คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #49 : เรื่องรักของซากุระ : ตอน 7 ฉันกับนาย =O=?
[Sakura talk]
งึมๆ... แจ๊บๆ... >O<
ฮ้าาา~ หลับสบ๊ายสบาย~ แต่เอ๊ะ... =..= (ฟุดฟิด) ไหงกลิ่นห้องฉันมีแต่กลิ่นยาอะ สงสัยท่านหญิงแม่คงกำลังหาวิธีทรมานฉันแหงเลยโทษฐานผลสอบไม่ได้ตามเป้า ก.ก.น. TOT โฮฮฮ~ (ฮามั้ยเนี่ยเจ๊ =_=) พอลงไปด้านล่างอาหารเช้าของวันนี้คงเป็นเกลือไอโอดีนกับข้าวชัวร์ป้าบ!
ทำไมท่านแม่ถึงทำกับหญิงนุชแบบนี้~ หญิงนุชผิดตรงหน่ายย~ TOT
(บ้าไปแล้วนางเอกช้าน! =[]=)
"แม่จ๋า~ หนูขอโต๊ดดดด!!! (>/\<) อย่าให้หนูกินข้าวกับเกลือไอโอดีนน้าาาา"
(=_=) << หน้าสิ่งมีชีวิตในห้อง
"แง้~~~ แม่อย่างอนดิ TOT รับรองคราวนี้ผลสอบหนูดีแน่ๆ โฮฮฮ~"
"ยัยบ้า แม่เธออยู่ข้างนอกโน่น"
=[]=!!! ไหงเสียงแม่ฉันแปรเปลี่ยนเป็นเสียงซาสึเกะด้ายยยย~ หรือว่าแม่ฉันลงทุนไปผ่าตัดกล่องเสียงมาเพื่อทรมานฉันเป็นลำดับที่สอง Y^Y โฮกกกกกกกกกก!!! หญิงแม่โหดร้ายยยย~ T[]T~~~
"ฮืออออ... หญิงนุชผิดไปแล้วววว~ หญิงแม่โปรดเมตตาอย่าทรมานหญิงนุชแบบนี้~~~"
(=_=)^^^ <<< ตอนนี้กำลังคิดว่านางเอกของเราควรเข้าไปเช็คประสาทได้แล้ว
"โฮฮฮฮ!!! หญิงแม่~~~~~~ TOT"
ผัวะ!
แย้ก!
ฉันกุมหัวตัวเองป่อยๆแล้วลืมตามาจะแหกปากเห่าหอนให้หญิงแม่ยอมยกโทษไม่โกรธเคืองฉัน แต่ปรากฏว่าไอ้คนที่ทำร้ายร่างกาย(ส่วนหัว)ไม่ใช่หญิงแม่ของฉันแต่อย่างใด แต่เป็น...
อุจิวะ ซาสึเกะ!
"อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!! ไอ้บ้า! โรคจิต! ลามกจงกเปรต! ไอ้ชั่ว! ไอ้เลว! ไอ้หน้าหล่อ! ไอ้หน้าสวย! ไอ้เพลย์บอย! ย้ากกกก!!!(อันหลังนี่ชมใช่มั้ย -_-??)"
"เออๆ ตอนหลับก็โวยวายถึงหญิงแม่ ตื่นมาก็ด่า แบบนี้มันหน้าจับโยนออกนอกหน้าต่างจริงๆ -_-+"
"กรี๊ดดดดด!! นายขู่ช้านนนนนนนนน!!! =0=+++"
ฉันกรีดร้องลั่นแล้วชี้หน้าหล่อๆของเขา ในที่สุดก็ตามมาหลอกหลอนฉันถึงที่ใช่มั้ย TT^TT ขออยู่เดี่ยวๆจะตายหรือไง นี่ยังไม่ได้เช็คบิลที่มัน... มัน... อ้ากกกกกกกกกกก!!!!
"นายบุกเข้ามาในห้องฉันได้ไงยะ! -O-+ ฉันจะตะโกนเรียกแม่ให้เอาอีโต้มาฟันหัวนายเอาไปเซ่นไหว้แทนหัวหมู *0* อุวะฮ่าๆๆๆ"
"แน่จริงตะโกนเลย... ถ้าไม่อยากให้พยาบาลมาถีบเธอตกเตียงล่ะนะ"
"หา???"
พยาบาล...?
"แม่ฉันจ้างพยาบาลมาที่บ้านหรอ =0=???"
ผัวะ!
ไอ้หมอนั่นทึ่งหัวตัวเองแล้วโขกกับกำแพงพร้อมถีบเก้าอี้ข้างๆอีกทีจนสะใจแล้วมานั่งที่เดิม สาบานได้ว่าหน้ามันตอนนี้อยากจะกระโจนเข้ามาบีบคอฉันให้ตายๆไปเลย TOT;;; แง้~~ กลัวน้าาา~
"ยัยโง่! โง่สุดๆ! ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาล! และสลบไป 5 วัน! ได้ยินชัดมั้ยโว้ยยยยยยยยยย!!!!! ดิส! อี๊ส! ฮอสพิเทิล!"
