คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : INTRO
INTRO
คุณคิดว่าเป็นไปได้หรือเปล่า?
ที่ใครสักคนหนึ่งจะถูกหมายปองโดยคนสามคน
ที่เป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน
แล้ว...
ใคร
จะได้เป็นตัวจริง.........?
ร่างสูงสมส่วนของฮวาง จื่อเทา กำลังเดินวนไปวนมาแถวโซนขายขนม ดวงตาเรียวคมเหมือนเหยี่ยวกวาดมองลูกอมสีสวยที่อยู่บนตะแกรงมากหน้าหลายตาในขณะที่ปากก็ยังคาบลูกอมไว้อยู่ คิ้วหนาขมวดเป็นปมเมื่อไม่เห็นลูกอมรสโคล่าแสนโปรดของตัวเองพร้อมทั้งเสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกง
มันเป็นอะไรที่น่าหงุดหงิดชะมัดเลย!
‘เจอหรือยัง จื่อเทา (:’
เทาอ่านข้อความที่ขึ้นมาบนโทรศัพท์ของตัวเอง ก็ชวนให้หงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม เพราะเมื่อวานนี้มีเรื่องปวดหัวมากมาย โดยเฉพาะเรื่องนี้ เรื่องที่พ่อแท้ๆของตัวเองให้คำสั่งที่ไม่มีทางขัดหรือคัดค้านได้ ทั้งๆที่เขาพึ่งจะจบมหาลัยมาหมาดๆเนี่ยนะ!
‘เทา พ่อว่าลูกก็โตแล้ว ควรจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักที’
‘แฟน ไม่มีทาง ผมจะเป็นโสดไปตลอดชีวิต มีแฟนแล้วมันน่ารำคาญเข้าใจไหมพ่อ’ จื่อเทาทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อพูดถึงเรื่องนี้
‘แต่ลูกต้องมี เข้าใจไหม นี้พ่อสั่งเลยนะ ถ้าเทาหาแฟนไม่ได้ ส่วนมรดกของเทาจะถูกหารให้ชานยอลและเซฮุนหมด”
‘เห้ยยย! พ่อ แฟนมันสำคัญขนาดนี้เลยหรือไง หะ!?”
‘ลูกก็คิดดูละกัน ว่าสำคัญไหมที่ถึงขนาดตัดออกจากมรดกทั้งหมดนะ’ เทาอ้าปากค้างเมื่อพ่อตัวเองพูดจบ ถึงแฟนจะน่ารำคาญมากแค่ไหน แต่ฮวาง จื่อเทา ก็ไม่ยอมถูกตัดออกจากกองมรดกง่ายๆ โดยเฉพาะต้องเอาไปหารให้พวกนั้นนะ ไม่มีทางเด็ดขาด!
‘ยังไม่เจอ มีปัญหาหรือไง’ นิ้วเรียวพิมพ์ตอบไป ก็มีข้อความเด้งขึ้นมาทันที
‘ไม่ได้มีปัญหา แต่กลัวนายหาไม่ได้’
กึ่ก!
