่อน มือใหญ่หยิบแหวนคู่เดิมขึ้นมา ก่อนสวมลงบนนิ้วนางของซ้ายของอีกคน แล้วสวมให้ตัวเองในที่เดียวกัน เขาจับมือลู่ฮานแล้วเอามาทาบแหวนของกันและกันดู
“เหมาะสม งั้นผมเอาคู่นี้ครับ” เซฮุนบอกพนักงานแล้วยิ้มมุมปากให้คนข้างตัว เขาจ่ายกับพนักงานด้วยเงินสด ก่อนจะพาคนตัวเล็กออกมาจากร้าน ลู่ฮานเม้มริมฝีปากแน่นกับความรู้สึกร้อนช่าบนใบหน้าตั้งแต่ตอนที่เซฮุนสวมแหวนให้ พลางมองมือข้างซ้ายซึ่งถูกร่างสูงจับไว้
“ผมซื้อให้พี่ ห้ามท้วงอะไร ไม่งั้นผมหงุดหงิดจริงๆ”
“….”
“พี่ห้ามคิดนะว่ามันแพง หรือไม่สมควร สำคัญที่สุดคือผมซื้อให้พี่ พี่รู้แค่นั้นก็พอ” เขาจับมือข้างซ้ายของลู่ฮานขึ้นมา แล้วแนบริมฝีปากลงบนแหวนที่ตัวเองใส่ให้ “คนนี้ ผมจองครับ J”
“มีอะไรมาค้ำประกันหรือเปล่าล่ะ เด็กน้อย?” ลู่ฮานยกยิ้ม
เซฮุนยิ้มยียวนตอบ “หัวใจผม กับหัวใจพี่ไง”
“เด็กน้อย รู้เหรอว่าฉันคิดอะไร”
“ไม่รู้หรอก แต่ผมอยากให้พี่รู้ว่าผมจริงจัง จริงจังจริงๆ”
“คำพูดเด็กน้อย เชื่อได้แค่ไหนก็ไม่รู้”
“เดี๋ยวพี่ก็รู้ เด็กน้อยอย่างผม มีดีอะไร J” จมูกโด่งเป็นสันคมเฉียดผ่านแก้มเนียนใสไปเหมือนจงใจ เสียงทุ้มดังข้างหูเล็กพร้อมสายตาเจ้าเล่ห์ที่ตนชอบส่งมาให้ ลู่ฮานยิ้มยั่วกลับก่อนจะโอบคอร่างสูงให้เขามาใกล้ คนตัวเล็กเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ตั้งใจให้จมูกเล็กเฉียดแก้มอีกฝ่ายเหมือนครั้งที่เขาทำเมื่อครู่ เสียงหวานดังกะเส่าปลุกเร้าอารมณ์ได้ดี เขากัดฟันสกัดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตัวเอง
“ฉันก็อยากรู้เหมือน ว่าเด็กน้อยอย่างนาย จะมีดีสักแค่ไหน” ลู่ฮานแกล้งเฉียดริมฝีปากเกือบชิดสันกรามคม กระตุกยิ้มร้ายเหมือนที่ตัวเองเคยทำบ่อยๆ
ความคิดเห็น