"ชัดแล้วค่ะ TOT"
"ดี! โง่อยู่ได้ตั้งนาน เธอกำลังทำฉันประสาทเสียรู้มั้ยหา!~!!!"
ซาสึเกะตะโกนใส่ฉันทะลุทะลวงไปถึงโสตประสาท โอ้ว แม่เจ้าโว้ยยยย =O= ฉันทำหนุ่มหล่อเวรี่ฮอตของโรงเรียนคลั่งแหละเธอ~
"แล้ว... ฉันเป็นอะไรอะ (' '?)"
"เธอโดนสารเคมีในห้องวิทย์จนทำให้ช็อคเล็กน้อยเลยล่ะ แต่ไม่มีผลข้างเคียง แค่หลับไป 5 วันติดกัน ตอนแรกแม่เธอนึกว่าเธอตายแล้ว โชคดีที่หมอบอกก่อนไม่งั้นเธอได้ลงโลงขึ้นเมรแน่นอน (-_-)b"
นี่แม่ฉันรักลูกตัวเองจริงๆใช่มั้ยเนี่ย TOT ถึงขนาดจะจัดงานศพล่วงหน้าให้เลย ปลื้มค่ะ... ปลื้มมากกกกกกกกกก!!! ปลื๊มปลื้มจนลืมร้องไห้เลยค่ะ (T_T)o
"ว่าแต่เธอหิวมั้ย"
โครกกก~ ครากก~
"=_=^"
"อะไรง่ะ T^T"
"เอ้านี่"
หมอนั่นเลื่อนโต๊ะมาพร้อมวางข้าวต้มปลาพร้อมน้ำให้ฉันเสร็จสรรพ ถึงจะงงแต่ตอนนี้ปากท้องสำคัญกว่า >O< ฉันจัดการข้าวต้มปลาตรงหน้า เพียงไม่กี่อึดใจจานก็ว่างสว่างปิ๊งปั๊งเห็นเงาทันตา *0* แต่...
โครกกกก~ ครากกกก~
"ยังไม่อิ่มอีกเหรอ -_-"
"แม่นแล้วววว~"
"จะกินอะไรมั้ยล่ะ เดี๋ยวซื้อให้"
มาแปลก =*= ปกติหมอนี่เคยทำดกทำดีกับฉับเยี่ยงนี้ที่ไหนกัน คิดดูดิ วันๆเอาแต่สั่งให้ฉันจัดบ้านขัดส้วมให้ TOT ไหงวันนี้เทวดาเข้าสิงแปรเปลี่ยนเป็นคนดีไปได้
"ขอไก่ย่างส้มตำปูปลาร้า >O<!!"
"-*-"
"อาร้ายยยยยยย TOT"
"เปล๊า~"
ซาสึเกะพูดแล้วเดินออกไปซื้อส้มตำตามคำสั่ง ซึ่งฉันยังคงนั่งเอ๋อแดกงงอยู่ที่เดิม...
อะไรเนี่ย ทำดี ดูแล เอาใจใส่ =_= หมอนี่มีอิมเมจแบบนี้กับเค้าด้วยเหรอ ฉันขออะไรก็ให้แม้แต่ส้มตำ -*- แปลก... แปลกมาก... แปลกมากๆ! มันไม่หน้าเกิดขึ้นนี่นา หรือว่าหัวโขกส้วมแล้วสมองกลับหว่า?
แอ๊ดดด~
"ซากุระ ตื่นแล้วหรอ ^^"
"รุ่นพี่อิทาจิ O_o"
อะกรี๊ดดดดดดดดดดดดด!! >O</// รุ่นพี่มาเยี่ยมฉันด้วยหรอค๊าาาาา
ฉันแหกปากในใจ รุ่นพี่อิทาจิเดินเข้ามานั่งข้างๆฉันแล้วอมยิ้มซึ่งฉันยิ้มตอบ *0* คนหล่อยิ้มให้นะคะ! ไม่ยิ้มตอบเสียมารยาทตายชัก >*<
"ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้าง"
"สบา... เอ๊ย! ปวดหัวตุบๆเลยค่ะ Y^Y ตาก็พร่าๆมองไม่ค่อยจัดเจน ทรมานจัง ฮือๆ..."<<เสแสร้ง -o(=_=)
"แต่พี่ว่าเธอดูสบายดีนะ ^^"
ป้าด! รู้ทันอีก =*= เสียดายอะ จะได้ให้รุ่นพี่ดูแลสักหน่อย อิๆ >v< รุ่นพี่อิทาจิคุยกับฉันเรื่องโน่นนี่อย่างเมามันส์ยิ่งกว่าเม้าท์กับยัยอิโนะซะอีก หล่อก็หล่อ คุยก็เก่ง นิสัยก็ดี สุภาพบุรุษ เพอร์เฟ็คแมนอวอร์ดอย่างแท้จริง! >[++]< กรี๊ดๆๆๆๆ ใครมียาลดไข้บ้าง! ไข้คนป่วยขึ้นสูงแย้ววว โฮกๆๆๆ =.,=
"ซากุระ เลือดกำเดาไหลแน่ะ"
(ตายแล้ว นี่แกถึงกับเลือดพุ่งเลยหรอเนี่ย = =)
โห่ เจ๊... อดไม่ได้อะ ยั้งไม่อยู่ =,,=
ฉันรับชิดชู่จากพี่อิทาจิมา อ๊าย~ แอบโดนมือกันด้วยแหละ >_< (โดนแค่ปลายก้อนเนี่ยนะ =_=) นับเหมือนกันนั่นแหละ! =*=
แอ๊ดดด~
"ส้มตำมาแล้วววว~ =O="
ชิ! ไอ้ตัวขัดขวางความสุขมาแล้ว -*-! โธ่ ฉันยังไม่ได้สวีตกับรุ่นพี่แบบถึงพริกถึงขิงเลย T^T เสียดายอะ แต่ช่างมัน! ยังไงซาสึเกะก็ซื้อส้มตำมาแล้วก็ต้องขอบคุณบ้างไม่ให้น้อยใจ =..= ฟืดดดๆ~ กลิ่นหอม ฮ้า~
"ขอบคุณ ^O^"
"เดี๋ยวฉันแกะให้นะ"
"หา? =O=!!!"