เสียงกัดลูกอมที่อยู่ปากดังขึ้น เทากรอกตาไปมาอย่างหงุดหงิดกับไอข้อความกวนประสาทที่ถูกส่งมาจากพี่ชายต่างสายเลือดอย่าง ‘ปาร์ค ชานยอล’ แน่นอนชานยอลก็ถูกพ่อบังคับให้มีแฟนเหมือนกัน แต่รายนั้นเป็นเพลย์บอยเสือผู้หญิง ไอเรื่องหาแฟนหลอกๆมาก็ง่ายอยู่แล้ว
หน้าตาอย่างจื่อเทา จะใช่ไม่หล่อก็ไม่ใช่ เรียกว่าหล่อโคตรๆเลยก็ได้ หล่อแบบแบดบอยอารมณ์ร้อน แต่จะหาแฟนสักทีก็ต้องเลือกเหมือนกัน ไม่ใช่ปาร์ค ชานยอลที่จะไปมั่วกับใครไปทั่วนะ
‘ห่วงตัวเองก่อนเถอะ หูกางเอ๊ย’ เป็นข้อความที่ร่างสูงนี้คิดว่าจะพิมพ์ตอบเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงไป
เออ... ใช่ เรื่องลูกอมยังไม่จบ
เทาใช้สายตาของตัวเองกวาดมองลูกอมรสโคล่าอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะอยู่ ร่างสูงเตะพื้นอย่างหงุดหงิด กัดไม้พลาสติกที่ไม่หลงเหลือลูกอมรสโคล่าระบายอารมณ์ สองขายาวพาร่างตัวเองไปหน้าเคาท์เตอร์ ก่อนจะพูดกับพนักงานว่า
“ไม่มีลูกอมรสโคล่าเหรอ”
“หมดแล้วนะค่ะ ลูกอมรสโคล่า” สิ้นเสียงของพนักงานขายก็มีคนถือตะกร้าสีแดงยืนเยื้องๆอยู่ เทาจึงเบี่ยงตัวหลบให้ สายตาก็ไปปะทะกับลูกอมห่อพลาสติกสีน้ำเงินที่นอนแอ้งแม้งอยู่ในตะกร้าพร้อมเสียงทุ้มพึมพำๆออกมาว่า ‘ลูกอมรสโคล่า’ แต่เหมือนเจ้าของตะกร้าสีแดงจะได้ยินเลยหันมา ดวงตาของเทาลุกวาวเหมือนหมาป่าเจอชิ้นเนื้อ แต่ถ้าเปรียบตอนนี้ก็เหมือนเทาเจอลูกกวางตัวน้อยๆ
ดวงตากลมโตสีน้ำตาลประกายๆดูน่าหลงใหล ใบหน้าหวานอ่อนเยาว์ ริมฝีปากบางสีชมพูสดยิ้มให้น้อยๆจนน่าทาบริมฝีปากของตัวเองลงไป ผมสีอ่อนขับให้ใบหน้าดูขาวนวลมากยิ่งขึ้น ร่างเล็กดูบอบบางน่าปกป้อง
แม่งโคตรน่ารักเลย
“ขอโทษด้วยนะค่ะ ที่ไม่มีลูกอมรสโคล่า” เสียงพนักงานดึงให้เทาตื่นจากผวัง ใบหน้าหล่อเหลาส่ายหน้าให้พนักงานน้อยๆก่อนจะยิ้มมุมปากพลางชำเลืองมองร่างบางข้างๆ
“ผมว่า ผมเอารสสตรอเบอร์รี่ดีกว่า ช่วยหยิบให้หน่อย”
ใช่
สุดท้ายจื่อเทาก็ต้องเดินออกจากร้านสะดวกซื้อพร้อมลูกอมรสสตรอเบอร์รี่ที่ตัวเองไม่เคยคิดจะแตะ รสหวานเลี่ยนของมันชวนให้อ้วกแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่ที่คิดซื้อเพราะคนหน้าหวานนั่นแหละ เห็นแล้วนึกถึงลูกอมรสนี้จริงๆ J
“ขอโทษนะ เราเอาลูกอมโคล่าอันสุดท้ายไป” เสียงหวานๆดังเข้าโสตประสาทของคนที่ยืนทำหน้าเซงอยู่ เทาเลยหันไปมองตามต้นเสียงก็เห็นคนหน้าหวานที่พึ่งเจอไปในร้านสะดวกซื้อมายืนอยู่ข้างๆเขา
“ไม่ได้ซีเรียสขนาดนั้นนี่”
“งั้นเราให้ลูกอมนายนะ ดูนายจะชอบมากๆเลย” ไม่พูดเปล่า หยิบลูกอมรสโคล่าออกจากถุงผ้าใบเล็กๆก่อนจะยื่นไปให้คนข้างๆ
ดูถ้าจะเป็นคนที่ขี้เกรงใจมากๆ
หึ.....
“ไม่เป็นไรหรอก” เทาบอกปฏิเสธไปก่อนจะยิ้มมุมปากขึ้นเมื่อคิดอะไรดีๆในหัวออก ขายาวพาตัวเองเข้าไปใกล้ร่างบางให้มากขึ้น ใบหน้าหล่อเหลายื่นติดใบหน้าหวานตรงหน้า แล้วพูดว่า “ถ้าอยากคืนเรื่องลูกอม ช่วยเรื่องอื่นดีกว่าไหม”
ฮวาง จื่อเทา ก็ไม่เคยคิดหรอกนะ ว่าแค่เรื่องลูกอม จะทำให้อะไรต่ออะไรง่ายขนาดนี้
อยากจะส่งข้อความหาปาร์ค ชานยอลสักที ว่าเจอแล้ว คนคนนั้นนะ (:
ร่างสูงโปร่งของปาร์ค ชานยอลกำลังเดินเบียดเสียดกับกลุ่มคนที่อยู่กลางฟอร์ท่ามกลางแสงคริสตัลระยิบระยับ มีผู้คนโยกย้ายส่ายสะโพกไปมา บางคนก็เบียดจบแถบร่างนี้จะล้มหัวคะมำลงไป แต่ก็ยังจับเสาไว้ได้อยู่ คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างหงุดหงิดเมื่อนึกถึงน้องตัวเองที่แนะนำผับนี้มาให้
โอ เซฮุน เจ้าเด็กหน้าตายน้องต่างสายเลือดที่แนะนำที่นี้มาให้
น่ากลับไปถีบมันชะมัด!
ชานยอลค่อนข้างจะหัวเสียนิดหน่อย เนื่องจากผู้คนที่เยอะเกินสถานที่ เบียดเสียดกันไปกันมา ไม่มีที่ว่าง ไม่เหมือนผับประจำสุดหรูที่ชานยอลไปบ่อยๆ ไม่ใช่แหล่งผู้หญิงดูดีแบบที่ไอหัวครีมเซฮุนมันบอกมาด้วย
ร้ายใช่ย่อยเหมือนกันนะ โอ เซฮุน
สาบานเลย ว่าวันนี้ก็ยังหาแฟนไม่ได้ แต่ละคนนี่น่าเลือกที่ไหนกัน ถึงจะชอบคั่วแต่เขาก็ไม่ได้มั่ว ขนาดจะเอาใครก็ได้พาเข้าโรงแรงหรอกนะ เขาคิดแล้วก็หงุดหงิด อะไรดลใจให้พ่อแท้ๆของตัวเองมาบอกให้คนอย่างปาร์ค ชานยอลมีแฟนเนี่ยนะ!?
‘ลูกเป็นพี่ใหญ่นะ ควรจะมีแฟนได้แล้ว’
‘พ่อคิดอะไรอยู่ครับ จะให้ผมมีแฟนเนี่ยนะ สู้เปลี่ยนคนทีละวันยังง่ายกว่าอีก’ ชานยอลส่ายหัวเบาๆเหมือนคัดค้านคำพูดของบิดาตัวเองเมื่อกี๊
‘ลูกนี่นะ... โตจะครึ่งสามสิบแล้วยังหาแฟนไม่ได้ พ่อขอสั่งเลยนะ ให้ชานยอลหาแฟนให้ได้จริงๆสักที ไม่ใช่ไปเที่ยวเตร็ดเตร่อย่างนี้ ไม่งั้นพ่อจะตัดมรดกของชานยอลทิ้งไป แล้วแบ่งให้เทากับเซฮุนคนละครึ่ง’
‘หะ!!!!???? แค่มีแฟนเนี่ยนะ มันเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
‘ใหญ่ไม่ใหญ่ไม่รู้แหละ แต่ถึงกับตัดออกจากมรดก ชานยอลไปคิดเอาก็แล้วกัน’ แน่นอน เขาไม่ใช่สมองเด็กหนึ่งขวบที่จะคิดอะไรไม่ได้ แต่ถ้าเทียบกับสองคนนั้นก็ดูเหมือนเรื่องนี้จะง่ายสำหรับเขามากกว่าไอพวกน้องนั่นแน่