ยังไม่ทันที่ฉันจะถาม หมอนั่นก็เดินลิ่วไปแกะส้มตำข้าวเหนียวไก่ย่างให้เสร็จโดยไม่ต้องพูดให้เปลืองน้ำในร่างกาย ถึงจะยังงงๆอยู่แต่ฉันก็กินส้มตำอย่างเอร็ดอร่อย >O< โอ้วววว~ แซบบบบบบบ~
งืมๆๆๆ ง่ำๆๆๆ แง่มๆๆๆๆ >,.< (เสียงโซ้ยส้มตำอย่างเอาเป็นเอาตาย)
"นี่ กินอย่างงั้นเดี๋ยวก็ติดคอตายห่าหรอก -_-"
"ยุ่งน่า! อุ๊บ! แค่กๆๆๆ TOT;;; อิดออออออ~~~(คิดคอ)"
"พูดยังไม่ทันขาดคำ เอ้า!น้ำ"
ฉันรับแก้วมาดื่มน้ำเอื้อกๆ ฮ้า~ เกือบตายแบบอนาจๆแล้วมั้ยล่ะ U_U ตายเพราะติดคอ... รู้ถึงไหนอายอันทั่วหล้าแน่นอน แล้วองค์การยูเนสโก้คงบรรถึงการตายครั้งนี้เป็นประวัติศาสตร์โลก ~O~ โอ้ววว~ (เพ้อไปไกลแล้วเจ๊ = =)
"นี่..."
"หืม? (' ' )"
ฉันหันไปมองคนข้างๆที่นั่งก้มหัวอยู่ ตอนนี้พี่อิทาจิออกไปไหนไม่รู้ T^T ฮืออออ~ เสียจัย!
"ฉัน... ขอโทษ"
"เหอ? นายจะขอโทษฉันเรื่องอะไร =O="
"ทุกเรื่อง"
"..."
ฉันถึงกับสะอึก... งะ... ไหงอยู่ๆก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอะ O_o งงน้า =O=?
"อ๋อๆๆ เข้าใจแล้ว ฮ่าๆๆ ไมเป็นไรหรอก ^O^ ฉันไม่ถือสาแล้ว" (จำใจพูด ที่จริงยังเคือง -_-!)
"ขอโทษ..."
"อืม..."
"ขอโทษ"
"เออ... =_="
"ขอโทษ"
"ได้ยินแล้ว..."
"ขอโทษ"
"พอได้แล้ว T^T"
"ขอโทษ"
"รำคาญว้อยยย =[]=+++"
"ขอโทษ"
"ต้องให้พูดภาษาไหนวะถึงจะเข้าใจ T^T"
"ขอโทษ"
"อิสบราเฮน้ำพริกแกงอ่องเขมรราพีอีหยิบสะละปะกะกึกกึ๋ยยย~ TOT"
(ภาษาเห้'อะไรวะ -*-)
"ขอโทษ"
โอเค TOT ยอมแล้วค่ะ
"นี่!"
"หืม"
"เรื่องที่... เอ่อ.....นาย..... บอกรักฉันอะ"
"?"
"พูดล้อเล่นปะ =O=;;"
"..."
"วะ... ว่าไงล่ะ..."
"... ฉันพูดความจริง..."
"เฮ้ย! O_O"
"... ฉัน"
"..."
"ชอบเธอ..."
"..."
"แต่ฉันจะให้เวลา ไม่ต้องรีบตอบหรอกนะ"
ซาสึเกะพูดแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฉันมองตามแผ่นหลังนั่นอย่างอึ้งๆ...
อ้าก!!
ไอ้หมอนี่รักฉัน!~
ความคิดเห็น