อย่างน้อย ชานยอลก็รู้ว่าเทากับเซฮุนหาแฟนได้หลังเขาแน่ๆ เพราะอีกคนก็หน้าตายไร้ความรู้สึกแถมยังปากหมาไม่สิ้นสุดอีกต่างหาก ส่วนอีกคนก็เจ้าอารมณ์ แบดบอยตัวพ่อ พูดจาไม่ค่อยต่างกับไอคนที่กล่าวถึงสักเท่าไหร่ แล้วอะไรที่จะสู้เขาได้ ไม่มีสักอย่าง
ปาร์ค ชานยอล ไม่ได้มั่นใจเกินไปนะ แต่มันเรื่องจริงนี่นา (:
หลังจากที่พอหาที่นั่งได้ก็รับแก้วที่บรรจุแอลกอฮอล์สีสวยสะท้อนกับแสงไฟคริสตัลที่สาดส่องมา กระดกเข้าไปรวดเดียวแบบไม่คิดอะไร พลางส่งสายตาหยอกล้อให้สาวที่ผ่านไปมาอย่างเคยชิน แน่นอน แม่สาวเจ้าก็เขินกันทุกรายนั้นแหละ
ร่างสูงโปร่งเอื้อมมือไปจะหยิบแก้วไวน์ แต่แล้วก็มีร่างของคนคนหนึ่งล้มมาแทรกตรงกลางทำให้ แก้วไวน์พร้อมถาดใส่หกแตกทั่วพื้น ชานยอลสบถออกมาอย่างหงุดหงิด แล้วมองร่างที่นั่งอยู่อย่างคาดโทษ
“ขอโทษครับๆ” เสียงหวานชวนเคลิ้มหูดังออกมาจากคนที่พึ่งล้มลงไป หัวกลมๆก้มลงหลายครั้งเหมือนแทนคำขอโทษ
“ลุกขึ้นก่อน” ชานยอลกอดอกมองร่างที่ลุกขึ้นมา ดวงตาทั้งสองเบิกกว้างเหมือนได้เจอบางสิ่งที่ถูกใจ เมื่อใบหน้าหวานได้เงยสบตา ดวงตากลมโตทอประกายกับแสงสีที่สาดมา ริมฝีปากบางขบเม้มกันจนแดงน่าจับมาจูบ ผิวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อผ้าทำให้ชานยอลแทบจะบ้าคลั่ง
สาบานว่าชานยอล ไม่เคยจะรู้สึกถูกใจอะไรแบบนี้มาก่อน แค่เห็นก็เหมือนคลั่งได้
“ขอโทษนะ คือเราเดินไม่ระวังเอง แก้วตกแตกหมดเลย” ใบหน้าหวานเหยเกเหมือนจะร้องไห้ เขาพึ่งสังเกตว่าในมือบางๆถือแจกันใบขนาดกลางๆพร้อมดอกไม้หลากชนิดถูกจัดให้รวมกันอย่างสวยงามแน่นเหมือนกลัวว่าจะพลาดหลุดมือไป “เดี๋ยวเราจะชดใช้ให้..”
“ทั้งหมดที่เสียหายคิดกับผมนะครับ” ชานยอลพูดแทรกเสียงหวานๆ ให้พนักงานฟังก่อนจะเขาจะก้มหัวแล้วเดินหายลับไป ทิ้งให้ทั้งสองร่างยืนอยู่ด้วยกัน
“ไม่ได้นะ เราทำแตก เราก็ต้องใช้เอง”
“ทำไมดื้อจังเลย หืม?” ร่างสูงโปร่งเอ่ยเสียงทุ้มที่คนหลายคนฟังแล้วต้องหลงเสน่ห์ แต่เหมือนกลับคนตรงหน้าไม่ใช่....
บริสุทธิ์แบบที่ชานยอลไม่เคยเจอ
“ห หะ? เราดื้อเหรอ”
“ใช่ครับ คนสวย” ชานยอลยิ้มเจ้าเล่ห์ J
J
ht
hg
ความคิดเห็น